ตอนที่ 15 ปะทะเดือดหัวใจ (2)

ตัณหาราคะร้อนแรง

โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ภายนอกเป็นอาคารสูงใหญ่ทันสมัย ผู้คนสัญจรไปมาอย่างรีบเร่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นตัว ผู้คนเดินเข้าออกกันขวักไขว่

ภายในของโรงพยาบาลตกแต่งอย่างหรูหรา สะอาดตา พนักงานทุกคนแต่งกายสุภาพ ยิ้มแย้มแจ่มใส

บริเวณโถงกลางมีผู้ป่วยและญาติรอคิวเข้ารับการตรวจ สามารถนั่งผ่อนคลายบนโซฟานุ่มๆ มีเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ

ตึกผู้ป่วยหนักที่ชั้น 5 เป็นโซนที่คุณเกศ หรือคุณกชมน ภรรยาของเอกวัฒน์รักษาตัวอยู่

ห้องที่คุณเกศพักเป็นห้องผู้ป่วยส่วนตัว มีขนาดกว้างขวาง สว่างไสว มีหน้าต่างขนาดใหญ่ มองเห็นวิวเมืองได้ไกล

บนเตียงผู้ป่วย คุณเกศนอนหลับตาอย่างสงบอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาว เครื่องช่วยหายใจส่งเสียงออกมาเป็นระยะ สายยางน้ำเกลือ และจอแสดงผลสัญญาณชีพ เอกวัฒน์นั่งอยู่ข้างเตียง จับมือของเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด ชัญญากำลังจัดแจกันดอกไม้อยู่มุมห้อง แอบมองทั้งคู่ด้วยความริษยา

“นายขา ไปนอนพักผ่อนตรงโซฟาหน่อยมั้ยคะ” ชัญญาแตะแขนของเอกวัฒน์เบา

“อืม..ก็ดีเหมือนกัน” เอกวัฒน์มีสีหน้าไม่สดชื่น

“นายคะ ญ่าว่านายไปล้างหน้าซักหน่อยดีกว่าค่ะ จะได้สดชื่น เดี๋ยวญ่าช่วยนะคะ” ชัญญาประคองเอกวัฒน์ไปที่ห้องน้ำ โดยที่เขาไม่ได้ขัดขืนใดๆ

“น่าสงสารคุณเกศนะคะ” ชัญญาเอ่ยเบาๆ ขณะเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำเช็ดตามใบหน้าให้เอกวัฒน์

“......”

เอกวัฒน์นิ่งเงียบ ไม่พูดจาใดๆ ภายในใจเขาไม่ได้รู้สึกเศร้า หรือเสียใจที่ภรรยาของเขาป่วยอาการหนัก

ภายในใจและร่างกายของเขาตอนนี้กลับรุ่มร้อนไปด้วยไฟปรารถนา

เขาอยากสัมผัสหญิงสาวตรงหน้า อยากเล่นรักกับเธอ

เขาพยายามข่มอารมณ์และความรู้สึก เพราะมันไม่ควรเกิดขึ้นที่นี่ ตอนนี้

แต่ดูเหมือนว่า ความพยายามของเขาจะไร้ผล เพราะมือแสนสวยของชัญญากำลังสัมผัสไปตามร่างกายของเขา

“อ๊ะ”

ชัญญาอุทานเบาๆ เมื่อเอกวัฒน์ดึงตัวเธอเข้าไปจูบอย่างดุดัน เร่าร้อน ชัญญาไม่ได้ต่อต้าน เธอตอบรับจูบของเขาอย่างดื่มด่ำ มือของพวกเขาโอบกอดกันแน่น

เอกวัฒน์ดันตัวชัญญาไปติดกับผนังห้องน้ำ ร่างกายของพวกเขาแนบชิดกัน เสียงจูบดังไปทั่วห้องน้ำ

เอกวัฒน์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออก เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม เขาก้มลงจูบหน้าอกของเธอ มือของเขาลูบไล้ร่างกายของเธอ เขาปลุกเร้าเธอจนเธอรู้สึกตื่นเต้น

“อ๊า..นายขา” ชัญญาครางออกมาด้วยความสุข

“เบาๆ สิ” เอกวัฒน์ขบติ่งหูของเธอเบาๆ

“อื๊อ..ไม่..ไหว.ค่ะ.” ชัญญากระซิบตอบด้วยเสียงกระเส่า

“หึ” เอกวัฒน์คลี่ยิ้มอย่างพอใจ

เอกวัฒน์อุ้มชัญญาขึ้นไปวางบนอ่างล้างหน้า เขาดันตัวเองเข้าไปที่ร่างกายเธอ โดยที่กระโปรงสั้นของชัญญาไม่ได้หลุดออกจากตัวด้วยซ้ำ

ชัญญารู้สึกตื่นเต้นถึงขั้นสุด การแอบมีอะไรกับเอกวัฒน์ในห้องน้ำที่ภรรยาของเขานอนป่วยอยู่ ทำให้ชัญญาตื่นเต้นเป็นทวีคูณ เธอกำลังจะปลดปล่อยความสุขออกมา

“ยัง..ยังก่อน..” เสียงของเอกวัฒน์ดังงึมงำ

“นายขา...”

เอกวัฒน์ไม่สนใจเสียงร้องของชัญญา ตอนนี้เขาหน้ามืดตามัวหลงเสน่ห์ของชัญญาเต็มที่

เอกวัฒน์เริ่มเล่นรักกับเธออย่างร้อนแรง และเร่าร้อน

ชัญญาหอบ เธอหายใจไม่ทันกับบทรักร้อนแรง เธอกัดไปที่ไหล่ของเอกวัฒน์เพื่อไม่ให้กรีดร้องออกมา

เธอปลดปล่อยความสุขออกมานับครั้งไม่ถ้วน

เอกวัฒน์ยิ้มอย่างพอใจ

พวกเขารักกันอย่างเร่าร้อน ไฟปรารถนาที่เอกวัฒน์เก็บไว้ได้บรรเลงกับชัญญาจนในที่สุดทั้งคู่ก็ปลดปล่อยความสุขออกมา

---

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องผ่านใบไม้หนาแน่นของสวนสาธารณะ ก้องเกียรติกำลังเดินเคียงข้างญาณวดีตรงไปยังโรงพยาบาลจิตเวช

เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อน ก้องเกียรติกลับมาก็พบนวลพรรณนอนสลบไม่ได้สติอยู่ในห้องนอน เขารีบนำภรรยาของเขาส่งโรงพบาบาลทันที แต่ดูเหมือนว่า อาการของเธอไม่ดีขึ้น

ครั้งล่าสุดที่ก้องเกียรติพบหมอผู้ดูแล คุณหมอบอกว่า นวลพรรณมีอาการหึงหวงผิดปกติ คิดมาก วิตกกังวล มักจินตนาการไปเองว่า คนอื่นกำลังคบชู้กับสามีของเธอ ที่สำคัญ เธอมีอาการหูแว่วได้ยินเสียงประหลาด มองเห็นภาพหลอนผู้หญิงคนหนึ่งตลอดเวลา อารมณ์แปรปรวน และมีความคิดหวาดระแวง ซึ่งเป็นอาการของโรคจิตประเภทหนึ่ง

คุณหมอได้บอกเขาว่า ต้องส่งตัวเธอเข้าโรงพยาบาทจิตเวช เพื่อรักษาอาการของเธอ

ก้องเกียรติไม่รู้จะปรึกษาใคร คนที่เขาสามารถพูดคุยได้มีเพียงญาณวดีคนเดียว

ปลายทางที่พวกเขากำลังจะเดินไปถึงคือโรงพยาบาลจิตเวช หรือเรียกง่ายๆ ว่าโรงพยาบาลบ้า

นวลพรรณถูกกักขังอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล

กลิ่นยาฆ่าเชื้อ โชยมาแตะจมูก บรรยากาศรอบตัวดูอึดอัด ก้องเกียรติกับญาณวดีมองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปภายใน

ทันทีที่พวกเขาเข้าไป ก็รู้สึกเหมือนมีสายตาหลายคู่จ้องมองพวกเขาอยู่ ผู้ป่วยจิตเวชหลายคนยืนอยู่ตามมุมห้อง

บางคนหัวเราะ บางคนร้องไห้ บางคนก็จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

ก้องเกียรติกับญาณวดีรู้สึกขนลุกซู่ แต่พวกเขาก็พยายามใจเย็น ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องผู้ป่วยของนวลพรรณ

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าห้อง เป็นจังหวะที่พยาบาลวัยกลางคนเปิดประตูออกมา

“มาหาใครคะ?”

“มาหานวลพรรณค่ะ” ญาณวดีตอบ

“คุณนวลพรรณอยู่ด้านโน้นค่ะ”

ก้องเกียรติกับญาณวดีเดินเข้าไปในห้อง นวลพรรณนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอดูผอมลงมาก ดวงตาของเธอหมองคล้ำ เธอไม่พูดอะไร เธอเพียงแค่มองก้องเกียรติกับญาณวดีด้วยสายตาว่างเปล่า

ก้องเกียรติรู้สึกใจสลาย เขาไม่เคยเห็นภรรยาในภาพนี้มาก่อน

“นวล จำพวกเราได้ไหม?” ก้องเอ่ยถาม

นวลพรรณไม่ตอบอะไร กลับมองพวกเขาด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนเดิม

“นวล....” ก้องเกียรติกำลังจะจับตัวภรรยาของเขา

“ม่ายย อย่าเข้ามา ไปให้พ้น” นวลพรรณกรีดร้องเสียงดัง

“คุณคะ ออกห่างจากคนไข้ด้วยค่ะ” พยาบาลคนเดิมรีบเข้ามาพาตัวนวลพรรณออกจากตรงนั้น

“ทำไมนวลถึงเป็นแบบนี้ไปได้” ก้องเกียรติมีสีหน้าเศร้าหมอง

“ไม่เป็นไรนะคะ ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างคุณเอง” ญาณวดีบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและโอบกอดก้องเกียรติไว้

“ขอบคุณนะ ผมนี่โชคดีจริงๆ ที่ยังมีคุณ” ก้องเกียรติยิ้มออกมา

ญาณวดีแอบยิ้มออกมาอย่างสะใจ

ก้องเกียรติไม่มีวันรู้ว่า ต้นเหตุที่ทำให้นวลพรรณเป็นแบบนี้ ก็คือ ญาณวดี