ย้อน03 ควรทำอย่างไรดี

ร่างสูงที่กำลังหลับใหลในห้วงนิทราต้องลืมตาตื่นขึ้น เมื่อโดนแสงของดวงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องผ่ารอยแง้มของผ้าม่านมากระทบเข้าที่เปลือกตา เมื่อได้สติดีนัยน์ตาสีน้ำตาลก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของณภัทรที่นอนเหยียดยาวซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าตื่นๆ

"อืมมม พี่จิน...กี่โมงแล้วคะ ทำไมพี่จินสะดุ้งตัวแรงขนาดนี้ พี่จินฝันร้ายหรอ"เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่หลับอยู่ข้างกายของจินเอ่ยถามแฟนหนุ่มของตัวเองขึ้น ก่อนที่เธอจะดันตัวลุกขึ้นมานั่งข้างๆของจินแล้วซบใบหน้าลงที่แขนแกร่งของจินผ่านชุดนอน

ด้านจินที่กำลังตื่นตกใจและงงงวยกับภาพความทรงจำและเหตุการณ์ต่างๆที่แล่นอยู่ในหัวตัวเองในตอนนี้ ก็ได้แต่นังนิ่งมึนงงไม่ได้เอ่ยพูดหรือเอ่ยตอบแฟนสาวตัวน้อยที่คบกันมานานกว่า7ปี ที่เมื่ออาทิตย์ก่อนพึ่งจะบอกข่าวเรื่องตัวเองท้องให้จินได้ทราบ พลันในหัวของจินในตอนนี้ก็ยังคงคิดหนักถึงเรื่องราวเหตุการณ์ที่ตัวเองเสียชีวิตอยู่อย่างนั้น

ตกลงเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงหรือแค่ความฝันกันแน่ ถ้าเกิดว่าเป็นเรื่องจริง งั้นแสดงว่าชายคนที่เราได้ยินเสียงก็เป็นคนพาเราย้อนเวลากลับมาซินะ แต่ถ้าเกิดว่าเป็นแค่ความฝันล่ะ! ไม่ได้การเราต้องพิสูจน์ แล้วเราจะพิสูจน์ยังไงดี 

"พี่จิน พี่จินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? พี่จินฝันร้ายจริงๆหรอ เหงื่อออกเต็มไปหมดเลย มาค่ะพิมพ์เช็ดเหงื่อให้"ว่าจบหญิงสาวตัวเล็กก็เอื้อมมือมาเตรียมจะเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้แฟนหนุ่มตามที่ปากว่าจริงๆ แต่ทว่าพอมือของหญิงสาวที่เอื้อมมา กลับโดนมือหนาของจินปัดออกอย่างแรง

พรึ่บ!

"พะ พี่จิน พี่จินปัดมือพิมพ์ออกทำไมคะ?"เพลงพิณที่อยู่ๆก็โดนจินแสดงกิริยากับตัวเองแบบนี้ครั้งแรก ก็แสดงสีหน้าตกใจ เพราะตั้งแต่ที่หล่อนเข้าหาจินเมื่อ9ปีก่อนและได้คบหากับจินหลังจากที่พยายามเข้าหาและพูดคุยกับถึงจิน2ปี จนตอนนี้หล่อนคบกับจินมา7ปีแล้ว เพลงพิณยังไม่เคยโดนจินทำกิริยาเหมือนรังเกียจตัวเองแบบนี้เลย

พอโดนแฟนหนุ่มที่ตามใจตัวเองและอ่อนโยนมาตลอดหลายปีที่คบกันมาทำท่าทีรังเกียจตัวเองแบบนี้ เพลงพิณก็แสดงสีหน้าตกใจและเลิ่กลั่กทันที พลางในใจก็นึกคิดไปต่างๆนาๆว่าแฟนหนุ่มที่ไว้เนื้อเชื่อใจตัวเองมาตลอด ไปรู้ไปเห็นเรื่องอะไรที่เธอทำลับหลังมาหรือเปล่า

"เอ่อ...โทษทีครับ พอดีพี่ฝันร้ายน่ะ ก็เลยยังตกใจ พิมพ์นอนต่อเถอะ เดี๋ยวตอนประมาณ8โมงเช้าพี่มาปลุกเราอีกที"เอ่ยจบณภัทรก็หยัดตัวลุกออกจากที่นอนไปคว้ามือถือแล้วเดินออกจากห้องนอนตัวเองไปเลย ปล่อยให้เพลงพิณนั่งทำหน้างงอยู่ในห้องคนเดียว

พอเดินออกจากห้องนอนสองขายาวก็ก้าวเดินตรงมาที่ห้องรับแขกด้านล่างทันที เมื่อเดินมาถึงจินก็ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาพลางมือหนาก็สแกนมือถือเปิดดูสมุดโน้ตที่ตัวเองมักเขียนบันทึกเกี่ยวกับกำหนดงานล่วงหน้าในแต่ละวันภายใน1อาทิตย์ที่เลขาของเขาได้ลิสส่งมาให้ และพอจินได้ไล่ดูกำหนดการเรื่องงานที่เขาเขียนไว้นัยน์ตาสีน้ำตาลก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตกใจ

"บ้าไปแล้ว...."เสียงทุ้มสบถออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเจอมา

เพราะกำหนดการที่เขาเขียนลิสไว้ในโน้ตมือถือ มันตรงกับเรื่องที่เขาฝันเมื่อกี้เป๊ะๆเลย งั้นแสดงว่าเรื่องที่เขาเห็นมาก่อนหน้านี้เป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงๆกับตัวเขาน่ะสิ

"หึ หึ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆ"ณภัทรเมื่อเรียบเรียงเหตุการณ์ได้ก็หัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้าพร้อมกับน้ำตาไหลรินลงอาบหน้า จนหัวหน้าแม่บ้านหรือแม่นมอย่างเดือนที่ดูแลจินมาตั้งแต่เด็กวิ่งมาดู

"คุณหนู คุณหนูของนมเป็นอะไรคะ ทำไมหัวเราะทั้งน้ำตาแบบนี้คะ?"หญิงวัย60ต้นๆเอ่ยถามชายหนุ่มที่ตัวเองดูแลมาตั้งแต่แบเบาะด้วยแววตาเป็นห่วง พลางมือที่เหี่ยวย่นก็เอื้อมไปด้านหน้าหวังจะแตะร่างกายนายของบ้านเหมือนตอนเด็กๆ แต่ก็ชะงักไว้กลางอากาศเพราะตั้งแต่ที่คุณท่านทั้งสองเสียไปและชายหนุ่มตรงหน้าขึ้นมาเป็นนายของบ้านก็มัววุ่นกับการบริหารบริษัท จนห่างเหินกับเธอและไม่ได้สนิทสนมกับชายหนุ่มเหมือนแต่ก่อน

"แม่นมครับจินเหนื่อย ฮึก จินเหนื่อยมากๆเลยครับ อึก"จินเงยหน้าพูดกับแม่นมของตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางใบหน้าหล่อเหลาก็อาบไปด้วยน้ำตา จนแม่นมที่เห็นก็พลันใจกระตุกวูบ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เดือนเห็นลูกชายของนายท่านทั้งสองร้องไห้หลังจากจบงานศพของผู้เป็นนายไปหลายปี

"คุณหนูของนม ถ้าคุณหนูเหนื่อยคุณหนูก็พักนะคะ คุณหนูยังมีนมอยู่นะคะ"

"ฮึก นมครับ จินขอกอดแม่นมหน่อยได้มั้ยครับจินเหนื่อยเหลือเกิน"

"ได้สิคะ คุณหนูจะกอดนมเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ"

จบประโยคของเดือนแม่นมที่เลี้ยงดูจินมาตั้งแต่แบเบาะ ณภัทรก็โผล่เข้าสวมกอดหญิงสูงวัยอย่างเดือนทันทีพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่คิดจะอาย พลางในหัวทุยก็นึกขอบคุณท่านผู้นั้นที่ให้โอกาสเขากลับมาแก้ไข้อดีตที่ผิดพลาดของเขาและให้โอกาสกลับมาหาคนที่รักเขาจริงๆ

แขนแกร่งของจินกอดรัดเอวของเดือนที่เป็นแม่นมของเขาแน่นขึ้นอีก เมื่อในหัวฉายภาพในตอนที่เขาเป็นวิญญาณแล้วเห็นแม่นมของเขาร้องไห้หนักขนาดไหนในตอนที่รู้ว่าเขาเสียชีวิต และแม่นมยังตรอมใจจนล้มป่วยและเสียชีวิตตามเขาภายในไม่ถึง1อาทิตย์

หญิงสูงวัยคนนี้รักและเอ็นดูเขาเปรียบเสมือนเขาเป็นลูกของเธอเพราะฉะนั้นครั้งนี้เขาต้องรักษาและดูแลเธออย่างดี ห้ามละเลยคนที่รักเราจริงๆเด็ดขาด

รวมถึงใครอีกคนที่หวังดีกับเขาอยู่เสมอ

"ดูซิคนหล่อของนมร้องไห้งอแงเป็นเด็กไปได้ หมดหล่อแล้วมั้งป่านนี้"เสียงของหญิงสูงวัยเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดูชายหนุ่มที่สวมกอดเธอแน่นอย่างกับกลัวว่าเธอนั้นจะหายไปไหน พลางมือที่เหี่ยวตามกาลเวลาก็กล้าที่จะยกขึ้นมาลูบหัวทุยของชายตัวสูงที่เธอนั้นรักและเอ็นดูเหมือนลูกจริงๆของเธอ เพราะเธอนั้นก็ตัวคนเดียวเหมือนณภัทรลูกชายของคุณท่านทั้งสองคนที่เธอติดหนี้บุญคุณที่ตลอดทั้งชาตินี้ก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นจะตอบแทนได้หมดมั้ย

เพราะงั้นหลังจากที่คุณท่านทั้งสองจากไปเธอถึงได้ตั้งปณิธานกับตัวเองว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอจะอยู่ดูแลคุณหนูจินของเธอจนกว่าเธอจะหมดลมหายใจ

"ฮึก จินไม่มีวันหมดหล่อหรอกครับ ทั้งประเทศนี้จินหล่อที่สุดแล้ว"ณภัทรเอ่ยตอบหญิงสูงวัยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ พลางใบหน้าหล่อก็ซุกเข้าหาหน้าท้องนุ่มนิ่มของเดือนอย่างออดอ้อน ก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมาจินจะผล่ะใบหน้าออกมาเงยหน้ามองใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นและรอยตีนกาของแม่นมที่ตอนนี้เองก็ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้

"นมครับ นมอยู่กับจินนานๆนะครับ นมห้ามทิ้งจินไปไหนนะครับ"

เมื่อได้ยินคุณหนูตัวเองเอ่ยออกมาแบบนั้น เดือนก็หัวเราะออกมาเบาๆพลางคลี่ยิ้มอ่อนโยนส่งให้ชายหนุ่มวัย32ที่กอดตัวเองและกำลังแสดงสีหน้างอแงอย่างกับเด็ก5ขวบส่งมาให้กับเขา

"นี่อายุ32ปีหรือ5ขวบกันคะ คุณหนูจะเป็นพ่อคนแล้วนะคะทำไมยังงอแงเป็นเด็กแบบนี้กับนมกัน"

พอได้ยินประโยคที่ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนจากปากของเดือนแม่นมของตัวเอง จินก็พลันชาไปทั้งตัวพลางในใจก็รู้สึกโกรธจนเผลอกำชายเสื้อของแม่นมแน่น ด้านเดือนที่เห็นว่าสีหน้าของคุณหนูตัวเองเปลี่ยนไปหลังจากที่ตัวเธอพูดถึงลูกในท้องของแฟนสาวของจิน ก็เริ่มที่จะขมวดคิ้วและเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าคุณหนูของเธอนั้นมีปัญหาอะไรกับแฟนสาวหรือเปล่า

แต่ว่าเมื่อวานเธอยังเห็นคุณหนูของเธอเทคแคร์และดูแลคุณเพลงพิณอย่างดีอยู่เลยนะ แล้วทำไมพอเช้าวันถัดมาคุณหนูของเธอถึงได้แปลกไปแบบนี้กัน

"คุณหนูของนมมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ คุยกับนมได้นะ"เดือนตัดสินใจถามชายหนุ่มที่ยังกำชายเสื้อของเธอแน่นไม่ปล่อยทั้งสองมือ ส่วนจินที่ได้ยินแม่นมเอ่ยถามก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับนัยน์ตาอ่อนแสงของหญิงสูงวัย ก่อนที่จะคลายมือที่กำชายเสื้อของแม่นมออกพร้อมกับผล่ะตัวออกไปนั่งก้มหน้ามองมือตัวเองอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยพูดออกมา

"นมครับ ถ้าเกิดว่าพิมพ์เขาไม่ได้ท้องลูกของผมอยู่ ผมควรจะทำยังไงกับเขาดีครับ"

"!!!"

"ผมควรจะทำยังไงดีครับนม"