บทที่ 2

ซ่า…

น้ำเย็นในขันถูกสาดลงบนหน้าอย่าแรง!

ลั่วชิงยวนยกเปลือกตาขึ้นด้วยความยากลำบาก นี่นางยังไม่ตายหรือ ทำไมถึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด?

หญิงที่แต่งตัวเหมือนแม่นมคนหนึ่งโยนขันน้ำทิ้ง และมองมาที่นางด้วยสายตาโกรธเคือง "อย่ามาเล่นเล่ห์ด้วยการร้องไห้สร้างปัญหา และแขวนคอตัวเองเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่หลงกลท่านหรอก! ไม่ได้ดูสารรูปตัวเลยว่าเป็นสินค้าเช่นใด ถึงได้กล้าเข้าพิธีอภิเษกสมรสแทนคุณหนูรอง ท่านคิดว่า​​ตำหนักอ๋องนี้เข้ามาได้ง่าย ๆ งั้นรึ!”

หน้าตาของแม่นมเติ้งเต็มไปด้วยความโกรธ เดิมทีนางวางแผนที่จะกลับบ้านไปดูแลแม่ที่ชรา แต่ใครจะรู้ว่า พระชายาที่ไร้ยางอายผู้นี้จะเล่นอุบายแกล้งปลิดชีพตน ทำให้ต้องมาที่นี่เพื่อรับใช้นางแทน

“เป็นคุณหนูจวนอัครเสนาบดีดี ๆ มิเป็น แต่กลับทำแต่เรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ ตายไปเสียยังจะดีกว่า!”

เสียงข่มเหงและเสียงบ่นดังอยู่เหนือหัวนางอย่างต่อเนื่อง ลั่วชิงยวนมองดูทุกสิ่งที่แปลกประหลาดนี้ และความทรงจำที่ไม่ใช่ของนางก็พุ่งเข้ามา

เมื่อวานนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องกับลั่วเยวี่ยอิง

แต่ลั่วชิงยวนก็ยอมเสี่ยง แสร้งทำว่าตนคือเจ้าสาวในคืนวันแต่งงาน แถมยังจุดกำยานปลุกกำหนัดในห้อง หวังจะได้ร่วมห้องหอกับท่านอ๋อง

ใครจะรู้ว่าฟู่เฉินหวนจะตื่นขึ้นมาในช่วงเวลาสำคัญ เขาสั่งคนรับใช้ห้าหกคนเข้ามาด้วยความโกรธ

ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยความอัปยศ นางทนมิได้ จึงหวังจะชนกำแพงเพื่อปลิดชีพตน

เจ้าของร่างเดิมตกหลุมรักชายคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง นางรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจ และความเสียใจของร่างกายนี้

ไม่คิดว่านักบวชระดับสูงแห่งแคว้นหลี่อย่างนาง จะยังไม่ตาย ร่างกายดับสลาย แต่วิญญาณไม่มอดไหม้ นางได้เกิดใหม่ในร่างของลูกสาวอัครเสนาบดีแห่งแคว้นเทียนเชวีย

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ หญิงผู้ดุร้ายก็ผลักนางล้มลงกับพื้น ศีรษะของนางกระแทกเข้ากับขอบเตียง ทำให้ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา

นางอ้าปากค้าง ยื่นมือขึ้นไปแตะศีรษะตนเอง เลือดค่อย ๆ ไหลหยดลงมา

“อ้วนเยี่ยงหมู ใครจะประคองท่านได้! ท่านควรรู้ว่าอะไรควรมิควร! คิดว่าแต่งเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วจะได้เป็นนายงั้นรึ!” เสียงด่าของแม่นมเติ้งรุนแรงขึ้นตามความโกรธ

ลั่วชิงยวนกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด นางรู้สึกวิงเวียนอยู่ครู่หนึ่ง

เจ้าของร่างเดิมกระแทกกำแพงด้วยความมุ่งมั่นที่จะปลิดชีพตน ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน…

แม่นมเติ้งเห็นว่านางไม่ขยับ จึงยกมือขึ้นบีบต้นแขนนางอย่างแรง “ไม่ได้ยินที่ข้าพูดรึ!”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด นางเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ “ข้ามิใช่เจ้านาย แต่ใช่ว่าทาสอย่างเจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องยังมิทรงหย่ากับข้า ข้ายังเป็นพระชายาในนาม ทาสในตำนหักอย่างเจ้ากล้าดีได้อย่างไร!”

แม่นมเติ้งตกใจกับสายตาที่ดุร้ายของนาง และเกิดความกลัวขึ้นมา

หลังจากที่คิดดูแล้ว นางทำสิ่งที่อุกอาจเช่นนี้ ถ้าหากเป็นครอบครัวธรรมดาจะถูกฝังทั้งเป็นคงมิใช่เรื่องแปลก!

ตอนนี้ที่ท่านอ๋องยังไว้ชีวิตนาง ก็เพราะนางเป็นลูกสาวคนโตของจวนอัครเสนาบดี และเป็นพระชายาในนาม?

“ถุย!”

แม่นมเติ้งถกแขนเสื้อตัวเองขึ้น “ข้าอุตส่าห์มาปรนนิบัติ ท่าน กล้าดีอย่างไรมาตะโกนใส่ข้า! วันนี้ข้าคงจะต้องสอนกฎของตำหนักอ๋องให้ท่านหน่อยเสียแล้ว!”

แม่นมเติ้งพูด พร้อมกับคว้าไหล่ของลั่วชิงยวน ทำท่าจะตบนาง

แต่ว่ามือยังไม่ทันได้ตวัด ลั่วชิงยวนก็คว้าเข้าที่ข้อมือของนางก่อน พร้อมกับพูดขึ้นด้วยสายตาคมกริบ “ทาสรับใช้อย่างเจ้า ดวงตาแดงก่ำ ตระกูลผู้ทรยศ ซึ่งเป็นสัญญาณแห่งความตาย คนในครอบครัวของเจ้าคงจะมีคนที่ป่วยหนัก หากมิเอาเวลาไปดูแล แต่กลับมัวมาสอนกฎให้ข้าที่นี่ ไม่เกินสามวันวิญญาณชั่วร้ายจะรวมตัวกัน เมื่อนั้นก็จงรอจัดงานศพเถิด!”

เมื่อแม่นมเติ้งได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนสี ลั่วชิงยวนรู้ได้อย่างไรว่าคนในครอบครัวของนางป่วยหนัก?

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่มืดและลึกของนาง แม่นมเติ้งก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วหลัง นางรู้สึกว่าลั่วชิงยวนผิดปกติ

แต่ในไม่ช้าจึงคิดขึ้นมาได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจและเจ้าเล่ห์นัก นางจงใจทำให้ตนตกใจด้วยเรื่องไร้สาระ ยิ่งไปกว่านั้น ที่นางไม่สามารถออกจากตำหนักได้ก็เป็นเพราะหญิงผู้นี้!

สีหน้าของแม่นมเติ้งเคร่งขรึมขึ้น “ถุย! เจ้านั่นแหละที่กำลังจะตาย!”

ทันใดนั้นนางก็ตวัดมือใส่หัว ผ่านลงมาที่ใบหน้าของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนจับที่ข้อมือของนางไว้ ก่อนจะอดทนกับความวิงเวียน พยายามที่จะลุกขึ้นยืน ก่อนจะตวัดมือกลับไป “เพียะ!”

แม่นมเติ้งที่ใช้แรงทั้งหมดตวัดมือ จึงเกิดอาการหน้ามืด กระแทกเข้ากับขอบโต๊ะ ก่อนจะล้มก้นกระแทกพื้น

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของแม่นมเติ้งบิดเบี้ยวไปหมด ผมเผ้ายุ่งเหยิง นางตัวสั่นและชี้นิ้วพูดด้วยความโกรธ “เจ้า เจ้า เจ้า! เจ้ากล้าตบข้า!”

หญิงคนนี้มีแรงเยอะมาก！

“หากแค่ครั้งเดียวก็แล้วไป แต่นี่ยังแข็งข้อไม่เลิก? เจ้าคิดว่าจะรังแกข้าได้ง่าย ๆ อย่างงั้นรึ!” ลั่วชิงยวนรู้สึกโกรธมาก “และถึงแม้ว่าข้าจะโดนท่านอ๋องทอดทิ้ง แต่ข้าก็ยังเป็นลูกสาวคนโตของจวนอัครเสนาบดี เจ้ามากกว่าที่กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องข้า? ถึงแม้ว่าข้าจะตีเจ้าจนตายเสียตอนนี้ นั่นมันก็เป็นความผิดของเจ้า!”

นางคว้าเก้าอี้ใกล้ตัว การกระทำนี้ทำให้แม่นมเติ้งตกใจรีบลนลานคลานหนีออกไปจากห้อง

เจอปีศาจเข้าให้แล้ว ลั่วชิงยวนเป็นคนไม่ได้เรื่องมิใช่หรือ?

ขี้ขลาดตาขาว แต่กล้าก่อเรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานแทน คืนนั้นตอนถูกเปิดโปง นางยกก้อนหินขึ้นมาทุบเท้าตัวเอง เห็นได้ชัดว่าว่านางเป็นคนโง่เขลา แล้วเหตุใดถึงได้กล้าลุกขึ้นมาต่อสู้กับคนเช่นนี้ !

มีความเย็นชาในดวงตาของลั่วชิงยวน รังแกคนที่อ่อนแกกว่า แต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า!

ลั่วชิงยวนถือเก้าอี้เดินตามไปที่ประตู ทันใดนั้นร่างบอบบางก็ปรากฏขึ้น แม่นมเติ้งรีบวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังนางทันที “คุณหนูรองช่วยบ่าวด้วยเจ้าค่ะ!”

“ท่านพี่ เหตุใดถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเช่นนี้เจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนยังไม่ทันได้มองคนตรงหน้าชัด นางก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมา

“ท่านพี่!” ลั่วเยวี่ยอิงตื่นตระหนก และรีบร้องตะโกน “ยังไม่รีบประคองท่านพี่เข้าไปอีก!”

นี่คือพระชายาตัวจริงที่ท่านอ๋องควรจะแต่งงานด้วย นี่คือดวงใจของท่านอ๋อง แม่นมเติ้งมิกล้ามีปัญหาด้วย จึงได้ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เพคะ”

ลั่วชิงยวนนั่งลงบนเตียง หัวยังคงวิงเวียนไม่หาย ร่างกายเปียกโชกไปเกือบครึ่ง ลมพัดเข้ามาจากประตู ทำให้นางจามอย่างรุนแรง

เจ้าของเดิมร่างกายบอบช้ำ หากไม่ดูแลรักษาอาจก่อให้เกิดโรคร้ายได้

“ท่านพี่ รีบกินนำแกงยาเถิดเจ้าค่ะ” ลั่วเยวี่ยอิง หยิบชามน้ำแกงยาขึ้นมาป้อนนางอย่างกระวนกระวาย

ยาถูกป้อนถึงมุมปาก ลั่วชิงยวนยังคงเวียนหัวและจิบยาต่อโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อดื่มลงไปก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

ยานี้ผิดปกติ!

ดวงตาสีดำคู่นั้นฉายแววเย็นยะเยือก นางเงยหน้าขึ้นมอง

นางคือลั่วเยวี่ยอิงน้องสาวต่างมารดาของลั่วชิงยวน นางเป็นคนที่จะต้องแต่งงานกับท่านอ๋องเมื่อคืนนี้

​​ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงแดงก่ำ และเต็มไปด้วยน้ำตา นางพูดด้วยน้ำเสียงเป็นทุกข์ “ท่านพี่ ท่านอย่าได้ทำเรื่องอะไรแบบนี้อีกเลย นี่คือความผิดฐานหลอกลวงเบื้องบนนะเจ้าคะ! ข้าไปขอร้องท่านอ๋องอยู่นาน โชคดีที่พระองค์ทรงพระทัยอ่อนยอมช่วยไว้ชีวิตท่านพี่ และยอมให้ท่านพี่เป็นพระชายาของตำหนักอ๋องนี้”

ทันใดนั้นก็มีแสงวาบเข้ามาในหัว นางนึกไปถึงร่องรอยของความทรงจำ ที่เจ้าของร่างเดิมต้องเสี่ยงแต่งงานแทน ก็เพราะว่าน้องสาวของตนได้ขอร้องอ้อนวอนมิใช่หรือ?

ถ้าหากมิได้รับอนุญาตจากเจ้าสาวที่แท้จริง นางจะกล้าแต่งแทนได้อย่างไร?

ลั่วชิงยวนผู้น่าสงสาร ยังคงคิดว่าน้องสาวดีกับนางจริง ๆ แม้กระทั่งงานแต่งก็ยังยอมให้นาง

เมื่อกลับมามองดูหน้าของลั่วเยวี่ยอิงอีกครั้ง

นัยน์ตาสีดอกท้อคู่นั้นคลอด้วยหยาดน้ำ พร้อมกับท่าทีที่มีเสน่ห์ ริมฝีปากเล็กและบาง มีไฝตรงบริเวณปาก ขี้อิจฉา โดยเฉพาะตาที่ไม่ซื่อตรง แต่ดูเจ้าเล่ห์ นางมิใช่คนใจดี!

มิน่า แค่นัยน์ตาสีดอกท้อคู่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะหลอกลวงผู้คนให้หลงเชื่อ

เมื่อถูกพี่สาวจ้องมอง ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อก่อนคนโง่อย่างนางไม่เคยกล้าเงยหน้าขึ้นมามองคนอื่นเยี่ยงนี้

“ท่านพี่ เป็นอะไรไปหรือ? รีบกินยาสิเจ้าคะ”

“ข้าไม่อยากกิน!” ลั่วชิงยวนปฏิเสธเสียงแข็ง

ลั่วเยวี่ยอิงไม่ยอมแพ้ นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง “ท่านพี่ อย่าได้ขุ่นเคืองเลยเจ้าค่ะ หากอยู่ที่บ้าน ข้าคงยอมท่านให้อยู่หรอก แต่ที่นี่ตำหนักอ๋อง ท่านพี่อย่าได้สร้างปัญหาให้กับท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ”

นางป้อนยาอีกช้อนหนึ่ง และแทบจะยัดช้อนเข้าไปในปากของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว และยกมือขึ้นผลักนางออกไป

นางแทบจะไม่ได้ออกแรงเลยด้วยซ้ำ แต่ลั่วเยวี่ยอิงกลับล้มลงไปที่พื้น ราวกับว่านางถูกผลักอย่างแรง และชามน้ำแกงยาก็แตกกระจายไปทั่ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังชัดเข้ามา

ลั่วเยวี่ยอิงกดมือข้างหนึ่งลงบนชามยากระเบื้องที่แตก มือของนางจึงเต็มไปด้วยเลือด