Chapter 16. กลบเกลื่อนเรื่องที่ทำให้ว้าวุ่นใจ

          “ข้าย่อมเห็นความสงบของบ้านเมืองเป็นสิ่งสำคัญ” นางเชิดปลายคางขึ้น กลบเกลื่อนเรื่องที่ทำให้ว้าวุ่นใจไปเสีย

          ซิ่นหลิงจ้องมองใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกันเบื้องหน้าแล้วคลี่ยิ้มออกมา “ดี!”

          ภายนอกร่ำลือกันไปว่า ท่านหญิงซิ่นฮวาเป็นบุตรีที่รักของชินอ๋องเฟยเทียนนางจึงเอาแต่ใจตนเองเป็นที่หนึ่ง สิ่งใดไม่ถูกใจก็ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน เป็นหญิงสาวที่ครอบครองความงามและความร้ายกาจในคนเดียว ซิ่นฮวาปล่อยให้คนอื่นเข้าใจไปเช่นนั้น เพราะนางไม่ต้องการให้ผู้ใดส่งแม่สื่อมาเยือนประตูตำหนักอ๋อง เรื่องนี้ ซิ่นหลิงย่อมรู้ดี ยอมให้ผู้อื่นเข้าใจผิดด้วยเรื่องเช่นนี้ ซิ่นหลิงได้แต่ส่ายหน้าไปมา

          “เจ้าสบายใจได้แล้วสินะ” ซาโม่ที่ฟังอยู่เงียบๆ เอ่ยขึ้นมา แล้วยกมือยืดแขนตัวเองราวกับเมื่อยขบมานาน “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ข้าอยากกินขนมอร่อยๆ แล้วสิ”

          ซิ่นฮวาหัวเราะคิกคัก ยามใดที่นางส่งเสียงหัวเราะ ราวกับดอกไม้ก็ร่วมใจกันผลิบานรับเสียงกังวานใสของนาง หญิงสาวที่เติบโตท่ามกลางความรักและเอาใจใส่จากคนรอบข้าง ไม่เคยมีเรื่องใดมารบกวนจิตใจ ดวงตาฉ่ำหวานคู่นั้นไม่เคยหลั่งน้ำตาเพราะความเศร้าโศก ซึ่ง...มีแต่นางเองเท่านั้นที่รู้

          “เช่นนั้นไปกินของว่างกันเถิด พวกเจ้าไม่อยู่จวนหลายปีได้กินของอร่อยกันบ้างหรือไม่” ซิ่นฮวายื่นมือไปตีไหล่ของซาโม่อย่างหยอกล้อเช่นวัยเด็กที่เคยหยอกเล่นกัน ทว่ามือนิ้วมือเล็กๆ แตะถูกต้นแขนของซาโม่ ใบหน้าของหญิงสาวพลันชะงัก นางหยุดเดินแล้วออกแรงบีบต้นแขนของอีกฝ่าย

          “เจ้าทำอะไร” ซาโม่ก้มมองหญิงสาวบีบๆ จับๆ แขนของตนด้วยสีหน้างุนงง

          “สวรรค์! เจ้าไปทำอะไรกับแขนมา! ไยแข็งเป็นก้อนหินเช่นนี้!” สมัยเด็กนางกับซิ่นหลิงซุกซนนัก บิดาสั่งสอนฝึกวรยุทธ์ให้แต่นางก็ทำไม่ได้ ทว่านิสัยไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ ทำให้นางกระโจนตะลุมบอนกับเด็กชายอยู่บ่อยครั้ง เนื้อตัวเปื้อนฝุ่นมอมแมมเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

          “พวกเจ้าฝึกยุทธ์แล้วเป็นเช่นนี้หรือ?” นางขมวดคิ้วแล้วหันไปจับแขนของซิ่นหลิงบ้าง ซึ่งก็ไม่ต่างจากซาโม่เลยสักนิด “นี่กันอี๋ก็เป็นเช่นเดียวกันใช่หรือไม่”

          “ย่อมเป็นเช่นนั้น” ซิ่นหลิงหัวเราะร่า แล้วจับมือของซิ่นฮวาขึ้นดู “ขอข้าดูมือของท่านหญิงหน่อยซิ โอ้! เพื่อฝึกบรรเลงกู่เจิงถวายเทพมังกรดิน เจ้าฝึนฝนจนปลายนิ้วด้านไปหมดแล้ว”

          นางชักมือกลับพร้อมเบ้ปากใส่

          ซิ่นฮวาคล้องแขนซิ่นหลิงและซาโม่ นางทำเหมือนครั้งที่ยังเป็นเด็ก จึงไม่ได้คิดว่านี่เหมาะสมหรือไม่ นางกำนัลเดินเข้ามาแล้วชะงักไปเล็กน้อยก่อนเอ่ยปากรายงาน

          “เรียนคุณชายซิ่นหลิง ท่านอ๋องเชิญให้เข้าพบที่ห้องโถงกลางเจ้าค่ะ”

          “ท่านพ่อมีเรื่องอะไรรึ” ซิ่นฮวาขมวดคิ้ว ไยเรียกแต่ซิ่นหลิงไม่เรียกนางไปด้วย

          “บ่าวมิทราบเจ้าค่ะ”

          “แล้วมีใครอยู่ในนั้นบ้าง” ซาโม่ถามแทนอย่างรู้จิตใจของอีกสหาย

          “บ่าวไม่ทราบ มิเคยเห็นหน้ามาก่อน ได้ยินจากพ่อบ้านจ้าวต้าว่าเป็นคนจากแคว้นหาน”

          “คนจากแคว้นหาน?” ซิ่นฮวาขมวดคิ้ว พอหันไปสบตากับซิ่นหลิง อีกฝ่ายรีบส่ายหน้าไปมา

          “ท่านพ่อมิได้เรียกเจ้า ห้ามเจ้าเข้าไปเด็ดขาด”

          “ข้าแค่อยากรู้เท่านั้น”

          “อยากรู้ก็รอข้าออกมาก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง” เขาแกะมือที่คล้องแขนของเขาออกแล้วผลักเบาๆ ให้ร่างเล็กอยู่กับซาโม่

          “ซาโม่ เจ้าดูนางไว้อย่าให้ซุกซน”

          “ขอรับ!” ซาโม่รับคำสั่งแต่ยังกระตุกยิ้มทะเล้นให้ซิ่นฮวา ปล่อยให้ซิ่นหลิง ก้าวเท้ายาวๆ จากไปอย่างรวดเร็ว

          “ซาโม่! เจ้าไปรับคำสั่งซิ่นหลิงได้อย่างไร! พวกเราเป็นสหายกันนะ” นางพยายามบิดแขนตนเองออกมากมือแกร่งของซาโม่

           ซาโม่อ้าปากคล้ายจะพูดแต่เปลี่ยนใจไม่พูดอะไรออกไป เขาไม่ออกแรงอะไรมากนักเพราะเกรงว่าลำแขนเรียวเล็กของหญิงสาวจะเป็นรอยช้ำ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง เพียงกะพริบตาครั้งเดียว เขากลับมาเป็นเช่นเดิม

          เขาไม่เหมือนกันอี๋ และไม่มีวันคิดกับนางเป็น ‘สหาย’ อย่างแน่นอน

          หญิงสาวในอาภรณ์สีขาวพิสุทธิ์ ไร้ลวดลายใด ทว่าเนื้อผ้าที่ทอจะเส้นไหมอย่างดีมันวาวราวไข่มุก ยามนางเคลื่อนไหวร่างกายใต้แสงอาทิตย์ราวกับจะเปล่งแสงสีขาวออกมา ทุกการเคลื่อนไหวของนางหยุดสายตาทุกคู่ให้จ้องมองนาง ร่างเพรียวบางอัญเชิญดอกไม้นานาพรรณขึ้นสู่แท่นพิธี เมื่อเสร็จแล้วนางจึงเดินเยื้องย่างไปนั่งที่ตั่งเตี้ย เบื้องหน้ามีกู่เจิงวางรอคอยอย่างสงบ ปลายนิ้วดุจลำเทียนวางบนเส้นสายกรีดพลิ้วบรรเลงเสียงแหว่วหวาน

          มิใช่เพียงพรจากสวรรค์ แต่มันคือการฝึกฝน เพียงเพื่อให้ได้ส่งเสียงเพลงบรรเลงนี้แด่เทพมังกรดิน นางทุ่มเทแรงกายและใจอย่างมหาศาล เพื่อคนผู้นั้น นางยอมเคี่ยวกรำตนเองเพื่อให้วันนี้นางงามสง่า และเหมาะสมกับเขาอย่างที่สุด

          ซิ่นฮวาไม่สนใจหรอกว่า สตรีควรเก็บงำความรู้สึกของตนไว้ในใจ ในเมื่อเขาคือสิ่งเดียวที่หัวใจนางปรารถนา นางย่อมทำทุกสิ่งเพื่อให้ได้เขามา เพื่อหวังได้ครอบครองหัวใจรักของเขา

          ไม่รู้เหตุใด นางเชื่อมาตลอดว่ามีแต่ตนเท่านั้นที่ทำให้คนผู้นั้นมีความสุขได้ แท้จริงแล้วนางปวดใจทุกครั้งที่มองเห็นรอยเศร้าจากแววตาของเขา ผู้ซึ่งเป็นเทพแต่ดูทุกข์ทรมานจากความเศร้าที่ไร้สาเหตุ หรืออาจจะมีแต่นางไม่รู้ และที่นางไม่รู้ก็คือเหตุใดนางจึงปักใจบุรุษผู้นั้นเสียเหลือเกิน ราวกับว่าสาวตาของนางเฝ้ามองเพียงเขา เป็นเช่นนี้มานานนับนิรันดร์

          เสียงสุดท้ายหายไปในอากาศ บทเพลงที่นางบรรเลงสิ้นสุดลง นางหลับตาลงครู่หนึ่ง รอคอยบางสิ่งอยู่อึดใจ ท้องฟ้าสว่างไสวพลันโปรยเม็ดฝนลงมา พร่างพรมแต้มแต่งอาภรณ์สีขาวไข่มุกของหญิงสาวกระจายจนชุ่ม เสียงโห่ร้องยินดีและผู้คนพากันร่ายรำอยู่เบื้องล่าง ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มละมุน นางลุกขึ้นหมุนตัวเดินออกมาจากตั่งเตี้ยที่นั่งอยู่เมื่อครู่ จื่อเหยี่ยนก้าวเข้ามาอย่างนอบน้อมบรรจงคลุมเสื้อคลุมบนร่างที่เริ่มเปียกชื้นเพราะฝนที่ตกลงมาหลังการบวงสรวง ซึ่งเป็นเช่นนี้ทุกปี ผู้คนรอคอยความชุ่มชื้นที่เทพมังกรดินโปรยฝนลงพร่ำพื้นดิน

          เท้าที่สวมรองเท้าปักลายดอกไม้สีขาวนั้นชะงักไปเล็กน้อย นางสัมผัสถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองนางอยู่ไม่ไกลนัก หญิงสาวไม่ได้หันไปมองเพียงแค่รับรู้ถึงสายตาคู่นั้นแล้วก้าวเดินลงจากปะรำพิธี บิดาและมารดาที่ยืนอยู่ใกล้ดึงความสนใจของนางไปหมดสิ้น มารดาส่งยิ้มอ่อนโยนให้บุตรสาว ยื่นมือไปแตะมือของลูกแล้วเอ่ยขึ้น

แค่ปากแตะกันเท่านั้น

          “รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย มีแขกมารอพบเจ้า”

          “แขก?”

          ซิ่นฮวามองมารดาอย่างฉงนแล้วย้ายสายตามองไปยังบิดาที่มีสีหน้าเรียบนิ่ง นางพยักหน้ารับเดินไปพร้อมกับจื่อเหยี่ยน หญิงรับใช้รุ่นใหญ่ซึ่งเป็นมารดาของกันอี๋ และเหตุที่นางซุกซนเกินกว่าหญิงรับใช้ทั่วไปจะรับมือไหว มารดาจึงต้องให้จื่อเหยี่ยนมาคอยดูแลซิ่นฮวาด้วยตนเอง