ค้าง 2

“ทีคุณยังไม่เห็นเป็นเหมือนเดิมเลยนี่ฟ้า”

“ไม่เหมือนเดิมยังไงคะ!” ใบหน้าหญิงสาวร้อนวูบวาบจนถึงใบหู ทำพูดเฉไฉ เลี่ยงไม่ยอมตอบคำถาม

“ก็ที่คุณกำลังพูดอยู่นี่ไง ก่อนหน้านี้คุณออกจะเชื่อฟัง ว่าง่าย พูดจากับผมอย่างสำรวมทุกคำ แต่ตอนนี้ฤทธิ์เยอะเหลือเกิน ตะคอกผมเอาตะคอกผมเอา ไม่เห็นผมเป็นบอสอย่างที่ปากว่าสักนิด”

“แล้วที่คุณทำกับฟ้าล่ะ ถ้าจะให้ฟ้าทนพูดดีกับคุณอีก อย่าหวังเลยค่ะ หรือถ้าไม่พอใจก็ไปหาคนอื่นมาเป็นเลขาฯ แทนสิคะ!”

“ใครว่าผมไม่พอใจ ผมชอบให้คุณเป็นอย่างนี้ต่างหาก แต่สิ่งที่ผมไม่ชอบก็คือ หึ ๆ” รอยยิ้มอย่างนั้นอีกแล้ว “ไอ้นี่ต่างหาก!”

“อ๊ะ!”

วินาทีนั้น อาศัยช่วงเวลาที่น้ำฟ้ายังไม่ทันนึกระแวง ภรนต์ก็กระชากเสื้อเธอออกอย่างแรง ก่อนบีบนวดหน้าอกเธออย่างดุเดือด

“คุณทำอะไรของคุณน่ะ คุณภรนต์อื้มมมม”

“ผมอยาก...”

“ว้าย...อ๊างงงงง”

“มาให้ผมชื่นใจหน่อยนะ...” เขารุกไล่จนน้ำฟ้าตื่นเต้นจนร่างกายร้อนผ่าว

“อย่านะคะ!!” น้ำฟ้าตกใจสุดขีด

“ชู่ว์...ไม่ต้องตื่นเต้น” ภรนต์ควบคุมสถานการณ์ เพราะน้ำฟ้าเริ่มส่งเสียงโวยวาย ส่วนเขาก็เริ่มรู้สึกพลุ่งพล่านมีอารมณ์ตื่นตัวขึ้นมา

“ก็บอสทำฟ้าตกใจนี่คะ”

“แบบนี้ต้องปลอบใจใช่หรือเปล่า...” พูดจบก็ซุกไซ้ใบหน้าลงบนซอกคอเลขานุการสาว

“อย่านะ!! ที่ทำงานมันไม่เหมาะนะคะบอส!” เธอกรีดร้อง ดิ้นรน พยายามจะทุบตีเขา หากข้อมือทั้งสองข้างถูกจับรวบไปไว้ด้านหลัง ก่อนที่ภรนต์จะกระชากเนคไทออกจากคอเสื้อแล้วมัดมือเธอเอาไว้ อีกแล้ว “กรี๊ด!! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!”

“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าเราอยู่บนนี้แค่สองคน อีกอย่างห้องผมก็เป็นห้องเก็บเสียง ร้องให้คอแตกตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ฟ้า” ชายหนุ่มยื่นริมฝีปากไปกระซิบที่ข้างหู ลมหายใจอุ่น ๆ และเสียงพร่าสั่นส่งผลให้ขนอ่อนทั่วทั้งตัวของอีกฝ่ายลุกซู่

“คุณทำอย่างนี้ไม่ถูกนะคะ คุณภรนต์! นี่มันเป็นการคุกคามทางเพศนะ!”

“ก็อย่างที่ผมเคยบอกคุณนั่นแหละ ปกติผมมีกฎที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพนักงานในองค์กร แต่ตั้งแต่ที่คุณตอบรับข้อเสนอผม และการที่ผมบุกไปถึงห้องคุณตั้งแต่เมื่อคืนมันก็ทำให้ผมแหกกฎของตัวเองไปหมดแล้ว ไหน ๆ เรื่องเซ็กซ์ของบอสกับเลขาฯ มันก็เป็นเรื่องแสนคลาสสิกของโลกอยู่แล้ว เราก็อย่าไปคิดอะไรมากเลย ผมมีความสุข คุณเองก็ได้ตัวผมสมใจ วิน-วินจะตายไป”

“ใครจะไปอยากได้คุณ ไอ้คนหลงตัวเอง! กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยที!”

“ยังจะปากแข็งอีกนะ เมื่อคืนโดนทำขนาดนั้นยังพาตัวเองมาอยู่สองต่อสองกับผมอีก ถ้าไม่อยากได้ผมแล้วคุณจะมาทำไม”

แต่ละประโยคฟังแล้วเธออยากจะเป็นบ้าไปเสียเอง

“นี่คุณลืมไปแล้วเหรอว่าที่ฟ้ามาก็เพราะคุณขู่ฟ้าต่างหาก ที่ต้องระเห็จขึ้นมาอยู่บนโรงพยาบาลบ้ากับคุณเนี่ย ก็คุณนั่นแหละไปย้ายฟ้ามา ระลึกชาติได้แล้วก็ปล่อยฟ้าสักที ได้ยินไหมคะ!” น้ำฟ้าตวาดพลางออกแรงดิ้นอยู่ในวงแขนของภรนต์สุดชีวิต แต่เฉพาะแขนข้างเดียวของเขายังใหญ่กว่าขาเธอเสียอีก แล้วจะไปสู้เขาได้อย่างไร

“ไม่รู้ ผมจำไม่ได้!” บอสหนุ่มตอบหน้าตาย

จากนั้นก็จับร่างของหญิงสาวหันหน้าเข้าหาตัว มือข้างหนึ่งกวาดเอาข้าวของรวมถึงเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานร่วงกระเด็นลงพื้นจนหมด ก่อนจะดันให้เธอเอนหลังลงไปบนนั้น อยู่ในสภาพนอนทับแขนตัวเองไม่ต่างอะไรจากเมื่อคืนนี้ จะต่างกันอยู่บ้างก็ตรงที่เท้ายังยืนสัมผัสพื้นอยู่

“โอ๊ย! ฟ้าเจ็บมือ ขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ” ในเมื่อดิ้นก็ไม่ได้ผล ด่าก็ไม่ได้ผล เธอจึงเปลี่ยนเป็นอ้อนวอน “อ๊ะ! ว้าย! นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ!”

ดวงตาของน้ำฟ้าเบิกโพลง ในขณะที่ภรนต์แหวกเสื้อสูทเข้ารูปของเธอออก แล้วค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ๆ

“เมื่อคืนผมชิมข้างล่างไปแล้ว วันนี้ผมจะชิมข้างบนบ้าง”

“อื้อออ...บอส อย่าค่ะ” น้ำฟ้าร้องห้ามแต่แอ่นอกรับการจู่โจมจากปากและลิ้นร้อน

“ยั่วเก่งจริงนะ” ภรนต์เงยหน้าจากเต้าอวบเพื่อจ้องตาหญิงสาว แล้วจึงซุกหน้าลงไปดูดนมจากเต้าต่อ

ความตะกละตะกลามของชายหนุ่มปลุกเร้าอารมณ์น้ำฟ้ามากจนมิอาจกลั้นเสียงครางได้ เธอแอ่นอกรับความซ่านสยิวอย่างยินดี อ้าปากคราง สูดปาก ยกมือจิกทึ้งผมชายหนุ่ม

“อ๊ะ อ๊ายยย”

น้ำฟ้าสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกขับที่ปลายยอดโดยแรง ความเจ็บแล่นพล่าน ตามมาด้วยความเสียว เพราะหลังจากที่ภรนต์แกล้งใช้ฟันกัด เขาก็ใช้ลิ้นตวัดเลียรอบเม็ดทับทิมสีหวานแรง ๆ ทำเอาน้ำฟ้าขนลุกซู่ไปหมด

“บอสขา ฟ้าเสียว”

ภรนต์ลอบยิ้ม แต่ไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหน เขายังคงจดจ่ออยู่กับร่างกายท่อนบนของหญิงสาว น้ำฟ้าเสียวจนต้องบิดตัวไปมา เลื่อนมือลงมาควานหาความแข็งแกร่งที่ดุนดันอยู่ด้านล่าง พยายามปลดซิปกางเกงชายหนุ่มออก แต่ทว่าถูกมือใหญ่คว้ามือไว้เสียก่อน

“อื้อ” น้ำฟ้าส่งเสียงขัดใจ เวลาเดียวกับที่ภรนต์ผละออกจากเต้าอิ่ม เขาแสยะยิ้มมองใบหน้าสิ้นหวังที่อัดแน่นไปด้วยความต้องการของหญิงสาว

“อยากได้เหรอ”

“ค่ะ บอสรีบทำฟ้าเถอะ”

“หึ งั้นก็จงทรมานแบบนี้ต่อไปซะ”

น้ำฟ้าหน้าเหวอ มองบอสหนุ่มที่กำลังจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน กระทืบเท้าเร่า ๆ แบบไม่คิดรักษากิริยา เห็นอยู่ว่าเขาแข็งซะขนาดนั้น แต่ยังมาทำกับเธอแบบนี้อีก

“คนโรคจิต!”

น้ำฟ้าฮึดฮัดออกไปจากห้องทันที ส่วนคนที่ถูกกล่าวหากำลังยิ้มชอบใจอย่างหมายมาด