จูจวินไม่ได้พูดต่อพลางดึงเถาเฉิงคุกเข่าลง ‘ตุ้บ’“ท่านอ๋อง พวกกระหม่อมช่วยคนเลวทำผิด สมควรได้รับโทษ แม้ตายก็ไม่เสียดายพ่ะย่ะค่ะ!”“แต่คนเหล่านี้ตายอย่างไม่เป็นธรรม! ได้โปรดท่านอ๋องสนับสนุนเพื่อพวกเขาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”แววตาเซียวหลินเทียนขรึมขึ้น เอ่ยเสียงทุ้ม “เข้าไปดูหน่อย!”จูจวินเหยียดกายยืนถือคบเพลิงพากลุ่มคนเดินเข้าไปภายในเหมืองถ้ำมืดสนิท เดินไปสิบกว่าเมตรก็พบหลุมรกร้างแห่งหนึ่งจูจวินน้ำตาคลอเบ้าทิ้งคบเพลิงพลางเข้าไป ฝูงชนก็เห็นแสงคบเพลิงสาดส่องกองกระดูกขาวด้านล่างทันใดมีคนหลายคนที่อยู่บนสุดยังสวมเสื้อผ้าอยู่ เห็นได้ชัดว่าตายเร็ว ๆ นี้เพิ่งถูกโยนลงไป!“แซ่จูเพิ่งมาเหมืองได้ครึ่งปี ทว่าก่อนหน้าก็ทิ้งศพมากหลายในนี้แล้ว! นับไม่หวาดไม่ไหว!”“ช่วงครึ่งปีนี้ โยนมาเจ็ดสิบแปดศพในเหมืองถ้ำพ่ะย่ะค่ะ!”“คนที่มีชื่อ แซ่จูล้วนทำลงสมุดทะเบียนแล้ว คนไม่มีชื่อ แซ่จูก็ลงทะเบียนหมายเลข!”จูจวินขบฟันกล่าว “แซ่จูสิ้นทางช่วยพวกเขาล้างแค้นแก้ไขความอยุติธรรม ทำได้แค่ใช้วิธีเช่นนี้จดบันทึกชื่อของพวกเขา หวังว่าสักวันหนึ่งจะเป็นประโยชน์!”แม่ทัพเฉินกับอันเจ๋อที่ตามมาต่างตะลึงกับศพมหาศาล!
หลิงอวี๋ เซียวหลินเทียนกับแม่ทัพเฉินกลับเมืองหลวงด้วยกันก่อนเดินทาง หลิงอวี๋พบจางเสี่ยวเยี่ยนพลางกล่าวปลอบ“เสี่ยวเยี่ยน เรื่องนี้ยังไม่จบ ช่วงนี้เจ้ากับครอบครัวพักอยู่เหมืองก่อน! รอเรื่องราวจบลง ข้าค่อยจัดการพวกเจ้าให้ออกไป!”จางเสี่ยวเยี่ยนรู้แล้วว่าหลิงอวี๋คือชายาอ๋องอี้ นางมองคนของท่านอ๋องอี้จับคนเลวเหล่านั้นนางก็ผงกศีรษะไม่พะว้าพะวัง “พระชายาท่านวางเถิด! ข้าจะอยู่เหมืองกับครอบครัวข้าอย่างสงบเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋กลัวว่านางยังคิดไม่ตกเรื่องถูกข่มขืน จึงรั้งนางกระซิบข้าง ๆ“เสี่ยวเยี่ยน เจ้ารับปากข้าแล้วว่าจะไม่ยอมทำเรื่องโง่เขลาอีก!”“ในชีวิตนี้เราจะเผชิญความยากลำบากมากมาย แต่ขอเพียงมีชีวิตอยู่ ความลำบากเหล่านั้นก็จะผ่านไป!”“ตลอดหนึ่งชีวิตช่างยาวนาน ตายไปก็ไม่เหลืออันใดสักอย่าง!”“เจ้าลองดูน้อง ๆ เจ้า พ่อเจ้า แม่เจ้า เจ้าตายไปพวกเขาจะเสียใจมากนะ!”หลิงอวี๋คิดสักพักพลางควักยาพิษห่อเล็กออกยัดให้จางเสี่ยวเยี่ยน“ขอโทษ ก่อนหน้าข้ารับปากเจ้าว่าจะวางยาพวกคนที่ทำร้ายเจ้า! แต่ทหารมาหลายขนาดนั้น ในหมู่พวกเขามีทั้งคนเลวและดี!”“ฉะนั้นข้าเลยวางยาสลบให้พวกเขา! บัดนี้คือยาพิษที่ให้เจ
ครั้นถึงคฤหาสน์หลี่ว์ก็มืดค่ำแล้วก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนส่งคนมาแจ้งแล้วหลี่ว์เซียงกับครอบครัวยังไม่นอน ได้ยินว่าสามีภรรยาหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนมาแล้วหลี่ว์เซียงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง หลิงอวี๋เห็นก็ยิ่งเคารพนบนอมต่อหลี่ว์เซียงอัครเสนาบดีตำแหน่งสูงผู้นี้ ตนผิดนัดก็ไม่ได้ตำหนิยังต้อนรับสมเกียรติเช่นนี้ต่อตน น้ำใจนี้ทำให้หลิงอวี๋เลื่อมใสนัก“พระชายาอ๋องอี้ เสียมารยาทแล้ว!”“ได้ยินว่าเจ้าป่วยหนัก วันนี้ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วก็รีบมาตรวจท่านแม่เลย ข้าไม่รู้ว่าควรขอบคุณเจ้าเช่นไร!”“ท่านอ๋องอี้ พระชายาอ๋องอี้ โปรดเชิญข้างใจ!”“เกรงใจท่านอัครเสนาบดีแล้ว! เป็นหลิงอวี๋ละอายใจปล่อยให้ฮูหยินใหญ่รอนานถึงเพียงนี้!”หลิงอวี๋คารวะไม่พูดเป็นพิธีแล้วเช่นกัน “ฮูหยินใหญ่รอยู่ที่ใด โปรดท่านอัครเสนาบดีนำทางเถิด!”คนรับใช้ของตระกูลหลี่ว์ถือโคมไฟนำหน้าข้างหน้า บัดนี้หลี่ว์เซียงเห็นแผลบนหน้าหลิงอวี๋เขาผงะครู่หนึ่งพลันมองเซียวหลินเทียนโดยสัญชาตญาณเดิมทีสองวันมานี้พระชายาอ๋องอี้มิได้ป่วยหนักโดยสิ้นเชิง เป็นโดนท่านอ๋องอี้หวดจึงหลบพักฟื้นอยู่เรือน!มิน่าถึงต้องมาตรวจดึกดื่น คงไม่อยากถูกคนเห็นรอย
เมื่อเข้าประตู หลิงอวี๋ก็เห็นฮูหยินใหญ่หลี่ว์นอนบนเตียง ดวงหน้านางเปี่ยมริ้วรอย หนังหุ้มกระดูก แม้เป็นคนชราอายุไม่ถึงหกสิบ แต่กลับแก่ดั่งคนอายุเจ็ดสิบแปดสิบปีแล้วฮูหยินหลี่ว์กับบุตรีของหลี่เซียงที่ด้านข้างยังมีคนรับใช้สองคนคอยปรนนิบัติ“ท่านแม่ ฮูหยิน นี่คือแม่นางหลิงหมอชั้นเซียนที่เคยเล่าให้พวกท่านก่อนหน้า นางเป็นหลานสาวของท่านอดีตอัครเสนาบดีเช่นกัน หลิงอวี๋พระชายาอ๋องอี้!”หลี่เซียงก้าวไปข้างหน้าเอ่ยแนะนำ“พบพระชายาอ๋องอี้แล้ว!”ฮูหยินหลี่ว์พาบุตรีหลี่ว์ฟางฟางคารวะหลิงอวี๋ฮูหยินหลี่ว์อายุไม่ถึงสี่สิบ รูปลักษณ์สุภาพงดงาม แต่ใบหน้ากลับซีดเซียว คาดว่าเป็นเพราะความล้าที่คอยดูแลความเจ็บไข้ฮูหยินใหญ่หลี่ว์ฟางฟางเพิ่งอายุสิบสี่ รูปลักษณ์คล้ายหลี่ว์จงเจ๋อเล็กน้อย หน้าตาสะสวยนางสังเกตหลิงอวี๋อย่างจองหองอยู่บ้าง ไม่ร่ำเรียนเขียนอ่านกับชื่อเสียงแย่ ๆ เหล่านั้นของหลิงอวี๋แพร่ไปทั่วเมืองหลวงแล้วหลี่ว์ฟางฟางได้ยินสิ่งนี้กับหู นางไม่เชื่อว่าหลิงอวี๋จะเป็นแม่นางหลิงหมอชั้นเซียนจริงหรอกครั้นเห็นแผลบนหน้าหลิงอวี๋ หลี่ว์ฟางฟางก็นึกถึงเรื่องที่หลิงอวี๋ถูกท่านอ๋องอี้หวดแส้เนื่องยืมเงินกู้
หลี่ว์จงเจ๋อรีบเอ่ย “น้องหลิง ไม่ว่าจ่ายเงินเท่าไรเราล้วนให้หมด ได้โปรดเจ้ารักษาท่านย่าข้าให้หายด้วย!”หลี่ว์ฟางฟางคิดว่าตนสบโอกาสอีกหน กล่าวเหี้ยมเกรียมว่า“ท่านพี่ ท่านอย่าโดนหลิงอวี๋หลอก นางจงใจพูดอาการป่วยท่านย่าร้ายแรง กระตุ้นท่านให้เอ่ยคำพูดนี้ออกมามิใช่ว่าหมายต้องการเงินมากหรือ?”“หลิงอวี๋ เจ้าเปิดร้านโอสถสมุนไพรก็ไร้จรรยาแพทย์รึ? เจ้าเรียกร้องเกินเหตุเช่นกันมีกระไรต่างกับหมอพเนจรรึ?”หลิงอวี๋พูดไม่ออก นางเรียกร้องเกินเหตุตั้งแต่เมื่อไรกัน?นางมิได้พูดถึงเงินเลยสักคำ!อัครเสนาบดีหลี่ว์มองเหตุการณ์กระจ่าง เลี้ยงลูกสาวมาดื้อแบบนี้ได้อย่างไร?“ฟางฟางพอแล้ว! เจ้าออกไปก่อน!”หลี่ว์เซียงมองหลี่ว์ฟางฟางทำให้หลิงอวี๋อับอายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ทนมิไหวอีกพลางตวาดลั่น“ออกไป! ถ้ากล้าพูดอีกประโยคก็ไปคุกเข่าที่ศาลบรรพบุรุษเสีย!”“ท่านพ่อ ข้าพูดผิดที่ใด? หลิงอวี๋ต้องการเงินมากเห็น ๆ!”“ท่านพ่อ ท่านมิได้ยินข่าวลือหรือ? หลิงอวี๋นางติดหนี้เงินกู้ดอกเบี้ยสูงมากนัก!”“นางแค่เห็นว่าตระกูลเรามีเงินถึงคิดอาศัยอาการป่วยท่านย่าต้มเอาเงินเจ้าค่ะ!”ไม่รอให้หลี่ว์ฟางฟางพูดต่อ หลี่ว์เซียงเหลืออ
“ขั้นแรก วันนี้ข้าฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่ก่อน เช่นนี้จะบรรเทาอาการปวดกล้ามเนื้อนางได้!”“แล้วข้าจะเขียนเทียบยาให้ฮูหยินใหญ่ บำบัดข้อแรกคือยารักษาสามชุด รอกินหมดข้าค่อยมาฝังเข็มนางอีก! ตรวจปรับเทียบยาตามอาการอีกที!”“้เช่นนี้ การบำบัดรักษาข้อสาม ฮูหยินใหญ่ใส่ใจอาหารการกินอย่างต่อเนื่องก็สามารถฟื้นตัวได้แล้ว!”หลี่ว์เซียงคือคนจริงจัง ถ้าหลิงอวี๋พูดว่าฝังเข็มทีเดียวก็ฟื้นตัวได้ เขาคงมีความสนเท่ห์อยู่ในใจแต่หลิงอวี๋ว่าตามเหตุผลแผนการรักษากระจ่าง ไฉนหลี่ว์เซียงจะไม่เชื่อได้เล่า!หลี่ว์เซียงพยักหน้าพอใจ “พระชายาอ๋องอี้ ล้วนเชื่อฟังเจ้า! เจ้าว่ารักษาเช่นไรก็รักษาเช่นนั้น!”“งั้นเชิญพวกท่านออกไปก่อน! ข้าจะฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่แล้ว!”หลิงอวี๋ส่งครอบครัวหลี่ว์เซียงไป พลันหยิบเข็มเงินฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่ครั้นรอหลิงอวี๋ฝังเข็มเสร็จพลางกำลังเก็บเข็มเงินฮูหยินใหญ่กลับหน้าแดงก่ำกะทันหัน เรียกหลิงอวี๋“พระชายาอ๋องอี้ เจ้ารีบออกไปช่วยเรียกลูกสะใภ้ข้าเข้ามา!”ครอบครัวหลี่ว์เซียงรออยู่ด้านนอก หลี่ว์เซียงกำลังตำหนิหลี่ว์ฟางฟางหลี่ว์ฟางฟางยังเคืองหลี่ว์เซียงที่ตบตนหนึ่งฝ่ามือเมื่อครู่ ต่อหน้าเช
“ท่านย่าเจ้ามิใช่ถูกพระชายารักษาพลาด! พระชายารักษานางหายแล้ว!”ฮูหยินหลี่ว์เอ่ยเคืองโกรธ “ถ้าเจ้าเรียกชื่อพระชายาตรง ๆ อีก อย่าว่าแต่พ่อเจ้ามิยกโทษให้เจ้า ท่านแม่ก็มิยกโทษเจ้าง่าย ๆ เช่นกัน!”หลี่ว์ฟางฟางเห็นมารดาโกรธจริง ๆ ก็ตกใจพลางมองพี่ชายอย่างขอความช่วยเหลือหลี่ว์จงเจ๋อถนอมรักน้องสาวมาตลอด แม้ไม่พอใจที่นางพูดตามอำเภอใจ แต่เมื่อเห็นแววตาน้อย ๆ ที่น่าสงสารของนางหัวใจก็ชักทนไม่ไหว“ท่านแม่ ท่านเลิกต่อว่าน้องเสียก่อนแล้วบอกเราเถิด ท่านย่าเป็นกระไรไปกันแน่? ไยนางโกรธมากเพียงนี้ขอรับ?”ฮูหยินหลี่ว์หน้าแดงรู้สึกเขินอายจะกล่าวคำพูดที่หลิงอวี๋พูดต่อนางเช่นกันแต่ครั้นเห็นครอบครัวต่างมองตนอย่างคาดหวัง ฮูหยินหลี่ว์เลยทำได้แค่เอ่ยเสียงแผ่ว“ท่านย่าเจ้าเทางเดินอาหารสะดวกแล้ว อยากไปเว็จ(1)กลัวพระชายาได้กลิ่นเลยไล่พวกเราออกมา!”อ๋า เป็นเช่นนี้แล?หลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อต่างตะลึงตาค้าง“นี่คือปฏิกิริยาปกติ ตำหนิข้าที่สะเพร่าชั่วขณะแล้ว!”หลิงอวี๋อธิบายยิ้ม ๆ ว่า “ฮูหยินใหญ่ถูกอาการเจ็บปวดรบกวนใจ กินอาหารไม่ลงทั้งขาดการออกกำลังกาย ด้านสรีรวิทยาจึงมิราบรื่น”“เมื่อครู่ข้าฝังเข็มให้ฮ
ระยะนี้หลี่ว์เซียงกลุ้มจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะการป่วยของมารดา พอเห็นมารดาหายแล้วกว่าครึ่งก็พูดเล่นได้แล้ว อารมณ์สดใสขึ้นเช่นกัน“พระชายาอ๋องอี้ ล้วนเป็นข้ามีตาไร้แววเชิญเจ้ามาเร็วกว่านี้ ท่านแม่ข้าก็มิต้องทุกข์ตรมนานเพียงนี้!”“มิได้ ๆ การขออภัยน้อยเกินไป รอวันหลังข้าจะจัดเลี้ยงใหญ่โต ขอบคุณเจ้าต่อหน้าธารกำนัล!”หลี่ว์เซียงพูดอย่างตื่นเต้น“ท่านลุงหลี่ว์ นี่มิใช่ถือหลิงอวี๋เป็นคนนอกหรือ? หากจัดเลี้ยง งั้นก็รอเมื่อพี่ใหญ่หลี่ว์ตบแต่งเถิด ถึงเวลานั้นหลิงอวี๋จักมาอวยพรถึงเรือนแน่เจ้าค่ะ!”หลี่ว์จงเจ๋อถูกคำพูดทำหน้าแดง เขามองหลิงอวี๋ถึงแม้หน้าดวงนั้นมีบาดแผล แต่กลับยังอะร้าอร่าม!เขาแค่คิดว่าหลิงอวี๋งามกว่าสตรีใดที่เขาเคยเห็นมา!ภรรยาที่เขาจะแต่งก็ต้องงามสง่าเหมือนหลิงอวี๋!หลิงอวี๋ส่งเทียบยากับอาหารแสลงที่เขียนเสร็จให้หลี่ว์จงเจ๋อ พลางมองหลี่ว์ฟางฟางที่โดนฮูหยินหลี่ว์จับไว้กล่าว่า“กฎของโรงเหยียนหลิง ค่าตรวจครั้งละสิบตำลึงเงิน ฝังเข็มก็ครั้งละสิบตำลึงเช่นกัน เงินพวกนี้มิต้องให้ถือว่าข้ามอบของกำนัลแก่ฮูหยินใหญ่!”“เครื่องยาสมุนไพรพวกเจ้าเอาเทียบยาไปโรงเหยียนหลิง หรือร้านขายโอส