Chapter 37. แม่สื่อตัวน้อย

          “เช่นนั้น น้องเหมยเอ๋อร์พาพี่สาวเดินเล่นสักครู่ดีหรือไม่”

          ซ่งซีเหมยได้ยินซิ่นฮวาเรียกนางอย่างสนิทสนม ซ้ำยังแทนตัวเองว่าพี่สาว เด็กหญิงรีบพยักหน้ารับแล้วเป็นฝ่ายจูงมือซิ่นฮวาให้เดินไปที่ศาลากลางน้ำ แสงแดดกระทบผิวน้ำระยิบระยับ สายลมพัดผ่านแผ่วเบาขับไล่ไอร้อนออกไปได้มาก หญิงสาวต่างวัยสองคนจูงมือมานั่งที่เก้าอี้ ซ่งซีเหมยส่งยิ้มกว้างจนดวงตาหยีเล็ก แก้มทั้งสองกลายเป็นก้อนกลมๆ น่าเอ็นดูยิ่งนัก

          “ข้าชอบที่นี่มาก เมื่อก่อนพี่ชายพาข้ามานั่งเล่นบ่อยๆ พี่เหว่ยหนานบรรเลงเพลงขลุ่ยได้ไพเราะยิ่งนัก”

          “อย่างนั้นรึ” ซิ่นฮวาทำหน้าประหลาดใจ คนผู้นั้นมีเวลาสนใจเรื่องดนตรีด้วยหรือ? แต่...ไม่เกี่ยวกับนางสักนิดจะไปใส่ใจทำไมกัน

          ซ่งซีเหมยรีบพูดต่อ “เพราะบิดาไม่ค่อยสบาย พี่ชายข้าจึงต้องรับภาระหน้าที่ดูแลราษฎรแคว้นหาน ป่านนี้แล้วพี่ชายข้ายังไม่ภรรยาหรือแม้กระทั่งสตรีอุ่นเตียงก็ไม่มีนะ”

          คราวนี้เป็นซิ่นฮวาที่ไม่รู้ควรทำหน้าอย่างไร คงมิใช่ว่าน้องสาวกำลังออกโรงเป็นแม่สื่อตัวน้อยเสียเอง นางย้ายสายตาไปทางปี้เอ๋อร์ที่ยืนกลั้นยิ้มอยู่ใกล้ๆ ส่วนกันอี๋แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน นางโคลงศีรษะไปมาแล้วโน้มตัวไปอุ้มแม่สื่อตัวน้อยมานั่งบนตักของตน นางคงพูดไม่ได้หรอกว่าพี่ชายคนดีของแม่สื่อตัวน้อยนั้นทำสิ่งใดไว้บ้าง เจอกันครั้งแรกนางพบเขาที่หอนางโลม ซ้ำยังถามซื้อตัวนางอย่างน่ารังเกียจ หากไม่เพราะเขาปล้นจุมพิตนาง นางคงไม่รับปากจะมาแคว้นหานเป็นแน่

          “พี่ชายข้าเป็นคนดีจริงๆ นะพี่สาว” ซ่งซีเหมยยืนยันหนักแน่นด้วยน้ำเสียงและแววตา นางชอบซิ่นฮวามาก พี่สาวคนสวยและยังใจดีกับนางไม่เหมือนคนอื่นเลยสักนิด

          บุรุษหนุ่มที่เดินเข้ามาด้วยหัวใจร้อนรน ด้านหลังมีทหารและแม่นมเดินตามมาติดๆ เขากวาดสายตามองไปโดยรอบแล้วสะดุดอยู่ที่ศาลากลางน้ำ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าคนที่ตามหานั่งอยู่บนตักหญิงสาว เมื่อเดินเข้าไปใกล้เสียงหัวเราะสดใสของน้องสาวผู้เปราะบางก็ทำให้หัวใจพี่ชายอย่างเขาสะท้าน นานเพียงใดแล้วที่มิได้ยินเสียงซ่งซีเหมยหัวเราะเช่นนี้

          “เหมยเอ๋อร์”

          “อุ้ย! พี่ชาย” เด็กหญิงวัยสิบขวบตกใจ ตนเองเพิ่งขายพี่ชายให้ท่านหญิงซิ่นฮวาฟังไปยกใหญ่ นางเห็นสีหน้าเรียบนิ่งยากคาดเดาอารมณ์ของพี่ชายแล้วก็ทำแก้มป่อง มองเลยไปด้านหลัง ทั้งทหารและแม่นมยืนรออยู่ด้วยสีหน้ากังวล คงเพราะออกตามหานางเป็นแน่ คิดได้ดังนั้นก็รู้สึกผิดแต่กลัวถูกตำหนิจึงซบหน้าลงกับบ่าของซิ่นฮวา

          “ซีเหมยเจ้ารบกวนแขกของพี่มากเกินไปแล้ว” มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แม้ยิ้มก็ยังยากมองเห็นเป็นรอยยิ้ม อาจเพราะพักผ่อนน้อยด้วยเร่งสะสางงานแทนบิดาที่ล้มป่วยมานาน

          ซิ่นฮวาเงยหน้ามองสีหน้าอ่อนล้าของซ่งเหว่ยหนานสลับกับเด็กน้อยที่กอดนางแน่นแล้วโคลงศีรษะไปมา

          “เป็นข้าต่างหากที่รบกวนน้องเหมยเอ๋อร์” นางคลี่ยิ้ม ยกมือลูบแผ่นหลังเด็กน้อยอย่างปลอบโยน “มีน้องซีเหมยชวนคุย ข้ารู้สึกเพลิดเพลินมาก”

          “จริงหรือเจ้าคะ?” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น ดวงตาสุกใสจ้องมองแล้วยิ้มกว้าง เมื่อเห็นซิ่นฮวาพยักหน้ารับ นางจึงกล้าหันไปสบตากับพี่ชาย “พี่ซิ่นฮวาไม่ได้รำคาญน้องเสียหน่อย”

          “เอาเถิด อย่างไรเจ้าตามแม่นมกลับไปดื่มยาได้แล้ว ออกมาโดนลมอยู่เป็นนานประเดี๋ยวจับไข้ขึ้นมาอีก”

          เด็กน้อยจำใจลงจากตักของหญิงสาวแล้วเดินไปจับมือแม่นม นางหันมาโบกมือน้อยๆ ไปมาให้ซิ่นฮวาแล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมแม่นมและทหารองครักษ์ที่ออกตามหาน้องสาวผู้เป็นดวงใจของซ่งเหว่ยหนาน

          ซ่งเหว่ยหนานถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น “เป็นข้าที่ตามใจซีเหมยจนเสียนิสัย นางจึงเอาแต่ใจนัก อย่างไรต้องขออภัยท่านหญิงด้วย”

          “ไม่หรอก เป็นข้าอิจฉาเจ้าที่มีน้องสาวน่ารักเช่นนี้” นางลุกขึ้นยืนและหมายเดินกลับที่พักของตนเอง แต่เพราะนั่งนานและถูกซ่งซีเหมยนั่งตักอยู่เป็นนาน เมื่อลุกขึ้นจึงซวนเซ ซ่งเหว่ยหนานสืบเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็วประคองร่างบอบบางไว้ได้ทันเวลา

          เมื่อสองเท้ายืนได้มั่นคง สองมือเรียวรีบดันอีกฝ่ายออกห่าง นางเบือนหน้าหลบสายตาคมวาวที่จ้องมองอยู่ ปี้เอ๋อร์เห็นท่าทางเขินอายของซิ่นฮวาแล้วอมยิ้ม ค่อยๆ สืบเท้าเข้าไปใกล้แล้วยื่นมือไปช่วยประคองเป็นการแสดงท่าทีให้ซ่งเหว่ย-หนานขยับเท้าออกมาที่เดิม มีเพียงกันอี๋ที่อยู่ใกล้แต่ไม่อาจทำอะไรได้ ด้วยฐานะที่เป็นเพียงองครักษ์จึงได้แต่กล้ำกลืนความรู้สึกลงท้องไว้จนหมดสิ้น

          “ท่านหญิงอยากไปตรวจบริเวณปะรำพิธีก่อนหรือไม่” เขาเอ่ยถามเหมือนชวนคุยเสียมากกว่า “งานบวงสรวงวันพรุ่งนี้แล้ว”

          “ประเดี๋ยวช่วงบ่ายข้าจะไปดูเอง” นางเอ่ยตอบแล้วเดินออกมา “แต่ความจริงก็ไม่มีอะไรมาก ตอนอยู่ที่ตุนหวงเน้นความเรียบง่าย”

          “เช่นนั้นข้าก็เบาใจ” เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าที่แดงระเรื่อของหญิงสาว คิดถึงริมฝีปากนุ่มนิ่มและหวานฉ่ำของนาง เมื่อไหร่เขาจะได้สัมผัสรสหวานจาก

ริมฝีปากนี้อีกครั้ง

          “เย็นนี้ข้าขอเป็นตัวแทนบิดาเลี้ยงต้อนรับท่านหญิงอย่างเป็นทางการ”

          “อันที่จริงไม่ต้องก็ได้” นางกล่าวไปตามที่ตนคิด และนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ตนพูดออกไปอาจทำให้คนฟังเข้าใจผิดว่าเป็นการดูถูกดูแคลนจึงรีบหันไปอธิบาย “ข้าหมายถึงไม่ต้องจัดงานอะไรก็ได้ ความจริงข้าเป็นคนอยู่ง่าย เรื่องงานเลี้ยงไม่ค่อยสนใจเท่าไร”

          “ใช่เจ้าค่ะ เมื่อครั้งอยู่ตุนหวง ท่านหญิงก็ไม่ค่อยได้ออกไปสังสรรค์กับผู้อื่น” ปี้เอ๋อร์เอ่ยขึ้น ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว หญิงสาวผู้นี้ซุกซนเพียงใด

          “ตั้งแต่ท่านหญิงมาถึงข้ายังมิได้ต้อนรับท่านหญิงสักเท่าไร เอาเป็นว่าแค่อาหารเย็นเล็กน้อย หวังว่าท่านหญิงจะไม่รังเกียจ”

          “กล่าวหนักเกินไปแล้ว” นางยิ้มรับแล้วย้ายสายตากลับมาตรงทางเดิน “เช่นนั้นพบกันตอนเย็น”

          ซ่งเหว่ยหนานได้ยินนางตัดบทสนทนาเช่นนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับ ครู่หนึ่งหางตาเขาเห็นการเคลื่อนไหวตรงซุ้มประตู เขาจำเงาร่างของซิ่วอิ่ง หญิงรับใช้ที่รับเข้ามาใหม่เพื่อดูแลน้องสาวเมื่อหนึ่งปีก่อนได้ เขาหยุดเดินและจ้องมองหญิงรับใช้ที่ยืนลับๆ ล่อๆ อยู่

          “เมื่อครู่ซ่งซีเหมยหายตัวไป ทุกคนออกตามหาแต่ไฉนเจ้ากลับไปมาอยู่ที่นี่”

          “ขออภัยเจ้าค่ะ” หญิงสาวแสร้งทำสีหน้าตกใจ หยิบผ้าเช็ดน้ำทำทีเช็ดน้ำตาป้อยๆ “ข้ามัวแต่เคี่ยวยาให้คุณหนูซ่งซีเหมย จึงละเลยดูแลคุณหนู ทำให้คลายสายตามิรู้ว่าออกตามหาคุณหนูกันเจ้าค่ะ”

          “อย่าให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก”

          “เจ้าค่ะ” ซิ่วอิ่งรับคำแต่แอบส่งสายตาไปยังองครักษ์หนุ่มที่เดินตามหลังซิ่นฮวา ทว่าอีกฝ่ายเห็นกลับหลบตาวูบ เมื่อเงาร่างคนทั้งหมดผ่านไปแล้ว ซิ่วอิ่งจึงเบ้ปากเหยียดยิ้ม

          “ข้าอุตส่าห์ชายตามอง ทำเป็นไม่สนใจ ประเดี๋ยวเถิด ถึงเวลาจะมาคุกเข่าอ้อนวอนข้า!”