ตอนที่ 18 ล่าความลับ (2)

---

สัญญาณอันตรายบ่งบอก

กฤตินนั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือส่วนตัวภายในหอสมุด แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างสร้างบรรยากาศที่สงบเงียบและเหมาะสมสำหรับการศึกษาค้นคว้า

เขาเปิดตำราเก่าแก่ที่บันทึกเรื่องราวของคุณไสยและเวทมนตร์ขาว แต่จู่ ๆ ความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่างก็เกิดขึ้นในใจของเขา

“เฮ้ เจ้ารู้สึกมั้ย?” เด็กหนุ่มคนหนึ่งจู่ๆ ก็โผล่มาด้านหลัง

“อื้อ” กฤตินปิดหนังสือทันที

“แหม พอเป็นเรื่องของยัยเด็กนั่น เจ้ารีบร้อนทุกทีเลยนะ” เด็กหนุ่มค่อนแคะ

“หนวกหูน่า โซระ”

กฤตินลุกขึ้นและเดินออกจากหอสมุดไปทันที

ภายในร้านอาหารไทยสไตล์ทันสมัยที่ตั้งอยู่ใกล้ออฟฟิศอาคิราและณัฐรินีย์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารริมหน้าต่าง แสงแดดยามเย็นที่ตกกระทบผ่านกระจกทำให้ภายในร้านดูอบอุ่นและเงียบสงบ คนในร้านไม่พลุกพล่านมากนัก ทำให้บรรยากาศเป็นใจสำหรับบทสนทนาที่เคร่งเครียดและสำคัญ

อาคิราและณัฐรินีย์นั่งตรงข้ามกัน อาหารบนโต๊ะถูกจัดเรียงอย่างน่าทาน แต่ทั้งสองคนแทบไม่ได้แตะต้อง มีเพียงถ้วยชาที่ถูกหยิบขึ้นมาจิบเป็นระยะๆ

อาคิรานำขวดยาเสน่ห์ที่ได้มาจากญาณวดียื่นให้ณัฐรินีย์ดู

“นี่แหล่ะ ยาเสน่ห์แน่นอน”

“เธอแน่ใจได้ยังไง?” ณัฐรินีย์มองขวดแก้วสีแดงที่เต็มไปด้วยน้ำยาสีดำขลับอยู่ภายในอย่างสงสัย

“ก็...ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ตรงนี้น่ะ” อาคิราส่งสายตาไปทางด้านซ้ายของโต๊ะ เป็นนัยบอกเพื่อนสาว

“ห๊ะ!!” ณัฐรีนีย์หันรีหันขวางตกใจ

“ละ ละ..แล้วเราต้องทำยังไงกับมันอะ?” ณัฐรินีย์รู้สึกกลัว

“ยังไม่รู้เลย” อาคิราส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“ไปทำอะไรมาอีกแล้วสินะ”

เสียงเข้มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของอาคิรา

“อึ๋ย อย่าบอกนะ...” อาคิราสะดุ้งเฮือก มองเพื่อนที่อยู่ตรงหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือ

“ขะ ขะ...ข้างหลังเธอ...” ณัฐรินีย์ชี้มือไปด้านหลังก่อนกลืนน้ำลายลงคอ เพราะสีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้ดูน่ากลัวมาก

“เอ้อ...แหะๆ” อาคิราทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆ หันไปยิ้มแหยให้กับกฤตินที่ยืนมองเธอเขม็ง

“มานี่เลย” กฤตินลากตัวอาคิราลุกออกจากโต๊ะทันที โดยไม่สนเสียงโวยวายของเธอ

“โชคดีนะเพื่อน” ณัฐรินีย์ได้แต่โบกมือให้เพื่อน ก่อนจะเอามือเท้าคางด้วยท่าทางอ่อนเพลีย

“อย่าคิดว่าคุณจะรอดนะ”

เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ้นด้านหน้าของณัฐรินีย์

“อึ๋ย ทำไมพวกคุณถึงมาพร้อมกันได้เนี้ย” ณัฐรินีย์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ

“คุณกฤตบอกว่า พวกคุณสองคนไปทำอะไรที่แย่มากมา” ธีรเทพนั่งลงฝั่งตรงข้ามจ้องมองที่ณัฐรินีย์เขม็ง

“เปล่าซะหน่อย....” ณัฐรินีย์แก้ตัวเสียงอ่อย

“เล่ามาเดี๋ยวนี้” ธีรเทพคาดคั้น

“เอ้อ..คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า.....”

---

จูบแรกสะท้านใจ

กฤตินลากอาคิรามาตามซอยเปลี่ยวที่เป็นทางลัดไปหอสมุดของเขา ใบหน้าของกฤตินที่ปกติดูเย็นชาตลอดเวลา ยามโกรธทำให้ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวมากกว่าเดิม

อาคิราที่เดินตามมารู้สึกได้ถึงความโกรธของเขาที่ไหลผ่านมาที่มือ

“เธอรู้มั้ย ว่าเธอทำอะไรลงไป” อยู่ๆ กฤตินก็หยุดและหันมาถามเธอเสียงดัง

“เอ้อ...” อาคิรามือสั่นเล็กน้อยจากความรู้สึกผิด

“รู้มั้ยว่ามันอันตราย” กฤตินถามเสียงเข้ม

“ฉันรู้ แต่....ฉันไม่สามารถยืนดูเฉยๆ ได้นี่นา” อาคิราตอบเสียงเบาหวิว

“เธอไม่เข้าใจ ของที่เธอไปเอามาทำให้เธอตกอยู่ในอันตรายมากกว่าที่เธอคิด”

“แต่...เราต้องทำอะไรซักอย่าง...”

กฤตินไม่สามารถควบคุมความโกรธของตัวเองได้ เขาจับไหล่เธอแน่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความรู้สึกที่ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง เขาไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป

“ฉันไม่อยากเสียเธอไป ไอ”

ทันใดนั้น กฤตินดึงอาคิราเข้ามาใกล้ และก่อนที่เธอจะทันรู้ตัว ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากของเธอ ความร้อนแรงและความอ่อนโยนที่ส่งผ่านจูบนี้ทำให้อาคิราตกใจเล็กน้อย แต่เธอกลับรู้สึกถึงความรักและห่วงใยที่กฤตินมีต่อเธออย่างชัดเจน หัวใจของเธอเต้นแรง

กฤตินถอนจูบออกชั่วครู่ และมองดวงตาสีอำพันของอาคิรา ความรู้สึกที่สะสมมานานปีทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายและอ่อนแอในเวลาเดียวกัน

“ไอ...” เขาพึมพำชื่อเธอเบาๆ

อาคิราไม่ได้ตอบอะไร แต่ความเงียบและสายตาของเธอเป็นคำตอบที่ชัดเจน กฤตินไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เขาก้มลงและจูบเธออีกครั้ง คราวนี้จูบนั้นร้อนแรงและเต็มไปด้วยความปรารถนา

มือของเขาลูบไล้ไปตามเส้นผมของอาคิรา แล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาที่หลังของเธอ เขาดึงเธอเข้ามาใกล้จนร่างของพวกเขาสัมผัสกัน อาคิราตอบสนองด้วยการโอบแขนรอบคอของกฤติน

จูบที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความปรารถนานั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง

หัวใจของอาคิราเต้นแรงขึ้น และเริ่มหายใจหอบ ร่างกายของเธอสั่นเบาๆ จากความรู้สึกที่กฤตินปลุกขึ้นมา ความอบอุ่นจากจูบนั้นแผ่กระจายไปทั่วร่างของเธอ เธอรู้สึกถึงความรักและความห่วงใยที่กฤตินมีให้

กฤตินค่อยๆ ถอนจูบออกแต่ไม่ห่างไกล เขามองใบหน้าแดงก่ำของหญิงสาว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา

“อย่าทำแบบนี้อีก” กฤตินกระซิบที่ข้างหู

“มีอะไรให้บอกฉันก่อน เข้าใจมั้ย?”

“อื้อ” อาคิราพยักหน้ารับก่อนจะซบหน้ากับอกของเขาด้วยความอาย