ร่างโปร่งแสงยืนมองร่างกายของตัวเองที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาณ ตามร่างกายเต็มไปด้วยเลือดอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่มีความสูงไม่ต่างจากกันสักเท่าไหร่นัก
และชายคนนี้เขาก็คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีและรู้ว่าคนคนนี้ที่กอดร่างไร้วิญญาณของเขาอยู่นั้นเป็นใคร ชายคนหนุ่มที่ร่ำไห้กอดร่างไร้ลมหายใจของจินอยู่ในตอนนี้คือ ทักษกร วีระกิตธาดา หรือก็คือ ภูมิ
ชายหนุ่มตัวสูงคนที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันและคณะเดียวกันกับเขาหรือจะพูดง่ายๆเลยก็เคยเป็นเพื่อนร่วมคณะกันนั่นแหละ มีช่วงหนึ่งที่จินสนิทกับภูมิพอสมควรสนิทพอที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่สุดท้ายจินที่อยู่ในช่วงวัย22ก็ต้องตีตัวออกห่างจากภูมิด้วยความไม่ตั้งใจเพราะในวันที่จินเรียนจบเป็นวันเดียวกับวันที่พ่อแม่ของจินรถพลิกคว่ำเสียชีวิตทั้งสอง
ในช่วงที่จิน ณภัทรอายุ22ปีถือว่าเป็นช่วงชีวิตที่หนักหน่วงพอสมควรเลย ด้วยความที่จินพึ่งเรียนจบและยังไม่มีญาติมิตรสหายที่ไหนแถมยังมาเสียเสาร์หลักของบ้านพร้อมๆกันอีก แล้วไหนจะต้องขึ้นมาบริหารบริษัทนำเข้ารถยนต์ของคุณพ่อที่ทิ้งไว้ให้เขา จินที่เป็นเพียงเด็กจบใหม่ในตอนนั้นต้องก้าวข้ามคำดูถูกเหยียดหยามและกู้ชื่อเสียงบริษัทให้คู่ค้ากลับมามั่นใจและไว้ใจที่จะกล้ากลับมาลงทุนกับบริษัทเขาเหมือนเดิมก็ใช้เวลาถึง5ปี
ในตอนนั้นจินไม่มีเวลาที่จะไปสนใจอะไรใครเลย เขามัววุ่นวายแต่กับการบริหารและศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับบริษัทของเขา ดีหน่อยตอนที่คุณพ่อมีชีวิตเขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างก่อนที่ท่านจะเสียไป
และด้วยความที่จินและภูมิไม่ได้ติดต่อหากันเลยก็ทำให้เขาทั้งสองห่างหายจากการเป็นเพื่อนกัน มาเจอกันอีกทีทั้งคู่ก็ดันมาเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกันเสียแล้ว
เพราะด้วยความที่บ้านของภูมิก็เปิดบริษัทนำเข้ารถยนต์เหมือนกันและมีบางครั้งที่แย่งลูกค้ากันเลยทำให้จินไม่ค่อยจะชอบภูมิสักเท่าไหร่ เวลาที่จินบังเอิญเจอกับภูมิที่งานเลี้ยงที่ไหนจินก็มักจะมองเขม็งและหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับภูมิเสมอ
แต่แล้วคนที่จินคิดว่าไม่ถูกกับเขา ทำไมวันนี้ถึงมาร้องไห้กอดร่างไร้วิญญาณของเขากันล่ะ
แล้วอีกอย่างภูมิมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
"อึก ภูมิบอกจินแล้วใช่มั้ย ฮึก บอกแล้วไม่ใช่หรอ อึก ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รักจินจริงๆ ฮื่อ ภูมิบอกแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมจินไม่เชื่อภูมิบ้าง ฮึก จินกลับมานะ กลับมาหาภูมินะ! ฮื่อออออ"ทักษกรร่ำไห้สะอึกสะอื้นเอ่ยพูดระบายกับร่างไร้วิญญาณของคนที่ตัวเองแอบรักมานานนับ10ปี แขนแกร่งโอบกอดร่างของณภัทรที่อาบเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงท่วมไปทั้งตัวอย่างสั่นๆ กลีบปากหนาก็พร่ำบอกให้คนในอ้อมกอดฟื้นกลับขึ้นมาอยู่ซ้ำๆ
"อึก กลับมานะ ฮึก ฟื้นกลับขึ้นมาหากูเดียวนี้นะจิน! มึงฟื้นขึ้นมาสิ กูบอกให้มึงฟื้น!!!"เสียงทุ้มตะโกนร้องขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่นัยน์ตาสีดำขลับจะทอดมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งด้วยแววตาอาฆาตแค้นที่ยืนจ้องมองมาที่ตัวเขาและร่างไร้วิญญาณ ก่อนที่กลีบปากหนาจะสบถออกมา
"ถ้าจินไม่ฟื้นขึ้นมากูจะตามจองเวรพวกมึงทั้งสอง กูจะไม่มีวันปล่อยให้พวงมึงทั้งสองอยู่อย่างสงบสุข!!!"
'ภูมิ....ทำไมมึงถึงเสียใจและแค้นแทนกูขนาดนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนกูไม่เคยเชื่อใจและไม่เคยพูดดีกับมึงเลย ต่างกับเมียกูที่กูทั้งพูดดีและดูแลมันดีขนาดนั้นมันกับกอดชายชู้ของมันยืนมองร่างไร้ลมหายใจของกูอย่างหน้าตาเฉย'
ร่างโปร่งแสงยืนมองเหตุการณ์วุ่นวายตรงหน้าอย่างเงียบๆไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่ว่าคนมากมายจะวิ่งวุ่นขนาดไหนแต่ณภัทรก็ยังคงยืนนิ่งมองดูเหล่ากู้ภัยที่พยายามเข้ามาช่วยปั๊มหัวใจเพื่อช่วยเขาด้วยแววตาว่างเปล่า
เพราะจินนั้นรู้ตัวดีว่าเขานั้นคงไม่รอดแล้ว แล้วจะไม่ให้เขารู้ได้ยังไงก็ในเมื่อวิญญาณของเขายืนมองร่างของตัวเองปล่อยให้คนเดินทะลุไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ตรงนี้
"อึก พี่ช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ พี่ช่วยเพื่อนผมด้วยนะ อึก"เสียงของภูมิยังของเอ่ยร้องขอให้พี่กู้ภัยปั๊มหัวใจช่วยผมทั้งน้ำตาอาบใบหน้าอยู่ซ้ำๆ ต่างจากเพลงพิณหญิงสาวที่จะเข้าพิธีวิวาห์กับผมในวันพรุ่งนี้ ที่ยืนมองมาที่ร่างของผมด้วยแววตาว่างเปล่าโดยข้างกายมีพิภพชายชู้ยืนขนาบข้างมองมาที่ผมด้วยแววตาไม่ต่างกัน
"เฮ่อออน้องพี่คงช่วยเพื่อนน้องไม่ได้แล้ว หัวใจของเพื่อนน้องหยุดเต้นไปแล้วไม่ต่ำกว่า20นาที ปั๊มไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก พี่ต้องขอโทษจริงๆ"พี่กู้ภัยเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าหมองพร้อมกับตบบ่าไหล่ของภูมิเบาๆสองสามทีเพื่อเป็นการปลอบ ก่อนที่จะเดินไปคุยกับเพื่อนกู้ภัยที่มาด้วยกันและตำรวจเพื่อตามหาต้นเหตุที่ชนผมแล้วหนี
ซึ่งตำรวจก็คาดเดาไว้ว่าน่าจะเป็นคนเมาแล้วขับที่พึ่งจะกลับมาจากการสังสรรค์
"ไม่จริง....ไม่จริงใช่มั้ย มึงต้องล้อกูเล่นแน่ๆ จิน มึงฟื้นขึ้นมาสิวะ ฟื้นขึ้นมามองกูตาขว้างเหมือนเดิมสิ ฟื้นขึ้นมาต่อว่าหรือด่ากูเหมือนเดิมสิ ไม่เอาแบบนี้จิน ตื่นขึ้นมาเถอะนะกูขอร้อง อึก ตื่นขึ้นมาเถอะนะ....ฮื่อออออ"ทักษกรนั่งพึมพำกับร่างของณภัทรที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นคอนกรีต ฝ่ามือหน้ากอบกุมมือของจินที่เริ่มเย็นเฉียบใบหน้าหล่อที่อาบไปด้วยน้ำตาก็ซบลงที่มือของจินที่เปอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดง
ทักษกรไม่คิดเลยว่ารางสังหรวันนี้ที่ทำให้เขาใจสั่นและคิดถึงอยากจะเจอจินมาทั้งวันในวันนี้ จนทำให้เขาขับรถมาแอบดูจินที่บ้านในกลางดึก จะเป็นวันที่เขาได้มากอดไร้ที่ไร้วิญญาณของจิน ณภัทรแบบนี้
ด้านจินที่มองดูภาพตรงหน้าก็ได้แต่ยืนกำหมัดเม้มปากเข้าหากันแน่น ภายในใจก็รู้สึกร้อนรุ่มและเศร้าเสียใจที่ตัวเองต้องมาจบชีวิตในวัยเพียง32ปีด้วยสถานการณ์บ้าบอแบบนี้ นัยน์ตาคมจ้องมองร่างของตัวเองด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนที่จะหันไปมองแฟนสาวของตัวเองและชายชู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นน้องชายด้วยแววตาโกรธแค้นเกินจะคาดเดา
วันต่อมา
ร่างโปร่งแสงของณภัทรยืนจ้องมองผู้คนมากมายที่แต่งชุดดำมาในวันนี้ นัยน์อ่อนล้าทอดมองไปยังรูปภาพของตัวเองที่ตั้งอยู่ท่ามกลางดอกไม้สีขาวด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนที่จินจะเลื่อนสายตามามองชายหนุ่มตัวสูงที่นั่งใบหน้าแสดงความโศกเศร้าดวงตาคมแดงก่ำที่เหมือนพึ่งผ่านการร้องไห้อยู่ไม่ไกลจากรูปภาพของเขา ซ้ำชายหนุ่มใบหน้าหล่อคนนี้ยังเป็นเจ้าภาพในการจัดงานของเขาอีกด้วย
ต่างกับหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียในทะเบียนสมรสของเขาที่ไม่แม้จะเสียใจหรือโผล่มาเหยียบที่งานศพของเขาเลย แม้แต่จะควักเงินมาจัดงานศพของเขาหล่อนยังไม่ทำเลย
"ภูมิลูก ไปพักผ่อนหน่อยมั้ย เดี๋ยวตรงนี้แม่ดูแลต่อเอง"คุณหญิงวราศิริ แม่ของภูมิเดินมานั่งพับเพียบลงที่ข้างลูกชายพลางเอ่ยพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่จะยืนมือไปแตะที่มือของลูกเบาๆเป็นการปลอบ
แต่ทักษกรกลับเพียงส่ายหน้าเบาๆตอบผู้เป็นมารดาแล้วเงยหน้าไปจ้องมองรูปภาพของณภัทรที่ใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มด้วยแววตาวูบไหว
"เฮ่อออภูมิแม่ว่าภูมิไปพักผ่อนเถอะนะลูกเดี๋ยวร่างกายจะแย่เอานะ"วราศิริเอ่ยพูดบอกลูกชายอีกครั้งด้วยน้ำเสียงปนไปด้วยความเป็นห่วงและครั้งนี้คุณหญิงวราศิริก็ไม่ได้คำตอบจากลูกชายเป็นความเงียบเหมือนครั้งก่อน ทักษกรหันมาสบตาผู้ที่ให้กำเนิดตัวเองพลางดวงตาคมที่วูบไหวก็เอ่อนองไปด้วยน้ำตา ก่อนที่จะไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง ก่อนที่จะเอ่ยพูดกับมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือปนสะอื้น
"อึก แม่ครับ....ทำไมจินต้องทิ้ง ฮึก ผมไปด้วย ทำไมจิน อึก มันไม่เชื่อผมบ้าง ฮื่อออ ทำไมมัน...อึก ทำไมมันต้องรัก อึก ผู้หญิงแบบนั้น ทำไมจินมันไม่เชื่อในคำเตือนของผมบ้าง ฮื่อ ทำไมมันถึงลืมผม ทำไมมันถึงไม่ชอบผมบ้าง อึก ทั้งที่ อึก ทั้งที่ผมพยายามกลับไปตีสนิทกับมัน ทั้งที่ผมพยายามกลับเข้าไปในชีวิตมันเหมือนตอนที่เรียนอยู่ อึก ทำไมมันถึงเย็นชากับผม ทั้งที่ผมรักมันตั้งขนาดนี้ แม่ครับพามันกลับมาหาผมได้มั้ย ฮื่อออพาจินกลับมาหาภูมิได้มั้ย..."
วราศิริที่ได้ยินคำตัดพ้อของลูกชายก็ไม่รู้จะต้องวพูดปลอบลูกชายยังไง ลูกชายของเธอถึงจะเสียใจน้อยลงบ้าง เธอไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เธอต้องทำยังไงต่อ แต่สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงดึงลูกชายของเธอที่กำลังเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากมาไว้ในอ้อมกอดเท่านั้นเอง
ด้านณภัทรที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ เมื่อได้ยินคำตัดพ้อของทักษกร คนที่เมื่อก่อนเขาคิดว่าเป็นศัตรูด้านธุรกิจและคิดว่าเป็นคนที่ไม่หวังดีกับเขามากที่สุด จินก็ทำได้แต่ยืนกำหมัดและเม้มปากแน่น ก่อนที่ร่างโปร่งแสงของจินจะค่อยๆหายวับออกไปจากตรงนี้
ณ.ตระกูลภูริสิทธิโชค"ภพคะ เราไม่ไปงานศพของไอ้พี่จินจะดีหรือคะ"เสียงของหญิงสาวเอ่ยถามชายชู้ที่ตัวเองนั่งซบอกดูทีวีอยู่บนเตียงนอนของจินด้วยสภาพเปลือยเปล่า พลางใบหน้างามก็เงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของพิภพด้วยแววตาออดอ้อนไร้การเศร้าโศกที่ตัวเองพึ่งจะเสียว่าที่สามีในทะเบียนสมรสไปหยกๆ"จิ๊! พิมพ์จะไปพูดถึงมันให้เสียอารมณ์ทำไม ภพอุสาห์ไม่นึกถึงภาพเมื่อวานนี้แล้ว"พิภพพูดขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับดันร่างนุ่มนิ่มของพิมพ์ที่พึ่งจะทำเรื่องอย่างว่ากันเสร็จไปเมื่อกี้ออกจากการซบอกของตัวเอง ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้พิมพ์นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงตามลำพังและเหตุการณ์นี้ก็อยู่ในสายตาของร่างโปร่งแสงเจ้าของห้องและบ้านหลังนี้ที่ยืนดูอยู่นานหลายนาทีแล้ว'หึ! ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันแต่งงานที่ทุกคนต่างสวมชุดสีมงคลมีความสุขกัน แต่ทุกคนกลับต้องเปลี่ยนมาสวมชุดสีดำและมางานศพของเจ้าบ่าวด้วยใบหน้าโศกเศร้าแทน ฮ่าๆๆๆ แล้วดูเจ้าสาวของกูสิกลับมานอนกกชายชู้ของมันในห้องของกูอย่างหน้าตาเฉย ตลกเป็นบ้าเลยวะ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ'ร่างโปร่งแสงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองหญิงสาวที่นอนเ
ร่างสูงที่กำลังหลับใหลในห้วงนิทราต้องลืมตาตื่นขึ้น เมื่อโดนแสงของดวงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องผ่ารอยแง้มของผ้าม่านมากระทบเข้าที่เปลือกตา เมื่อได้สติดีนัยน์ตาสีน้ำตาลก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของณภัทรที่นอนเหยียดยาวซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าตื่นๆ"อืมมม พี่จิน...กี่โมงแล้วคะ ทำไมพี่จินสะดุ้งตัวแรงขนาดนี้ พี่จินฝันร้ายหรอ"เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่หลับอยู่ข้างกายของจินเอ่ยถามแฟนหนุ่มของตัวเองขึ้น ก่อนที่เธอจะดันตัวลุกขึ้นมานั่งข้างๆของจินแล้วซบใบหน้าลงที่แขนแกร่งของจินผ่านชุดนอนด้านจินที่กำลังตื่นตกใจและงงงวยกับภาพความทรงจำและเหตุการณ์ต่างๆที่แล่นอยู่ในหัวตัวเองในตอนนี้ ก็ได้แต่นังนิ่งมึนงงไม่ได้เอ่ยพูดหรือเอ่ยตอบแฟนสาวตัวน้อยที่คบกันมานานกว่า7ปี ที่เมื่ออาทิตย์ก่อนพึ่งจะบอกข่าวเรื่องตัวเองท้องให้จินได้ทราบ พลันในหัวของจินในตอนนี้ก็ยังคงคิดหนักถึงเรื่องราวเหตุการณ์ที่ตัวเองเสียชีวิตอยู่อย่างนั้นตกลงเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงหรือแค่ความฝันกันแน่ ถ้าเกิดว่าเป็นเรื่องจริง งั้นแสดงว่าชายคนที่เราได้ย
ณ.บริษัทJ.PL.Cars จำกัด"พี่จินคะ พิมพ์เดินเข้าไปพร้อมกับพี่ไม่ได้หรอคะ ตอนนี้เราก็คบกันมา7ปีแล้วนะ อีกอย่างตอนนี้พิมพ์ก็กำลัง..."เพลงพิณที่ก้าวลงจากรถหรูเดินเข้ามากอดแขนแกร่งของจินอย่างหลวมๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างออดอ้อนพร้อมกำลังจะอ้างเรื่องลูกในท้อง แต่ทว่ายังเอ่ยไม่ทันจบประโยคน้ำเสียงทุ้มต่ำของจินก็เอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน"พิมพ์ พี่บอกพิมพ์ตลอดว่าพี่ไม่อยากให้บริษัทของพี่มีข่าวเสียหาย แล้วก่อนคบกันพิมพ์ก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าเข้าใจในตรงนี้"ณภัทรพูดขึ้นเสียงต่ำพลางนัยน์ตาคมก็จ้องมองไปที่แฟนสาวของตัวเองด้วยแววตานิ่งเกิดจะขาดเดา ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาจินเขานั้นยอมตามใจแฟนสาวของตัวเองทุกอย่างแต่ทว่าถ้าเป็นเรื่องบริษัทJ.PL.Carsจินไม่เคยปล่อยปละละเลยเลยสักครั้ง เขาจะไม่ยอมให้ชื่อเสียงบริษัทที่เขาพยายามกอบกู้มากว่า5ปีต้องมามีมลทินเรื่องไม่ดีแน่ๆ และตลอดเวลาที่เขาคบกับเพลงพิณมาเขาก็จะบอกชัดเจนกับเพลงพิณตลอด ว่าให้แบ่งแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ชัดเจนไม่ให้เธอนั้นมาอวดเบ่งกับพนักงานคนอื่นว่าเป็นแฟนของเจ้าของบริษัทที่นี้เดิม
เจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยืนเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าด้วยแววตาอึ้งๆอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยินและตาได้เห็นว่าคนตรงหน้าจะยิ้มละมุนส่งมาให้ตัวเองแบบนั้น"นายเป็นอะไรหรือเปล่าภูมิ ทำไมยืนนิ่งแบบนั้นล่ะ"เสียงทุ้มของจินเอ่ยถามทักษกรขึ้นพร้อมกับโบกมือไปมาตรงหน้าของภูมิคล้ายจะเรียกสติและมันก็ได้ผลจริงๆ เมื่อภูมิล่ะสายตาใต้กรอบแว่นแล้วกะพริบตาถี่ๆพลันมือหนาก็ยกขึ้นมาดันแว่นตาอย่างเก้อเขิน ก่อนที่จะเอ่ยตอบณภัทรออกไป"เอ่อเปล่าครับ ไม่มีอะไรจินมาถึงนานแล้วหรอ""อ๋อ ไม่นานหรอกฉันมาถึงก่อนหน้านายไม่กี่นาทีเอง นั่งก่อนสิจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ย"จินเอ่ยตอบพลางถามภูมิกลับไปอย่างเป็นมารยาทว่าเขานั้นจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ยซึ่งภูมิก็มองมาที่จินด้วยแววตาอึ้งๆอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้าน้อยๆแล้วก้มหน้าหลบสายตาของจินที่จ้องมองมาที่ตน พลันในหัวก็ยังคงนึกสงสัยคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตัวเองในตอนนี้ไม่หาย ว่าทำไมอยู่ๆท่าทีของจินถึงได้เปลี่ยนแบบนี้เมื่อทักษกรและณภัทรนั่งลงแล้วสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วความเงียบก็กลับมาป
บทนำ"อื้มมม.."ร่างรูปร่างสูงรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทราเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องดังขึ้น พลางเรียวคิ้วได้ทรงก็ขมวดเข้าหากันมุ่น นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เริ่มปรับเข้ากับแสงสลัวภายในห้องก็ไล่มองรอบๆห้องเพื่อมองหาร่างบางที่นอนข้างกัน แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นแฟนสาวที่จะเข้าวิวาห์กันในวันพรุ่งนี้ที่เคยนอนอยู่ด้านข้าง"ไปไหนของเขานะ"เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่ณภัทรในวัย32จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มหลังใหญ่แล้วเดินหาแฟนสาวตัวเล็กที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆอยู่ แต่แล้วคิ้วคมต้องขมวดมุ่นเข้าหากันมากกว่าเดิมเมื่อจินที่เดินลงมาชั้นล่างเห็นคนรักที่เขาคบหามากว่า7ปีทำท่าทีลับๆล้อๆเดินไปทางโรงจอดรถจินที่ยืนสงสัยอยู่นานว่าทำไมเพลงพิณหรือพิมพ์แฟนสาวที่เขากำลังจะเข้าพิธีวิวาร์กันในวันพรุ่งนี้ ถึงได้ทำตัวลับๆล้อๆแบบนี้แล้วอีกอย่างนี้มันก็ดึกมากแล้วพิมพ์แฟนสาวของเขากำลังจะออกไปไหนกันแล้วทำไมต้องแอบออกไปในตอนที่เขานอนหลับไม่รู้สึกตัวด้วย นึกได้ดังนั้นจินจึงได้แอบขับรถตามพิมพ์ออกไปอย่างห่างๆจนในที่สุดรถของแฟนสาวตัวเล็กของเขาก็เลี้ยวเขาไปจอดในรั้วบ้านสองชั้นที่เขาค่อนข้างจะคุ้นตาเป็นอย่างดีและเมื่อเห
เจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรยืนเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้าด้วยแววตาอึ้งๆอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูได้ยินและตาได้เห็นว่าคนตรงหน้าจะยิ้มละมุนส่งมาให้ตัวเองแบบนั้น"นายเป็นอะไรหรือเปล่าภูมิ ทำไมยืนนิ่งแบบนั้นล่ะ"เสียงทุ้มของจินเอ่ยถามทักษกรขึ้นพร้อมกับโบกมือไปมาตรงหน้าของภูมิคล้ายจะเรียกสติและมันก็ได้ผลจริงๆ เมื่อภูมิล่ะสายตาใต้กรอบแว่นแล้วกะพริบตาถี่ๆพลันมือหนาก็ยกขึ้นมาดันแว่นตาอย่างเก้อเขิน ก่อนที่จะเอ่ยตอบณภัทรออกไป"เอ่อเปล่าครับ ไม่มีอะไรจินมาถึงนานแล้วหรอ""อ๋อ ไม่นานหรอกฉันมาถึงก่อนหน้านายไม่กี่นาทีเอง นั่งก่อนสิจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ย"จินเอ่ยตอบพลางถามภูมิกลับไปอย่างเป็นมารยาทว่าเขานั้นจะสั่งอะไรมากินก่อนมั้ยซึ่งภูมิก็มองมาที่จินด้วยแววตาอึ้งๆอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้าน้อยๆแล้วก้มหน้าหลบสายตาของจินที่จ้องมองมาที่ตน พลันในหัวก็ยังคงนึกสงสัยคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับตัวเองในตอนนี้ไม่หาย ว่าทำไมอยู่ๆท่าทีของจินถึงได้เปลี่ยนแบบนี้เมื่อทักษกรและณภัทรนั่งลงแล้วสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้วความเงียบก็กลับมาป
ณ.บริษัทJ.PL.Cars จำกัด"พี่จินคะ พิมพ์เดินเข้าไปพร้อมกับพี่ไม่ได้หรอคะ ตอนนี้เราก็คบกันมา7ปีแล้วนะ อีกอย่างตอนนี้พิมพ์ก็กำลัง..."เพลงพิณที่ก้าวลงจากรถหรูเดินเข้ามากอดแขนแกร่งของจินอย่างหลวมๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างออดอ้อนพร้อมกำลังจะอ้างเรื่องลูกในท้อง แต่ทว่ายังเอ่ยไม่ทันจบประโยคน้ำเสียงทุ้มต่ำของจินก็เอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน"พิมพ์ พี่บอกพิมพ์ตลอดว่าพี่ไม่อยากให้บริษัทของพี่มีข่าวเสียหาย แล้วก่อนคบกันพิมพ์ก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าเข้าใจในตรงนี้"ณภัทรพูดขึ้นเสียงต่ำพลางนัยน์ตาคมก็จ้องมองไปที่แฟนสาวของตัวเองด้วยแววตานิ่งเกิดจะขาดเดา ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาจินเขานั้นยอมตามใจแฟนสาวของตัวเองทุกอย่างแต่ทว่าถ้าเป็นเรื่องบริษัทJ.PL.Carsจินไม่เคยปล่อยปละละเลยเลยสักครั้ง เขาจะไม่ยอมให้ชื่อเสียงบริษัทที่เขาพยายามกอบกู้มากว่า5ปีต้องมามีมลทินเรื่องไม่ดีแน่ๆ และตลอดเวลาที่เขาคบกับเพลงพิณมาเขาก็จะบอกชัดเจนกับเพลงพิณตลอด ว่าให้แบ่งแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ชัดเจนไม่ให้เธอนั้นมาอวดเบ่งกับพนักงานคนอื่นว่าเป็นแฟนของเจ้าของบริษัทที่นี้เดิม
ร่างสูงที่กำลังหลับใหลในห้วงนิทราต้องลืมตาตื่นขึ้น เมื่อโดนแสงของดวงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่องผ่ารอยแง้มของผ้าม่านมากระทบเข้าที่เปลือกตา เมื่อได้สติดีนัยน์ตาสีน้ำตาลก็เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของณภัทรที่นอนเหยียดยาวซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าตื่นๆ"อืมมม พี่จิน...กี่โมงแล้วคะ ทำไมพี่จินสะดุ้งตัวแรงขนาดนี้ พี่จินฝันร้ายหรอ"เสียงงัวเงียของหญิงสาวที่หลับอยู่ข้างกายของจินเอ่ยถามแฟนหนุ่มของตัวเองขึ้น ก่อนที่เธอจะดันตัวลุกขึ้นมานั่งข้างๆของจินแล้วซบใบหน้าลงที่แขนแกร่งของจินผ่านชุดนอนด้านจินที่กำลังตื่นตกใจและงงงวยกับภาพความทรงจำและเหตุการณ์ต่างๆที่แล่นอยู่ในหัวตัวเองในตอนนี้ ก็ได้แต่นังนิ่งมึนงงไม่ได้เอ่ยพูดหรือเอ่ยตอบแฟนสาวตัวน้อยที่คบกันมานานกว่า7ปี ที่เมื่ออาทิตย์ก่อนพึ่งจะบอกข่าวเรื่องตัวเองท้องให้จินได้ทราบ พลันในหัวของจินในตอนนี้ก็ยังคงคิดหนักถึงเรื่องราวเหตุการณ์ที่ตัวเองเสียชีวิตอยู่อย่างนั้นตกลงเรื่องนี้มันเป็นเรื่องจริงหรือแค่ความฝันกันแน่ ถ้าเกิดว่าเป็นเรื่องจริง งั้นแสดงว่าชายคนที่เราได้ย
ณ.ตระกูลภูริสิทธิโชค"ภพคะ เราไม่ไปงานศพของไอ้พี่จินจะดีหรือคะ"เสียงของหญิงสาวเอ่ยถามชายชู้ที่ตัวเองนั่งซบอกดูทีวีอยู่บนเตียงนอนของจินด้วยสภาพเปลือยเปล่า พลางใบหน้างามก็เงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของพิภพด้วยแววตาออดอ้อนไร้การเศร้าโศกที่ตัวเองพึ่งจะเสียว่าที่สามีในทะเบียนสมรสไปหยกๆ"จิ๊! พิมพ์จะไปพูดถึงมันให้เสียอารมณ์ทำไม ภพอุสาห์ไม่นึกถึงภาพเมื่อวานนี้แล้ว"พิภพพูดขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับดันร่างนุ่มนิ่มของพิมพ์ที่พึ่งจะทำเรื่องอย่างว่ากันเสร็จไปเมื่อกี้ออกจากการซบอกของตัวเอง ก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้พิมพ์นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงตามลำพังและเหตุการณ์นี้ก็อยู่ในสายตาของร่างโปร่งแสงเจ้าของห้องและบ้านหลังนี้ที่ยืนดูอยู่นานหลายนาทีแล้ว'หึ! ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันแต่งงานที่ทุกคนต่างสวมชุดสีมงคลมีความสุขกัน แต่ทุกคนกลับต้องเปลี่ยนมาสวมชุดสีดำและมางานศพของเจ้าบ่าวด้วยใบหน้าโศกเศร้าแทน ฮ่าๆๆๆ แล้วดูเจ้าสาวของกูสิกลับมานอนกกชายชู้ของมันในห้องของกูอย่างหน้าตาเฉย ตลกเป็นบ้าเลยวะ!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ'ร่างโปร่งแสงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองหญิงสาวที่นอนเ
ร่างโปร่งแสงยืนมองร่างกายของตัวเองที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาณ ตามร่างกายเต็มไปด้วยเลือดอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่มีความสูงไม่ต่างจากกันสักเท่าไหร่นักและชายคนนี้เขาก็คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีและรู้ว่าคนคนนี้ที่กอดร่างไร้วิญญาณของเขาอยู่นั้นเป็นใคร ชายคนหนุ่มที่ร่ำไห้กอดร่างไร้ลมหายใจของจินอยู่ในตอนนี้คือ ทักษกร วีระกิตธาดา หรือก็คือ ภูมิชายหนุ่มตัวสูงคนที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันและคณะเดียวกันกับเขาหรือจะพูดง่ายๆเลยก็เคยเป็นเพื่อนร่วมคณะกันนั่นแหละ มีช่วงหนึ่งที่จินสนิทกับภูมิพอสมควรสนิทพอที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่สุดท้ายจินที่อยู่ในช่วงวัย22ก็ต้องตีตัวออกห่างจากภูมิด้วยความไม่ตั้งใจเพราะในวันที่จินเรียนจบเป็นวันเดียวกับวันที่พ่อแม่ของจินรถพลิกคว่ำเสียชีวิตทั้งสองในช่วงที่จิน ณภัทรอายุ22ปีถือว่าเป็นช่วงชีวิตที่หนักหน่วงพอสมควรเลย ด้วยความที่จินพึ่งเรียนจบและยังไม่มีญาติมิตรสหายที่ไหนแถมยังมาเสียเสาร์หลักของบ้านพร้อมๆกันอีก แล้วไหนจะต้องขึ้นมาบริหารบริษัทนำเข้ารถยนต์ของคุณพ่อที่ทิ้งไว้ให้เขา จินที่เป็นเพียงเด็กจบใหม่ในตอนนั้นต้องก้าวข้ามคำดูถูกเหยียดหยามและกู้ชื่อเสียงบริษัทให้คู่ค้ากลั
บทนำ"อื้มมม.."ร่างรูปร่างสูงรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทราเมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องดังขึ้น พลางเรียวคิ้วได้ทรงก็ขมวดเข้าหากันมุ่น นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เริ่มปรับเข้ากับแสงสลัวภายในห้องก็ไล่มองรอบๆห้องเพื่อมองหาร่างบางที่นอนข้างกัน แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นแฟนสาวที่จะเข้าวิวาห์กันในวันพรุ่งนี้ที่เคยนอนอยู่ด้านข้าง"ไปไหนของเขานะ"เสียงทุ้มบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่ณภัทรในวัย32จะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่มหลังใหญ่แล้วเดินหาแฟนสาวตัวเล็กที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆอยู่ แต่แล้วคิ้วคมต้องขมวดมุ่นเข้าหากันมากกว่าเดิมเมื่อจินที่เดินลงมาชั้นล่างเห็นคนรักที่เขาคบหามากว่า7ปีทำท่าทีลับๆล้อๆเดินไปทางโรงจอดรถจินที่ยืนสงสัยอยู่นานว่าทำไมเพลงพิณหรือพิมพ์แฟนสาวที่เขากำลังจะเข้าพิธีวิวาร์กันในวันพรุ่งนี้ ถึงได้ทำตัวลับๆล้อๆแบบนี้แล้วอีกอย่างนี้มันก็ดึกมากแล้วพิมพ์แฟนสาวของเขากำลังจะออกไปไหนกันแล้วทำไมต้องแอบออกไปในตอนที่เขานอนหลับไม่รู้สึกตัวด้วย นึกได้ดังนั้นจินจึงได้แอบขับรถตามพิมพ์ออกไปอย่างห่างๆจนในที่สุดรถของแฟนสาวตัวเล็กของเขาก็เลี้ยวเขาไปจอดในรั้วบ้านสองชั้นที่เขาค่อนข้างจะคุ้นตาเป็นอย่างดีและเมื่อเห