บทที่19.เงื่อนงำที่ซ่อนเร้น

อิมิลี่รีบจัดแจงตัวเองด้วยความร้อนรน ความคิดในหัววิ่งพล่านดั่งเปลวไฟที่โหมกระพือ แม้เธอจะปิดประตูห้องของเลโออย่างแผ่วเบา แต่เสียงหัวใจที่เต้นระรัวกลับไม่อาจสงบลงได้ เมื่อออกจากห้อง เธอเร่งฝีเท้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ด้วยความกังวลพุ่งทะยานทุกย่างก้าวจนกระทั่งถึงหน้าร้าน The Brushstrok

ภาพตรงหน้าสร้างความตื่นตระหนกในทันที  ประตูร้านที่ควรจะปิดกลับเปิดกว้างอย่างผิดปกติ ความเงียบแปลกประหลาดที่แทรกตัวแทนเสียงกระดิ่งต้อนรับที่มักดังเป็นประจำ

ลิน หญิงสาวที่เพิ่งมาช่วยงานได้ไม่กี่วัน ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าร้อนรน เมื่ออิมิลี่ปรากฏตัว เธอก็รีบกล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"ดิฉันเข้ามาทำงานตอนเวลาเปิดร้าน แต่พอถึงร้าน ประตูก็เปิดค้างไว้แบบนี้ค่ะ แล้วพอสำรวจข้าวของ ภาพบางภาพก็หายไปค่ะ" คำพูดของลินเหมือนน้ำหนักก้อนใหญ่ที่กระแทกลงในใจของอิมิลี่

เธอยืนอึ้งในความตกใจ ใจของเธอเหมือนถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น พลางกวาดสายตาไปรอบร้าน ภาพที่เคยประดับเรียงรายกลับหายไปในบางจุด บรรยากาศแห่งความสงบในร้านกลายเป็นความว่างเปล่าที่ชวนให้ใจหล่นวูบ

อิมิลี่ก้าวเข้าไปยังห้องหลังร้านด้วยหัวใจที่เต้นแรง ภาพบางภาพที่เคยตั้งไว้ถูกทำลายอย่างไร้ปรานี แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบล้มทั้งยืนคือภาพวาดของเลโอ ภาพนั้นที่ยังไม่สมบูรณ์ ภาพที่เธอตั้งใจว่าจะกลับมาวาดต่อจนเสร็จ หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ความรู้สึกผิดประดุจคลื่นยักษ์โหมกระหน่ำเข้าใส่อิมิลี่โดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัว ความประมาทเพียงเล็กน้อยในตอนแรก กลับกลายเป็นต้นเหตุที่นำมาซึ่งความสูญเสียครั้งใหญ่ในวันนี้ ความเสียหายที่เกิดขึ้นไม่เพียงสร้างความเจ็บปวด แต่ยังเหมือนเป็นการซ้ำทุกข์ของซาร่า ความรู้สึกหนักราวกับถูกทับด้วยโลกทั้งใบ

"เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ ช่วงนี้" อิมิลี่พึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความสับสน ที่สะท้อนออกมาจากจิตใจที่แตกสลาย เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ความรู้สึกผิดกัดกินจิตใจจนร่างกายแทบจะพยุงตัวเองไว้ไม่ไหว ทุกอย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งชั่วขณะ …

อิมิลี่พยายามดึงตัวเองกลับมาสู่ความเป็นจริง แม้ในใจยังคงสับสนและเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่ได้คำตอบ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆแล้ว พยุงตัวลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ที่ลินยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ร้อนราวกับว่าตัวเธอไม่สามารถชดเชยกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ แต่ความรู้สึกของอิมิลี่ผิดยังคงแผ่ซ่านในใจ

เธอเอื้อมมือไปแตะไหล่ของลินเบา ๆ สายตาที่อ่อนโยนและน้ำเสียงที่พยายามปลอบโยนถูกส่งไปเพื่อทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้น

“ไม่เป็นไร ลิน เดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง” คำพูดนั้นไม่ได้เป็นเพียงคำสัญญา แต่เป็นความพยายามแสดงความเข้มแข็งที่อิมิลี่แทบไม่มีเหลือในตัวเอง

ลินเงยหน้าขึ้นมองอิมิลี่ สีหน้าที่เคร่งเครียดค่อย ๆ ผ่อนคลายลงเมื่อได้ยินคำพูดที่ทำให้เธอมั่นใจขึ้น น้ำเสียงที่นุ่มนวลของอิมิลี่เหมือนเป็นแสงสว่างเล็ก ๆ ที่ฉายเข้ามาในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด

“เดี๋ยวพี่ออกซื้อกาแฟให้จ๊ะ” อิมิลี่ยิ้มบาง ๆ แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะยังแฝงด้วยความกังวลในใจของเธอเอง แต่เธอก็พยายามทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเบาขึ้น

“ขอบคุณค่ะ” ลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ดวงตาของเธอเริ่มมีประกายแห่งความสบายใจ ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความร้อนรนกลับดูผ่อนคลายลง ความจริงใจของอิมิลี่แม้จะไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในทันที แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้สถานการณ์ตรงหน้าไม่ตึงเครียดจนเกินไป

ในขณะเวลาที่รอเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบและสอบปากคำ

อิมิลี่ตรงออกไปซื้อกาแฟ ที่คาเฟ่ข้างๆร้านภาพ

ภายในบรรยากาศที่เงียบสงบของคาเฟ่ เธอรอคิวอย่างใจเย็น แม้ว่าภายในใจจะยังคงว้าวุ่นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านภาพ เสียงข่าวยามเช้าสลับกับโฆษณาที่เล่นเบา ๆ บนหน้าจอมุมร้านดูเหมือนจะเป็นเพียงฉากหลังที่เธอไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่เนื้อหาบางส่วนกลับแทรกผ่านเข้ามาในโสตประสาทโดยไม่ตั้งใจ

"คาปูชิโน่ร้อน 2 แก้ว และแฮมชีส 2 ชิ้นค่ะ" อิมิลี่สั่งเครื่องดื่มและอาหาร พลางพยักหน้าตอบรับพนักงานที่บอกให้เธอไปรอนั่งที่โต๊ะ เธอเลือกที่นั่งริมมุมสงบ ห่างจากคนอื่นเล็กน้อย วางกระเป๋าลงข้างตัวแล้วเอนหลังพิงเก้าอี้เพื่อรอ..

เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้นถี่รัว เสียง "ติ้ง ติ้ง ติ้ง" ของแอปฯ เฟซบุ๊กเมสเซนเจอร์ชัดเจนพอที่จะดึงดูดความสนใจ แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่หยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ความคิดของเธอยังคงจดจ่ออยู่กับความกังวลที่แบกรับไว้

ขณะที่สายตาของเธอกวาดมองรอบร้าน เสียงพิธีกรหญิงอ่านข่าวดึงความสนใจเธอโดยไม่ตั้งใจ

"อดีตนางแบบเพลย์บอยด์แอบสวีทกับทนายชื่อดังที่เกาะหัวหิน" เสียงนั้นดังพอที่จะทำให้อิมิลี่หันหน้ามองจอภาพทันที หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย ความคุ้นเคยบางอย่างในเนื้อข่าวเริ่มกระตุ้นความสนใจของเธอ

"ทนายชื่อดังของวงการ มีเมียแล้วแอบแซ่บเลขาส่วนตัวเจ้าของอสังหาริมทรัพย์" พิธีกรยังคงอ่านเนื้อข่าวที่ยิ่งเพิ่มความคลุมเครือและน่าสงสัย ราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ในถ้อยคำเหล่านั้น คำว่า "ทนายแต่งงานแล้ว" ยิ่งกดดันหัวใจเธอ ความรู้สึกบางอย่างที่อัดแน่นในอกเหมือนถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง

เสียงแจ้งเตือนจากเฟซบุ๊กเมสเซนเจอร์ยังคงดังต่อเนื่อง แต่เธอยังไม่สนใจ หูฟังเสียงข่าว ตาจ้องหน้าจอ ดวงใจเหมือนจะหลุดลอยไปกับคำถามที่ผุดขึ้นในหัว

"คิวที่ 35" เสียงพนักงานเรียกคิวดึงเธอกลับมาสู่ความจริง อิมิลี่ก้มมองกระดาษคิวในมือ แล้วลุกขึ้นตรงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับเครื่องดื่มและอาหารของเธอ ท่ามกลางเสียงแจ้งเตือนมือถือที่ยังดังอยู่ในกระเป๋า 

บรรยากาศในร้านภาพเงียบและอึดอัด เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายเดินตรงมาหาอิมิลี่หลังจากสอบปากคำลินเสร็จ เสียงฝีเท้าของพวกเขาและเอกสารในมือที่ถูกพลิกดูเป็นระยะทำให้ความตึงเครียดในใจของอิมิลี่เพิ่มขึ้น

“สวัสดีครับ คุณอิมิลี่ ผมขอสอบถามคุณหน่อย คุณออกจากร้านประมาณกี่โมงครับ” หนึ่งในตำรวจถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ประมาณอีก 15 นาทีจะ 6 โมงค่ะ” อิมิลี่ตอบเสียงเบา ความรู้สึกกดดันสะท้อนอยู่ในสายตาที่พยายามหลบเลี่ยงการสบตากับตำรวจ

“แต่คุณแจ้งพนักงานว่าไม่ต้องล็อกร้านใช่ไหมครับ” อีกคำถามจากเจ้าหน้าที่เหมือนแรงกดดันที่เพิ่มเข้ามา อิมิลี่สูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบ “ใช่ค่ะ” เสียงของเธอเบาลงยิ่งกว่าเดิม

ตำรวจพยักหน้าหลังจดบันทึกข้อมูล “โอเค เดี๋ยวผมเก็บหลักฐานแล้วจะแจ้งความคืบหน้าให้ทราบนะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” อิมิลี่ตอบกลับ พลางมองตามตำรวจที่เดินออกไป พร้อมๆลินที่ขยับมาข้างเธอใบหน้าของทั้งสองคนแสดงออกถึงความหมดหวัง ความรู้สึกเหมือนโอกาสที่จะตามตัวคนร้ายยิ่งเลือนลางลงทุกที

ความเงียบถูกทำลายด้วยเสียง "ติ้ง ติ้ง ติ้ง" จากโทรศัพท์มือถือที่ส่งเสียงแจ้งเตือนครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับพยายามเรียกร้องความสนใจจากอิมิลี่ ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจยาว ยอมจำนนต่อเสียงที่ดังกวนใจ…