Chapter 17. เอาแต่ใจ

          แม้นางซุกซนและเอาแต่ใจ แต่นางก็เป็นคนรู้กาลเทศะอย่างดียิ่ง นางเดินกลับมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออก เป็นอาภรณ์สีชมพูงดงามดุจดอกบัวที่โผล่พ้นน้ำ มีจื่อเหยี่ยนช่วยแต่งทรงผมให้นาง

          “แขกที่ท่านแม่พูดถึงเป็นผู้ใดกัน”

          “ไม่ทราบเจ้าค่ะ”

          “น้าจื่อเหยี่ยนพูดกับข้าธรรมดามิได้หรือ? ที่นี่ก็ไม่มีใครเสียหน่อย”  หญิงสาวเบ้ปาก “อย่างไรน้าจื่อเหยี่ยนก็เป็นมารดาของกันอี๋ ข้านับถือเขาเป็นสหาย”

          จื่อเหยี่ยนหัวเราะน้อยๆ นางรู้ว่าท่านหญิงน้อยของนางมิใคร่ชอบแต่งกายมากด้วยเครื่องประดับ จึงปักปิ่นดอกไม้ ต่างหูมุก และกำไลหยกให้เพียงแค่นั้น

          นางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเพราะไม่ต้องการให้ ‘แขก’ รอนาน  จื่อเหยี่ยนพาหญิงสาวมาที่ห้องรับรอง เมื่อเดินเข้ามานางเห็นซิ่นหลิงอยู่พร้อมกับบิดามารดาแล้ว แม้ไม่เห็นเงาซิ่นสือน้องชายคนเล็ก แต่รู้ว่าต้องแอบซ่อนอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นแน่

          “ขออภัยที่ให้รอเจ้าค่ะ” ซิ่นฮวาเอ่ยขึ้นและมองผู้ที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพียงนางเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจน ดวงตากลมจ้องเขม็งไปยังชายผู้นั้น เวลานี้เขาสวมอาภรณ์งามสง่าด้วยผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ประดับพู่ห้อยหยกที่บ่งบอกได้ว่ามิใช่คนธรรมดา ชายผู้นั้นจ้องมองนางกลับเช่นกัน ทว่าเพียงนางเห็นเขาขยับริมฝีปาก นางก็รีบเดินไปเคียงข้างมารดา หวังให้คนผู้นั้นจำนางไม่ได้

          ชินอ๋องเฟยเทียนเห็นบุรุษจ้องมองบุตรสาวตาแทบไม่กะพริบก็แสร้งกระแอมไอออกมา ทำให้ชายผู้นั้นยอมละสายตาจากบุตรสาวสุดรักของตนได้

          “ข้าซ่งเหว่ยหนาน ขอคารวะท่านหญิงซิ่นฮวา”

          หญิงสาวรับการทักทายของเขา ใบหน้าไร้รอยยิ้ม ฝืนทำเป็นไม่สนใจ แววตาไหวระริกที่คล้ายยั่วล้อนางอยู่ นางซ่อนมือในเสื้อแขนกว้างของตนแล้วกำหมัดแน่น

          ไยต้องมาพบกันที่นี่อีกนะ!

          “ซ่งเหว่ยหนานเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองแคว้นหาน” บิดาอธิบายเพิ่มเติมเมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว

          “บุตรชายเจ้าเมืองแคว้นหานมาเยือนเมืองเล็กๆ อย่างตุนหวงนั้น นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง” ซิ่นฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบและถ่อมตนอยู่ในที แสร้งทำเป็นมองไปยังผู้ติดตามของชายผู้นั้น ไม่อยากเห็นแววตาที่คล้ายยิ้มเยาะนางอยู่

          “วันนี้มีวาสนาได้มาเยือนทันงานพิธีบวงสรวงเทพมังกรดิน ได้ยินคำร่ำลือมานาน ได้เห็นกับตาครั้งนี้ ช่างตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก” ผู้ติดตามวัยกลางคนเอ่ยขึ้นไม่ปิดบังท่าทางชื่นชมในตัวหญิงสาวเลยสักนิด

          ซิ่นฮวารู้สึกแปลกๆ ในใจกับประโยคที่ได้ยินจึงปรายตามองไปยังซิ่นหลิงที่นั่งอยู่ใกล้บิดา นางเห็นเพียงเขาขยับไหล่เล็กน้อย ท่าทีคล้ายบอกว่าไม่ใช่เรื่องน่ากังวลใจอะไรนัก

          “ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดต้องการพบข้าหรือ?” นางไม่ชอบความคลุมเครือเช่นนี้จึงได้เอ่ยปากถามตรงไปตรงมา

          “แคว้นหานแห้งแล้งติดต่อกันมานานสามปีแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยขึ้น สายตายังจับจองที่หญิงสาวร่างเล็กเบื้องหน้า “วันนี้ได้เห็นท่านหญิงซิ่นฮวาทำพิธีบวงสรวงเทพมังกรดินแล้วเกิดฝนตก เป็นเช่นที่ผู้อื่นร่ำลือกันจริง จึงปรารถนาขอเชิญท่านหญิงไปที่แคว้นหานเพื่อทำพิธีบวงสรวงเทพมังกรดิน”

          “เรื่องความแห้งแล้งที่แคว้นหานได้รับนั้น ข้าพอทราบมาบ้าง” ซิ่นฮวานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องแคว้นหานแห้งแล้งยาวนานสามปีไร้ฝนตกลงสักคราวเดียวนั้น นางได้ยินมา แต่ไม่คิดว่าแคว้นหานจะมาเชิญนางไปเช่นนี้

          “ทว่าการพิธีบวงสรวงเทพมังกรที่ชาวตุนหวงของพวกเราจัดขึ้นนั้น จุดประสงค์คือขอพรให้เทพมังกรดินคุ้มครองผู้คนที่เดินทาง การที่มีฝนตกนั้นเป็นเพียงการตอบรับของเทพมังกรดินว่าได้ยินคำสรรเสริญของพวกเรา มิใช่พิธีกรรมที่ทำขึ้นเพื่อขอฝน”

          กล่าวให้ถูกต้อง เทพมังกรดินมิได้มีหน้าที่บันดาลให้ฝนตก หากแต่ดูแลพื้นดินและสายน้ำ ทว่าเทพมังกรดินฮวงหลงเป็นเทพมังกรดินขั้นสูง เป็นเทพนักรบที่มีพลังในการปราบมารปีศาจ จึงมีพลังในการบันดาลฝนให้ตกลงมาได้

          หากนางขอร้องด้วยเหตุผล เทพมังกรดินอาจจะบันดาลฝนให้ตกลงมาก็เป็นได้

          “ฝนที่ตกในวันนี้อาจเล็กน้อยสำหรับท่านหญิง แต่สำหรับชาวเมืองแคว้นหาน เป็นเสมือนสายฝนที่มาต่อลมหายใจสุดท้ายของพวกเขา”

          หญิงสาวระบายลมหายใจบางเบา หันไปสบตากับมารดาเพื่อขอความคิดเห็น ปกติมารดาไม่ออกมานั่งคุยกับผู้อื่นเช่นนี้ แต่บิดาคงเห็นว่าเรื่องนี้มารดาเป็นที่ปรึกษาให้นางได้ จึงยอมให้มารดานั่งอยู่ข้างกายด้วย

          “ท่านแม่ ลูกไม่มั่นใจ”

          มารดาตบหลังมือบุตรสาวเบาๆ โน้มหน้ากระซิบถ้อยคำที่ได้ยินเพียงสองคน “แคว้นหานยามนี้ประสบภัยแล้งหนักสาหัสนัก ชาวบ้านเดือนร้อนนับหมื่นคน คำวิงวอนของเจ้าอาจช่วยแบ่งเบาความทุกข์ยากนี้ได้บ้าง”

          “ลูกเกรงจะทำไม่สำเร็จ”

          “เจ้าลองทำหรือยังล่ะ”

          หญิงสาวกัดริมฝีปาก มารดาของนางจิตใจอ่อนโยนมีเมตตา ผู้ใดเดือดร้อนย่อมปรารถนาช่วยเหลือ ใจดีประหนึ่งพระโพธิสัตว์ แต่กับลูกสาวคนเดียวกลับเข้มงวดนัก หญิงสาวลอบมองยังชายหนุ่มที่แสร้งทำเป็นยกน้ำชาขึ้นจิบ แต่ดวงตาลอบมองกิริยาของนางอยู่นั้น ทำให้นางต้องตัดสินใจด้วยตนเอง

          “หากข้าทำประโยชน์ให้ผู้อื่นได้ย่อมยินดีช่วยเหลือ ทว่าข้าไม่อาจรับปากได้เต็มคำนักว่าจะสำเร็จหรือไม่”

          “ขอเพียงท่านหญิงยินดีช่วยเหลือ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ข้าผู้เป็นตัวแทนแคว้นหานขอรับรองว่าจะไม่กล่าวตำหนิท่านหญิงและยังจะให้การดูแลอย่างดียิ่ง”

          ซิ่นฮวากลอกตาไปทางบิดา โดยปกติบิดาห่วงและหวงนางมากนัก การที่ยังนั่งนิ่งไม่เอ่ยปากห้ามปรามย่อมแสดงให้เห็นว่า บิดาคงไตร่ตรองเรื่องนี้มาแล้ว เพียงแค่นางต้องตัดสินใจด้วยตนเอง หญิงสาวย้ายสายตามาที่บุรุษเบื้องหน้าอีกครั้ง แม้เขายังคงนั่งด้วยท่วงท่างามสง่า ทว่าแววตาที่มองนางอยู่นั้น ช่างน่าควักลูกตาออกมาเสียจริง!

          “หากท่านหญิงต้องการเวลาไตร่ตรอง พวกเราก็ยินดีรอคอยคำตอบนั้น” ซ่งเหว่ยหนานทำลายความอึดอัดที่เกิดขึ้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายยิ้มและไม่ยิ้ม “ระหว่างรอคำตอบนี้ ข้าน้อยหวังใจว่าท่านหญิงจะเมตตาพาชมสวนของที่นี่ บ้านเกิดที่จากมาแห้งแล้งจนแทบไม่เห็นสีเขียวสดใสเช่นนี้นานแล้ว ช่างน่าอิจฉาตุนหวงที่แม้จะถูกโอบล้อมด้วยทะเลทรายก็ไม่ขาดแคลนน้ำ”

          ซิ่นฮวาสูดลมหายใจลึก นางมิได้ก้าวเท้าออกจากตุนหวง แต่มิได้หมายความว่านางจะ ‘ไม่รู้อะไร’ เลย นางปรับสีหน้าให้ดูสุขุมไม่หวั่นไหวกับดวงตาแฝงความยียวนคู่นั้น

          “เช่นนั้นก็เชิญทางนี้” นางเอ่ยราบเรียบ ท่าทางหยิ่งยโสจนซิ่นหลิงนึกประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่ตุนหวงนานห้าปี ตัวเขาเองยังเปลี่ยนแปลงตัวเอง นางเองคงไม่ต่างกัน เพียงแต่ปกติเห็นนางยิ้มแย้มอยู่เสมอแต่ครั้งนี้ไยทำสีหน้าบึ้งตึงราวกับเจอคู่ปรับอย่างไรไม่รู้

          “ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกขอพาแขกของเราเดินชมสวนกระจ่างใจนะเพคะ” นางลุกขึ้นยืนแล้วก้าวนำออกมาอย่างรวดเร็ว ซ่งเหว่ยหนานลุกขึ้นตามค้อมกายให้ท่านอ๋องและพระชายาก่อนก้าวเท้าตามแผ่นหลังที่เดินห่างไปหลายก้าวแล้ว แต่กระนั้นก็ยังทิ้งสายตาสั่งห้ามมิให้คนของตนเดินตามไปด้วย