บทที่ 5

ทันทีที่เฟิงเหยียนเดินออกจากจวนของจั๋วซือหราน หลังจากนั้นไม่นาน ข้างเฟิงเหยียนมีร่างสีดำสองร่างปรากฏตัวอย่างเงียบ ๆ

“ท่านอ๋องขอรับ” ชายที่สวมชุดดำทั้งสองแสดงความเคารพ

เฟิงเหยียนมีสีหน้าอย่างไม่มีอารมณ์ "ไปสืบมา ข้าต้องการรู้เสน่ห์หนอนพิษกู่ที่จั๋วจิ่วถูกวาง ใครเป็นคนสั่งการเบื้อหลัง"

ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าบัณฑิตที่ไร้ประโยชน์ผู้นั้นจะเป็นผู้กระทำความผิดนี้

*

จั๋วซือหรานกำลังนั่งอยู่ในห้อง ฝูซางกังวลอย่างมาก และรีบเช็ดเลือดที่ริมฝีปากของคุณหนูของนาง "คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูจะปล่อยเป็นเช่นนี้อีกต่อไปมิได้หรอกนะ ข้าน้อยว่า เราควรรีบไปตามคุณหมอมาตรวจเถิดนะ"

“ข้าแค่อาเจียนออกมาเป็นเลือดเพียงเท่านั้น กังวลอะไรล่ะ” จั๋วซือหรานดึงเข็มเงินที่นางสอดไว้ก่อนหน้านี้ออกมาอย่างใจเย็น “หากไม่บีบเลือดที่ติดพิษกู่ออกไป อาการบาดเจ็บภายในจะไม่มีทางหายหรอก”

ฝูซาง: “ว่าแต่คุณหนูไปเรียนทักษะการรักษามาโรคตั้งแต่เมื่อไรกัน"

จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆ และไม่ตอบ ”ยิ่งไปกว่านี้ ข้าอยากรู้ว่าใครกันแน่ที่เกลียดข้ามากจนใช้เสน่ห์หนอนพิษกู่ มิฉะนั้น ต่อให้ฉินตวนหยางมีความกล้าหาญมากเท่าไร เขาก็ไม่กล้าำเช่นนี้กับข้าหรอก แม้ว่าเขาจะกล้า เขาไม่มีปัญญาหาเสน่ห์หนอนพิษกู่ด้วยซ้ำ“

ฝูซูกล่าวว่า “จะเป็นใครได้อีก ต้องเป็นคุณหนูลิ่วทแน่ ๆ ”

ฝูซางดุฝูซูทันที "ฝูซู ระวังคำพูด เราจะนินทาเรื่องของผู้ใหญ่ได้อย่างไร"

ฝูซูเถียงกลับ"ข้าก็ไม่ได้พูดผิดอะไรสักหน่อย คุณหนูลิ่วอิจฉาคุณหนูของพวกเรา"

จั๋วซือหรานขวมดคิ้ว “เจ้าหมายถึงจั๋วหรูซินหรือ”

ตระกูลจั๋วเป็นครอบครัวขนาดใหญ่ ในตระกูลนี้มีเชื้อสายหลายสาย ซึ่งในระหว่างเชื้อสายต่าง ๆ มักมีการต่อสู้แบบเปิดเผยและเป็นความลับมากมายในตระกูล

บิดาของจั๋วซือหรานเสียชีวิตในสงครามเป็นเวลานานแล้ว และบิดาของจั๋วหรูซินก็ดำรงตำแหน่งสำคัญในครอบครัว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความสามารถของจั๋วหรูซินสู้ความสามารถของจั๋วซือหรานมิได้ นางพ่ายแพ้จั๋วซือหรานอยู่เสมอ ดังนั้นจั๋วหรูซินอิจฉาจั๋วซือหราน เรื่องนี้จึงกลายเป็นเรื่องปกติ

แม้ว่าฝูซูจะพูดอย่างหุนหันพลันแล่น แต่เห็นได้ชัดเจนว่า นางมองทะลุถึงจุดสำคัญของแต่ละเรื่อง

จั๋วซือหราน "ฝูซู เจ้าพูดต่อสิ"

ฝูซู "ตระกูลจั๋วจัดการฝึกฝนแห่งตระกูลสองปีละครั้ง คุณหนูลิ่วมีอายุมากกว่าคุณหนูของข้าหนึ่งปี ดังนั้นนางพลาดการฝึกฝนครั้งก่อนแล้ว ครั้งนี้นางจึงต้องเข้าร่วมการฝึกฝนกับคุณหนู หากคุณหนูได้เข้าร่วมการฝึกฝนครั้งนี้ นางจะทำอะไรได้อีกล่ะ ดังนั้นนางอยากกำจัดคุณหนูแน่ ๆ เลยเจ้าค่ะ”

จั๋วซือหรานฟังคำพูดของฟูซูแล้วยิ้มทันที "นั่นก็สมเหตุสมผลแล้ว"

ฝูซู “คุณหนูเจ้าคะ หากคุณหนูลิ่วเป็นคนลงมือจริง ๆ คุณหนูจะทำอย่างไรต่อเจ้าคะ”

จั๋วซือหราน "ข้าต้องกลับบ้านสิ"

ฝูซางถอนหายใจ"แต่ตอนนี้เหล่าผู้อาวุโสกำลังโกรธมากอยู่เลยนะ"

จั๋วซือหรานจำได้ว่า ตอนนั้น นางตั้งใจยืนกรานที่จะแต่งงานกับฉินตวนหยาง ไม่ฟังข้อแนะนำของใคร ๆ ทั้งสิ้น ผู้อาวุโสของตระกูลต่างโกรธเป็นอย่างมาก ทั้งยังกล่าวว่า หากนางยืนกรานที่จะไปตามทางของตัวเอง ชาตินี้ก็อย่าได้กลับมาที่ตระกูลจั๋วอีก

“ต่อให้เหล่าผู้อาวุโสโกรธแค่ไหน ข้าก็ต้องกลับไป” จั๋วซือหรานยิ้มเยาะ “มิเช่นนั้น จะให้จั๋วหรูซินสมหวังหรือ”

ฝูซางพูดอย่างกังวลว่า "คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูลืมเรื่องกฎตระกูลไปแล้วหรือ"

เมื่อได้ยินฝูซางพูดเช่นนั้น จั๋วซือหรานแข็งทื่อทันที นางหงุดหงิด

*

ห้องเก็บฝืนลานด้านหนัาของเรือน

หลิ่วเย่หลบตัวที่มุมกำแพง นางหวาดกลัวและตัวสั่ง นางมองไปที่จั๋วซือหราน "คุณ คุณหนูเจ้าคะ"

จั๋วซือหรานเม้มริมฝีปากของนางแล้วยิ้ม จากนั้นเอาปลายเท้ายกเก้าอี้ที่ขาหักไม่ดี ทว่านางกลับนั่งได้อย่างนิ่ง

“คุณหนู ข้าน้อยรู้ว่าตนผิด ข้าน้อยถูกผีสิง ข้าน้อยขอคุณหนูโปรดไว้ชีวิตข้าน้อยสักครั้ง” หลิ่วเย่รีบลุกขึ้นและคุกเข่าต่อหน้าจั๋วซือหราน

จั๋วซือหรานมองนางอย่างเฉยเมยและพูดว่า "ใบซื้อขายตัวของเจ้ายังอยู่กับข้า ตามหลัก เจ้าควรไม่กล้าทรยศข้า"

หลิ่วเย่เอาแต่พูดว่า "ข้าน้อยถูกผีสิงเจ้าค่ะ"

“ถูกผีสิงนั้นหรือ” จั๋วซือหรานพูดพร้อมเสาะยิ้ม “เจ้าเป็นคนขี้กลัวมาโดยตลอด หากไม่มีคนมาให้สัญญากับเจ้าว่า ข้าไม่สามารถรู้ได้ว่าเจ้าทำผิด เจ้าก็จะไม่มีวันกล้าทรยศข้า ที่เจ้าพูดว่าถูกผีสิง แล้วผู้ใดกัน…ทำให้เจ้าถูกผีสิง?”

หลิ่วเย่กลอกตาไป ๆ มา ๆ และไม่ปริปากพูด

จั๋วซือหรานส่ายนิ้วแล้วพูดว่า "พ่อค้าทาสกำลังรออยู่ที่ประตูหลังอยู่แล้ว หลิ่วเย่ เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียว คิดให้รอบคอบแล้วค่อยตอบ"

เมื่อได้ยินคำว่า "พ่อค้าทาส" หลิ่วเย่ก็สั่นกลัวอย่างมาก นางเป็นทาส และสัญญาซื้อขายตัวอยู่กับจั๋วซือหราน ตราบใดที่จั๋วซือหรานเต็มใจขาย นางก็จะถูกจั๋วซือหรานขายอย่างง่ายดาย

หลิ่วเย่ตัวสั่นและรีบพูด "คุณหนูลิ่วเป็นผู้สั่งการเจ้าค่ะ นางบอกว่า ตราบใดที่ข้อน้อยเชื่อฟังคำสั่งของนาง หลังจากที่คุณหนูออกเรือน คุณท่านก็จะช่วยให้ข้าน้อยหลุดพ้นจากการเป็นทาสเจ้าค่ะ"

จั๋วซือหรานหัวเนาะเย้ยหยัน "จั๋วหรูซินวางแผนเก่งเสียจริง"

ในชะตากรรมของเจ้าของเดิม เจ้าของร่างนี้สละทรัพย์สินของครอบครัวทั้งหมดแล้ว และทรัพย์สินทั้งหมดเหล่านี้ตกเป็นของจั๋วหรูซิน

จั๋วซือหรานไม่ใช่เจ้าของเดิม นางจะไม่มีวันให้จั๋วหรูซินสมความปรารถนา

มีผู้คนมากมายในเมืองหลวง และเวลาผ่านคืนเดียว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันแต่งงานของลูกสาวคนที่เก้าของตระกูลจั๋วถูกแพร่ทั่วมือง

และยิ่งพวกเขาพูดถึงเรื่องนี้มากเท่าไรก็ยิ่งเกินจริงขึ้นเท่านั้น บางคนบอกว่า คุณหนูจั๋วจิ่วคายหนอนยาวเท่าแขนออกจากปากของนาง

“หนอนพิษกู่ยาวเท่าแขนหรือ หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้ายังอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”เมื่อได้ยินฝูซูเล่าข่าวลือข้างนอก จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะ

นางเกิดมาสวยงาม และตอนนี้ในร่างนี้มีจิตวิญญาณของผู้อื่น บุคคลิกของนางดูมีความกล้าหาญเล็กน้อย ซึ่งทำให้นางงามอย่างน่าอัศจรรย์ยิ่งขึ้นไปอีก

เพียงว่าอาการบาดเจ็บภายในยังไม่หายดี และใบหน้าของนางยังซีดขาวเล็กน้อย

ฝูซูมองนางอย่างด้วยสายตาว่างเปล่า “คุณหนูเจ้าคะ สีหน้าของคุณหนูดูไม่ดีเลย มิเช่นนั้น... ให้ข้าทาแป้งที่แก้มให้หน่อยไหม”

จั๋วซือหรานยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ต้องซีดขาวถึงจะมีคนเห็นใจ สีหน้าดูแย่ หน้าดูซีดเซียวน่ะถูกต้องแล้ว ข้าไปเปลี่ยนชุดสีขาว เดี๋ยวหากฝนตกอีกด้วยยิ่งดี ข้าจะคุกเข่าท่ามกลางสายฝน..."

นางยังไม่ทันพูดจบ นอกห้องมีเมฆดำรวมตัวแล้ว

"เทพช่วยข้าไว้"

ขณะเดียวกัน ในบ้านแห่งหนึ่งทางตะวันออกของเมือง

ฉินตวนหยางนอนอยู่บนเตียง เพื่อให้กระดูกเข้ากันได้ดี มีคนนำไม้กระดานเกราะขาของเขาไว้

“คุณหนูลิ่ว คุณหนูจะปล่อยข้าเช่นนี้มิได้หรอกนะ”

จั๋วหรูซินดูเย็นชาและจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจ "หุบปาก หากไม่ใช่เป็นเพราะไม่ได้เรื่อง... "

ฉินตวนหยางมองสีหน้าของนางและพูดว่า "คุณหนูลิ่ว ดูเหมือนจั๋วซือหรานไม่ได้ถูกเสน่ห์หนอนพิษกู่ควบคุม"

“เป็นไปไม่ได้” จั๋วหรูซินพูดอย่างโกรธ “ไม่มีใครสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของเสน่ห์หนอนพิษกู่ในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้”

ฉินตวนหยางทำได้แค่ยิ้ม "ใช่ ๆ ขอรับ แต่แม่หนอนกู่ตายแล้ว มิเช่นนั้น... ท่านไปหาอีกตัวมาสิ"

จั๋วหรูซินเหลือบตามองเขา "เจ้าคิดว่า ที่ลิทธิกู่ของดินแดนทางใต้เลี้ยงแม่หนอนกู่ง่ายมากหรือ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเสียเงินไปตั้งเท่าไร"

นอกประตูมีเสียงคนรับใช้ของนางดังขึ้น“คุณหนูเจ้าคะ ได้ข่าวว่า คุณหนูจิ่วกลับบ้านเพื่อสารภาพผิดแล้ว”

“อะไรนะ” สีหน้าของจั๋วหรูซินเปลี่ยนทันที แลนางรีบลุกขึ้นและกลับบ้าน

ฉินรุ่ยหยางกังวลทันที "คุณหนูลิ่ว ข้าควรทำอย่างไรดี"

จั๋วหรูซินมองเขาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "รอก่อน ข้าจะขอฝ่าบาททรงถวายพระราชโองการการสมรสให้เจ้า แล้วเรามาดูกันว่า ถึงเวลานั้น นางจะปฏิเสธได้อย่างไร"