บทที่11.ชั่งใจ

พลบค่ำในบาร์แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างๆร้านภาพวาด

บรรยากาศที่อบอุ่น เสียงเพลงแจ๊สบรรเลงเบา ๆ จากมุมเวทีเติมเต็มบรรยากาศอันสบายใจ โต๊ะอาหารที่อิมิลี่และเลโอนั่งอยู่ถูกจัดอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีสไตล์ แสงไฟอุ่น ๆ ส่องกระทบแก้วไวน์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

เลโอนั่งฝั่งตรงข้ามของอิมิลี่ด้วยท่าทีผ่อนคลาย สายตาของเขาสำรวจบรรยากาศรอบตัว ก่อนจะกลับมาจดจ่อที่หญิงสาวตรงหน้า

“ฉันว่าเคยเห็นคุณที่ไหนสักแห่งนะ” อิมิลี่พูดขึ้น หลังจากรออาหารที่สั่งถูกเสิร์ฟ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

เลโอเลิกคิ้วเล็กน้อยและยิ้มบาง “อาจจะใช่ครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตาที่เขาจ้องมองเธอแฝงไปด้วยความลึกลับ ราวกับเขากำลังซ่อนความลับบางอย่างไว้

อิมิลี่จ้องนัยน์ตาเขาอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับพยายามอ่านความหมายในคำพูดของเขา แต่สุดท้ายเธอก็ยิ้มและส่ายหัวเบา ๆ

“แต่ยังไงก็ช่างเถอะ”

เธอยกแก้วไวน์ขึ้นมาชู พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ขอบคุณมาก ๆ สำหรับการมานั่งเป็นเพื่อนทานอาหารเย็นมื้อนี้ค่ะ”

เลโอยิ้มยิ้มมุมปาก สายตาของเขามีแววขี้เล่นเล็กน้อย เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและชนกับแก้วของเธอเบา ๆ เสียงแก้วกระทบกันดังกังวานแผ่วเบา เขากล่าวเบาๆ

“ยินดีครับ คุณอิมิลี่” พร้อมมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนกำลังอ่านใจ ราวกับคำตอบของเขาแฝงนัยบางอย่างที่รอให้เธอค้นพบ

“อาหารมาแล้วค่ะ เชิญเลยค่ะ” อิมิลี่กล่าวพร้อมรอยยิ้มสุภาพ ขณะที่พนักงานนำจานอาหารวางลงบนโต๊ะทีละจาน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอาหารร้อน ๆ ลอยขึ้นมากระตุ้นความอยากอาหาร

เลโอยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าให้ “ขอบคุณครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาของเขาจับจ้องอาหารตรงหน้า ก่อนจะหันกลับมามองอิมิลี่

“ดูน่าอร่อยมากเลย” เขากล่าวอย่างชื่นชม มือของเขาหยิบช้อนส้อมขึ้นมา แต่ยังรอให้อิมิลี่เริ่มก่อน ราวกับให้เกียรติเธอ

อิมิลี่ยิ้มตอบ “ลองชิมดูสิคะ ฉันคิดว่าคุณน่าจะชอบ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ขณะที่เริ่มตักอาหารของตัวเอง

ทั้งสองพูดคุยกันเบา ๆ พลางหัวเราะอย่างผ่อนคลายมีเสียงเพลงแจ็สเป็นฉากหลัง

………………

ตัดภาพมาที่บาร์แห่งหนึ่ง ที่ต่างจังหวัด

บรรยากาศในบาร์แตกต่างจากที่อิมิลี่และเลโอนั่งอยู่โดยสิ้นเชิง โต๊ะในมุมห้องสลัวไปด้วยแสงไฟสีอำพัน เสียงพูดคุยเบา ๆ ผสมกับเสียงแก้วเครื่องดื่มกระทบกันเป็นระยะ

เสียงวางแก้วกระทบโต๊ะดัง ปัง! ลงกลางโต๊ะใหญ่ทำลายความเงียบในพื้นที่นั้น เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ชายวัยกลางคนในชุดสูทเรียบหรู มีท่าทางเคร่งขรึม แต่แฝงความกดดัน สบตาเจมส์ตรงหน้าอย่างไม่ลดละ

“เราจะไม่ยอมรับผิดชอบใด ๆ ทางบริษัทรับเหมาต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบทั้งหมด” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ความไม่พอใจฉายชัดในสีหน้า

เจมส์นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเขามองแก้วในมือ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ รับฟังอย่างตั้งใจ

เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ไม่ลดท่าที “คุณต้องจัดการให้สำเร็จนะคุณทนาย ผมต้องการให้เรื่องนี้จบโดยเร็วที่สุด” น้ำเสียงที่เขาใช้เจือความกดดันชัดเจน

เจมส์หลับตาเล็กน้อย ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักความคิดในหัว ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่หนักแน่น “ครับ”

แม้คำตอบของเขาสั้น แต่แฝงไปด้วยการตัดสินใจที่หนักหน่วง บรรยากาศรอบโต๊ะยังคงตึงเครียด แม้ทั้งสองจะหยุดพูด

เสียงแก้วเครื่องดื่มกระทบโต๊ะอีกครั้ง ราวกับเป็นจังหวะสุดท้ายของการเจรจาในค่ำคืนนี้

…….

หลังจากการพบปะพูดคุยกับเจ้าของและผู้บริหารระดับสูงเสร็จสิ้น เจมส์และแอลซ่ายืนมองรถที่เพิ่งออกจากหน้าบาร์ แสงไฟยามค่ำคืนสะท้อนบนพื้นเปียกเล็กน้อยจากฝนที่เพิ่งซาไป บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ แต่ในใจของเจมส์ยังคงเต็มไปด้วยความเครียด

แอลซ่าสังเกตเห็นท่าทางของเขา เธอเดินเข้ามาใกล้ “คุณอยากดื่มต่ออีกไหมคะ?” น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความเข้าใจ

เจมส์เงยหน้ามองเธอ ดวงตาเขาฉายแววลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ได้ครับ”

ทั้งสองก้าวกลับเข้าไปในบาร์อีกครั้งแต่ เสียงเพลงเบา ๆของที่นี่ดูเหมือนจะช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดได้บ้าง

“ขอวิสกี้สองแก้วค่ะ” แอลซ่าสั่งพนักงานหลังจากทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะ

เธอหันมายิ้มให้เจมส์ “ตอนนี้เราหยุดเรื่องงานไว้ก่อนดีกว่าค่ะ เรามาหาอะไรสนุก ๆ เล่นกันดีกว่า” เธอพูดขณะหยิบเกมเล็ก ๆ บนโต๊ะขึ้นมา

“ใครแพ้ ยกช็อตค่ะ” แอลซ่ากล่าวพลางยิ้มเจ้าเล่ห์

เกมเริ่มต้นขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ เจมส์เริ่มรู้สึกผ่อนคลาย เขาลืมเรื่องงานที่เครียดมาตลอดทั้งวัน และปล่อยใจให้สนุกกับช่วงเวลานี้ ทั้งสองหัวเราะและพูดคุยกันอย่างออกรส

ระหว่างเกม สายตาของทั้งสองสบเข้ากัน ดวงตาเป็นประกายและเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ต้องการคำอธิบาย มันเยิ้มและอบอุ่น ราวกับช่วงเวลานี้เป็นของพวกเขาสองคนเท่านั้น

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณครับ” เจมส์พูดขึ้นหลังจากดื่มช็อตสุดท้าย แอลซ่ายิ้มอย่างพอใจ ก่อนพยักหน้ารับ ทั้งสองลุกขึ้นและเดินออกจากบาร์ไปด้วยกัน

……

บนรถของเจมส์ ความเงียบโรยตัวจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสอง เส้นทางที่พวกเขาขับผ่านนั้นมืดสลัว ล้อมรอบด้วยป่าทึบ แสงไฟหน้ารถพุ่งตรงไปยังถนนแคบที่ทอดยาว บ้านของแอลซ่าตั้งอยู่ห่างออกไปโดยอยู่ในโครงการหมู่บ้านหรูที่เงียบสงบ

“คุณอยู่ไกลมากเลยนะครับ ปกติกลับยังไงครับ?” เจมส์เอ่ยถามขณะที่ยังคงขับต่อไป น้ำเสียงของเขาผ่อนคลาย แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

“ปกติดิฉันไม่กลับดึกค่ะ” แอลซ่าตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ “แต่ถ้าจำเป็นก็เรียกอูเบอร์ค่ะ... แค่คืนนี้รู้ว่าคุณจะมาส่ง ก็ดึกได้”

เจมส์หัวเราะเบา ๆ กับคำตอบนั้น แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรเพิ่มเติม แอลซ่าก็ถามขึ้น

“แต่ว่า คุณได้แจ้งคนที่บ้านหรือยังคะ?ว่าคืนนี้ไม่ได้กลับ”

พลันเครื่องยนต์ได้หยุดที่หน้าทางเข้าบ้านของแอลซ่าพอดี เจมส์หันมามองเธอ ขณะที่เธอปลดสายคาดเบลต์เพื่อเตรียมลงจากรถ เขาอึ้งไปชั่วครู่กับคำถามของเธอ แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบา ๆ

แอลซ่าก้าวลงจากรถ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขอบคุณค่ะ คุณทนาย... แล้วเจอกันค่ะ”

เธอเปิดประตูออกจากรถพร้อมรอยยิ้มบางที่มีเสน่ห์ แต่ในแววตาและการหันกลับไปมองครั้งสุดท้าย รอยยิ้มนั้นแฝงบางอย่างที่เหมือนเป็นคำเชื้อเชิญ

เจมส์นั่งนิ่งในรถเพียงเสี้ยววินาที ราวกับกำลังชั่งใจ แต่แล้วเขาก็ก้าวออกจากรถทันที ความตั้งใจของเขาชัดเจน เขาไม่คิดที่จะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือ….