โรลเพลย์ 3

“ถึงสีจะเหมือนกลีบกุหลาบ แต่รสชาติของคุณกลับหวานละมุนลิ้น ชวนติดใจเอามาก ๆ เลยนะน้ำฟ้า” ภรนต์พร่ำเพ้อ พลางเลิกคิ้ว เงยหน้ามองคนที่ยังนอนหลับตาหอบหายใจแรง มันแสดงให้เห็นว่าเธอเองก็กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับการปรนเปรอของเขาไม่น้อย

อันที่จริงภรนต์อยากจะเข้าไปอยู่ในตัวเธอแทบขาดใจ ทั้งที่เมื่อคืนได้เสพกามสวาทกับเธอจนฟ้าสาง แต่ยังไม่รู้สึกพอเลย แต่ตอนนี้เขาจำต้องอดใจ อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ตั้งใจทรมานหญิงสาวในทนทุกข์หมดมุ่นกับความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด ให้เธอต้องการเขามากที่สุดจนยอมสยบลงแทบเท้าแต่โดยดี

ดังนั้นแม้จะนึกเสียดายความหอมหวานที่อยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน ภรนต์ก็ทำได้เพียงใช้มือปลดเปลื้องอารมณ์ตัวเองและเพื่อให้ได้ปลดปล่อยความต้องการโดยเร็วที่สุด เขาก็จำเป็นต้องเร่งเผด็จศึกเธอด้วยเช่นกัน จึงตัดสินใจหันไปจู่โจมจุดที่อ่อนไหวที่สุดในร่างกายเธอทันที ทั้ง ๆ ที่มันคือของโปรดซึ่งมักจะเก็บเอาไว้เล่นสนุกด้วยเป็นอย่างสุดท้ายเสมอ

“อ๊า!!”

น้ำฟ้าร้องอุทาน เมื่อถูกปลายลิ้นร้อนไล้วนหนัก ๆ สลับกับการกดกระตุ้นเป็นจังหวะใต้ตุ่มไตของเธอ อันเป็นการสร้างปรากฏการณ์ความเสียวซ่านที่ทิ่มแทงเข้าไปจนถึงกระดูกสันหลัง ทำให้ดวงตาที่หลับอยู่ถึงกับลืมโพลง มือทั้งสองข้างของเธอจิกผ้าปูที่นอนแน่น ถ้ามันไม่ถูกมัดเอาไว้เสียก่อน ป่านนี้แผ่นหลังของบอสหนุ่มคงเต็มไปด้วยรอยเล็บจากอารมณ์ที่กำลังกระเจิดกระเจิง

ภรนต์ไม่ได้ใช้แค่ลิ้นในการปลุกเร้าหญิงสาว หากนิ้วมือที่ทั้งยาวและใหญ่ก็ยังผลุบเข้าผลุบออก ทำหน้าที่สำรวจร่างกายเธอมาตั้งแต่ต้น จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองและสามตามความคล่องตัวที่เพิ่มมากขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร น้ำหนักมือและความรวดเร็วก็ยิ่งมากตามเท่านั้น เช่นเดียวกับเสียงหอบหายใจและเสียงครวญครางฟังไม่เป็นภาษาของคนที่นอนบิดตัวไปมาด้วยความสุขอันแสนทรมาน

น้ำฟ้ารู้สึกคลั่งจนแทบบ้า เธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นฟองอากาศที่ถูกระลอกคลื่นความสุขจากนิ้วมือและลิ้นของชายหนุ่มพัดโพกให้ลอยสูงขึ้น ยิ่งคลื่นโถมแรงเท่าไร สติสตังของเธอก็ยิ่งกระเจิดกระเจิง ท่ามกลางเวลาที่คล้ายจะหยุดนิ่ง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอโล้ร่างกายไปกับมือของเขาอย่างลืมตัว แต่ทุกอย่างมีเริ่มต้นก็ย่อมมีจุดจบ ท้ายที่สุดฟองอากาศอย่างเธอก็ถูกคลื่นลูกใหญ่กระแทกเข้าใส่จนใกล้จะแตกกระจาย

ทว่าจู่ ๆ ทุกอยากก็หยุดนิ่งดำมืดเมื่อบอสตัวร้ายชักมือออกมา

ภรนต์รู้สึกสาแก่ใจนักที่ได้แกล้งและลงโทษเลขาฯ คนสวย

รอก่อน หลังจากนี้เธอจะได้พบกับสรวงสวรรค์อย่างที่ไม่เคยไปเหยียบเยือนมาก่อน

คิดดังนั้นมุมปากก็ผุดรอยยิ้มร้าย มองหญิงสาวที่นอนระทวย ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความทรมาน

**********

รุ่งเช้า...

แสงแดดจ้าบอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสิบโมงแล้ว แต่หญิงสาวผู้มาเยือนกลับยังไม่มีแก่ใจจะลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน หรือแม้แต่จะอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานตามปกติ

เธอยังเอาแต่นอนซุกหน้าร้องไห้อยู่กับหมอนใบใหญ่ ในขณะที่สมองก็ยังคิดวนเวียนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ภาพของภรนต์ยกนิ้วมือทั้งสามขึ้นมามองใกล้ ๆ แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะลากปลายลิ้นช้า ๆ บนนิ้วมือที่เหนอะหนะเพื่อดื่มด่ำกับรสชาติของเธอ ทำให้น้ำฟ้ารู้สึกใจหวิวสั่นระรัว

‘หวานที่สุด ผมไม่เคยเจอใครที่หวานฉ่ำเหมือนกับคุณเลย น้ำฟ้า’ เขาบอกกับเธออย่างนั้น ‘คราวนี้ถึงตาผมบ้างล่ะนะ’ ว่าแล้วจับดุ้นเสียวของตัวเองแล้วรูดขึ้นลงอย่างเอาเป็นเอาตาย

เธอยังจำทุกอิริยาบถของชายหนุ่มได้อย่างแม่นยำ ทั้งใบหน้าที่เคร่งเครียด ดวงตาปิดปรือ และหัวคิ้วที่ขมวดแน่น จำได้แม้กระทั่งเสียงลมหายใจอันเร่าร้อนสลับกับเสียงสูดปากที่ดังออกมาเป็นระยะๆ

มันจะนานเท่าไรเธอไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าในท้ายที่สุดภรนต์ยังไม่วายขยับเข้ามาใกล้เธอ พร้อมกับปลดปล่อยของเหลวอุ่น ๆ สีขุ่นขาวลงบนหน้าท้องจนเลอะเทอะไปหมด

ดีที่เขายังมีความรับผิดชอบมากพอที่จะหากระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้ ก่อนจะแก้มัด ปล่อยเธอเป็นอิสระโดยไม่ทิ้งให้นอนจมกองผลผลิตของเขาทั้งคืน

หลังจากนั้นน้ำฟ้าก็ได้ซุกตัวไปซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยหยดน้ำที่เอ่อไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เธอไม่อยากลืมตา ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากได้ยินคำพูดอะไรจากปากเขาอีก เธอไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งที่เป็นสิ่งที่เธอชอบและฝันอยากมีประสบการณ์แบบนี้สักครั้ง แต่พอมาเจอของจริงทำไมหัวใจถึงได้แปลบปลาบแบบนี้ หรือเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกกับเขามากเกินไป

ขณะที่น้ำฟ้ากำลังนอนหลับบนเตียงบอสหนุ่มขี้เล่นจอมหื่นอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น น้ำฟ้าจึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูใกล้ ๆ ด้วยดวงตาแดงก่ำ หญิงสาวกดตัดสายทิ้งไปด้วยเพราะไม่พร้อมจะคุยสายกับเขาในเวลานี้

แต่ไม่ทันไรสายเดิมก็โทรกลับมา เธอก็ทำซ้ำ ๆ เหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าปลายสายโรคจิตจะไม่ละความพยายาม ด้วยความรำคาญ เธอจึงปามือถือพังไปเลย ทั้งที่ปกติเธอเป็นคนรักษาของมาก แม้จะอารมณ์เสียแค่ไหนก็ไม่เคยทำลายข้าวของ

แต่ในเมื่อมีเหยื่อมารองรับอารมณ์ถึงที่ ไม่ว่าคนที่โทรมาจะเป็นพนักงานขายประกันหรือขายบัตรเครดิตก็ตาม กล้าโทรมาหาเธอวันนี้ก็ถือว่าเป็นวันซวยก็แล้วกัน

ทว่ามือถือของเธอดันถึกทนจัด ไม่มีรอยบุบสลายแม้แต่นิด แถมเสียงโทรเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง เธอทนไม่ไหวจึงกดรับสายเพื่อตัดความรำคาญ

“ฮัลโหล!” แต่แค่ตอบรับส่ง ๆ แล้วกดวางสายไปดื้อ ๆ ไม่รอฟังคำตอบอะไรทั้งสิ้น แต่เหมือนอีกฝ่ายจะจงใจแกล้ง เพราะเพียงสองสามวินาทีต่อมาเสียงเรียกจากโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นอีก

“ฟ้า! คุณจะเข้ามาทำงานกี่โมงครับ” บอสหนุ่มเอ่ยถามเสียงใส เมื่อเช้าเขาตื่นและออกมาทำงานก่อนเพราะมีสิ่งที่ต้องเร่งสะสาง

“วันนี้ฟ้าลาค่ะ ไม่อยากไปทำงาน!” น้ำฟ้าตอบเสียงเครือไปตามสายโทรศัพท์ก่อนจะกดตัดสายแล้วขว้างมือถือไปไกล ๆ แล้วซุกตัวนอนต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

เธอกำลังสับสนในตัวเอง เหตุการณ์เมื่อวานตรงกับสิ่งที่เธอชอบ อยากถูกบงการ อยากถูกข่มขืน แต่เป็นเพราะอะไรกัน ทั้งที่เธอมีอารมณ์ร่วมกับชายหนุ่มเป็นอย่างมาก แต่มันเป็นเพราะอะไร ทำไมไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่เคยคาดคิดไว้ แต่เมื่อรู้สึกตัวตื่นนอนก็เมื่อยไปหมด แถมนึกแค้นที่บอสเล่นบทหนักจากการมีเซ็กซ์แบบโรลเพย์กันเมื่อคืน มาคิดได้เธอเองไม่ควรโดดงาน ถึงอย่างไรก็ต้องไปทำงานด้วยความรับผิดชอบ