บทที่ 13

ตำหนักหย่งโซ่ว

เมื่อครึ่งเดือนก่อน ไทเฮาจู่ ๆ ก็ล้มป่วยลงอย่างกะทันหันและตกอยู่ในอาการขั้นร้ายแรง

เมื่อฮองเฮาพาคนมาที่ตำหนักหย่งโซ่ว แม่นมยวี่ที่อยู่เคียงข้างไทเฮาก็ระมัดระวังมากขึ้น

เมื่อนางรู้ว่า จั๋วซือหรานมาที่นี่เพื่อวินิจฉัยและรักษาไทเฮา ดวงตาของแม่นมยวี่เป็นประกาย แต่ก็หรี่ลงอย่างรวดเร็ว

ฮองเฮาจะใจดีขนาดนี้ได้อย่างไร

นางยังเคยได้ยินชื่อเสียงของคุณหนูจั๋วจิ่วมาก่อน คนเล่ากันว่า คุณหนูจั๋วจิ่วมีความอัจฉริยะ แต่น่าเสียดายที่คุณหนูจั๋วจิ่วเป็นคนของตระกูลจั๋ว มีใครหรือที่มิทราบว่า แท้จริงแล้วตระกูลเหยียนเป็นหมอเทวดาตั้งแต่บรรพบุรุษหรือ ตระกูลจั๋วไม่เคยมีใครรับตำแหน่งเป็นคุณหมออย่างจริงจังเลย

เหยียนชาง ผู้เป็นหัวหน้าของห้องหมอหลวงยืนอยู่ข้าง ๆ "จั๋วจิ่ว เจ้าพูดเบาเลยนะ เจ้ามีวิชาหมอด้วยหรือ"

เขาเชื่อจั๋วจิ่วไม่มีปัญญารักษาไทเฮาได้ และเนื่องจากเรื่องอื้อฉาวเมื่อไม่นานมานี้ เหยียนชางดูถูกจั๋วซือหรานอย่างมาก

จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "ข้าพอรู้มานิดหน่อย ขอแสดงฝีมืออันน่าอับอายเสียหน่อย"

นางยกแขนเสื้อขึ้นแล้วยื่นมือออก มือของนางขาวราวหยก นิ้วของนางอยู่ห่างจากผิวหนังข้อมือของไทเฮาประมาณหนึ่งนิ้ว นางหยุดนิ่ง

ทันทีที่การเคลื่อนไหวหยุดลง สีหน้าของเหยียนชางก็เปลี่ยนไปทันที

แม้แต่เหยียนฉีที่เพิ่งเข้ามา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "นางทำได้อย่างไร..."

มีคนตกใจและพูด "นั่นเป็นวิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนังมิใช่หรือ"

วิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนังเป็นวิธีการวินิจฉัยชีพจรของบรรพบุรุษของตระกูลเหยียน และผู้ที่ได้รับการยกย่องจากตระกูลเท่านั้นถึงมีโอกาสเรียนวิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนัง

แต่นางเป็นลูกสาวของตระกูลจั๋ว นางเป็นได้อย่างไร

ร่องรอยของความตื่นตระหนกแวบขึ้นมาในดวงตาของเหยียนชาง จั๋วจิ่วมีทักษะความสามารถหมอจริงหรอกนะ

ใบหน้าที่สง่างามของฮองเฮาก็มีสีหน้าแข็งทื่อเช่นกัน ฮองเฮาคิดในใจ แย่แล้ว หากนางรักษาหญิงชราคนนี้ได้จริง ๆ...

จั๋วซือหรานสังเกตแววตาที่แม่นมยวี่มองฮองเฮา นางสังเกตถึงสีหน้าอันแข็งทื่อของฮองเฮาในขณะนี้ด้วย

ดูท่าที ความเจ็บป่วยของไทเฮาอาจมีบางสิ่งซ่อนอยู่เบื้องหลัง

เวลาผ่านไปไม่มาก จั๋วซือหรานก็หยุดนิ้วของนาง ซึ่งแตกต่างไปจากที่นางคาดไว้อย่างสิ้นเชิง ไทเฮาไม่ได้ป่วย แต่ไทเฮาถูกยาพิษเรื้อรัง ด้วยเหตุนี้ ไทเฮาจึงสลบมิได้สติจนถึงตอนนี้ หากมิได้รับการรักษาอีก อวัยวะภายในคงเสียหมด จนกระทั่งเสียชีวิตแน่ ๆ

เมื่อแม่นมยวี่เห็นนางหยุด แม่นมยวี่รีบถาม "คุณจั๋วจิ่ว เป็นอย่างไรบ้าง ช่วยรักษาอาการป่วยของท่านได้หรือไม่"

จั๋วซือหรานยิ้มเบา ๆ และตอบ "ข้าทำได้"

เมื่อจั๋วหรูซินเห็นจั๋วซือหรานใช้วิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนัง นางตื่นตระหนกอย่างมาก เวลานี้ นางรีบพูด "หมอหลวงในวังยังรักษาความเจ็บป่วยของไทเฮามิได้เลย เจ้าไม่เคยเรียนทักษะสำหรับทางการรักษาใด ๆ วันนี้เจ้าจะรักษาได้อย่างไร อย่าอวดอีกเลย อาการของไทเฮาให้เจ้าเสียเวลามิได้”

เหยียนชางยิ้มอย่างแข็งขัน "ใช่สิ คุณหนูจิ่วโปรดอย่าทำให้อาการของไทเฮาเลวร้ายไปกว่านี้"

ฮองเฮาค่อนข้างสงบอารมณ์ได้ "เอาล่ะ แม่นางจั๋วจิ่ว เจ้าแค่อยากได้พระราชโองการการหมั้นระหว่างเจ้าและท่านอ๋องเฟิงไม่ใช่หรือ ข้าจะเสนอเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท อย่าเอาอาการของไทเฮามาเล่นหรอกน่ะ"

เฟิงเหยียนยืนอยู่ด้านหลังสุด เขามองคนหน้าซื่อใจคดเหล่านี้ด้วยสายตาเย็นชา เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฮองเฮา มุมปากของเขาก็โค้งงอแหลมคม และสีหน้าของเขาก็เย็นชาทันที

เดิมทีเขาไม่สนใจความลับของการสมรู้ร่วมคิดของราชวงศ์เหล่านี้ แต่หากฮองเฮากล้าใช้เรื่องส่วนตัวของเขาเป็นเครื่องต่อรอง ก็อย่าตำหนิเขาหาเรื่องละกัน

ขณะที่เฟิงเหยียนกำลังจะพูด เขาก็เห็นหญิงสาวสวยที่สวมชุดขาวยิ้มหวาน แววตาของนางเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และความเย่อหยิ่ง ราวกับว่านางไม่สนใจคำพูดของคนข้างกายของนางเลย

จั๋วซือหรานรู้ดี นางอาจเข้าไปพัวพันกับเรื่องส่วนตัวของราชวงศ์ นางไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้น แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่นางต้องยอมรับว่านางไม่เก่งด้านการแพทย์

จั๋วซือหรานพูด "พวกท่านไม่จำเป็นต้องรีบหาข้ออ้างให้ข้า หากข้ารักษาไทเฮามิได้ ข้าจะยอมรับการลงโทษโดยสมัครใจ แส้หนามของตระกูลจั๋วยังไม่สารมาถทำให้กระดูกสันหลังของข้าหัก จะมีกลอุบายใหม่อะไรล่ะที่สามารถหักกระดูกสันหลังของข้าได้"

ขณะที่นางพูด ไม่มีใครสังเกตเข็มทองคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในมือของนางได้เมื่อไร

จั๋วซือหรานเองก็ประหลาดใจเช่นกัน เพราะนางนึกว่าแหวนเสวียนเหยียนนหายไปแล้ว แต่แหวนเสวียนเหยียนปรากฏขึ้นในมือของนางอย่างกะทันหัน จากนั้น นางแอบสั่งในใจและหยิบเข็มทองออกมา

ไม่มีใครมีเวลาสังเกตแหวนสีแดงเข้มบนนิ้วชี้ของนาง

ทุกคนเห็นแต่นางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปาน เพียงหายใจไม่กี่ครั้ง นางก็เจาะเข้าเข็มไปในจุดฝังเข็มของไทเฮาหลายตำแหน่ง เหลือเพียงหางของเข็มที่สั่นเล็กน้อย

แม่นมยวี่ตื่นเต้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา และนางรีบคุกเข่าลงต่อหน้าจั๋วซือหราน "หากแม่นางรักษาไทเฮาได้ ข้าจะยอมทำทุกอย่างให้เจ้า"

"กึ่ก--!"

ทุกคนตกใจและหายใจเข้าลึก ๆ วิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนังที่จั๋วซือหรานแสดงก่อนหน้านี้ เมื่อรวมกับวิชาการฝังเข็มนี้ แสดงให้เห็นว่า นางไม่ใช่รู้แค่ผิวผืนของการแพทร์

เหยียนชางรีบขยิบตาให้ฮองเฮา

ฮองเฮาดุด้วยน้ำเสียงทุ้มทันที “จั๋วซือหราน เจ้าบังอาจ เจ้าไม่มีแม้แต่ป้ายประจำหมอ แต่เจ้ายังกล้าฝังเข็มให้ไทเฮาอีก เจ้ารู้ผิดหรือไม่”

จั๋วซือหรานพูด "หากหม่อมฉันรักษาไม่ได้ ท่านจะลงโทษหม่อมฉัน ก็ไม่สายเพคะ"

“เจ้า” ฮองเฮาเหลือบมองผู้หญิงผมขาวที่นอนอยู่บนเตียง “เห็นได้ชักว่า เจ้าทำพลาดไปแล้ว ไทเฮาไม่ได้ดีขึ้นเสียหน่อย”

จั๋วซือหรานเหลือบมองนางและเหยียนชาง จากนั้นยกมุมปากของขึ้น ดูเหมือนมือของนางไร้เรี่ยวแรง นางยืนมือปัดแข็มทอง

ขณะที่นางปัด เหยียนชางตกใจจนม่านตาของเขาเปิดกว้างขึ้น เป็นไปได้อย่างไร

เฟิงเหยียนเลิกคิ้วเล็กน้อย มองดูเหยียนฉีด้วยความสนใจ และถามว่า "นี่เป็น...ของตระกูลเจ้ามิใช่หรือ"

เหยียนฉีจ้องมองการเคลื่อนไหวของหญิงสาว ดวงตาของเขามีประกายแวววาว “วิชาการกระตุ้นเข็มทางอากาศ นางรู้วิชาการตรวจชีพจรโดยไม่สัมผัสผิวหนัง ยังไม่เป็นไร แต่นางรู้วิชาการกระตุ้นเข็มทางอากาศด้วย จั๋วจิ่วเป็นใครกันแน่ เคยถูกทำร้ายด้วยเสน่ห์หนอนพิษกู่มา แล้วเก่งทุกเรื่องเลยหรือ"

หลังจากนั้นไม่นาน

“เอิ่ม...แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก”

ผู้หญิงผมขาวที่ยังคงหมดสติและไม่เคลื่อนไหว เวลานี้ จู่ ๆ ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

แม่นมยวี่คุกเข่าลงและขยับตัวไปที่ข้างเตียง น้ำตาไหลอาบแก้ม “ไทเฮา ไทเฮา ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว”

ไทเฮามีอาการไออย่างหนัก ดูเหมือนนางอยากไอปอดออกมาให้ได้ หลังจากนางพ่นเลือดสีดำออกมาสองสามคำ สีหน้าของนางจึงค่อย ๆ ดีขึ้น

“ไทเฮาถูก...ถูกวางยาพิษ...”

ไม่รู้ใครเป็นคนพูดประโยคนี้

ราวกับว่าชี้ให้เห็นสิ่งที่ไม่ควร ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็เงียบ

ฮองเฮาเดินไปที่เตียง เวลานี้นางมีสีหน้าซีดเซียว นางกล่าว“ในที่สุดเสด็จแม่ฟื้นแล้ว หม่อมฉันจะให้คนไปแจ้งฝ่าบาทเดี๋ยวนี้ หากท่านได้ข่าว ต้องดีใจอย่างยิ่ง”

ดวงตาของไทเฮายังมึนงงเล็กน้อย แต่นางก็ฟื้นคืนความสงบอย่างรวดเร็ว นางเหลือบมองไปผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในตำหนักของนาง

จากนั้นนางถามแม่นมยวี่ด้วยน้ำเสียงมั่นคงว่า “ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว”

แม่นมยวี่ร้องไห้ "ไทเฮา ท่านสลบมาครึ่งเดือนแล้ว หมอหลวงในวังจนปัญญารักษา หากไม่ใช่เป็นเพราะแม่นางจิ่วของตระกูลจั๋วมีพรสวรรค์ขั้นเทพ คงจะแย่"

ดวงตาของไทเฮาเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย แต่ในที่สุดนางสงบอารมณ์ลง

เมื่อมองไปที่จั๋วซือหราน ดวงตาของนางก็อ่อนโยนมาก "เจ้าช่วยข้าไว้หรือ"

“หม่อมฉันเพียงฝังเข็มเท่านั้น ที่จริงเพราะท่านมีบุญวาสนาล้นฟ้า” จั๋วซือหรานกล่าว

แม่นมยวี่เช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า "ไทเฮา แม่นางจั๋วจิ่วได้ขอฮองเฮาประทานพระราชโองการการหมั้นเพื่อเป็นรางวัลสำหรับการรักษาท่าน"

ไทเฮามองฮองเฮาโดยไม่ให้คนอื่นสังเกต “เหตุใดต้องรบกวนฮองเฮา ข้าประทานพระราชโองการกาสมรสแก่เจ้าเอง”

ไทเฮาเม้มริมฝีปากแล้วถามจั๋วซือหราน “เจ้าอยากแต่งงานกับผู้ใด”

ครึ่งเดือนที่แล้ว เมื่อไทเฮายังไม่หมดสติ นางได้ยินว่าจั๋วซือหรานเต็มใจที่จะต่อต้านครอบครัวเพื่อครองคู่กับบัณฑิต จากนั้นไทเฮาก็ตกอยู่ในอาการหมดสติ และไม่รู้เรื่องภายหลังของจั๋วซือหราน

ดังนั้นไทเฮาจึงคิดว่า "กับบัณฑิตผู้นั้นหรือ"

แม่นมยวี่รีบไปข้างหูของไทเฮาและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ให้ไทเฮาฟัง ไทเฮารู้ทุกเหตุการณ์ "เป็นเช่นนี้เอง เช่นนั้นวันนี้เจ้าและท่านอ๋องเฟิงต่างมาอยู่ที่นี่แล้ว ข้าขอตัดสินใจว่า... "