ตอนที่ 16 ดวงใจที่สั่นคลอน

รอยยิ้มที่หายไป

ณ บ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นของธีรเทพและกานต์รวี ช่วงเวลายามเย็นหลังเลิกงาน แสงแดดที่สาดส่องเข้าไปทำให้บ้านดูสวยงามเป็นอย่างมาก

ธีรเทพเพิ่งเลิกงานกลับมา เขาเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบ อากาศเย็นสบาย ภายในบ้านที่ตกแต่งอย่างหรูหราและทันสมัย

ธีรเทพมองไปรอบๆ บ้านที่เต็มไปด้วยงานศิลปะและการตกแต่งภายในที่เขาเป็นผู้ดูแล เมื่อก่อนเขารู้สึกว่ามันช่างให้ความอบอุ่น และทำให้เขาอยากกลับบ้านเร็วๆ แต่วันนี้กลับไม่มีอะไรที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้เลย

“รวี อยู่ไหนครับ?”

เสียงเรียกของเขาดังไปทั่วบ้าน แต่ไม่มีการตอบกลับ ธีรเทพถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เขาพบว่ากานต์รวีกำลังจดจ่ออยู่กับโน้ตบุ๊ค แสงจอคอมพิวเตอร์สว่างส่องหน้าเธอขณะที่เธอพิมพ์อะไรบางอย่างอย่างรีบเร่ง

“วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

“อื๊อ ก็เหมือนเดิมล่ะค่ะ” กานต์รวีเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของสามีที่กำลังจะหอมแก้มเธอ ทำให้เขาชะงักไป

ธีรเทพเดินไปนั่งลงข้างๆ เธอ พยายามดึงความสนใจของเธอ

“เราควรใช้เวลาด้วยกันหน่อยมั้ย? ไปทานข้าวข้างนอกกับผมนะ” ธีรเทพแตะแขนเธอ

กานต์รวีหยุดพิมพ์ชั่วครู่ แต่ยังคงไม่ละสายตาจากหน้าจอโน้ตบุ๊ค

“คุณไปทานเถอะค่ะ ฉันกำลังยุ่งมากเลย”

ธีรเทพรู้สึกผิดหวัง แต่พยายามไม่แสดงออกมา เขาถอนใจ ยืนขึ้น และเดินไปที่ประตูห้อง

“ถ้าอย่างนั้นผมคงกลับดึกหน่อยนะ”

กานต์รวียังคงไม่ตอบสนอง ธีรเทพเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยว เขารู้สึกว่า ชีวิตคู่ของเขากับกานต์รวีเริ่มห่างเหินมากขึ้นเรื่อยๆ ความหวังที่จะได้รับความสนใจและความรักจากภรรยาของเขากลับถูกละเลยอย่างต่อเนื่อง

---

ณ ร้านอาหารหรูที่ธีรเทพมักไปประจำ

ธีรเทพนั่งอยู่ที่โต๊ะในมุมหนึ่งของร้านอาหารหรู เขามองไปที่อาหารบนโต๊ะด้วยสายตาเหงาๆ ความคิดของเขาล่องลอยไปถึงช่วงเวลาที่เขาและกานต์รวีเคยมีความสุขด้วยกัน

ภรรยาของเขาที่เคยต้อนรับเขาเวลากลับบ้านอย่างสดใสร่าเริง เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการเอาใจชัญญา เพื่อนรักของเธอ และละเลยธีรเทพอย่างสิ้นเชิง

ธีรเทพรู้สึกผิดหวัง เขาพยายามปรับตัว หาทางเอาใจกานต์รวี แต่เธอก็ไม่สนใจ ธีรเทพเริ่มเบื่อหน่ายกับชีวิตคู่ที่จืดชืด ไร้สีสัน

(ทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปแบบนี้

เราเคยมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันแล้วตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น)

ธีรเทพยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยความหงุดหงิดอยู่ในใจ

ขณะที่เขากำลังตกอยู่ในความคิดลึกซึ้ง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ธีรเทพหยิบขึ้นมาดู ก็เห็นว่าเป็นข้อความจากณัฐรินีย์

“นี่คุณ ฉันมีไอเดียใหม่จะนำเสนอน่ะ ถ้าว่างก็ช่วยมาดูหน่อยนะ”

ธีรเทพอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่เพิ่งส่งข้อความมา

เขายังจำครั้งแรกที่เจอณัฐรินีย์ได้ดี และเป็นโชคดีของเขาที่กานต์รวีแนะนำให้เขารู้จักในฐานะนักออกแบบฝีมือดี

ณัฐรินีย์ หญิงสาวผู้เต็มไปด้วยพลังงาน เธอมีความคิดสร้างสรรค์มากมาย ที่สำคัญณัฐรินีย์มีนิสัยตรงไปตรงมา พูดจาโผงผาง แต่มีความจริงใจอยู่ในทุกคำพูดคำจา

ธีรเทพรู้สึกประทับใจในตัวณัฐรินีย์ เขาชอบการโต้เถียงกับเธอ ชอบรอยยิ้มสดใสของเธอ ณัฐรินีย์ทำให้เขานึกถึงตอนที่เขายังเป็นเด็กหนุ่ม สดใส ร่าเริง

ธีรเทพเริ่มรู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เขามักแอบมองณัฐรินีย์บ่อยๆ เวลาที่ไปทำงานร่วมกันในวันเสาร์-อาทิตย์ ยิ้มให้เธอเวลาที่เธอเผลอ เขาแทบจะนับวันให้ถึงสุดสัปดาห์ไวๆ เพื่อไปพบเธอ

ในใจธีรเทพรู้สึกสับสน เขาพยายามบอกตัวเองว่า เขารักกานต์รวี ภรรยาของเขา แต่รอยยิ้มของณัฐรินีย์กลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

ธีรเทพรู้ดีว่า เขาไม่ควรมีความสัมพันธ์กับณัฐรินีย์ แต่เขาก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก

“คุณอยู่ไหน?”

ความลับในใจ

ภายในห้องคอนโด ณัฐรินีย์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอในห้องที่เต็มไปด้วยร่างแบบและเอกสารการออกแบบสินค้าให้กับธีรเทพ

ห้องเงียบสงบและมีแสงไฟนวลๆ จากโคมไฟที่โต๊ะทำงาน เธอมองดูเอกสารที่เต็มไปด้วยไอเดียการออกแบบใหม่ๆ แต่จิตใจของเธอกลับล่องลอยไปที่เรื่องราวระหว่างเธอกับธีรเทพ

(ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา...เขาฉลาด และเก่งเรื่องออกแบบมาก แทบเข้าใจในสิ่งที่ฉันคิดทุกอย่าง ฉันรู้สึกชื่นชมเขา แต่ทำไมหัวใจฉันถึงเต้นแรงขนาดนี้?)

เธอถอนหายใจเบาๆ พยายามไม่ให้ตัวเองเสียสมาธิ แต่ความคิดเกี่ยวกับธีรเทพกลับยังวนเวียนอยู่ในหัว

(ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้...เขามีภรรยาอยู่แล้ว..

แต่ทำไมทุกครั้งที่เขามองฉันและให้คำปรึกษา ฉันถึงรู้สึกดีกับเขานะ)

ณัฐรินีย์พยายามหาคำตอบให้กับความรู้สึกของตนเอง เธอเริ่มคิดถึงช่วงเวลาที่ได้ทำงานร่วมกับธีรเทพ ความทรงจำเกี่ยวกับการพูดคุยและแลกเปลี่ยนไอเดียต่างๆ ทำให้เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ณัฐรินีย์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปเห็นทิวทัศน์ของเมืองยามค่ำคืน แสงไฟจากตึกสูงทำให้เธอรู้สึกสงบ

(ฉันต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ คุณธีรเทพเป็นคนดี และฉันไม่ควรให้ความรู้สึกนี้มาทำลายความสัมพันธ์ในการทำงาน)

ณัฐรินีย์ตัดสินใจว่า จะไม่ให้ความรู้สึกนี้มาแทรกแซงในการทำงาน และจะทำให้ดีที่สุดเพื่อรักษาความสัมพันธ์ในการทำงานให้อยู่ในกรอบที่เหมาะสม

เธอยิ้มให้กับตัวเอง แล้วกลับไปที่โต๊ะทำงาน ตั้งใจทำงานต่อด้วยความมุ่งมั่น ในใจเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความเข้าใจที่มีให้กับธีรเทพ แต่เธอก็ตัดสินใจว่าจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ

ณัฐรินีย์ตั้งใจทำงานอยู่สักครู่ ก็ปิ๊งไอเดียใหม่ขึ้นมาได้ เธอจ้องมองโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาแล้วส่งข้อความออกไป

ณัฐรินีย์เดินไปหยุดที่หน้าต่างและมองออกไปด้านนอก ทั้งๆ ที่เพิ่งจะพยายามหยุดความรู้สึกอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้เธอก็อดคิดถึงเขาไม่ได้อยู่ดี เธอได้แต่ขำตัวเองทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

“คะ? ฉันอยู่ที่....”

ณัฐรินีย์ตกใจ ก่อนจะเผลอบอกที่อยู่ของตัวเองไป

---

บททดสอบหัวใจ

ภายในห้องคอนโด ณัฐรินีย์นั่งไม่ติดหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากธีรเทพ เธอเดินไปเดินมาอย่างวุ่นวายใจ

“ทำไมฉันถึงบอกที่อยู่ไปนะ”

“โธ่เอ๊ยยยย จะบ้าตายยย”

ณัฐรินีย์ยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง และได้แต่ตะโกนอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว

ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตู้ห้องทำให้เธอสะดุ้ง

“เฮ้ย ทำไมไวจัง?”

ณัฐรินีย์แปลกใจ เธอเดินไปส่องดูที่ตาแมว ก็พบธีรเทพยืนยิ้มอยู่หน้าประตู

“ทำไมมาเร็วจัง?” ณัฐรินีย์เปิดประตูให้สีหน้างุนงง

“ผมอยู่แถวนี้พอดีน่ะ ว่าแต่หิวจัง มีไรให้กินมั้ยอะ?” ธีรเทพยังไม่ได้ทานอะไรเลยสักนิด

“มีแต่มาม่า ได้มั้ยอะ?” ณัฐรินีย์ย้อนทันควัน

“ได้สิ ขอแค่คุณเป็นคนทำอะ” ธีรเทพยิ้มอย่างดีใจ

“งั้นรอแปป”

ณัฐรินีย์เดินไปที่ครัวเล็กๆ ในห้องพักของเธอ ขณะที่ธีรเทพนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เขามองไปรอบๆ ห้องของณัฐรินีย์ และสังเกตเห็นว่าห้องของเธอสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย มีหนังสือและนิตยสารเกี่ยวกับการออกแบบวางเรียงรายอยู่บนชั้นวางหนังสือ

ธีรเทพหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาและเริ่มเปิดดู เขารู้สึกทึ่งกับความสามารถและความรู้ที่ณัฐรินีย์มีในการออกแบบ เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ทำงานร่วมกัน

ในขณะเดียวกันในครัว ณัฐรินีย์กำลังต้มน้ำให้เดือด เธอใส่มาม่าลงในหม้อและเริ่มเตรียมส่วนผสมต่างๆ กลิ่นหอมของมาม่าเริ่มลอยเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทำให้ธีรเทพรู้สึกหิวมากขึ้น

ไม่นานนักณัฐรินีย์ก็กลับมาที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับชามมาม่าในมือ เธอวางชามมาม่าลงบนโต๊ะเล็กๆ หน้าโซฟาและยิ้มให้

“อะ อาจจะไม่อร่อยก็ได้นะ” ณัฐรินีย์ยิ้มเขินๆ

“ผมกินได้” ธีรเทพวางหนังสือลงและยิ้มตอบ

ธีรเทพหยิบตะเกียบขึ้นมา และเริ่มทานมาม่าร้อนๆ ที่ณัฐรินีย์ทำ ธีรเทพรู้สึกอบอุ่นหัวใจที่ได้ทานอาหารง่ายๆ แต่เต็มไปด้วยความใส่ใจของณัฐรินีย์

“อร่อยมากเลย”

“ดีใจที่คุณชอบ”

บรรยากาศในห้องพักเงียบสงบ มีเพียงเสียงของตะเกียบที่กระทบกับชามเบาๆ ธีรเทพทานมาม่าไปพลางพูดคุยเรื่องงานออกแบบ และเรื่องราวต่างๆ อย่างเป็นกันเอง ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นในขณะนี้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกอบอุ่นและสบายใจ

หลังจากที่ธีรเทพทานมาม่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ณัฐรินีย์ก็นำเขาไปที่โต๊ะทำงานและเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อแสดงงานออกแบบที่เธอกำลังทำอยู่

“นี่ไง ไอเดียที่ฉันเพิ่งคิดได้เมื่อกี้เลย คุณลองดูสิ”

ธีรเทพนั่งลงข้างๆ ณัฐรินีย์ เขามองดูงานออกแบบบนหน้าจออย่างตั้งใจ

“เยี่ยมมากเลย ผมชอบแนวคิดและการจัดวางของคุณจริงๆ มันมีความคิดสร้างสรรค์และมีเอกลักษณ์มากเลย”

ธีรเทพรู้สึกชื่นชมณัฐรินีย์จากใจจริง เธอช่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์มากๆ

“จริงเหรอ ดีจังที่คุณชอบ”

ณัฐรินีย์หันไปยิ้มหวานให้ธีรเทพ ก่อนจะชะงักงันไป เมื่อเห็นสายตาของเขาที่จับจ้องมาที่เธอ ความรู้สึกอบอุ่นและความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นในขณะนั้นทำให้ทั้งสองคนเผลอลืมทุกสิ่งรอบตัว

ในช่วงเวลานั้น ธีรเทพค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าใกล้ณัฐรินีย์ ความรู้สึกอัดอั้นในใจมานาน ทำให้เขาตัดสินใจที่จะทำตามความรู้สึกของตัวเอง เขาเอื้อมมือมาแตะเบาๆ ที่แก้มของณัฐรินีย์

“ณัฐ..”

ณัฐรินีย์รู้สึกถึงความอบอุ่นจากสัมผัสของเขา ใจของเธอเต้นแรงและหายใจถี่ ใบหน้าร้อนผ่าว เธอรู้สึกถึงความต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับเขามากขึ้น

“คุณ..”

ธีรเทพค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าใกล้ ณัฐรินีย์หลับตาลง ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรง ธีรเทพจูบเธอเบาๆ ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับเธออย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน

ณัฐรินีย์รู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นที่ส่งผ่านจูบนั้น เธอไม่สามารถต่อต้านความรู้สึกนี้ได้ ทั้งสองคนจมอยู่ในช่วงเวลาที่สวยงามและเต็มไปด้วยความรักที่เก็บอัดอั้นอยู่ในใจ