บทที่15.จุดสนใจในความวุ่นวาย

ที่หน้าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใน หัวหิน

บ่ายนี้อากาศอบอ้าวจนเหงื่อไหลซึมตามใบหน้า แต่ความร้อนกลับไม่ได้มาจากอุณหภูมิของอากาศ แต่เพราะกลุ่มลูกบ้านนับร้อยที่ยืนถือป้ายประท้วงแน่นขนัด สร้างแรงกดดันและพลังแห่งความไม่พอใจที่แผ่ซ่านไปทั่วหน้าอาคารกระจกสูง

เสียงโห่ร้องและคำพูดเรียกร้องดังก้องบริเวณ

"คืนเงินพวกเรามา!"

“แสดงความรับผิดชอบ!”

ลูคัส ชายหนุ่มวัย 35 ปี ยืนอยู่เบื้องหน้ากลุ่มผู้ชุมนุม เขาสวมเสื้อลายสก็อตที่พอดีกับร่างกายแข็งแรงและกางเกงยีนสีซีดที่บ่งบอกถึงความเรียบง่ายในแบบของเขา ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ฉายแววเด็ดเดี่ยวและมั่นใจ เขาคือหัวเรี่ยวหัวแรงของกลุ่มผู้ประท้วง และทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาราวกับรอคำพูดที่จะปลุกเร้าพลัง

ลูคัสยกเอกสารในมือขึ้นเหนือศีรษะ ท่าทางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะเปล่งเสียงพูดที่ดังกังวาน

"พวกเราจะไม่ยอมให้พวกเขาเลื่อนอีกต่อไป!"

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจนทำให้เสียงของฝูงชนเงียบลงชั่วขณะ ทุกคนเงี่ยหูฟังคำพูดของเขาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

"เราเดือดร้อนกันมากพอแล้ว ค่าเสียหายนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ พวกเขาต้องรับผิดชอบ!"

เสียงปรบมือและโห่ร้องสนับสนุนดังขึ้น บางคนตะโกนด้วยความฮึกเหิม ขณะที่บางคนยกป้ายสูงขึ้นไปในอากาศ เสียงของลูคัสปลุกความหวังในใจของทุกคน และพวกเขารู้ว่าเสียงเรียกร้องของพวกเขาจะต้องได้ยิน

ในดวงตาของลูคัส มีทั้งความมุ่งมั่นและความหวัง เขาไม่ใช่แค่ผู้นำของการประท้วง แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้เพื่อความยุติธรรมที่หลายคนเชื่อมั่น

นักข่าวหลายคนที่ยืนปักหลักอยู่ใกล้ๆ ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพและบันทึกภาพเคลื่อนไหว เสียงคลิกของชัตเตอร์ดังเป็นจังหวะ ขณะที่กล้องจับจ้องไปยังชายหนุ่มที่ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน

ลูคัสสบตากับกล้องตัวหนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงอีกครั้ง

"เราจะไม่หยุดจนกว่าพวกเขาจะรับผิดชอบ! เราจะรวมพลังของเราทุกช่องทาง ทั้งกฎหมายและสื่อ จนกว่าความยุติธรรมจะเป็นของเรา!"

เสียงโห่ร้องดังก้องขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยพลัง

…..

ในระหว่างที่การประท้วงดำเนินไป เสียงฮือฮาจากกลุ่มผู้ชุมนุมเริ่มดังขึ้น พลันทุกสายตาหันไปยังชายและหญิงคู่หนึ่งที่กำลังเดินตรงเข้ามา

เจมส์และแอลซ่า ปรากฏตัวในท่ามกลางความวุ่นวาย ทั้งสองก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางสงบนิ่ง ใบหน้าของพวกเขาไม่มีแววตระหนกแม้แต่น้อย ความเยือกเย็นของพวกเขาทำให้บรรยากาศที่กำลังคุกรุ่นราวกับหยุดนิ่งชั่วขณะ

ทันทีที่พวกเขาเข้ามาใกล้ กลุ่มนักข่าวที่เฝ้ารอจังหวะนี้อยู่แล้วก็กรูกันเข้าไปอย่างรวดเร็ว เสียงแฟลชกล้องดังขึ้นถี่ยิบพร้อมกับคำถามที่พุ่งมารอบทิศ

"คุณเจมส์ครับ คุณมีความเห็นอย่างไรกับการประท้วงครั้งนี้?"

"คุณแอลซ่าคะ การเลื่อนจ่ายค่าเสียหายเกิดจากอะไร?"

"บริษัทจะดำเนินการอย่างไรต่อไปเพื่อแก้ไขปัญหา?"

เจมส์มองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าของเขาเรียบเฉยราวกับโล่ที่ปกปิดความรู้สึกจากคำถามมากมายที่โถมเข้าใส่ เสียงนักข่าวที่กรูกันเข้ามาแทบไม่มีผลกระทบต่อท่าทางที่มั่นคงของเขา ดวงตาของเขาไม่ได้เหลือบมองไปทางใด นอกจากเส้นทางที่เขาและแอลซ่ากำลังมุ่งหน้าไป

แอลซ่าเดินเคียงข้างเขา ท่ามกลางเสียงวุ่นวาย เธอเลื่อนมือจับแขนเจมส์ไว้อย่างแน่น เหมือนเป็นการแสดงออกถึงการสนับสนุนและความมั่นใจในตัวเขา รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเธอฉายความเป็นมืออาชีพ แต่แววตากลับนิ่งเฉียบอย่างระวัง

ลูคัสที่ยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มผู้ประท้วงมองภาพนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและระวัง แววตาอันเฉียบคม จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสอง ราวกับพยายามจะอ่านความจริงที่ซ่อนอยู่ในท่าทางเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยนัยยะ

เอกสารในมือของลูคัสถูกกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นบนหลังมือ แรงกดดันในบรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทุกขณะ เสียงโห่ร้องจากกลุ่มผู้ประท้วงดังขึ้นอีกครั้ง หนักแน่นและรุนแรงกว่าเดิม เสียงตะโกนเรียกร้องจากทุกทิศทางเหมือนเป็นพลังที่พุ่งเข้าไปหาคนทั้งสอง

สถานการณ์ที่หน้าบริษัทเริ่มทวีความดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ นักข่าวยังคงเบียดเสียดล้อมรอบเจมส์และแอลซ่า เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นถี่รัว แฟลชสว่างวาบใส่พวกเขาทั้งสองอย่างไม่ลดละ ขณะที่พวกเขาพยายามเดินฝ่าฝูงชนไปยังประตูบริษัท

“คุณทนายเจมส์คะ ช่วยตอบคำถามพวกเราหน่อย!” นักข่าวสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเร่งเร้า เธอก้าวตามเจมส์และแอลซ่าไปอย่างรวดเร็ว ความตั้งใจที่จะได้คำตอบผลักดันให้เธอเอื้อมมือไปแตะแขนของแอลซ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ

แอลซ่าชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามอง น้ำเสียงของนักข่าวและแรงดึงเบาๆ ที่แขนทำให้เธอหยุดก้าว ภาพที่เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีกลับสร้างความสนใจให้กับนักข่าวคนอื่นๆ รอบตัว

แชะ!

เสียงชัตเตอร์กล้องดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่แสงแฟลชจับภาพแอลซ่าที่กำลังหันมา ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง มือข้างหนึ่งที่จับแขนเจมส์ไว้อย่างแน่น ดูเหมือนจะเป็นเครื่องยืนยันถึงสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าความเป็นหุ้นส่วนทางกฎหมาย

ฝูงชนบางคนจับจ้องไปที่มือของแอลซ่าที่เกาะแขนเจมส์ไว้ราวกับเป็นเบาะแสใหม่ นักข่าวบางคนรีบกดชัตเตอร์อีกครั้งเพื่อเก็บภาพที่อาจกลายเป็นข่าวใหญ่

แอลซ่าดึงแขนออกจากนักข่าวสาวเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น “ขอโทษค่ะ เราไม่สะดวกตอบคำถามในตอนนี้”

เธอหันกลับมาสบตากับเจมส์เล็กน้อย ราวกับสื่อสารบางอย่างโดยไม่ต้องพูดออกมา เจมส์พยักหน้าเบาๆ ก่อนทั้งคู่จะเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมาอีก…

เสียงโห่ร้องของกลุ่มผู้ประท้วงและความวุ่นวายจากฝูงชนยังคงดังก้องอยู่เบื้องหลัง แต่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายนั้น ภาพของแอลซ่าที่จับแขนเจมส์ไว้แน่น กลับเป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนโดยรอบ

นักข่าวหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างเร่งกดชัตเตอร์ กล้องที่จับจ้องทั้งสองเหมือนจะพยายามเก็บทุกอิริยาบถและรายละเอียดเล็กน้อยของพวกเขา บางคนเริ่มกระซิบกับเพื่อนร่วมงาน ท่ามกลางคำถามในใจที่เริ่มปะทุขึ้น

"พวกเขามีอะไรมากกว่าความสัมพันธ์ทางธุรกิจหรือเปล่า?"

"ทำไมเธอต้องจับเขาไว้แน่นแบบนั้น?"

ความคิดเหล่านั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการตีความที่หลากหลาย นักข่าวบางคนเริ่มร่างหัวข้อข่าวในใจ บางคนพยายามย้อนกลับไปหาความเชื่อมโยงระหว่างแอลซ่าและเจมส์ในอดีต ขณะที่บางคนพร้อมจะขยี้ภาพนั้นและสร้างประเด็นใหม่ที่สะเทือนวงการ

ในเวลาเดียวกัน เจมส์และแอลซ่าเดินผ่านประตูบริษัทเข้าไปโดยไม่พูดอะไรอีก ราวกับไม่สนใจสายตานับสิบที่จ้องมองตามพวกเขา

แต่สำหรับนักข่าวที่อยู่ในเหตุการณ์ ภาพนั้นจะไม่หายไปง่ายๆ มันคือชนวนที่จะถูกจุดขึ้นในไม่ช้า…