Novels by Melmee

ด้านองศาและพิร์ภูณกรสองหนุ่มร่างสูงโปร่งย่างเท้าเหยียบย้ำเข้าอานาเขตประเทศที่คุ้นเคย ประเทศที่เขาและองศาเติบโตประเทศที่พวกเขาทั้งสองอาศัยมาตั้งแต่เด็กประเทศที่พวกเขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต่างๆมากมายและเป็นประเทศที่มีองค์กรXDตั้งอยู่ประเทศที่เขาไม่คิดว่าจะได้กลับมาเหยียบอีกครั้งที่เขาไม่คิดว่าจะกลับมาเหยียบที่ประเทศนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบหรือเกลียดชังประเทศนี้ แต่เป็นเพราะเขาไม่อยากกลับมาเพราะองค์กรเฮงซวยXDต่างหากล่ะองค์กรสารเลวนั่นหลังจากที่ผมกับองศาเคลียร์กันเรื่องที่องศาได้เปิดร่องรอยของตัวเองให้กับทางองค์กรรู้ พวกผมก็ตัดสินใจที่จะตีตัวออกห่างจากมังกรและภูเขาและเลือกที่จะจะพากันหายมาอย่างเงียบๆแล้วซ่อนร่องรอยของตัวเองไม่ให้คนทั้งสองได้ตามหาเจอเพื่อที่จะตัดขาดความสัมพันธ์ เพราะไม่อยากให้ทางองค์กรเพ่งเล็งไปเล่นงานชายทั้งสอง เพราะฉะนั้นผมกับองศาถึงได้จากมาอย่างเงียบๆโดยที่ไม่เอาของมาหรือเอ่ยลาใดๆกับพวกเขา

อชิตพล"เซทท์!/องศา!"ผมอุทานชื่อเล่นของพิร์ภูณกรขึ้นพร้อมกับที่ไอ้ภูเขาอุทานชื่อเพื่อนชายคนสนิทของเซทท์ที่มักจะแวะเวียนมาหาที่ห้องบ่อยๆ แต่เดี๋ยวนะไอ้ภูเขามันรู้จักเพื่อนชายคนนี้ของเซทท์งั้นหรอ ผมขมวดคิ้วเงยหน้าไปจ้องมองไอ้ภูเขาที่ยืนเบิกตากว้างทำใบหน้างงงวยอยู่ด้านข้าง ก่อนที่ผมจะเอ่ยถามมันขึ้นว่ารู้จักกับคนที่ชื่อองศาอย่างงั้นหรอ"มึงรู้จักกับองศาเพื่อนของเซทท์อย่างงั้นหรอ""ก็องศาเนี่ยแหละเมียกู! มึงนั่นแหละรู้จักเพื่อนของเมียกูอย่างงั้นหรอ"ภูเขามันหันมาจ้องหน้าผมแล้วตอบคำถามของผมออกมาเสียงดัง ก่อนที่จะถามผมกลับว่าผมรู้จักเซทท์เพื่อนเมียมันหรอจะไม่รู้จักได้ยังไงก็นั้นก็เมียกูมั้ยล่ะผมได้แต่เอ่ยตอบมันในใจเพราะตอนนี้ผมกำลังอึ้งกับสถานการณ์ในตอนนี้อยู่ เมื่อกี้ถ้าผมฟังไม่ผิดไอ้ภูเขามันบอกว่าองศาเป็นเมียมันอย่างนั้นใช่มั้ยนะ แล้วมันไปเป็นผัวเขาตอนไหนวะเนี่ย งั้นก็แสดงว่ามันก็ต้องเคยเจอเซทท์ไปหาองศาที่ห้องบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายรูปร่างสูงที่ผลักประตูอ้าออกกว้างแล้วก้าวเดินเข้ามาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของผู้เป็นนาย"เป็นไงได้เรื่องมั้ย"ทันทีที่เห็นว่าเป็นใครเดินเข้ามาเสียงทุ้มของอชิตพลก็เอ่ยถามลูกน้องคนสนิทขึ้น ที่ตอนนี้ได้ยืนก้มหัวลงเล็กน้อยให้เขาเพื่อเป็นการทำความเคารพ มังกรพยักหน้ารับเพียงนิด ก่อนที่มือหนาจะวางปากกาในมือลงกับโต๊ะแล้วเอนหลังไปพิงผนักเก้าอี้ นัยน์ตาคมก็สายแววจดจ้องไปยังใบหน้าของเมทีเพื่อรอคำตอบในเรื่องที่เจ้าตัวสั่งให้ไปทำภูเขาที่นั่งเฝ้ารอข่าวคราวในห้องทำงานของมังกรอยู่อย่างเงียบๆ ก็พลางลดมือถือในมือลงแล้วหันไปสนใจเมทีเมื่อคิดว่าลูกน้องคนสนิทของมังกรคงมาบอกข่าวเกี่ยวกับการหายตัวไปของเมียเขา"ได้ครับบอส""ว่ายังไง เล่ามาให้ละเอียด"ดวงตาคมยังคงจดจ้องไปยังที่เมทีอย่างนิ่งๆ สร้างความหวั่นเกรงให้คนที่ถูกจ้องอยู่ไม่น้อย เมทีข่มความหวั่นเกรงไว้ในใจก่อนที่จะเอ่ยบอกผู้เป็นนายในสิ่งที่ตัวเองไปสืบเสาะมาได้"กลุ่มคนพวกนั้นที่บอสสั่งให้ผมต

เพี๊ยะ!เสียงฝ่ามือฟาดผ่านลงใบหน้าขาวนวลดังสนั่นลั่นห้อง ใบหน้าขององศาสะบัดไปตามทิศทางแรงตบของฝ่ามือขาวที่หยาบกร้านของพิร์ภูณกร"ได้สติหรือยัง"เซทท์กดเสียงต่ำเอ่ยถามเพื่อนตรงหน้าพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้ององศาด้วยแววตานิ่งๆเกิดที่จะคาดเดาหลังจากวันนั้นที่ผมกดวางสายจากองศา ผมก็นั่งทบทวนในสิ่งที่มันเอ่ยย้ำเตือน ในตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อมังกรมันถลำลึกไปมาก มากจนเกินที่จะถอยออกมาแบบจะไม่เสียใจมันเป็นไปไม่ได้เลย แต่ถึงแม้ว่าจะเสียใจมากแค่ไหนผมก็คงต้องทนถอยออกมาพร้อมกับความเสียใจนั้นก็อย่างที่องศามันว่าละนะ ชีวิตของพวกผมมันเน่าเฟะไม่ควรที่จะดึงใครเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย แถมยังไม่รู้ว่าตัวเองจะตายวันตายพรุ่งเพราะชีวิตของผมกับองศามันมีความเสี่ยงตลอดเวลา ไม่ควรที่จะผูกมัดไว้กับใครแต่แล้วทำไมไอ้องศามันถึงเลือกที่จะนำความตายเข้ามาใกล้ตัวเองเร็วขนาดนี้ ทำไมมันถึงเลือกที่จะเปิดตำแหน่งการเคลื่อนไหวของตัวเอง มันคิดจะทำอะไรกันแน่!องศามันยังคงเงียบไม่ยอมเอ่ยพูดอะไรออกมา ใบ

วันเวลาผ่านมาช่วงสายของอีกวันร่างสูงโปร่งที่อยู่ในชุดลำลองยืนสอดส่องผ่านกล่องดูเป้าหมายจากระยะไกลบนดาดฟ้าจากตึกตรงข้าม องศาที่ได้รับการว่าจ้างให้มาจัดการนักธุรกิจการเมืองท่านหนึ่งที่ขัดแย้งกับผู้ว่าจ้างเขา ก็ได้มาสอดแนมดูกิจวัตรประจำวันของเป้าหมายเพื่อที่จะหาช่องโหว่ในการลงมือ"อืมมมแทบไม่มีช่องโหว่เลยแฮะ"เสียงใสบ่นพึมพำออกมาเบาๆพลางลดมือข้างที่ถือกล้องส่องทางไกลลงไว้ข้างตัว ก่อนที่มืออีกข้างจะลวงเอามือถือเครื่องแพงในกระเป๋ากางเกงตัวเก่งขึ้นมาติดต่อหาใครบางคน/ว่าไง/เสียงปลายสายเอ่ยถามขึ้นหลังจากกดรับสายในเขา"แทบไม่มีช่องโหว่ให้เข้าใกล้ตัวได้เลยวะ"องศาเอ่ยพูดพลางยกกล้องส่องทางไกลในมือขึ้นมาส่องดูเป้าหมายอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเหมือนเดิม/อ่อโอเคถ้างั้นมึงก็ถอยออกมาก่อน แล้วนี่มึงส่งประวัติเป้าหมายมาให้กูหรือยัง/พิร์ภูณกรเอ่ยบอกเพื่อนพลางถามองศาเมื่อเปิดอีเมลของตัวเองแล้วไม่เห็นประวัติของเป้าหมายส่งเข้ามาให้เขาเลย"กูส่งไปตั้งแต่เช้าแล้วนะ"คิ้วสวยขององศาขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อนสนิทที่อยู่ปลายสาย ก่อนที่จะเอ่ยตอ

ณ.เวลาปัจจุบันเวลา17.19นาทีองศาร่างสูงโปร่งยืนพิงหลังกับราวระเบียงหันหน้ามองทอดเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองพลางขยับเรียวแขนข้างซ้ายที่พักพิงไว้กับราวระเบียงเล็กน้อยเพื่อยกมือที่คีบแท่งบุหรี่ขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากแล้วสูดอัดสารนิโคตินเข้าเต็มปอด ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเผยพ่นควันสีขาวออกไปทางสีเทาปล่อยให้ล่องลอยไปตามสายลมติ๊ดเสียงกดเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นเมื่อนิ้วเรียวสวยข้างขวากดโทรออกหาปลายสายเมื่อมีธุระสำคัญที่จะต้องพูดคุย รอสายไม่นานคนที่อยู่ปลายสายก็กดรับสายแต่ก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมาจนเป็นองศาที่ต้องเอ่ยทักขึ้นด้วยตัวเอง"ทำอะไรอยู่"เสียงใสเอ่ยถามพลางสูบอัดเอาสารนิโคตินเข้าไปเต็มปอดก่อนที่จะพ่นควันมันออกมาพลันนัยน์ตาสวยก็เหลียวมองไปยังเตียงนอนที่มีชายหนุ่มตัวสูงนอนคว่ำหน้าเผยแผ่นหลังแกร่งให้เขาได้เห็น/นอน.../เสียงเอ่ยตอบงัวเงียจากปลายดังขึ้นอย่างสั้นๆแล้วก็เงียบไปจนทำให้องศาขมวดคิ้วหน้ามุ้ยอย่างคนหงุดหงิด เมื่อรู้สึกว่าช่วงนี้เพื่อนสนิทของตนนั้นดูจะยุ่งกับการนอนซะเ

เนื้อหาในตอนนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านณภัทรหลังจากที่ทักษกรกายภาพบำบัดจนร่างกายหายดีกลับมาเดินเหินได้เป็นปกติ ในวันนี้ก็ครบหนึ่งอาทิตย์พอดีที่คนตัวสูงออกจากโรงพยาบาลมาและตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ภูมิก็ปฏิบัติต่อจินอย่างกับจินนั้นเป็นคนพิการอย่างไงอย่างงั้น ไม่ว่าจินจะเดินเหินไปไหน จะไปหยิบจับอะไรภูมิก็จะเป็นคนอาสาทำแทนทุกอย่าง ขนาดจินไปทำงานที่บริษัทคนตัวสูงนี่ก็ตามไปประคบประหงมเขาถึงที่บริษัท"คุณทักษกรครับ คุณไม่มีงานที่ต้องทำหรือยังไง ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาผมยังไม่เห็นคุณเข้าบริษัทของคุณเลยนะครับ เอาแต่มาเฝ้าผมที่บริษัทป่านนี้งานคุณไม่ท่วมโต๊ะแล้วหรือไง"ณภัทรที่อยู่ในชุดเสื้อสูทเต็มยศหมุนเก้าอี้หนังราคาแพงหันมาถามคนตัวสูงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคนั่งปอกผลไม้อยู่ที่โซฟารับรองแขกในห้องทำงานของเขา"ภูมิยังอยู่ในช่วงวันลาป่วยอยู่ครับ อีกประมาณ5วัน วันลาป่วยข

บทส่งท้ายวันที่19/09/2***ณ เวลา19:19นาทีเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรนอนหลับใหลไร้สติมานานนับ2เดือนในวันนี้เปลือกตาสีมุกที่เคยปิดสนิทกลับค่อยๆเปิดขึ้น แต่ทว่าเมื่อนัยน์ตาคมโดนแสงสว่างภายในห้องเปลือกตาบางเป็นต้องกะพริบถี่เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างทักษกรที่ฟื้นลืมตาตื่นขึ้นหลังจากหลับใหลไปเป็นเดือนๆกวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อมองหาใครบางคน แต่ไม่ว่าทักษกรจะกวาดสายตาจนทั่วห้องแล้วเขาก็ไม่เห็นใครสักคนทักษกรที่ลืมตาตื่นและไม่เห็นใครสักคนจึงพยายามที่จะดันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ทว่าด้วยความที่ร่างกายของเขาไม่ได้ขยับมานานนับเดือน จึงทำให้แขนขาของเขาอ่อนแรง"อ่าานี้เราหลับไปนานแค่ไหนกันนะ"น้ำเสียงแหบแห้งพึมพำกับตัวเองออกมาเสียงเบาและเมื่อตัวเขาทำอะไรไม่ได้ ภูมิจึงได้แต่นอนมองเพดานห้องอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงแล้วหลับไปอีกด้านณภัทรที่หายดีปกติหลังจากที่คุณหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้เขาก็กลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม คือตอนเช้ามา

ณภัทรณภัทรที่อยู่ในชุดลำลองของทางโรงพยาบาลนั่งก้มหน้าจิกเล็บมือลงหลังมือข้างขวาที่มีสายน้ำเกลือของตัวเองแน่นอย่างเคยตัว พลันริมฝีปากได้รูปก็กัดเม้มเข้าหากันพลางก้อนเนื้อด้านซ้ายก็เต้นระส่ำอย่างตื่นกลัวในใจก็พร่ำร้องขอภาวนา ว่าให้คนตัวสูงภายในห้องที่ตอนนี้คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจช่วยอยู่นั้นกลับมาทีเถอะอย่าจากเขาไปไหนเลย"หนูจิน...แม่ว่าเรากลับไปรอที่ห้องพักเถอะทางนี้ อึก ให้พ่อกับแม่จัดการเองนะลูก"คุณหญิงวราศิริเดินมาทรุดตัวนั่งลงเก้าอี้ด้านข้างจินพร้อมกับเอื้อมมือที่เหี่ยวย่นเล็กน้อยตามอายุมาแตะลงที่มือของจิน ก่อนจะเอ่ยพูดกับจินด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและติดขัด พลันนัยน์ตาแดงก่ำทั้งสองก็ไม่กล้าที่จะเงยขึ้นมาสบตากับจินโดยตรงเธอทำได้เพียงแค่เบี่ยงสายตาหลบไปอีกทางเพื่อไม่ให้จินเห็นว่าตอนนี้เธอนั้นกำลังอ่อนแอและเศร้าเสียใจมากแค่ไหน เธอไม่อยากให้จินเศร้าเสียใจไปมากกว่านี้เพราะการที่เครียดมากๆมันไม่ส่งผลดีต่อลูกในท้องและอาจเกิดสภาวะตกเลือดได้"คุณแม่...ให้ผมอยู่ต่อเถอะนะครับ ถ ถ้าเกิดภูมิเข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ อึก ผะ ผมจะได้อ

'เกิดไอ้เด็กตัวน้อยนั้นเป็นอะไรไปเอ็งจะรับผิดชอบไหวหรือไง'หญิงชราที่อยู่ในชุดเสื้อม่อฮ่อมนุ่งผ้าถุงหันมาเอ่ยพูดกับชายชราที่ยืนถือไม้ตะพดอยู่ข้างกายจิน ด้านจินที่ไม่รู้ว่าชายชรากลับมายืนอยู่ข้างตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ล่ะสายตาจากภูมิแล้วหันมามองด้านข้างด้วยความตกใจทันที แต่ทว่าพอหันกลับไปมองที่เดิมก็ไม่เห็นภูมิแล้ว"ไม่ต้องมองหาหรอก ภาพเหตุการณ์ที่เอ็งเห็นเมื่อกี้มันเป็นเพียงภาพที่เคยเกิดขึ้นที่นี้เมื่อ2-3เดือนก่อน ในตอนนี้ร่างของไอ้หนุ่มตัวสูงนั้นก็นอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมนั่นแหละ"ชายชราเอ่ยพูดขึ้นพลางจ้องมองสบนัยน์ตาของจินนิ่งๆด้านจินที่ยืนฟังก็ได้แต่ยืนเม้มปากกำมือแน่น เพราะเขาไม่รู้จะต้องทำยังไงให้ภูมิได้กลับมามันไม่ควรเป็นแบบนี้ ภูมิไม่ควรที่จะต้องมาตายแทนเขาแบบนี้ ในตอนนี้ต้องเป็นตัวเขาไม่ใช่หรอที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงใช่!มันต้องเป็นตัวเขา"เจ้าคิดจะเอาตัวเองมาแลกเหมือนกับไอ้หนุ่มแว่นนั้

"ก็ไอ้หนุ่มนั้นมันเอาชีวิตของตัวเองมาแลกกับการให้เอ็งย้อนเวลากลับมาแก้ไขโชคชะตายังไงล่ะ"จบประโยคของชายชราที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าอาภรณ์เก่าๆ ร่างจิตวิญญาณของจินก็ถูกดึงกระชากออกจากห้องสี่เหลี่ยมที่ล้อมรอบเต็มไปด้วยควันสีขาวแล้วมาโผล่ที่ข้างถนนเส้นหนึ่งที่เป็นทางรุกลังแต่ทว่าจินกับดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก"ที่นี้ที่ไหนทำไมถนนเส้นนี้ดูคุ้นตาจัง"ณภัทรสบถกับตัวเองเสียเบาพลางนัยน์ตาสีน้ำตาลก็กวาดมองรอบๆเพื่อสังเกตสิ่งรอบข้าง ก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ศาลไม้หลังหนึ่งที่ข้างในมีรูปปั้นตายายอยู่ แถมข้างหน้าศาลยังมีของไหว้เต็มไปหมดทั้งดอกไม้ธูปเทียนของกิน จนแทบจะไม่มีที่ให้ว่างณภัทรยืนมองได้ไม่นานก็ต้องล่ะสายตาออกจากศาลไม้แล้วหันไปมองยังเส้นถนน เมื่อได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวเซ็งแซ่พูดคุยของชาวบ้านทว่าเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลของจินหันไปมองยังต้นตอของเสียงคิ้วคมของจินเป็นต้องขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม เพราะเหล่าผู้คนที่กำลังเดินมานั้นต่างพากันแต่งกายคล้ายคนสมัยเก่าๆเมื่อ50-60ปีก่อน พลางภายในมือของเหล่าคนที่ทยอยเดินมาต่างก็พากันถือน้ำกับของกินและดอกไม้ธูปเทียนเพื่อเต

2เดือนต่อมาณ.โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเวลา17:12นาทีแกร๊ก"อ่าวหนูจินเลิกงานแล้วลูกหรอกินอะไรมาหรือยังจ๊ะ"คุณหญิงวราศิริที่กำลังนั่งปอกผลไม้ด้วยสีหน้าและแววตาเศร้าสร้อยอยู่ เมื่อได้ยินเสียงว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาก็หันไปมองยังประตูห้องก็พบว่าเป็นชายหนุ่มตัวสูงที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีเพราะตลอดสองเดือนที่ผ่านมานี้ชายหนุ่มคนที่ลูกชายของเธอแอบรักและมักเล่าถึงให้เธอฟังอยู่บ่อยๆ มักจะมาเฝ้าลูกชายของเธอที่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ตลอด"คุณน้าคุณอาสวัสดีครับ"ณภัทรที่เปิดประตูเข้ามาก็หันมาสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสอน แต่ทว่าพอจินเงยหน้ามาสังเกตมองคุณหญิงวราศิริและคุณณัฐพงษ์ผู้เป็นสามีของเธอ คิ้วคมของจินเป็นต้องขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัยเพราะสีหน้าของคนทั้งสองนั้นดูเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด จนจินที่สังเกตเห็นเป็นต้องใจกระตุกวูบ"คุณน้าอะไรล่ะจ้ะ บอกให้เรียกคุณแม่ไง"คุณหญิงวราศิริเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ

หลังจากจบมื้ออาหารเที่ยงที่ชนาธิปได้แต่นั่งกินข้าวอย่างเงียบ ๆ ดูคนทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดมื้ออาหารนั้น ในตอนนี้พวกเขาทั้งสามก็ได้มายืนกันอยู่ที่ลานจอดรถของร้าน"แล้วนี่เรากลับห้องยังไงเหรอต้นไม้"เป็นเสียงของผักขาที่เอ่ยถามเด็กหนุ่มตัวสูงขึ้นหลังจากหยุดเท้าอยู่ใกล้ ๆ กับรถยนต์ของนายน์"ซิ่งมอเตอร์ไซต์กลับครับผม"ต้นไม้ตอบคนร่างบางกลับด้วยใบหน้ายิ้มทะเล้น ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็รีบก้มหน้าค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าพายของตัวเองและเมื่อเจอสิ่งที่ตัวเองต้องการ ก็ยื่นให้ผักขาด้วยใบหน้ากระตือรือร้นทันที"หื้มมซองอะไรอ่ะ"ผักขาถามขึ้นพลางเอื้อมมือไปรับซองสีขาวที่ต้นไม้ยื่นมาให้ด้วยใบหน้าสงสัย"ซองเงินค่าเช่าของเดือนนี้ครับ ขอโทษที่ผมจ่ายช้านะครับ""โอ๊ยยยไม่เป็นไรเลยต้นไม้ เรามีเมื่อไหร่ค่อยเอามาจ่ายพี่ก็ได้"ผักขาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาเด็กตรงหน้าแล้วเอื้อมมือลูบหัวทุยของต้นไม้อย่างนึกเอ็นดูเหมือนน้องชายตัวเองอีกคนต่างกับคนตัวสูงที่ในตอนนี้ยืนกำหมัดแน่นอย่างนึกหงุดหงิดและแสดงสีหน้าไม่พอใจ ที่ผักข

"ฉันเคยเตือนเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาให้ฉันกับผักขาเห็นหน้าอีก แล้วก็อีกอย่างควบคุมฟีโรโมนเหม็น ๆ นี้ของเธอซะเลิกปล่อยมันออกมาสักที ฉันจะอ้วก!"หลังจากจบประโยคที่ชนาธิปเอ่ยน้ำฝนที่รู้สึกอายที่โดนนายน์ว่าให้อย่างนั้น ก็รีบหันหลังเดินหนีกลับไปยังรถของตัวเองและโทรเรียกให้ผู้เป็นพ่อมาพาตัวเองกลับบ้านผ่านไปไม่นานสักพ่อของน้ำฝนก็เดินกลับมาที่รถด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง ก่อนที่จะขึ้นรถขับออกไปโดยที่ไม่เอ่ยลานายน์และผักขาเลย"เฮ่อออพรุ่งนี้ต้องมีข่าวลือแปลก ๆ ออกมาอีกแน่ ๆ "ผักขาถอนหายใจทิ้งพร้อมกับสบถบ่นกับตัวเองเสียงเบา ก่อนที่จะหันไปมองคนตัวสูงก็พบว่านายน์นั้นมองมายังตัวเองอยู่ก่อนแล้วด้านนายน์ที่ได้ยินสิ่งที่คนร่างบางเอ่ยบ่นก็มองด้วยสายตาแสดงถึงความเป็นห่วง ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปจับมือบางแล้วเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น"ไม่ต้องคิดมากนะครับ ถ้าเกิดมีข่าวลืออะไรเกี่ยวกับผัก พี่จะเป็นคนสยบข่าวพวกนั้นของผักขาเอง"หลังจากจบประโยคที่คนตัวสูงเอ่ย ทินภัทรก็ยืนนิ่งจ้องมองสบกับนัยน์ตาคมของชนาธิปด้วยแววตานิ่ง ๆ พลันก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายก็เริ่มเต้นผิดจังห

เวลา08:23นาทีหลังจากที่ทินภัทรเกิดอาการฮีทและได้ชนาธิปใช้มือช่วยตลอดอาการฮีท เช้าวันถัดมาอาการฮีทของโอเมก้ากลิ่นผักชะอมอย่างผักขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง ทั้งที่ปกติแล้วเวลาที่เจ้าตัวถึงช่วงฮีทตัวของผักขาต้องทนทุกข์กับความทรมานที่ไม่มีฟีโรโมนจากอัลฟ่าคู่ของตัวเองค่อยทำให้สบายใจอยู่ในห้องถึง2-3วัน แต่ทว่าครั้งนี้อาการฮีทของผักขากลับหายไปเพียงแค่ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเองนี้คงจะเป็นผลจากการที่ได้ฟีโรโมนของคู่พันธะค่อยปลอบประโลมซินะ"คุณน้ากับอัญชันจะกลับมาวันไหนเหรอครับผัก"เสียงทุ้มของคนตัวสูงที่นั่งอยู่โต๊ะกินข้าวเรียกสติผักขาที่กำลังยืนทำกับข้าวอย่างเหม่อลอยอยู่กับความคิดให้หันมาสนใจยังต้นเสียง"ไม่แน่ใจ คุณนายบอกแค่ว่าจะไปต่างจังหวัดกับยัยอัญ2-3วันแค่นั้นเอง"ผักขาที่ได้สติกลับมาก็หันมามองนายน์ ก่อนที่จะเอ่ยตอบเสียงเบาแล้วหันกลับไปสนใจการทำอาหารตรงหน้าต่อ"อ่ออย่างงั้นเหรอครับ แล้วผักมีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย"นายย์ขานรับเสียงเบา ก่อนที่จะหั

ข้าวเม่าเวลา06:17นาทีเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราบนเตียงนอนขนาด5ฟุตเป็นต้องสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น เมื่ออยู่ๆเขาก็รู้สึกร้อนรุ่มข้างในร่างกาย จนทำให้เจ้าตัวต้องดีดตัวลุกขึ้นมานั่งหายใจหอบหนักอยู่ข้างเตียงนอนที่ในตอนนี้มีเพื่อนร่างบางของเขานอนคว่ำหลับใหลเปลือยกายอยู่อีกฝั่งของเตียงนอน"อึก เป็นอะไรวะเนี่ยอยู่ ๆ ร่างกายก็รู้สึกร้อนขึ้นมา"ข้าวเม่าสบถบ่นกับตัวเองเสียงเบาพลางนัยน์ตาคมก็เหลือบไปมองเพื่อนร่างบางเจ้าของห้องที่ตอนนี้นอนคว่ำโชว์แผ่นหลังขาวเนียนให้เขาดูอยู่"หลับสบายเชียวนะ"คนตัวสูงบ่นออกมาเสียงเบาด้วยใบหน้ายิ้มน้อย ๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายของตัวเองระหว่างที่ข้าวเม่ากำลังอาบน้ำอยู่นั้น ตัวของข้าวเม่าเองก็รู้สึกว่าภายในร่างกายของเขานั้นรู้สึกแปลก ๆ เพราะตั้งแต่ที่ข้าวเม่ารู้สะดุ้งตื่นมาเขาก็รู้สึกว่าภายในร่างกายของเขานั้นรู้สึกร้อนรุ่มและครั่นเนื้อครั่นตัว แถมเขายังรู้สึกมีอารมณ์ความต้องการมากกว่

หลายวันผ่านไปทินภัทรยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมที่ผ่านมา คือตื่นเช้ามาก็ทำอาหารและกินข้าวกับครอบครัว พอสายหน่อยก็แวะไปดูความคืบหน้าของไซต์งานก่อสร้าง ตกบ่ายก็ไปเดินตลาดกับน้องชายเพื่อเก็บค่าเช่าแผงกับซื้อของมาทำอาหารในมื้อเย็น พอถึงช่วงค่ำกินข้าวอะไรเสร็จผักขาก็มานั่งเล่นมือถือที่ชิงช้าตัวเดิมเหมือนรอใครบางคนทักหาหรือไม่ก็โทรหาตัวเขา"วันนี้เงียบหายไปเลยแฮะ"ผักขาสบถกับตัวเองเสียงเบาหลังจากที่เขาออกมานั่งเล่นอยู่ตรงนี้นานนับชั่วโมง แล้วก็ไม่เห็นอัลฟ่าตัวสูงที่มักจะทักมาหรือโทรมากวนตัวเขาในเวลาช่วงนี้ของทุกวัน"หายไปไหนของเขานะ?"ผักขายังคงสบถบ่นกับตัวเองพลางนัยน์ตาสวยก็เหลือบมองที่หน้าจอมือถือของตัวเองเป็นระยะๆ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้าทอดสายตามองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่วันนี้แทบจะไร้ดวงดาวให้เขาดู"วันนี้ท้องฟ้าก็แทบไม่มีดาวให้เห็นอีกแล้วเหรอเนี่ย"ทินภัทรนั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำราตรีอยู่นั้นพลันอยู่ ๆ ภายในร่างกายของผักขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาเสียดื้อๆ จนเจ้าตัวต้องยกมือทั้งสองขึ้นมาลูบแขนทั้งสองข้างของ

วันเวลาผ่านพ้นไป1สัปดาห์แสงจันทร์ทอประกายและแสงระยิบระยับของหมู่ดาวในทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่เจิดจรัสงดงามอยู่บนท้องฟ้า ทินภัทรที่ไม่มีอะไรทำหรือไม่มีใครคอยมากวนใจเฉกเช่นหลายวันก่อนที่ผ่านมา ก็ปลีกตัวมานั่งทำหน้าหงอยมองผืนฟ้าอยู่ที่ชิงช้าตัวเดิมที่ทุกวันนี้แทบจะเป็นที่ประจำของเจ้าตัวอยู่แล้ว"มานั่งทำเอ็มวีอะไรอยู่นี้อ่ะพี่ผัก ไม่กลัวยุงมาหามไปหรือไง"เสียงทุ้มของน้องชายที่พึ่งจะเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงที่ชิงช้าตัวข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น พลันนัยน์ตาคมของข้าวเม่าก็ลอบมองสังเกตท่าทีของพี่ชายตัวเองไปด้วย"ก็เปล่า ก็มันไม่มีอะไรให้ทำแล้วอ่ะ ไซต์งานอะไรก็ไม่มีอะไรให้ไปตรวจดูแล้ว หอพักเองอัญชันก็เริ่มเข้าที่เข้าทางหมดแล้วช่วงนี้พี่ก็เลยไม่รู้จะทำอะไร เลยรู้สึกเบื่อ ๆ นิดหน่อยก็เลยมานั่งคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่นี้อย่างที่เห็น"ผักขาเอ่ยตอบอธิบายกับน้องชายยาวเหยียด ก่อนที่จะพ่นลมหายใจทิ้งออกมาเฮือกใหญ่"อ่อเหรอ ไอ้เราก็นึกว่าพี่ชายจะเหงาที่หลายวันที่ผ่านมานี้ไม่มีคนมาคอยกวนใจ"ข้าวเม่าเอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้ายียวนกวนประสาทพี่ชายพร้อมกับออกแรงเท้า

ฐิระเชษฐ์หลังจากวันนั้นวันที่ผมพาไอ้เรียวตะโดดเรียนเพื่ออยู่ช่วยคนตัวเล็กที่เป็นพี่รหัสของผมปั่นงานจนเสร็จทันก่อนเวลาที่อาจารย์กำหนดไว้ในการส่ง ในตอนนี้เวลาก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว ผมในตอนนี้ก็ยังคงทำเหมือนเดิมอยู่ทุกวัน คือคอยตามเฝ้ามองและคอยชวนนลินพี่รหัสของผมไปกินข้าวเที่ยงด้วยทุกวันเฉพาะวันที่นลินมีเรียนน่ะนะ ถ้าวันไหนนลินไม่มีเรียนผมก็จะคอยทักหาและโทรคุยเอาเป็นระยะๆ เพราะเคยชวนคนตัวเล็กออกมาเที่ยวข้างนอกในวันหยุดด้วยแล้วผลปรากฏว่าโดนปฏิเสธไปตามระเบียบครับจริงสิทุกคนอาจจะสงสัยว่าผมรู้ได้ยังไงว่านลินอยู่ที่ไหนหรือเรียนอะไรอยู่ หึ ก็ผมมีตารางเรียนของคนตัวเล็กยังไงล่ะ ถึงได้รู้ว่าเวลานี้หรือเวลาไหนนลินอยู่ตรงส่วนไหนของมหาวิทยาลัยผมถึงได้ตามถูกอยู่ตลอดเวลาเล่ามาถึงตรงนี้ทุกคนคงจะมองว่าผมบ้าใช่มั้ยที่คอยตามเฝ้าพี่รหัสของตัวเองอย

นรินทร์หลังจากวันนั้นวันที่ผมเจอกับคีย์ที่ข้างสระบัวและได้รับรู้ว่าผมได้เขาได้เป็นสายรหัสกัน ในตอนนี้วันเวลาก็พัดผ่านมาจะสามเดือนแล้ว ตลอดระยะเวลาสองสามเดือนที่ผ่านมาชีวิตอันสงบสุขของผมก็ได้ปั่นป่วนเป็นอย่างมาก เดิมทีชีวิตของผมก็มีอีพี่ต้นพี่รหัสของผมค่อยกวนวอแวอยู่แล้วแต่พอมีอีตาเด็กคีย์เข้ามาชีวิตในรั้วมหาลัยของผมก็ปั่นป่วนมากกว่าเดิม ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยว่ามันปั่นป่วนยังไง ก็ปั่นป่วนอย่างนี้ไงณ.เวลา12:05นาที"สวัสดีครับพี่ลินคนสวย"เสียงทุ้มใสดังขึ้นในเวลาเดิมของทุกวัน ในเวลาใกล้ๆกันแบบนี้ของทุกวันผมมักจะได้ยินประโยคทักทายแบบนี้จากเรียวตะที่เป็นเพื่อนชายคนสนิทของน้องรหัสอันหล่อเหล่าของผมเป็นประจำ จนผมนั้นไม่รู้จะจัดการกับสองคนนี้ยังไงแล้วเพราะไม่ว่าผมจะหนีไปหลบที่ไหนหรือตรงส่วนไหนของคณะสองคนนี้ก็มักจะหาผมเจออยู่เสมอ

"ยิ้มเขากลับมาแล้ว เขาคนนั้นกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว"ย้อนกลับไปเมื่อ9ปีก่อน"ลินนนน นลินนนนไอ้ลินหยุดเดินนะโว้ยยยยย"เสียงร้องตะโกนของชายหนุ่มตัวสูงรุ่นพี่ปีสามดังขึ้นท่ามกลางลานกว้างทำให้เด็กปีหนึ่งคณะบริหารที่ถูกเรียกมารวมตัวกันหันมามองยังรุ่นพี่ชายทั้งสองที่คนหนึ่งวิ่งตามหลังตะโกนเรียกเสียงดังลั่นส่วนอีกคนก็เดินหนีไม่ยอมหยุด"พี่ต้นเลิกยุ่งกับลินดิ๊! ลินบอกแล้วว่าลินไม่ทำๆๆ พี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ! เห้ยยยโอ๊ยยยยย"นรินทร์หันมาเอ่ยพูดกับพี่รหัสของตัวเองอ่างหัวเสียที่สองสามวันนี้ตามตื๊อให้เขานั้นไปเป็นแบบในการถ่ายภาพไปทำโปรเจคอะไรสักอย่างพลางหยุดเท้าอย่างกะทันหันและด้วยความที่นลินหยุดเดินกะทันหันทำให้ต้นที่เป็นพี่รหัสของนลินหยุดเท้าไว้ไม่ทันเดินชนนลินเข้าจังๆจนนลินล้มก้นกระแทกพื้นอย่างแรง"เห้ยยยลินพี่ขอโทษ ลินเจ็บมากมั

ฐิระเชษฐ์ผมยืนมองร่างบางตรงหน้าที่ยืนอุ้มเด็กชายตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแน่นพลางนัยน์ตากลมสวยก็จ้องมองมาที่ผมด้วยดวงตาแดงก่ำพลันในหัวก็พลางนึกคิดตามประโยคคำพูดของนลินนั้นสิ มันก็จริงอย่างที่คนตรงหน้าของเขาพูดว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะมาเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบเอาตอนนี้ ในเมื่อเขาเป็นคนจากและทิ้งคนตัวเล็กตรงหน้าในตอนนี้ไปโดยที่เขานั้นไม่ได้อธิบายอะไรให้ร่างบางฟังเลยสักนิด"ขอโทษ....."ผมก้มหน้าหลบสายตาของนลินพลางเอ่ยขอโทษออกมาเสียงเบา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้นลินทำสีหน้าแบบไหนและตอนนี้ร่างบางตรงหน้าของผมกำลังคิดอะไรอยู่ ในตอนนี้ผมแค่อยากจะเอ่ยขอโทษ ขอโทษที่ผมทิ้งเขาไปขอโทษที่ผมทำเขาเสียใจและขอโทษที่ผมผิดคำสัญญาที่ให้กับเขาไว้ในตอนคบกันว่าผมจะไม่มีทางทิ้งเขาหรือทำผิดต่อเขาขอโทษลิน คีย์ขอโทษที่ทำผิดสัญญา

นรินทร์นรินทร์ที่จัดการทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็รีบเดินกลับไปหาลูกน้อยที่ร้านไอศกรีม แต่แล้วนลินต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเขาเดินกลับเข้ามาในร้านแล้วไม่พบเด็กตัวน้อยที่เขาสั่งให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม่ให้ไปซนที่ไหนหายไป ตอนนี้เขาพบแต่ถ้วยไอศกรีมที่ลูกน้อยของเขากินไปได้เพียงครึ่งเท่านั้นแล้วคิรินล่ะ ลูกชายของเขาไปไหนนลินหันซ้ายหันขวามองรอบๆร้าน ในใจลึกๆก็หวังว่าลูกชายตัวน้อยของเขานั้นแค่จะวิ่งเล่นอยู่ตรงไหนสักส่วนภายในร้านแต่ไม่ว่านัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาจะมองจนทั่วร้านแล้วก็ไม่พบเงาของลูกชายตัวน้อยของเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อไม่เห็นลูกน้อยภายในใจของนลินก็ก่อเกิดความรู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลเป็นอย่างมากพลางรอบๆดวงกลมก็เริ่มจะมีน้ำสีใสเอ่อนองขึ้นมาคิรินลูกอยู่ที่ไหน"ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นมั้ยครับ"เสียงใสเอ่ยถามพนักงานด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางนิ้วเรียวสวยก็ชี้ไปยังโต๊ะที่ตัวเขากับลูกน้อยเคยนั่ง แต่แล้วใบหน้าหวานต้องแสดงความผิดหวังออกมาเมื่อได้คำตอบจากพนักงานเป็นการส่ายหน้าปฏิเสธมือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างลวกๆ ก่อนที่เท้าเล็กทั้

ฐิระเชษฐ์สวัสดีครับผมชื่อฐิระเชษฐ์หรือจะเรียกผมสั้นๆว่าคีย์ก็ได้ ทุกคนคงงงว่าผมเป็นใครทำไมถึงได้มาพูดคุยกับทุกคนในตอนนี้ เออนั้นสิ!ทำไมผมต้องมายืนแนะนำตัวหรือพูดคุยกับพวกคุยกลางห้างแบบนี้ด้วย(ใจเย็นคีย์ใจเย็นทุกคนที่แกว่าคือนักอ่านของฉัน)อ๋อหรอโทษๆๆ งั้นเอาเป็นว่าแนะนำตัวจนรู้จักกันมาพอสมควรแล้ว ต่อไปก็กลับเข้าเรื่องเลยแล้วกันฐิระเชษฐ์ที่นัดแนะกับลูกค้ามาพูดคุยตกลงเกี่ยวกับสัญญากันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมื่อถึงเวลาก็ได้มานั่งพูดคุยกันอยู่ที่ร้านอาหารที่นัดกันไว้ พอตกลงกันเรียบร้อยคีย์ก็ได้นั่งทานข้าวกับลูกค้าต่ออยู่พักใหญ่ๆหลังจากทานข้าวและพูดคุยกันนิดหน่อยก็ได้เอ่ยลาและแยกย้ายกันกลับ แต่แล้วคีย์ที่แยกย้ายกับลูกค้าและได้มายืนรอคนขับรถอยู่ที่จุดนัดไว้กับคุณลุงคนขับรถอยู่นานคุณลุงคนขับก็ยังไม่มาสักทีก็เริ่มรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อยที่คุณลุงคนขับยังไม่มาสักที จนต้องเดินกลับเข้ามาในห้างอีกครั้งแล้วเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าพักใหญ่ๆ ก่อนที่คีย์จะหยุดเดินแล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือที่สั่นเป็นเจ้าเข้าในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมาดูแล้วกดรับสาย เมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือคนขับรถขอ