เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 17. เอาแต่ใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-08 08:39:57
บทที่เกี่ยวข้อง
ลมหายใจมังกร Chapter 18. อยากดูอะไรก็ดูสิ
ซิ่นฮวาเดินมาเพียงลำพัง นางสั่งห้ามมิให้หญิงรับใช้ติดตามมา แม้แต่น้าจื่อเหยี่ยนก็ตาม ด้วยนิสัยเอาแต่ใจของนางทำให้ไม่มีใครกล้าขัด แม้รู้ว่าไม่เหมาะสมที่จะให้ท่านหญิงน้อยอยู่กับบุรุษแปลกหน้าตามลำพัง หญิงรับใช้จึงได้แต่ยืนรออยู่ห่างๆ “อยากดูอะไรก็ดูสิ!” นางกระแทกเสียงพูดอย่างสนใจว่าคนฟังจะคิดอย่างไร “สวนกระจ่างใจนี้เป็นที่โปรดปรานของท่านแม่มาก ท่านลงมือปลูกต้นไม้ดอกไม้ด้วยตนเอง” ซ่งเหว่ยหนานอมยิ้มเมื่อไม่มีผู้อื่นแล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทมากนัก ชายหนุ่มยกมือกอดอกแล้วโน้มหน้าลงจ้องมองใบหน้างดงามใกล้ๆ ซิ่นฮวาตกใจกับการกระทำของเขา เผลอก้าวเท้าถอยหนีอย่าลืมตัว ทำให้ซ่งเหว่ยหนานหัวเราะในลำคอ “เจ้า!” “ท่านหญิงพูดเองว่า ‘อยากดูอะไรก็ดู’ ข้าอยากดูใบหน้าของท่านหญิงให้ชัดๆ ว่าใช่สตรีที่สวมอาภรณ์บุรุษที่ข้าพบที่หอนางโลมหรือไม่” ซิ่นฮวาถลึงตาใส่ กระนั้นใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความโกรธ ใครเลยจะคิดว่าชายที่ปล้นจุมพิตและทำหยาบคายกับนางเป็นคนเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้านี้ได้ “เจ้าจำข้าได้แต่ที่ข้าก้าวเท้าเข้าไปแล้วกระมัง” นางใช้โทส
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09ลมหายใจมังกร Chapter 19. ของขวัญ
“ดูภายนอกเป็นแค่กำไลธรรมดา แต่ข้าทำให้มีกลไลซ่อนเข็มพิษได้เพียงแค่ขยับตรงนี้” พูดพลางชี้ให้ดูว่าต้องหมุนอย่างไร “แน่ใจว่าข้าจะปลอดภัยที่ใช้สิ่งนี้” ซิ่นหลิงอดหยอกน้องชายไม่ได้ ซิ่นสือชอบประดิษฐ์กลไลต่างๆ สำหรับคนฝึกยุทธเช่นเขาสิ่งนี้อาจไม่จำเป็นนัก แต่สำหรับซิ่นฮวาที่ไร้วรยุทธนับว่าเป็นประโยชน์ยิ่ง “ย่อมใช้ได้แน่นอนและปลอดภัย” ซิ่นสือยืดตัวขึ้นตบหน้าอกตนเองหนักแน่น แม้เขาอายุเพียงสิบสี่แต่ก็เผยความสง่าผ่าเผย ซิ่นสือเริ่มฝึกยุทธช้ากว่าเขาซิ่นหลิงมากนัก แต่ภายใต้ท่าทีรักสนุกไม่สนใจเรื่องภายนอก เขากลับซ่อนความสามารถของตนได้มิดชิด มีเพียงซิ่นหลิง ซิ่นฮวาและบิดามารดาเท่านั้นที่ล่วงรู้ “ขอบใจเจ้ามาก” ซิ่นฮวากลั้นหัวเราะ หากยามนี้ไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยง นางคงใช้นิ้วดีดหน้าผากเกลี้ยงเกลาของน้องชายไปแล้ว ซิ่นสือส่งยิ้มทะเล้นให้พี่ทั้งสอง หางตารับรู้ว่ามีคนเข้ามาใกล้จึงเก็บอาการทะเล้นของตนเองแล้วถอยออกมาอย่างรู้มารยาท ซ่งเหว่ยหนานก้าวเข้ามาพร้อมผู้ติดตามที่ประคองกล่องของขวัญตามอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มประสานมือคารวะเจ้าของงานวันเกิดทั้งสอง แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09ลมหายใจมังกร Chapter 20. ข้าได้ยินเสียงเจ้า
สวมรองเท้าเรียบร้อยแล้ว นางฉวยผ้าคลุมไหล่มาคลุมไหล่ของตนเอง เท้าเล็กๆ ก้าวไปที่หน้าต่าง ห้องนอนของนางอยู่ชั้นสอง มีระเบียงยื่นไปหาแสงจันทร์ในยามค่ำ นางจำรูปทรงห้องนอนลักษณะนี้มาจากสถานที่หนึ่งแล้ววาดออกมาให้บิดาช่วยหาช่างสร้างให้ “ห้องนอนที่มีระเบียง” มันดูไม่ปลอดภัยในสายตาของบิดาผู้รักและห่วงลูกสาว แต่เพราะรักและตามใจจึงสร้างได้อย่างที่นางต้องการ ใครว่านางไม่เคยออกจากตุนหวง! นางอาจจะเคยไปในสถานที่ที่ไม่ผู้อื่นรู้จักมาแล้วก็เป็นได้! ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้ม นางผลักบานประตูที่จะทะลุออกไปที่ระเบียงกว้าง ยังไม่ทันเอ่ยปากขานนามของเทพมังกรดิน บุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงในอาภรณ์สีขาวราวก้อนเมฆก็ยืนอยู่ใต้แสงจันทร์แล้ว ดวงตาเปลี่ยวเหงาดุจมีม่านหมอกจางๆ ปรายตามองมาทางนาง “ไยท่านมาก่อนที่ข้าจะเรียกขาน” นางกระชับผ้าคลุมไหล่แต่ความจริงนางอยากใช้มือกดหัวใจไม่ให้เต้นแรงเกินไป ม่านหมอกในดวงตาคู่นั้นจางหายเพราะเสียงหวานใสของหญิงสาว ฮวงหลงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนจาง ยามนี้นางสวมชุดนอนตัวยาว เส้นผมดำขลับปล่อยยาวสลายก้าวเดินอย่างเชื่องช้าและห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09ลมหายใจมังกร Chapter 21. เดินทาง
เดิมทีคิดว่ามารดาให้จื่อเหยี่ยนติดตามนางไปด้วย ทว่ามารดามองว่า จื่อเหยี่ยนตามอกตามใจซิ่นฮวามากเกินไป ยิ่งอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเกรงบุตรสาวคนเดียวจะซุกซนเกินเหตุจึงให้ปี้เอ๋อร์-หญิงรับใช้รุ่นใหญ่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับจื่อเหยี่ยนติดตามนาง ซิ่นฮวาเรียกปี้เอ๋อร์ว่า ‘น้าปี้เอ๋อร์’ มารดาเคยเล่าให้นางฟังบ่อยครั้งว่า ปี้เอ๋อร์คอยช่วยเหลือยามที่มารดายากลำบากดวงตาได้รับบาดเจ็บจนมองไม่เห็นชั่วคราว หลังจากปัญหาคลี่คลายแล้วจึงรับนางมาเป็นนางกำนัลคนสนิท ซิ่นฮวาในอาภรณ์สีเขียวอ่อนดุจใบไม้ผลิใบยื่นหน้าออกมาจากรถม้าหลัง ขบวนเดินทางออกมาพ้นเขตตุนหวงแล้ว และซ่งเหว่ยหนานสั่งให้ขบวนหยุดพักพอดี กันอี๋บังคับม้าให้ก้าวมาทางหน้าต่างรถม้าแล้วโน้มตัวลงแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านหญิง ขบวนของเราจะพักสักครู่ขอรับ” “อืม” หญิงสาวพยักหน้ารับ มุดหน้ากลับเข้าไป ครู่ต่อมาเตรียมลงจากรถม้า ทว่ามือข้างหนึ่งก็ยื่นมาเบื้องหน้า ซิ่นฮวาวางมือของตนลงไปอย่างเคยชินด้วยเข้าใจไปว่าเป็นมือของกันอี๋ แต่แรงบีบกระชับนั้นทำให้นางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือข้างนั้น ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ทำให้นางชักมือกลับแต่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ลมหายใจมังกร Chapter 22. รับมือ
หัวคิ้วกระตุกเล็กน้อย ด้วยมิเคยถูกใครตะคอกใส่เช่นนี้ เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าต้องมาพบสตรีร้ายกาจอาละวาดเอาแต่ใจ ทว่าไม่คิดว่าจะเห็นนางตวาดเขา แต่ใบหน้านั้นมีแต่ความเขินอาย แต่ยังแสดงท่าทีโกรธขึงซึ่งไม่ได้ทำให้เขาเกรงกลัวเลยสักนิด เขาจึงไว้หน้านางด้วยการไม่โต้เถียงแต่เบือนหน้าไปหัวเราะทางอื่นแทน ‘มารดาของข้าสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ท่านหมอเตือนมิให้มีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ เจ้าห้ามเอาเรื่องไร้สาระเช่นนี้ไปเอ่ยให้มารดาของข้าได้ยินเด็ดขาด!’ ในเมื่อนางถูกเปิดโปงแล้ว ก็จำใจยืดอกอย่างผ่าเผย ทั้งเรื่องที่นางแอบย่องเข้าหอนางโลมและที่คนผู้นี้ขโมยจุมพิตนาง หากเป็นสตรีอื่นคงเรียกร้องให้บุรุษรับผิดชอบ แต่นางยืนกรานมิให้เขาปริปากพูดเรื่องนี้เด็ดขาด! เรื่องนี้ทำให้บุรุษอย่างซ่งเหว่ยหนานประหลาดใจนัก ‘หญิงงาม’ คือสิ่งอันตรายอันดับต้นๆ ของบุรุษ แต่สำหรับซ่งเหว่ยหนานแล้ว เขากลับมองว่าซิ่นฮวามิได้อันตรายอย่างที่คิด นางเหมือนม้าป่าที่รอการถูกปราบพยศ เดิมทีถูกส่งตัวมาให้ ‘ขอร้อง’ หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเอาแต่ใจตนเองเป็นที่หนึ่ง เขาหงุดหงิดหัวเสียปฏิเสธหน้าที่นี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ลมหายใจมังกร Chapter 23. ความเบื่อหน่ายที่สะสมมาถึงขีดสุด
เดินทางได้ห้าวัน ความเบื่อหน่ายของซิ่นฮวาเริ่มทำให้นาชักสีหน้า อดทนจนถึงวันที่สิบ ความเบื่อหน่ายที่สะสมมาถึงขีดสุด ที่ผ่านมานางสงบเสงี่ยมเรียบร้อยในรถม้า มีเพียงเสียงกู่เจิงที่ดังออกมาช่วยทำให้คนที่ร่วมขบวนเดินทางใจสงบ และผ่อนคลาย “ต้องคลานเป็นเต่าเช่นนี้ไปถึงแคว้นหานเลยหรือน้าปี้เอ๋อร์” “ท่านหญิง” ปี้เอ๋อร์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา วางมือจากผ้าปัก “เดินทางไปแคว้นหานใช้เวลาหนึ่งเดือน นี่เพิ่งเดินทางได้สิบวันท่านหญิงเบื่อเสียแล้วหรือเจ้าคะ” “ใช่ ข้าเบื่อมาก” หญิงสาวพูดตามที่รู้สึก และการตรงมาตรงไปของนางทำให้ปี้เอ๋อร์อดตีแขนของหญิงสาวเบาๆ ไม่ได้ กระนั้นซิ่นฮวาแสร้งซูดปากแสดงสีหน้าเจ็บปวด ถ้าไม่เพราะเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ปี้เอ๋อร์คงไม่ทันเล่ห์กลของซิ่นฮวาเป็นแน่ “เราจะแต่งขบวนเดินทางเช่นนี้ทำไมกัน สู้แต่งกายเป็นชาวบ้านควบม้าเข้าแคว้นหานมิรวดเร็วกว่าหรือ?” ซิ่นฮวาพูดแล้วยื่นหน้ามาใกล้ปี้เอ๋อร์ หากเปลี่ยนเป็นจื่อเหยี่ยนต้องใจอ่อนยอมตามใจนางทุกอย่างเป็นแน่ สมแล้วที่ท่านแม่รู้ว่าบุตรสาวคนนี้เป็นเช่นไรถึงได้ส่งปี้เอ๋อร์เดินทางมาพร้อมนางด้วย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ลมหายใจมังกร Chapter 24. แค่มาส่งข่าว
‘ขี่หลังมังกรก็ยังขี่มาแล้ว’ ซิ่นฮวาไม่ได้พูดสิ่งที่คิดทั้งหมด รู้ว่าหญิงรับใช้ผู้เป็นคนสนิทของมารดาเป็นห่วงนางมาก หญิงสาวตบหลังมือเบาๆ ส่งยิ้มออดอ้อนซึ่งเป็นไม้ตายของนางเลยทีเดียว “น้าปี้เอ๋อร์อย่าได้กังวลไป ไม่มีใครทำอันตรายข้าได้หรอก หากมีเรื่องใดเกิดขึ้นจริง ข้าก็แค่เรียกขานนามเทพมังกรดินก็เท่านั้นเอง” แม้ได้ยินเช่นนี้จะทำให้เบาใจลงมาบ้าง แต่อดกังวลไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเด็กซุกซนทั้งหมดนี้ได้ตระเตรียมแผนการมาเป็นที่เรียบร้อยและดีเยี่ยมก็ได้แต่ถอนหายใจ “บ่าวจะเตรียมเสื้อผ้าให้เจ้าค่ะ” “เอาแค่สองสามชุดก็พอ ข้าไม่ต้องการให้ม้ารับน้ำหนักมากและต้องเตรียมน้ำดื่ม” นางหันไปทางกันอี๋ “ข้าเตรียมเสบียงอาหารพร้อมแล้ว” “แคว้นหานแห้งแล้งมาก อาจมีโจรดักปล้นระหว่างทาง เหลือคนมีฝีมือทิ้งไว้ที่กลุ่มที่สองด้วย” นางสั่งพลางขยับข้อมือที่สวมกำไลที่ซิ่นสือทำให้ ถึงอย่างไรนางก็ไม่ได้เรียกเทพมังกรดินพร่ำเพรื่อเสียหน่อย ปี้เอ๋อร์รีบมุดกลับเข้าไปในรถม้า ครู่ต่อมาก็ออกมาพร้อมห่อผ้าและเสื้อคลุมสีแดงเลือดนกแล้วสวมบนร่างของหญิงสาวที่แต่งกายเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ลมหายใจมังกร Chapter 25. เปลี่ยนขบวน
รอบกายของหญิงสาวมีบุรุษมากความสามารถ หากไม่นับซิ่นหลิงและซิ่นสือพี่น้องของนาง กันอี๋ที่ได้รับแต่งตั้งเป็นองครักษ์นั้นมีฝีมือไม่น้อย ยังมีซาโม่ที่ปากกล้าต่อปากต่อคำกับซิ่นฮวาอย่างไม่เกรงฐานะที่แตกต่าง แม้ดูเป็นคนเหลาะแหละแต่ฝีไม้ลายมือดูแล้วไม่ด้อยกว่ากันอี๋เลยสักนิด “เจ้าพักผ่อนเถอะ นี่เข้าเขตชายแดนแคว้นหานแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยกับคนสนิท พลันประสาทรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง มือแกร่งเอื้อมไปคว้ากระบี่แล้วพุ่งตัวออกจากระเบียงอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หม่าฉีถางอ้าปากค้างด้วยไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้น เขาเป็นผู้ติดตามที่น่าละอายนักมี วรยุทธ์ติดกายน้อยนิด ที่ได้รับหน้าที่นี้เพราะดูแลคุณชายตั้งแต่ยังเด็ก ร่างสูงเตะปลายเท้าเล็กน้อยส่งตัวเองมายืนบนหลังคาโรงเตี๊ยมอย่างง่ายดาย มือจับกระบี่เตรียมชักออกมา ทว่าสายลมยามเที่ยงคืนที่พัดผ่านทำให้เขาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้อยู่ใต้แสงจันทร์แต่มองเห็นคนที่ยืนอยู่บนหลังคาได้ชัดเจน บุรุษในอาภรณ์สีขาวดุจเมฆที่ลอยในนภา เส้นผมสีเงินยวงโดดเด่นแปลกตา ท่วงท่างามสง่ายิ่งนัก บุรุษผู้นั้นคล้ายไม่รับรู้หรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10
บทล่าสุด
ลมหายใจมังกร Chapter 75. เจ้าพูดไม่ได้
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ” ซิ่นฮวายกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากของตนเอง พยายามบอกเขาว่านางไม่มีเสียง คนที่เข้าใจคนแรกกลับเป็นซาโม่ “เจ้าพูดไม่ได้?” ซิ่นฮวาส่ายหน้าแล้วหัวเราะน้อยๆ เอ่ยปากช้าๆ ‘ข้า-ไม่-มี-เสียง-เจ้า-ต้อง-อ่าน-ปาก-ข้า’ ซาโม่พยักหน้าหงึกหงักแล้วหันมาทางซิ่นหลิงหมายใจจะอธิบายแต่อีกฝ่ายชิงยกมือห้ามไว้ก่อน เพราะเข้าใจในสิ่งที่ซิ่นฮวาสื่อสารออกมา สองพี่น้องสบตากัน ซิ่นหลิงรู้สึกจุกในอกไม่คิดว่าจะได้เห็นนางในสภาพเช่นนี้ สาวใช้คนสนิทของมารดารีบเดินเร็วๆ เข้ามาโดยไม่สนใจมารยาทใดทั้งสิ้น ยามนี้ใจของปี้เอ๋อร์กังวลเพียงเรื่องของท่านหญิงซิ่นฮวาเท่านั้น เมื่อนางมาถึงก็แทบแทรกทุกคนเข้าไปจับมือเรียวเล็กของหญิงสาว ปี้เอ๋อร์อ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแล้วเปลี่ยนใจ นางยืนตัวขึ้นแล้วหมุนตัวหันไปโบกมือโบกไม้ไล่ทุกคนในห้องให้ออกไปให้หมด “พวกท่านเป็นบุรุษออกไปก่อน ท่านหญิงต้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า” แม้เป็นบุรุษตัวโตแต่ซิ่นหลิง กันอี๋ และซาโม่ แต่ยังคงเป็นเด็กในสายตาของปี้เอ๋อร์ นางเลี้ยงดูเด็กๆ เหล่านี้รวมทั้งคุณชายน้อยซิ่น
ลมหายใจมังกร Chapter 74. รู้สึกเจ็บปวดไปด้วยกัน
ซิ่นหลิงระบายลมหายใจบางเบา ยามนี้ได้แต่ช่วยเหลือแคว้นหานให้กลับคืนสู่สภาวะปกติ เขาไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่ซิ่นฮวาจะกลับมา เดิมทีเขามีภารกิจที่ได้รับมอบหมายเช่นกัน และคิดว่า ‘คีตาบำบัด’ ของซิ่นฮวาอาจพอช่วยรักษา ‘คนผู้หนึ่ง’ ได้ แต่เมื่อรู้ว่านางเองบาดเจ็บสาหัสในเวลานี้คงมิอาจรักษาใครได้ เขาจึงได้แต่พยายามสงบใจและใคร่ครวญหาวิธีการแก้ไขปัญหาของตนต่อไป ยังไม่ทันที่ซ่งเหว่ยหนานจะเอ่ยอะไรออกไป ซาโม่หันหน้าไปทางหนึ่งทำจมูกสูดดมกลิ่นในอากาศ ใบหน้าไร้อารมณ์นั้นปรากฏรอยยิ้มกว้าง ท่าทางตื่นเต้นดีใจนั้นทำให้ซิ่นหลิงและกันอี๋หันมองด้วยความสนใจ ลักษณะเด่นของซาโม่ที่ ‘จมูกดี’ วิหคตัวหนึ่งโบกบินในอากาศและเมื่อเห็นว่าบุรุษทั้งสี่เบื้องหน้าเป็นคนรู้จักที่เขาไม่จำเป็นต้องปกปิดเรื่องใดอีก วิหคตนนั้นกระพือปีกอยู่สองสามครั้งก่อนร่อนลงมากลายร่างเป็นมนุษย์ในร่างเด็กชายอายุราวสิบสี่ปี “ส่านเตี้ยน?” ซิ่นหลิงทักทันที เด็กหนุ่มประสานมือคารวะทุกท่าน เขาส่งยิ้มเล็กน้อยแล้วเบี่ยงตัวหลบเหมือนรอคอยใครผู้หนึ่ง คล้ายมีกลุ่มเมฆลอยต่ำลงมาใกล้จนกระทั่งกลุ่มเมฆนั้นสลายไป บุรุษเจ้าของเส้น
ลมหายใจมังกร Chapter 73. งูน้อยยังคงสงบนิ่งหลับใหล
ซ่งเหว่ยหนานยืนมองร่างงูสีดำที่นอนขดสงบนิ่งในกรงเหล็กที่แข็งแรง งูน้อยยังคงสงบนิ่งหลับใหลคล้ายจำศีล ตั้งแต่วันที่สตรีแปลกหน้าที่เรียกตนเองว่าเมิ่งหย่าจิ้งคืนร่างกลับเป็นงูดำตนนี้ งูตัวนั้นขดตัวสงบนิ่งเช่นนี้มาตลอด แม้ผู้อื่นกล่าวเตือนให้เขาระวังแต่เขายังคงประคองงูตัวนี้ใส่ตะกร้าและให้คนจัดหากรงที่แข็งแรงมาใส่งูดำตัวนี้ไว้ ‘นางจะอยู่ในร่างงูดำจำศีลเช่นนี้ ไม่อาจทำร้ายผู้ใดได้อีก’ ชายหนุ่มยังจำน้ำเสียงของเทพมังกรผู้กลายร่างเป็นมนุษย์เอ่ยขึ้น ซิ่วอิ่งคืนร่างเดิมเป็นงูเขียวตัวน้อยถูกส่งตัวไปรอรับโทษทัณฑ์ขัดเกลาจิตใจที่อารามนักพรตหญิงแห่งหนึ่ง เดิมทีเมิ่งหย่าจิ้งเองต้องโทษทัณฑ์เช่นเดียวกัน แต่ซ่งเหว่ย-หนานกลับร้องขอที่จะดูแลนางเอง ‘ในเมื่อนางไร้พิษภัยใด ก็กักขังนางไว้ที่นี่เถิด เผื่อว่านางจะสำนึกผิดและบำเพ็ญเพียรอีกครา’ จวิ้นอี้นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้ารับ ยื่นมือไปจับมือของซ่งเหว่ยหนานให้หงายขึ้นแล้วเขียนอักขระที่กลางฝ่ามือร่ายมนตร์ให้ ‘ข้าร่ายมนตร์ไว้หากจำเป็นเจ้าสามารถจัดการนางได้ทันที’ จวิ้นอี้ถอนหายใจบางเบา ‘แต่การละเว
ลมหายใจมังกร Chapter 72. ได้ยินเสียงหัวใจ
นางแหงนหน้ามองเห็นเพียงปลายคางของเขา ความรู้สึกวิงเวียนตาลายเข้ามาแทนที่ รู้สึกเจ็บร้าวทั่วแผ่นอก ร่างกายร้อนวาบราวกับถูกเพลิงเผาไหม้อยู่ภายใน นางได้แต่เอียงหน้าซบแผ่นอกของเขา ได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวใต้ใบหูของนาง “เจ้าต้องไม่เป็นอะไร” น้ำเสียงลอดไรฟันนั้นทำให้คนฟังปวดใจไม่น้อย “เจ้าต้องอยู่ข้างกายข้า!” ฮวงหลงสะท้อนใจจนหัวใจปวดร้าว หากไม่มีนางอยู่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาจะมีความหมายอะไรกัน! เพียงพยายามเคี่ยวยาสารพัดที่มีสรรพคุณถอนพิษโลหิตปีศาจงูดำ เหลือเพียงแค่บุกแดนสวรรค์ชิงโอสถทิพย์เท่านั้น ส่านเตี้ยนที่มุ่งหน้ามาหมายพบผู้เป็นนาย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมอกใบหน้าซีดขาวราวไร้โลหิต มุมปากมีคราบเลือดสีดำเปื้อนเปรอะทำให้ผู้พบเห็นถึงกับผงะไป “ท่านหญิง..” ส่านเตี้ยนเองก็ค่อยดูแลซิ่นฮวาแทนผู้เป็นนายยามที่ท่านเทพมังกรดินลงมือเคี่ยวยาด้วยตนเอง แม้เขาเคยระอานิสัยเอาแต่ใจที่ทำให้นายของเขาต้องพลอยลำบากใจอยู่บ่อยครั้ง ซ้ำยังใช้งานเทพมังกรดินราวคนรับใช้ แต่เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของนางเพราะรับพิษแทนนายของตน เขาเองชื่นชม ห่วงใย และสำนึกในบุญคุณขอ
ลมหายใจมังกร Chapter 71. สบตาข้า
“เวลาพูดกับข้าเจ้าต้องสบตาข้า” ฮวงหลงเอ่ยเหมือนดุเด็กเล็กๆ หารู้ไม่ว่าลมหายใจของตนที่รินรดนั้นทำให้ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ “ข้าต้องอ่านปากเจ้าจึงจะเข้าใจความหมายที่เจ้าพูด” คล้ายถูกดวงตาคมเข้มคู่นั้นสะกดจิตใจ นางได้แต่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายในชั่วเวลาต่อมาถ้วยยาที่เทพมังกรหนุ่มถือมาก็ถูกยื่นมาจ่อตรงริมฝีปากของหญิงสาว นางเม้มปากแน่นไม่มีท่าทียินยอมให้ยารสขมนั้นไหลผ่านคอ ผู้เคี่ยวยาเลิกคิ้ว ใบหน้าน้อยๆ มีแววต่อต้านจริงจังกลับทำให้มุมปากของเขายกยิ้ม “ได้” น้ำเสียงเหมือนเกียจคร้านเอ่ยพร้อมเงยตัวขึ้น “ข้าป้อนยาให้เจ้าเองก็ได้” ‘ไม่! ไม่ต้อง!’ มือเล็กรีบยื่นไปคว้าถ้วยยามาถือไว้ด้วยตนเอง ให้เขาป้อนยาให้นางนะหรือ? ทรมานยิ่งนัก มิใช่เพียงต้องกล้ำกลืนยารสขมแต่เพราะเรียวลิ้นของเขาที่ปลุกปั่นจิตใจของนางให้ยิ่งงุนงง นางจ้องมองยาเข้มข้นในถ้วยหยก แม้มีกรุ่นอายลอยบางเบาแต่เมื่อประคองถ้วยยาไว้ในมือกลับไม่รู้สึกร้อนเลยสักนิด นางหลับตาแล้วกลั้นใจยกถ้วยยาขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วยื่นถ้วยยาที่ว่างเปล่าส่งคืน ทว่ามือใหญ่ไม่ได้ยื่นไปถ้วยยาจากมือนาง แต่กลั
ลมหายใจมังกร Chapter 70. ไม่ลังเลที่จะรัก
ครั้งนี้ เขาไม่ลังเลที่จะ ‘รัก’ นางอีกแล้ว ไม่ว่าจะมีเวลาสำหรับเขาและนางมากน้อยเพียงใด เขาจะถนอมเวลาที่ได้อยู่กับนาง ยอมรับทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่หวั่นเกรงสิ่งใดอีกแล้ว ผ้าห่มที่ถูกดึงมาจนปิดใบหน้าค่อยๆ ถูกเลื่อนออกจนเห็นดวงหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาว ซิ่นฮวาเห็นเขาส่ายหน้าไปมาแล้วพึมพำเหนือใบหน้าของนาง “หน้าเจ้าแดงอีกแล้ว ไข้ขึ้นแล้วหรือ?” เขากระซิบใกล้ริมฝีปากของนาง ลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าของหญิงสาว นางตกตะลึงไม่ทันตั้งสติ เขาก็ประทับจูบลงที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของนางอีกครั้ง ครั้นนางได้จังหวะหอบหายใจ เขาก็ฉวยโอกาสแทรกลิ้นเปียกร้อนเข้าไปลิ้มรสความหวานในปากของนาง คล้ายลมหายใจร้อนของเขาไหลเวียนในกายนาง ร่างกายของนางร้อนรุ่มโดยเฉพาะช่องท้องที่เคร่งเครียดและหวามไหว ความปรารถนาแสนหวานก่อตัวขึ้นอีกระลอกทำให้ร่างกายบิดเร่าไปมาโดยไม่รู้ตัว รสจูบของเขาทวีความร้อนแรงขึ้น ดูดดื่มมากขึ้น จนนางแทบหมดเรี่ยวแรง สมองขาวโพลน เรียวลิ้นยั่วเย้าของเขาเรียกร้องให้นางตอบรับ ความไม่ประสีประสาทำให้นางเงอะงะ แต่นั่นยิ่งทำให้บุรุษหนุ่มเพลิดเพลินกับการสอนนางให้เรียนรู้การจ
ลมหายใจมังกร Chapter 69. ข้อเสนอ
ข้อเสนอของเขาทำให้นางพยักหน้ารับ ฮวงหลงเห็นบุปผาน้อยยินดีทำตามกฎก็โน้มหน้าลงยื่นปลายจมูกกดที่แก้มเนียนของหญิงสาว ‘ท่าน!’ ดวงตาเป็นประกายฉายแววตื่นตระหนก สองแขนของเขาคร่อมร่างของนางไว้ ร่างเล็กเอนหลังหนีปลายจมูกที่ยื่นมาซุกไซ้ใบหน้าของนางแต่กลายเป็นว่านางหงายหลังลงบนเตียงนอนโดยมีร่างของบุรุษหนุ่มตามลงไปทาบทับ ‘หยุดนะ! ท่านทำอะไร!’ สองมือยื่นไปยันกายของเขาไว้ แต่พอเจอสายตาจริงจังของเขาแล้ว นางกลับลืมถ้อยคำของตนไปหมดสิ้น “คราวนี้เข้าใจหรือไม่ แต่ก่อนที่เจ้าร้องขอให้ข้าพาเจ้ามาตำหนักแล้วข้าไม่สามารถพามาได้เพราะอะไร” ชายหนุ่มแสร้งทำเสียงตำหนิ “เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าเป็นผู้คุมกฎต้องมาละเมิดกฎเสียเองเป็นเรื่องไม่สมควร” ถูกตำหนิต่อว่าเช่นนี้แล้ว นางจึงไม่กล้าขยับตัวอีกแต่มิอาจสบตาดวงตาลึกล้ำของอีกฝ่ายได้ นางจึงกลอกตาไปทางอื่นยอมให้ ‘กำจัด’ กลิ่นอายมนุษย์ของนาง เพราะนางหลบตาจึงไม่อาจเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาได้ ฮวงหลงเพียงแค่อยากหยอกล้อนางเล่น ทว่าเมื่อตนเองก้มลงกดปลายจมูกดอมดมกลิ่นอายของหญิงสาวกลับเป็นฝ่ายถอนใจมิได้ ผิวกายเนียนนุ่มและกลิ่นหอมอ
ลมหายใจมังกร Chapter 68. กระซิบปลอบโยน
‘ฮวงหลง’ นางอ้าปากที่ไร้เสียงเรียกชื่อเทพมังกรดิน ห้องที่นางนอนอยู่ตกแต่งงดงามราวกับนางนิทราในสวนดอกไม้ แต่นางกลับไม่มีสายตาเหลือไว้ชื่นชมสิ่งรอบข้างเพราะใจของนางพะวงถึงบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงที่นางมักใช้นิ้วเกี่ยวพันไว้อยู่เสมอ ‘ฮวงหลง’ นางเรียกเขาอีกทั้งที่รู้ว่าไม่มีเสียงใดหลุดรอดจากริมฝีปากของนาง หญิงสาวหมุนตัวมองรอบกาย นางกลัวว่าตนเองฝันไป หรือนางยังไม่ตื่น อาจยังอยู่ในกระท่อมใต้สระน้ำนั้นก็เป็นได้ จิตใจที่ว้าวุ่นทำให้นางไม่รู้ว่ามีคนก้าวเข้ามาใกล้และยืนซ้อนอยู่ด้านหลังจนกระทั่งนางหมุนตัวกลับมา ใบหน้าเกือบปะทะกับแผ่นอกกำยำ นางผงะไปด้านหลังครึ่งก้าว มือแกร่งข้างหนึ่งยื่นมาโอบแผ่นหลังของนางไว้ไม่ให้หงายหลังและดันร่างนางกลับเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดใบหน้าของนาง บุรุษหนุ่มกวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า เขาส่ายหน้าไปมาส่งเสียงตำหนิไม่จริงจังนัก “เหตุใดเจ้าไม่สวมรองเท้า” ฮวงหลงเอ่ยถาม มือข้างหนึ่งของเขาถือถ้วยยานำเข้ามาให้นาง แม้ว่ามืออีกข้างจะโอบประคองแผ่นหลังของนางอยู่ แต่ยาในชามก็ไม่กระฉอกออกมาแม้แต
ลมหายใจมังกร Chapter 67. รักษาบาดแผล
เขากำลังรักษาบาดแผลให้นาง ทว่าช่องท้องที่รู้สึกวะหวิวจนอยากจะส่งเสียงครวญครางออกมา นางไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้แต่นางก็อับอายจนต้องยกมือปิดปากตนเอง สายตาของนางมองเห็นจุดแดงเล็กๆ ที่โคนขาด้านในจึงรีบหนีบขาไว้ก่อนแต่ยังช้าเกินกว่าสายตาช่างสำรวจของเขามองเห็นก่อนแล้ว นางฝืนหนีบขาตัวเองไว้แน่นทำให้บุรุษหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยวงเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่พอใจพร้อมกล่าวตำหนินาง “อย่าดื้อ ข้าต้องรักษาบาดแผลให้เจ้า” ซิ่นฮวาส่ายหน้าไปมาไม่ว่าอย่างไรนางไม่อยากอ้าเรียวขาออกเด็ดขาด “ข้าทำเช่นนี้ให้เจ้าตั้งแต่เจ้าเป็นเด็กเล็กๆ” มือแกร่งยื้อเรียวขาของนางไว้ แล้วแยกขางามออกอย่างใจเย็น กลิ่นกายของนางหอมหวานชวนให้มึนเมายิ่งนัก เขาต้องทุ่มเทสมาธิเพื่อรักษาบาดแผลบนร่างกายของนางมิให้ทิ้งรอยตำหนิใดไว้ ร่างหญิงสาวอ่อนระทวยดุจเดียวกับขี้ผึ้งต้องความร้อน ริมฝีปากของเขากดลงบนโคนขาด้านใน จุดอ่อนนุ่มบนร่างถูกสัมผัสอย่างตั้งใจ สองขาถูกเขาแยกออกจากกันและร่างของเขาอยู่ตรงกลางหว่างขาของนาง หญิงสาวพยายามกระถดตัวถอยหนีแต่มือแกร่งรั้งจับสะโพกนางไว้มั่น มุ่งมั่นก
