Chapter 18. อยากดูอะไรก็ดูสิ

          ซิ่นฮวาเดินมาเพียงลำพัง นางสั่งห้ามมิให้หญิงรับใช้ติดตามมา แม้แต่น้าจื่อเหยี่ยนก็ตาม ด้วยนิสัยเอาแต่ใจของนางทำให้ไม่มีใครกล้าขัด แม้รู้ว่าไม่เหมาะสมที่จะให้ท่านหญิงน้อยอยู่กับบุรุษแปลกหน้าตามลำพัง หญิงรับใช้จึงได้แต่ยืนรออยู่ห่างๆ

          “อยากดูอะไรก็ดูสิ!” นางกระแทกเสียงพูดอย่างสนใจว่าคนฟังจะคิดอย่างไร “สวนกระจ่างใจนี้เป็นที่โปรดปรานของท่านแม่มาก ท่านลงมือปลูกต้นไม้ดอกไม้ด้วยตนเอง”

          ซ่งเหว่ยหนานอมยิ้มเมื่อไม่มีผู้อื่นแล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทมากนัก ชายหนุ่มยกมือกอดอกแล้วโน้มหน้าลงจ้องมองใบหน้างดงามใกล้ๆ ซิ่นฮวาตกใจกับการกระทำของเขา เผลอก้าวเท้าถอยหนีอย่าลืมตัว ทำให้ซ่งเหว่ยหนานหัวเราะในลำคอ

          “เจ้า!”

          “ท่านหญิงพูดเองว่า ‘อยากดูอะไรก็ดู’ ข้าอยากดูใบหน้าของท่านหญิงให้ชัดๆ ว่าใช่สตรีที่สวมอาภรณ์บุรุษที่ข้าพบที่หอนางโลมหรือไม่”

          ซิ่นฮวาถลึงตาใส่ กระนั้นใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความโกรธ ใครเลยจะคิดว่าชายที่ปล้นจุมพิตและทำหยาบคายกับนางเป็นคนเดียวกับชายหนุ่มตรงหน้านี้ได้

          “เจ้าจำข้าได้แต่ที่ข้าก้าวเท้าเข้าไปแล้วกระมัง” นางใช้โทสะมาข่มความอับอายที่ล้นปรี่ ผิวกายของนางราวกับถูกย้อมด้วยสีแดงจัดไปทั้งตัวแล้ว

          “มิได้” เขายังคงยิ้มเยาะนางอย่างเปิดเผย นึกถึงปากนุ่มและรสหวานละมุนที่ทำให้ปั่นป่วนจิตใจอย่างไม่เคยเป็นกับหญิงใดมาก่อนแล้วอดยิ้มไม่ได้

          นางเอียงคอมองเขา สีหน้าเขายามที่พบนางในห้องรับรองนั้น แม้เรียบเฉยแต่แววตาของเขาช่างเปิดเผยนัก!

          “ข้าจำท่านหญิงได้ตั้งแต่อยู่บนปะรำพิธีแล้ว”

          “เจ้า!” ซิ่นฮวากระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโต้เถียงกวนโทสะนางเช่นนี้มาก่อน

          “ข้าซ่งเหว่ยหนาน ท่านหญิงโปรดจำชื่อข้าให้แม่นยำด้วย” เขาไม่มีท่าทีสะทกสะท้านกับกิริยาของนาง แน่นอนว่าเขาเคยพบหญิงสาวเอาแต่ใจตนเองมาไม่น้อย ทว่ากิริยาที่นางแสดงออกมา ช่างเปิดเผยตรงไปตรงมา และทำให้ใบหน้างามนั้นยิ่งน่ามองขึ้นไปอีก “หรือจะเรียกพี่เหว่ยหนานก็ได้”

          “ข้าไม่ได้อยากสนิทสนมกับเจ้า!”

          “แต่ข้าอยากสนิทสนมกับท่านหญิงมาก โดยเฉพาะ...” เขาเว้นคำพูดที่ชวนให้คิดไปไกล ใช้สายตาจ้องมองริมฝีปากของนางแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากตนเอง คนตัวเล็กที่หน้าแดงอยู่ยามนี้ไม่รู้ว่าโกรธหรืออายมากกว่ากันแน่

          “เจ้าต้องการอะไรกันแน่!” ยามนี้นางเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว จนแผ่นหลังไปสัมผัสกับต้นไม้ใหญ่ หญิงสาวสะดุ้งพยายามขุดเอาสติที่มีอยู่ออกมาใช้เพื่อป้องกันตนเอง นึกถึงสิ่งที่บิดาพร่ำบ่นว่านางมักขาดสติยามเจอปัญหาทำให้มักเอาตัวเองไม่รอด

          “ข้ามิต้องการสิ่งใด มีเพียงชาวเมืองแคว้นหานต้องการท่านหญิง” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบ “แคว้นหานแห้งแล้งยาวนานถึงสามปี ยามนี้แม้แต่ฝนเม็ดเดียวก็ช่วยชีวิตคนได้”

          ท่าทีจริงจังของเขาทำให้ซิ่นฮวาผ่อนคลายลง “แต่ข้าไม่เคยทำพิธีขอฝน นอกจากที่ตุนหวงแล้ว ข้าไม่รู้ว่าทำพิธีบวงสรวงเทพมังกรดินแล้วจะได้ผลหรือไม่” เพราะเทพมังกรดินเป็นสหายของมารดา นางเองไม่เคยทำพิธีของฝนสักครั้ง นางเกรงจะทำให้ผู้อื่นผิดหวัง

          “ขอเพียงท่านหญิงยินดีช่วยเหลือ นับเป็นน้ำใจที่ชุ่มฉ่ำแล้ว”

          หญิงสาวเม้มปากแน่น คนผู้นี้พูดจาด้วยเหตุผลก็น่าฟังอยู่ไม่น้อย นางกำลังตรึกตรองอยู่ในใจ แววตาของชายผู้เบื้องหน้าพลันปรากฏแววตาเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

          “ได้ยินว่าท่านอ๋องแห่งตุนหวงรักใคร่เอ็นดูบุตรสาวคนเดียวมากนัก และพระชายาเข้มงวดกับบุตรสาวไม่น้อย หากทั้งสองได้ยินว่าบุตรสาวสุดที่รักแต่งกายเป็นชายไปเที่ยวเล่นในหอนางโลม ...จะเป็นอย่างไรกันหนอ ซ้ำข้ายังเป็นชายผู้โชคดีได้จุมพิตหญิงงามที่แม้แต่งกายเป็นชายอย่างไรก็ไม่อาจซ่อนความงามได้มิดชิด”

          “เจ้า!” นางขอเก็บคำพูดของตนเองเมื่อครู่กลืนลงท้องจนหมดสิ้น เรื่องนี้จะให้มารดารู้ไม่ได้เป็นอันขาด! “เจ้าคนหยาบช้า!”

          “ข้าล่วงเกินท่านหญิงไปแล้ว แม้ตอนนั้นจะไม่รู้ว่าท่านหญิงเป็นใคร แต่ในใจล้วนยินดีรับผิดชอบ” เขายังคงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับบอกเล่าเรื่องลมฟ้าอากาศ

           “ข้าไม่ต้องการ!” นางเถียงทันควัน

          ‘ใครจะอยากให้เขามารับผิดชอบนาง! แค่ปากแตะกันเท่านั้น ใช่ๆ แค่

ริมฝีปากสัมผัสกัน! ไม่มีอะไรเกินเลยเสียหน่อย!’

          “เช่นนั้นท่านหญิงยอมไปแคว้นหานใช่ไหม?” ซ่งเหว่ยหนานไม่คิดว่าตนจะใช้เรื่องไร้สาระนี้มาต่อรองกับหญิงสาวเอาแต่ใจคนนี้ได้ เดิมทีก่อนเดินทางมา

ตุนหวงเขาเองรับรู้มาบ้างว่าบุตรสาวสุดรักของชินอ๋องมีนิสัยเอาแต่ใจตนเองนัก เขาคิดว่าคงไม่ต่างจากราชนิกูลหรือพวกคุณหนูบ้านเศรษฐีที่เคยรู้จักมา ทว่าความเอาแต่ใจและซุกซนที่ซ่อนอยู่ในรูปร่างบอบบาง ใบหน้าอ่อนหวาน ดวงตาดื้อรั้น ไยเขากลับรู้สึกว่านางช่างเหมือนม้าป่าที่ต้องได้ผู้คุมม้าดีๆ มาปราบพยศนักนะ

          “เจ้า...เจ้าต้องสัญญาว่าไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดกับใคร” นางถามเสียงเบา “เรื่องที่หอนางโลม”

          “แน่นอน”

          ซิ่นฮวาหลุบตาก้มมองนิ้วมือตัวเอง เดินทางไปแคว้นหานแค่ครึ่งเดิน ไปประเดี๋ยวเดียวก็กลับ นางจะลองชวนซิ่นหลิง ซิ่นสือ กันอี๋ ซาโม่ ยกโขยงกันไปให้หมดเลย เอาสิ! เชิญนางไปมิได้ห้ามนางพาผู้ไปด้วยนี่นะ! ใบหน้าที่เคร่งเครียดจึงเผยรอยยิ้มออกมาได้

          “ได้สิ! เราจะเดินทางเมื่อไหร่กันดี”

          โดยปกติวันเกิดของซิ่นฮวาจัดงานเลี้ยงอย่างเรียบง่าย มารดาตั้งโรงทานเพื่อเลี้ยงอาหารคนยากไร้รวมทั้งเชิญหมอมาตรวจรักษาคนเจ็บป่วยโดยไม่คิดค่ารักษา ปีนี้ก็เช่นกัน เพียงแต่มีซิ่นหลิงเพิ่มขึ้นมาด้วย หลังจากที่ห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่ได้มาร่วมงานวันเกิดของตนเองเลย

          ช่วงบ่ายมีงานเลี้ยงเล็กๆ แต่เดิมนางเองไม่ชอบงานเลี้ยงอะไรนัก หากแต่ต้องแต่งกายงดงามออกมารับแขกเหรื่อของบิดาที่ทราบข่าวก็มักจะส่งของขวัญมาให้ ทำให้นางต้องฝืนยิ้มจนปากแทบแห้งรับของขวัญมากมายจนจะกลายเป็นภูเขาย่อมๆ ไปแล้ว ซิ่นหลิงเองที่จากไปนานก็ดูจะอาการเดียวกับซิ่นฮวา เขาไม่ชอบงานเลี้ยง สองพี่น้องที่คลานตามกันมาได้แต่ฝืนแย้มยิ้มรับของขวัญและคำอวยพร

          ซิ่นสือเข้ามาพร้อมรอยยิ้มทะเล้น ร่างกายของเด็กชายวัยสิบสี่ดูเก้งก้างชอบกล เขาคารวะพี่ทั้งสองแล้วยื่นถุงผ้าเล็กๆ ส่งให้ซิ่นหลิงและซิ่นฮวา

          “ของเล็กน้อย” ซิ่นสือยิ้มดวงตาของเขาเป็นประกายซุกซน

          ในบรรดาของขวัญที่ได้รับมา ดูเหมือนถุงผ้าเล็กๆ ที่อยู่บนฝ่ามือเจ้าของงานวันเกิดจะเรียกรอยยิ้มให้พวกเขาได้เป็นอย่างดียิ่ง ซิ่นหลิงเทสิ่งที่อยู่ในถุงลงบนฝ่ามือของตน เป็นกำไรเรียบๆ สีเงิน ซิ่นฮวาจึงเทของที่อยู่ในถุงออกมาดูบ้าง ของนางเป็นกำไลสีเงินเรียบง่ายเช่นกัน ซิ่นสือโน้มตัวลงกระซิบให้ได้ยินแค่สามคนพี่น้อง