ย้อน05 ช่วยที

เจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยืนเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าด้วยแววตาอึ้งๆอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยินและตาได้เห็นว่าคนตรงหน้าจะยิ้มละมุนส่งมาให้ตัวเองแบบนั้น

"นายเป็นอะไรหรือเปล่าภูมิ ทำไมยืนนิ่งแบบนั้นล่ะ"เสียงทุ้มของจินเอ่ยถามทักษกรขึ้นพร้อมกับโบกมือไปมาตรงหน้าของภูมิคล้ายจะเรียกสติและมันก็ได้ผลจริงๆ เมื่อภูมิล่ะสายตาใต้กรอบแว่นแล้วกะพริบตาถี่ๆพลันมือหนาก็ยกขึ้นมาดันแว่นตาอย่างเก้อเขิน ก่อนที่จะเอ่ยตอบณภัทรออกไป

"เอ่อเปล่าครับ ไม่มีอะไรจินมาถึงนานแล้วหรอ"

"อ๋อ ไม่นานหรอกฉันมาถึงก่อนหน้านายไม่กี่นาทีเอง นั่งก่อนสิจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ย"จินเอ่ยตอบพลางถามภูมิกลับไปอย่างเป็นมารยาทว่าเขานั้นจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ย

ซึ่งภูมิก็มองมาที่จินด้วยแววตาอึ้งๆอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้าน้อยๆแล้วก้มหน้าหลบสายตาของจินที่จ้องมองมาที่ตน พลันในหัวก็ยังคงนึกสงสัยคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตัวเองในตอนนี้ไม่หาย ว่าทำไมอยู่ๆท่าทีของจินถึงได้เปลี่ยนแบบนี้

เมื่อทักษกรและณภัทรนั่งลงแล้วสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วความเงียบก็กลับมาปกคลุมคนทั้งสองอีกครั้ง จนเป็นจินที่เป็นฝ่ายเอ่ยชวนพูดขึ้นก่อนเกี่ยวกับการเจรจาในครั้งนี้ว่าเขาเห็นด้วยที่จะเซ็นทำสัญญาร่วมกันมั้ย

"แล้วเรื่องที่จะมาเจรจาวันนี้เกี่ยวกับคู่ค่ารายใหญ่ที่เขาบอกให้บริษัทเราสองคนเซ็นสัญญาร่วมกันในครั้งนี้เพราะกลัวเรื่องผิดพลาดฉันเห็นด้วยนะ ทางนายล่ะว่าไง"จินพูดขึ้นพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเล็กน้อย ก่อนที่จะวางลงเหมือนเดิมอย่างเป็นธรรมชาติโดยทุกอริยาบทของจินนั้นอยู่ในสายตาของทักษกรอยู่ตลอด 

"!!!"

ด้านทักษกรที่ได้ยินประโยคคำพูดของจินก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแทบจะเป็นปมพลางนัยน์ตาใต้กรอบแว่นก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ เพราะไม่นึกว่าการคุยเจรจาครั้งนี้อีกฝั่งจะยอมเซ็นสัญญาทำงานร่วมกันง่ายดายขนาดนี้

"ว่ายังไงภูมิ นายจะเซ็นทำสัญญาร่วมกับฉันมั้ย?"

ณภัทรที่เห็นภูมิเงียบไปก็ถามขึ้นอีกครั้ง เพราะจินจำได้ว่าครั้งก่อนที่จินยังไม่ย้อนเวลามาเขานั้นไม่ได้ทำงานร่วมกันและปาเล่มสัญญาใส่หน้าของภูมิ งานในครั้งนั้นเกิดการผิดพลาดทำให้บริษัทของเขาและคุณพ่อของภูมิเสียหายครั้งใหญ่เลยล่ะ ตอนนั้นจินโมโหในความสะเพร่าและความอคติของตัวเองอย่างมากจนทำให้บริษัทเสียชื่อเสียงแบบนั้น 

และในเมื่อเขาได้ย้อนกลับมาแก้ไข้อดีตแบบนี้ จินจะไม่ยอมให้ความผิดพลาดเกิดขึ้นอีกแน่ๆ

"เอ่อ...ซะ เซ็นครับเซ็น"ภูมิที่กำลังงงๆอยู่ เมื่อโดนอีกคนไถ่ถามขึ้นอีกครั้งก็รีบพยักหน้าตอบอย่างเลิ่กลั่ก ก่อนที่จะรีบคว้าแฟ้มเอกสารที่ตัวเองถือมาด้วยอย่างร้อนรนจนทำให้แฟ้มหลุดมือร่วงลงพื้น

"หึ หึ รีบร้อนอะไรขนาดนั้น กลัวฉันไม่เซ็นด้วยหรือไง ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอกน๊าาา"ณภัทรหัวเราะในลำคอน้อยๆพลางก้มลงไปเพื่อจะเก็บแฟ้มเอกสารที่ภูมิทำร่วง แต่ทว่าดันประจวบเหมาะที่ทักษกรเองก็ก้มตัวลงจะไปเก็บขึ้นมาเหมือนกันเลยทำให้มือของทักษกรแตะโดนมือของณภัทรเบาๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามาสบนัยน์ตาของจินและพบว่าใบหน้าของตัวเองอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของจินเท่าไหร่นัก

ด้านทักษกรที่เผลอเอื้อมมือไปแตะโดนมือของณภัทรโดยบังเอิญแถมใบหน้ายังอยู่ใกล้กับใบหน้าของจินอีก ด้วยความที่ตกใจก็รีบชักมือออกพร้อมกับดันตัวลุกถอยห่างจากจินอย่างร้อนรน จนทำให้หัวของเขานั้นชนเขากับขอบโต๊ะอย่างจังจนเกิดเสียงดัง

ปึก!

"เห้ยยย เจ็บมั้ย"นัยน์ตาสีน้ำตาลของจินเบิกขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าหัวของภูมิชนเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง ร่างสูงโปร่งที่เก็บเอกสารมาถือไว้ในมือแล้วก็รีบปรี่เข้าประชิดตัวของภูมิเพื่อที่จะดูอาการของคนตัวสูงตรงหน้า

แต่ทว่าเมื่อจินก้าวเข้าหาภูมิก็ก้าวถอยห่างออกจากจินด้วยใบหน้าตื่นๆ จนจินต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดภูมิต้องถอยห่างจากเขาอย่างกับรังเกียจเขาแบบนี้

แต่พอมาลองนึกคิดดีๆจินต้องเผลอระบายยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อพึ่งนึกได้ว่าคนตัวสูงที่ลูบหัวตัวเองปรอยๆตรงหน้าเขาในตอนนี้นั้นแอบชอบเขาอยู่

เขินแรงนะเนี่ย

"มะ ไม่เป็นไร ภูมิไม่เป็นไร ไม่เจ็บตรงไหนเลย จินลองอ่านสัญญาดูนะถ้าจะแก้ตรงไหนจินบอกเราได้เลยนะเดี๋ยวเราจะแก้ให้"เสียงทุ้มรีบเอ่ยพูดขึ้นอย่างรีบร้อนจนแทบจะจับใจความไม่ได้ ภายในใจของภูมิก็พร่ำด่าตัวเองที่ทำขายหน้าต่อหน้าของคนที่ตัวเองแอบชอบแบบนี้

บ้าเอ๊ยยยมึงทำอะไรของมึงเนี่ย แค่จินเดินเข้ามาใกล้มึงก็ตื่นเต้นทำตัวบ้าบอแบบนี้แล้วหรอห๊ะไอ้ภูมิ ทำไมเมื่อก่อนตอนเรียนด้วยกันมึงยังเก็บอาการได้ แต่ทำไมตอนนี้มึงเก็บอาการไม่ได้วะ หรือเป็นเพราะจินน่ารักและดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมอย่างนั้นหรอ

"อ๋อ โอเค งั้นเราไปนั่งเก้าอี้กันเถอะ อย่ายืนอยู่อย่างเลยคนในร้านเริ่มมองมาแล้ว"จินเอ่ยขึ้นพลางยิ้มน้อยๆส่งให้ภูมิ ก่อนที่จะหันกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมกับก้มอ่านเอกสารสัญญา โดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่ายิ้มของตัวเองได้ทำให้ชายหนุ่มตัวสูงนั้นเขินจนใบหน้าแดงระเรื่อลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง

ส่วนภูมิที่เขินและหัวใจเต้นแรงกับรอยยิ้มน้อยๆของจินเมื่อกี้ก็ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นอยู่สักพัก ก่อนที่จะก้าวเดินมานั่งลงที่เก้าอีกฝั่งของตัวเอง แล้วยกน้ำขึ้นดื่มแก้เขินมากกว่าครึ่งแก้วแล้วนั่งลอบมองจินอยู่นิ่งๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรขึ้นมาอีก

จนในที่สุดอาหารที่พวกเขาสั่งไปก่อนหน้านี้ก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟจนครบพวกเขาทั้งสองก็เริ่มลงมือทานกันอย่างเงียบๆ

ณภัทรที่นั่งทานอาหารอย่างไร้บทสนทนามาสักพักก็ได้หยุดมือและเงยหน้าขึ้นจ้องมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานด้วยใบหูแดงๆ โดยที่ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองตัวเขาตรงๆเพราะมีบางครั้งที่ภูมิจะแอบเงยหน้าขึ้นมามองเขาแต่เมื่อเจอสายตาของเขาที่จ้องมองอยู่ ภูมิก็รีบก้มหน้าหลบสายตาเขาทันที

หึหึ ทำไมเขาพึ่งจะสังเกตเห็นความน่ารักของคนคนนี้กันนะ สมัยตอนที่เรียนด้วยกันทำไมเขาไม่เคยสังเกตเห็นมันเลย

"สัญญานี้ไม่มีปัญหาอะไร ฉันเซ็นเรียบร้อยแล้ว แล้วฝั่งของบริษัทฉันนายจะแก้สัญญาข้อไหนมั้ย"ณภัทรที่นั่งจ้องมองภูมิอยู่นานก็ตัดสินใจเปิดหัวข้อบทสนทนาขึ้น ซึ่งภูมิที่ได้ยินคำถามของจินก็รวบช้อนในมือแล้วเงยหน้ามาสบนัยน์ตาสีน้ำตาลของจินเล็กน้อย ก่อนที่จะล่ะสายตาพลางมือหน้าก็เคลื่อนมาดันแว่นสายตาของตัวเองอย่างเป็นนิสัยแล้วจึงเอ่ยตอบกลับไป

"ไม่ครับ ที่บริษัทจินเสนอมามันโอเคทุกอย่างเลย นี้ครับภูมิเซ็นตกลงแล้วภูมิดีใจนะที่ได้ร่วมลงทุนกับบริษัทจินในครั้งนี้"ภูมิเอ่ยพูดอย่างยิ้มๆพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารสัญญาข้อตกลงให้กับจิน

ณภัทรมองแฟ้มเอกสารในมือของภูมิที่มีภาพที่ตัวเขาเขวี้ยงแฟ้มเอกสารอันนี้ใส่หน้าของภูมิซ้อนทับเข้ามาในหัวของเขานิ่งๆ ฝ่ามือหนาที่วางอยู่หน้าตักกำเจ้าหากันแน่นพลางกลีบปากนุ่มของจินก็เม้มเขาหากัน ก่อนที่มือที่กำแน่นจะคลายออกแล้วยื่นไปรับแฟ้มสีน้ำเงินอันนั้นมาไว้ในมือแล้วระบายรอยยิ้มบางๆออกมา พร้อมกับส่งแฟ้มอีกอันคืนให้คนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและเอ่ยพูดขึ้น

"อืมเราก็ดีใจที่ได้ร่วมงานกับบริษัทWP.Carsเหมือนกัน แล้วก็เมื่อครั้งก่อนขอโทษนะที่เราพูดจาไม่ดีใส่"

ณภัทรเอ่ยขึ้นพลางแสดงสีหน้าสำนึกผิด เพราะเมื่อไม่กี่เดือนก่อนที่ตัวเขาและภูมิได้กลับมาเจอกันและพูดกันครั้งแรกในรอบหลายปีหลังจากที่เรียนจบไป เขาก็ดันพูดจาไม่ดีใส่ภูมิเลย ก็อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้นั่นแหละว่าเป็นเพราะความอคติของตัวเขาที่คิดว่าชายหนุ่มตัวสูงคนนี้จะมาใส่ร้ายแฟนสาวของเขาเพื่อทำให้เขาทะเลาะกัน จนไม่โฟกัสเรื่องบริษัท

เพราะความอคติล้วนๆเลย เขาถึงได้พูดจาโมโหร้ายใส่คนคนนี้

"เห้ย จินไม่ต้องขอโทษเราเลย เป็นเราต่างหากที่ต้องขอโทษจิน ก็อยู่ๆเราก็เดินเข้าไปพูดว่าแฟนของจินคิดนอกใจจิน ทั้งที่เราไม่มีหลักฐานอะไรสักอย่าง เป็นเรา เราก็คงโกรธเหมือนกันนั่นแหละ"

ทักษกรรีบปฏิเสธพัลวันพร้อมกับโบกไม้โบกมือไปมาว่าไม่เป็นไรจริงๆเป็นฝ่ายเขาเองที่ผิด ที่เข้าไปพูดแบบนั้นกับคนตรงหน้าก่อน

"พอพูดถึงเรื่องนี้ เราก็ว่าจะขอให้ภูมิช่วยอะไรบางอย่างพอดีเลย"จินที่นั่งเม้มปากแน่นอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองสบกับด้วยตาคมใต้กรอบแว่นของภูมิที่มองมาที่ตัวเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาประหม่า ก่อนที่จินจะตัดสินใจเอ่ยขออะไรบางอย่างออกมา

"อะ อะไรหรอ"

"ที่ภูมิบอกเราว่าแฟนของเรานอกใจ ภูมิช่วยเราจับผิดเพลงพิณกับชู้ของเธอหน่อยได้มั้ย เอาแบบที่จับได้แบบคาหนังคาเขาเลย เพราะเราเริ่มมั่นใจแล้วว่าเธอนอกใจเราอย่างที่ภูมิว่าจริงๆ ภูมิช่วยเราหน่อยได้มั้ย เราขอร้อง"

"ได้สิ เราจะช่วยจินเอง"