บทที่ 14 อารมณ์น้อยใจ

บทที่ 14 อารมณ์น้อยใจ

"ฟู่..ฉันจะไม่โมโหร้าย ฉันจะใจเย็น ๆ" กาเนสยิ้มให้โอโซนแต่เหมือนจะแยกเขี้ยวมากกว่า เขากระตุกยิ้มมุมปากแล้วตวัดแขนขึ้นมากอดคอเธอไว้ "ไอ้โชน!"

"ไหนบอกจะไม่โมโหร้ายไง เรียกไอ้เหมือนกูเป็นทาสมึงไปได้"

หนอย..ไม่ได้เป็นก็เหมือนเป็นนั่นแหละ! มีที่ไหนตามติดขนาดนี้

"เอาแขนออกเลย ต้องไปถ่ายต่อให้เสร็จ" ไม่ทันจะได้ก้าวออกไกลตัวโอโซนก็ถูกเขารั้งท้ายทอยไว้ด้วยมือหนาเพียงข้างเดียวร่างบอบบางก็ลอยมากระแทกตัว "โชน! มันจะมากไปแล้วนะ ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย"

"ยังจะไปถ่ายอีกเหรอ กูไม่ให้ไปหรอกนะ"

"นี่มันงานฉันนะ"

"..ได้!" โอโซนเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดอะไรสักอย่างไม่นานเสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ของกาเนสก็ดังขึ้น "งั้นกูจ้างมึงให้กลับบ้านกลับกูตอนนี้!"

"ไอ้บ้าหนิ! จริงจังมากไปไหมเนี่ย" กาเนสส่ายศีรษะไปมาอย่างระอาใจกับสิ่งที่โอโซนทำ เงินที่เขาโอนมาไม่ใช่น้อย ๆ "โอนมาทำไมเยอะแยะรวยมากรึไง"

"เออ กูรวยกรวยใหญ่ด้วย!"

"ทะลึ่ง! อย่าทำตัวน่ารำคาญได้ไหมฉันต้องทำงานให้เสร็จ ไม่งั้นได้เป็นข่าวซุบซิบว่าเล่นตัวแน่"

"เนส ถ้ามึงกลับไปกูจะทำโทษมึง"

"อะไร เกี่ยวไร"

"มึงดื้อกับกู" หญิงสาวทำหน้าบึ้งแล้วเดินกลับ