ตอนที่ 13 วงล้อชะตาเริ่มหมุน (2)

ภายในห้องคอนโดหรู

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องผ่านหน้าต่าง ปลุกให้ธีรเทพตื่น เขาขยับตัวมองไปรอบๆ ห้องนอน แต่ไม่พบกานต์รวี

ธีรเทพรู้สึกงุนงง เขาลุกจากเตียงและเดินออกมาด้านนอก มองหาภรรยาของเขา พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง ติดไว้ที่ตู้เย็นเขียนว่า “สุดสัปดาห์นี้ ฉันไปกับชัญญานะคะ กลับมาวันจันทร์ค่ะ”

ธีรเทพอ่านโน้ตจบ ก็รู้สึกแปลกใจ เพราะหมู่นี้กานต์รวีใช้เวลากับชัญญา เพื่อนสนิทของเธอเป็นส่วนใหญ่ บางครั้งกานต์รวีก็ไม่กลับมานอนที่ห้อง โดยให้เหตุผลว่า ชัญญามีปัญหา เธอจึงไปนอนเป็นเพื่อน

แต่ธีรเทพก็ปล่อยผ่านไป เพราะกานต์รวีเคยเล่าให้เขาฟังว่า ชัญญาเป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญ และเขาก็เคยเจอชัญญาครั้งหนึ่ง เท่าที่เขาเห็น ชัญญาเป็นผู้หญิงสวย เก่ง ฉลาด พูดจาไพเราะ การที่กานต์รวีมีเพื่อนดีแบบนี้ เขาก็รู้สึกดีใจด้วย

แต่ช่วงนี้เขารู้สึกเหมือนกานต์รวีห่างเหินไป เรื่องปกติที่เขาเคยปฏิบัติกันทุกคืน กานต์รวีก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมมีอะไรด้วย

“เฮ้อ...แล้ววันหยุดแบบนี้เราจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย”

ธีรเทพถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปที่เครื่องชงกาแฟ พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นงานออกแบบสินค้าตัวใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเขาก็นึกออก เขาหยิบโทรศัพท์กดโทรหาทันที

“สวัสดีครับ คุณณัฐ” ธีรเทพทักทายหลังจากที่อีกฝ่ายรับสาย

“ตอนนี้คุณอยู่ไหน ผมอยากเห็นแบบร่างน่ะ”

เสียงปลายสายโวยวายออกมาเสียงดัง จนธีรเทพต้องเอาหูออกห่างจากโทรศัพท์

“น่า น่า ผมขอเห็นหน่อยนึงก็ยังดี นะ” ธีรเทพไม่ละความพยายาม

“โอเค งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ” ธีรเทพยิ้มกริ่มอารมณ์ดีหลังจากวางโทรศัพท์

“ไปเจอหน้าสาวขี้โวยวายซะหน่อยก็ดีเหมือนกัน”

ธีรเทพหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะรีบไปอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอก

---

คลังความรู้มหาศาล

ณัฐรินีย์กำลังเดินเลือกหนังสืออยู่ภายในหอสมุดโบราณ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ชั้นวางหนังสือเรียงรายอยู่สองข้างทางที่เต็มไปด้วยหนังสือเก่าและใหม่มากมาย

ณัฐรินีย์รู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก เมื่อเห็นหนังสือออกแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเรียงรายอยู่บนชั้นหนังสือ

“เชิญเลือกตามสบายเลยนะครับ คุณหนู” วิลเลียม พ่อบ้านหอสมุดนำเธอมายังโซนหนังสือออกแบบที่มีมากมายตระการตา

“ขอบคุณมากค่ะ”

ณัฐรินีย์ดีใจมาก เธอค่อยๆ เลือกหนังสือทีละเล่มที่เธอสนใจ จนหนังสือในมือของเธอมีประมาณสิบเล่ม

“ไอ ไอ ดูนี่สิ” ณัฐรินีย์ร้องเรียกอาคิราด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“อะไรเหรอ ?”

“หนังสือออกแบบสมัยโบราณ นี่ก็สมัยโกธิค นี่ก็สมัย...”

“พอๆ เห็นแล้วจ้ะ” อาคิรารีบเบรกก่อนที่ณัฐรินีย์จะพล่ามไปมากกว่านี้

“หึหึ ดูท่าคุณณัฐจะได้หนังสือมากมายเลยนะครับ”

กฤตินที่เดินเข้ามาพร้อมกับวางกาแฟลาเต้เย็นไว้ตรงหน้าณัฐรินีย์

“อุ๊ย ขอบคุณค่ะ” ณัฐรินีย์ยังไม่หายตื่นเต้น

“หนังสือเยอะแบบนี้ ฉันขอมาทำงานที่นี่ทุกเสาร์-อาทิตย์ได้มั้ยอะ” ณัฐรินีย์ถามกฤติน ดวงตาเป็นประกาย

“ยัยณัฐ!” อาคิราตีแขนเพื่อน

“ก็นะ หนังสือออกแบบเยอะแบบนี้ ฉันดูวันเดียวไม่พอหรอก ได้มั้ยคะ?”

“ได้สิครับ ถ้าไอมาด้วย” กฤตินยิ้มกริ่มพลางเหลือบมองอาคิรา

“ไอต้องมาด้วยอยู่แล้วล่ะ” ณัฐรินีย์ตะโกน

“เฮ้ย ฉันตกลงเมื่อไหร่?”

“ตอนนี้ไง” ณัฐรินีย์ยิ้มแผล่ให้เพื่อนสาว

“เดี๋ยวเหอะ!” อาคิราถลึงตามองเพื่อน

“อ๊ะ รับโทรศัพท์ก่อนนะ” เสียงโทรศัพท์ของณัฐรินีย์ดังขัดจังหวะพอดี

“ขอโทษนะที่..”

“ไม่เป็นไร เพื่อนเธอกระตือรือร้นดีนี่” กฤตินยิ้ม

“อย่ามาเร่งฉันได้มั้ยคุณ งานเพิ่งรับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว จะเร่งไปไหนกันห๊า!”

เสียงณัฐรินีย์ตะโกนโวยวายโหวกเหวก ทำให้กฤตินและอาคิราหันไปมอง

“ฉันละปวดหัวกับยัยคนนี้จริงๆ” อาคิราส่ายหน้าอ่อนใจ

“ทำไมล่ะ เพื่อนเธอจริงใจดีออก”

“บางทีก็ห่ามเกินไปน่ะสิ” อาคิราถอนหายใจ

“เออๆ อยากมาก็มา ตามใจคุณ แค่นี้นะ” ณัฐรินีย์วางโทรศัพท์ด้วยความขัดเคือง

“มีอะไรอะ?”

“ก็อีตาธีรเทพน่ะสิ ขอมาดูแบบร่างสินค้าตัวใหม่ ฉันยังทำไม่ถึงไหนเลย รีบไปไหนก็ไม่รู้” ณัฐรินีย์บ่นพึมพำไม่พอใจ

“เอ่อ คุณกฤตินคะ จะว่าอะไรมั้ย ถ้ามีคนมาเพิ่ม..”

“ไม่มีปัญหาครับ เดี๋ยวผมให้คุณยืมห้องทำงานด้านซ้าย คุณจะได้มีสมาธิทำงาน” กฤตินบอก และเดินออกจากห้องไป

“ยัยณัฐ!เกรงใจเค้า” อาคิรากระซิบเบาๆ

“เกรงใจอะไร แฟนตัวเองแท้ๆ”

“ยัยณัฐ!!!”

ณัฐรินีย์ทำปากยื่นใส่ก่อนจะคว้าโน้ตบุ๊ค และหนังสือลุกขึ้นเดินตามกฤตินออกไปทันที

ธีรเทพใช้เวลาขับรถสปอร์ตสีดำหรูของเขาไม่นาน ก็เดินทางมาถึงหอสมุดโบราณที่ณัฐรินีย์ส่งพิกัดให้ทางมือถือ

เมื่อมาถึงเขาก็ตกตะลึงในความสวยงามของหอสมุดโบราณแห่งนี้ไม่ต่างจากณัฐรินีย์

“มีสถานที่แบบนี้ด้วยรึเนี่ย” ธีรเทพพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในของหอสมุด

ทันทีที่ธีรเทพย่างก้าวเข้าในหอสมุด วิลเลียมก็เดินตรงมาหาเขาทันที และเชิญเขาไปยังห้องที่ณัฐรินีย์ทำงาน

“คุณนี่เจ๋งนะ หาสถานที่ทำงานสวยๆ แบบนี้ได้น่ะ”

ธีรเทพเอ่ยชมณัฐรินีย์ทันทีที่เห็นหน้า

“เพื่อนฉันหาให้น่ะ” ณัฐรินีย์ไม่สนใจ เธอง่วนกับการออกแบบในโน้ตบุ๊ค

“เหรอ? แล้วงานถึงไหนแล้วน่ะ?” ธีรเทพหยิบงานออกแบบที่ณัฐรินีย์วางกางไว้บนโต๊ะขึ้นมาดู

“โอ้โห อันนี้ก็ดีเลยนะ แต่แบบ...”

“มันยังไม่โดน”

“มันยังไม่โดน”

ธีรเทพและณัฐรินีย์พูดขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะออกมา

ถึงณัฐรินีย์จะไม่ชอบขี้หน้าธีรเทพ แต่ด้วยวิธีการทำงาน และความชื่นชอบในการออกแบบ ทำให้ทั้งคู่เข้ากันได้ดี

ท่าทางของทั้งสองคน ทำให้อาคิราและกฤตินที่แอบมองอยู่รู้สึกโล่งอก ที่ไม่เกิดการทะเลาะกันขึ้น

---

ค่ำคืนที่ชวนวาบหวาม

การทำงานของณัฐรินีย์และธีรเทพเป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งสองคนได้ไอเดียจากหนังสือออกแบบโบราณที่อยู่ภายในหอสมุด

ทั้งนี้ หอสมุดแห่งนี้มีกฎไม่ให้ยืมหนังสือโบราณที่มีอายุเกินห้าสิบปีขึ้นไปออกไปข้างนอก ทำให้ทั้งสองคนจำเป็นต้องกลับมาที่หอสมุดแห่งนี้ใหม่ในวันรุ่งขึ้น

“คุณจะกลับรึยัง เดี๋ยวผมไปส่ง” ธีรเทพถามณัฐรินีย์

“ฉันเอารถมา”

“เดี๋ยวผมไปส่งไอเองครับ” กฤตินชิงบอก

“คุณกฤตมีรถเหรอ?”

“นั่งรถเมล์ก็ได้นี่ครับ” กฤตินหัวเราะ

“งั้น...ฉันฝากไอด้วย นี่กุญแจ” ณัฐรินีย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่งกุญแจรถของเธอให้กฤตินทันที

“เฮ้ย ณัฐ!”

“งั้นเราไปกันเถอะ เจอกันพรุ่งนี้นะไอ”

ณัฐรินีย์โบกมือลาอาคิราอย่างร่าเริง และรีบดึงแขนธีรเทพให้เดินตามเธอไป

“เอ๊า เทกันเฉย” อาคิราบ่นอุบ

“เพื่อนเธอรู้งานดีนี่” กฤตินยักคิ้วให้อาคิรา

“ไปช่วยฉันเช็คหนังสือแปปนึง แล้วเราค่อยกลับกัน”

กฤตินส่งยิ้มหวาน อาคิรารู้ดีว่า เธอปฏิเสธเขาไม่ได้เหมือนเดิม

กฤตินพาอาคิราเข้าไปห้องทำงานส่วนตัวของเขา และให้เธอช่วยเช็คหนังสือที่เพิ่งได้มาใหม่ อาคิราเพลิดเพลินกับการเช็คหนังสือและนำไปเก็บเข้าในชั้นหนังสือ ไม่นานเธอก็ทำเสร็จ

“ขอโทษนะที่ให้อยู่ช่วยจนดึกเลย” กฤตินเก็บหนังสือเล่มสุดท้ายเข้าชั้นพอดี

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชอบหนังสือน่ะ” อาคิรายิ้มหวานให้กฤติน

“หืม...ยิ้มให้ฉันแบบนี้ อันตรายนะ” กฤตินหรี่ตามองหญิงสาว

“เอ๊ะ?”

กฤตินดันตัวอาคิราไปจนติดชั้นหนังสือ ใบหน้าของเขาใกล้เธอเหลือเกิน หัวใจของอาคิราเต้นระรัว

“รู้มั้ย...ว่าวันนี้เธอแต่งตัวน่ารักเกินไป จนฉันอยากจะ...”

กฤตินไม่พูดเปล่า ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปตามแก้มนุ่มนิ่มของเธอ ลมหายใจอุ่นรดที่ซอกคอ มือของเขาเริ่มซุกซน อาคิราหน้าแดง ตัวสั่นเล็กน้อย กฤตินหอมแก้มเธอเบาๆ

“วันนี้พอแค่นี้ดีกว่า” กฤตินปล่อยตัวอาคิรา

“ปะ กลับกัน” กฤตินส่งมือให้อาคิรา

“รึอยากจะต่อ ?” กฤตินหัวเราะร่า

“อึก!”

“พอเลย” อาคิราพึมพำก่อนจะส่งมือให้เขา

กฤตินยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทางของอาคิรา

เขาคิดว่า เขารอได้ ถ้าอาคิราพร้อม

เพราะฉะนั้น เขาไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ

เขารอมาตั้งนานแล้ว รออีกนิดจะเป็นไรไป