บทที่ 1 ทางที่ต้องเลือก 30%

๑

ทางที่ต้องเลือก

      เพียงฤดีหญิงสาวร่างบอบบาง นั่งร้องไห้ร่างกายสั่นเทาอยู่ต่อหน้านภาธรเพื่อนสาวคนสนิท เธอลูบแขนเขียวช้ำที่เพิ่งผ่านเรื่องร้าย ๆ มา ภาพในหัววนเวียนอยู่กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

เมื่อตอนเย็นที่ผ่านมามารดาโทร. เรียกให้เธอรีบกลับบ้าน บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ทั้ง ๆ ที่เธอจะตั้งใจจะทำโอที  หลังจากกลับไปบ้าน ท่านก็บ่นเรื่องเธอกลับช้า ก่อนจะขอเงินหนึ่งหมื่นบาทเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน ซึ่งเธอต้องให้ท่านทุกเดือนอยู่แล้ว แต่ขอเพิ่มอีกห้าพันบาทช่วยจ่ายค่าผ่อนรถให้กับเอกกมลผู้เป็นพี่ชายคนโต

       ‘แม่คะ แล้วเงินเดือนพี่ท็อปไปไหนหมดล่ะคะ ถ้าเอาไปหมื่นห้าแล้วฤดีจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายจนกว่าจะสิ้นเดือนล่ะคะ เงินเดือนฤดีแค่สองหมื่นห้าเอง ไหนยังจะต้องให้เงินแม็กซ์ไปมหา’ลัยอีก’ หญิงสาวท้วง

เพราะเธอต้องจ่ายเงินค่าใช้จ่ายภายในบ้านให้มารดาหนึ่งหมื่นบาททุกเดือน จะเหลือหนึ่งหมื่นห้าพันบาทไว้ใช้จ่ายส่วนตัวและเป็นเงินที่ต้องจ่ายให้กับนภดลหรือแม็กซ์ผู้เป็นน้องชายที่ยังเรียนมหาวิทยาลัยสัปดาห์ละหนึ่งพันบาท ก่อนจะเจียดเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้เป็นเงินเก็บส่วนหนึ่ง ซึ่งเธอเองแทบจะไม่พอใช้อยู่แล้ว

       ‘แต่รถแม่ก็ต้องใช้ มีธุระจะออกไปไหนมาไหนก็ต้องให้พี่เขาพาไป แกก็ต้องช่วยจ่ายบ้าง ฉันรู้นะว่าแกมีรายได้อื่นอีกแต่ไม่ยอมบอกฉัน ยังไงเดือนนี้แกก็ต้องช่วย ฉันคิดว่าต่อไปแกก็ช่วยค่าผ่อนรถมาเดือนละห้าพันก็แล้วกัน’

ผู้เป็นมารดาเอ่ยเสียงแข็ง ทั้ง ๆ ที่ตอนดาวน์รถเธอก็ช่วยออกเงินไปแล้วมากกว่าครึ่งจากเงินที่เก็บเล็กผสมน้อย เพราะพี่ชายบอกว่าได้งานเป็นเซลล์ต้องใช้รถ ถ้าได้รถแล้วเขาจะหาเงินผ่อนเอง แต่หลังจากได้รถไปแล้วก็ยังมาขอเงินเธอไปช่วยผ่อนอยู่เสมอ ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็มีเงินเดือนแถมไม่ต้องช่วยค่าใช้จ่ายอะไรในบ้าน และมารดาก็ต้องมาบังคับเอากับเธออยู่ร่ำไป ทั้ง ๆ ที่เธอแทบไม่ได้ใช้รถคันนั้นเลยด้วยซ้ำ

ในเมื่อคัดค้านไม่ได้ เธอก็ต้องจำใจโอนเงินที่มีอยู่ในบัญชีให้มารดาไป เมื่อเห็นเงินเข้าบัญชีแล้วท่านก็รีบออกจากบ้านไปทันที บอกว่าจะกดเงินไปใช้หนี้ที่ยืมเพื่อนไว้

หลังจากโอนเงินให้มารดาเสร็จ หญิงสาวเก็บสมาร์ตโฟนใส่กระเป๋าถือแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างประตูบ้าน ก่อนจะเข้าไปทำอาหารรับประทาน

ขณะที่เอกกมลพี่ชายของเธอขับรถกลับมาบ้านพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ทั้งหมดเหมือนจะเมากันมาแล้ว

‘ฤดีทำกับแกล้มมาพี่ให้หน่อย’ เสียงพี่ชายของเธอตะโกนสั่งเสียงเอะอะ

เธอจึงทำกับแกล้มง่าย ๆ ไปวางให้สองสามอย่างทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อยากจะทำไปให้สักนิด เพียงแต่ไม่อยากจะทะเลาะกับพี่ชาย เพราะรู้ว่าเมาแล้วก็คุยอะไรไม่รู้เรื่อง เธอเห็นเพื่อนพี่ชายมองเธอด้วยสายตาไม่ปกตินัก แววตาน่ารังเกียจนั้นทำให้เธอขนลุกเกรียว จึงเลี่ยงออกไปรดน้ำต้นไม้นอกบ้าน

เธอปลูกผักไว้ข้างบ้านจำนวนหนึ่งเพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่ายในบ้าน แม้จะต้องฟังมารดาบ่นว่าปลูกไว้ให้รกรุงรัง ของแค่นี้ซื้อกินเอาก็ได้ไม่เห็นต้องปลูก แต่เธอก็ยอมฟังเสียงบ่น เพื่อจะได้ประหยัดค่าอาหารลงได้บ้าง เพราะตอนนี้อาหารทุกอย่างปรับราคาขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน จนเธอแทบจะรับมือกับค่าใช้จ่ายไม่ไหวอีกแล้ว

แต่เมื่อเธอรดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ก็เห็นเอกกมลนั้นเมาจนฟุบหลับไปบนโซฟาพร้อมกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ขณะที่อีกคนมองมาที่เธอด้วยดวงตาหื่นกระหาย

ภาพนั้นกระจายหายไปเมื่อเสียงของนภาธรดังขึ้นอีกครั้ง           

“แกเป็นอะไรฤดี บอกฉันสิ ทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนี้” นภาธรสอบถามเพื่อนสาวที่โซซัดโซเซมาหาเธอที่หน้าคอนโดฯ ในสภาพไม่สู้ดีนัก เสื้อที่ใส่ไปทำงานเมื่อเช้านี้ตอนนี้กระดุมหลุดจนเพียงฤดีต้องเอามือกุมไว้ ส่วนแขนขาวเนียนนั้นมีรอยแดงช้ำ เธอจึงรีบพาเพื่อนขึ้นมาบนห้อง

       “พี่ท็อปพาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้าน แม่ก็ไม่อยู่ แม็กซ์ก็ไม่อยู่ พี่ท็อปเมาหลับ เพื่อนเขาจะ...จะ...”

       “จะข่มขืนแกงั้นหรือ...” นภาธรเบิกตากว้าง เพียงฤดีพยักหน้า

       “แล้วมันทำอะไรแกหรือยัง”

       “ยัง ฉันผลักมันล้มลง แล้ววิ่งหนีออกมาทัน มอเตอร์ไซค์ผ่านมาพอดี ฉันเลยให้มาส่งที่คอนโดฯ แกนี่แหละ โชคดีที่ฉันคว้ากระเป๋าออกมาทัน ถึงได้มีเงินจ่ายค่ารถแล้วก็โทร.หาแกได้”

       “พี่ท็อปอีกแล้วเหรอ แกยังจะทนอยู่ที่นั่นอีกเหรอฤดี ไหนจะแม่ไหนจะพี่สร้างแต่ความหนักใจให้แก” นภาธรได้แต่ถอนใจ เพราะรู้จักกับเพียงฤดีมานาน รู้ว่าเพื่อนต้องรับภาระหนักแค่ไหน

       “ฉันจะ...จะไม่ทนอีกแล้วล่ะนภา ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่อยู่ที่บ้านนั้นแล้ว” เพียงฤดีเอ่ยเคล้าเสียงสะอื้น

       “ดีแล้วแก ฉันก็บอกให้แกย้ายออกมาตั้งนานแล้วก็ไม่เชื่อ ไปขนของแกออกมาเลย แล้วมาอยู่กับฉันที่คอนโดฯ นี่แหละ ฉันอยู่คนเดียวห้องก็ตั้งกว้างไม่ต้องเกรงใจหรอก” ว่าพลางกวาดตามองห้องสีหวานสไตล์วินเทจของตัวเอง