ย้อน02 โอกาส

ณ.ตระกูลภูริสิทธิโชค

"ภพคะ เราไม่ไปงานศพของไอ้พี่จินจะดีหรือคะ"เสียงของหญิงสาวเอ่ยถามชายชู้ที่ตัวเองนั่งซบอกดูทีวีอยู่บนเตียงนอนของจินด้วยสภาพเปลือยเปล่า พลางใบหน้างามก็เงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของพิภพด้วยแววตาออดอ้อนไร้การเศร้าโศกที่ตัวเองพึ่งจะเสียว่าที่สามีในทะเบียนสมรสไปหยกๆ

"จิ๊! พิมพ์จะไปพูดถึงมันให้เสียอารมณ์ทำไม ภพอุสาห์ไม่นึกถึงภาพเมื่อวานนี้แล้ว"พิภพพูดขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับดันร่างนุ่มนิ่มของพิมพ์ที่พึ่งจะทำเรื่องอย่างว่ากันเสร็จไปเมื่อกี้ออกจากการซบอกของตัวเอง ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้พิมพ์นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงตามลำพัง

และเหตุการณ์นี้ก็อยู่ในสายตาของร่างโปร่งแสงเจ้าของห้องและบ้านหลังนี้ที่ยืนดูอยู่นานหลายนาทีแล้ว

'หึ! ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันแต่งงานที่ทุกคนต่างสวมชุดสีมงคลมีความสุขกัน แต่ทุกคนกลับต้องเปลี่ยนมาสวมชุดสีดำและมางานศพของเจ้าบ่าวด้วยใบหน้าโศกเศร้าแทน ฮ่าๆๆๆ แล้วดูเจ้าสาวของกูสิกลับมานอนกกชายชู้ของมันในห้องของกูอย่างหน้าตาเฉย ตลกเป็นบ้าเลยวะ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ'

ร่างโปร่งแสงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองหญิงสาวที่นอนเล่นมือถืออย่างสบายใจอยู่บนเตียงนอนที่ยับยู่ยี่บ่งบอกว่าพึ่งผ่านอะไรมาเป็นอย่างดี 

ด้านเพลงพิณที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงอย่างอารมณ์ดีนั้น อยู่ๆก็รู้สึกขนลุกซู่และรู้สึกเหมือนโดนใครสักคนจ้องมองมาที่ตัวเอง ก็รีบวางมือถือและลุกขึ้นนั่งกวาดสายตามองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นอะไร จึงล้มตัวกลับมานอนเล่นมือถือเหมือนเดิม ผ่านไปไม่นานพิภพก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมเดินมาหยุดที่ข้างเตียงหลังใหญ่

ก่อนที่จะเอ่ยพูดอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้ร่างโปร่งแสงที่ยืนอยู่ชะงักนิ่งไปอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยินจากปากคนที่เขาเชื่อใจ

"พิมพ์แล้วเอกสารบัญชีการเงินบริษัทที่ผมให้คุณเก็บไว้อยู่ที่นี้ด้วยมั้ย ผมจะเอาไปเผาทิ้ง"

'เผาเอกสารบัญชีการเงินบริษัท? เอกสารอะไร แล้วเผาทำไม'

"ภพคะ พิมพ์คงไม่โง่เอาเอกสารที่เราโกงเงินบริษัทของไอ้พี่จินมาไว้ในบ้านของมันหรอก เอกสารพวกนั้นพิมพ์เก็บไว้ที่คอนโดที่พี่มันเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดของพิมพ์"เพลงพิณดันตัวลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งพลางหันไปตอบชายคนรักพร้อมกับกลอกตาไปมา เมื่อได้ยินชายหนุ่มที่ลักลอบคบกันมานานกว่า3ปีเอ่ยถามขึ้นมาแบบนั้น

"ภพจะไปรู้มั้ยล่ะ ภพก็นึกว่าพิมพ์จะเก็บไว้ใกล้ๆตัว งั้นพรุ่งนี้เราไปเอาเอกสารการโกงเงินกว่า2ปีพวกนั้นไปเผากันนะพิมพ์"เอ่ยพูดพลางก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วดึงหญิงสาวมานอนซบที่อกตัวเองเหมือนอย่างเคย

"โอเคค่ะที่รัก"

'นี่พวกมึงสองคนสวมเขาให้กูไม่พอ พวกมึงยังยักยอกเงินบริษัทกูอีกอย่างงั้นหรอ!!!'

"เออ!จริงสิ ตกลงคนสวยของผมจดทะเบียนสมรสกับไอ้พี่จินหน้าโง่นั้นก่อนที่มันจะตายแล้วใช่มั้ยครับ"ถามขึ้นพลางมือหนาก็ลูบไล้ไหล่เนียนของเพลงพิณเล่น ส่วนเพลงพิณที่ได้ยินคำถามก็ขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่นพร้อมกับพยักหน้าหงึกๆตอบออกไปอย่างงงๆ

"ใช่แล้วล่ะ ก็ตามที่เราวางแผนไว้ไงที่รัก ว่าให้พิมพ์แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับพี่มันและค่อยๆปอกลอกเอาสมบัติมันทีล่ะนิดๆ"

"หึๆ แต่ตอนนี้เราไม่ต้องค่อยๆหลอกเอาสมบัติมันแล้วนะ เพราะมันไม่มีญาติที่ไหนไม่ใช่หรอ งั้นก็แสดงว่าทรัพย์สมบัติของมันทั้งหมดในตอนนี้รวมถึงบริษัทที่มันรักนักรักหนาก็ต้องตกมาเป็นของที่รักคนที่จดทะเบียนสมรสกับมันไม่ใช่หรอครับ ฮ่าๆ"พิภพเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะยิ้มแย้มออกมาอย่างชอบอกชอบใจ

"จริงด้วย! งั้นแสดงว่าเงินในบัญชีของพี่มันบริษัทของพี่มันรวมถึงบ้านหลังนี้ก็ตกเป็นของพิมพ์ทั้งหมดน่ะสิ กรี๊ดดดด พวกเรารวยแล้ววววว"หญิงสาวสาธยายขึ้นด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจไม่ต่างจากชายชู้ของตัวเอง เมื่อถึงได้ถึงประโยคคำพูดของชายหนุ่มเมื่อกี้

ส่วนทางกับร่างโปร่งแสงในตอนนี้อย่างสิ้นเชิงที่โกรธเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินว่าบริษัทและทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่และตัวเขาสร้างมาต้องตกไปเป็นของชายชั่วหญิงเลวคู่นี้

'ไม่!!! กูไม่ให้! บริษัทของพ่อแม่กู กูไม่ให้พวกมึง กูไม่มีวันให้บริษัทที่กูลงทุนลงแรงกอบกู้ชื่อเสียงมานานหลายปีตกไปเป็นของคนชั่วๆอย่างพวกมึงสองคน กูไม่ยอมเด็กขาด!!!!'

พรึ่บ

"พะ ภพคะ..."เพลงพิณที่กำลังยิ้มดีใจกับประโยคที่พึ่งได้ยินจากคนรักว่าตัวเองจะได้ทรัพย์สมบัติของจินทั้งหมด เป็นต้องเปลี่ยนเป็นใบหน้าถอดสีพร้อมกับขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดของพิภพ เมื่ออยู่ๆไฟในห้องก็ดับพรึ่บไป แต่ไม่นานก็สว่างขึ้นมาเหมือนเดิม แต่ทว่าไฟในห้องกลับดับๆติดๆอยู่อย่างนี้ประมาณ3ครั้งถึงจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม

จนทำให้เพลงพิณเริ่มตัวสั่นหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่พิภพกลับคิดเพียงว่าหลอดไฟนั้นมีปัญหาเพียงเท่านั้น

"พิมพ์คุณจะกลัวอะไร ก็แค่หลอดไฟมันมีปัญหาแค่นั้นเอง พรุ่งนี้เช้าคุณก็ให้คนเข้ามาดูตอนที่เราออกไปจัดการเรื่องเอกสารการยักยอกเงินด้วยแล้วกัน"ว่าจบพิภพก็ดันตัวแฟนสาวออก ก่อนที่เจ้าตัวจะล้มตัวนอนลงบนเตียงฝั่งที่เคยเป็นพื้นที่ของจิน

ส่วนเพลงพิณที่เห็นคนรักของตัวเองหลับไปแล้ว ก็รีบที่จะล้มตัวนอนตามและพยายามข่มตาให้หลับเข้าสู่ห้วงนิทรา โดยมีสายตาอาฆาตแค้นของณภัทรจ้องมองอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ร่างโปร่งแสงของจินจะค่อยๆหายวับไปจากห้องนอนของตัวเองที่ตอนนี้เมียของเขาได้พาชายชู้มาทำเรื่องชั่วช้าบนเตียงนอนของเขา

 

2อาทิตย์ต่อมาหลังจากเสร็จงานเผาศพของจิน

"คุณไม่ละอายใจบ้างหรอ นี่พึ่งจะเผาร่างของจินไปแค่ไม่กี่อาทิตย์คุณก็แต่งตั้งชายชู้ของคุณขึ้นมาเป็น1ในบอร์ดบริหารที่ถือหุ้นมากที่สุด"ทักษกรถามหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎของณภัทรด้วยน้ำเสียงโมโห และหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้เธอเองก็พึ่งจะได้รับมรดกทั้งหมดของชายหนุ่มคนที่เขาแอบรักมาตลอดหลายไปเพียงไม่กี่วัน

แต่ทว่าเธอที่พึ่งได้ครอบครองมรดกและบริษัทนำเข้ารถยนต์ของจินไปไม่นาน เจ้าหล่อนก็เล่นแต่งตั้งชายชู้ขึ้นมาเป็น1ในบอร์ดบริหารในทันที โดยไม่สนคำคัดคาดหรือคำติฉินนิทราเลยสักนิด

"แล้วจะทำไม ฉันจะแต่งตั้งใครมันก็เรื่องของฉัน นี่มันบริษัทของฉันคุณมาเกี่ยวอะไรด้วย อ๋อจริงสิคุณคงจะเสียใจมากที่คนที่คุณแอบรักมาตลอดตายไปซินะ ก็นะ อุสาห์พยายามบอกพยายามเตือนเรื่องของฉันกับพี่ภพให้พี่จินรู้ตั้งหลายครั้งนี่เนอะ แต่ทำยังไงได้ก็ไอ้พี่จินมันหลงฉันขนาดนั้น เพื่อนเตือนยังไงก็โง่หลงเชื่อในคำยุยงของฉัน"

เพลงพิณสาธยายออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไร้สำนึกพร้อมกับยกฝ่ามือบางขึ้นมาป้องปากตัวเองแล้วหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนที่จะไหวไหลเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบริษัทของจินอย่างหน้าตาเฉย ปล่อยให้ภูมิยืนกำมือขบกรามแน่นข่มความโกรธแค้นและโมโหไว้ภายในใจ ก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถด้วยแววตาแดงก่ำ

เดิมทีวันนี้ภูมิตั้งใจจะไปทำบุญและเอาดอกไม้ไปให้จินที่วัด แต่แล้วภูมิต้องเปลี่ยนเป้าหมายมาที่บริษัทของจินแทนเพราะได้รับข่าวจากพนักงานของจินที่รู้จักเขาทักมาบอกว่าเพลงพิณแต่งตั้งให้ไอ้พิภพชายชู้ขึ้นมาเป็น1ในบอร์ดผู้บริหารที่ถือหุ่นบริษัทถึง30% แค่ได้ยินภูมิก็พอจะเดาออกทันทีว่าไอ้หุ่น30%ที่มันถือนั้นมาจากการไม่ได้ซื้อขายแต่เป็นการที่เพลงพิณเซ็นมอบให้มันเลยต่างหาก

"แม่งเอ๊ยยยย"

ปึก!

คิดมาถึงตรงนี้ฝ่ามือหนาของภูมิก็ฟาดลงที่พวงมาลัยรถอย่างแรงโดยความโมโหและโกรธแค้นที่ทำอะไรไม่ได้

เขานั้นอยากที่จะบีบให้ทางเพลงพิณและชายชู้นั้นที่นั่งอยู่ในตำแหน่งผู้ถือหุ้นบริษัทของจินมากที่สุดในตอนนี้นั่นล้มละลายและเสียชื่อเสียงเหลือเกิน แต่พอภูมินึกถึงว่าจินรักบริษัทนี้มากแค่ไหนภูมิก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเกี่ยวกับบริษัทของจินมาก ภูมิถึงได้ถอยออกมาแบบนี้ปล่อยให้ชายชั่วหญิงเลวคู่นั้นเสพสมทัพย์สมบัติของคนที่เขารักมากอย่างมีความสุขต่อไป

"ขอโทษ ขอโทษนะจินที่ภูมิช่วยจินไว้ไม่ได้ แถมตอนนี้ภูมิยังช่วยบริษัทของจินไว้ไม่ได้อีก ภูมิขอโทษจริงๆจิน..."ภูมิที่ขับรถออกมาจากบริษัทของจินได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ก็หักพวงมาลัยเข้าข้างทางจอดรถตรงข้างกับศาลไม้เก่าอะไรสักอย่างที่ดูทรุดโทรมเหมือนไร้คนดูแลมานาน

ก่อนที่ทักษกรจะซบใบหน้าลงกับพวงมาลัยรถบ่นพึมพำอะไรสักอย่างกับตัวเองออกมาเสียงเบาจนจับใจความไม่ได้ พลางนัยน์ตาคมทั้งสองข้างก็มีน้ำสีใสไหลลงมาไม่หยุด โดยเบาะข้างคนขับก็มีร่างโปร่งแสงของคนที่ภูมิเอ่ยขอโทษเมื่อกี้นั่งมองอยู่ด้วยแววตาโศกเศร้าไม่ต่างกัน

'มึงไม่ผิดเลยภูมิ เป็นกูเองที่โง่ไม่ยอมเชื่อคำตักเตือนของคนที่หวังดีที่สุดกับกู เป็นกูเองที่โง่ยอมเชื่อคำหลอกลวงแล้วไปจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงสารเลวคนนั้น จนทำให้บริษัทที่พ่อแม่กูสร้างขึ้นมาเองกับมือต้องพังลงเพราะชายชั่วหญิงเลวคู่นั้น ถ้าเกิดว่ากูย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตเหี้ยๆพวกนี้ได้ กูจะไม่ยอมให้เรื่องต่ำช้าพวกนี้เกิดขึ้นกับชีวิตของกูและให้สภาพของมึงเป็นแบบนี้เด็ดขาด และกูจะทำให้พวกมันสองคนได้รับบทเรียนที่สาสม!'

'งั้นเจ้าก็จงกลับไปเปลี่ยนแปลงโชคชะตาชีวิตของตัวเจ้าซะสิ'

'ใคร! เสียงของใคร!'

'กลับไปเปลี่ยนชีวิตของเจ้าซะ โอกาสที่ข้าให้เจ้าครั้งนี้จงใช้มันให้คุ้มค่าเสีย'

'คุณเป็นใคร คุณอยู่ตรงไหน แล้วสิ่งที่คุณพูดหมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ โอกาสอะไรของคุณ....'

ณภัทรร้องตะโกนถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาได้ยินน้ำเสียงที่ดูทรงพลังและมีอำนาจเอ่ยพูดขึ้นมาเมื่อกี้ ใบหน้าหล่อเหลาหันมองรอบๆก็ไม่เจอใครที่ไหน เห็นเพียงศาลไม้ที่ทรุดโทรมและเก่าตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน แต่แล้วจินที่กำลังจ้องมองศาลไม้เก่าๆด้วยใบหน้างงงวยอยู่นั้นก็ต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาบดบังใบหน้าของตัวเอง เมื่ออยู่ๆก็มีแสงสว่างจ้าสาดส่องออกมาจากศาลไม้พุ่งตรงมาทางเขาจนจินต้องปิดเปลือกตาลงแล้วสติของเขาก็ค่อยๆดับวูบไป