แชร์

บทที่ 13

“สกปรก… ข้าจะล้างให้...”

อ่างน้ำเย็นราดบนร่างของหลิงอวี๋อย่างกะทันหัน และนางก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างประหลาดนั้นอีกครั้ง

"หนาว...”

นางทั้งหิวทั้งหนาว ม้วนขดตัวเข้าโดยไม่รู้ตัว

"พระ...ชายา… ข้าไม่คิดเลยว่าข้า...ข้าจะยังมี… วาส… วาสนาเช่นนี้!"

ปากเบี้ยวเดินเข้ามาหาหลิงอวี๋พร้อมน้ำลายไหล

ฟันที่ดำสนิทของเขากระจายกลิ่นเหม็นจากปาก ทำให้หลิงอวี๋ได้สติขึ้นมา!

นางยังคงอยู่ในสถานที่บ้าบอแห่งนี้!

นางยังไม่ตาย!

“ท่านอ๋องมอบ… ท่านเป็นราง… วัลให้กับข้า!”

ปากเบี้ยวหรี่ตาลงยิ้มชั่วร้ายให้กับหลิงอวี๋

“ขอเพียงแค่ท่าน.. .เชื่อฟังข้า ข้า… ข้าก็จะไม่ฆ่าท่าน!”

ก่อนที่หลิงอวี๋จะสลบไปนั้น จำได้เพียงว่า ชิวเฮ่าไม่หยุดที่จะกดตนเข้าไปยังถาดอาหารหมู...

เมื่อได้ยินคำนี้เข้า นางก็คิดว่าเซียวหลินเทียนมอบตนเองเป็นรางวัลให้กับชายอุจาดนี้จริง ๆ !

หลิงอวี๋โมโหเสียจนเลือดเดือดพล่าน

อารมณ์โศกเศร้าเสียใจปะทุเข้ามาในใจ!

คนเราจะสามารถเลวร้ายถึงขั้นนี้ได้เชียวหรือ?

หลิงอวี๋อย่างไรแล้วก็เป็นชายาของเซียวหลินเทียน!

เป็นภรรยาของเขา!

เขาจะมอบเป็นรางวัลให้คนรับใช้เช่นนี้ได้อย่างไร?

อีกทั้งยังเป็นสัตว์ประหลาดอัปลักษณ์!

“ข้ามิได้รังเกียจที่ท่านอัปลักษณ์… ขอเพียงเจ้า… ดูแลข้าดีๆ!”

ปากเบี้ยวเอ่ยออกมาพลางทั้งหรี่ตาลงจับหน้าอกของหลิงอวี๋

ความกรุ่นโกรธปะทุขึ้นสู่หน้าผากของหลิงอวี๋ทันที นางยกมือขึ้นคิดจะโจมตีปากเบี้ยวอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่นางยกมือขึ้นได้เพียงครึ่งก็อ่อนแรงลงไป...

นางไม่มีแรงแล้วจริง ๆ !

การทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำจนนางหมดเรี่ยวแรงแล้ว...

“ไสหัวไป...”

หลิงอวี๋พ่นออกมาสองคำ ก็ยังรู้สึกเปลืองแรงอย่างมาก

“คนชั้นต่ำ… จนถึงตอนนี้แล้ว… ยัง… ยังจะหยิ่งผยองอะไรกัน”

ปากเบี้ยวบีบใบหน้าของหลิงอวี๋อย่างแรง เช็ดน้ำลายตรงปากออก ปากเหม็นโน้มไปทางใบหน้าของหลิงอวี๋...

“ออกไป!” หลิงอวี๋ตื่นตกใจเสียจนผลักหัวอัปลักษณ์นั้นไปอีกทางหนึ่ง

นางขนลุกซู่ไปทั้งกาย หันหน้าไปมองรอบ ๆ ด้วยความสิ้นหวัง พยายามหาอะไรมาป้องกันตัว

ในตอนนี้ หลิงอวี๋เสียใจยิ่ง เมื่อครู่ ตอนที่กำลังเก็บอุปกรณ์ น่าจะเอายาสลบและมีดผ่าตัดติดตัวมาด้วย

เช่นนี้ก็คงจะไม่ถูกไอ้สารเลวนี้รังแกโดยไร้เรี่ยวแรงตอบโต้!

ขณะที่กำลังตื่นตระหนกอยู่นั้น ดวงตาของหลิงอวี๋เป็นประกายเมื่อเห็นมีดหั่นหมูวางอยู่บนพื้น

นางพยายามเอื้อมมือไป แต่เอื้อมไม่ถึง มันยังอยู่ห่างออกไปอีกครึ่งแขน…

"ลุกขึ้นมาก่อน… บนพื้นดินไม่สะดวก พวกเราไปบนเตียงกันเถอะ..."

หลิงอวี๋กัดฟันเอ่ยออกมากับปากเบี้ยว

ปากเบี้ยวตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ได้… ไป… ไปบนเตียง…”

เขาเพิ่งจะหยัดกายลุกขึ้นมา หลิงอวี๋ก็ใช้แรงทั้งหมดเอื้อมไปคว้าอามีดทำครัวไว้ได้

“สารเลว… เจ้ากล้า… กล้าหลอกข้า!”

สายตาเฉียบคมของปากเบี้ยวมองเห็นเข้าก่อนที่หลิงอวี๋จะจับมีดเอาไว้ได้มั่นแล้วพุ่งเข้ามา จึงใช้เท้าเหยียบลงไปบนข้อมือที่จับมีดนั้นของหลิงอวี๋อย่างแรง

ความเจ็บปวดนั้นมิได้ทำให้หลิงอวี๋ปล่อยมือ นางพลิกกาย และใช้มืออีกข้างดึงเท้าของปากเบี้ยวเอาไว้

“เพียะ!”

ใบหน้าของหลิงอวี๋ถูกปากเบี้ยวตบเข้าอย่างแรง ตบดังจนหูนางดังอื้ออึงขึ้นมา

“อยากได้… มีดงั้นรึ?”

ปากเบี้ยวย่อกายลง แย่งมีดออกจากมือของหลิงอวี๋อย่างดุร้าย

"กล้าใช้มีด… ทำร้ายข้า! ข้า… จะสับ… สับมือของเจ้า......"

ปากเบี้ยวยกมีดขึ้นมา ฟาดลงไป...

หลิงอวี๋จ้องมองมีดทำครัวสกปรกนั้นพุ่งเข้ามาทางมือของนางอย่างสิ้นหวัง……

นั่นคือมือขวาที่นางต้องใช้ในการผ่าตัด!

ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมที่ครั้งหนึ่งเพื่อนร่วมชั้นและอาจารย์ต่างยกย่องและอิจฉา...!

หากไม่มีมือนี้ แม้ว่านางจะยังมีชีวิตอยู่ นางก็ไม่สามารถหยิบมีดผ่าตัดได้อีกต่อไป!

นางยังจะคาดหวังอะไรอีก?

หลิงอวี๋นึกถึงห้วงเวลาขึ้นมา นางยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสปานนั้น แต่ห้วงเวลากลับล้มเหลว!

เป็นไปได้ไหมว่า หากมีคนดูอยู่ก็จะไม่สามารถเข้าไปยังห้วงเวลานั้นได้?

มันจบแล้ว! หรือว่าจะโดนปากเบี้ยวตัดมือทิ้งจริงหรือ?

"ไม่..."

เมื่อเห็นมีดทำครัวถูกฟันลงมา หลิงอวี๋ก็ส่งเสียงร้องอย่างสิ้นหวัง

ขณะที่นางคิดว่ามือของนางจะถูกตัดทิ้งตั้งแต่นี้ไปนั้น

เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นราวกับพายุฝนฟ้าคะนองขณะที่นางหลับตาลง…

"หยุด!"

ดวงตาของหลิงอวี๋เบิกกว้างทันที เสียงนี้ หรือว่าจะเป็น…

ความคิดเห็น (4)
goodnovel comment avatar
แดงเอย อแมนดา
จริงค่ะ อ่านแล้วหดหู่ เกินไป
goodnovel comment avatar
หนุ่ม แสนดี
ถ้าพูดถึงนางเอก ลองอ่านอีกนิดครับ
goodnovel comment avatar
อัลชุรี มินแก้ว
นางเอกอนาจไปนะ อ่านแล้ว แย่ ไม่อ่านต่อแล้วค่ะ อ่านนิยายเพื่อความผ่อนคลาย แต่อ่านเรื่องนี้แล้ว บอกเลยไม่อ่านต่อค่ะ
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status