LOGINShare
Chapter 25. เปลี่ยนขบวน
Last Updated:
2025-01-10 20:10:08
Related chapters
ลมหายใจมังกร Chapter 26. วิหคสวรรค์
กันอี๋จึงได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงกับนิสัยเอาแต่ใจตนเอง ตุนหวงเป็นเมืองที่โอบล้อมด้วยทะเลทรายแต่ไม่ขาดแคลนน้ำ ท่านอ๋องผู้รักบุตรีอย่างออกหน้าออกตาสร้างสระน้ำให้ได้แหวกว่ายไม่ว่ายามใดที่นางต้องการ ในคืนที่อากาศร้อนนางก็กระโจนลงไปว่ายน้ำเล่น นิสัยนางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เด็ก หลังจากที่เขากลับมาได้พูดคุยกับมารดาก็ทราบว่านิสัยนางยังไม่เปลี่ยนแปลง ร่างสูงได้แต่พลิกตัวยืนหันหลังให้บานประตู คอยเฝ้าระวังภัยให้หญิงสาวทั้งด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบและทำตามเสียงของหัวใจ กรุ่นไอน้ำร้อนลอยเหนือผิวน้ำ ดวงตากระจ่างใสมองกลีบดอกไม้ที่ลอยในอ่างอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย ควบม้ามาทั้งวัน นางเพลิดเพลินไม่น้อย นางไม่สนคำสั่ง เอ่อ...ไม่สิ อย่างกันอี๋ไม่กล้าออกคำสั่งกับนางแน่นอน เขาแค่เตือนไม่ให้นางอาบน้ำค่ำเกินไปนัก แต่เดินหลังม้ามาหลายวัน พอได้ที่พักที่เป็นห้องนอนมีเตียงมีที่นอนเช่นนี้ นางจึงทิ้งตัวหลับไปหลายชั่วยาม ลุกขึ้นมาเพื่อกินอาหารเย็นและไม่ได้สนทนาอะไรกับผู้อื่นอีก นางมุดตัวกลับเข้ามาในห้องและเพิ่งได้แช่น้ำอุ่นเช่นนี้ เสียงการเคลื่อนไหวหลังฉากกั้นทำให้เจ้าของร่างเปลือยเปล่าในอ่างอาบ
Last Updated : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 27. สู่แคว้นหาน
มือเรียวขยับผ้าม่านหน้าต่างรถม้า ลอบมองสิ่งที่อยู่ด้านนอก ความแห้งแล้งของแคว้นหานหนักหนากว่าที่หญิงสาวคิดไว้มากนัก หลังจากเข้าเขตแคว้นหาน พลทหารของอ๋องหยงอี้มาคุ้มกันขบวนของซิ่นฮวาทันที แรกทีเดียวซิ่นฮวาโมโหจนไม่อยากพูดคุยกับกันอี๋ เพราะนางตื่นมาก็เห็นเกวียนบรรทุกเสบียงอาหารและยารักษาโรคแล้ว ซาโม่จากไปโดยไม่ร่ำลาและนางรู้ว่าซิ่นหลิงเองไม่อยู่รอพบนาง อะไรกัน แค่ทักทายกันสักเล็กน้อยมันยากเย็นอะไรนักหรือ? กลัวว่านางเค้นถามพวกเขาหรือไรว่าต้องไปทำภารกิจใด แต่โกรธเคืองอย่างไรนางรู้หน้าที่ตนเองดี และเมื่อนางรับปากกับซ่งเหว่ยหนานแล้ว นางจำยอมกลับมาแต่งกายเป็นหญิงนั่งในรถม้าที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งระหว่างทางนางสังเกตเห็นความแห้งแล้งที่ชวนให้ใจหายตลอดเส้นทาง หญิงสาวเติบโตในตุนหวงเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย ทว่าตำหนักที่อยู่นั้นโอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แม้แห้งแล้งแต่เป็นไปตามภูมิประเทศซึ่งราษฎรเองสามารถใช้ชีวิตกันตามปกติไม่เดือดร้อนอันใด ไม่เพียงแต่พื้นดินที่แตกระแหง ต้นไม้ยืนต้นตาย ยังมีซากสัตว์ที่เหลือเพียงโครงกระดูก บ้านเรือนก็แทบจะกลายเป็นบ้านร้าง
Last Updated : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 28. มีแต่คนเจ็บคนป่วยหรือไรกัน
“ซ่งซีเหมยเป็นน้องสาวของข้าเอง” เขาปรายตามองบ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่แต่ไม่กล้าเข้ามารับน้องสาวตัวน้อย ด้วยเกรงจะถูกเขาตำหนิที่ดูแลท่านหญิงน้อยไม่ดี “ท่านมีน้องสาวด้วยรึ” ซิ่นฮวาเห็นท่าทาง ‘หวง’ น้องสาวของเขาอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ เด็กหญิงทำหน้ามุ่ยแต่พอเห็นนางแย้มยิ้ม เด็กน้อยก็ส่งยิ้มให้ “มีมาสิบปีแล้ว” ซ่งเหว่ยหนานส่ายหน้าไปมา เห็นน้องสาวไม่เป็นอะไรก็โล่งอก “ไฉนเจ้ามาอยู่ที่นี่” “น้องมาดูเทพธิดาเจ้าค่ะท่านพี่” เด็กน้อยตอบเสียงใสแต่ดวงตาเป็นประกายจ้องมองทางหญิงสาว ซิ่นฮวาเข้าใจว่าเด็กน้อยพูดถึงนาง นางได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู นางมีซิ่นสือเป็นน้องชายที่ชอบกลั่นแกล้งนาง พอเห็นว่าคนเคร่งขรึมอย่างซ่งเหว่ยหนานมีน้องสาวน่ารักและดูรักใคร่กันดี นางอดอมยิ้มไม่ได้ “เสียมารยาทแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแล้วหันดุน้องสาวไม่จริงจังนัก เปลี่ยนใจอุ้มนางนั่งบนท่อนแขน เด็กน้อยโอบรอบคอพี่ชายอย่างเคยชิน เขาเดินนำซิ่นฮวาเข้ามาพบบิดาของตน ซิ่นฮวายอบกายคารวะอย่างงดงามลอบสังเกตเห็นใบหน้าซีดเซียวของอีกฝ่ายและได้ยินเสียงพูดสลับไออยู่เป็นระยะๆ นางหลุบตา
Last Updated : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 29. ข้าโตแล้ว
“ข้าโตแล้ว ทำเองได้” นางเบ้ปากย่นจมูก แต่เรียกเสียงหัวเราะจากพี่ชาย นางจึงเลียนแบบพี่ชายใหญ่ของนาง จับตะเกียบแล้วยื่นไปสุดมือเพื่อจะคีบเนื้อปลาสีขาวสวยในชามนั้น ทว่ามือของนางกลับสั่นน้อยๆ หัวคิ้วเด็กหญิงขมวดมุ่น มือขวานั้นสั่นขึ้นเรื่อยๆ จนเด็กหญิงต้องใช้มือซ้ายจับมือขวาของตนเอง ซ่งเหว่ยหนานเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นเอื้อมมือไปจับมือของน้องสาว ฝ่ามืออบอุ่นของพี่ประคองมือของนางไว้ เด็กหญิงก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น แต่น้ำตาหยดลงมือหลังมือของพี่ชายใหญ่ ซ่งเหว่ยหนานอุ้มเด็กน้อยมานั่งบนตัก มือน้อยเริ่มคลายอาการสั่นลงไปแล้ว เขาจึงยกมือลูบผมของน้องสาวอย่างปลอบโยน “พี่ชาย” เด็กน้อยเปิดปากส่งเสียงขึ้นพร้อมสะอึกสะอื้นเบาๆ “ท่านจะไม่ทำร้ายเทพธิดาใช่ไหม?” ซ่งเหว่ยหนานสูดลมหายใจลึกปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “ทำไมรึ? เจ้าชอบนางหรือ? เพิ่งเจอกันครู่เดียวเองนี่” “อืม” เด็กน้อยพยักหน้า “ข้าชอบเทพธิดา ตอนนั้นข้าบังคับตัวเองไม่ได้ วิ่งไปชนนางจนตัวเองหงายหลังก้นกระแทกพื้น แต่นางก็ยังยิ้มให้ข้า มือนางอบอุ่นมากเหมือนละลายความเจ็บปวดในตัวข้าไปหมดสิ้น
Last Updated : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 30. อยากรู้สิ่งใดก็ถามมา
“เจ้าจะพายเรืออ้อมคุ้งน้ำอยู่ไย อยากรู้สิ่งใดก็ถามมา” ฮวงหลงหัวเราะในลำคอ ท่วงท่างามสง่าเป็นธรรมชาติ เขาคลายเม็ดหมากดำในมือไม่วางในกระดานแล้วหันมาสบตากับสายตาใคร่รู้ของเจ้าของเรือนที่เขามาอาศัยชั่วคราว หากไม่ใช่เพราะคำขอของซิ่นฮวาที่ทำให้เขาและนางต้องมาที่แคว้นหาน และเขาเห็นความผิดปกติบางอย่าง เดิมทีเขาไม่ใส่ใจเรื่องราวเหล่านี้ แม้เขาจะคุ้นเคยกับเยี่ยนหรงเหยาแต่มนุษย์ผู้นี้มิได้ล่วงรู้นามจริงของเขา ไม่มีสิทธิ์เรียกเขามาปรากฏกาย มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่แวะเวียนมาทักทายเป็นบางครั้งบางคราว สิบเจ็ดปีก่อนเขาประมือกับมังกรเพลิงแตกแถวตนหนึ่ง และเกือบทำผิดพลาดเพราะหลงรักหญิงสาวผู้หนึ่งเข้าจนเกือบถอนใจไม่ทัน เป็นความผิดพลาดที่เขาตั้งปณิธานว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก ใครเลยจะคิดว่าเจ้าเด็กน้อยตัวกลมเหมือนก้อนแป้งนุ่มนั้นมองเห็นเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่นางลืมตา แต่เดิมเขาคิดว่าเป็นเพราะความเป็นเด็กน้อยของนางที่มักเรียกหาเขาบ่อยๆ ทว่าเมื่อเจ้าก้อนแป้งนุ่มเติบโตเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ดวงตาของนางยังคงจับจ้องที่เขา จนบัดนี้นางเป็นหญิงสาวที่งดงามสายตาของนางยังเฝ้ามองเพียงเขา หลายครั
Last Updated : 2025-01-11ลมหายใจมังกร Chapter 31. คอยดูแลซิ่นฮวาเถิด
“ส่านเตี้ยน” “ขอรับ” “เจ้าไปคอยดูแลซิ่นฮวาเถิด” “เอ่อ...” ส่านเตี้ยนอึกอัก “แต่นายท่านร่างกายยังไม่ฟื้นกำลังดีนัก ให้ข้าน้อยอยู่รับใช้ใกล้ชิดมิดีกว่าหรือขอรับ” “ประเดี๋ยวข้าก็ดีขึ้น” เทพมังกรดินผู้อยู่ในร่างมนุษย์หนุ่มรูปงามยืนขึ้น เขาปรายตามองไปทิศทางที่เยี่ยนหรงเหยาเดินกลับเข้าเรือนพักผ่อนของตนไปแล้ว “ข้ายังมีเรี่ยวแรงเรียกฝนให้เจ้าเด็กนั่นได้” วิหคสวรรค์ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เขาติดตามเทพมังกรดินมาสามร้อยปี ไยจะไม่เข้าใจว่า ‘เจ้าเด็กนั่น’ หมายถึงใคร แม้จะไม่แสดงออกแต่ก็มีความห่วงใยเต็มเปี่ยม เทพธิดางดงามบนแดนฟ้ามีมากมายแต่นายของเขาไม่เหลือหางตาไว้มองเลยสักนิด แต่กับหญิงสาวซุกซนผู้นั้นกลับตามใจเกือบทุกเรื่อง ส่านเตี้ยนเห็นผู้เป็นนายลุกขึ้นออกก้าวเดิน เขาก็รีบเอ่ยปากถาม “นายท่านจะไปไหนหรือขอรับ” “เดินเล่น” “เดินเล่น?” ส่านเตี้ยนมีสีหน้างงงวย แต่เมื่อได้รับคำตอบเป็นดวงตาคมกริบจึงได้แต่ก้มหน้าถอยห่างไปสองสามก้าวก่อนกลายร่างเป็นวิหคสวรรค์ทำให้ไม่มีผู้ใดมองเห็น สิ่งที่ฮวงหลงกังวลมิใช
Last Updated : 2025-01-13ลมหายใจมังกร Chapter 32. สารภาพไปตามจริง
“ข้ากลัวว่าตัวเองจะช่วยพวกเขาไม่ได้” ซิ่นฮวาสารภาพไปตามจริง นางรู้ว่าเทพมังกรดินสัญญาแล้วว่าจะทำให้ฝนตกลงมา แต่สภาพบ้านเมืองที่ไม่ต่างจากเมืองร้างเช่นนี้ นางจะทำให้ฟื้นคืนได้อย่างไร “แม้ว่าตุนหวงจะเป็นเมืองที่ถูกโอบล้อมด้วยทะเลทราย แต่เราไม่เคยแร้นแค้นขนาดนี้” “ความตั้งใจดีของท่านหญิงย่อมส่งผลสัมฤทธิ์เป็นแน่” หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงหันมาจ้องหน้าคนพูด กันอี๋ถูกดวงตาคู่งามจ้องมองแบบจู่โจมรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันทำให้เขาได้แต่ยืนนิ่งไปราวกับตัวเองเป็นก้อนหิน จนเมื่อหญิงสาวยิ้มกว้างออกมาแล้วเขาจึงรู้สึกตัว “ขนาดข้ายังไม่มั่นใจในตัวเอง แต่เจ้ากลับมั่นใจในตัวข้า” ซิ่นฮวาโคลงศีรษะไปมา แล้วก้าวเดินต่อไป “จำได้ว่าตอนที่นั่งรถม้าเข้ามา เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่งมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจีผิดกับที่อื่นมาก” องครักษ์หนุ่มนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ “ท่านหญิงหมายถึงบ้านตระกูลเยี่ยนหรือ? จำได้ว่าตั้งโรงทานแจกจ่ายอาหารทุกวัน วันละหนึ่งมื้อ” “น่าจะใช่นะ ข้าจำชื่อไม่ได้แต่คิดว่าน่าจะเดินมาทางนี้” “ถูกต้องแล้ว เดินตรงไปข้างหน้าก็ถึงแล้วข
Last Updated : 2025-01-13ลมหายใจมังกร Chapter 33. หลังม่านไม้ไผ่
“ขออภัย ข้าไม่ค่อยแข็งแรงออกไปต้อนรับแขกอย่างแม่นางมิได้” ซิ่นฮวาสะดุ้งโหยง มองไปตามทิศทางของเสียง หลังม่านไม้ไผ่เรียบง่ายนั้นมีการเคลื่อนไหว และตามด้วยเสียงไอหนักๆ อีกระลอกจนซิ่นฮวาอดทนไม่ไหว รีบเดินเข้าไปหมายจะช่วยทุบหลังหรือไม่ก็รินน้ำให้เขาดื่ม แต่เมื่อเท้าของนางมาถึงม่านไม้ไผ่ที่ยาวเกือบแตะพื้นห้องนั้น คนด้านหลังเอ่ยออกมาเสียก่อน “ข้าเจ็บป่วยหนัก แม้ไม่ได้เป็นโรคติดต่อแต่แม่นางอย่าเข้ามาเลย” “เจ้าไม่มีสาวใช้หรือบ่าวไพร่ค่อยดูแลหรือ? ให้ข้ารินน้ำหรือทุบหลังให้ดีหรือไม่” “ขอบคุณแม่นาง แต่ข้าดื่มยาไปแล้ว สักครู่คงดีขึ้น” ซิ่นฮวาได้ยินเขาพูดจบก็ไอแรงๆ อีกหลายครั้ง จนเงียบเสียงไปในที่สุด “ดูท่าทางท่านจะมิแปลกใจที่มีคนแปลกหน้ามายืนสนทนาด้วยเช่นนี้” เสียงหัวเราะดังมาจากหลังม่านไม้ไผ่ “ถ้าแม่นางเป็นขโมยคงไม่มีเวลามาชื่นชมระหัดวิดน้ำของข้าหรอกกระมัง” หญิงสาวเม้มปาก แสดงว่าคนผู้นี้รู้ตั้งแต่ที่นางและกันอี๋มาถึงแล้ว “เจ้าว่านี่เป็นระหัดวิดน้ำของเจ้า เจ้าทำเองรึ” “จะพูดว่าทำเองคงไม่ได้ เพราะสภาพร่างกายข
Last Updated : 2025-01-13
Latest chapter
ลมหายใจมังกร Chapter 92. จบ.
ยังไม่ทันเอ่ยถามสิ่งใด นางรู้สึกว่าร่างของตนถูกส่งขึ้นบนหลังม้า คล้ายได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของซาโม่ ตามด้วยเสียงของซิ่นหลิงห้ามไม่ให้ติดตามนางมา ม้าควบทะยานไปในความมืดมีแสงจันทราเต็มดวงส่องนำทาง สายลมปะทะร่างของนางแต่ไม่ได้ทำให้นางเหน็บหนาวเพราะผู้ที่บังคับม้านั้นกระชับเสื้อคลุมห่อหุ้มนางไว้มิดชิด นางแนบหน้ากับอกอุ่นวางความไว้ใจไว้ในอุ้งมือของชายที่ตนรัก ไม่ถึงครึ่งชั่วยามม้าก็ชะลอฝีเท้าลงจนหยุดนิ่ง ร่างของนางถูกประคองลงจากหลังม้าแล้วจึงแกะผ้าผูกตาของนางออก ซิ่นฮวาประหลาดใจกับภาพกระโจมเบื้องหน้า นางกวาดตามองไปรอบๆ กระโจมหลังใหญ่ตั้งใกล้สระน้ำขนาดใหญ่คล้ายจันทร์เสี้ยวที่ยามนี้ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทรางดงาม “อ๊ะ!” ซิ่นฮวาหลุดปากหวีดร้องด้วยความตกใจที่จู่ๆ ร่างของนางก็ถูกแบกขึ้นบ่า นางเห็นรอยยิ้มและเสียงอวยพรของผู้คนที่ก้มศีรษะให้ระหว่างที่บุรุษหนุ่มแบกร่างเจ้าสาวเข้ากระโจมที่ถูกเตรียมไว้ ใบหน้าของชายหนุ่มเปี่ยมรอยยิ้มแห่งความสุข เขาพานางเข้ามาด้านในแล้ววางนางลงบนเตียงที่ปูด้วยผ้าไหมเรียบรื่น ภายนอกเป็นกระโจมที่แลดูเรียบง่ายแต่ด้านในมีเครื่องใช้หรูหราและอบอุ่
ลมหายใจมังกร Chapter 91. ความปรารถนาของเจ้าสาว
“ข้าไม่ปรารถนาพิธีใหญ่โต ขอแค่ท่านพ่อท่านแม่ยอมรับก็พอ” ความปรารถนาของเจ้าสาวคือพิธีแต่งงานอย่างเรียบง่าย ทว่าในเวลาเพียงเจ็ดวันตระกูลได้แสดงให้เห็นถึงความมั่งคั่งร่ำรวยจัดงานแต่งงานขึ้นที่ตุนหวงตามคำร้องขอของบิดาเจ้าสาว เมื่อเสร็จพิธีจึงเดินทางกลับแคว้นหาน เจ็ดวันที่ตระเตรียมงานมงคล หญิงสาวไม่ได้รับอนุญาตให้พบหน้าบุรุษที่จะเป็นสามีในอนาคต ซิ่นหลิง ซิ่นสือ กันอี๋ และซาโม่ที่คอยส่งข่าวให้นางรู้ว่าเขาสบายดี ว่านหนิงเหมยมองดูบุตรสาวที่ยามนี้สวมชุดเจ้าสาวสีแดงมงคล หากจะกล่าวว่านางเตรียมชุดมงคลนี้ไว้ให้บุตรสาวนานแล้วก็เกรงว่าจะเป็นที่หัวเราะ คนเป็นมารดาหวังเพียงเห็นลูกๆ มีความสุขในชีวิตคู่ ครั้งที่นางแต่งงานนั้นเป็นสมรสพระราชทาน มารดาของนางไม่ได้ช่วยเหลือใดๆ ไม่มีสินเดิมให้ติดตัวมากนัก เมื่อถึงคราวลูกสาวของตนแต่งงาน นางจัดเตรียมไว้เต็มที่ มิใช่เพื่ออวดความร่ำรวยแต่เพื่อให้ลูกสาวไม่ลำบากในภายภาคหน้า ทว่านางมั่นใจว่าเจ้าบ่าวหรือว่าที่ลูกเขยคนนี้จะรักและดูแลแก้วตาดวงใจนางอย่างดียิ่ง นางเชื่อใจว่าเพราะคนผู้นั้นได้ยอมสละลมหายใจของตนเองเพื่อรักษาชีวิตของซิ
ลมหายใจมังกร Chapter 90. สามีกอดภรรยาจะเป็นอะไรไป
“อย่ากลัว มันจะปกป้องเจ้า” ดวงตางดงามเบิกตากว้าง น้ำตาที่เหือดแห้งไปหลั่งออกมาอีกระลอก “เป็นท่าน” ซิ่นฮวาจ้องมองเขา ระหว่างที่นางคลุกคลีในบ้านตระกูลเยี่ยน นางลอบถามบรรดาบ่าวไพร่ รับรู้มาว่าเยี่ยนหรงเหยาหมดสติไปนานห้าวัน ท่านหมอไม่อาจรั้งชีวิตได้ พลันจู่ๆ เขาก็ฟื้นขึ้นมา และร่างกายเกือบจะแข็งแรงดี ห้าวันที่เขาหมดสติไปคือวันที่เทพมังกรดินสูญสลายกลายเป็นหมอกสีเงินสลายมนตร์ดำที่ปกคลุมแคว้นหาน “ใจร้าย!” นางต่อว่าแล้วทำมือทุบแผ่นอกของเขาหลายครั้ง “ไยท่านไม่บอกข้าตั้งแต่แรก” ฮวงหลงเพิ่งรู้ว่ามือเรียวของนางมีน้ำหนักไม่น้อย แต่เขายอมให้นางทุบตีอยู่เช่นนั้นโดยไม่ปัดป้อง “สภาพข้าเช่นนี้ เจ้ายอมรับได้หรือ?” “ข้าเคยพูดแล้ว” นางฝืนกลั้นเสียงสะอื้น “ข้ารักท่านไม่ว่าท่านจะเป็นอย่างไรก็ตาม ข้ารักที่จิตใจของท่าน...แต่ท่าน...ท่านอยู่ตรงหน้าข้าแท้ๆ แต่ไม่ยอมเปิดเผยตัวเองแก่ข้า” “ฮวาเอ๋อร์ เขาเรียกนางอย่างอ่อนโยน รวบมือน้อยๆ ของนางไว้แล้วถอนหายใจแผ่วเบา “ข้ากำลังรับเคราะห์กรรมที่ทำไว้กับเจ้า ข้าเห็นเจ้า จดจำเจ้าได้ แต่เจ้ามองข
ลมหายใจมังกร Chapter 89. ไม่มีวันลืม
“ข้าจะไม่วันลืม” “อืม” ซ่งซีเหมยพยักหน้าและยิ้มรับถ้อยคำของเขา หัวใจเด็กหญิงพองโตอย่างน่าประหลาดใจ นางกลอกตาไปมาแล้วคิดได้ว่าเสร็จสิ้นภารกิจของตนแล้ว จึงหมุนตัวเดินออกมา แต่เดินจากมาได้ไม่กี่ก้าว นางก็นึกได้ว่าลืมกล่าวลาเขาจึงหมุนตัวกลับไปโบกไม้โบกมือ แล้วรีบหมุนตัวกลับออกวิ่งทันที กันอี๋ลุกขึ้นยืนช้าๆ มองร่างเล็กวิ่งไปจนสุดสายตา เขากังวลว่านางจะหกล้มอีก แต่ครั้งนี้นางวิ่งไปทางบุรุษผู้หนึ่งที่เหมือนจะยืนรออยู่นานแล้ว แม้จะเห็นไกลๆ แต่กันอี๋ก็เห็นสายตาของซ่งเหว่ยหนานจ้องมองมาทางเขา ก่อนจะยื่นมือไปรับน้องสาวให้เดินไปพร้อมกัน เด็กคนนั้นอายุเท่าไรกันนะ อายุสิบสองใช่ไหม? อายุน้อยกว่าเขาตั้งห้าปี เขาตบอกตัวเองเบาๆ ปิ่นหยกธรรมดาแต่เมื่อคนที่มอบให้เขานั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย หรือว่าเขาควรจะสมัครเป็นองครักษ์ของเด็กน้อยคนนั้นดีนะ “เราไม่ได้เดินเล่นกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ” ซ่งซีเหมยส่งเสียงเจื้อยแจ้วถามซ่งเหว่ยหนานที่จูงมือนางเดินดูโคมไฟหลากสีสันและน่าตาแปลกประหลาด “นั่นสินะ นานเพียงใดกันหนอ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “พี่ช่างเป็นพี่ชายที่ไม่
ลมหายใจมังกร Chapter 88. ไฉนกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์
“พบสหายรู้ใจถือเป็นวาสนา” ฮวงหลงยิ้มบางๆ เขาไม่กล้าหาญพอที่จะเอ่ยกับนางว่าเขาคือ ‘ฮวงหลง’ และด้วยสภาพร่างกายที่อาศัยอยู่นี้ เส้นผมสีขาวโพลนเหมือนคนแก่ชรา ร่างกายยังอ่อนแอ และฐานะด้อยกว่านางมาก แม้รู้ว่านางไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยเรื่องเหล่านี้ ทว่า นางคิดว่าเขาจากนางไปแล้ว นางมีคนให้เลือกเคียงข้างมากนัก เขาได้แต่หวังว่าจะ...มีเยื่อใยใดบ้างที่นางจะสัมผัสถึงตัวเขาได้ ซ่งซีเหมยนั่งใกล้ๆ ซิ่นฮวา นางจิบน้ำชาและกินของว่างอย่างเพลิดเพลิน ช่วงเวลาที่นางป่วยอยู่นั้นกินอะไรไม่ค่อยได้มากนัก ซ้ำยังรู้สึกขมปลายลิ้นตลอดเวลาทำให้เบื่ออาหารไปด้วย แต่หลังจากปีศาจงูดำตายไป ร่างกายของนางก็ดีขึ้นหลายส่วน นางกลับมากินอาหารได้ปกติ อีกไม่นานร่างกายผ่ายผอมเหมือนเด็กโตไม่เต็มวัยนั้นคงสมบูรณ์ดีแลเป็นหญิงสาวกับคนอื่นบ้างกระมัง เด็กหญิงคิดในใจแอบลอบมองทางองครักษ์ของซิ่นฮวาหลายครั้ง เมื่อครู่นางแย่งปิ่นที่ซื้อมาจากมือแม่นมเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างดี หวังใจว่าตัวเองจะมีความกล้าพอที่จะมอบให้... ซ่งเหวยหนานเดินเข้ามา สีหน้าอิดโรยอยู่บ้างแต่ยังคงประดับรอยยิ้ม ในฐานะผู้ปกครองแคว้นหาน แม้รับหน้า
ลมหายใจมังกร Chapter 87. สีหน้าเขินอายของเด็กหญิง
“หายตกใจแล้วหรือไม่” กันอี๋เอ่ยขึ้นแต่ยังยืนนิ่ง ใบหน้าและน้ำเสียงเรียบเฉย เขาคว้าเอวบางของเด็กหญิงไว้ได้ทันก่อนที่หน้าคว่ำลงพื้นไป “อืม” ซ่งซีเหมยพยักหน้าหงึกหงัก คำตอบของนางทำให้สองมือที่จับเอวของนางอยู่นั้นยกตัวนางให้ปลายเท้ายืนบนพื้นดินแล้วค่อยคลายมือออก แต่ยังคงรอจนนางยืนได้มั่นคงแล้วจึงถอยออกไป เด็กหญิงทำตาปริบๆ นอกจากพี่ชายและท่านพ่อแล้ว นางไม่เคยใกล้ชิดบุรุษใดเช่นนี้มาก่อน กันอี๋ถอยห่างออกมารอจนเด็กหญิงตัวน้อยยืนได้มั่นคง ทว่าดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองเขาและตามด้วยพวงแก้มที่แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช้าๆ ทำให้เขาเผลอขมวดคิ้ว ‘นางบาดเจ็บหรือไร?’ ขยับตัวเข้าไปใกล้หมายจะเอ่ยถาม แต่เด็กหญิงถอยหลังแล้ววิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังของซิ่นฮวา ทำให้เขาได้แต่อ้าปากค้างอย่างงุนงง “เป็นอะไรไปรึซีเหม่ย” ซิ่นฮวากลั้นหัวเราะ เข้าใจว่าเด็กน้อยคงเขินอายที่ตัวเองซุ่มซ่ามต่อหน้าผู้อื่น “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” นางส่ายหน้าไปมาเร็วๆ ไม่กล้ามองไปทางองครักษ์ของซิ่นฮวา “ได้ยินว่าพี่สาวจะไปงานเลี้ยง ข้าจึงมาขอติดตามไปด้วย” “พี่ชายเจ้ารู้หรือไม่ที่จะไปกับข้า”
ลมหายใจมังกร Chapter 86. ใจอ่อน
“ข้าเดินกับสหายผู้หนึ่ง” เขาเอ่ยตอบไม่ได้โกหก เขาชอบเดินหมาก นอกจากมารดาของซิ่นฮวาที่เขาเองก็ไม่ได้เดินหมากกับนางมาหลายสิบปี เขาก็บังเอิญพบเยี่ยนหรงเหยาที่กลายเป็นสหายร่วมเดินหมาก เขาเอ่ยตอบแล้วประคองไหล่กลมมนให้นั่งลงที่เก้าอี้กลม เยี่ยนหรงเหยามิให้ใครแตะต้องหมากกระดานนี้ เฝ้ารอเพียงเดินหมากกับเขาเท่านั้น “ท่านหญิง เดินหมากกับข้าสักกระดานได้หรือไม่” นางเงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำเสียงราบเรียบแต่ฟังแล้วชวนให้รู้สึกใจอ่อน นางพยักหน้ารับกวาดตามองหมากขาวดำบนหมากกระดาน กลวิธีเดินหมากวางเม็ดหมากตีวงล้อมก่อนค่อยๆ กินพื้นที่อีกฝ่ายอย่างใจเย็น ใบหน้าหวานระบายยิ้มอย่างไม่รู้ตัว หลายวันมานี้นางร้องไห้จนแทบหลงวันคืน นางไม่ได้ถามเขาว่าสหายที่เขาเดินหมากด้วยเป็นใคร แต่นางไม่แปลกใจถ้าสหายที่เคยเดินหมากกระดานนี้คือคนเดียวกับที่สอนนางจับเม็ดหมาก “เจ้าอยากเดินต่อจากหมากกระดานนี้หรือ?” เขาถามแล้วหันไปพยักหน้าเรียกบ่าวรับใช้ให้นำน้ำชาเข้ามา “จะดีหรือ?” “เจ้าเดินหมากขาว ข้าเดินหมากดำ” “ได้!” นางเงยหน้าขึ้นยิ้มด้วยดวงตาพราวระยับ นางรู้ว่ามันไม่เหมาะไม่ควร แต่การได้เดินหมากกระดานเดียวกับคนที่นางคิดถ
ลมหายใจมังกร Chapter 85. ของที่นางโปรดปราน
ซิ่นฮวาออกจะแปลกใจที่เห็นอาหารเบื้องหน้ามีแต่ของที่นางโปรดปราน นางชอบกินของทอดเป็นที่สุด ชอบมากพอๆ กับกินเนื้อแพะตุ๋นเครื่องยาจีนดีๆ ที่ทำให้เนื้อนุ่มจนแทบละลายในปาก และนางชอบกินผลไม้สดมากกว่าผลไม้ที่นำไปทำเป็นของหวาน เมื่อครั้งที่ลอบหลบหนีไปเที่ยวเล่นกับเทพมังกรดิน เขาจะนำผิงกั๋ว (แอปเปิ้ล) สีแดงสุกให้นางกัดกินบนหลังมังกรเสมอ แคว้นหานเพิ่งผ่านภัยแล้งมาได้ไม่กี่วัน แต่บ้านสกุลเยี่ยนดูจะไม่ขาดแคลนอาหารการกิน แน่นอนว่ายอมมีพอเหลือแจกจ่ายในช่วงเวลาที่ผ่านมา ก่อนหน้าที่ถูกเชื้อเชิญในมานั่งกินอาหารมื้อเที่ยงกับเยี่ยนหรงเหยา บิดาของเขาได้เข้ามาพูดคุยกับนางเล็กน้อยแต่ท่าทางเกรงอกเกรงใจเสียจนนางรู้สึกย่ำแย่เสียเอง กระนั้นนางย่อมเข้าใจดี ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลเพิ่งฟื้นจากอาการเจ็บป่วยหนักที่เรียกว่าได้ไปก้าวเท้าข้างหนึ่งข้ามประตูปรโลกแล้วนั้น คนเป็นบิดาย่อมต้องเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ นางเองไม่คิดว่าการกินอาหารมื้อเที่ยงร่วมกันจะเป็นเรื่องสลักสำคัญอันใด จึงมิได้ปฏิเสธ นัยต์ตาดำขลับคู่นั้นทอดมองอย่างอ่อนโยน ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดในใจของหญิงสาวไม่น้อย ไม่ใช่สิ่งท
ลมหายใจมังกร Chapter 84. เคยพบกันมาก่อน
“นางเคยพบคุณชายเยี่ยนมาก่อนรึ” “เคยพบขอรับ” กันอี๋ตอบพลางระบายลมหายใจ ‘แต่ไม่คิดว่าจะยอมรั้งอยู่แคว้นหานเพื่อคนที่พบหน้าเพียงครู่เดียว’ ซิ่นหลิงได้แต่พยักหน้ารับ “นางเป็นคนใจอ่อน เห็นผู้อื่นเดือดร้อนย่อมยื่นมือช่วยเหลือ และในเวลาเช่นนี้ หากนางทำสิ่งใดแล้วสบายใจก็ปล่อยให้นางทำเถิด อย่างไรเจ้าช่วยดูแลนางด้วย เข้าใจหรือไม่ กันอี๋” “รับทราบ” กันอี๋รับคำหนักแน่นแต่ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอไม่พอใจของซาโม่ “เจ้ามันก็ตามใจนางนัก” ซาโม่พ่นลมออกทางจมูก “เจ้าไม่ได้เป็นแค่องครักษ์ของนาง แต่ยังเป็นสหายอีกด้วย สหายที่ดีย่อมค่อยตักเตือนกันมิใช่หรือ” ซาโม่ตำหนิต่อหน้าและรู้ดีว่ากันอี๋ไม่โต้ตอบ เขาโคลงศีรษะอย่างหงุดแล้วก้าวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับภูติผีวิญญาณที่ไร้ร่องรอย ซิ่นหลิงยื่นมือไปแตะไหล่กันอี๋เป็นเชิงปลอบใจ เขารู้ดีว่ากันอี๋คิดอย่างไรกับซิ่นฮวาและความรู้สึกของกันอี๋นั้นเขาเชื่อเหลือเกินว่ากันอี๋จะไม่มีวันให้ซิ่นฮวารับรู้ เพราะสหายผู้นี้เจียมเนื้อเจียมตนยิ่งกว่าผู้ใด เขาไม่ได้สนับสนุนหรือส่งเสริมและไม่ได้ขัดขวาง แต่ด้วยนิสัยของกันอี๋ เข
