Share

บทที่ 4

Author: ไห่ตงชิง
หัวใจของหลี่เฉินหนักอึ้ง เขารู้ว่า ฮ่องเต้กำลังทดสอบตัวเอง

ผลงานของเจ้าของร่างเดิมนั้นไม่ค่อยดีนัก จนถึงขั้นที่ว่าแม้แต่วินาทีสุดท้ายของฮ่องเต้ พระองค์ก็ยังไม่กล้าที่จะมอบภาระของประเทศไว้บนบ่าของเขา

ตอนนี้อาจกล่าวได้ว่า การกระทำของเขานั้นจะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของเขาในท้ายที่สุด

“ความยากในการบริหารแผ่นดิน เกิดจากปัญหาภายในและภายนอก”

หลี่เฉินผสมผสานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม เข้ากับความรู้ทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการขึ้นและลงของราชวงศ์ที่เขาอ่านก่อนทะลุมิติมา จากนั้นก็กล่าวว่า “ปัญหาจากภายนอก มาจากพวกคนเถื่อน เฉวี่ยนหรง หนู่เจิน ซยงหนู นอกจากนี้ยังมีพิษร้ายที่เหลือรอดจากอดีตราชวงศ์หยวน ซึ่งต้องการทำลายต้าฉินของพวกเรา”

“ปัญหาจากภายใน มาจากการแบ่งแยกของอ๋องศักดินา ซึ่งก็คือพระบรมวงศานุวงศ์ที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นท่านอ๋องหรือโหว พวกเขามีอำนาจเก็บภาษีในดินแดนศักดินา และมีอำนาจทางการทหาร มันเป็นเพียงสถานที่นอกกฎหมาย เป็นเขตปกครองตนเอง นับว่าเป็นปัญหาที่ร้ายแรงจริงๆ ”

“ยังมีเจ้าหน้าที่ทุจริตออกอาละวาดในท้องถิ่น พวกขุนนางใหญ่จัดตั้งกลุ่มเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว พวกเขาต่อสู้เพื่ออำนาจและผลประโยชน์ โดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของประเทศ กระหายอำนาจจนจิตใจมืดบอด สมควรฆ่าให้ตาย”

“นอกจากนี้ยังมีภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ภัยแล้งที่รุนแรงในภาคเหนือ น้ำท่วมใหญ่ในภาคใต้ ผู้คนต่างแลกลูกกันกิน มีเหยื่อนับไม่ถ้วนที่ถูกบีบให้กลายเป็นโจร ลัทธินอกรีต และพวกกบฏที่โผล่ออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกผู้มีอันจะกินในท้องถิ่น สมรู้ร่วมคิดกับพวกกบฏหรือลัทธินอกรีตอย่างลับๆ เพื่อยึดครองประเทศ ส่งผลให้บ้านไม่เป็นบ้าน ประเทศไม่เป็นประเทศ”

ทุกคำพูดของหลี่เฉิน เปรียบเสมือนมีดที่แทงทะลุหัวใจผู้คน

ด้านหน้าแท่นบรรทมมังกร มีเพียงฮ่องเต้และขันทีซานเป่าซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วยงานบูรพาเท่านั้น ขันทีซานเป่าแสดงสีหน้าทึ่งๆ เพราะใครก็ตามที่พูดประโยคเหล่านี้ออกมา จะถือว่าเป็นคนทรยศ และจะถูกลากออกไปตัดหัวทันที

แต่หลังจากที่ฮ่องเต้ได้ยินดังนั้น ก็ปรากฏริ้วสีแดงขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา

“ดี! ดีมาก!”

ฮ่องเต้ที่เปรียบเสมือนเปลวเทียนกลางสายฝนในตอนแรก ก็ร้องออกมาเสียงดัง

เขามองไปที่หลี่เฉินด้วยความยินดีและพูดว่า “ข้ารู้อยู่แล้ว ว่าข้าเลือกคนไม่ผิด”

“ซานเป่า ประกาศราชโองการ”

ขันทีซานเป่าค้อมกายเคารพ แล้วหยิบราชโองการที่ดูเหมือนจะเตรียมไว้นานแล้วออกมา ก่อนเผชิญหน้ากับนางสนมในวังหลัง เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ และกล่าวเสียงดังว่า “ประกาศราชโองการ”

ผู้คนในห้อง ต่างก็มีสีหน้าแตกต่างกัน ดวงตาฉายแววสับสนและสั่นไหว แต่พวกเขาทั้งหมดซึ่งนำโดยจ้าวเสวียนจีและ ฮองเฮาจ้าวชิงหลาน พากันคุกเข่ารับราชโองการ

ขันทีซานเป่าเปิดราชโองการ และอ่านราชโองการเสียงดัง “ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้ทรงมีพระบัญชาว่า นับตั้งแต่ที่ข้าขึ้นครองราชย์ ข้าได้มีส่วนร่วมอย่างลึกซึ้งในการบริหารแผ่นดินมาเป็นเวลา 19 ปี ยามราตรีมิอาจข่มตาหลับ ยามทิวาไม่กล้าเหนื่อยล้า บัดนี้พลานามัยไม่แข็งแรงเท่าเดิม และรู้สึกว่ากิจการบ้านเมืองเหน็ดเหนื่อยทั้งใจและวิญญาณ อย่างไรก็ตาม ราชกิจบ้านเมืองไม่อาจละทิ้งได้แม้แต่วันเดียว โชคดีที่โอรสคนที่สองนามเฉิน ดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทมาสิบห้าปี ทรงคุณวุฒิและเปี่ยมไปด้วยความสามารถ มีคุณธรรม รับผิดชอบหน้าที่ทั้งในและนอก เป็นที่จับตามองทั้งฝ่ายราชสำนักและฝ่ายราษฎร เหมาะที่จะรับหน้าที่อันใหญ่หลวง เป็นอาวุธปกป้องประเทศ สามารถรับหน้าที่ดูแลกิจการบ้านเมืองทางการทหาร บริหาร และราษฎรที่สำคัญทั้งหมดของประเทศได้ สามารถตัดสินใจกิจการทหารและกิจการภายในในราชสำนัก พบองค์รัชทายาท เท่ากับพบข้า จบราชโองการ”

ด้วยราชโองการนี้ องค์รัชทายาทหลี่เฉินได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ฮ่องเต้ได้มอบอำนาจสูงสุดของจักรวรรดิให้กับองค์รัชทายาทเป็นการส่วนตัว

หลี่เฉินเป็นคนแรกที่กล่าวขอบคุณ “ลูกน้อมรับราชโองการ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

ต่อมา ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ เหล่าขุนนางทั้งบู๊และบุ๋น นางสนมในวังหลัง ตลอดจนเหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ ต่างก็คุกเข่ารับราชโองการ

“กระหม่อมน้อมรับราชโองการ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

หลังจากหลี่เฉินรับราชโองการ ฮ่องเต้ก็อ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาหลับตาแล้วกล่าวพึมพำว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเจ้าออกไปเถอะ ออกไป”

“ลูกรับพระบัญชา”

หลังจากหลี่เฉินทำความเคารพ เขากับเหล่าขุนนาง นางสนม และคนอื่นๆ ก็ออกจากพระราชวังสุทธาสวรรค์

แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เริ่มตะโกน

เฉินไหวจื้อโอดครวญเสียงดังว่า “ฝ่าบาททรงเสียสติไปแล้ว ให้องค์รัชทายาทเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ รัชทายาทที่ไร้คุณธรรมเช่นนี้ จะบริหารประเทศได้อย่างไร? กระหม่อมต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท กระหม่อมอยากอธิบายประเด็นสำคัญ ไม่อาจทำลายประเทศเช่นนี้ได้!”

ไม่มีขุนนางคนใดพูด ทุกคนต่างมองไปที่หลี่เฉิน ราวกับว่าต้องการดูว่าเขาจะตอบสนองอย่างไร

หลี่เฉินมองไปที่เฉินไหวจื้อที่กระโดดขึ้นๆ ลง ๆ อย่างเงียบๆ แล้วก้าวเข้ามาหาเขา

เฉินไหวจื้อเห็นสีหน้าอันเย็นชาของหลี่เฉิน เขาก็รู้สึกขาดความมั่นใจนิดหน่อย แต่ก็กลับมาตั้งตัวได้ เขาแน่ใจว่าหลี่เฉินไม่มีรากฐานในราชสำนัก และเนื่องจากตัวเองเป็นมือขวาของจ้าวเสวียนจีหัวหน้าสภาขุนนาง ถึงแม้ว่าองค์รัชทายาทจะได้บริหารแผ่นดิน แต่ก็ไม่กล้ารุกรานเขา

ด้วยความคิดนี้ เฉินไหวจื้อก็มั่นใจขึ้นมา

“เสด็จพ่อทรงมีรับสั่งให้ข้าเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ มีเขียนไว้อย่างชัดเจนในราชโองการว่า กิจการบ้านเมือง ไม่ว่าจะเป็นทางการทหาร บริหาร หรือราษฎร ข้าสามารถตัดสินใจได้ทั้งหมด พบข้าเท่ากับพบเสด็จพ่อ เจ้ารู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไร?” หลี่เฉินพูด

เฉินไหวจื้อเปลือกตากระตุก แต่ก็กัดฟันกล่าวต่อไปว่า “นั่นเป็นเพราะฝ่าบาทอยู่ในอาการมึนงง พระเนตรมืดบอดไปชั่วขณะ เมื่อกระหม่อมได้เข้าเฝ้าฝ่าบาท กระหม่อมจะอธิบายให้ชัดเจน ฝ่าบาทจะต้องปลดท่านลงจากตำแหน่งองค์รัชทายาท ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์…”

เฉินไหวจื้อพูดไม่ทันจบ จู่ๆ หลี่เฉินก็ชักดาบข้างเอวจากองครักษ์เสื้อแพรที่อยู่ข้างๆ

ใช้พละกำลังและความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิต คมดาบเปี่ยมล้นไปด้วยจิตสังหารในความมืด ประกายดาบอันเย็นเยียบวาดผ่านคอของเฉินไหวจื้อ ทิ้งไว้เพียงหยดเลือดที่สาดกระเด็น

เร็ว เร็วมาก

ทุกคนต่างคาดไม่ถึงว่าหลี่เฉินจะลงมือสังหารด้วยตัวเอง เขาฆ่าได้อย่างเด็ดขาดและโหดเหี้ยม

เฉินไหวจื้อตาเบิกโพลง กว่าจะตอบสนองกลับ เลือดในลำคอก็พุ่งกระฉูดออกมา

เขายกมือกุมคอ เฉินไหวจื้อจ้องมองหลี่เฉินอย่างขบฟันแน่น

เขาไม่คาดคิดว่า ในฐานะนักวิชาการศาลาเหวินหยวน และสมาชิกสำนักราชเลขาธิการ ซึ่งคอยช่วยเหลือฮ่องเต้ในการปกครองราชสำนัก ไม่มีใครกล้าดูหมิ่น ไม่มีใครกล้าไม่เคารพ ถึงแม้ว่าฮ่องเต้อยากจะฆ่าเขา ก็ต้องหาข้อกล่าวหาที่ชัดเจน แม้จะมีหลักฐานที่ชัดเจนก็ต้องพิจารณาคดีผ่านบุคคลที่สามจึงจะลงโทษได้ แต่ตอนนี้ เขาถูกหลี่เฉินสังหารโดยข้ามขั้นตอนทั้งหมด

เลือดอุ่นๆ จำนวนหนึ่งกระเซ็นไปที่ประตูพระราชวัง และสาดใส่ใบหน้ากับเสื้อผ้าของหลี่เฉิน เฉินไหวจื้อหงายหลังล้มลงไป โดยที่ร่างกายมีสระเลือดไหลซึมออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รอด

หลี่เฉินถือดาบไว้ในมือ ปลายดาบแตะพื้นเบาๆ หยดเลือดไหลลงจากใบดาบ และหยดลงพื้นเป็นดวงๆ

“นี่หมายความว่า ข้าคืออาณัติแห่งสวรรค์ จะฆ่าเจ้า ก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ”

เลือดบนตัวเขาและบนใบดาบ ทำให้เขาดูเหมือนเทพปีศาจสวมชุดคลุมมังกรแดงขององค์รัชทายาทในตอนกลางคืน

เขามองข้ามฝูงชน จ้องมองจ้าวเสวียนจี และพูดขึ้นอย่างช้าๆ ว่า “หัวหน้าจ้าว ท่านคิดว่าคนผู้นี้สมควรฆ่าหรือไม่?”

จ้าวเสวียนจีมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ที่เปื้อนเลือดของหลี่เฉิน มุมปากกระตุกเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “บุคคลผู้นี้มีความผิดดังต่อไปนี้ ไม่มีความเคารพต่อเบื้องบน ตั้งคำถามถึงราชโองการของฝ่าบาท กล่าวโจมตีองค์รัชทายาท โทษนี้ สมควรตาย”

สมาชิกสำนักราชเลขาธิการเหมือนกัน แต่จ้าวเสวียนจีเป็นหัวหน้า ส่วนเฉินไหวจื้อเป็นนักวิชาการหอเหวินหยวน เป็นผู้ช่วยของจ้าวเสวียนจี แต่ในคืนนี้ กลับดูเหมือนเหมาะแก่การสังหาร หลี่เฉินเพิ่งได้รับการแต่งตั้งให้รับผิดชอบประเทศไม่ถึงหนึ่งเค่อก็สังหารคนเสียแล้ว

เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จ้าวเสวียนจีจึงยอมถอยชั่วคราว

หลี่เฉินแสยะยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ดี ตาเฒ่านี่ ข้าอยากฆ่ามานานแล้ว”

พูดจบ หลี่เฉินก็กวาดตามองไปทางกลุ่มขุนนาง

เหล่าขุนนางแต่ละคนที่ถูกหลี่เฉินเหลือบมอง ต่างก็รู้สึกหนาวที่คอ คล้ายกับว่าองค์รัชทายาทกำลังพิจารณาว่าจะเก็บหัวใครต่อไปดี

“กระหม่อมทูลลา”

จ้าวเสวียนจีประสานมือ และนำกลุ่มขุนนางออกจากวังสุทธาสวรรค์

จ้าวชิงหลานมองหลี่เฉินด้วยสายตาที่ซับซ้อน และจากไปพร้อมกับนางสนมและองค์ชายคนอื่นๆ

ด้านนอกพระราชวังสุทธาสวรรค์ ก็ถูกทิ้งร้างอย่างรวดเร็ว

“องค์รัชทายาท โปรดเช็ดเลือดสกปรกบนพระวรกายเถิด”

ไม่รู้ว่าขันทีซานเป่าเดินมาที่ข้างกายของหลี่เฉินเมื่อไหร่ เขาถือผ้าเช็ดหน้าด้วยสองมืออย่างนอบน้อม

เมื่อมองไปที่ขันทีซานเป่าที่ทั่วร่างมีบรรยากาศที่นุ่มนวล หลี่เฉินก็รับผ้าเช็ดหน้ามา แล้วเช็ดเลือดที่แข็งตัวบนใบหน้า และพูดอย่างใจเย็นว่า “รบกวนใต้เท้ากวางกงนำศพของตาเฒ่านี่ไปโยนให้สุนัขกินด้วย”

ไม่เพียงแต่ฆ่าคน กระทั่งศพยังโยนให้หมากิน

องค์รัชทายาทช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก!

ขันทีซานเป่าพูดอย่างนอบน้อม “พ่ะย่ะค่ะ บ่าวรับพระราชดำรัส”

ปลายดาบเปื้อนเลือดยังมีเลือดไหลลงกับกระเบื้อง ส่งเสียงดังติ๊งๆ หลี่เฉินจึงกล่าวว่า “ในราชสำนัก ไม่มีใครเชื่อฟังข้า กวางกงจะจัดการอย่างไร?”

ขันทีซานเป่าขมวดคิ้วกล่าวว่า “บ่าวเป็นคนไม่มีรากฐาน ไม่ใช่ทั้งชายหรือหญิง ไม่ใช่หยินหรือหยาง ทั้งหมดที่บ่าวมีล้วนมาจากราชวงศ์ ราชวงศ์ให้บ่างทำอะไร บ่าวก็ทำสิ่งนั้น”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
Chaiwat
น่าติดตามมาก
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 5

    หลี่เฉินยิ้มอย่างมีความสุขไม่มีใครในใต้หล้านี้ไม่กลัวอำนาจและวิธีการสังหารของหน่วยบูรพา มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่จะไม่กลัว เพราะอำนาจของพวกเขามาจากฮ่องเต้ และพวกเขา ก็ยังเป็นสุนัขรับใช้ที่ภักดีที่สุดในเงื้อมมือของฮ่องเต้อีกด้วยในฐานะกวางกงของหน่วยบูรพาที่เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างต้องการสังหาร เขาคงเป็นคนแรกที่เต็มใจเข้ามาพึ่งพาตัวเองกองกำลังนี้จะช่วยเขาได้มากอย่างแน่นอน“ดีมาก”หลี่เฉินโยนดาบในมือไปตรงหน้าขันทีซานเป่าแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อเคยมอบดาบให้กับเจ้า แต่ตอนนี้ดาบเล่มนั้นขึ้นสนิมไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ ข้าจะให้ดาบเล่มนี้แก่เจ้า เจ้าต้องการมันไหม?”ขันทีซานเป่าคุกเข่าอย่างนอบน้อม แล้วหยิบดาบบนพื้นขึ้นมา จับมันไว้แน่นแล้วกล่าวว่า “เมื่อฝ่าบาทมอบราชโองการให้แก่บ่าว ทรงเคยตรัสว่า ต่อไปนี้ บ่าวจะเป็นดาบในมือของพระองค์”เมื่อมองดูประตูวังสุทธาสวรรค์ที่ปิดอยู่ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้บนแท่นนอนที่ยืนหยัดหายใจอยู่ จะได้เตรียมการเอาไว้แล้ว“ในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย องค์ชายเก้าเป็นบุตรคนสุดท้อง เมื่อหลายปีก่อน ฮองเฮาทรงขอเสด็จพ่อรับเลี้ยงดูองค์ชายเก้า และเชิญหัวหน้าสภาขุนนางมาสั่งสอนเป็นการส่วน

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 6

    “อย่าอะไร?”จ้าวหรุ่ยในอ้อมแขนดูเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความสับสนจ้าวหรุ่ยไม่รู้ว่า ยิ่งนางกลัวและอยากจะหนีมากเท่าไร เสน่ห์ที่เป็นธรรมชาติซึ่งแฝงอยู่ในกระดูกของนางก็ยิ่งจะโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งดึงดูดหลี่เฉินมากขึ้นหลี่เฉินจับเอวที่ไม่มีกระดูกของจ้าวหรุ่ย แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้ายที่ข้างหูนาง “อย่าอะไร อย่าไม่ทำอะไรสักอย่าง หรือว่าอย่าหยุดกันแน่?”จ้าวหรุ่ยทั้งอับอายทั้งโมโหคำตอบทั้งสองข้อที่หลี่เฉินกล่าวออกมานั้น ไม่มีข้อไหนที่นางอยากจะพูดนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทที่หลงใหลในตัวนางมาโดยตลอด ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในเวลาสั้นๆ ก่อนหน้านี้ นางไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวมากนัก เพียงแค่ส่งยิ้มจางๆ ก็สามารถทำให้องค์รัชทายาทเชื่อฟังคำพูดของนางได้แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทจะกลายเป็นปีศาจ และเรียกร้องอย่างตะกละตะกลามอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่านางจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม“ฝ่าบาท โปรดปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างทะนุถนอม” จ้าวหรุ่ยอ้อนวอนเสียงสะอื้นหลี่เฉินหยอกล้อจ้าวหรุ่ย ผิวพรรณของนางขาวเหมือนเครื่องเคลือบ นอกจากนี้ยังแดงก่ำเห

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 7

    บทสนทนาระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและหลี่เฉินที่ด้านนอกนั้นสามารถได้ยินอย่างชัดเจน“ตายแล้ว...เฉินจื้อตายแล้ว”จ้าวหรุ่ยค่อยๆ หลับตาลง แม้ว่าเตียงจะยังอุ่นอยู่ แต่นางกลับรู้สึกเหมือนอยู่ในฤดูหนาวอันหนาวเย็นนางกับเฉินจื้อ แม้จะเป็นเพียงรักข้างเดียวของเฉินจื้อ แต่ก็ยังนับว่าเป็นคนคุ้นเคยของจ้าวหรุ่ย แต่คนเช่นนั้น ถูกทุบตีจนตายอยู่นอกตำหนักจ้าวหรุ่ยกระทั่งรู้สึกว่า เมื่อคืนนี้ หลี่เฉินจงใจฆ่าเฉินจื้อที่ลานกว้างหน้าประตูตำหนัก และทำเรื่องเช่นนั้นกับนางในห้องนางรู้สึกว่าหลี่เฉินในตอนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้นางรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ยังน่ากลัวอีกด้วย“ไม่ได้การล่ะ ข้าจะต้องหาโอกาสทูลขอความช่วยเหลือจากฮองเฮา เพื่อจัดการองค์รัชทายาท...” จ้าวหรุ่ยกำผ้าห่มแน่น พลางพึมพำกับตัวเององครักษ์เสื้อแพรสองนายเพิ่งจะไป ขันทีซานเป่าก็มาเยือนเขานำรายงานลับมา และมอบให้หลี่เฉินด้วยความเคารพ“องค์รัชทายาท ของที่พระองต์ต้องการอยู่นี่แล้ว”หลี่เฉินหยิบมันขึ้นมาดู แน่นอนว่าเป็นบันทึกชีวิตประจำวันขององค์ชายเก้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้ รวมถึงเวลาและสถานที่ที่เขาไป สิ่งที่เขาพูด ทุกอย่างมีรายละเอียดมาก จนองค์

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 8

    คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้หลี่เสวียนหน้าซีดเขารีบตอบไปตามจิตใต้สำนึกว่า “ข้า ข้าไม่ได้กบฏ เสด็จแม่และท่านอาจารย์ตกลงจะให้ข้าดูพวกนั้น พวกเขาบอกว่าข้าควรเรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้า...”ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ เว่ยเสียนที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ ก็แทบกระอักเลือดออกมาองค์ชายเก้าเหตุใดจึงไร้ความคิดเช่นนี้ คำพูดเช่นนั้นกล่าวออกมาง่ายๆ ได้อย่างไร“เรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้า?”หลี่เฉินจับจุดอ่อนของหลี่เสวียนได้ น้ำเสียงของเขาสูงขึ้นสองส่วน “เรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้าเพื่ออะไร? หรือว่าเจ้าอยากให้เสด็จทรงสวรรคต จากนั้นก็เอาตำแหน่งของข้าไป?”ในที่สุดหลี่เสวียนก็รู้ตัวว่าเพิ่งพูดอะไรออกไปเขาหน้าซีด คุกเข่าลงเสียงดังตุบ รีบอธิบายด้วยความตื่นกลัวว่า “พี่รอง ข้า ข้าไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น...”เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้น สาวใช้ส่วนตัวของหลี่เสวียนจึงถอยหลังออกไปอย่างเงียบๆ และวิ่งตรงไปที่วังฮองเฮา“จะมีความหมายเช่นนั้นหรือไม่ ข้าจะมาคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง”หลี่เฉินพูดจบ เขาก็หันไปสั่งขันทีซานเป่าว่า “หูหนวกเหรอ? หรือจะให้ข้าลงมือเอง?”ขันทีซานเป่าได้ยินก็รีบลุกขึ้นยืน สั่งองครักษ์

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 9

    คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวชิงหลานตัวแข็งทื่อหลี่เฉินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนทั้งสองสามารถสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจนจ้าวชิงหลานกำลังดิ้นรนอยู่ในใจ นางรู้สึกว่าไม่สามารถเป็นแบบนี้ต่อไปได้แต่หลี่เฉินดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวอะไรเลย และยังคงเขยับเข้ามาต่อภายในห้องโถงเงียบสงบอย่างน่าประหลาด มีเพียงเสียงเสื้อผ้าที่เสียดสีกันซึ่งเกิดจากการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองร่าง และมีเสียงหอบหายใจเป็นครั้งคราวความรู้สึกของการเป็นหัวขโมยนั้น ทำให้หลี่เฉินรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นฮองเฮาผู้เป็นมารดาของแผ่นดินถูกเขากระตุ้นให้โกรธและอับอาย หลี่เฉินก็รู้สึกเหมือนมีไฟลุกอยู่ในใจ“นี่คือพระราชวังหงส์สราญ ที่ประทับของฮองเฮา เจ้า เจ้าไม่กลัวตายจริงหรือ?” จ้าวชิงหลานพูดอย่างร้อนใจ พลางข่มขู่เสียงเบา“กลัวสิ ทำไมจะไม่กลัวตาย ใต้หล้านี้มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย”หลี่เฉินลุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนผลักจ้าวชิงหลานลงบนเบาะขนาดใหญ่ด้วยท่าทางก้าวร้าว และมองลงมาที่เสด็จแม่ของเขา ​​ผู้หญิงที่หายใจถี่อยู่ใต้ร่างเขาจ้าวชิงหลานทั้งตกใจทั้งกลัว“ดังนั้น พวกเราต้องเบาๆ เสียงหน่อยนะ”คำพูดของหลี่เ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 10

    ครึ่งชั่วโมงต่อมา เหลยนั่วซานเสนาบดีกรมครัวเรือนก็มาถึงเมื่อมาถึงห้องสีเจิ้งในตำหนักบูรพา เหลยนั่วซานประสานมือ และกล่าวอย่างไม่เป็นทางการกับหลี่เฉินว่า “กระหม่อมเหลยนั่วซาน เข้าเฝ้าองค์รัชทายาท”หลี่เฉินมองเหลยนั่วซานด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และกล่าวว่า “เจ้าขุนนาง พบข้ายังไม่คุกเข่าอีกหรือ?”เหลยนั่วซานยิ้มเยาะ และพูดอย่างมั่นใจว่า “แน่นอนว่ากระหม่อมเป็นขุนนาง แต่ตามกฎบรรพชนนั้น กระหม่อมคุกเข่าคารวะให้เพียงฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทเฮาเท่านั้น สำหรับองค์รัชทายาท แค่ประสานมือคารวะก็พอ”ปึงหลี่เฉินกระแทกสาส์นกราบทูลข้อราชการในมือลงโต๊ะเสียงดังปึง “เนื่องจากข้าเป็นผู้ดูแลประเทศ พบข้าเท่ากับพบเสด็จพ่อ ข้าที่อยู่ตรงหน้าเจ้าในตอนนี้ คือตัวแทนของเสด็จพ่อ เจ้าพบแล้วไม่คารวะ นับเป็นอาชญากรรมร้ายแรง!”ด้วยเสียงปังดังนี้ องครักษ์เสื้อแพรหลายคนจึงรีบเข้ามาในห้องโถงทันที และจ้องมองไปที่เหลยนั่วซานด้วยเจตนาฆ่า ราวกับว่าแค่หลี่เฉินสั่ง พวกเขาก็จะกระโจนใส่เหลยนั่วซานในทันที เหลยนั่วซานสะดุ้งตกใจเขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉินที่เพิ่งดูแลประเทศ จะไม่เล่นไปตามบทด้วยวิธีนี้ พวกเขาจะใช้อำนาจของฮ่องเต้โดยตรงเพ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 11

    หลังจากพูดจบ หลี่เฉินมองไปที่สวีฉังชิง และพูดอย่างใจเย็น “ตอนนี้ตำแหน่งเสนาบดีกรมครัวเรือนขาดคน ข้าได้วางโอกาสไว้ตรงหน้าเจ้าแล้ว หากเจ้าทำสำเร็จ เจ้าจะได้เป็นเสนาบดีคนต่อไป แต่ถ้าหากจัดการได้ไม่ดี ข้าแทนที่ด้วยคนอื่น เจ้าเข้าใจความหมายหรือไม่?”สวีฉังชิงใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาคุกเข่าเสียงดัง “กระหม่อม เต็มใจทำเพื่อฝ่าพระบาท!”ตั้งแต่สมัยโบราณผลประโยชน์มักจะดึงดูดใจผู้คนเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นตำแหน่งผู้นำกรมคนหนึ่ง หัวหน้ากรมครัวเรือนมีหน้าที่ดูแลเรื่องเงินและอาหารของประเทศ มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้หลังจากส่งสวีฉังชิงออกไป ก่อนที่หลี่เฉินจะจิบชา ซานเป่าก็มาถึง“ฝ่าบาท หน่วยบูรพาได้รับข่าวว่า ทูตของเซียนเฉามาถึงเมืองหลวงเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และกำลังติดต่อกับเจ้าหน้าที่ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง โดยสัญญาว่าจะทำกำไรมหาศาล และต้องการกระตุ้นให้จักรวรรดิส่งกองกำลังไปยังเซียนเฉา เพื่อ แก้ปัญหาวิกฤติจากการถูกตงอิ๋งรุกราน”รายงานของซานเป่าทำให้หลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ สถานการณ์ในเมืองหลวงมีความซับซ้อนอยู่แล้ว และกองกำลังต่างๆ ล้วนปะปนกัน เพียงแค่กระต

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 12

    เฉินจิ้งชวนที่หมอบอยู่ที่พื้นก็สะดุ้งตกใจขึ้นมา เขากัดฟันตอบไปว่า “ทูลองค์รัชทายาท กระหม่อม...”“ตามระเบียบมารยาทของต้าฉิน พ่อค้าอยู่ในระดับที่ต่ำที่สุด ประตูบ้านสูงไม่เกินสามเมตร ขั้นบันไดมีเพียงแค่สี่ขั้น จำนวนตะปูที่ประตูต้องไม่เกินสามสิบหกตัว และไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเจ้าของที่ดินในเมืองหลวง เฉินจิ้งชวน เจ้ากำลังเหยียบย่ำระเบียบมารยาทของต้าฉิน และปฏิบัติต่อมันเหมือนไม่มีค่างั้นหรือ?”หลี่เฉินพูดขัดคำพูดของเฉินจิ้งชวนด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแม้ว่าน้ำเสียงของคำพูดเหล่านี้จะไม่แยแส แต่ก็แฝงเจตนาฆ่าที่เย็นชาท่ามกลางจิตสังหาร องครักษ์เสื้อแพรหลายสิบคนเฝ้าดูอย่างกระตือรือร้น ดูเหมือนว่าตราบใดที่องค์รัชทายาทออกคำสั่ง ทุกคนในตระกูลเฉินก็จะกลายเป็นเนื้อบดทันทีเฉินจิ้งชวนรู้สึกหวาดกลัว เขาทำตามคำแนะนำของที่ปรึกษา และขอให้เขาเพิกเฉยต่องานเลี้ยงขององค์รัชทายาท เพราะไม่อยากอยู่คั่นกลางระหว่างองค์รัชทายาทและราชสำนัก พวกเขาไม่อยากตกเป็นเหยื่อท่ามกลางการแย่งชิงอำนาจของเชื้อพระวงศ์และขุนนางแม้ว่าเมื่อราชวงศ์นี้ก่อตั้งขึ้นไม่มีใครกล้าก้าวข้ามระเบียบมารยาท แต่ตอนนี้ราชวงศ์นี้มีมานานกว่า 200 ปีแ

Latest chapter

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 982

    "องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 981

    "ผู้อาวุโสมาถึงแล้วหรือ"หลงไหวอวี้ยิ้มให้จ้าวเสวียนจี ก่อนกล่าวต่อ "ข้าก็เพิ่งกลับมาจากจวนจ้าวอ๋องเช่นกัน""เรียกให้เต็มยศเถอะ พอถึงพรุ่งนี้เช้า ตำแหน่งจ้าวอ๋องของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว"จ้าวเสวียนจีเดินเข้ามายืนข้างรูปปั้นเทพเฉิงหวง ก่อนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบหลงไหวอวี้ฉุกคิด ก่อนถามขึ้น "ตำหนักบูรพาดำเนินการเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?""สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่า หลายชั่วยามก่อน พวกเขาตกลงยอมรับคำสั่งของตำหนักบูรพา ที่จะลบล้างตำแหน่งของจ้าวอ๋อง และลดเขาเป็นสามัญชน คำสั่งนี้จะถูกประกาศอย่างเป็นทางการในเช้าวันพรุ่งนี้ และส่งไปทั่วแผ่นดิน"หลงไหวอวี้ยิ้มบาง "ต่อให้เป็นพระราชโองการ แต่ก็ต้องมีคนยอมรับและปฏิบัติตาม มิเช่นนั้น ก็เป็นเพียงเศษกระดาษที่ดูสวยงามเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ในเชิงหลักการ หลี่อิ๋นหู่ได้แพ้ราบคาบแล้ว"หลงไหวอวี้มองจ้าวเสวียนจี แล้วกล่าว "ผู้อาวุโสกับเหวินอ๋องตกลงร่วมกัน ให้พวกเราทอดทิ้งหลี่อิ๋นหู่ บีบให้เขาต้องมาพึ่งพาผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้น ต่อไปภาระทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ท่านแล้ว""เหวินอ๋องตั้งใจจะเป็นผู้ฉวยผลประ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 980

    หลี่อิ๋นหู่หอบหายใจแรงด้วยความโกรธจัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือกระทำสิ่งใดที่บ้าคลั่งกว่านั้นหลงไหวอวี้ยกมือขึ้นแกะนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ออกจากคอเสื้อตนเอง แล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะกล่าว "ท่านอ๋อง หากท่านเป็นเหวินอ๋อง ในสถานการณ์เช่นนี้ท่านก็คงจะเลือกที่จะถอยออกมาก่อนเช่นกัน อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเราก็มองไม่เห็นโอกาสที่ท่านอ๋องจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ หากเห็นได้ พวกเราก็คงไม่ทิ้งการลงทุนที่ลงไปมากมายเช่นนี้”“หากในอนาคตเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นจริง พวกเราไม่ขัดข้องที่จะกลับมาร่วมมืออีกครั้ง"หลี่อิ๋นหู่แค่นเสียงเย็น "ในเวลาที่ข้าลำบาก พวกเจ้ากลับถีบข้าทิ้ง แล้วพอข้าฟื้นตัวขึ้นมา พวกเจ้าหมายจะกลับมา? ฝันไปเถอะ!""บางทีในวันนั้น ท่านอ๋องอาจจะเปลี่ยนใจเองก็ได้ เพราะในโลกนี้ ไม่มีศัตรูถาวร และไม่มีมิตรแท้ ตราบใดที่แต่ละฝ่ายได้รับผลประโยชน์ที่ต้องการ เรื่องที่ผ่านมา ใครจะใส่ใจเล่า?"หลังจากพูดจบ หลงไหวอวี้ก็โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่เล็กน้อย กล่าวว่า "สิ่งที่ข้าต้องพูด ข้าก็พูดหมดแล้ว ท่านอ๋องโปรดพักผ่อนให้เพียงพอ"เมื่อกล่าวจบ หลงไหวอวี้ก็เดินออกจากเรือนพักอย่างไม่รีบร้อนดวงตาของหลี่อิ๋นหู่

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 979

    "ให้เขามา"หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้า"สวีเว่ยขานรับด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหลังจากที่สวีเว่ยจากไป หลี่อิ๋นหู่หันไปถามโจวสิงเจี่ย "ผู้อาวุโสโจว ท่านคิดว่าหลงไหวอวี้ยืนกรานจะพบข้าในครั้งนี้เพื่ออะไร?""ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน" โจวสิงเจี่ยกล่าวเรียบๆเมื่อได้ยินคำตอบนี้ หลี่อิ๋นหู่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ แต่สีหน้าของเขากลับยิ่งดูขุ่นเคืองผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม สวีเว่ยก็นำหลงไหวอวี้เข้ามาหลังจากพาหลงไหวอวี้เข้าห้องแล้ว สวีเว่ยไม่ได้เข้ามาด้วย แต่เลือกที่จะยืนรออยู่หน้าประตูเมื่อเห็นภาพนี้ โจวสิงเจี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาตั้งใจจะให้สวีเว่ยออกไปเพื่อไม่ให้ล่วงรู้บทสนทนาต่อจากนี้ระหว่างหลี่อิ๋นหู่กับหลงไหวอวี้ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เย็นชาของหลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังจ้องมองหลงไหวอวี้ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเขารู้ดีว่าตอนนี้หลี่อิ๋นหู่เหมือนถังดินปืนที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปกระตุ้นเขา"จ้าวอ๋อง ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่สถานการณ์กลับพลิกผันจนไม่เหลือเ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 978

    หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 977

    หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 976

    "องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 975

    คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก

  • รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์   บทที่ 974

    หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status