บทที่ 4

หลิงอวี๋คิดที่จะหยิบเครื่องมือและยาเพื่อไปช่วยรักษาเสี่ยวเมา

ทว่าประตูห้องใหญ่ก็ถูกเปิดขึ้นในทันที นางรับใช้แม่นมที่อยู่ด้านนอกอาจจะเข้ามาได้ทุกเมื่อ หลิงอวี๋จึงไม่กล้าที่จะทำอะไรผลีผลาม

ทำได้เพียงแต่สงบนิ่งรอคอยเวลา

พ่อบ้านฟั่นด้านนอกนั้นถูกแม่นมลี่ถามไถ่จนรู้สึกรำคาญใจ จึงใช้เท้าเตะแม่นมลี่ แล้วเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาไร้ปรานี

“ไสหัวไป สุนัขดี ๆ จะต้องไม่มาขวางทาง”

เมื่อหลิงอวี๋มองออกไป ก็พบว่าแม่นมลี่ถูกผลักจนล้มลงบนพื้นอย่างแรง

ดูเหมือนว่า แม่นมลี่เองก็คงจะถูกแส้หวดมาก่อน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง บนใบหน้ายังมีคราบเลือดอยู่ไม่น้อย...

“แม่นมลี่ เจ้าอย่ามามัวเสียเวลาอีกเลย รีบจัดการเก็บกวาดอยู่ในเรือนบุหงาเสียดี ๆ เถิด!”

นางรับใช้ที่ดูหยิ่งยโสคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของแม่นมลี่ เอ่ยออกมาอย่างได้ใจ

“พ่อบ้านฟั่นได้เลื่อนขั้นให้ข้าเป็นนางรับใช้ใหญ่แล้ว ต่อไปทุกคนในเรือนบุหงาจะต้องอยู่ภายใต้การดูแลของข้า”

“ท่านอ๋องทรงรับสั่งมาแล้วว่า หากพวกเจ้ายังจะไม่เชื่อฟัง ข้าก็มีอำนาจทีจะทุบตีพวกเจ้าจนตายได้!”

“หลิงผิง เจ้าเป็นนางรับใช้ข้างกายของพระชายา สัญญาทาสยังอยู่ในมือของพระชายา เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทุบตีพวกเรา?” แม่นมลี่อดทนต่อความเจ็บปวดเอ่ยตำหนิออกมา

หลิงผิงยิ้มออกมาอย่างได้ใจ “นี่ นางถือว่าเป็นพระชายาของตระกูลใดกัน! ท่านอ๋องทรงเคยยอมรับนางหรือไม่?”

“อีกอย่าง เจ้าหมูโง่นี่ก็ขโมยของล้ำค่าของท่านอ๋องไปมิใช่รึ?”

“เพื่อเป็นการชดใช้ สัญญาทาสของพวกเราล้วนแต่มอบให้กับท่านอ๋องไปแล้ว ต่อไปข้าก็คือคนของท่านอ๋องแล้ว ไม่มีทางจะเป็นบ่าวรับใช้ของเจ้าหมูโง่นี่อีก!”

“แม่นมลี่ แม้แต่เจ้าเองก็เป็นคนของท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะให้เจ้าไปตาย เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีกรึ? หากว่ารู้แล้ว ต่อไปก็คอยเชื่อฟังข้าดี ๆ !”

“เจ้า เจ้า......” แม่นมลี่โมโหจนเอ่ยไม่ออก

หลิงผิงไม่สนใจนางอีก หมุนตัวแล้วเดินเข้าไปด้านในห้อง

หลิงอวี๋ที่คิดจะช่วยแม่นมลี่ เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็ชนเข้ากับหลิงผิง

หลิงผิงตื่นตกใจ โมโหจนถึงขีดสุด จนตบลงบนใบหน้าของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ที่เดิมทีนั้นอ่อนแรงอยู่แล้ว ทั้งร่างก็ล้มลงบนพื้นในทันที

หลิงผิงเดินเข้ามาอีกครั้ง ใช้เท้าเหยียบลงบนใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างแรง...

หลิงอวี๋เจ็บปวดจนอีกเพียงนิดก็จะเป็นลมไป เลือดไหลล้นออกมาจากมุมปาก

นี่คือหลิงผิง นางรับใช้ที่ยุยงให้หลิงอวี๋ทำความผิดมาหลายครั้งหลายคราว!

หลิงอวี๋จำนางได้!

“เจ้าหมูโง่ เจ้าเองก็มีวันนี้แล้วสินะ!”

“ปกติแล้วเจ้าอาศัยสถานะของพระชายา อยากจะทุบตีพวกเราก็ทุบตี อยากจะดุด่าก็ด่า!”

“ตอนนี้ท่านเสนาบดีมิได้สนับสนุนเจ้าแล้ว ท่านเองก็มองเจ้าเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่ง ข้าจะรอดูสิว่า เจ้าจะยังหยิ่งผยองได้อย่างไร!”

หลิงผิงยกเท้ากำลังเหยียบลงมาอย่างแรงอีกครั้ง...

เมื่อแม่นมลี่เห็นเข้า ก็ตื่นตกใจจนกระโจนเข้ามาปกป้องหลิงอวี๋เอาไว้ ทั้งร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“อย่าทำพระชายา… หลิงผิง เจ้ามันบ่าวชั่วร้ายรังแกเจ้านาย!”

หลิงผิงไม่ได้คิดว่า แม่นมลี่จะกระโจนเข้ามา เมื่อชักเท้ากลับไม่ทันก็เตะเข้าบนเอวของแม่นมลี่อย่างแรง ทันใดนั้น แม่นมลี่ก็ส่งเสียงร้องออกมา

หลิงผิงกรุ่นโกรธเสียยิ่งกว่าเดิม เตะลงไปต่อพร้อมร้องคำราม

“เจ้ายังจะปกป้องคนสารเลวนี่อีก! ได้ ต้องการจะทนทุกข์ทรมานไปด้วยกันงั้นรึ? ข้าจช่วยเจ้าเอง ไปเป็นทาสรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของนางในยมโลกเสียเถอะ!”

หลิงอวี๋รู้สึกได้เพียงว่า แม่นมลี่บนร่างกายตนเองนั้นถูกเตะเข้าจนสั่นสะท้าน เลือดสดอุ่น ๆ ไหลลงมาตามลำคอเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ...

เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจอีกครั้ง...

ถึงแม้ว่าชาติที่แล้วเธอจะเป็นแพทย์อัจฉริยะ แต่กลับต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคพิเศษชนิดหนึ่ง โรคชนิดนี้เรียกว่าซินเนสทีเซีย!

ก็คือเมื่ออยู่ในระยะห่างหนึ่ง เมื่อคนข้างกายได้รับความเจ็บปวด ก็จะถูกเธอสัมผัสและรับรู้ได้!

และนี่ก็เป็นความตั้งใจเดิมที่เธอพยายามศึกษาวิจัยทางการแพทย์อย่างหนัก สามารถใช้อาการป่วยเช่นนี้ของตนให้กลายมาเป็นประโยชน์ได้ เพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวดของผู้ป่วยได้สะดวกยิ่งขึ้น และรักษาให้ผู้ป่วย...

ส่วนข้อเสียก็คือ ความเจ็บปวดของผู้ป่วยนั้นเธอล้วนแต่รับรู้ได้!

ก็เหมือนกับในตอนนี้ ถึงแม้ว่าคนที่ถูกเตะจะเป็นแม่นมลี่ แต่ก็เท่ากับเป็นการเตะลงบนกายของเธอเช่นกัน

แม่นมลี่เจ็บปวดเท่าไหร่ เธอก็เจ็บปวดเท่านั้น!

หลิงอวี๋ที่มาถึงขีดสุดของร่างกายแล้ว ก็ไม่อาจทนรับได้จึงเป็นลมไปอีกครั้ง...