บทที่ 2 สู่ดินแดนใหม่ 30%

๒

สู่ดินแดนใหม่

เพียงฤดีมายืนอยู่บนที่ดินแปลงที่เพื่อนบอกว่าจะขายให้ เธอกวาดตามองโดยรอบอย่างไม่อยากเชื่อว่าที่ดินตรงนี้กำลังจะเป็นของเธอ เพราะบรรยากาศรอบด้านช่างสวยงาม แวดล้อมไปด้วยภูเขา เธอมาถึงที่นี่ในตอนเช้าตรู่ เพราะนภาธรไม่จอดรถที่ไหนเลย จึงได้เห็นบรรยากาศแสนสดชื่นและเย็นสบายในยามเช้า

“สวยจังเลยนภา แกโชคดีจังเลยที่มีที่ดินสวย ๆ แบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นภาคใต้ มีภูเขา มีหมอกสวยมาก อย่างกับภาคเหนือแน่ะ” เพียงฤดีลืมความหม่นหมองเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นสภาพอากาศโดยรอบ นี่แหละความฝันของเธอ ที่จะมีบ้านอยู่ท่ามกลางภูเขาและเมฆหมอก บรรยากาศในฝันที่เหมาะสำหรับการเขียนนิยายอย่างที่สุด

“ที่นี่ อำเภอพะโต๊ะ จังหวัดชุมพร แกเห็นแล้วใช่ไหมว่ามันห่างไกลมาก ถนนหนทางคดเคี้ยว โชคดีที่ตอนนี้เขาทำถนนใหม่ลาดยางสวยงาม ตอนที่ฉันยังเด็กลำบากกว่านี้เยอะมาก ปู่กับย่าดั้นด้นกันมาจับจองที่ดินที่นี่

ส่วนแปลงสองไร่กว่านั่นน่ะ เพื่อนของปู่มาขออยู่ด้วย ปู่เลยยกที่ดินให้สร้างบ้าน ออกโฉนดให้เรียบร้อย คิดว่าจะได้มาอยู่ด้วยกัน แต่อยู่ได้ไม่นานเขาก็อยากขายที่ดินตรงนี้เพื่อเอาเงินไปซื้อแปลงอื่นที่ได้พื้นที่เยอะกว่า ก็เลยเอาที่ดินไปประกาศขายให้คนโน้นคนนี้ ปู่เลยไปขอซื้อกลับมา ส่วนที่ดินแปลงใหญ่ตอนแรกมีร้อยไร่นิด ๆ แต่ตอนนี้แบ่งกับกับพี่คีรินพี่ชายคนที่สองของฉันน่ะ โน่นไงแปลงที่มีบ้านอยู่ไกล ๆ นั่นน่ะ ของเขาราวหกสิบกว่าไร่ แต่เขาไม่ได้มาอยู่หรอก บ้านก็ทิ้งร้างไว้ ตอนแรกพ่อก็จะแบ่งแปลงที่มีบ้านให้ฉัน แต่ฉันไม่เอา บ้านทั้งเชยทั้งเก่าขนาดนั้นคงทำได้แค่รื้อสร้างใหม่ ฉันเลยเลือกที่สองแปลงนี้ แล้วก็เอาตึกแถวในตัวอำเภอแทน ตอนนี้ให้เขาเช่าขายของอยู่ พอจะได้เงินมาใช้บ้าง เอาบ้านให้พี่คีรินไปเพราะเขารักบ้านนั้นมาก”

“แกมีพี่ชายสองคนใช่ไหม แล้วพี่ชายคนโตล่ะ”

“อ้อ พี่ชลธรน่ะเหรอ เขาได้ที่อีกแปลงนึงที่พ่อซื้อใหม่น่ะ ตอนนี้ก็อยู่กับพ่อ ห่างจากที่นี่ไปไม่กี่กิโลหรอก ตอนนี้ทำสวนทุเรียน ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะพาแกไป แต่ก็ไม่อยากเจอพ่อตอนนี้ เดี๋ยวโดนด่า เลยไว้กลับถึงกรุงเทพฯ ก่อน

ตั้งสติได้ว่าจะบอกยังไงแล้วค่อยโทร. ไปบอก ว่าฉันขายที่ดินให้แกแล้ว จะได้ฝากพ่อให้ช่วยดูแลแกด้วย ส่วนคืนนี้ฉันจะพาแกไปพักที่รีสอร์ตแถวนี้ก่อน” นภาธรวางแผน

“แล้วไม่อยู่นานแบบนี้เขาไม่ตัดน้ำตัดไฟไปหมดแล้วเหรอ” เพียงฤดีถามพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ

“อ้อ ส่วนไฟฟ้าน่ะ โน่นไง ที่เสาตรงโน้น มีหม้อแปลงไฟฟ้า ไฟไม่ตัดหรอก พ่อยังแวะมาดูให้อยู่เรื่อย ๆ เลยยังไม่ตัดไฟ ไฟฟ้าในที่ตรงนี้มีมาตั้งแต่สมัยเพื่อนคุณปู่มาอยู่โน่นแหละ แกเคยสร้างบ้านไว้ แต่บ้านไม้น่ะ ทิ้งไปไม่นานปลวกก็กินจนมันพังไปแล้ว

น้ำประปาก็มีครบไม่มีวันหยุดด้วย เพราะทำกาลักน้ำมาจากน้ำตกบนภูเขาโน่นแน่ะ ค่าน้ำก็ไม่ต้องจ่าย แต่ปิดวาล์วไว้ วาล์วน้ำอยู่ตรงนี้แกมาดูสิ น้ำนี้ก็ต่อมาจากบ้านพี่คีรินนั่นแหละ ปู่ต่อน้ำมาให้เพื่อนปู่ใช้ ตอนนี้เปิดแล้วน้ำไม่ไหล สงสัยจะปิดวาล์วน้ำที่โน่นไว้” นภาธรชี้ไปยังเสาไฟฟ้าที่ตั้งโด่เด่อยู่ริมถนนลูกรัง ก่อนจะเดินไปยังท่อพีวีซีสีฟ้าที่มีวาล์วน้ำอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่

เพียงฤดีหันมองไปยังบ้านสองชั้นที่อยู่บนเนิน ห่างออกไปหลายร้อยเมตร ก่อนจะถามอย่างชั่งใจว่า

“บ้านหลังนั้น ไม่มีคนอยู่เหรอ ฉันขอเช่าได้ไหม”

“บ้า แกจะอยู่ได้ยังไง บ้านเก่าทรุดโทรมขนาดนั้น ถึงจะเป็นบ้านปูน แต่โครงสร้างเป็นไม้ ปลวกน่าจะกินหมดทั้งหลังแล้วมั้ง ข้าวของในบ้านก็ไม่มี เดี๋ยวฉันพาแกไปหาบ้านเช่าในตัวอำเภอดีกว่า จะได้หาของกินสะดวกด้วย อยู่ที่นี่ต้องออกไปอีกไกลราวสองกิโลเลยละ กว่าจะเจอร้านของชำ แถมตลาดนัดก็มีแค่สัปดาห์ละสองวัน แกตั้งสติได้แล้วค่อยกลับมาดูว่าจะทำยังไงกับที่ดินแปลงนี้”

“แต่ถ้าพี่ชายแกให้เช่า ฉันคิดว่าฉันอยู่ได้นะ ฉันขอเช่าอยู่แค่สองสามเดือนเท่านั้นแหละ เงินค่าอีบุ๊กออกอีกสักสองสามรอบ ฉันก็น่าจะทำบ้านเล็ก ๆ ได้สักหลัง แล้วค่อยย้ายออก ฉันอยากอยู่ใกล้ที่ดินของฉัน”

“งั้นก็ไปดูก่อนแล้วกัน จะได้ลองไปเปิดน้ำด้วย ว่าน้ำไหลปกติดีหรือเปล่า” ว่าแล้วนภาธรก็เดินนำไป

เพียงฤดีกวาดตามองบ้านหลังใหญ่ที่น่าจะมีหลายห้องทีเดียว เมื่อก่อนคงจะสวยมาก แต่เมื่อไม่ได้รับการดูแลเป็นเวลานานจึงชำรุดทรุดโทรม หญ้ารกรุงรังรอบบริเวณบ้าน บนหลังคาก็มีเถาวัลย์เลื้อยคลุมเป็นบางส่วน บางจุดก็มีรอยกระเบื้องแตกร้าว

“ฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ พ่อเป็นลูกคนเดียว แต่พอพ่อไปซื้อที่ดินแปลงใหม่แล้วย้ายออกไปไม่นานคุณปู่ก็เสีย พี่คีรินมาอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าจนกระทั่งคุณย่าเสีย ก็ขึ้นไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ จากนั้นก็ไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกเลยเกือบสิบปีแล้ว พ่อจะรื้อบ้านทิ้ง พี่คีรินก็ไม่ยอมให้รื้อ ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม เห็นว่าถ้ามีเวลาค่อยมาปรับปรุง” นภาธรว่า

“บ้านสวยจัง ตอนสร้างเสร็จใหม่ ๆ คงสวยมากเนอะ”