Chapter 20. ข้าได้ยินเสียงเจ้า

          สวมรองเท้าเรียบร้อยแล้ว นางฉวยผ้าคลุมไหล่มาคลุมไหล่ของตนเอง เท้าเล็กๆ ก้าวไปที่หน้าต่าง ห้องนอนของนางอยู่ชั้นสอง มีระเบียงยื่นไปหาแสงจันทร์ในยามค่ำ นางจำรูปทรงห้องนอนลักษณะนี้มาจากสถานที่หนึ่งแล้ววาดออกมาให้บิดาช่วยหาช่างสร้างให้

          “ห้องนอนที่มีระเบียง” มันดูไม่ปลอดภัยในสายตาของบิดาผู้รักและห่วงลูกสาว แต่เพราะรักและตามใจจึงสร้างได้อย่างที่นางต้องการ

          ใครว่านางไม่เคยออกจากตุนหวง! นางอาจจะเคยไปในสถานที่ที่ไม่ผู้อื่นรู้จักมาแล้วก็เป็นได้!

          ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้ม นางผลักบานประตูที่จะทะลุออกไปที่ระเบียงกว้าง ยังไม่ทันเอ่ยปากขานนามของเทพมังกรดิน บุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงในอาภรณ์สีขาวราวก้อนเมฆก็ยืนอยู่ใต้แสงจันทร์แล้ว ดวงตาเปลี่ยวเหงาดุจมีม่านหมอกจางๆ ปรายตามองมาทางนาง

          “ไยท่านมาก่อนที่ข้าจะเรียกขาน” นางกระชับผ้าคลุมไหล่แต่ความจริงนางอยากใช้มือกดหัวใจไม่ให้เต้นแรงเกินไป

          ม่านหมอกในดวงตาคู่นั้นจางหายเพราะเสียงหวานใสของหญิงสาว ฮวงหลงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนจาง ยามนี้นางสวมชุดนอนตัวยาว เส้นผมดำขลับปล่อยยาวสลายก้าวเดินอย่างเชื่องช้าและหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา

          “ข้าได้ยินเสียงเจ้า”

          หญิงสาวกลอกตาไปมา “ข้ายังไม่ได้เรียกท่านเสียหน่อย”

          “เจ้าเรียกแล้ว” เขาเห็นนางทำเป็นปากแข็ง ก็ไม่อยากฝืนใจนางนัก อย่างไรวันนี้วันเกิดของนาง เขายื่นมือไปด้านหน้าอย่างรอคอย

          ทุกครั้งที่เขายื่นมือมา นางจะรีบคว้าไว้อย่างไม่ลังเล ซ้ำยังกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ ครั้งนี้นางกลับรู้สึกว่ามือตัวเองนั้นสั่นน้อยๆ เหมือนใช้เวลายาวนานในการสั่งให้มือของตนวางลงฝ่ามือใหญ่ของเขา ฝ่ามือข้างนั้นกระชับมือเรียวเล็กของนางไว้มั่น แสร้งกระตุกมือนางดึงร่างบางเข้ามาปะทะแผ่นอก หญิงสาวเบิกตากว้าง ไม่เคยเห็นเขาหยอกล้อนางเช่นนั้น และเพียงแค่นางกะพริบตา ร่างของเขากลายร่างเป็นมังกรโบยบินในท้องฟ้าใต้แสงจันทรา โดยมีนางเกาะอยู่บริเวณคอของมังกรตนนี้

          นี่คือวิธีออกนอกตุนหวงที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ไม่มีใครมองเห็นร่างเทพมังกรดิน รวมทั้งนางอยู่บนหลังเทพมังกร นับตั้งแต่วันที่นางมองเห็นเขา เรียกขานชื่อของเขา ยามที่นางนอนไม่หลับยังเรียกเทพมังกรดินมาอยู่เป็นเพื่อน เขาไม่รู้จะจัดการกับเด็กเอาแต่ใจอย่างนางเช่นไร จึงพานางขึ้นหลังแล้วเหาะเหินไปในอากาศ วันคืนเคลื่อนผ่าน จากเด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ เติบโตและเรียนรู้ ในหอตำรามีหนังสือมากมาย

ตุนหวงเป็นเสมือนประตูเมืองจากตะวันออกสู่ตะวันตก เรื่องเล่าขานมากมายที่นางได้ยิน นางเก็บความสงสัยมาลงที่เทพมังกรดิน เดือดร้อนเขาต้องพานางเหาะเหินบนท้องฟ้า ไปสถานที่ต่างๆ และรีบร้อนกลับมาก่อนรุ่งสาง เพราะเกรงมารดาจะจับได้ว่านางแอบหนีไปผจญภัยใต้แสงจันทรา

          แต่ทุกครั้งเป็นนางที่ร้องขอให้เขาพาไป มีครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายพานางออกมา ไม่รู้เหตุใดครั้งนี้หัวใจของนางเต้นแรงนัก รู้สึกว่าจะเต้นแรงกว่าครั้งที่นางปีนเก้าอี้เพื่อจุมพิตเขาเสียอีก

          คิดถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว ดวงหน้านางเห่อร้อนขึ้นมา อับอายเหลือเกิน นางจึงแนบหน้ากับเกล็ดลื่นๆ เย็นๆ ที่ตนเองโอบกอดอยู่ ราวกับฝ่ายถูกกอดจะรับรู้ได้ เพียงครู่เดียว ร่างมังกรก็กลายเป็นมนุษย์อีกครั้งและเร็วพอที่จะช้อนร่างหญิงสาวไว้ก่อนที่นางจะตกจากหลังของเขา

          “คืนนี้เจ้าดูเหม่อลอยพิกล” ฮวงหลงตำหนิไม่จริงจังนัก

          “ท่านต่างหากที่แปลกพิกล” นางเสมองไปรอบๆ แล้วลืมความขุ่นใจเมื่อครู่ไปเสียหมดสิ้น “งดงามเหลือเกิน ที่นี่ที่ใดกัน”

          “ตำหนักของข้า” เขาอุ้มนางเดินเข้ามาในศาลาหกเหลี่ยม ลำธารไหลเย็นอยู่เบื้องหน้ากระทบแสงจันทร์นวลจนดูคลายแพรไหม ฮวงหลงวางนางลงนั่งที่ตั่ง เขาเงยตัวขึ้นยังไม่ทันเอ่ยปาก ส่านเตี้ยนเข้ามาพร้อมสำรับอาหาร แล้วถอยออกไปอย่างเงียบเฉียบ

          “เหตุใดพาข้ามาที่นี่” นางเคยร้องขอไป ‘บ้าน’ ของเขา แต่บุรุษผู้นี้ไม่เคยพามาสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพานางมา

          “วันนี้วันเกิดเจ้า ข้าให้ในสิ่งที่เจ้าปรารถนา” เขารินสุราส่งให้นาง

          หญิงสาวรับจอกสุราจากเขา ลอบบ่นในใจ ‘สิ่งที่ข้าปรารถนามิใช่เรื่องนี้เสียหน่อย’ ปลายนิ้วของนางแตะถูกปลายนิ้วของเขา มิใช่ครั้งแรกที่ถูกเนื้อต้องตัว ทว่านางกลับคิดถึง...เรื่องที่หอนางโลม

          หัวคิ้วของเทพมังกรดินขมวดมุ่น ดวงตาอ่อนโยนพลันมีแววไม่พอใจปรากฏ ซิ่นฮวาหลบดวงตาที่จ้องจับผิดคู่นั้นแล้วรีบยกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอก

          ‘ร้อน!’

          “เด็กโง่ ไยดื่มหมดจอกเช่นนั้น” ฮวงหลงส่ายหน้าไปมา จำใจยื่นมือไปช่วยลูบหลังไล่ไอร้อนออกกายของหญิงสาว

          “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าสุราของท่านจะร้อนแรงถึงเพียงนี้”

          “เป็นสุราดีที่ได้มา จึงคิดจะนำมันมาแบ่งปันกับเจ้า” เขาเอ่ยเสียงเบา

          “เป็นข้าไม่ระวังเอง” เห็นความจริงใจของเขาแล้ว นางกลับรู้สึกผิด

          “เจ้ามีเรื่องอันใดก็เอ่ยออกมาเถิด”

          “เอ่อ...” นางเอียงคอมองคนเบื้องหน้าด้วยแววตาฉงน แล้วตัดสินพูดเรื่องอื่นที่จะไม่ทำให้ตนเองคิดถึงคนหยาบคายที่ขโมยจุมพิตนาง

          เอ๊ะ! แล้วนางขโมยจุมพิตเขา นางเป็นคนหยาบคายหรือไม่นะ

          “ซิ่นฮวา”

          “แคว้นหานแห้งแล้งจัด ทูตแคว้นหานเชิญข้าไปทำพิธีขอฝน ท่านจะช่วยบันดาลฝนตกให้ข้า เอ๊ย! ไม่ใช่ ให้ราษฎรแคว้นหานได้หรือไม่!”

          ฮวงหลงหรี่ตามองดวงหน้าแดงจัด นางพูดรัวเร็วจนแทบกลายเป็นหอบหายใจ เขา ‘รู้สึก’ ว่านางมีเรื่องปิดบังเขา ทว่าเขากลับไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายหรือของนาง อย่างไรนางเป็นเพียงมนุษย์ และในสักวัน...นางย่อมมีชีวิต มีครอบครัว มีคนที่นางรัก

          แม้เป็นความคิดที่รู้ดีอยู่เต็มอก ทว่ายามนี้เขากลับรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทางถอยห่างของนาง

          ซิ่นฮวาลอบมองสีหน้าของเทพมังกรดิน คล้ายเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขา แต่เพียงครู่เดียวกลับมาเป็นปกติตามเดิม

          “เรื่องนี้ เดิมทีไม่ใช่หน้าที่ของข้า” บุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวงเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เมื่อเห็นแววตาที่เฝ้ามองเขาอย่างใจจดจ่อ ทำให้เขาต้องลอบถอนหายใจบางเบา เบาเสียจนหญิงสาวไม่อาจสัมผัสได้

          “หากแต่วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้า ข้าจะถือว่าเจ้าของเรื่องนี้เป็นของขวัญวันเกิดก็แล้วกัน”

          ซิ่นฮวาอ้าปากแต่พูดอะไรไม่ออก นางจึงเอ่ยได้แค่คำว่า “ขอบคุณ”

          หรือว่าเขาโกรธนางที่ขโมยจุมพิตเขาไปจริงๆ เช่นที่นางโกรธซ่งเหว่ยหนานที่ขโมยจุมพิตนาง แล้วแผนการที่จะปลุกปล้ำครอบครองบุรุษผู้นีก็หายไปพร้อมกับการถอนหายใจเฮือกใหญ่ของนางเอง