Share

บทที่ 11

“เข้ามา...”

เซียวหลินเทียนเมื่อเห็นหลิงอวี๋กระอักเป็นเลือดออกมาก็ไม่ได้หายโกรธ!

คนชั้นต่ำนี่ท้าทายความอำนาจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และเขาจะไม่ให้โอกาสนางอีกต่อไป!

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเซียวหลินเทียน ลู่หนานและชิวเฮ่าที่อยู่ด้านนอกก็เตะเปิดประตูเข้ามา

“จับนางไว้ ลงโทษให้ตาย!” เซียวหลินเทียนจ้องไปที่หลิงอวี๋ด้วยดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ชิวเฮ่าคิดว่าเฮยจื่อถูกหลิงอวี๋รักษาจนตายแล้ว ดังนั้นเขาจึงชักมีดออกมาแล้วพุ่งไปข้างหน้าด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋อง กระหม่อมบอกแล้วว่าไว้ใจนางไม่ได้… กระหม่อมพูดถูกแล้ว! กระหม่อมจะฆ่านางเพื่อล้างแค้นให้เฮยจื่อ!”

“เฮยจื่อตายแล้วหรือ?”

เมื่อเซียวหลินเทียนได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น กัดฟันแล้วเอ่ยออกมา "เช่นนั้นก็สับนางให้เป็นชิ้นซะ!"

นี่คือราคาที่เขาต้องจ่ายจากการเชื่อคำโป้ปดของหลิงอวี๋...

เฮยจื่อถูกผู้หญิงคนนี้ฆ่าตายแล้ว!

“ช้าก่อน... ใครบอกว่าเฮยจื่อตายแล้ว”

หลิงอวี๋กระอักเลือดออกมา แล้วตะโกนอย่างร้อนรน

น่าเสียดายที่เซียวหลินเทียนกำลังโกรธจัด และเมื่อเขาได้ยินเสียงที่น่าเกลียดของนางแล้ว เขาก็อยากจะหั่นนางให้เป็นชิ้น ๆ

และไม่ให้โอกาสให้นางได้เอ่ยออกมาต่อ ตะโกนด้วยความโกรธ "ลากออกไป! ลงโทษให้ตาย!"

ชิวเฮ่ารีบวิ่งไปที่ด้านข้างของหลิงอวี๋ จับคอเสื้อของนางโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ ลากหลิงอวี๋ออกไปด้านนอก...

หลิงอวี๋ถูกเซียวหลินเทียนทุบตีเข้า และเมื่อถูกเฆี่ยนอีกห้าสิบครั้ง ร่างกายก็อ่อนล้าอย่างยิ่ง

ชิวเฮ่าลากนางออกมาราวกับผ้าขี้ริ้ว ธรณีประตูที่สูงกระแทกเข้าจนทำให้นางปวดท้องมากยิ่งขึ้น

นางพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ให้ตนเองสลบไปแล้วร้องตะโกนออกมา "เซียวหลินเทียน เฮยจื่อยังมีชีวิตอยู่ อีกสักพักเขาจะฟื้นขึ้นมา!"

ร่างกายของแต่ละคนแตกต่างกัน การตอบสนองต่อยาสลบก็ไม่เหมือนกัน

เฮยจื่อไม่ได้ฟื้นขึ้นมาตามเวลา อาจเป็นเพราะเขาตอบสนองต่อยาสลบช้าไป

เซียวหลินเทียนถือว่า คำพูดของนางเป็นเหมือนการพลิกลิ้น ไม่ได้ฟังมันเลย

หลิงอวี๋ถูกลากออกมาเช่นนี้ ก้อนกรวดตามทางฉีกชุดของนางจนขาดวิ่น นางรู้สึกว่าผิวหนังของนางถลอก หินบนทางก็เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง

นางไม่สามารถแบกรับมันไว้ได้อีกต่อไป แต่ความเจ็บปวดที่เสียดแทงนี้ทำให้นางมิอาจจะสลบไปได้

นางไม่กล้าสลบ เพราะกลัวว่าหากตนสลบไปแล้วจะไม่มีโอกาสตื่นขึ้นอีก

ท่าทีที่ดุร้ายของชิวเฮ่า เผยให้เห็นความคิดที่แท้จริงของเขา!

เขาต้องการที่จะฆ่าหลิงอวี๋จริง ๆ !

ตอนนี้เขามีโอกาสที่เหมาะเจาะพอดีที่จะฆ่านาง เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร!

หลิงอวี๋คร่ำครวญออกมา หรือว่าสวรรค์จะโยนตนมาที่นี่ เพียงเพื่อให้นางได้รับรู้กับความตายอีกครั้งอย่างนั้นหรือ?

ในขณะที่กำลังรู้สึกพร่ามัวนั้น หลิงอวี๋ก็ได้ยินเสียงมากมายดังขึ้น

“เจ้าคิดว่า นางเป็นเหมือนกับสุนัขที่ตายไปไหม...”

“สมควรแล้ว! ทำร้ายเฮยจื่อจนตาย สมควรแล้วที่จะเป็นจุดจบของนาง!”

หลิงอวี๋มองคนรับใช้หลายคนที่รุมล้อมนางอยู่อย่างพร่ามัว เอื้อมมือออกมาแล้วชี้ยังนาง

กระทั่งยังมีคนรับใช้เอ่ยออกมาอย่างลามกว่า “ขาของแม่นางผู้นี้ช่างขาวจริง ๆ ! ผิวก็เนียนละเอียด...”

ชุดที่ขาดวิ่นเผยให้เห็นเรียวขาขาวของหลิงอวี๋!

ถึงแม้ว่าจะเปรอะเปื้อนเลือด แต่สีแดงของเลือดนั้นก็ยังมีสีขาวแซมอยู่ เป็นสีที่เปรียบเทียบกันได้อย่างร้อนแรง ยิ่งดูก็ยิ่งตื่นเต้น…

นี้เป็นความตื่นเต้นที่ทำให้พวกสารเลวพวกนี้เกิดความปรารถนาอย่างนั้นหรือ?

หลิงอวี๋โมโหเสียจนใบหน้าดำคล้ำ

ตั้งแต่นางเกิดมา ยังไม่เคยพบกับความอัปยศเช่นนี้มาก่อนเลย!

หากว่าเป็นยุคสมัยปัจจุบัน ใครที่กล้าเอ่ยคำอนาจารณ์หยาบคายกับนางเช่นนี้ นางจะต้องไปตบหน้าอย่างแน่นอน

ตบจนแม่จำไม่ได้!

ทว่าในตอนนี้ อย่าเอ่ยถึงว่าหลิงอวี๋จะทุบตีเลย แม้แต่แรงจะลุกขึ้นยืนก็ยังไม่มี...

“ซู่...” น้ำหม้อหนึ่งถูกสาดลงบนกายของหลิงอวี๋

กลิ่นเหม็นเน่านั้นทำให้นางแทบหยุดหายใจ...

แม่นมคนหนึ่งหัวเราะอย่างมีความสุข "องครักษ์ชิว… ข้าขอโทษ... มือข้าลื่นไป..."

ชิวเฮ่าหัวเราะเสียงดัง "ไม่เป็นไร! นางกำลังจะตาย ล้างตัวให้นางเสียหน่อย ใต้หล้านี่จะได้สะอาดขึ้น!"

น้องสาวของเจ้า… ถ้าโดนแบบนี้บ้าง จะเอาไหมล่ะ?

หลิงอวี๋กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ...

หากนางรอดพ้นจากหายนะครั้งนี้ ชิวเฮ่าและแม่นมสอพลอ...

คนพวกนี้ที่ทำให้นางอับอายขายหน้า นางจะไม่มีวันปล่อยไป!

Comments (1)
goodnovel comment avatar
ฝนซา ฟ้าหม่น
ท่านอ๋องขาพิการใจยังบอด
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status