Mag-log inShare
บทที่ 3
Kaugnay na kabanata
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 4
ดวงตาของนางแดงก่ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชานางปิดประตู ยกมือขึ้นกดหน้าอกที่ยังปวดอยู่ พลางเดินกลับไปนั่งทำสมาธิบนเตียงการมาเข้ามาอยู่ในร่างนี้ นางแทบจะไม่มีพละกำลังนางคือนักบวชที่ทุกคนต่างเคารพในแคว้นหลี่ นอกเหนือจากทักษะพิเศษด้านฮวงจุ้ย การอ่านโหงวเฮ้ง และการทำนายดวงชะตาแล้ว นางยังมีวรยุทธที่น่าเกรงขาม แบบหนึ่งต่อร้อยเมื่อนึกถึงตรงนี้ นางก็คิดถึงร่างกายของตนเองเป็นอย่างมาก นางฝึกฝนวรยุทธตั้งแต่ยังเด็ก เส้นลมปราณของนางค่อนข้างแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป ข้ารับใช้เหล่านี้ไม่สามารถจะกลั่นแกล้งนางได้น่าเสียดาย บัดนี้ร่างกายของนางน่าจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว… พอกลับมาที่ห้องตำรา ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกซูโหยวเดินมาเคาะประตู “ท่านอ๋อง คืนนี้ยังจะส่งชายพวกนั้นไปแกล้งขู่คุณหนูลั่วอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”พอได้ยิน ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก “ช่างเถอะ”เมื่อคืนนี้เขาได้สั่งสอนนางไปแล้ว หากขู่นางอีก นางคงแกล้งปลิดชีพตนไม่จบไม่สิ้นเสียทีและถ้าหากนางตายขึ้นมาจริง ๆ คงจะรายงานกับจวนอัครเสนาบดีได้ยากซูโหยวพยักหน้ารับ “พ่ะย่ะค่ะ”……ฟึ่บบบานประตู
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 5
“ก็ช่วยไปแล้ว เหตุใดจะต้องมีเหตุผลด้วยเล่า?” ลั่วชิงยวนเอ่ยอย่างเรียบเฉยจากนั้นนางก็หันหลังและจากไปเมื่อเห็นว่านางกำลังจะเดินจากไปไกล แม่นมเติ้งก็รู้สึกไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ เลยอดไม่ได้ที่จะเรียกนางไว้ "พระชายาเจ้าคะ!" ลั่วชิงยวนชะงักฝีเท้า แม่นมเติ้งรีบก้าวไปข้างหน้าทันที“บ่าวขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องดูแลรับใช้ท่าน บ่าวก็คงได้ออกจากตำหนักไปนานแล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่บ่าวรู้สึกไม่พอใจ ก็เลยระบายความโกรธใส่ท่าน..." แม่นมเติ้งก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดนางไม่คิดว่า พระชายาจะเข้ามาช่วยนาง มิเช่นนั้นนางคงถูกเมิ่งจิ่นอวี่ทุบตีจนตายเป็นแน่! แล้วนางยังช่วยต่อแขนของตนอีกด้วย ซึ่งนั่นแตกต่างจากข่าวลือที่ว่านางคือนางงูพิษโดยสิ้นเชิงเมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็เข้าใจเหตุผลแม่นมเติ้งเตือนขึ้นอีกครั้ง "หากท่านต้องการอยู่ในตำหนักต่อไป ก็อย่าได้ทำให้เมิ่งจิ่นอวี่ขุ่นเคืองเลยเจ้าค่ะ นางเป็นสาวใช้ชั้นหนึ่งในตำหนัก แล้วยังเป็นลูกสาวของแม่บ้านของตำหนักนี้อีกด้วยเจ้าค่ะ""ไม่ทันแล้วกระมัง" มาพูดเอาป่านนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้วแม่นมเติ้งมองไปรอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 6
ลั่วชิงยวนหยิบไม้ที่อยู่ตรงมุมกำแพงขึ้นมา และหวดไม้ใส่เมิ่งจิ่นอวี่จนหมดสติ นางหยิบหมั่นโถวชิ้นเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วยัดเข้าไปในปากของเมิ่งจิ่นอวี่ ทำให้นางกลืนมันลงไปชายบางคนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากทางหน้าต่าง คิดว่าลั่วชิงยวนกำลังจะหนีออกไป "นี่! คิดจะหนีรึ!" หนึ่งในนั้นก้าวไปข้างหน้า และกระชากนางลงมาทันที ลั่วชิงยวนใช้โอกาสนี้ปล่อยตัวเมิ่งจิ่นอวี่ พวกนั้นคิดว่าเมิ่งจิ่นอวี่ที่สลบไปคือลั่วชิงยวน จึงได้พานางกลับไปที่เตียงลั่วชิงยวนพิงผนังและฟังเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง เมื่อแน่ใจว่ามันเป็นไปตามแผน นางจึงหันหลังและจากไปอย่างสบายใจในความมืด นางแอบเดินเข้าไปในครัวด้านหลัง หลังจากค้นหาทั่วครัวก็ไม่มีอะไรเหลือให้กิน! นางจึงหามุมเพื่อเอนตัวลงนอน ก่อนจะผล็อยหลับไปณ ห้องตำราฟู่เฉินหวนกำลังจะหยุดพักหลังจากทำงานเสร็จสิ้น จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงตื่นตระหนกของลั่วเยวี่ยอิง "ท่านอ๋อง ท่านบรรทมอยู่หรือไม่เพคะ?"เมื่อได้ยินเสียงที่ลุกลน ฟู่เฉินหวนจึงรีบก้าวไปข้างหน้าและเปิดประตู "มีเรื่องอันใดรึ?"ลั่วเยวี่ยอิงมองเขาด้วยใบหน้าซีดเซียว นัยน์ตาที่ชุ่มน้ำของน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 7
เมิ่งจิ่นอวี่และคนรับใช้พวกนี้ไม่ควรปรากฏตัวในห้องของลั่วชิงยวน แต่คืนนี้กลับมารวมตัวกันในห้องของนาง แถมนางยังไม่ได้อยู่ในห้องอีก เลยทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า หรือนี่อาจจะเป็นแผนการของลั่วชิงยวน ลั่วชิงยวนรู้สึกสับสน นางขมวดคิ้วพร้อมพลางมองด้วยสายตาเย็นชา "ท่านกำลังสอบสวนนักโทษอยู่หรือเพคะ?" เมื่อเห็นดังนั้น ลั่วเยวี่ยอิงก็รีบไปข้างหน้า และคว้าแขนของนาง จงใจใช้เสียงเบาที่ทุกคนได้ยินกล่าวว่า "ท่านพี่ อย่าพูดกับท่านอ๋องแบบนี้สิเจ้าคะ คืนนี้ท่านทำอะไร บอกความจริงกับท่านอ๋องเถิด มีข้าอยู่ ท่านอ๋องไม่ทำอะไรท่านพี่หรอก” การกระทำของลั่วเยวี่ยอิง ยิ่งทำให้ดูเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ลั่วชิงยวนเป็นคนทำจริง ๆดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นยะเยือก นางจงใจหลุบตาลงอย่างรู้สึกผิด และกระซิบตอบ "ข้ายอมรับว่าคืนนี้ข้าทำบางสิ่งที่ไม่สามารถบรรยายได้..."เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเยวี่ยอิงแสร้งทำเป็นตกใจ และเปล่งเสียงออกมา "อะไรนะเจ้าคะ? ท่านพี่สับสนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!"ลั่วเยวี่ยอิงดึงลั่วชิงยวนไปข้างหน้า และพูดกับนางด้วยท่าทางเคร่งขรึม "ท่านพี่ ท่านยอมรับผิดต่อท่านอ๋องเถิด มีข้าอยู่ ไม่เป็นไรหรอกเจ้า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 8
ภายใต้คำวิจารณ์ สีหน้าของลั่วชิงยวนยังคงเรียบเฉย นางเดินตรงไปข้างหน้าคนรับใช้ที่คุกเข่าเหล่านั้น และถามอย่างใจเย็น "พวกเจ้าพูดว่าข้าเป็นคนสั่งอย่างนั้นรึ?"“เช่นนั้นจงพูดมา ข้าไปสั่งให้พวกเจ้าที่ไหน เมื่อไหร่? แล้วให้เข้ามาในห้องนี้เวลาใด?”“ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่คือห้องของพระชายา พวกเจ้าก็ตกลงเข้ามาอย่างง่ายดายเช่นนั้นเลยรึ? ข้าตั้งเงื่อนไขอะไรให้กับพวกเจ้ากัน? ถึงได้กล้าเสี่ยงชีวิตมาที่นี่?” เมื่อนางถามออกไปเช่นนั้น สีหน้าของคนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พวกเขาจ้องไปที่เมิ่งจิ่นอวี่ เห็นได้ชัดว่ากำลังขอความช่วยเหลือจากเมิ่งจิ่นอวี่พวกเขาควรตอบอย่างไรดีฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย มองดูฉากนี้อย่างเงียบ ๆ เขายังมองไปที่ลั่วชิงยวน ในสถานการณ์ที่มีศัตรูจำนวนมาก แต่นางยังสามารถควบวคุมสติอารมณ์ได้ ลั่วชิงยวนผู้นี้ค่อนข้างฉลาดเลยทีเดียว"พูดมาสิ? ข้าเป็นคนสั่งพวกเจ้าใช่หรือไม่? ข้าพูดอะไรกับพวกเจ้า เล่ามันออกมา?" ลั่วชิงยวนตะคอกเบา ๆเห็นดังนั้นเมิ่งจิ่นอวี่ก็รู้สึกเป็นกังวล แผนของพวกนางผิดเพี้ยนไปหมด นางไม่สามารถเชื่อมโยงคำถามเหล่านี้ได้เลยเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ นางก็
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 9
ลั่วชิงยวนเห็นว่าคิ้วของฟู่เฉินหวนล้อมรอบด้วยวิญญาณชั่วร้าย รอบดวงตาค้ำ นางขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาอีกครั้ง "ท่านอ๋อง แล้วแต่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ ก็ไม่มีความหวังจริง ๆ ! ข้าแนะนำว่าอย่าออกไปไหนเป็นเวลาสองวัน มิเช่นนั้นจะเกิดการนองเลือด!"อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฟู่เฉินหวนได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่ได้เก็บมันมาคิดเลย แถมยังขู่กลับไปอีกด้วยว่า "หากเจ้ายังคงสร้างความสับสนให้กับผู้คนในตำหนักด้วยเรื่องไร้สาระนี้ และพูดชื่อของลั่วเยวี่ยอิงอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะตัดลิ้นและหัวของเจ้าซะ!” ลั่วชิงยวนสถบเบา ๆ นางอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี แต่ในสายตาของฟู่เฉินหวนกลับคิดว่านางกำลังใส่ร้ายลั่วเยวี่ยอิง ไม่น้อมรับน้ำใจคนก็แล้วไป เขาจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวกับนางเสียหน่อย! หากเขาตาย นางจะได้ไม่ต้องขอใบหย่า! นางเองก็ขี้เกียจเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว จึงก้าวเท้าเดินกลับห้องไป ด้วยสถานะคุณหนูใหญ่ของจวนอัครเสนาบดี ฟู่เฉินหวนจึงจะยังไม่ฆ่านาง แต่เขาก็จะไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตที่ดีเช่นกันนางต้องรอดูก่อนว่าฟู่เฉินหวนจะรอดจากหายนะครั้งนี้ได้หรือไม่ เพราะในตัวเขามีพลังงานมังกรอยู่ บางทีเขาอาจจะมีสิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 10
คนในกระจกพูดอย่างมีความสุข "เจ้าค่ะ บ่าวจำได้! บ่าวไม่รู้ว่าจะขอบคุณพระชายาอย่างไร จากนี้ไป บ่าวจะปรนนิบัติรับใช้ท่านเอง หวังว่าพระชายาจะไม่รังเกียจบ่าวรับใช้ผู้นี้นะเจ้าคะ”ขณะที่แม่นมเติ้งพูด นางก็หยิบปิ่นปักผมขึ้นมาปักบนหัวให้นาง ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นยะเยือก นางจับมือแม่นม และยืนขึ้นเผชิญหน้ากับนางแม่นมเติ้งตกใจ และมองนางด้วยความงุนงง "พระชายา เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?"เมื่อลั่วชิงยวนออกแรง แม่นมเติ้งเจ็บจนต้องปล่อยมือออก และปิ่นก็ร่วงลงกับพื้นอีกฝ่ายก็สัมผัสได้ความหมายของลั่วชิงยวน ทันใดนั้นก็มีแสงแล่นผ่านม่านตา นางรีบคว้าปิ่นที่เหลือบนโต๊ะอีกครั้ง และพุ่งไปหาลั่วชิงยวนอย่างโหดเหี้ยมลั่วชิงยวนไม่สามารถทนแรงนั้นได้ ร่างนางถูกเหวี่ยงลงกับพื้น ปิ่นเงางามที่ลอยอยู่เหนือดวงตาของนางราวกับใบมีดคมกริบแม่นมเติ้งกัดฟัน พยายามแทงปิ่นลงไปที่ดวงตาของนางอย่างเอาเป็นเอาตายสิ่งที่นักปราชญ์ด้านฮวงจุ้ยขาดมิได้เลยก็คือ ดวงตาที่เฉียบแหลมคู่นี้ ลั่วชิงยวนมองไปที่แสงสีเขียวในดวงตาของแม่นมเติ้ง และก็ยิ่งแน่ใจว่ากำลังเจอกับอะไร!“เจ้าสัตว์ร้าย รนหาความตาย!” นางปล่อยข้อมือของแม่นมเติ้งทันทีป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 11
เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ จือเฉาก็รู้สึกปลื้มปีติ นางพูดเสียงติดอ่างด้วยความตกใจ "พระ... พระชายา แต่บ่าวทำอะไรไม่เป็นเลยนะเจ้าคะ"“เจ้ารู้วิธีส่งชาและส่งน้ำหรือไม่? วิธีหวีผมแบบง่าย ๆ ทำได้หรือไม่? ถ้าทำได้ ก็เพียงพอแล้ว” นางดึงจือเฉาขึ้นมาจากพื้นจือเฉาสติยังกลับมาไม่สมบูรณ์นัก ลั่วชิงยวนวางชามและตะเกียบไว้ข้างหน้านาง "กับข้าวเยอะขนาดนี้ ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก เจ้ามานั่งกินด้วยกันสิ" จือเฉารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร นางหยิบชามข้าวขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง และเริ่มกินเมื่อเห็นท่าทางมึนงงของนาง ลั่วชิงยวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำบางอย่าง ครั้นเมื่อน้องสาวคนเล็กถูกท่านอาจารย์รับมานั้น นางก็มีลักษณะท่าทางเช่นนี้เช่นกันหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดลง และฝนก็เริ่มตก หลังจากที่จือเฉาจากไป ในที่สุดลั่วชิงยวนก็มีโอกาสที่หยิบเข็มทิศแห่งโชคชะตาออกมา นางสำรวจมันอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเข็มทิศก็หมุนอย่างรวดเร็ว นางตกใจเล็กน้อย จึงหยิบเข็มทิศแล้วเดินออกไปที่ประตู แต่กำลังจะเข้าไปในลาน จู่ ๆ ฝนก็ตกหนักนางเพิ่งส
Pinakabagong kabanata
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1364
ขณะนี้ทั่วทั้งหมู่บ้านกำลังอยู่ในภาวะเฝ้าระวังในความมืดมิด ทุกคนต่างถืออาวุธเฝ้าระวัง มิกล้าส่งเสียงแม้แต่น้อยเสียงลากของหนักใกล้เข้ามา ในใจของทุกคนตึงเครียดลั่วชิงยวนและคนใบ้ลากเจ้ายักษ์นั่นเข้ามาในหมู่บ้านคนที่หลบซ่อนอยู่ในความมืดต่างตกตะลึง“เป็นพวกเขานี่เอง!”“พวกเขากลับมาได้!”ลั่วชิงยวนและคนใบ้สวมหน้ากากที่เดินกลับมายังหมู่บ้านปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนด้านหลังพวกเขามีวัตถุขนาดใหญ่ที่ค่อย ๆ ปรากฏแก่สายตานั่นคือเสือโคร่งเมื่อเห็นเสือโคร่งตัวนั้น ทุกคนก็สูดลมหายใจด้วยความตกตะลึง“เสือดำ!”ถูหมิงตกตะลึงลั่วชิงยวนมองปฏิกิริยาของพวกเขา ดูเหมือนจะรู้ถึงการมีอยู่ของเสือดำตัวนี้ถูหมิงรีบเข้าไปตรวจสอบศพของเสือดำ “ตายแล้วจริง ๆ!”ถูหมิงเงยหน้าขึ้น เมื่อมองลั่วชิงยวนและคนใบ้อีกครั้ง สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป“นี่พวกเจ้าล่ามาได้หรือ?”ลั่วชิงยวนเช็ดโลหิตบนใบหน้าซีดเซียว แต่สายตาดุดัน “มิเช่นนั้นจะเอามาได้อย่างไรเล่า?”ทุกคนตกตะลึงมากดูเหมือนว่าทั้งสองคนที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดจะต้องผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือดมา“รักษาคำพูดใช่หรือไม่?”ถูหมิงจ้องมองนางอย่างพินิจพิเคราะห์ จากนั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1363
มืออีกข้างหนึ่งวางลงบนไหล่อีกข้างของคนใบ้ทันใดนั้นคนใบ้ก็ตัวแข็งทื่อ พลันเงยหน้าขึ้นมอง จึงสบตากับลั่วชิงยวนที่หมอบอยู่บนต้นไม้ในชั่วขณะนั้น คนใบ้ก็หยุดนิ่งทันที มิกล้าขยับตัวบัดนี้เข็มทิศในแขนเสื้อของลั่วชิงยวนเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ความรู้สึกอันตรายรุนแรงถาโถมเข้ามานางทำท่าบอกให้คนใบ้อย่าขยับและอย่าหันกลับไปมองใบหน้าซีดเผือดค่อย ๆ ปรากฏขึ้นจากด้านหลังศีรษะของคนใบ้ดวงตาสีขาวขุ่นคู่นั้นจ้องมองลั่วชิงยวน!ลั่วชิงยวนหายใจขาดห้วงในทันที พลางจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นจากนั้นก็แอบหยิบยันต์ออกมา แล้วเรียกด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “เตี่ยฉุย”เตี่ยฉุยรีบเดินไปด้านหลังของสตรีผู้นั้นในทันทีแล้วโจมตีอย่างแรงในชั่วขณะนั้น ดวงตาของสตรีผู้นั้นก็เบิกกว้างเหมือนดวงตาแมวลั่วชิงยวนนำเข็มทิศออกมาแล้วกระโจนลงจากต้นไม้พลางร้องบอกคนใบ้ “หลบไป!”คนใบ้ก็ร่วมมืออย่างดีเยี่ยม รีบกลิ้งตัวไปทางซ้ายเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีลั่วชิงยวนใช้เข็มทิศในมือส่องไป แสงสีทองพวยพุ่งออกมาสตรีผู้นั้นก็หายไปในชั่วพริบตาเตี่ยฉุยตะลึง “ท่านแม่ นางหายไปแล้ว”ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ ร่างนั้นหายไปจริง ๆ หายไปอย่าง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1362
แต่ในครู่ต่อมา ร่างของฝูเหมิ่งก็ถอยหลังไปอย่างรวดเร็วมีเสียงโซ่เหล็กดังขึ้นลั่วชิงยวนไล่ตามไปจึงเห็นฝูเหมิ่งถูกโซ่เหล็กมัดไว้กับต้นไม้ร่างที่ผอมบางใช้กระบี่ห้วงสวรรค์ในมือแทงเข้าไปในอกของฝูเหมิ่งท่วงท่าของเขาคล่องแคล่วและโหดเหี้ยมยิ่งนักฝูเหมิ่งกระอักเลือดออกมา พลันหลับตาลงอย่างหมดแรง ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความมิยินยอม มิเชื่อว่าตนเองจะตายที่นี่ลั่วชิงยวนตกตะลึงในเวลานี้เอง ด้านหลังก็มีกลิ่นอายชั่วร้ายที่แข็งแกร่งพุ่งเข้ามา ลั่วชิงยวนหันกลับไปมองจึงเห็นเงาดำขนาดใหญ่ในความมืดกำลังกระโจนเข้ามาลั่วชิงยวนจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงคนใบ้จากนั้นเงาดำขนาดใหญ่ก็พุ่งไปยังฝูเหมิ่งที่ถูกมัดติดอยู่กับต้นไม้ทะลุผ่านร่างของเขาไปอย่างแรงคนใบ้คุกเข่ากระอักเลือดออกมาลั่วชิงยวนตื่นตระหนก ยื่นมือไปหมายจะถอดหน้ากากของเขาออกแต่ทันทีที่สัมผัสหน้ากากของเขา คนใบ้ก็คว้ามือของนางไว้มือที่เปื้อนเลือดจับมือที่ซีดขาวของลั่วชิงยวนไว้แน่นลมราตรีพัดเส้นผมของนาง ทำให้ใบหน้าที่ซีดเผือดยิ่งดูซีดเซียว เลือดที่สาดกระเซ็นบนใบหน้ากลับทำให้นางดูน่าเวทนาและงดงามในเวลาเดียวกันลั่วชิงยวนได้สติ รีบดึงมือ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1361
ฝูเหมิ่งกล่าวอย่างเย็นชา พลางจับคมกระบี่ที่คมกริบ พลันหมุนกายหมายจะตัดโซ่เหล็กถึงแม้ว่ากระบี่ห้วงสวรรค์จะยังมิคมกริบถึงขั้นตัดเหล็กได้ แต่ความเหี้ยมโหดของฝูเหมิ่งก็ทำให้โซ่เหล็กมิอาจควบคุมเขาได้ในเวลานี้เอง ลั่วชิงยวนก็ฉวยโอกาสนำเข็มทิศออกมาแล้วใช้โลหิตปลุกวงเวทอัญเชิญวิญญาณ ในป่ามีภูตผีวิญญาณมากมายพุ่งเข้ามาจนเกิดลมกระโชกแรงพัดในป่าลั่วชิงยวนรู้ว่าหากฝูเหมิ่งได้กระบี่ห้วงสวรรค์คืนแล้ว วันนี้นางและคนใบ้อาจจะมิรอดชีวิตในเวลาสำคัญนี้จำต้องใช้กำลังทั้งหมดขัดขวาง!ถึงแม้ว่าจำนวนวิญญาณบนภูเขาเมืองแห่งภูตผีจะมีมากมายและกลิ่นอายชั่วร้ายก็รุนแรง แต่ลั่วชิงยวนก็มิรู้ว่าตนเองจะสามารถควบคุมพวกมันได้หรือไม่วิญญาณชั่วร้ายออกมากันเป็นฝูงฝูเหมิ่งก็อดมิได้ที่จะยกแขนขึ้นมาป้องกันจากนั้นก็ตระหนักถึงอันตราย เขามิสนใจอาการบาดเจ็บที่ฝ่ามือ บังคับตัวเองให้ใช้กระบี่ห้วงสวรรค์ดึงคนใบ้ลงมาจากต้นไม้อย่างแรงด้วยพละกำลังมหาศาล คนใบ้ล้มลง ยกมือขึ้นพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นได้ทันเวลา จึงหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บได้จากนั้นก็เหาะขึ้นถีบเข้าที่หน้าอกของฝูเหมิ่งถึงกระนั้น ฝูเหมิ่งก็ยังมิยอมปล่อยกระบี่ห้วง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1360
ฝูเหมิ่ง!ชายร่างเตี้ยกำยำผู้นั้นกำลังเดินผ่านความมืดมิดมาเมื่อลั่วชิงยวนหันไปเห็นเขา แล้วสบเข้ากับดวงตาเป็นประกายของเขาก็พลันใจหายวาบฝูเหมิ่งจ้องมองลั่วชิงยวน แล้วกลืนน้ำลาย“ฟ้ามืดแล้ว หมดเวลาหนึ่งวัน พวกเจ้ากลับมามือเปล่า”“เช่นนั้นหญิงงามผู้นี้ก็เป็นของข้า”กล่าวจบฝูเหมิ่งก็กระโจนเข้าหาลั่วชิงยวนในทันทีลั่วชิงยวนตื่นตระหนก รีบถอยหลังไปสองก้าวทว่าในขณะที่ฝูเหมิ่งเข้าใกล้นาง กลับเปลี่ยนทิศทางกระโจนไปยังคนใบ้ที่อยู่ข้าง ๆลั่วชิงยวนยังมิทันได้ชกหมัดที่กำแน่น ฝูเหมิ่งก็หายไปจากตรงหน้าของนางในทันทีจากนั้นก็เห็นฝูเหมิ่งต่อสู้กับคนใบ้ผู้นั้นคนใบ้สู้ฝูเหมิ่งมิได้ ประมือกันมิกี่กระบวนท่าก็ถูกเหวี่ยงออกไปจากนั้นภาพที่ปรากฏต่อหน้าก็ทำให้ลั่วชิงยวนตกตะลึงคนใบ้กุมหน้าอก ลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งหนีไปเขาวิ่งหนีมิคิดชีวิตเข้าไปในความมืดหลบหนีด้วยความตื่นตระหนกฝูเหมิ่งมิประหลาดใจ เพียงแค่หัวเราะเยาะจากนั้นก็หันกลับมามองลั่วชิงยวน“เจ้าค่อนข้างเชื่อใจเขามากเลยสินะ รู้หรือไม่ว่าเจ้าเด็กนั่นหลอกลวงเจ้าตั้งแต่แรก”“เขาเพียงต้องการหาข้ออ้างเพื่อหนีออกจากหมู่บ้าน มิได้สนใจควา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1359
เรื่องนี้ทำให้ลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกสับสน รอจนฟ้ามืด แล้วเขากับนางจะยังมีเวลากลับไปหรือ?เพียงแต่ในเมื่อคนใบ้ผู้นี้กล้ารับปากตั้งแต่เมื่อคืน ก็แสดงว่าเขาคงจะมีแผนอยู่ในใจแล้วนางมอบยาให้เขา แล้วพูดว่า “ข้าก็มิรู้หรอกว่าเจ้าต้องการหรือไม่”คนใบ้อึ้งไปครู่หนึ่ง รับขวดยาไป แล้วพยักหน้าเล็กน้อยแสดงความขอบคุณลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยช่วยข้ามาแล้วสองครั้งใช่หรือไม่?”“ครั้งหนึ่งที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ อีกครั้งหนึ่งที่จวนแม่ทัพ”“เมื่อคืนแค่เห็นเจ้า ข้าก็จำได้แล้ว”ภายใต้หน้ากาก ฟู่เฉินหวนพยายามควบคุมการเปลี่ยนแปลงของสายตา แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงเป็นจังหวะแล้วนางจำได้จริง ๆนางได้พบเจอเขาเพียงสองครั้งหลังจากสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพยักหน้าลั่วชิงยวนเห็นเขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาก็อดมิได้ที่จะดีใจ พลางถามด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงช่วยข้าเล่า?”“เจ้าเป็นผู้ใด?”“พวกเรารู้จักกันมาก่อนหรือไม่?”ถึงแม้ว่าลั่วชิงยวนบางครั้งจะรู้สึกว่าคนผู้นี้คุ้นเคย แต่รูปร่างของเขาต่างจากคนผู้นั้นมากยิ่งไปกว่านั้น ฟู่เฉินหวนก็ตายไปแล้ว...ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1358
จากนั้นฉีเสวี่ยเวยก็ออกจากห้องไปลั่วชิงยวนนั่งลงบนเตียงและดึงอาภรณ์ออกเผยให้เห็นบาดแผลที่หัวไหล่ นางหยิบสมุนไพรที่เก็บมาทาลงบนบาดแผลเพื่อห้ามเลือดอย่างง่าย ๆ โชคดีที่บาดแผลมิลึกทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชานางเงยหน้าขึ้นมองในทันทีจึงเห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อใดมิรู้ และมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองนางผ่านรอยแยกของหน้าต่างลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว รีบดึงคอเสื้อขึ้นแล้วมองไปที่หน้าต่างด้วยความระแวดระวังคนผู้นั้นคือฝูเหมิ่ง!เมื่อเป้าหมายรู้ตัวแล้ว ฝูเหมิ่งก็มิได้หลบ กลับเปิดหน้าต่างออกอย่างมิเกรงกลัวเขาอมยิ้มอย่างหยาบคาย ใช้สายตาลามกจ้องมองนางสายตาดุดันของลั่วชิงยวนจ้องมองเขาฝูเหมิ่งจ้องมองนางเช่นนี้อยู่ครู่หนึ่ง มิได้เอ่ยคำใด แต่สายตาและรอยยิ้มนั้นก็บ่งบอกทุกสิ่งเขาจะต้องทำให้ลั่วชิงยวนเป็นเหยื่อของเขาให้ได้!หลังจากฝูเหมิ่งจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเดินไปปิดหน้าต่างให้สนิทลั่วชิงยวนนอนลงบนเตียงก็มิอาจหลับลงได้ มักจะอดมิได้ที่จะมองไปยังประตูและหน้าต่างเมื่อนึกถึงฝูเหมิ่งที่แอบจ้องมองนางก็รู้สึกขยะแขยงนางจึงลุกขึ้นจัดเตรียมสมุนไพรที่เก็บม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1357
“ขอบคุณ”มือของชายสวมหน้ากากค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ลดมือลงซูเซียงรีบเข้ามาดึงลั่วชิงยวนเข้าไปในเรือนลั่วชิงยวนหันกลับไปมองบุรุษผู้นั้นบุรุษผู้นั้นทำท่าทางชี้ไปยังพื้นดินใต้ฝ่าเท้า เป็นเชิงบอกว่าเช้าวันพรุ่งจะมารอที่นี่ลั่วชิงยวนพยักหน้าเมื่อกลับเข้าเรือนแล้วซูเซียงก็รีบปิดประตูทันทีที่นั่งลง นางก็ยกมือกุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวดลั่วชิงยวนรีบจับชีพจรให้นาง “เป็นกระไร?”ซูเซียงส่ายหน้า “มิเป็นอะไร เพียงแต่ตื่นตระหนกเกินไปจึงเจ็บเล็กน้อย มิเป็นอะไรร้ายแรง”ลั่วชิงยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ “เจ้าตั้งครรภ์ มิควรขึ้นเขามาเลย ที่นี่อันตรายเกินไป”ซูเซียงกลับยังมีรอยยิ้ม “แล้วเจ้าเล่า สตรีที่อ่อนแอเช่นเจ้าขึ้นเขามาทำกระไร?”ลั่วชิงยวนนิ่งเงียบอันที่จริงนางมีสหายอีกแปดคน แต่ยามนี้มิรู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ใด“เราทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง และผู้คนในที่นี้ก็เช่นกัน”“ไม่มีผู้ใดยอมแพ้ง่าย ๆ แต่พวกเราถูกกักขังอยู่ที่นี่ มิสามารถขึ้นเขาไปได้อีก อาหารก็เหลือน้อยลงทุกที”ลั่วชิงยวนได้รู้ว่าอาหารของพวกเขานั้นนอกจากผักป่าแล้วส่วนใหญ่ได้มาจากการล่าสัตว์แต่พวกเขาถูกกักขัง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1356
ลั่วชิงยวนกำมือแน่นด้วยความวิตกกังวลในขณะที่นางกำลังจะลงมือโจมตีอย่างรุนแรงทันใดนั้น เงาร่างสีดำก็เหาะลงมากระชากตัวฝูเหมิ่งออกไปแล้วยืนขวางอยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวนใต้แสงจันทร์ แสงที่สะท้อนจากหน้ากากนั้นทำให้ลั่วชิงยวนใจหายวาบเขานั่นเอง!เขาถึงกับมาเมืองแห่งภูตผี!การต่อสู้ของลั่วชิงยวนและฝูเหมิ่งดึงดูดให้ผู้คนออกมาดูมากมายยามนี้ผู้คนที่มามุงดูก็ยิ่งมากขึ้นในดวงตาของฝูเหมิ่งเต็มไปด้วยเจตนามุ่งสังหาร “กำลังคิดว่าคนมามากขึ้นเรื่อย ๆ อาหารน้อยลงทุกที ในเมื่อเจ้าเอาชีวิตมาส่งถึงที่ ข้าก็จะสนองให้!”ยามนี้ฉีเสวี่ยเวยเอนตัวพิงขอบประตู กอดอกแล้วตะโกนว่า “คนใบ้ผู้นั้น อย่าได้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน”“ถึงแม้แม่นางผู้นั้นจะงดงาม แต่ก็ต้องผลัดเปลี่ยนกันมิใช่หรือ?”สายตาเย็นชาของฉีเสวี่ยเวยมองลั่วชิงยวน ในดวงตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เหตุใดฉีเสวี่ยเวยจึงมีความเป็นศัตรูกับนางมากมายถึงเพียงนี้ชายสวมหน้ากากตรงหน้ากลับมิถอยหนีแม้แต่ก้าวเดียวร่างของเขาผอมบาง ดูมิค่อยแข็งแรง แต่ในบัดนี้เขากลับดูน่าเกรงขามนัก และมิยอมถอยแม้แต่น้อยลั่วชิงยวนรู้สึกสงสัยว่าชายผู้นี้เป็นใคร
