เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 24. แค่มาส่งข่าว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-10 20:09:37
บทที่เกี่ยวข้อง
ลมหายใจมังกร Chapter 25. เปลี่ยนขบวน
รอบกายของหญิงสาวมีบุรุษมากความสามารถ หากไม่นับซิ่นหลิงและซิ่นสือพี่น้องของนาง กันอี๋ที่ได้รับแต่งตั้งเป็นองครักษ์นั้นมีฝีมือไม่น้อย ยังมีซาโม่ที่ปากกล้าต่อปากต่อคำกับซิ่นฮวาอย่างไม่เกรงฐานะที่แตกต่าง แม้ดูเป็นคนเหลาะแหละแต่ฝีไม้ลายมือดูแล้วไม่ด้อยกว่ากันอี๋เลยสักนิด “เจ้าพักผ่อนเถอะ นี่เข้าเขตชายแดนแคว้นหานแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานเอ่ยกับคนสนิท พลันประสาทรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง มือแกร่งเอื้อมไปคว้ากระบี่แล้วพุ่งตัวออกจากระเบียงอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หม่าฉีถางอ้าปากค้างด้วยไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้น เขาเป็นผู้ติดตามที่น่าละอายนักมี วรยุทธ์ติดกายน้อยนิด ที่ได้รับหน้าที่นี้เพราะดูแลคุณชายตั้งแต่ยังเด็ก ร่างสูงเตะปลายเท้าเล็กน้อยส่งตัวเองมายืนบนหลังคาโรงเตี๊ยมอย่างง่ายดาย มือจับกระบี่เตรียมชักออกมา ทว่าสายลมยามเที่ยงคืนที่พัดผ่านทำให้เขาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย แม้อยู่ใต้แสงจันทร์แต่มองเห็นคนที่ยืนอยู่บนหลังคาได้ชัดเจน บุรุษในอาภรณ์สีขาวดุจเมฆที่ลอยในนภา เส้นผมสีเงินยวงโดดเด่นแปลกตา ท่วงท่างามสง่ายิ่งนัก บุรุษผู้นั้นคล้ายไม่รับรู้หรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10ลมหายใจมังกร Chapter 26. วิหคสวรรค์
กันอี๋จึงได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงกับนิสัยเอาแต่ใจตนเอง ตุนหวงเป็นเมืองที่โอบล้อมด้วยทะเลทรายแต่ไม่ขาดแคลนน้ำ ท่านอ๋องผู้รักบุตรีอย่างออกหน้าออกตาสร้างสระน้ำให้ได้แหวกว่ายไม่ว่ายามใดที่นางต้องการ ในคืนที่อากาศร้อนนางก็กระโจนลงไปว่ายน้ำเล่น นิสัยนางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เด็ก หลังจากที่เขากลับมาได้พูดคุยกับมารดาก็ทราบว่านิสัยนางยังไม่เปลี่ยนแปลง ร่างสูงได้แต่พลิกตัวยืนหันหลังให้บานประตู คอยเฝ้าระวังภัยให้หญิงสาวทั้งด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบและทำตามเสียงของหัวใจ กรุ่นไอน้ำร้อนลอยเหนือผิวน้ำ ดวงตากระจ่างใสมองกลีบดอกไม้ที่ลอยในอ่างอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย ควบม้ามาทั้งวัน นางเพลิดเพลินไม่น้อย นางไม่สนคำสั่ง เอ่อ...ไม่สิ อย่างกันอี๋ไม่กล้าออกคำสั่งกับนางแน่นอน เขาแค่เตือนไม่ให้นางอาบน้ำค่ำเกินไปนัก แต่เดินหลังม้ามาหลายวัน พอได้ที่พักที่เป็นห้องนอนมีเตียงมีที่นอนเช่นนี้ นางจึงทิ้งตัวหลับไปหลายชั่วยาม ลุกขึ้นมาเพื่อกินอาหารเย็นและไม่ได้สนทนาอะไรกับผู้อื่นอีก นางมุดตัวกลับเข้ามาในห้องและเพิ่งได้แช่น้ำอุ่นเช่นนี้ เสียงการเคลื่อนไหวหลังฉากกั้นทำให้เจ้าของร่างเปลือยเปล่าในอ่างอาบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 27. สู่แคว้นหาน
มือเรียวขยับผ้าม่านหน้าต่างรถม้า ลอบมองสิ่งที่อยู่ด้านนอก ความแห้งแล้งของแคว้นหานหนักหนากว่าที่หญิงสาวคิดไว้มากนัก หลังจากเข้าเขตแคว้นหาน พลทหารของอ๋องหยงอี้มาคุ้มกันขบวนของซิ่นฮวาทันที แรกทีเดียวซิ่นฮวาโมโหจนไม่อยากพูดคุยกับกันอี๋ เพราะนางตื่นมาก็เห็นเกวียนบรรทุกเสบียงอาหารและยารักษาโรคแล้ว ซาโม่จากไปโดยไม่ร่ำลาและนางรู้ว่าซิ่นหลิงเองไม่อยู่รอพบนาง อะไรกัน แค่ทักทายกันสักเล็กน้อยมันยากเย็นอะไรนักหรือ? กลัวว่านางเค้นถามพวกเขาหรือไรว่าต้องไปทำภารกิจใด แต่โกรธเคืองอย่างไรนางรู้หน้าที่ตนเองดี และเมื่อนางรับปากกับซ่งเหว่ยหนานแล้ว นางจำยอมกลับมาแต่งกายเป็นหญิงนั่งในรถม้าที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งระหว่างทางนางสังเกตเห็นความแห้งแล้งที่ชวนให้ใจหายตลอดเส้นทาง หญิงสาวเติบโตในตุนหวงเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย ทว่าตำหนักที่อยู่นั้นโอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แม้แห้งแล้งแต่เป็นไปตามภูมิประเทศซึ่งราษฎรเองสามารถใช้ชีวิตกันตามปกติไม่เดือดร้อนอันใด ไม่เพียงแต่พื้นดินที่แตกระแหง ต้นไม้ยืนต้นตาย ยังมีซากสัตว์ที่เหลือเพียงโครงกระดูก บ้านเรือนก็แทบจะกลายเป็นบ้านร้าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 28. มีแต่คนเจ็บคนป่วยหรือไรกัน
“ซ่งซีเหมยเป็นน้องสาวของข้าเอง” เขาปรายตามองบ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่แต่ไม่กล้าเข้ามารับน้องสาวตัวน้อย ด้วยเกรงจะถูกเขาตำหนิที่ดูแลท่านหญิงน้อยไม่ดี “ท่านมีน้องสาวด้วยรึ” ซิ่นฮวาเห็นท่าทาง ‘หวง’ น้องสาวของเขาอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ เด็กหญิงทำหน้ามุ่ยแต่พอเห็นนางแย้มยิ้ม เด็กน้อยก็ส่งยิ้มให้ “มีมาสิบปีแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานส่ายหน้าไปมา เห็นน้องสาวไม่เป็นอะไรก็โล่งอก “ไฉนเจ้ามาอยู่ที่นี่” “น้องมาดูเทพธิดาเจ้าค่ะท่านพี่” เด็กน้อยตอบเสียงใสแต่ดวงตาเป็นประกายจ้องมองทางหญิงสาว ซิ่นฮวาเข้าใจว่าเด็กน้อยพูดถึงนาง นางได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู นางมีซิ่นสือเป็นน้องชายที่ชอบกลั่นแกล้งนาง พอเห็นว่าคนเคร่งขรึมอย่างซ่งเหว่ยหนานมีน้องสาวน่ารักและดูรักใคร่กันดี นางอดอมยิ้มไม่ได้ “เสียมารยาทแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วหันดุน้องสาวไม่จริงจังนัก เปลี่ยนใจอุ้มนางนั่งบนท่อนแขน เด็กน้อยโอบรอบคอพี่ชายอย่างเคยชิน เขาเดินนำซิ่นฮวาเข้ามาพบบิดาของตน ซิ่นฮวายอบกายคารวะอย่างงดงามลอบสังเกตเห็นใบหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายและได้ยินเสียงพูดสลับไออยู่เป็นระยะๆ นางหลุบตา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 29. ข้าโตแล้ว
“ข้าโตแล้ว ทำเองได้” นางเบ้ปากย่นจมูก แต่เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชาย นางจึงเลียนแบบพี่ชายใหญ่ของนาง จับตะเกียบแล้วยื่นไปสุดมือเพื่อจะคีบเนื้อปลาสีขาวสวยในชามนั้น ทว่ามือของนางกลับสั่นน้อยๆ หัวคิ้วเด็กหญิงขมวดมุ่น มือขวานั้นสั่นขึ้นเรื่อยๆ จนเด็กหญิงต้องใช้มือซ้ายจับมือขวาของตนเอง ซ่งเหว่ยหนานเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับมือของน้องสาว ฝ่ามืออบอุ่นของพี่ประคองมือของนางไว้ เด็กหญิงก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น แต่น้ำตาหยดลงมือหลังมือของพี่ชายใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานอุ้มเด็กน้อยมานั่งบนตัก มือน้อยเริ่มคลายอาการสั่นลงไปแล้ว เขาจึงยกมือลูบผมของน้องสาวอย่างปลอบโยน “พี่ชาย” เด็กน้อยเปิดปากส่งเสียงขึ้นพร้อมสะอึกสะอื้นเบาๆ “ท่านจะไม่ทำร้ายเทพธิดาใช่ไหม?” ซ่งเหว่ยหนานสูดลมหายใจลึกปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “ทำไมรึ? เจ้าชอบนางหรือ? เพิ่งเจอกันครู่เดียวเองนี่” “อืม” เด็กน้อยพยักหน้า “ข้าชอบเทพธิดา ตอนนั้นข้าบังคับตัวเองไม่ได้ วิ่งไปชนนางจนตัวเองหงายหลังก้นกระแทกพื้น แต่นางก็ยังยิ้มให้ข้า มือนางอบอุ่นมากเหมือนละลายความเจ็บปวดในตัวข้าไปหมดสิ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 30. อยากรู้สิ่งใดก็ถามมา
“เจ้าจะพายเรืออ้อมคุ้งน้ำอยู่ไย อยากรู้สิ่งใดก็ถามมา” ฮวงหลงหัวเราะในลำคอ ท่วงท่างามสง่าเป็นธรรมชาติ เขาคลายเม็ดหมากดำในมือไม่วางในกระดานแล้วหันมาสบตากับสายตาใคร่รู้ของเจ้าของเรือนที่เขามาอาศัยชั่วคราว หากไม่ใช่เพราะคำขอของซิ่นฮวาที่ทำให้เขาและนางต้องมาที่แคว้นหาน และเขาเห็นความผิดปกติบางอย่าง เดิมทีเขาไม่ใส่ใจเรื่องราวเหล่านี้ แม้เขาจะคุ้นเคยกับเยี่ยนหรงเหยาแต่มนุษย์ผู้นี้มิได้ล่วงรู้นามจริงของเขา ไม่มีสิทธิ์เรียกเขามาปรากฏกาย มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่แวะเวียนมาทักทายเป็นบางครั้งบางคราว สิบเจ็ดปีก่อนเขาประมือกับมังกรเพลิงแตกแถวตนหนึ่ง และเกือบทำผิดพลาดเพราะหลงรักหญิงสาวผู้หนึ่งเข้าจนเกือบถอนใจไม่ทัน เป็นความผิดพลาดที่เขาตั้งปณิธานว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก ใครเลยจะคิดว่าเจ้าเด็กน้อยตัวกลมเหมือนก้อนแป้งนุ่มนั้นมองเห็นเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่นางลืมตา แต่เดิมเขาคิดว่าเป็นเพราะความเป็นเด็กน้อยของนางที่มักเรียกหาเขาบ่อยๆ ทว่าเมื่อเจ้าก้อนแป้งนุ่มเติบโตเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ดวงตาของนางยังคงจับจ้องที่เขา จนบัดนี้นางเป็นหญิงสาวที่งดงามสายตาของนางยังเฝ้ามองเพียงเขา หลายครั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 31. คอยดูแลซิ่นฮวาเถิด
“ส่านเตี้ยน” “ขอรับ” “เจ้าไปคอยดูแลซิ่นฮวาเถิด” “เอ่อ...” ส่านเตี้ยนอึกอัก “แต่นายท่านร่างกายยังไม่ฟื้นกำลังดีนัก ให้ข้าน้อยอยู่รับใช้ใกล้ชิดมิดีกว่าหรือขอรับ” “ประเดี๋ยวข้าก็ดีขึ้น” เทพมังกรดินผู้อยู่ในร่างมนุษย์หนุ่มรูปงามยืนขึ้น เขาปรายตามองไปทิศทางที่เยี่ยนหรงเหยาเดินกลับเข้าเรือนพักผ่อนของตนไปแล้ว “ข้ายังมีเรี่ยวแรงเรียกฝนให้เจ้าเด็กนั่นได้” วิหคสวรรค์ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เขาติดตามเทพมังกรดินมาสามร้อยปี ไยจะไม่เข้าใจว่า ‘เจ้าเด็กนั่น’ หมายถึงใคร แม้จะไม่แสดงออกแต่ก็มีความห่วงใยเต็มเปี่ยม เทพธิดางดงามบนแดนฟ้ามีมากมายแต่นายของเขาไม่เหลือหางตาไว้มองเลยสักนิด แต่กับหญิงสาวซุกซนผู้นั้นกลับตามใจเกือบทุกเรื่อง ส่านเตี้ยนเห็นผู้เป็นนายลุกขึ้นออกก้าวเดิน เขาก็รีบเอ่ยปากถาม “นายท่านจะไปไหนหรือขอรับ” “เดินเล่น” “เดินเล่น?” ส่านเตี้ยนมีสีหน้างงงวย แต่เมื่อได้รับคำตอบเป็นดวงตาคมกริบจึงได้แต่ก้มหน้าถอยห่างไปสองสามก้าวก่อนกลายร่างเป็นวิหคสวรรค์ทำให้ไม่มีผู้ใดมองเห็น สิ่งที่ฮวงหลงกังวลมิใช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13ลมหายใจมังกร Chapter 32. สารภาพไปตามจริง
“ข้ากลัวว่าตัวเองจะช่วยพวกเขาไม่ได้” ซิ่นฮวาสารภาพไปตามจริง นางรู้ว่าเทพมังกรดินสัญญาแล้วว่าจะทำให้ฝนตกลงมา แต่สภาพบ้านเมืองที่ไม่ต่างจากเมืองร้างเช่นนี้ นางจะทำให้ฟื้นคืนได้อย่างไร “แม้ว่าตุนหวงจะเป็นเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย แต่เราไม่เคยแร้นแค้นขนาดนี้” “ความตั้งใจดีของท่านหญิงย่อมส่งผลสัมฤทธิ์เป็นแน่” หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงหันมาจ้องหน้าคนพูด กันอี๋ถูกดวงตาคู่งามจ้องมองแบบจู่โจมรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันทำให้เขาได้แต่ยืนนิ่งไปราวกับตัวเองเป็นก้อนหิน จนเมื่อหญิงสาวยิ้มกว้างออกมาแล้วเขาจึงรู้สึกตัว “ขนาดข้ายังไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เจ้ากลับมั่นใจในตัวข้า” ซิ่นฮวาโคลงศีรษะไปมา แล้วก้าวเดินต่อไป “จำได้ว่าตอนที่นั่งรถม้าเข้ามา เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่งมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจีผิดกับที่อื่นมาก” องครักษ์หนุ่มนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ “ท่านหญิงหมายถึงบ้านตระกูลเยี่ยนหรือ? จำได้ว่าตั้งโรงทานแจกจ่ายอาหารทุกวัน วันละหนึ่งมื้อ” “น่าจะใช่นะ ข้าจำชื่อไม่ได้แต่คิดว่าน่าจะเดินมาทางนี้” “ถูกต้องแล้ว เดินตรงไปข้างหน้าก็ถึงแล้วข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
บทล่าสุด
ลมหายใจมังกร Chapter 60. คนที่เขาปกป้องไม่ใช่นาง
“มีข้าอยู่ ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้” วงแขนที่โอบกอดรัดร่างนางเข้ามาอย่างปกป้องทำให้เมิ่งหย่าจิ้งตะลึงงันไป นางแหงนหน้ามองใบหน้าเด็ดเดี่ยวของซ่งเหว่ยหนาน เขาสวมชุดสีแดงมงคลเดียวกับนาง กราบไหว้ฟ้าดิน เสมือนเป็นสามีภรรยากันแล้ว แม้นางอยู่ใกล้ในอ้อมกอดของเขา ไฉนรู้สึกไกลห่าง คนที่เขาปกป้องไม่ใช่นาง พลันเกิดความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ กระแทกหัวใจของปีศาจงูดำอย่างนาง นางไม่ควรรู้สึกเช่นนี้มิใช่หรือ? เขาก็แค่มนุษย์หน้าโง่คนหนึ่งที่สุดท้ายแล้วต้องถูกนางดูดกลืนปราณชีวิตจนหมดสิ้น เหตุใดนางต้องรู้สึกปวดใจและริษยาเจ้าของใบหน้าที่ตนจำแลงแปลงกายสวมรอยเป็นนาง “ซิ่นฮวา เจ้า...บาดเจ็บรึ? เจ็บที่ใด?” ซ่งเหว่ยหนานก้มมองหญิงสาวมาพอดีจึงผสานกับดวงตาที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว เห็นสีหน้าเจ็บปวดของนางทำให้เขาเข้าใจไปว่านางบาดเจ็บเพราะบุรุษแปลกหน้าที่บุกเข้าห้องหอของเขา “เจ้า!” ฮวงหลงสะอิดสะเอียนท่าทางของปีศาจที่ใช้ใบหน้าและรูปร่างของซิ่นฮวาอิงแอบแนบชิดชายอื่น บังเกิดไฟโทสะที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่งรอบข้างให้กลายเป็นเถ้าธุลี ‘ฮวงหลง!’ มือที่ยกขึ้นสูง
ลมหายใจมังกร Chapter 59. ในคราวนั้น
ในคราวนั้นเขาจำใจปล่อยนางเพราะไม่ต้องการให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และยังมีเหลียงซื่อฮั่นที่เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะทำสิ่งใด เขาปล่อยนางให้หลุดมือไป แต่หมายมั่นไว้ว่าก่อนกลับแคว้นหานต้องค้นหานางให้พบ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาได้พบนางอีกครั้งในฐานะของท่านหญิงซิ่นฮวา เขาชอบนางและต้องการนางมาอยู่เคียงข้าง แต่เวลานี้เพียงผลักบานประตูเข้าไป เขาสามารถคว้านางมาไว้ในวงแขนให้ตำแหน่งภรรยาเอกกับนาง ทว่า... เหตุใดเขากลับรู้สึกลังเลยิ่งนัก บุรุษผู้หนึ่งก้าวเข้ามาในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีแดงมงคล ดวงตาจับจ้องไปยังสตรีที่นั่งอยู่บนเตียง ผ้าคลุมหน้าสีแดงงดงามนั้นทำให้หัวใจของเขาถูกบีบรัดจนเจ็บปวดไปหมด เหตุใดเรื่องเหล่านี้จึงเกิดขึ้นวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อสิบเจ็ดปีก่อน เขาไม่ต่างจากมังกรร้ายที่คลุ้มคลั่งบุกเข้าห้องหอของเจ้าสาว นางคือผู้ที่ดวงใจของเขาปรารถนาที่สุด เขาเฝ้ามองนางตั้งแต่นางยังเป็นเด็กเล็ก แต่เดิมนั้นเพียงเพราะความสงสารโชคชะตาของนางจากนั้นกลายเป็นความเอ็นดู ความผูกพันสานเกี่ยวใจทีละเล็กละน้อย แม้รู้ว่าไม่อาจครอบครองได้แต่ก็ไม่อาจต
ลมหายใจมังกร Chapter 58. งานแต่งงานที่แสนรีบเร่ง
งานแต่งงานที่แสนรีบเร่ง เมิ่งหลานเสวี่ยนมาทำหน้าที่ญาติผู้ใหญ่ให้ ซิ่นฮวา เขาไม่รู้ว่าทั้งสองพูดคุยอะไรกัน แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องหอที่ถูกย้อมด้วยสีแดงมงคล เมิ่งหลานเสวี่ยนส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย “เมื่อพิธีวิวาห์ของท่านทั้งสองผ่านพ้นไป อายปีศาจจะค่อยๆ สลาย อย่าได้กังวลเรื่องอื่นใด” “ท่าน...แน่ใจรึ” “หากท่านคลางแคลงใจในสิ่งที่ข้าเอ่ยออกไปย่อมไม่ทำตามได้ แต่ราษฎรที่อดอยากหิวโหยของท่านหากรู้ว่ามีหนทางช่วยพวกเขาแต่ท่านลังเลไม่กล้าทำ พวกเขาจะเสียใจมากเพียงใด” แม้เอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่ถ้อยคำคล้ายข่มขู่ ซ่งเหว่ยหนานหางตากระตุก แม้ไม่พอใจแต่ก็ไม่อาจปริปากเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ เขาได้แต่หยุดยืนที่หน้าประตูอย่างลังเล หญิงสาวที่อยู่หลังบานประตูนั้นคือคนที่เขาต้องการและปรารถนาให้นางเคียงข้าง เขายังจดจำครั้งแรกที่ได้พบซิ่นฮวาที่หอนางโลมนั้นได้ดี ครั้งนั้นแม้เขาต้องเดินทางมาตุนหวงตามคำสั่งของบิดาเพื่อเชิญท่านหญิงซิ่นฮวามาแคว้นหาน แต่นอกเหนือจากเรื่องนั้น เขาได้รับคำไหว้วานของเมิ่งหลาน-เสวี่ยนให้มาพบกับเหลียงซื่อฮั่นที่ขณะนั้นอยู่ตุนหว
ลมหายใจมังกร Chapter 57. คนที่รักสุดหัวใจ
“ดี!” สายตาที่จ้องมองราวกับจะฉีกนางออกมาเป็นชิ้นๆ “ดี! ข้าจะทำให้เจ้าจดจำข้าไปทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ จะให้บิดาที่เจ้ารักนักหนารู้ว่าความเจ็บปวดที่ข้าได้รับเป็นอย่างไร!” นางอยากกรีดร้องแต่ไร้เสียง มือใหญ่กระชากเสื้อของนางอย่างแรงจนขาดหลุดติดมือของเขา ซิ่น ฮวารีบรวบสาบเสื้อปกปิดเนินอกมิให้อีกฝ่ายได้เห็นผิวกายของนาง นางคิดจะพลิกตัวกระโดดลงจากเตียงแต่เหลียงซื่อฮั่นคว้าเอวบางได้ทัน เขาเหวี่ยงนางลงบนเตียงและคร่อมร่างเล็กอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ข้อมือทั้งสองถูกตรึงด้วยมือแข็งแกร่ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นจ้องมองอย่างต้องการเห็นนางย่อยยับไม่เหลือเศษซากชิ้นดี ‘ฮวงหลง!’ นางร้องเรียกบุรุษที่นางรักสุดหัวใจ ทว่านางได้แต่อ้าปากแต่ไร้เสียง ฝืนทำตัวเองให้เข้มแข็งอย่างแสดงความหวาดกลัวออกไป ไม่! นางเคยทำให้เขาต้องลำบากเพราะนางมาแล้ว นางจะ...จะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้นอีก นางพยายามดิ้นรนขัดขืนใบหน้าน่ารังเกียจนั้นโน้มลงมาใกล้ นางหลับตาไม่กล้ามองดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น คล้ายแววตาของเทพมังกรเพลิงก่อนจะกลายเป็นปีศาจมังกรเพลิงที่อาละวาดสรวงส
ลมหายใจมังกร Chapter 56. เตรียมตัวเป็นเจ้าสาว
เจ้ากลับไปพักผ่อนเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวเถิด” เมิ่งหลานเสวี่ยนจำใจให้น้องสาวกลับไปสู่ร่างจำแลงแปลงเป็นซิ่นฮวาอีกครั้ง “คนผู้นั้นแต่งกับข้าด้วยใบหน้านี้” เมิ่งหย่าจิ้งชี้ใบหน้าตัวเองที่เป็นซิ่นฮวา “เขาไม่ได้แต่งกับข้าเมิ่งหย่าจิ้ง!” “เด็กโง่ เขากราบไหว้ฟ้าดินกับเจ้าย่อมแต่งกับเจ้าสิ” นางปลอบใจน้องสาว แม้เป็นหนึ่งในแผนการที่วางไว้ แต่ถ้าเมิ่งหย่าจิ้งได้ใช้ชีวิตเป็นภรรยาบุรุษผู้มีปราณแข็งแกร่งอย่างน้อยสักสิบหรือยี่สิบปี นางจะเพิ่มพลังให้ตนเองมากยิ่งขึ้น ส่วนจะ ‘รัก’ หรือไม่นั้น เป็นความโง่งมที่นางมั่นใจว่าน้องสาวของตนจะไม่ตกลงไปในบ่วงกรรมนั้น เมิ่งหลานเสวี่ยนปรายตามองไปยังเหลียงซื่อฮั่นแล้วเอ่ยเสียงหวาน “เจ้าไม่ไปดูแม่นางซิ่นฮวาหน่อยหรือ? ยังไม่มีผู้ใดส่งอาหารให้นางเลยนี่” “แค่อดข้าวไม่กี่มื้อไม่ตายง่ายๆ กระมัง” แน่นอนว่าคนที่เคย ‘อดยาก’ อย่างเขาย่อมรู้ดี ยิ่งเคยใช้ชีวิตสุขสบายมากเพียงใด แต่เมื่อชีวิตต้องตกอับพลิกผัน ไม่มีแม้หมั่นโถวสักชิ้นให้กัดกินมันแสนทรมานเพียงใด “แต่ข้ายังจำเป็นต้องใช้นางอยู่” เมิ่งหลานเสวี่ยนหัวเราะร่วน แล้วมองมายังตะก
ลมหายใจมังกร Chapter 55. เข้าวิวาห์ร่วมหอ
“หากเป็นเช่นนั้นจริงต้องทำอย่างไรจึงจักขับไล่ปีศาจงูดำออกไปได้” อ๋องหยงอี้พลันรู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอีกครา ทั้งที่เมื่อครู่เขายังสามารถลุกนั่งดื่มน้ำชาสนทนากับเมิ่งหลานเสวี่ยนและคุณชายเหลียงซื่อฮั่นได้ราวกับไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน “การกำจัดกลิ่นอายปีศาจงูดำออกไปได้นั้นย่อมมีวิธี แต่หนทางนั้นต้องให้คนสองคนเสียสละตนเองอย่างยิ่ง” “แม่นางเมิ่ง หากมีสิ่งใดที่พอช่วยเหลือราษฎรให้พ้นทุกข์ภัยในครั้งนี้ได้ โปรดแจ้งมาเถิด” เขาหงุดหงิดกับอาการอ้ำอึ้งของเมิ่งหลานเสวี่ยน “เสียสละอันใดและใครคือสองคนที่แม่นางกล่าวถึง” “คนสองคนนั้นคือคุณชายซ่งและแม่นางซิ่นฮวา” เมิ่งหลานเสวี่ยนเผยรอยยิ้มบางๆ คำพูดของนางทำให้ซ่งเหว่ยหนานนิ่งงันและค่อยๆ หันไปสบตากับซิ่นฮวา “ข้าหรือ?” เมิ่งหย่าจิ้งเบิกตาโตแสร้งเป็นตกใจ “หากข้าช่วยอะไรได้ยินดีทำทั้งสิ้น” “ท่านทั้งสองต้องเชื่อมเส้นวาสนาเข้าวิวาห์ร่วมหอกัน” “วิวาห์?” ซ่งเหว่ยหนานขมวดคิ้ว เขาปรารถนาจะแต่งงานกับซิ่นฮวา แต่ก็ต้องการให้นางแต่งงานกับเขาด้วยความเต็มใจมิใช่ต้องฝืนใจเช่นนี้ “เหตุใดต้องวิวาห์?” “ท่านทั้งสองมีดวงชะตาของผู้มีบุญ หากได้แต่งงานมีความสัมพันธ์ทา
ลมหายใจมังกร Chapter 54. เปิดตามองให้ดีสิ
ปี้เอ๋อร์ที่ยืนมองดูอยู่ด้านหลังถึงกับสูดลมหายใจลึก ท่านหญิงน้อยของนางซุกซนเพียงใดนั้นนางผู้เลี้ยงดูมาตั้งแต่คลอดจากครรภ์พระชายาย่อมรู้ดีเป็นที่สุด ทว่ากิริยาเมื่อครู่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านหญิงน้อยกระทำเป็นแน่ แต่กระนั้นนางก็เดินตามออกมาด้วยท่าทีนอบน้อม รักษาระยะห่างปล่อยให้ผู้เป็นนายเดินคล้องแขนบุรุษ ต่อให้ท่านหญิงซิ่นฮวามีใจให้บุรุษใดย่อมไม่ทำกิริยาเช่นนี้แน่ รวมทั้งท่าทางแปลกพิกลที่นางรู้สึกได้นั้นยิ่งทำให้นางงุนงงสับสนราวกับไม่ได้ซิ่นฮวาที่นางรู้จัก ปี้เอ๋อร์ขมวดคิ้วสองเท้าหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองทางเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยตามติดซิ่นฮวาไม่ยอมห่าง แต่บัดนี้กลับมีท่าทีหวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ นางสูดลมหายใจลึกเรียกกันอี๋ที่เดินอยู่ข้างนางให้หยุดเดิน “มีอะไรหรือท่านน้าปี้เอ๋อร์” ปี้เอ๋อร์มองซ้ายขวาเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีผู้อื่นแล้วจึงเอ่ยปากออกมา “เจ้า...เอ่อ...เวลานี้ท่านชายซิ่นหลิงอยู่ไม่ไกลแคว้นหานใช่หรือไม่” กันอี๋มองหญิงรับใช้คนสนิทของพระชายาอย่างงุนงงแต่พยักหน้ารับ “เจ้าสามารถส่งข่าวแจ้งท่านชายซิ่นหลิง?” “มีเรื่องใดกันแน่” กันอี๋
ลมหายใจมังกร Chapter 53. น้องรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม
ซ่งเหว่ยหนานยกมือขึ้นนวดหัวคิ้ว เหตุการณ์บ้านเมืองยังวุ่นวาย เรื่องในจวนก็ไม่แพ้กัน นึกถึงสิ่งที่ตนสัญญากับซิ่นฮวา ไม่ว่านางจะเรียกฝนได้หรือไม่ เขาก็จะปกป้องนาง แน่นอนว่าหัวใจของเขาพร้อมปกป้องนาง แต่ท่าทางแปลกประหลาดของนางนั้นทำให้เขาสับสนเหลือเกิน ขณะที่กำลังครุ่นคิดกับปัญหาต่างๆ นานาที่โถมถั่งเข้ามานั้น หางตาเหลือบเห็นท่าทีประหม่าของซ่งซีเหมยที่ยืนแอบอยู่ข้างประตู เขาเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกให้เข้ามา “มีเรื่องอันใดหรือ?” ซ่งเหว่ยหนานยื่นมือไปรั้งร่างเล็กมานั่งบนตักส่งยิ้มอ่อนโยน “เอ่อ...” ซ่งซีเหมยมองพี่ชายอยู่ครู่หนึ่ง นางรู้ดีว่าคนอื่นมักกล่าวถึงพี่ชายของนางว่าน่ากลัวและน่าเกรงขาม แต่เมื่ออยู่กับนางแล้วเขาเป็นพี่ชายที่แสนอ่อนโยนเสมอ “ว่ามาเถิด” “เมื่อครู่น้องเข้าไปคารวะท่านพ่อแต่ในห้องของท่านพ่อมีสตรีอยู่ข้างกาย” “สตรี?” ผู้ใดกันที่เข้าไปเยี่ยมบิดาของเขาโดยที่เขาไม่รู้เช่นนี้ เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก “นางเคยมารักษาข้าและท่านพ่อเมื่อหลายเดือนก่อน” ซ่งเหว่ยหนานนึกออกได้ในทันที “แม่นางเมิ่งหลานเสวี่
ลมหายใจมังกร Chapter 52. เหตุใดข้าจะทำไม่ได้
“สถานที่จอมปลอมเช่นนี้ไม่เหมาะกับเจ้าหรอก” เขายื่นมือมาเบื้องหน้า เล็บยาวเรียวแหลมดูน่ากลัว “ไปกับข้า ข้าจะดูแลเจ้า ไม่ยอมให้ผู้ใดหัวเราะเยาะเจ้าได้อีก ข้าจะรักเจ้า” “ระ...รัก...รักหรือ?” บุปผาน้อยได้แต่ทวนคำอย่างงุนงง เขารักนางหรือ? เพราะรักจึงมาหานางบ่อยๆ มาพูดจาหยอกล้อนางกระนั้นหรือ? เสียงทอดถอนใจแผ่วเบาก่อนเอ่ยย้ำนักอย่างชัดเจน “ข้ารักเจ้า” “แต่...ข้า...ไม่ได้รักท่าน” นางพูดจากใจจริง แล้วตระหนักได้ว่า... “ท่านเป็นเช่นนี้เพราะข้าหรือ? ท่านกลายเป็นปีศาจเพราะข้า?” “ไม่...ไม่ใช่เพราะเจ้า” เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้น “สถานที่หลอกลวงเช่นนี้ ข้าจะทำลายมันให้สิ้นซาก! เปิดประตูสวรรค์ให้เหล่าปีศาจได้มาสังสรรค์กันเต็มที่!” “อย่า! ท่านทำเช่นนั้นไม่ได้” นางอ้อนวอน หากเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะนาง นางต้องรับผิดชอบ! “เหตุใดข้าจะทำไม่ได้” “แล้ว...ถ้าข้าไปกับท่าน ท่านจะปิดประตูสวรรค์ได้หรือไม่ ไม่ให้เหล่าปีศาจขึ้นมาที่นี่” ดวงจิตที่ถูกปีศาจร้ายครอบครองแล้วนั้น ย่อมไม่สนใจว่าตนเองต้องรักษาคำพูด ทำได
