ตอนที่ 19 การเผชิญหน้ากับความมืด

ราตรีที่หน้าคอนโด

ภายในร้านอาหารไทยสไตล์ ณัฐรินีย์นั่งตัวลีบ หน้าจ๋อยอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มหล่อมาดนักธุรกิจ ที่อยู่ในชุดไปรเวทแบบสบายๆ แต่ใบหน้าหล่อกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจหญิงสาวตรงหน้า เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เคร่งเครียด

“นี่คุณ...ทำไมถึงทำเรื่องเสี่ยงแบบนี้” ธีรเทพกุมขมับ

“ขโมยของคนอื่น มันผิดกฎหมายนะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“แค่ขวดน้ำมันน่ะ วดีคงไม่รู้เรื่องหรอก”

“ยังจะพูดอีกนะ” ธีรเทพเสียงเข้ม

“.......” ณัฐรินีย์สงบปากสงบคำทันที

“ว่าแต่ คุณกับอาคิราเชื่อเรื่องพวกนี้เหรอ?” ธีรเทพถอนใจ สายตาที่มองดูณัฐรินีย์เริ่มอ่อนลง

“อื้อ ไอเป็นพวกมีสัมผัสพิเศษน่ะ” ณัฐรินีย์พยักหน้าหงึกๆ และเผลอหลุดปากออกมา

“ยังไง?”

“แหงะ มะ มะ ไม่มีอะไร” ณัฐรินีย์ตกใจนึกขึ้นได้ รีบปฏิเสธทันควัน

“บอกมา” ธีรเทพคาดคั้น

“คือ...ถ้าฉันเล่าแล้ว คุณจะไม่บอกใครใช่มั้ย?” ณัฐรินีย์กระพริบตาท่าทางลังเล

“อื้อ”

“คุณจะไม่หัวเราะใช่มั้ย?” ณัฐรินีย์ถามย้ำ สายตาจริงจัง

“อื้อ” ธีรเทพพยักหน้า แอบยกมุมปากเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เคร่งขรึม

“ไอ มีความสามารถพิเศษ เธอมองเห็นวิญญาณได้” ณัฐรินีย์สูดหายใจลึกก่อนพูดออกมา

“คุณกำลังล้อเล่นผมอยู่หรือ?” ธีรเทพนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะพูด

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น” ณัฐรินีย์ยืนยัน

ณัฐรินีย์เล่าย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อน สมัยเวลาที่เธอยังเป็นนักศึกษา และยังไม่รู้จักกับอาคิราเป็นอย่างดี

วันนั้นเธออยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ทำรายงานดึกดื่นคนเดียว ห้องสมุดที่เงียบสงบกลายเป็นสถานที่ที่น่ากลัวเมื่อเวลายามค่ำคืน

“วันนั้นฉันรู้สึกว่า มีอะไรบางอย่างตามฉันอยู่” ณัฐรินีย์นึกถึงความหลัง

“ฉันรู้สึกขนลุก ปวดหัว และไม่สบายใจตลอดเวลา แล้วตอนนั้น....”

ภาพในความทรงจำย้อนกลับเข้ามา

“หยุดนะ!”

ณัฐรินีย์ที่ปวดหัวจนทรุดลงนั่งกับพื้น เธอกุมหัวและหรี่ตามองตามเสียงที่ดังขึ้น

“อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้”

หญิงสาวคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น และมายืนขวางหน้าเธอที่กำลังนั่งอยู่

“ถ้าไม่เลิกยุ่ง อย่าหาว่าไม่เตือนนะ”

“แล้วไงต่อ?” ธีรเทพที่ฟังอย่างตั้งใจถามขึ้น

“ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าไอทำอะไรนะ แต่เอาเป็นว่าเธอมาช่วยฉันที่โคตรจะปวดหัวมากๆ ตอนนั้น หายเป็นปลิดทิ้งเฉยเลย จบละ” ณัฐรินีย์พูดหน้าตาเฉย พร้อมกับยกแก้วชาขึ้นจิบ

“เอ้า จบเฉยเลยเนี่ยนะ” ธีรเทพรู้สึกขัดใจ

“อื้อ” ณัฐรินีย์ทำเหมือนไม่รู้ร้อนใดๆ

ธีรเทพหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้า เขาอยากคว้าตัวเธอเข้ามากอดและจูบเป็นการลงโทษเหลือเกิน

“คุณแน่ใจเหรอ ว่าโดนอะไรบางอย่างตามน่ะ” ธีรเทพถามอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ

“อื้อ”

“ทำไมแน่ใจล่ะ”

“ก็ฉันเห็นวิญญาณผู้หญิงคนนั้นน่ะสิ” ณัฐรินีย์พูดหน้าตาเฉย

“เอ๊ะ?” ธีรเทพหน้าเหวอ

“เหมือนจะเป็น...ผู้หญิงที่เข้าใจผิดว่าฉันไปแย่งแฟนเธอ แล้วเธอฆ่าตัวตาย ก็เลยมาตามฉันน่ะ”

“คุณนี่นะ...” ธีรเทพกุมขมับหัวจะปวด

“เอาน่าๆ ยังไงฉันก็รอดมาละกัน” ณัฐรินีย์หัวเราะคิกคัก ไม่ใส่ใจ

“คุณเชื่อใจอาคิรามากรึ”

“แน่นอนที่สุด” ณัฐรินีย์ตอบอย่างหนักแน่น ดวงตาเป็นประกายชื่นชม เมื่อนึกถึงเพื่อนสาวของตนเอง

ธีรเทพรู้สึกแปลกใจ เขารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง เขามองหญิงสาวตรงหน้า ณัฐรินีย์ชื่นชมอาคิรา ดวงตาเป็นประกายเหมือนเป็นเพื่อนที่พร้อมจะบวกกับทุกคน ถ้าใครก็ตามที่ทำให้อาคิราเดือดร้อน

แต่...ภรรยาของเขา กานต์รวีเธอบอกว่า เธอชื่นชมชัญญา แต่ทุกครั้งที่เธอเอ่ยถึงเพื่อนคนนี้ ดวงตาของกานต์รวีกลับเต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาในตัวชัญญา

มันแปลกมาก....ทำไมเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ขณะที่ธีรเทพกำลังจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง ณัฐรินีย์ก็พูดเรื่องเหลือเชื่อออกมา

“แต่เรื่องขวดน้ำมันเสน่ห์นี่ ฉันว่าไอ ควรจะห่วงคู่ยัยชัญญากับคุณเอกมากกว่ายัยวดีอีก คุณเอกตอนนี้แทบไม่เป็นผู้เป็นคนซะละ เอะอะอะไรก็ชัญญาๆ ๆ ตลอด...”

“เมื่อกี้คุณพูดว่าใครนะ ชัญญางั้นรึ?”

“อะ..ใช่ ชัญญา คุณรู้จักเหรอ?” ณัฐรินีย์ตกใจที่อยู่ๆ ธีรเทพก็โพล่งออกมาและดึงแขนเธอ จนหน้าของเธอเข้าไปใกล้เขา

“เล่าให้ผมฟังหน่อย” ธีรเทพจ้องเขม็ง

“เออะ...ก็แบบ ปกติคุณเอก เจ้านายของฉันน่ะ เป็นคนมีเหตุผล แต่พักหลังนี่ ตั้งแต่ได้ข่าวว่าคบกับชัญญา ดูล่องลอย ไม่เป็นตัวของตัวเอง อาละวาดง่ายมาก นิดหน่อยก็โมโห ใครก็เข้าหน้าไม่ติด ยกเว้น ชัญญาคนเดียว”

ณัฐรินีย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสาธยายออกมา

“แปลกมาก” ธีรเทพพึมพำ

“คุณก็คิดว่างั้นใช่มะ” ณัฐรินีย์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาและกระซิบเสียงเบา

“อืม...เรื่องนี้ช่างมันก่อน แล้วขวดน้ำมันอันนั้น อาคิราคิดจะทำอะไรกับมันน่ะ” ธีรเทพเปลี่ยนเรื่องทันที

“เอ๊า อยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง ตามแทบไม่ทัน” ณัฐรินีย์บ่นอุบอิบ

“ไอก็คงทำอะไรซักอย่างนั่นล่ะ” ณัฐรินีย์บอกอย่างมั่นใจ

รถยนต์ของธีรเทพมาจอดที่หน้าคอนโดของณัฐรินีย์ แสงไฟสะท้อนผ่านกระจกหน้ารถทำให้บรรยากาศเงียบสงบและดูอบอุ่น

ธีรเทพดับเครื่องยนต์ ก่อนจะเดินลงไปเปิดประตูรถให้กับณัฐรินีย์

“ขอบคุณที่มาส่งนะ งั้นฉันไปก่อนนะ” ณัฐรินีย์โบกมือบ๊ายบายให้ธีรเทพ

“นี่คุณ” ธีรเทพจับมือของเธอไว้

“หืม?” ณัฐรินีย์หันมามองด้วยความแปลกใจ

“คราวหน้า คุณอย่าไปยุ่งกับเรื่องอันตรายแบบเมื่อกี้อีกนะ”

“โฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะ..”

“ก็บอกว่าอย่าไปยุ่งไง” ธีรเทพเสียงเข้มทำให้ณัฐรินีย์ชะงัก

“ผมเป็นห่วง” ธีรเทพจับมือของเธอไว้แน่น

“อะ อื้อ จะพยายาม” ณัฐรินีย์รับปากเมื่อเห็นสายตาของเขา ใจเธอก็อ่อนวูบ

“ณัฐ...” ธีรเทพดึงเธอเข้าไปใกล้ กระซิบเสียงเบา

“หืม?” ณัฐรินีย์เงยหน้ามองเขา

“ผมชอบคุณ แต่ผมมีเรื่องที่ต้องเคลียร์และจัดการปัญหาบางอย่าง..” ธีรเทพเอามือสัมผัสแก้มของณัฐรินีย์เบาๆ หญิงสาวเบิกตากว้างมองเขาเมื่อได้ยินคำสารภาพโดยไม่ทันตั้งตัว หัวใจของเธอเต้นแรง

“เพราะงั้น...คุณช่วยรอผมหน่อยได้มั้ย?” ธีรเทพถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จริงๆ แล้วเขาไม่มั่นใจเลยว่า เธอจะรอเขามั้ย เพราะคำขอของเขาช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน

“ได้สิ” ณัฐรินีย์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบและยิ้มให้เขาอย่างสดใส

“...คุณนี่...” ธีรเทพตะลึงก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“ทำไม?”

“สุดยอดจริงๆ”

ธีรเทพบอก ก่อนจะดึงเธอเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนนี้ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกรักที่เก็บกดมานาน

รอยจูบนี้ไม่ใช่เพียงแค่การแสดงออกถึงความรัก แต่มันเป็นการ “สัญญา” ที่ไม่มีคำพูด ธีรเทพจูบเธออย่างลึกซึ้งและยาวนาน ความอบอุ่นของร่างกายของพวกเขาส่งผ่านกันและกัน ทำให้ทุกอย่างรอบตัวหายไปเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน