บทที่16.ค่ำที่ไม่อยากกลับ

17.45 PM.ที่ร้านภาพ The Brushstroke

ภายในร้านที่เงียบสงบ อิมิลี่ก้มมองนาฬิกาข้อมือของเธอ เวลานัดกับเลโอกำลังใกล้เข้ามา เธอถอนหายใจเบาๆ พลางพยายามรวบรวมสมาธิ ก่อนจะหยิบกระจกขนาดเล็กขึ้นมาเพื่อเช็กใบหน้าอย่างรวดเร็ว

เธอจัดปอยผมที่หลุดลุ่ยให้เข้าที่ ไล้มือปรับเสื้อผ้าและเสื้อคลุมให้เรียบร้อย จนมั่นใจในภาพลักษณ์ของตัวเอง เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนหมุนตัวแหวกม่านหลังร้านออกมา ก้าวเดินเป็นจังหวะ เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นดังเบาๆ แล้วหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์

“ไม่ต้องล็อกร้านนะคะ เดี๋ยวพี่กลับมาทำงานต่อ” อิมิลี่พูดกับพนักงานสาวที่ยืนอยู่ด้วยน้ำเสียงสุภาพและเป็นกันเอง

“และถ้าถึงเวลากลับ ก็ออกไปได้เลยค่ะ แค่นำป้ายปิดติดไว้หน้าประตูก็พอ” เธอพูดพลางยิ้มอ่อนโยน ส่งผ่านความใส่ใจ

พนักงานสาวพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม “ได้ค่ะ คุณอิมิลี่”

อิมิลี่ยิ้มตอบ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้าน เสียงระฆังเล็กๆ บนประตูดังขึ้นแผ่วเบาขณะที่เธอก้าวออกไป ท่ามกลางแสงไฟพลบค่ำที่ส่องประกายอ่อนๆ ทั่วถนน ลมเย็นพัดผ่านตัวเธอเบาๆ ทำให้เธอกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ เพื่อซึมซับบรรยากาศเงียบสงบของพลบค่ำ

เธอเดินต่อไปอย่างมั่นคง แม้หัวใจจะเต้นแรงเล็กน้อย จนในที่สุด เธอก็หยุดอยู่หน้าร้านอาหารเล็กๆ ป้ายไฟนีออนที่เขียนว่า The Table for You ส่องสว่างอยู่ด้านหน้า รัศมีของมันดูอบอุ่นและเชื้อเชิญ เธอสูดลมหายใจลึก รวบรวมความกล้าก่อนจะก้าวเข้าไปตามเวลานัดหมาย

เธอก้าวเข้ามาในร้านบรรยากาศอบอุ่นทันที ไฟสีเหลืองนวลจากโคมไฟที่แขวนเหนือโต๊ะต่างๆ สะท้อนกับโต๊ะไม้ขัดมันให้เป็นเงาแวววาว อากาศมีกลิ่นหอมจางๆ ของอาหารที่อบอวลอยู่รอบตัว เสียงพูดคุยเบาๆ จากลูกค้าในร้านผสานกับเสียงเพลงแจ๊ซที่ล่องลอยเป็นแบ็กกราวด์ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

อิมิลี่ก้าวเข้ามาช้าๆ ปล่อยให้บรรยากาศที่นุ่มนวลของร้านช่วยลบเลือนความกังวลในใจไปทีละน้อย เธอเลื่อนสายตากวาดมองไปรอบร้าน มองหาคนที่เธอนัดหมาย เสียงจานกระทบแก้วดังเบาๆ จากโต๊ะใกล้เคียงเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้บรรยากาศ

พลันสายตาของเธอ ก็สะดุด ชายหนุ่มที่นั่งโดดเด่นอยู่ที่มุมร้านบนโต๊ะที่จัดไว้อย่างเรียบง่าย เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว ท่าทางผ่อนคลาย แต่ดวงตากลับดูมีแววลึกซึ้งมองมาที่อิมิลี่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาประดับด้วยรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ รอยยิ้มนั้นไม่ได้แค่ดูเป็นมิตรและมีบางสิ่งบางอย่างที่ลึกซึ้งแฝงอยู่ พอเพียงที่จะละลายความกังวลที่ติดค้างในใจของเธอ

อิมิลี่ยกยิ้มเล็กน้อย พลางสูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวเดินไปที่โต๊ะนั้น หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นความตื่นเต้นผสมกับความคาดหวัง

“สวัสดีครับ อิมิลี่” เลโอพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ ท่าทางของเขาดูสุภาพและมั่นใจ ก่อนจะเดินอ้อมไปขยับเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามให้เธอนั่ง

“สวัสดีค่ะเลโอ.. ขอบคุณค่ะ” อิมิลี่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างสง่างาม

เธอเลื่อนสายตามองไปมาครู่หนึ่ง ราวกับต้องการปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศและช่วงเวลานี้ ขณะเดียวกัน เธอสัมผัสได้ถึงสายตาของเลโอที่จ้องมองเธอ ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับเพชร

แล้วเขาก็เริ่มต้นด้วยการหยิบขวดไวน์ขึ้นมา รินลงในแก้วใสอย่างประณีต ก่อนจะส่งให้เธอ พร้อมเลื่อนเมนูอาหารไว้ตรงหน้าเธอ

“ทานอะไรสั่งได้เลยครับ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

อิมิลี่เหลือบมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอจับจ้องใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจของเลโอ ก่อนจะตอบเบาๆ

“อาจเป็นอะไรเบาๆ ค่ะ” เธอเลือกตอบอย่างเรียบง่าย

เลโอยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า ก่อนจะเรียกพนักงานมารับออเดอร์ของพวกเขา ขณะที่บรรยากาศรอบตัวเริ่มคลี่คลายลงเล็กน้อย

เมื่อเธอปรับตัวเข้ากับบรรยากาศในร้านและสถานการณ์ตรงหน้า เลโอก็เริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“คุณเป็นอย่างไรบ้างครับวันนี้?” ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในสายตาเธอ ราวกับจะค้นหาคำตอบมากกว่าคำพูด

“ก็ดีค่ะ” อิมิลี่ตอบกลับเสียงเบา เธอหลบสายตาของเลโอ ขณะที่มือยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อยเพื่อคลายความรู้สึกอึดอัดในใจ

ความเงียบปกคลุมโต๊ะอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ราวกับทั้งสองกำลังรอเวลาที่เหมาะสมในการเริ่มบทสนทนาจริงจัง แต่ก่อนที่ใครจะทันพูดต่อ ทั้งคู่กลับพูดออกมาพร้อมกัน

“เอ่อ เลโอ...”

“คุณอิมิลี่...”

คำพูดที่ชนกันทำให้ทั้งสองหยุดชะงัก ก่อนจะยิ้มออกมา กับความบังเอิญนั้น

“คุณเริ่มก่อนเลยครับ อิมิลี่” เลโอเอ่ยพลางเอนตัวเล็กน้อย ท่าทางเปิดกว้างและให้ความสำคัญ

ในจังหวะเดียวกัน พนักงานเสิร์ฟก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะ กลิ่นหอมของเมนูที่เพิ่งปรุงเสร็จลอยอบอวล อิมิลี่สูดลมหายใจเบาๆ รวบรวมความกล้าก่อนจะเริ่มพูด บทสนทนาที่สำคัญระหว่างพวกเขาเพิ่งเริ่มต้นขึ้น...

“เย็นนี้หรือวันอื่น คุณพอจะมีเวลาไหมคะ? ฉันอยากวาดภาพที่ค้างให้เสร็จค่ะ” อิมิลี่เอ่ยขึ้น พลางมองหน้าเลโอด้วยน้ำเสียงที่ผสมทั้งความเกรงใจและความหวัง

เลโอโน้มตัวมาเล็กน้อย รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ยินดีครับ”

อิมิลี่ยิ้มตอบอย่างพอใจ ก่อนจะถามกลับ

“แล้วเรื่องของคุณล่ะคะ?”

เลโอหยุดครู่หนึ่ง ราวกับกำลังเลือกคำตอบ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่แฝงด้วยนัยบางอย่าง

“ความหมายเดียวกันกับคุณ เพราะเร็วๆ นี้ผมมีอะไรต้องจัดการครับ”

คำพูดของเขาทำให้อิมิลี่อดไม่ได้ที่จะถามเรื่องที่ค้างคาใจ

“ฉันเป็นห่วงซาร่าช่วงนี้ หวังว่าคุณจะทราบเรื่องที่เกิดขึ้นนะคะ”

เลโอพยักหน้าเบาๆ ดวงตาของเขาฉายแววเข้าใจ

“ครับ ผมก็เห็นใจเธอเช่นกันครับ” เขาตอบ พร้อมหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา จ้องมองของเหลวสีแดงเข้มในแก้วชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

“แต่ถึงอย่างไร เธอคงจะหายเร็วๆนี้แน่นอนครับ”

แม้คำตอบของเขาจะแฝงด้วยความลับบางอย่างในสายตา แต่กลับทำให้อิมิลี่รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย

บรรยากาศภายในร้านผ่อนคลายมากขึ้น การมีเลโอนั่งอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอรู้สึกเบาขึ้นจากหลายวันที่เต็มไปด้วยความกดดันและปัญหาที่ถาโถม ดินเนอร์ในค่ำคืนนี้ดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไวน์ในแก้วทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมที่ดี ทั้งคู่พูดคุยสลับเสียงหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มและแววตาของเลโอเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

อิมิลี่จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ด้วยสายตาที่เริ่มมีความหมายพิเศษ แม้เธอจะพยายามปกปิดมันไว้ ขณะที่ความคิดของเธอหันไปถึงเจมส์ที่หายเงียบไปอีกครั้ง เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาแล้วเธอก็ชินกับการที่เขาไม่อยู่

เมื่อถึงปลายค่ำ ดวงไฟในร้านอาหารเริ่มหรี่ลง บรรยากาศอบอุ่นเริ่มเปลี่ยนเป็นความเงียบสงบ อิมิลี่นั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่แฝงด้วยความจริงใจ

“ฉันยังไม่อยากกลับค่ะ”

เลโอชะงักเล็กน้อย ดวงตาของเขามองเธอด้วยความสงสัยและเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“แล้วคุณอยากไปที่ไหนต่อล่ะครับ?”

อิมิลี่นิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจ ขณะที่เลโอยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเสนอขึ้นมา

“อ้อ ที่คอนโดของผมมีบาร์บนรูฟท็อปนะครับ วิวดีมาก คุณอยากไปนั่งชมวิวสักหน่อยไหม?”

ข้อเสนอนั้นทำให้เธอยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นเผยให้เห็นความรู้สึกที่อ่อนโยน เธอไม่ลังเลที่จะพยักหน้าตอบตกลงทันที

“ค่ะ ฉันอยากไป”

เลโอยิ้มรับพร้อมกับส่งสัญญาณมือให้พนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เพื่อขอเช็กบิล เขาดูคล่องแคล่วและใจเย็นในทุกการเคลื่อนไหว ราวกับเขาต้องการให้ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่สมบูรณ์

ในขณะที่ทั้งสองเตรียมตัวออกจากร้าน อิมิลี่รู้สึกได้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นเหมือนการปลดเปลื้องความเศร้าหมองในใจของเธอ แม้เพียงชั่วคราวก็ตาม..