MasukShare
บทที่ 5
Bab terkait
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 6
“อย่าอะไร?”จ้าวหรุ่ยในอ้อมแขนดูเหมือนกระต่ายที่หวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความสับสนจ้าวหรุ่ยไม่รู้ว่า ยิ่งนางกลัวและอยากจะหนีมากเท่าไร เสน่ห์ที่เป็นธรรมชาติซึ่งแฝงอยู่ในกระดูกของนางก็ยิ่งจะโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งดึงดูดหลี่เฉินมากขึ้นหลี่เฉินจับเอวที่ไม่มีกระดูกของจ้าวหรุ่ย แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้ายที่ข้างหูนาง “อย่าอะไร อย่าไม่ทำอะไรสักอย่าง หรือว่าอย่าหยุดกันแน่?”จ้าวหรุ่ยทั้งอับอายทั้งโมโหคำตอบทั้งสองข้อที่หลี่เฉินกล่าวออกมานั้น ไม่มีข้อไหนที่นางอยากจะพูดนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทที่หลงใหลในตัวนางมาโดยตลอด ถึงได้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ภายในเวลาสั้นๆ ก่อนหน้านี้ นางไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวมากนัก เพียงแค่ส่งยิ้มจางๆ ก็สามารถทำให้องค์รัชทายาทเชื่อฟังคำพูดของนางได้แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทจะกลายเป็นปีศาจ และเรียกร้องอย่างตะกละตะกลามอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่านางจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม“ฝ่าบาท โปรดปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างทะนุถนอม” จ้าวหรุ่ยอ้อนวอนเสียงสะอื้นหลี่เฉินหยอกล้อจ้าวหรุ่ย ผิวพรรณของนางขาวเหมือนเครื่องเคลือบ นอกจากนี้ยังแดงก่ำเห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 7
บทสนทนาระหว่างองครักษ์เสื้อแพรและหลี่เฉินที่ด้านนอกนั้นสามารถได้ยินอย่างชัดเจน“ตายแล้ว...เฉินจื้อตายแล้ว”จ้าวหรุ่ยค่อยๆ หลับตาลง แม้ว่าเตียงจะยังอุ่นอยู่ แต่นางกลับรู้สึกเหมือนอยู่ในฤดูหนาวอันหนาวเย็นนางกับเฉินจื้อ แม้จะเป็นเพียงรักข้างเดียวของเฉินจื้อ แต่ก็ยังนับว่าเป็นคนคุ้นเคยของจ้าวหรุ่ย แต่คนเช่นนั้น ถูกทุบตีจนตายอยู่นอกตำหนักจ้าวหรุ่ยกระทั่งรู้สึกว่า เมื่อคืนนี้ หลี่เฉินจงใจฆ่าเฉินจื้อที่ลานกว้างหน้าประตูตำหนัก และทำเรื่องเช่นนั้นกับนางในห้องนางรู้สึกว่าหลี่เฉินในตอนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้นางรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่ยังน่ากลัวอีกด้วย“ไม่ได้การล่ะ ข้าจะต้องหาโอกาสทูลขอความช่วยเหลือจากฮองเฮา เพื่อจัดการองค์รัชทายาท...” จ้าวหรุ่ยกำผ้าห่มแน่น พลางพึมพำกับตัวเององครักษ์เสื้อแพรสองนายเพิ่งจะไป ขันทีซานเป่าก็มาเยือนเขานำรายงานลับมา และมอบให้หลี่เฉินด้วยความเคารพ“องค์รัชทายาท ของที่พระองต์ต้องการอยู่นี่แล้ว”หลี่เฉินหยิบมันขึ้นมาดู แน่นอนว่าเป็นบันทึกชีวิตประจำวันขององค์ชายเก้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้ รวมถึงเวลาและสถานที่ที่เขาไป สิ่งที่เขาพูด ทุกอย่างมีรายละเอียดมาก จนองค์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 8
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้หลี่เสวียนหน้าซีดเขารีบตอบไปตามจิตใต้สำนึกว่า “ข้า ข้าไม่ได้กบฏ เสด็จแม่และท่านอาจารย์ตกลงจะให้ข้าดูพวกนั้น พวกเขาบอกว่าข้าควรเรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้า...”ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ เว่ยเสียนที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างๆ ก็แทบกระอักเลือดออกมาองค์ชายเก้าเหตุใดจึงไร้ความคิดเช่นนี้ คำพูดเช่นนั้นกล่าวออกมาง่ายๆ ได้อย่างไร“เรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้า?”หลี่เฉินจับจุดอ่อนของหลี่เสวียนได้ น้ำเสียงของเขาสูงขึ้นสองส่วน “เรียนรู้กิจการของรัฐล่วงหน้าเพื่ออะไร? หรือว่าเจ้าอยากให้เสด็จทรงสวรรคต จากนั้นก็เอาตำแหน่งของข้าไป?”ในที่สุดหลี่เสวียนก็รู้ตัวว่าเพิ่งพูดอะไรออกไปเขาหน้าซีด คุกเข่าลงเสียงดังตุบ รีบอธิบายด้วยความตื่นกลัวว่า “พี่รอง ข้า ข้าไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น...”เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้น สาวใช้ส่วนตัวของหลี่เสวียนจึงถอยหลังออกไปอย่างเงียบๆ และวิ่งตรงไปที่วังฮองเฮา“จะมีความหมายเช่นนั้นหรือไม่ ข้าจะมาคิดบัญชีกับเจ้าทีหลัง”หลี่เฉินพูดจบ เขาก็หันไปสั่งขันทีซานเป่าว่า “หูหนวกเหรอ? หรือจะให้ข้าลงมือเอง?”ขันทีซานเป่าได้ยินก็รีบลุกขึ้นยืน สั่งองครักษ์
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 9
คำพูดของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวชิงหลานตัวแข็งทื่อหลี่เฉินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนทั้งสองสามารถสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจนจ้าวชิงหลานกำลังดิ้นรนอยู่ในใจ นางรู้สึกว่าไม่สามารถเป็นแบบนี้ต่อไปได้แต่หลี่เฉินดูเหมือนจะไม่เกรงกลัวอะไรเลย และยังคงเขยับเข้ามาต่อภายในห้องโถงเงียบสงบอย่างน่าประหลาด มีเพียงเสียงเสื้อผ้าที่เสียดสีกันซึ่งเกิดจากการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองร่าง และมีเสียงหอบหายใจเป็นครั้งคราวความรู้สึกของการเป็นหัวขโมยนั้น ทำให้หลี่เฉินรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นฮองเฮาผู้เป็นมารดาของแผ่นดินถูกเขากระตุ้นให้โกรธและอับอาย หลี่เฉินก็รู้สึกเหมือนมีไฟลุกอยู่ในใจ“นี่คือพระราชวังหงส์สราญ ที่ประทับของฮองเฮา เจ้า เจ้าไม่กลัวตายจริงหรือ?” จ้าวชิงหลานพูดอย่างร้อนใจ พลางข่มขู่เสียงเบา“กลัวสิ ทำไมจะไม่กลัวตาย ใต้หล้านี้มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย”หลี่เฉินลุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนผลักจ้าวชิงหลานลงบนเบาะขนาดใหญ่ด้วยท่าทางก้าวร้าว และมองลงมาที่เสด็จแม่ของเขา ผู้หญิงที่หายใจถี่อยู่ใต้ร่างเขาจ้าวชิงหลานทั้งตกใจทั้งกลัว“ดังนั้น พวกเราต้องเบาๆ เสียงหน่อยนะ”คำพูดของหลี่เ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 10
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เหลยนั่วซานเสนาบดีกรมครัวเรือนก็มาถึงเมื่อมาถึงห้องสีเจิ้งในตำหนักบูรพา เหลยนั่วซานประสานมือ และกล่าวอย่างไม่เป็นทางการกับหลี่เฉินว่า “กระหม่อมเหลยนั่วซาน เข้าเฝ้าองค์รัชทายาท”หลี่เฉินมองเหลยนั่วซานด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และกล่าวว่า “เจ้าขุนนาง พบข้ายังไม่คุกเข่าอีกหรือ?”เหลยนั่วซานยิ้มเยาะ และพูดอย่างมั่นใจว่า “แน่นอนว่ากระหม่อมเป็นขุนนาง แต่ตามกฎบรรพชนนั้น กระหม่อมคุกเข่าคารวะให้เพียงฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทเฮาเท่านั้น สำหรับองค์รัชทายาท แค่ประสานมือคารวะก็พอ”ปึงหลี่เฉินกระแทกสาส์นกราบทูลข้อราชการในมือลงโต๊ะเสียงดังปึง “เนื่องจากข้าเป็นผู้ดูแลประเทศ พบข้าเท่ากับพบเสด็จพ่อ ข้าที่อยู่ตรงหน้าเจ้าในตอนนี้ คือตัวแทนของเสด็จพ่อ เจ้าพบแล้วไม่คารวะ นับเป็นอาชญากรรมร้ายแรง!”ด้วยเสียงปังดังนี้ องครักษ์เสื้อแพรหลายคนจึงรีบเข้ามาในห้องโถงทันที และจ้องมองไปที่เหลยนั่วซานด้วยเจตนาฆ่า ราวกับว่าแค่หลี่เฉินสั่ง พวกเขาก็จะกระโจนใส่เหลยนั่วซานในทันที เหลยนั่วซานสะดุ้งตกใจเขาไม่คาดคิดว่าหลี่เฉินที่เพิ่งดูแลประเทศ จะไม่เล่นไปตามบทด้วยวิธีนี้ พวกเขาจะใช้อำนาจของฮ่องเต้โดยตรงเพ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 11
หลังจากพูดจบ หลี่เฉินมองไปที่สวีฉังชิง และพูดอย่างใจเย็น “ตอนนี้ตำแหน่งเสนาบดีกรมครัวเรือนขาดคน ข้าได้วางโอกาสไว้ตรงหน้าเจ้าแล้ว หากเจ้าทำสำเร็จ เจ้าจะได้เป็นเสนาบดีคนต่อไป แต่ถ้าหากจัดการได้ไม่ดี ข้าแทนที่ด้วยคนอื่น เจ้าเข้าใจความหมายหรือไม่?”สวีฉังชิงใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาคุกเข่าเสียงดัง “กระหม่อม เต็มใจทำเพื่อฝ่าพระบาท!”ตั้งแต่สมัยโบราณผลประโยชน์มักจะดึงดูดใจผู้คนเสมอ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นตำแหน่งผู้นำกรมคนหนึ่ง หัวหน้ากรมครัวเรือนมีหน้าที่ดูแลเรื่องเงินและอาหารของประเทศ มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่คนทั่วไปจะจินตนาการได้หลังจากส่งสวีฉังชิงออกไป ก่อนที่หลี่เฉินจะจิบชา ซานเป่าก็มาถึง“ฝ่าบาท หน่วยบูรพาได้รับข่าวว่า ทูตของเซียนเฉามาถึงเมืองหลวงเมื่อไม่กี่เดือนก่อน และกำลังติดต่อกับเจ้าหน้าที่ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง โดยสัญญาว่าจะทำกำไรมหาศาล และต้องการกระตุ้นให้จักรวรรดิส่งกองกำลังไปยังเซียนเฉา เพื่อ แก้ปัญหาวิกฤติจากการถูกตงอิ๋งรุกราน”รายงานของซานเป่าทำให้หลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ สถานการณ์ในเมืองหลวงมีความซับซ้อนอยู่แล้ว และกองกำลังต่างๆ ล้วนปะปนกัน เพียงแค่กระต
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 12
เฉินจิ้งชวนที่หมอบอยู่ที่พื้นก็สะดุ้งตกใจขึ้นมา เขากัดฟันตอบไปว่า “ทูลองค์รัชทายาท กระหม่อม...”“ตามระเบียบมารยาทของต้าฉิน พ่อค้าอยู่ในระดับที่ต่ำที่สุด ประตูบ้านสูงไม่เกินสามเมตร ขั้นบันไดมีเพียงแค่สี่ขั้น จำนวนตะปูที่ประตูต้องไม่เกินสามสิบหกตัว และไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเจ้าของที่ดินในเมืองหลวง เฉินจิ้งชวน เจ้ากำลังเหยียบย่ำระเบียบมารยาทของต้าฉิน และปฏิบัติต่อมันเหมือนไม่มีค่างั้นหรือ?”หลี่เฉินพูดขัดคำพูดของเฉินจิ้งชวนด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแม้ว่าน้ำเสียงของคำพูดเหล่านี้จะไม่แยแส แต่ก็แฝงเจตนาฆ่าที่เย็นชาท่ามกลางจิตสังหาร องครักษ์เสื้อแพรหลายสิบคนเฝ้าดูอย่างกระตือรือร้น ดูเหมือนว่าตราบใดที่องค์รัชทายาทออกคำสั่ง ทุกคนในตระกูลเฉินก็จะกลายเป็นเนื้อบดทันทีเฉินจิ้งชวนรู้สึกหวาดกลัว เขาทำตามคำแนะนำของที่ปรึกษา และขอให้เขาเพิกเฉยต่องานเลี้ยงขององค์รัชทายาท เพราะไม่อยากอยู่คั่นกลางระหว่างองค์รัชทายาทและราชสำนัก พวกเขาไม่อยากตกเป็นเหยื่อท่ามกลางการแย่งชิงอำนาจของเชื้อพระวงศ์และขุนนางแม้ว่าเมื่อราชวงศ์นี้ก่อตั้งขึ้นไม่มีใครกล้าก้าวข้ามระเบียบมารยาท แต่ตอนนี้ราชวงศ์นี้มีมานานกว่า 200 ปีแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 13
สองคำที่เย็นชา จิตสังหารพุ่งพรวดราวกับปรอทตกลงบนพื้นดวงตาของเฉียนฮั่นเบิกกว้าง เขาหายใจเข้าลึก ๆ จนลืมหายใจออกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหลี่เฉินจะกล้าหาญเพียงนี้และต้องการจะสังหารเขาทันทีสำหรับองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพา ในสายตามีแต่เชื้อพระวงศ์เท่านั้น ไม่สนใจเหล่าขุนนางระดับสูง ภารกิจของพวกเขา ขุนนางระดับสูงคือศัตรูตามธรรมชาติของพวกเขาหลังจากได้รับคำสั่งของหลี่เฉิน องครักษ์เสื้อแพรทั้งสองก็ชักดาบออกมาทันที และภายใต้แสงดาบส่องประกาย เสียงกรีดร้องของเฉียนฮั่นดังโหยหวนราวกับเสียงผีร้อง เลือดสาดกระจาย เฉียนฮั่นถูกฟันล้มลงกับพื้น ทว่าการขัดขืนและร้องโหยหวนของเขา กลับแลกมากับแสงดาบที่รุนแรงยิ่งขึ้นท้ายที่สุดแล้ว เสียงร้องโหยหวนของเฉียนฮั่นก็อ่อนแอลง ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดในวินาทีสุดท้ายของจิตสำนึก เขาได้ยินเพียงเสียงของหลี่เฉินอันเย็นชาและโหดเหี้ยมราวกับเทพเจ้าเหนือสวรรค์ทั้งเก้าและน่าเกรงขามอย่างยิ่ง“ข้าน้อยเฉียนฮั่น ในฐานะขุนนางรับส่งสารแห่งสำนักสารบรรณกลาง ขุนนางขั้นสามระดับสูงของราชสำนัก มิได้สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันล้นพ้น ลืมคำสอนของบรรพชนผู้ทรงภูมิปัญญา มิได้จงรักภักด
Bab terbaru
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1022
ศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิต้าฉินก็คือชนเผ่าเร่ร่อนทางเหนือ และอาวุธที่ทรงพลังที่สุดของชนเผ่าเร่ร่อนก็คือกองทัพม้าเพื่อรับมือกับกองทัพม้าของชนเผ่าเร่ร่อน จักรวรรดิต้าฉินไม่เพียงแต่เร่งพัฒนากองทัพม้าของตนเอง แต่ยังคิดค้นวิธีการรับมือโดยเฉพาะตัวอย่างเช่น ทหารหนัก ซึ่งเป็นกองกำลังพิเศษที่พัฒนาขึ้นจากทหารราบทั่วไป มีไว้เพื่อรับมือกับกองทัพม้าโดยเฉพาะทหารหนักมีข้อกำหนดที่เข้มงวดต่อร่างกายของทหารเป็นอย่างมาก ในจักรวรรดิต้าฉินซึ่งมีความสูงเฉลี่ยไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผู้ที่ต้องการเข้าประจำการในกองทัพทหารหนักต้องมีความสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสามเซนติเมตร และมีน้ำหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยสี่สิบชั่งหากไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจะไม่มีทางสวมเกราะเหล็กเต็มตัวที่หนักถึงหกสิบจิน หรือถือโล่เหล็กดำที่หนักถึงแปดสิบชั่งได้เมื่อรวมกับดาบรบและอาวุธอื่นๆ ภาระน้ำหนักของทหารหนักแต่ละนายจะอยู่ที่หนึ่งร้อยหกสิบชั่งเป็นอย่างน้อยกองกำลังประเภทนี้ย่อมเป็นหน่วยที่ใช้ทรัพยากรมหาศาล ราชสำนักต้องใช้เงินเฉลี่ยปีละสามสิบตำลึงเงินต่อทหารหนักหนึ่งนาย ซึ่งเงินจำนวนนี้เพียงพอสำหรับเลี้ยงทหารราบทั่ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1021
"บิดาของข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่เลว ราชสำนักก็ไม่เคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม วันนี้เป็นวันอภิเษกของข้า แต่เจ้ากลับเลือกเป็นกบฏ แล้วยังคิดว่าตัวเองถูกต้องอีก"ซูจิ่นพ่ามองหลูฝูเฉินด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะตวาดเสียงดัง "ในเมื่อเจ้าเลือกเป็นกบฏ เช่นนั้นข้ากับเจ้าก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้อีกต่อไป!""ข้ารู้ว่าเจ้าและนายของเจ้าคิดอะไร แต่วันนี้ข้าจะบอกให้ชัด ขบวนอภิเษกนี้ต้องเข้าสู่ศาลบูรพกษัตริย์ ไม่มีผู้ใดขัดขวางได้! เจ้าจะเปิดทางหรือไม่!?"สตรีเพียงหนึ่งเดียว ยืนอยู่บนเกี้ยวแห่งขบวนอภิเษก ท่ามกลางม้าศึกสิบหกตัวและคนหามเกี้ยวแปดคน ขุนนางจากกรมพิธีการและสำนักคุมประพฤติเดินนำหน้า ด้านหลังมีข้ารับใช้และสาวใช้ติดตามพร้อมทรัพย์สินสมรสอันล้ำค่าทางเบื้องหน้าปูด้วยกลีบดอกไม้สองข้างทางเต็มไปด้วยการสังหารขององครักษ์เสื้อแพรและกองกำลังกบฏแต่ซูจิ่นพ่ากลับไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อยนางยืนอยู่บนเกี้ยว ถึงแม้ร่างจะเป็นสตรีบอบบาง แต่จิตวิญญาณของนางทะยานขึ้นสู่เวหาไม่เพียงแค่หลูฝูเฉินที่เริ่มลังเลกับภารกิจนี้ แม้แต่กองกำลังกบฏที่กำลังต่อสู้อยู่ก็รู้สึกหวั่นเกรงทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากรัศมีอันน่าเกรง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1020
การสังหารที่โหดเหี้ยมปะทุขึ้นอย่างไร้สัญญาณเตือนเพียงแค่เริ่มต้นก็เป็นจุดสูงสุดของการต่อสู้แล้วองครักษ์เสื้อแพรแห่งหน่วยบูรพาและกองกำลังกบฏล้วนเป็นทหารชั้นยอด เพียงเผชิญหน้ากันไม่กี่อึดใจก็ปะทะกันทันทีเสียงอาวุธกระทบกัน เสียงตะโกนก้องด้วยโทสะ ผสมกับเสียงร่างที่ล้มลงกระแทกพื้นดินอันหนักแน่น ราวกับเสียงร่ำไห้จากนรกที่รายล้อมขบวนอภิเษกอันเป็นสัญลักษณ์ของความมงคลเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ของการต่อสู้ ก็ได้คร่าชีวิตไปกว่าสิบชีวิตสิ่งที่แดงฉานยิ่งกว่าชุดแต่งงาน และสว่างสดใสกว่ากลีบดอกไม้บนพื้น คือโลหิตของมนุษย์ท่ามกลางเสียงสังหาร ขุนนางกรมพิธีการที่ก่อนหน้านี้ตกใจจนล้มลงกับพื้น ละทิ้งความอับอาย รีบวิ่งไปยังเกี้ยวของซูจิ่นพ่าและตะโกนลั่น "คุ้มกันพระชายา! เร็วเข้า! รีบมาคุ้มกัน!"เขาประคองหมวกขุนนางของตน ก่อนจะเอ่ยถามคนภายในเกี้ยว "พระชายาทรงปลอดภัยหรือไม่?"ภายในเกี้ยว เสียงของซูจิ่นพ่าดังออกมาอย่างสงบนิ่ง "ข้าไม่เป็นอะไร ขบวนอภิเษกจงเดินหน้าต่อไป อย่าให้พลาดเวลามงคล"น้ำเสียงเย็นชา ราบเรียบไร้ความตื่นตระหนกแม้แต่น้อยเหล่าขุนนางและทหารที่ได้ยิน ต่างอดไม่ได้ที่จะมองซูจิ่นพ่าใหม่อีกคร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1019
"ง่ายดายเกินไป"จ้าวเสวียนจีพึมพำกับตัวเองราวกับไม่ได้ยินคำพูดของฟู่อวี้จือ "หลี่เฉินคือลูกมังกรตัวจริง เขารู้ดีว่าข้ากับเจ้าจะก่อการในวันนี้ เขาจะไม่มีการเตรียมการใดเลยหรือ?""แม้ว่าเขาจะไม่เตรียม ซูเจิ้นถิงก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่รับมือได้ง่าย?""ตอนนี้แม้แต่ซูเจิ้นถิงก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ต่างซ่อนตัวอยู่ในตำหนักบูรพาและสำนักบัญชาการทหารสูงสุด เจ้าคิดว่ามันไม่แปลกหรือ?"ฟู่อวี้จือกล่าวอย่างลังเล "แต่ในถนนของเมืองหลวง ก็มีองครักษ์หน่วยบูรพาและองครักษ์อวี่หลินวางกำลังทุกห้าก้าว พวกเราก็เจอการต่อต้านไม่น้อย""ไปแจ้งหลี่อิ๋นหู่ ให้เขายึดประตูเสิ่นอู่"จ้าวเสวียนจีสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ประตูเสิ่นอู่มีซูผิงเป่ยเฝ้ารักษาด้วยตัวเอง ประตูนี้เชื่อมระหว่างเมืองชั้นในและชั้นนอก ถือเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญ เขาต้องยึดให้ได้โดยเร็วที่สุด"สายตาของจ้าวเสวียนจีหรี่ลง แววโหดเหี้ยมฉายชัด "สั่งให้กองกำลังที่ซุ่มอยู่ในเมืองชั้นในเคลื่อนไหว ประสานโจมตีจากทั้งสองด้าน เปิดเผยไพ่สองใบแรกของเราออกมา ดูสิว่าซูเจิ้นถิงและตำหนักบูรพาจะยังอดทนต่อไปได้หรือไม่ ไม่ว่าพวกเขาจะมีแผนการใด ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะสามารถอ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1018
เพียงช่วงเวลาหนึ่งธูปหมด ประตูเสิ่นอู่ก็เต็มไปด้วยซากศพ ทั้งฝ่ายรับและฝ่ายรุก แต่ทว่าผู้ที่ยังคงยืนอยู่ ล้วนเป็นฝ่ายที่มีริบบิ้นแดงผูกแขนนักรบเหล่านั้นที่ยังคงเปื้อนกลิ่นเลือด แยกแถวออกเพื่อเปิดทางให้หลี่อิ๋นหู่ในชุดเกราะก้าวขึ้นไปยืนบนกำแพงเมืองเขายืนอยู่บนหอคอยประตูเสิ่นอู่ มองไปยังเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยตึกเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เสียงตะโกนสู้รบจากที่ไกลยังพอได้ยิน ขณะที่ใกล้ตัวนั้นมีเพียงกลิ่นคาวเลือดนี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อิ๋นหู่ได้เข้าร่วมสงครามจริงๆ ทิวทัศน์ของเลือดที่ไหลนองและซากศพที่เกลื่อนกลาดไม่เพียงไม่ทำให้เขาหวาดกลัว กลับกระตุ้นความฮึกเหิมของเขายิ่งขึ้นมือของเขาตบลงบนราวกั้นหินอย่างหนัก ก่อนหันไปกล่าวกับโจวสิงเจี่ย องครักษ์ที่ติดตามปกป้องเขาตลอดเวลา "ผู้อาวุโสโจว! มหากาพย์แห่งหมื่นชั่วอายุคนอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!""ตราบใดที่เราบุกเข้าสู่พระราชวังหลวงได้ ฆ่าหลี่เฉินเสีย แผ่นดินนี้ก็จะเป็นของเรา!"โจวสิงเจี่ยกล่าวเบาๆ "ท่านอ๋องย่อมไร้อุปสรรค ปกครองแผ่นดินด้วยเสื้อคลุมทองคำ"หลี่อิ๋นหู่ยกมือขึ้น สีหน้าเย็นชา "อย่าเรียกข้าว่าอ๋อง ข้าไม่ชอบได้ยินคำนั้น"โจวสิงเจี่ยฉุกคิ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1017
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวชิงหลานรู้สึกอับอายและโกรธแค้นถึงขีดสุดสถานการณ์พิเศษที่พวกเขาอยู่ และถ้อยคำของหลี่เฉิน ล้วนแต่กระตุ้นทุกเส้นประสาทในร่างของนาง"ข้ากับเขาได้แยกทางกันแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นเพราะเจ้า นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าต้องการไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงยังต้องมาดูถูกข้าอีก" น้ำเสียงของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความแค้น"เหตุใดจึงเป็นเพราะข้า?"หลี่เฉินโต้กลับ "หากไม่ใช่เพราะเขาโหดเหี้ยมถึงขั้นหมายจะฆ่าลูกของตนเอง เจ้าจะหมดสิ้นศรัทธาต่อเขาหรือ? ข้าต่างหากที่ช่วยเจ้า หากไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคงยังยอมทำงานให้เขาต่อไป"จ้าวชิงหลานพยายามดิ้นรนอีกครั้งก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ปล่อยข้าก่อน""ข้าไม่ปล่อย"หลี่เฉินไม่ยอมผ่อนปรน ไม่เพียงเท่านั้น เขายังกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น"จ้าวเสวียนจีก่อกบฏ เจ้าคือฮองเฮา เขาคือพระอัยกาแห่งแผ่นดิน ไม่ว่าการกบฏนี้จะสำเร็จหรือล้มเหลว ผู้ที่ตกอยู่ในสภาพน่าอับอายที่สุดก็คือเจ้า และเจ้าจะไม่มีวันได้เป็นไทเฮา ดังนั้น เมื่อข้าขึ้นครองราชย์ ต้าฉินจะมีฮองเฮาสองพระองค์"เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เฉิน สีหน้าของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยควา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1016
ตั้งแต่พิธีในช่วงเช้าเริ่มต้นขึ้น จ้าวชิงหลานก็ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ บนใบหน้า ร่างของนางสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหลี่เฉินด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย พลางกล่าวว่า "เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำแหน่งที่เจ้ากำลังยืนอยู่นี้ เป็นที่ของผู้ใด?""รู้สิ ข้างกายฮองเฮาย่อมมีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่ยืนได้"หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่เสด็จพ่อไม่ได้เสด็จมาใช่หรือไม่? อีกอย่าง รอบข้างนี้ก็ไร้ผู้คน""แต่บรรพกษัตริย์ล้วนกำลังจับตาดูเจ้ากับข้าอยู่!" จ้าวชิงหลานกล่าวเสียงเข้มหลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ก่อนเงยหน้ามองภาพวาดและป้ายวิญญาณของฮ่องเต้แห่งต้าฉินในอดีต จากนั้นกล่าวว่า "หากบรรพกษัตริย์เหล่านั้นสามารถปรากฏตัวขึ้นได้ สิ่งแรกที่พวกเขาจะทำก็คือประหารกบฏทั้งหมดที่นำโดยบิดาของเจ้า"จ้าวชิงหลานกัดริมฝีปากแน่น นางไม่อาจหาคำใดมาหักล้างคำพูดของเขาได้โชคดี นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางถูกหลี่เฉินกล่าวจนเงียบไป และในเมื่อไม่มีสิ่งใดให้กล่าว นางก็เลือกที่จะเงียบ"คนตายไม่อาจพึ่งพาได้ หากคิดว่าคนตายจะช่วยอะไรได้ จักรวรรดิต้าฉินคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้"หลี่เฉินกล่าวพลางกระชากบ่าของจ้าวชิงหลานให้หันมาหาตน บังคับให้นางประจัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1015
ซูเจิ้นถิงมองซูผิงเป่ยแวบหนึ่ง ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะพูดเรื่องนี้ออกไปดีหรือไม่ซูผิงเป่ยรู้สึกใจร้อนขึ้นมาทันที "ท่านพ่อ สถานการณ์ถึงขั้นนี้แล้ว ท่านยังมีเรื่องปิดบังข้าอีกหรือ? ถ้าข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าจะรับมือที่ประตูเสินอู่ได้อย่างไร?"ซูเจิ้นถิงแค่นเสียงต่ำ ก่อนจะลดเสียงลงและกล่าวว่า "เพิ่งได้รับข่าวมา แม่ทัพที่ประจำตำแหน่งสำคัญในกองบัญชาการทหารบางนายหายตัวไป"คำพูดสั้นๆ นี้ทำให้ซูผิงเป่ยรู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง"แม่ทัพระดับบัญชาการนั้นหรือ!? แถมยังเป็นตำแหน่งสำคัญด้วย!?""แม้ว่าตำแหน่งของพวกเขาจะไม่สูงนัก แต่พวกเขาก็สามารถเข้าถึงข้อมูลลับต่างๆ ได้มากมาย การหายตัวไปของพวกเขาหมายความว่าอย่างไร? พวกเขาถูกฆ่าตายแล้ว หรือว่าพวกเขาเป็นคนของอีกฝ่ายตั้งแต่แรก!?"ซูเจิ้นถิงขมวดคิ้ว ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด ข้าได้ส่งคนออกไปสืบสวนแล้ว แต่ยังไม่มีข่าวกลับมา ข้าว่ามีโอกาสสูงที่พวกเขาจะถูกฆ่าตายไปแล้ว"ซูผิงเป่ยกัดฟันแน่น ก่อนจะสบถออกมา "ให้ตายเถอะ! จ้าวเสวียนจีซ่อนคนของมันไว้ลึกขนาดนี้เลยหรือ? กองบัญชาการทหารตรวจสอบกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันก็ยังแอบซ่อนสายของมันไว้ได้!?"
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1014
"จิ่นพ่า พี่ไม่มีความสามารถอะไรนัก สิ่งเดียวที่พี่ทำสำเร็จและน่าภูมิใจที่สุดในชีวิต คือศึกที่เสียนเฉา""แต่ถึงกระนั้น ศึกนั้นก็เกิดขึ้นไม่ได้หากไม่มีพ่อคอยช่วยเหลือทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง และหากไม่มีองค์ชายตำหนักบูรพาคอยสนับสนุนอย่างเต็มที่ พี่ก็คงไม่อาจชนะศึกนั้นได้"ซูผิงเป่ยกล่าวด้วยเสียงเรียบ ขณะก้มมองซูจิ่นพ่าที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง "แต่วันนี้ วันแต่งงานของเจ้า พี่ให้คำมั่นว่า จะไม่มีผู้ใดมาทำลายพิธีแต่งงานของน้องสาวพี่ได้!"ซูจิ่นพ่าหันไปมองซูผิงเป่ย ก่อนจะเอ่ยเบาๆ "ท่านสวมชุดเกราะเช่นนี้ กำลังจะออกเดินทางแล้วสินะ?"ซูผิงเป่ยพยักหน้า "หน่วยบูรพาส่งข่าวมาว่า จุดที่พวกเขาเฝ้าระวังอยู่เกิดความเคลื่อนไหวผิดปกติ มีบุคคลแปลกหน้าปรากฏตัวรอบนอกเมืองหลวงจำนวนมาก ข้าต้องนำกองกำลังไปประจำการที่ ประตูเสินอู่ ด้วยตัวเอง""เมื่อพระราชพิธีเริ่มขึ้น หากกองกำลังศัตรูโจมตีจากเมืองรอบนอกเข้าเมืองชั้นใน ประตูเสินอู่จะเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่พวกเขาต้องผ่าน ข้าจะดูแลจุดนั้นด้วยตัวเอง"ซูจิ่นพ่าถอนหายใจเบาๆ "ข้าไม่เข้าใจพวกผู้ชายจริงๆ ทำไมถึงต้องแย่งชิงอำนาจกัน? เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวแล้วต
