บทที่14.แรงกดดันและข้อความจากเลโอ

หลังจากเสร็จสิ้นการเยี่ยมซาร่าที่โรงพยาบาล อีมิลี่ก็เดินทางมายังงร้านภาพ The Brushstroke ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

แม้ภายนอกร้านจะดูอบอุ่นด้วยแสงไฟสีทองที่ส่องออกมาจากหน้าต่างบานใหญ่ แต่สำหรับเธอ มันแทบไม่อาจทำให้ความรู้สึกหนักในใจนั้นเบาบางลง

มือเรียวของเธอผลักประตูไม้เก่าที่แฝงเสน่ห์อย่างมีศิลป์

สียงกระดิ่งเล็ก ๆ บนประตูดังขึ้นเบา ๆ คล้ายจะต้อนรับการมาถึงของเธอ  เมื่อเธอก้าวเข้ามาในร้าน  หัวใจเธอเหมือนหยุดเต้นชั่วขณะ เมื่อสายตาแรกจับจ้องไปที่ผู้หญิงสวมชุดผ้าไหมสีน้ำทะเลช่างเปล่งออร่าอันสง่างามเกินเอื้อม  พลางเอ่ยชื่อเบาๆในลำคอ

“คุณหญิง อลิซซาเบธ”

ชุดผ้าไหมทีหรูหราที่ท่านผู้หญิงสวมนั้น เนื้อผ้าเรียบลื่นจับจีบอย่างประณีต ผมของเธอถูกจัดแต่งอย่างไร้ที่ติเธอยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางร้าน ทว่าดวงตาคมกริบกลับจ้องไปที่อิมิลี่เพียงผู้เดียว สายตานั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังและมั่นใจ สะท้อนให้เห็นถึงบุคลิกของผู้หญิงที่รู้ในสิ่งที่ต้องการและไม่ลังเลที่จะเรียกร้องมัน

อิมิลี่รู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ซ่านในอากาศ การปรากฏตัวของคุณหญิงอลิซาเบธไม่ได้เปลี่ยนเพียงบรรยากาศในร้าน แต่ยังเหมือนเป็นสัญญาณว่า มีบางสิ่งสำคัญและเร่งด่วนที่กำลังจะเกิดขึ้น

“สวัสดี อิมิลี่” น้ำเสียงของคุณหญิงนุ่มนวล ทว่ามีความเยือกเย็นและหนักแน่นซ่อนอยู่ในถ้อยคำนั้น

คำทักทายเรียบง่ายนั้นแต่กลับทำให้หัวใจของอิมิลี่อึดอัด ภาพของซ่าร่าในโรงพยาบาลยังคงตามหลอกหลอน ความคิดของเธอพลันสะดุดราวกับถูกกดทับ เธอสูดลมหายใจลึก พยายามดึงสติที่กำลังหลุดลอยกลับมา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความมั่นคงไว้

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงอลิซซาเบธ”อิมิลี่พูดพลางขยับมุมปากขึ้นเล็กน้อย

คุณหญิงพยักหน้ารับ แต่สายตาที่แหลมคมยังคงเพ่งอิมิลี่อย่างไม่ลดละ ประเมินอิมิลี่อย่างละเอียดราวกับพยายามมองทะลุเข้าไปในจิตใจของหญิงสาวให้จงได้

“เธอดูเหนื่อยล้านะอิมิลี่...” อลิซซาเบธเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแฝงความสงสัย แววตาแหลมคมของเธอสำรวจสีหน้าและท่าทางของอิมิลี่อย่างละเอียด

“เธอโอเคไหม อิมิลี่?” เธอถามต่อ พลางก้าวเข้ามาใกล้อีกเล็กน้อย ดวงตาราวกับพยายามเจาะลึกถึงความรู้สึกที่อิมิลี่ซ่อนอยู่

อิมิลี่กลืนน้ำลายแผ่วเบา ก่อนเบือนสายตาไปยังเคาน์เตอร์ร้าน หวังจะพบเลโอที่นั่น แต่กลับเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูไม่คุ้นตาแทน

เธอหันกลับมาหาอลิซซาเบธอีกครั้ง พยายามรวบรวมสติและตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ฉันสบายดีค่ะคุณหญิง”คำตอบของเธอเจือความลังเลเล็กน้อย แต่ยังคงความมั่นคงในน้ำเสียง

อลิซซาเบธพยักหน้าเบาๆ แต่สายตาของเธอบ่งบอกว่ากำลังวิเคราะห์คำตอบนั้นอย่างลึกซึ้ง

"อย่างนั้นเหรอ..." เสียงของอลิซซาเบธเบาและเรียบนิ่ง แต่กลับทิ้งความรู้สึกคลุมเครือไว้ในอากาศ สายตาของเธอเลื่อนไปยังหญิงสาวที่กำลังจัดเอกสารหลังเคาน์เตอร์ ทว่าดูเหมือนความสนใจนั้นเป็นเพียงฉากหน้า เพราะแท้จริงแล้ว เธอกำลังประเมินบางอย่างในความเงียบ

อิมิลี่สูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์ หญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์กำลังจัดเรียงเอกสาร ดูเหมือนไม่ทันสังเกตการมาของอิมิลี่

“ขอโทษนะคะ” อิมิลี่เอ่ยขึ้นเบาๆ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุภาพ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มบางๆ ด้วยท่าทีสุภาพ

“มีอะไรให้ช่วยคะ?”

อิมิลี่โน้มตัวเข้าไปเล็กน้อย กระซิบเบาๆ “ เลโอไม่มาเหรอ”

“ฉันมาแทนคุณซาร่าและคุณเลโอน่าจะติดธุระคะ ฉันจึงต้องอยู่ตรงนี้”

“แล้วคุณมีเบอร์ติดต่อเลโอไหมคะ?”

หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย คำถามนั้นทำให้เธอดูประหลาดใจ เธอขมวดคิ้วบางๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงลังเล “เอ่อ...เบอร์ของคุณเลโอน่ะเหรอคะ? ฉันไม่มีค่ะ เขาไม่ได้ให้เบอร์ติดต่อไว้กับฉันโดยตรง”

คำตอบนั้นทำให้อิมิลี่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เธอก็พยักหน้ารับพลางส่งยิ้มสุภาพ “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวเสียงเบา ก่อนจะถอยออกมา ปล่อยให้ความคิดหมุนวนถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไป

ทันใดนั้น อลิซซาเบธหันกลับมาด้วยท่าทีสง่างาม ดวงตาของเธอจับจ้องอิมิลี่อย่างมั่นคง “เอาล่ะ อิมิลี่” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เฉียบขาด “เดี๋ยวฉันจะกลับมาใหม่ หวังว่าภาพวาดที่ฉันต้องการนั้นจะเสร็จเร็วๆ นี้”

เธอหยุดเล็กน้อย ก่อนพูดประโยคที่ทำให้บรรยากาศในร้านตึงเครียดยิ่งขึ้น “อ้ออีกอย่าง... ฉันลืมบอกเธอไป ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ”

พูดจบ เธอหมุนตัวกลับก้าวเดินออกไปอย่างสง่างาม  เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังสะท้อนไปทั่วร้าน เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นขณะที่เธอจากไป

อิมิลี่มองตามหลังคุณหญิงอลิซซาเบธที่เดินจากไป ความรู้สึกหลากหลายประดังขึ้นมาในใจ ทั้งแรงกดดันและความโล่งใจที่การเผชิญหน้าจบลงเพียงชั่วคราว เธอรู้ดีว่าความคาดหวังจากคุณหญิงนั้นสูงส่งและไม่เปิดโอกาสให้เธอมีทางเลือกมากนัก เวลาเริ่มร่อยหรอ และภารกิจครั้งนี้สำคัญเกินกว่าจะล้มเหลวได้

เมื่อเธอกลับมายังพื้นที่ทำงานหลังม่าน อิมิลี่ทอดสายตามองรอบห้องอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่สายตาจะหยุดนิ่งที่ภาพวาดของเลโอ ภาพนั้นแม้จะมีลายเส้นอันสง่างาม แต่ก็ยังขาดความสมบูรณ์ ความไม่ลงตัวบางอย่างในงานยิ่งเพิ่มความกดดันให้กับเธอ เธอจ้องมองมันนิ่ง ราวกับพยายามค้นหาสิ่งที่ขาดหาย

เธอสูดลมหายใจลึก พยายามดึงสมาธิกลับมา แต่ความคิดกลับวุ่นวายไม่หยุด เสียงหัวใจเต้นดังจนแทบจะได้ยิน เธอกำมือแน่น บอกกับตัวเองด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นที่ปนด้วยความกังวล

“ฉันต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ”

เธอบอกกับตัวเองด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นปนความกังวล เธอรู้ดีว่าภาพวาดนี้ไม่ได้เป็นเพียงโอกาสในการพิสูจน์ตัวเองแต่การขายภาพนี้ได้เท่ากับว่าซ่าร่าจะได้มีเงินสำรองค่ารักษามากขึ้น เพราะคุณหญิง อลิซซาเบธยินดีจ่ายในราคาสูง

แต่คำถามใหญ่ที่วนเวียนในหัวของเธอยังคงอยู่ “ฉันจะติดต่อเลโอยังไง?”

แต่ยังไม่ทันที่อิมิลี่จะจัดการความคิดที่ยุ่งเหยิง เสียงแจ้งเตือนข้อความในโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ข้อความบนหน้าจอนั้นทำให้เธอตกใจเล็กน้อยพลางพูดชื่อขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “เลโอ

"สวัสดี อิมิลี่ ผมเลโอเอง"

เธอประหลาดใจที่เขามีเบอร์ของเธอ แต่ความสงสัยนั้นถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและความโล่งใจอย่างรวดเร็ว เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไป

"สวัสดีค่ะ คุณเลโอ"

ไม่นานข้อความอีกข้อความก็เด้งขึ้นมา

"เย็นนี้ว่างไหม? เจอฉันที่ร้านอาหารที่เดิมนะ"

อิมิลี่มองข้อความนั้นด้วยความรู้สึกปะปนกัน ทั้งความสงสัยว่าทำไมเลโอถึงติดต่อมาในตอนนี้ และความหวังว่าบางทีเขาอาจจะช่วยคลี่คลายสถานการณ์ที่ยากนี้ได้

เธอพิมพ์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามรักษาความสุภาพและไม่แสดงออกถึงความกดดันในใจ

"ได้ค่ะ เวลาเดิมใช่ไหมคะ?"

เมื่อปลายนิ้วสัมผัสปุ่มส่ง ข้อความที่แสดงความเรียบร้อยของเธอก็หายวับไปในโลกดิจิทัล ทว่าภายในหัวใจของเธอกลับเต็มไปด้วยเสียงกระซิบแห่งความคิดที่ตีกันยุ่ง ความคาดหวังที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความกลัวถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น

เย็นนี้จะพาเธอไปสู่คำตอบ หรือจะสร้างคำถามใหม่ที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม?