Chapter 19. ของขวัญ

          “ดูภายนอกเป็นแค่กำไลธรรมดา แต่ข้าทำให้มีกลไลซ่อนเข็มพิษได้เพียงแค่ขยับตรงนี้” พูดพลางชี้ให้ดูว่าต้องหมุนอย่างไร

          “แน่ใจว่าข้าจะปลอดภัยที่ใช้สิ่งนี้” ซิ่นหลิงอดหยอกน้องชายไม่ได้ ซิ่นสือชอบประดิษฐ์กลไลต่างๆ สำหรับคนฝึกยุทธเช่นเขาสิ่งนี้อาจไม่จำเป็นนัก แต่สำหรับซิ่นฮวาที่ไร้วรยุทธนับว่าเป็นประโยชน์ยิ่ง

          “ย่อมใช้ได้แน่นอนและปลอดภัย” ซิ่นสือยืดตัวขึ้นตบหน้าอกตนเองหนักแน่น แม้เขาอายุเพียงสิบสี่แต่ก็เผยความสง่าผ่าเผย ซิ่นสือเริ่มฝึกยุทธช้ากว่าเขาซิ่นหลิงมากนัก แต่ภายใต้ท่าทีรักสนุกไม่สนใจเรื่องภายนอก เขากลับซ่อนความสามารถของตนได้มิดชิด มีเพียงซิ่นหลิง ซิ่นฮวาและบิดามารดาเท่านั้นที่ล่วงรู้

          “ขอบใจเจ้ามาก” ซิ่นฮวากลั้นหัวเราะ หากยามนี้ไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยง นางคงใช้นิ้วดีดหน้าผากเกลี้ยงเกลาของน้องชายไปแล้ว

          ซิ่นสือส่งยิ้มทะเล้นให้พี่ทั้งสอง หางตารับรู้ว่ามีคนเข้ามาใกล้จึงเก็บอาการทะเล้นของตนเองแล้วถอยออกมาอย่างรู้มารยาท

          ซ่งเหว่ยหนานก้าวเข้ามาพร้อมผู้ติดตามที่ประคองกล่องของขวัญตามอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มประสานมือคารวะเจ้าของงานวันเกิดทั้งสอง แล้วยื่นมือไปรับกล่องของขวัญส่งให้ซิ่นหลิง

          ซิ่นหลิงเพียงก้มศีรษะให้เล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ กล่องไม่ใหญ่นัก น้ำหนักกำลังดี เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเปิดกล่องดูด้วยความใคร่รู้ พบกริชรูปแบบเรียบง่าย แต่จุดรอยยิ้มให้ซิ่นหลิง

          “เป็นของขวัญที่มีมูลค่ายิ่ง”

          “คุณชายซิ่นหลิงสายตาเฉียบคมนัก มองเพียงครู่เดียวก็รู้แล้ว”

          “ขอบคุณมาก” ซิ่นหลิงเอ่ยอย่างจริงใจ แม้ท่าทีเขาดูหยิ่งยโสแต่รู้กาลเทศะเสมอ

          ซิ่นฮวายังคงใบหน้าบึ้งตึ้งไม่อยากสนใจกล่องของขวัญกล่องเล็กที่เขามอบให้นาง คนผู้นี้รู้จักต้อนนางให้จนมุมได้ แต่ดูท่าทางซ่งเหว่ยหนานเองก็รู้ว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่จึงมิได้คะยั้นคะยอให้เปิดกล่องต่อหน้าเขา

          “ต้องขอบคุณที่ท่านหญิงซิ่นฮวายินดีไปช่วยเหลือราษฎรแคว้นหาน”

          “ท่านอย่าได้กล่าวขอบคุณเร็วไปนัก เพราะข้าไม่รับรองผลลัพธ์ว่าจะเป็นเช่นไร”

          “แค่ท่านหญิงยินดีช่วยเหลือนับเป็นบุญของชาวเมืองแคว้นหานแล้ว”

          คำพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้ทำให้ซิ่นฮวารู้สึกดีเลยสักนิด แววตายั่วล้อของเขาทำให้นางหงุดหงิดแต่ไม่อาจโต้ตอบอะไรได้จึงได้แต่เสมองไปทางอื่น ซิ่นหลิงลอบสังเกตเห็นท่าทางของซิ่นฮวา แต่นางให้คำตอบกับบิดามารดาไปแล้วว่านางจะไปเยือนแคว้นหาน

          ซิ่นฮวาทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่มตรงหน้า เขาถอยออกไปพร้อมผู้ติดตาม นางกับซิ่นหลิงรับของขวัญจากคนอื่นๆ รอจนกระทั่งได้เวลาจึงเชื้อเชิญผู้มาร่วมงานรับประทานอาหารและชมการร่ายรำ แม้รู้ว่าซ่งเหว่ยหนานจ้องมองนางอยู่ แต่นางทำเป็นไม่เห็นสายตาของเขา แสร้งหันไปพูดคุยกับซิ่นหลิงแทน

          “เจ้าเตรียมตัวไปแคว้นหานหรือยัง”

          “หือ? ไยข้าต้องเตรียมตัวด้วย” ซิ่นหลิงยกสุราขึ้นดื่ม

          “ได้อย่างไร! เมื่อวานข้าบอกท่านพ่อกับท่านแม่ว่าจะเดินทางไปแคว้นหานแล้วนี่”

          “เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว” ซิ่นหลิงไหวไหล่

          “แล้ว?”

          “ข้าไม่ได้ไปกับเจ้าด้วย” เขาตอบหน้าตาเรียบเฉย ผิดกับซิ่นฮวาที่อ้าปากกว้างอย่างตกใจ

          “ได้อย่างไร ท่านพ่อให้ข้าเดินทางตามลำพังหรือไรกัน!” นางเกือบทำเสียงดังด้วยความไม่พอใจออกมาแล้ว

          “ข้ามีภารกิจ” เขาพูดสั้นๆ อย่างไรซิ่นฮวาคือบุตรสาวที่บิดารักใคร่ที่สุด ย่อมไม่มีทางให้นางเดินทางเพียงคนเดียวหรือให้ไปในที่ที่อันตรายเป็นแน่ “เจ้าเดินทางไปพร้อมกับกันอี๋ ส่วนซาโม่เดินทางกับซิ่นสือ ท่านพ่ออนุญาตให้เขาไปร่ำเรียนกับท่านอาจารย์โจวจิ่งเหยียน”

          “เหตุใดข้ามิรู้เรื่องเลย” นางทำเสียงขึ้นจมูก แม้จะได้ยินซิ่นสือรบเร้าบิดาขอไปเรียนด้านกลไกกับท่านอาจารย์โจวจิ่งเหยียนมานานแล้ว แต่ไม่คิดว่า สามพี่น้องเพิ่งได้รวมตัวกันไม่นาน แต่ละคนก็ต้องแยกย้ายกันอีกแล้ว

          “เจ้าต้องไปถามท่านพ่อเอง” ซิ่นหลิงโยนทุกอย่างให้เป็นความรับผิดชอบของบิดาไปหมดสิ้น เพราะรู้ดีว่า ต่อให้บิดารักใคร่ตามใจซิ่นฮวามากเพียงใด หากแต่ซิ่นฮวาเองย่อมรู้ดีว่า เรื่องใดที่บิดาไม่พูดกับนาง แสดงว่าเรื่องนั้นมีความสำคัญอย่างยิ่ง และนางไม่ควรเซ้าซี้ก้าวก่ายจนเกินไป

          “ก็ยังดีที่กันอี๋ไปด้วย” แม้ไม่พอใจแต่นางไม่อาจแสดงอาการไม่พอใจออกมาได้

          “เจ้าไม่ใช่เด็กแล้ว ได้ทำงานเพื่อผู้อื่นย่อมเป็นเรื่องดี”

          “พูดเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่เสียเต็มประดา” นางเบ้ปากใส่ “เกิดก่อนข้าแค่ครึ่งก้านธูป!”

          “อย่างไรข้าเป็นพี่ชายเจ้า” ซิ่นหลิงหัวเราะออกมา “อย่าห่วงเลย กันอี๋มีฝีมือไม่ด้อยไปกว่าข้า เขาย่อมปกป้องเจ้าได้ จะว่าไปนี่ก็เป็นโอกาสดีที่เจ้าได้ออกไปเที่ยวเล่นนอกตุนหวงมิใช่รึ”

          ซิ่นฮวากลอกตาไปมา ใครว่านางไม่เคยออกไปนอกตุนหวงกันเล่า!

         

          งานเลี้ยงจบสิ้นแล้ว มารดาเดินมาส่งซิ่นฮวาเข้านอนด้วยตนเอง หยิบหวีหยกมาแปรงผมให้ลูกสาวอย่างเบามือ แล้วพิศมองใบหน้าจิ้มลิ้มของบุตรสาวอย่างเอ็นดู

          “วันนี้เหนื่อยมากแล้วเจ้ารีบเข้านอนเถิด อีกสองสามวันต้องเดินทางแล้ว”

          “ไฉนท่านแม่ดูท่าทางยินดีที่ลูกไม่อยู่ที่นี่นักนะ” นางแสร้งทำเป็นแง่งอน “ท่านแม่เบื่อลูก อยากให้ลูกไปไกลๆ แล้วใช่ไหมเจ้าค่ะ”

          คนเป็นมารดาถึงกับหัวเราะขบขัน ยกมือบีบปลายจมูกน้อยๆ ของลูกสาวเล่น “ไปเอาความคิดเช่นนี้มาจากที่ไหนกัน บิดาเจ้าห่วงเจ้าเสียยิ่งกว่าอะไรดี ชีวิตนี้เจ้าจะได้แต่งงานออกเรือนหรือจะได้แต่งเขยเข้าบ้านก็มิรู้”

          “ท่านแม่ก็รู้ว่าลูกมีคนที่รักอยู่แล้ว” นางก้มหน้าซ่อนแก้มแดงระเรื่อ

          “แม่รู้...” นางประคองใบหน้าน้อยขึ้น “เจ้าไม่ใช่เด็กเล็กๆ อีกแล้ว”

          “ลูกไม่คุยกับท่านแม่แล้ว” ซิ่นฮวาร้อนตัว เบือนหน้าออกจากฝ่ามือของมารดาแล้วแสร้งทำเป็นอ้าปากห้าว ทิ้งตัวลงบนเตียงนอน มารดาได้แต่ยิ้มแล้วดึงผ้าห่มไหมขึ้นคลุมร่างของบุตรสาว เห็นนางหลับตาแล้วก็อมยิ้มเงยตัวขึ้นจากเตียงนอน เหลือบมองรองเท้าของซิ่นฮวาพลางส่ายหน้าไปมาแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ ครู่ต่อมาจื่อเหยี่ยนจึงดับเทียนให้แล้วก้าวออกไปทิ้งให้หญิงสาวนอนเพียงลำพัง นางเป็นคนชอบนอนคนเดียวมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แม้ห้าหกขวบก็ขับไล่พี่เลี้ยงไม่ให้เข้ามานอนด้วยกัน เพราะว่า...

          หญิงสาวมั่นใจว่าในห้องไม่มีใครแล้ว ดวงที่ปิดอยู่เมื่อครู่จึงเปิดออกพร้อมยันกายขึ้นจากที่นอน นางยื่นหน้ามองไปทางประตูเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง แล้วก้มลงหยิบรองเท้าที่ซ่อนไว้ออกมา มารดาช่างเก่งกาจนัก จับผิดนางที่แอบไปข้างนอกยามค่ำคืนเพราะรองเท้าของนางเลอะคราบดิน ตั้งแต่ถูกจับได้ในครั้งนั้น นางต้องแอบซ่อนรองเท้าไว้อีกคู่สำหรับไปหาบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงผู้นั้น