เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 744
บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 745
ถึงแม้นางจะรู้ว่าเขากำลังแกล้งทำเป็นแบบนี้ แต่นางก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาจริงๆนางใจอ่อนกับคนอ่อนหวาน แต่ไม่ใช่คนแข็งกร้าวจิ่งโม่เยี่ยเห็นสีหน้าของนางก็รู้ว่าแผนการของเขาได้ผลนางเคยบอกว่านางชอบเขาแบบนี้ และเคยบอกว่าเกลียดความเผด็จการของเขาดังนั้นเขาจึงแสดงข้อดีของตัวเองออกมา และหลีกเลี่ยงข้อเสีย เพื่อไม่ให้นางรู้สึกเกลียดเขาเขาต้องหาทางรั้งนางไว้ โดยไม่ทำให้นางรู้สึกต่อต้านถ้าหากการใช้มารยาชายงามและการอ้อนวอนได้ผล เขาก็ไม่รังเกียจที่จะใช้มันกับนางเฟิ่งชูอิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ช่างเถอะ!”“เรื่องที่เราหย่าขาด ข้ายอมรับก็แล้ว ส่วนนายจะยอมรับหรือไม่ ข้าไม่สน”จะเล่นบทอ้อนวอนงั้นเหรอ?นางก็ทำเป็น!รอยยิ้มของจิ่งโม่เยี่ยแข็งค้างอยู่บนใบหน้าเฟิ่งชูอิ่งรู้สึกว่านางไม่จำเป็นต้องไปยึดติดกับเรื่องที่นางและจิ่งโม่เยี่ยหย่าขาดสำเร็จหรือไม่ ยังไงนางก็มีหนังสือหย่าแล้วนางคิดว่าแค่พวกเขาหย่ากันก็พอแล้วนางยิ้มบางๆ ให้จิ่งโม่เยี่ย “เรื่องขั้นตอนหลังจากหย่าขาด ก็รบกวนท่านอ๋องไปจัดการด้วยทีนะคะ”“ปีนี้ข้าจะไม่ฉลองปีใหม่กับท่านอ๋องแล้ว ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อ”นางกลัว
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 746
ฮ่องเต้เจาหยวนยังคงทรงประชวรและนอนอยู่บนพระแท่นบรรทม ไม่สามารถลุกขึ้นได้ พระวรกายซูบผอมลงอย่างมาก ราชกิจแทบทั้งหมดก็ไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองกิจการในราชสำนักส่วนใหญ่ล้วนถูกตัดสินใจโดยจิ่งโม่เยี่ยด้วยเหตุนี้เอง ฮองเฮาจึงคิดว่าจิ่งโม่เยี่ยต้องแอบใส่ยาพิษในอาหารให้ฮ่องเต้เจาหยวน ทำให้อาการของพระองค์ไม่ดีขึ้นสักทีเรื่องนี้ฮองเฮาได้ตรวจสอบอย่างละเอียดหลายครั้ง ขันทีและนางกำนัลที่รับใช้ฮ่องเต้เจาหยวนก็เปลี่ยนไปหลายชุดแล้ว แต่อาการของพระองค์ก็ยังไม่ดีขึ้นฮองเฮาร้อนใจแต่ก็ไม่มีทางออกต่อมาการตายของจิ่งสือเฟิงยิ่งทำให้ฮองเฮารู้สึกว่าสถานการณ์ของนางอับจนหนทางมากเข้าไปใหญ่จิ่งสือเฟิงมีทายาทหลงเหลืออยู่บนโลกนี้ แต่พวกเขายังเด็กเกินไป ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของจิ่งโม่เยี่ยได้หลังจากปรึกษาหารือกับมหาราชครู ฮองเฮาจึงตัดสินใจว่าจะยืนหยัดไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามตอนนี้พวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากความคิดของขุนนางในเมืองหลวงที่อยู่ฝ่ายเดียวกับฮ่องเต้เจาหยวน รวบรวมพวกเขาให้เป็นหนึ่งเดียวกันเพื่อต่อต้านจิ่งโม่เยี่ยและวันนี้ นางจะหาวิธีสั่นคลอนรากฐานอำนาจของจิ่งโม่เยี่ยในเมืองหลวง
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 747
“ท่านมหาราชครูไม่ใช่หรือที่พูดอยู่เสมอว่า โอรสสวรรค์ทำผิดต้องได้รับโทษเช่นเดียวกับราษฎร พระนางหักล้างคำพูดของข้าไม่ได้ก็จะลงมือทำร้ายกัน เป็นพระนางที่ทำผิดก่อน ข้าตบสั่งสอนพระนางเล็กน้อยแค่นี้ จะเรียกว่าบังอาจได้อย่างไร”พูดจบนางก็มองไปที่ท่านมหาราชครู “ตัวท่านเองยังไม่ตั้งอยู่ในคุณธรรมเลย สั่งสอนลูกชายอย่างรองผู้ว่าราชการตู้ให้ออกมาเป็นคนชั่วช้า เลี้ยงดูลูกสาวอย่างพระนางให้ออกมาเป็นคนไร้เหตุผล...”นางหัวเราะเสียงเย็นชา “เจ้ามีคุณสมบัติอะไรมาสั่งสอนข้า”ก่อนหน้านี้ที่นางยังไม่ได้พ้นผิด นางจึงต้องยอมอดทนอดกลั้นยอมรับการใส่ร้ายป้ายสีจากมหาราชครูในเมื่อตอนนี้นางพ้นผิดแล้ว จะทนไปทำไมอีกล่ะ!ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางยังไม่ได้หย่ากับจิ่งโม่เยี่ย นางก็ยังคงเป็นพระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการจิ่งโม่เยี่ยกุมอำนาจทั้งแผ่นดิน หากนางไม่ทำตัวกร่างบ้าง ก็คงเสียเปล่าที่เขามีอำนาจอยู่ในมืออย่างไรจิ่งโม่เยี่ยก็ไม่ลงรอยกับพรรคพวกของมหาราชครูอยู่แล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างก็อยากจะกำจัดอีกฝ่ายให้สิ้นซาก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ก็ให้เขาไปจัดการเองแล้วกันวันนี้อารมณ์นางไม่ค่อยดี มีคนมาเสนอหน้าให้นางซ้อ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 748
พูดจบเขาก็คำนับเฟิ่งชูอิ่งอีกครั้ง “เมื่อครู่ฮองเฮาได้ล่วงเกินพระชายา ข้าต้องขออภัยพระชายาไว้ ณ ที่นี้ด้วย”เมื่อเขาพูดเช่นนี้ ขุนนางในจวนผู้ว่าราชการก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปต่างๆ นาๆหรือว่าฮองเฮาจะทำเรื่องน่าอับอายอะไรบางอย่างไว้จริงๆ?มิฉะนั้น ท่านมหาราชครูคงจะไม่แสดงสีหน้าเช่นนี้ผู้ว่าราชการเมืองหลวงตัวสั่นเทา วันนี้เขารู้สึกว่าตัวเองรู้เรื่องมากเกินไปหน่อยเขาคิดว่าตอนนี้จะหาโอกาสหนีออกจากประตูหลังของจวนผู้ว่าราชการ ไม่รู้ว่าจะยังทันหรือไม่ด้วยฐานะของท่านมหาราชครู บัดนี้กลับยอมอ่อนข้อลงพูดจาไพเราะ และยังมองข้ามเรื่องที่นางตบฮองเฮา เฟิ่งชูอิ่งจึงไม่ถือสาเรื่องนี้อีกนางจึงหันไปยั่วโมโหฮองเฮา “ไม่ว่าจะมีการเข้าใจผิดหรือไม่ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าฮองเฮาถูกเจ้าหน้าที่กรมราชทัณฑ์ล่วงเกินได้”“ให้ตายสิ ข้าไม่เข้าใจเลยสักนิด ฮองเฮาผู้แปดเปื้อนไม่บริสุทธิ์เช่นนี้ ยังมีหน้ามาเป็นฮองเฮาต่อไปได้อย่างไร”ฮองเฮากำมือแน่น พูดด้วยน้ำเย็นเยียบ “เรื่องของข้า ย่อมมีฝ่าบาทเป็นผู้ตัดสิน ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาชี้นิ้วสั่งสอนได้!”เฟิ่งชูอิ่งเม้มริมฝีปาก อมยิ้มบางๆ “ฮองเฮาพูดถูก ฝ่
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 749
ท่านมหาราชครูยกมือกุมขมับ ฮองเฮาเป็นคนสุขุมเยือกเย็น ปกติแล้วไม่มีทางที่จะยอมรับการเดิมพันเรื่องแบบนี้เพียงแต่ว่าวันนี้เมื่อฮองเฮาเสด็จมา เฟิ่งชูอิ่งลงมือทำร้ายพระนางก่อนแล้วยังด่าทอซ้ำอีก ทำให้อารมณ์ของพระนางเดือดดาลจนขาดสติยั้งคิดในเวลานี้ฮองเฮาคงคิดว่าจับผิดเฟิ่งชูอิ่งได้ จึงรีบตอบรับอย่างใจร้อน จนตกลงไปในหลุมพรางของเฟิ่งชูอิ่งเฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานกล่าวว่า “เอาล่ะ งั้นต่อไปเชิญทุกท่านรับชมการแสดง ฮองเฮาตีลังกากลับหัวกินอุจจาระได้เลย ควรมีเสียงปรบมือต้อนรับสักหน่อยนะ!”หลังจากพูดจบ นางก็ปรบมือพลางเปิดเนตรทิพย์ให้ฮองเฮาเดิมทีฮองเฮายังอยากจะเยาะเย้ยเฟิ่งชูอิ่งอีกสองสามคำ แต่เพียงพริบตาเดียว นางก็มองเห็นจิ่งสือเฟิงที่กำลังเดินวนเวียนอยู่รอบตัวนางนางตกใจถอยหลังไปก้าวใหญ่ ร้องด้วยความตกใจว่า “เฟิงเอ๋อร์?”จิ่งสือเฟิงเห็นว่าฮองเฮามองเห็นเขาได้แล้ว จึงรีบพูดว่า “เสด็จแม่ ข้าอยู่ตรงนี้ตลอดเลย!”“ทำอย่างไรท่านถึงยอมรับได้ ท่านอาจจะยังไม่รู้ เฟิ่งชูอิ่งเป็นผู้มีวิชาอาคมสูงส่ง การเรียกวิญญาณเป็นเรื่องง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปากสำหรับนาง”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานและกล่าวว่า “ใช่ที่ไหนกัน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 750
แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังของจิ่งสือเฟิงพลันมืดมนลงในทันทีหากถามว่าในโลกนี้เขาห่วงใยใครมากที่สุด คำตอบก็คือพระมารดาเขาคิดว่าเขากับพระมารดามีความผูกพันลึกซึ้ง พระมารดาต้องดีใจมากแน่ๆ ที่ได้เห็นหน้าเขาอีกครั้งทว่าในตอนนี้ เมื่อได้ยินคำพูดและเห็นสีหน้าของพระมารดา เขาก็รู้ตัวว่าตนเองคิดผิดก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินคนพูดว่าราชวงศ์ไม่มีเยื่อใยต่อกัน เขายังคิดอยู่เลยว่าไม่ถูกต้อง อย่างน้อยพระมารดาก็รักเขาบัดนี้เขาเพิ่งรู้ว่า ถึงแม้เขาจะเป็นลูกที่พระมารดาให้กำเนิด แต่ในสายตาของพระมารดา อำนาจก็สำคัญกว่าตัวเขามากตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาสามารถสืบทอดราชบัลลังก์ นำมาซึ่งเกียรติยศให้พระมารดา เขาจึงเป็นลูกชายที่ดีของพระมารดาเมื่อเขาตายไปแล้ว ไม่มีทางได้เป็นฮ่องเต้ได้ พระมารดาจึงรังเกียจเขาเมื่อจิ่งสือเฟิงคิดเรื่องนี้ได้ เขาก็รู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง เขาจึงหันหลังกลับไปหลังจากที่พระมารดาตำหนิเขาเสร็จ ก็ไม่สนใจเขาอีก หันไปมองจิ่งโม่เยี่ยแล้วพูดว่า “วันนี้ข้ามาที่จวนผู้ว่าราชการเพราะมีเรื่องจะประกาศอีกเรื่องหนึ่ง”เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกว่านางคงไม่หวังดี จึงพูดเสียงดังว่า “ขอถามหน่อยว่าเมื่อ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 751
“ไม่งั้นเรื่องนี้ข้าไม่ยอมจบแน่ นอกจากฮองเฮาจะแสดงการตีลังกากลับหัวกินอุจจาระให้ดูต่อหน้าทุกคน!”มหาราชครู “!!!!!”หากฮองเฮอยอมรับว่าตัวเองต่ำช้า ก็เท่ากับยอมรับว่าตัวเองไม่คู่ควรกับตำแหน่งฮองเฮา ก็เท่ากับยอมรับว่าการอบรมสั่งสอนของจวนมหาราชครูมีปัญหาหากการอบรมสั่งสอนของจวนมหาราชครูมีปัญหา มหาราชครูก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมมหาราชครูที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมจะสามารถเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ได้อย่างไร จะสามารถเป็นแบบอย่างที่ดีของคนทั่วทั้งใต้หล้าได้อย่างไรเพราะฉะนั้นฮองเฮาไม่มีทางยอมรับว่าตัวเองต่ำช้าเด็ดขาดและตอนนี้ด้วยท่าทางกัดไม่ยอมปล่อยของเฟิ่งชูอิ่ง ฮองเฮาต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างตีลังกากลับหัวกินอุจจาระกับยอมรับว่าตัวเองต่ำช้า ไม่งั้นนางคงไม่ยอมเลิกราแน่เฟิ่งชูอิ่งกอดอกถามฮองเฮา “ตอนนี้เจ้าจะเลือกตีลังกากลับหัวกินอุจจาระหรือยอมรับว่าตัวเองต่ำช้า เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง!”ฮองเฮาไม่อยากเลือกสักอย่าง นางจึงเลือกที่จะเปิดเผยข่าวใหญ่แทน “พระสนมสวี่ลักลอบคบชู้!”เดิมทีนางตั้งใจจะเกริ่นนำปูทางก่อน แต่ตราบใดที่นางเริ่มเอ่ยปูทาง เฟิ่งชูอิ่งจะต้องหาทางขัดจังหวะ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 752
สายตาของฮองเฮาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “หากพวกท่านไม่เชื่อเรื่องนี้ ก็สามารถหาหมอที่ไว้ใจมาตรวจชีพจรให้พระสนมสวี่ได้”“เอาตัวพระสนมสวี่เข้ามา!”คำพูดของพระนางหนักแน่นเช่นนี้ แสดงว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเฟิ่งชูอิ่งและจิ่งโม่เยี่ยต่างก็เกลียดพระสนมสวี่ แต่พระสนมสวี่ก็เป็นพระมารดาของจิ่งโม่เยี่ยจริงๆ ดังนั้นเรื่องของพระสนมสวี่จึงเกี่ยวข้องกับจิ่งโม่เยี่ยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้พระสนมสวี่ลักลอบคบชู้ จิ่งโม่เยี่ยก็ต้องพลอยเสียหน้าไปด้วยเช่นกันนางหันไปมองจิ่งโม่เยี่ย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา เมื่อเห็นนางมองมา เขาก็ฝืนคลี่รอยยิ้มจางๆ เหมือนจะบอกนางว่าไม่ต้องกังวลเฟิ่งชูอิ่งอยากจะบอกว่านางไม่ได้กังวลเรื่องเขา แต่เรื่องนี้ทำให้นางรู้สึกขยะแขยงไม่มากก็น้อยผู้ว่าราชการเมืองหลวงปวดหัวมาก วันนี้เขาแค่ต้องการพิจารณาคดีของเฟิ่งชูอิ่ง ไม่ได้คิดว่าจะต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์แต่ที่นี่คือจวนผู้ว่าราชการของเขา ต่อให้เขาอยากไปก็ไปไม่ได้เขาหันไปมองท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย ก่อนจะเห็นว่าท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายนั่งลงแล้ว และกำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์ผู้ว่าราชการเมืองหลวง “......”
บทล่าสุด
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 997
เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลือทั้งบิดามารดาแล้ว เจ้าห้ามรังแกข้าเชียวนะ!”จิ่งโม่เยี่ยยกมือสาบานต่อฟ้าทันที “หากข้าทำไม่ดีกับเจ้าในภายภาคหน้า ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ส่งฟ้ามาผ่าให้ตาย!”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “เรื่องฟ้าผ่าไม่ต้องถึงมือสวรรค์หรอก ข้าก็ทำได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วว่านางวาดยันต์ได้เก่งมาก ตราบใดที่นางต้องการ ใช้ฟ้าผ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็แอบหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกอดแล้วซุกศีรษะพิงอกเขา กล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน”“ตอนนี้เราทั้งสองล้วนไม่มีพ่อแม่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีเพียงกันและกัน”“ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างเต็มที่ จะไม่ระแวงเจ้าอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเชื่อใจเจ้า”หัวใจที่ตึงเครียดของจิ่งโม่เยี่ยก็ผ่อนคลายลงในทันทีเขากอดนางตอบ “กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการตัดสินใจของเจ้าถูกต้อง”เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักเจ้า”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็สั่นไหว นางช้อนตามองขึ้นไปที่เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนางรู้ว่าคำพูดของเขาในตอนนี้ล้วนมาจ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 996
ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ฐานะของจิ้งจอกสือซานเหนียง แต่ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจได้หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างจิ้งจอกสือซานเหนียงและเฟิ่งชูอิ่งจิ้งจอกสือซานเหนียงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าจะไปไหน? ข้ายังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีกมาก”จิ้งจอกสือซานเหนียงตอบว่า “ข้าจะไปหาที่ขับไล่พลังชั่วร้ายออกจากร่างกาย พอขับไล่เสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางฝึกฝนวิชาสายชั่วร้ายมากมาย ทำให้พลังชั่วร้ายในร่างกายมีมากเกินไป หากอยู่ใกล้ใครนานๆ จะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างเฟิ่งชูอิ่งจึงเตือนนางว่า “เจ้าอย่าผิดคำพูดล่ะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”จิ้งจอกสือซานเหนียงโบกมือแล้วบอกว่า “วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาแน่นอน”หลังจากนางเดินออกไปไกลแล้ว เฟิ่งชูอิ่งก็ถอนหายใจยาวๆ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากแยกทางกันให้จิ่งโม่เยี่ยฟังหลังจากที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเรื่องของเหมยตงยวน เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เพราะรักถลำลึกจึงไม่ยืนยาว เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ช่างน่าเศร้า”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ดังนั้นการสื่อสารจึงสำคัญ ต่อไปไม่ว่าจะมี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 995
สิ้นเสียงของนาง สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ทำให้พลังที่พุ่งพล่านของเขาสลายไปจิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!!!”หลังจากถูกอสนีบาตฟาดใส่อย่างต่อเนื่องห้าครั้ง ร่างวิญญาณของเขาก็จางลงอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ตายเฟิ่งชูอิ่งถึงกับตกใจ ชีวิตของจิ่งสือเยี่ยนช่างแข็งแกร่งเสียจริง!นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะกลายเป็นเทียนซือคนที่สอง และจะกลายเป็นภัยพิบัติในอนาคตนางกำลังจะม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อเสกยันต์ใส่จิ่งสือเยี่ยนอีกครั้ง แต่กลับมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”จิ้งจอกสือซานเหนียงเรอออกมาคำโตแล้วบอกว่า “เขาเป็นอาหารที่ข้าหมายตาไว้แต่แรก”“การปล่อยให้อาหารหลุดมือไป เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเคยจินตนาการถึงความตายของจิ่งสือเยี่ยนไว้หลายแบบ แต่ไม่มีฉากจบแบบนี้อยู่เลยนางได้คงบอกได้แค่ว่าจิ้งจอกสือซานเหนียงเจ๋งสุดยอด!ขณะเดียวกันนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็เดินเข้ามา เขาจ้องมองจิ้งจอกสือซานเหนียงด้วยความระแวดระวัง มือจับกระบี่เอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะฟันจิ้งจอกสือซานเหนียงได้ทุกเมื่อเฟิ่งชูอิ่งบีบมือเขาเบาๆ ให้เขาผ่อนคลายจิ้งจอก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 994
แต่ทว่าคันธนูของจิ่งสือเยี่ยนเพิ่งจะยกขึ้นมา ก็มีลูกธนูที่เร็วกว่าพุ่งทะลุหัวใจของเขาในทันทีจิ่งสือเยี่ยนมองลูกธนูที่ปักอยู่บนอกด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เย็นชาของจิ่งโม่เยี่ยเมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งสองยังมีระยะห่างต่อกันอยู่แท้ๆ และตำแหน่งที่เขาหลบอยู่ก็เป็นมุมอับที่จิ่งโม่เยี่ยยิงมาไม่ถึงทว่าเพียงแค่อึดใจเดียว จิ่งโม่เยี่ยก็ปรับตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วและยิงธนูทะลุหัวใจเขาได้ในนัดเดียวในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก แต่ถ้าพูดคุยกันตามปกติก็คงไม่ได้ยินทว่าในเวลาเช่นนี้ จิ่งสือเยี่ยนกลับได้ยินเสียงของจิ่งโม่เยี่ย “คนที่กล้าทำร้ายชูอิ่งต้องตาย!”ก่อนหน้านี้จิ่งสือเยี่ยนคิดแค่ว่าจิ่งโม่เยี่ยดีต่อเฟิ่งชูอิ่งมาก ทว่าตอนนี้เขาเพิ่งได้รู้ซึ้งเรื่องบางอย่างเฟิ่งชูอิ่งไม่ใช่แค่จุดอ่อนของจิ่งโม่เยี่ย แต่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่มาเข้าใจเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วในตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ นางได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศจึงหันไปมอง และเห็นภาพของจิ่งสือเยี่ยนล้มลงกับพื้นในเวลานี้ เฟิ่งชูอิ่งก็เข้าใจใด้ทันทีว่าในโลกน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 993
ในเมื่อเขาไม่ได้ราชบัลลังก์และเฟิ่งชูอิ่งมาครอบครอง ราชบัลลังก์เขาอาจจะทำลายไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งแค่คนเดียวเขาทำลายได้แน่นอนองครักษ์สองคนของเขารีบเปลี่ยนมาง้างคันธนูเล็งไปที่เฟิ่งชูอิ่ง ทว่าลูกธนูยังไม่ทันได้ยิงออกไป ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างปัดออกไปอีกครั้งในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนก็พลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันทีตลอดทางที่ผ่านมา วิญญาณร้ายของเฟิ่งชูอิ่งถึงจะมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือ นั่นก็น่าจะมีเหตุผลที่ลงมือไม่ได้วิญญาณร้ายโจมตีองครักษ์ของเขา แต่กลับไม่โจมตีเขา นั่นก็หมายความว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีเขาไม่ได้เขานึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาว่า พลังมังกรของผู้เป็นฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ปราบภูตผีปีศาจได้วิญญาณร้ายไม่โจมตีเขา นั่นแสดงว่าวิญญาณร้ายทำอะไรเขาไม่ได้ แปลว่าเขามีพลังมังกรอยู่ในตัว?ความคิดนี้ทำให้จิตใจเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขารีบหยิบธนูของตัวเองขึ้นมา อดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลแล้วยิงธนูไปที่หลังของเฟิ่งชูอิ่งเฉี่ยวหลิงเห็นภาพนี้ก็ตกใจ รีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับลูกธนูนั้นทว่าลูกธนูนั้นเปื้อนเลือดของจิ่งสือเยี่ยน เลือดนั้นเป็นอันตรายต่อวิญญาณร้ายอย่างมาก มือของนางแค่เพียงสัมผ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 992
หิมะยังคงโปรยปรายลงมา โลกนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นหิมะดังฟุ่บฟั่บช่วงใกล้รุ่งสาง ชวีเหลียงอวี่ก็มาปรากฏตัวและเอ่ยขึ้นทันทีว่า "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการรออยู่ข้างนอกแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางหันไปบอกกับจิ่งสือเยี่ยนว่า "เมื่อครู่ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว รู้สึกว่าที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง การมีชีวิตอยู่ก็ไม่เลว"จิ่งสือเยี่ยน “......”หลังจากผ่านมาทั้งคืน นางกลับปลงตกในเรื่องเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแต่การที่นางคิดได้ในตอนนี้ก็เป็นเรื่องดีเขาจึงพูดว่า "หลายสิ่งหลายอย่างทำได้ตอนมีชีวิตอยู่เท่านั้น ตายไปแล้วทำไม่ได้""ตราบใดที่เจ้าพาข้าออกจากค่ายกลแห่งนี้ ข้าจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอีก”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า "ก็ได้ งั้นตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำลายค่ายกล"พูดจบนางก็ควบม้านำหน้าไป จิ่งสือเยี่ยนรีบนำทหารตามไปทันทีเพียงแต่พวกเขาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พลังจึงลดลงไปมากเฟิ่งชูอิ่งมียันต์ป้องกันความหนาวติดตัวอยู่จึงไม่รู้สึกหนาว ก่อนหน้านี้ก็นอนหลับมาตลอดทาง ทำให้รักษาพลังงานไว้ได้มากที่สุ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 991
เขาไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่านางมาก่อน!เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถตบตีหรือด่าทอนางได้ทั้งนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าอยากไปเจียงหนานไม่ใช่หรือ? พอออกจากที่นี่ได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าก็จะได้ไปชมวิวทิวทัศน์เจียงหนานที่เจ้าอยากเห็น”“เจียงหนานในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมทั้งงดงามและน่าหลงใหล ถ้าเจ้ายังไม่เคยเห็น ต้องไปดูด้วยตาตัวเองให้ได้เลย”เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “ไม่ไป อากาศหนาวเกินไป เดินทางเหนื่อยเกินไป”จิ่งสือเยี่ยน “…...”ตั้งแต่วินาทีที่เขาติดกับอยู่ที่นี่ สถานะระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่งก็สลับกันโดยสิ้นเชิงเพราะเขามีความทะเยอทะยาน อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายยิ่งเฟิ่งชูอิ่งแสดงออกว่าอยากตายมากเท่าไหร่ จิ่งสือเยี่ยนก็ยิ่งไม่ยอมให้นางตายมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นตอนนี้นางจึงควบคุมเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จการที่นางแสดงท่าทีไม่ยอมทำตามไม่ว่าเขาจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนเช่นนี้ ทำให้เขาแทบเป็นบ้าจิ่งสือเยี่ยนไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าการจับตัวประกันจะน่าอึดอัดขนาดนี้เฟิ่งชูอิ่งนอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ เหตุผลก็ง่ายๆ นางใช้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 990
เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วถามว่า “ทางที่ข้าชี้นำ เจ้ากล้าเดินตามหรือ?”เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็คร้านจะเสแสร้งต่อไปสีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนแข็งค้างไปครู่หนึ่ง นางพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เพราะพวกเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงรู้สึกหนาวเหน็บและหวาดกลัว”“เจ้าบาดเจ็บ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แผลของเจ้าจะยิ่งทรุดหนัก”“เจ้ารีบร้อนมารวบรวมกำลังพลของกองกำลังอวี๋ซาน เจ้าคงไม่ได้พกอาหารมาด้วยมากนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าคงหิวมากแล้ว”“ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ข้ากักขังพวกเจ้าไว้ที่นี่ ต่อให้ไม่หนาวตาย พวกเจ้าก็คงอดตายอยู่ดี”ขณะนี้หิมะขาวโพลนโปรยปรายไปทั่ว อากาศหนาวเหน็บ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะดำเนินต่อไปเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนเป็นอย่างที่เฟิ่งชูอิ่งบอก พวกเขาเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้พกเสบียงอาหารแห้งหรืออะไรทำนองนั้นมาด้วยเลยด้วยเหตุนี้ตอนที่พวกเขาเดินวนจนครบรอบที่สาม เสบียงอาหารก็หมดลงตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากตกกลางคืน อากาศจะยิ่งหนาวเย็นลง พวกเขาจะยิ่งลำบากมากขึ้นจิ่งสือเยี่ยนชักกระบี่ยาวออกมา “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถบั่นคอเจ้าด้วยกระบี่เล่มนี้ได้!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “เอาเลย ฆ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 989
เขาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ได้”หลังจากฆ่าจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จะปล่อยนางไปหรือไม่ เรื่องนี้เขาจะเป็นคนตัดสินใจนางเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกชอบจริงๆ และนางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับความล้มเหลวเขารู้ว่านางมีวิธีการบางอย่างที่คนทั่วไปไม่มี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท เขาจะป้อนยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงให้นางกินทุกวันเฟิ่งชูอิ่งรู้ทันความคิดของเขา และยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีขณะที่ในใจของนางกำลังครุ่นคิด ครั้งที่แล้วโดนไปขนาดนั้นยังรอดมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาโอกาสฆ่าเขาให้ตายสนิทแบบไม่มีสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาอีกนางพลันนึกถึงเรื่องที่เหมยตงยวนวิญญาณแหลกสลายหลังจากรู้ข่าวการตายของเฟิ่งชิงหลิง จิตใจนางจึงหม่นหมองตามไปด้วยนางรู้ว่าเหมยตงยวนรักเฟิ่งชิงหลิงอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นรากฐานที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพราะนางเห็นความรักของพวกเขา นางจึงยิ่งรู้ชัดว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนต่อจิ่งโม่เยี่ยในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้สุดหัวใจอย่าได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจและทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดอีกจิ่งสือเยี่ยนไม่ได้ไปตามล่าจิ่งโม่เยี่ยโดยตรง เขาวางแผนท
