บทที่ 3

“ตึกตึก… ตึก...”

ไม่รู้ว่าสลบไปนานเท่าใด หลิงอวี๋ได้ยินเสียงนาฬิกาดังตึกตึกแว่ว ๆ จนลืมตาขึ้นมา...

ทันใดนั้น ดวงตาของหลิงยวี่ก็สว่างขึ้น เธอพบว่าตัวเองอยู่ในห้องทดลองอิสระของตนที่วิทยาลัยแพทย์

หรือว่าตนจะเดินทางข้ามเวลากลับมาแล้ว?

หลิงอวี๋ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้นขึ้นมา ทว่าเพียงเคลื่อนไหวร่างกายก็รู้สึกได้ว่าทั่วทั้งร่างเจ็บปวด และยังมีเลือดสดไหลออกมา...

เธอก้มหัวลงไปมองก็พบว่าร่องรอยบาดเจ็บของแส้ก็ถูกนำกลับมาด้วย!

เธออดทนต่อความเจ็บปวดตามหากล่องยา แล้วฉีดยาบาดทะยักให้กับตนเอง ก่อนจะรีบจัดการบาดแผลอย่างรวดเร็ว

มีรอยแส้มากมายอยู่ตรงหน้าอก แผ่นหลัง และบนใบหน้า ล้วนแต่ลึกลงสู่ผิวหนัง มองดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวและโหดร้าย

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังจัดการอาการบาดเจ็บบนร่างกายอยู่ทางนี้นั้น ก็ก่นด่าสาปแช่งเซียวหลินเทียนไปพลาง สาปแช่งให้เขาไม่ได้ตายดี ขาดลูกหลานสืบสกุล...

เมื่อคำด่า “ขาดลูก” สองคำนี้ออกมา ก็คิดถึงเสี่ยวเมาที่ปกป้องตนจนไม่อาจสาปแช่งต่อไปได้

เธอไม่ได้หวังให้เสี่ยวเมาตายไป!

บาดแผลของหลิงอวี๋เพิ่งจะใส่ยาลงไป ขณะที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอยมา

เธอตื่นตกใจ ทันใดนั้นดวงตาก็มืดมนทันที ประหลาดใจที่พบว่าตนเองยังอยู่ในตำหนักอ๋องที่อธิบายไม่ได้นั้นอยู่อีก

เด็กน้อยตัวผอมบางที่ขดอยู่ปลายเท้าของเธอนั้นคือ เสี่ยวเมา!

หลิงอวี๋ประคองร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บนั้น แล้วเข้าไปช่วยตรวจร่างกายของเสี่ยวเมา

ก็ได้ยินด้านนอกนั้นมีคนพูดคุยกันออกมา

แม่นมของหลิงอวี๋ แม่นมลี่คุกเข่าลงบนพื้น ร้องไห้อ้อนวอนออกมาอย่างขมขื่น

“พ่อบ้านฟั่น ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดเชิญเรียกหมอให้คุณชายน้อยและพระชายาเถิด! คุณชายน้อยถึงขั้นกับกระอักเลือดออกมาแล้ว หากว่ายังมิเรียกหมอมาให้เขาจะต้องตายแน่!”

พ่อบ้านฟั่นเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “คุณชายน้อยอะไรเล่า ท่านอ๋องของพวกเรายังมิเคยยอมรับเขามาก่อน นั่นเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรสเท่านั้น!”

“ต่อให้เจ้าจะคำนับให้ข้าสักหนึ่งร้อยครั้ง ข้าเองก็ไม่มีทางช่วยพวกเจ้าเรียกหมอมา!”

“ท่านอ๋องทรงมีรับสั่ง ก่อนที่คุณชายเฮยจื่อจะไม่เป็นอะไรแล้วนั้น พวกเจ้าจะต้องอยู่ในเรือนบุหงาเพื่อสำนึกตน!”

“หากว่าคุณชายเฮยจื่อเป็นอะไรไป พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับเขา!”

หลิงอวี๋ได้ยินคำของพ่อบ้านฟั่นแล้ว ก็โกรธเกลียดเสียจนต้องกัดฟันแน่น

ต่อให้เสี่ยวเมาจะไม่ใช่ลูกของเซียวหลินเทียน เขาเองก็เป็นเพียงแค่เด็กที่บริสุทธิ์เท่านั้น!

ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวเมาก็เป็นลูกชายแท้ ๆ ของเซียวหลินเทียนจริง ๆ !

ภายใต้แสงไฟสลัว เป็นครั้งแรกที่หลิงอวี๋มองไปยังเสี่ยวเมาอย่างชัดเจน แทบจะร้องไห้ด้วยความเสียใจ”

เสี่ยวเมาไม่ควรมีชื่อว่าเสี่ยวเมา ควรจะเรียกว่า เสี่ยวหลัวโป (หัวไชเท้าน้อย) ถึงจะถูก

หัวของเขาใหญ่มาก ดูไม่เข้ากับร่างกายเล็กอ่อนแอของเขา ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะขาดสารอาหารมาเป็นเวลานาน

“ท่านแม่… ข้าจะคอยปกป้องท่าน! รอเมื่อข้าเติบโตขึ้น ข้าจะจัดการผู้ที่มารังแกท่านให้หมด...”

เสี่ยวหลัวโปมีอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น เมื่อสัมผัสก็รู้ได้ว่าร้อนเป็นอย่างมาก รู้สึกได้ว่ามีคนสัมผัสเขา ในขณะที่เขาสลบไปก็ยังคงเอ่ยคำพูดโหดร้ายออกมา

มุมปากของเขายังคงมีคราบเลือดที่ยังคงไม่ได้เช็ดออกมา มองดูแล้วช่างน่าเวทนานัก

“เด็กดี… แม่จะต้องรอเจ้าเติบโต!”

มีเด็กดีที่เอาใจใส่เช่นนี้ หลิงอวี๋ก็เข้าสู่บทบาทของมารดาโดยไม่รู้ตัว

เสี่ยวเมา นอกเสียจากรอยบาดแผลที่ทิ้งเอาไว้จากแส้ที่ช่วยรับแทนหลิงอวี๋แล้ว ยังถูกองครักษ์เตะจนกระดูกหักไปสองซี่

อาการไข้เกิดมาจากร่างกายที่อ่อนแอจนเกินไป อีกทั้งกระดูกซี่โครงยังหักจนก่อให้เกิดขึ้นมา

หากว่าตนเองยังคงอยู่ในห้องวิจัยอิสระแล้วนั้น ยาอะไรก็มีอยู่ทั้งนั้น

ที่นี่ไม่มีอะไรอยู่ ต่อให้ตนเองจะมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าภาคภูมิใจอยู่ แต่แล้วจะช่วยคนได้อย่างไรกัน?

เดี๋ยวก่อน… เมื่อกี้นี้ตนไม่ใช่ว่าเข้าไปในห้องวิจัยหรอกหรือ?

เช่นนั้นแล้วมันเกิดขึ้นจริง หรือว่าตนเองกำลังฝันกันนะ?

หลิงอวี๋คิดไปอย่างวุ่นวาย มือลูบลงไปหน้าอกอย่างคุ้นชิน

เดิมทีแขวนจี้หยกที่ย่ามอบ ตอนนี้กลับว่างเปล่า บนผิวหนังนั้นมีรอยนูนขึ้นมา เป็นเหมือนกับปาน ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับจี้หยก

เธอลูบไล้อย่างประหลาดใจอยู่สองสามครั้ง ทันใดนั้นดวงตาก็สว่างวาบขึ้นมา เธอย้อนกลับมายังห้องวิจัยของตนอีกครั้ง

ที่แท้แล้วไม่ใช่ความฝัน!

ก็มองไปยังเครื่องมือและยาชนิดต่าง ๆ ในห้องวิจัย

หลิงอวี๋ก็ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดออกมา นี่คือการชดเชยจากสวรรค์ที่โยนนางไปยังสถานที่บ้าบอนั่นหรือ?

เช่นนั้นแล้ว เสี่ยวเมาก็ถือว่ามีทางช่วยเหลือแล้ว?!!