จิ่งสือเยี่ยนพูดเบาๆ ว่า “หลังจากมหาราชครูลงมือแล้ว เกรงว่าเจ้าจะไม่มีวันเวลาสงบสุขอีกต่อไป”“หากเจ้าไม่ไป อาจจะเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงตามมาได้”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะเบาๆ “งั้นหรือ ช่วงนี้ข้าก็รู้สึกว่าชีวิตสงบสุขเกินไปจนน่าเบื่ออยู่เหมือนกัน”“เขามาสร้างความสนุกสนาน เพิ่มสีสันให้ชีวิตข้าบ้างก็ดีเหมือนกัน”จิ่งสือเยี่ยน “......”ไม่รู้ทำไม พอคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากนาง เขากลับรู้สึกแปลกๆ เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “เรื่องออกจากเมืองหลวง เจ้าจะไม่คิดทบทวนอีกหน่อยหรือ”“ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในเมืองหลวง ก็ยังตัดความสัมพันธ์กับพี่สามไม่ขาด เรื่องแบบนี้ก็จะเกิดขึ้นอีก”เฟิ่งชูอิ่งยิ้ม “แล้วอย่างไรเล่า”จิ่งสือเยี่ยน “......”คำถามนี้จะให้เขาตอบอย่างไรดีเฟิ่งชูอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ “ที่นี่สกปรก ไม่เหมาะกับท่านอ๋องจิ้น ท่านอ๋องจิ้นควรออกไปจากที่นี่โดยเร็ว”“ดูเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับมหาราชครูจะไม่เลว คาดว่าครั้งนี้พวกท่านคงจะร่วมมือกันจัดการจิ่งโม่เยี่ย”“ตอนนี้ข้าอยู่ข้างเดียวกับจิ่งโม่เยี่ย ถ้ามหาราชครูรู้ว่าท่านมาหาข้า คงไม่ดีแน่”จิ่งสือเยี่ยน “......”ก่อนหน้านี้เขาค
เขาหันไปมองเฟิ่งชูอิ่ง นางกอดอกพร้อมกล่าวว่า “ท่านอ๋องจิ้นรู้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่เรื่องทะเลาะส่วนตัวระหว่างสามีภรรยาของพวกเรา”คำพูดนี้ทำให้จิ่งสือเยี่ยนถึงกับพูดไม่ออก แต่ดวงตาของจิ่งโม่เยี่ยกลับเป็นประกายแววตาของจิ่งสือเยี่ยนดูอับอาย เขาเบือนหน้าหนี ไม่พูดอะไร หันหลังเดินจากไปหลังจากเขาจากไป เฟิ่งชูอิ่งก็พูดกับจิ่งโม่เยี่ยว่า “ข้าไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับท่านอ๋องจิ้นอีก เมื่อครู่ที่ดึงท่านมาเป็นโล่ ขอท่านอ๋องอย่าได้ถือสา”ดวงตาและคิ้วของจิ่งโม่เยี่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร โล่แบบนี้ข้ายินดีที่จะเป็น”เขาได้ยินว่าจิ่งสือเยี่ยนมาที่จวนผู้ว่าราชการ เขาจึงเดาได้ทันทีว่าจิ่งสือเยี่ยนมาหาเฟิ่งชูอิ่งในตอนนั้นเขารู้สึกกังวลมาก เพราะเขารู้ว่าก่อนหน้านี้เฟิ่งชูอิ่งปฏิบัติต่อจิ่งสือเยี่ยนแตกต่างจากคนอื่นระหว่างทางที่เขารีบเดินทางมา เขายังได้คาดเดาและคิดไปต่างๆ นาๆ รู้สึกจิตใจไม่สงบตลอดทางหลังจากเขามาถึง ได้ยินว่าจิ่งสือเยี่ยนจะพาเฟิ่งชูอิ่งหนีออกจากจวนผู้ว่าราชการ เขาก็รู้สึกหวั่นไหวหากนางต้องการไปกับจิ่งสือเยี่ยนจริงๆ แล้วเขาควรทำอย่างไร?ปล่อยให้นางไป หรือบังคับให้นางอยู่ต
เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกว่าแม้จิตใจของนางจะเข้มแข็งมาก แต่การถูกเขาจ้องมองเช่นนี้ก็ทำให้รู้สึกอึดอัดอยู่บ้างนางถามว่า “ท่านอ๋องยังมีธุระอันใดอีกหรือ?”จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบคำถามของนาง กลับถามว่า “ขาของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?”หากจะพูดถึงการที่เฟิ่งชูอิ่งถูกขังอยู่ในคุกนั้น ทุกอย่างก็ดีหมด มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ดีคือข้างในนั้นชื้นแฉะเกินไปบาดแผลที่ขาของนางเพิ่งจะหาย หากอยู่ในคุกนานๆ ก็คงจะรู้สึกไม่สบายตัวบ้างนางจึงกล่าวว่า “ก็พอทนได้”นั่นแปลว่ายังคงเจ็บอยู่จิ่งโม่เยี่ยจึงกล่าวว่า “ให้ข้าดูหน่อย”พูดจบเขาก็เปิดประตูคุกจะเข้ามา เฟิ่งชูอิ่งจึงร้องเรียก “เฉี่ยวหลิง!”เฉี่ยวหลิงรีบมาขวางจิ่งโม่เยี่ยไว้ทันที พร้อมกล่าวว่า “ไม่ให้เจ้ารังแกคุณหนูของข้าหรอก!”นางกลัวรังสีอำนาจของจิ่งโม่เยี่ยมาก นางต้องรวบรวมความกล้าอย่างมากเสียงจึงไม่สั่นจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้เดินเข้าไปอีก เพียงกล่าวว่า “ข้าไม่ได้รังแกคุณหนูของเจ้า เพียงแต่เป็นห่วงสุขภาพของนาง”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “ท่านดูแล้วจะมีประโยชน์อันใด ท่านมิใช่หมอสักหน่อย!”จิ่งโม่เยี่ย “......”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอีกว่า “เฉี่ยวหลิง เชิ
สีหน้าของมหาราชครูดูน่าเกลียดอย่างมากเสนาบดีฝ่ายซ้ายยื่นมือไปตบบ่าของมหาราชครูแล้วพูดว่า “เด็กๆ โตขึ้น ความคิดก็มากขึ้น บางเรื่องที่ทำลงไปก็จะปิดบังคนในครอบครัว”“ข้าเชื่อในนิสัยของมหาราชครู และเชื่อว่ามหาราชครูไม่ใช่คนที่ลำเอียง”“การที่มหาราชครูเสนอให้มีการพิจารณาคดีร่วมกันสามฝ่าย ก็แค่โดนลูกชายตัวเองหลอกเท่านั้น”คำพูดของเขาไม่เพียงแต่ช่วยมหาราชครูหาข้ออ้าง แต่ยังยกย่องมหาราชครูให้อยู่ในที่สูงอีกด้วยยิ่งไปกว่านั้น เขายังมีหนังสือร้องทุกข์ของชาวบ้านหลายร้อยฉบับอยู่ในมือ เมื่อรวมกับหลักฐานความผิดก่อนหน้านี้ ก็เท่ากับตอกย้ำความผิดของรองผู้ว่าตู้จนปฏิเสธไม่ได้!ยังมีกระแสความคิดเห็นของประชาชนเข้ามาเกี่ยวข้อง ปิดทางถอยหลังทั้งหมดของมหาราชครูมหาราชครูมองเสนาบดีฝ่ายซ้ายอย่างลึกซึ้ง แล้วพูดด้วยความเจ็บปวด “ไอ้เด็กเวรนี่ กล้าปิดบังข้าเรื่องแบบนี้ สมควรตายยิ่งนัก!”เมื่อพูดจบ ทุกอย่างก็ถือเป็นที่สิ้นสุดในใจมหาราชครูเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาได้วางแผนไว้อย่างดี แต่ไม่คิดว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายจะเข้ามาขัดขวาง ทำให้แผนการทั้งหมดของเขาพังทลายเดิมทีเขาคิดว่าหากจัดการได้เหมาะสม ก็จะสามาร
ตอนที่เขาคิดจะโยนจานกลมนั้นทิ้ง เขากลับพบว่าเข็มบนจานขยับขึ้นมาเองท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้ววางจานกลมลงบนฝ่ามือ เข็มบนจานกลมชี้ไปในทิศทางหนึ่งด้วยความสงสัย เขาจึงมองตามไปยังทิศทางนั้น ก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุราวสิบกว่าขวบกำลังขายมันเผาอยู่ริมถนนเด็กหญิงมีหน้าตาน่ารักสะอาดสะอ้าน แต่ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่เขาจำได้เขามองไปที่เข็ม แล้วมองไปที่เด็กหญิงอีกครั้ง รู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อยเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินเข้าไปซื้อมันเผา “ขอหัวใหญ่ๆ หนึ่งหัว”เด็กหญิงขานรับ แล้วใช้คีมคีบมันเผาในเตาออกมาท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายมองไปรอบๆ แล้วถามว่า “หนูน้อย พ่อแม่ของเจ้าล่ะ?”เด็กหญิงตอบว่า “ตายแล้ว”ท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อเขาจึงถามอีกว่า “เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?”เด็กหญิงมองเขาแล้วถามกลับ “ข้าอายุเท่าไหร่แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?”ท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เด็กสมัยนี้อารมณ์ร้อนกันแบบนี้หรือ?แต่น้ำเสียงที่พูดกลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าอายุเท่าไหร่มันไม่เกี่ยวกับข้าหรอก ข้าแค่รู้สึกว่
เด็กหญิงมองเขาขึ้นลงอย่างพิจารณา เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเขานางเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ถึงพ่อแม่ของข้าจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ข้าก็อยู่ได้สบายดี เพื่อนบ้านแถวนี้ก็คอยดูแลข้าเป็นอย่างดี!”ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายมองนางแล้วพูดว่า “ถึงพวกเขาจะดูแลนาง แต่นางอายุยังน้อย อาจจะถูกคนอื่นรังแกได้ง่าย”“ข้าเป็นอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายแห่งราชสำนัก ชื่อเสียงของข้าเจ้าออกไปถามใครก็ได้ ก็ถือว่าไม่เลว”วันนี้ที่นางเอาหัวมันเทศขว้างมาโดนเขา ทำให้เขารู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกภรรยาผู้ล่วงลับของเขาก็นิสัยแบบนี้ พอมองจานกลมในมือ เข็มบนจานยังคงชี้ไปที่เด็กหญิง เขาก็เชื่อมากขึ้นว่านางคือคนที่เขากำลังตามหาแต่ตอนนี้ทั้งสองคนอายุห่างกันอย่างน้อยสามสิบปี เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปกว่านั้นไม่ว่านางจะเป็นภรรยาที่กลับชาติมาเกิดหรือไม่ เขาก็อยากให้นางมีชีวิตที่ดีขึ้น อยากเลี้ยงดูนางเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเด็กหญิงมองเขาโดยไม่พูดอะไรนางเป็นแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดในแต่ละวัน นางไม่รู้เรื่องราชสำนักหรอกบุคคลสำคัญอย่างอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางไม่เคยคิดว่าจะได้พบเจอมาก่อน จึงไม่เคยคิดจ
เฟิ่งชูอิ่งถามว่า “งั้นตอนนี้ท่านมาจ่ายเงินค่าจานหมุนหรือ? หนึ่งพันตำลึง ขอบคุณเจ้าค่ะ!”เสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เดิมทีเขายังรู้สึกซาบซึ้งอยู่บ้าง แต่พอนางเปิดปากก็พูดถึงเงินหนึ่งพันตำลึง ทำเอาเขาพูดไม่ออกเขาอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดว่า “เจ้าเห็นแก่เงินหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ใช่แล้วล่ะ”เสนาบดีฝ่ายซ้ายจ้องนางแล้วพูดว่า “ในคุกมีที่ให้ใช้เงินด้วยหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบอย่างองอาจว่า “ข้าหาเงินในคุกแล้วเอาไปใช้ข้างนอกไม่ได้หรือ?”เสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”วันนี้เขาโดนสวนกลับมาหลายครั้ง ความรู้สึกแบบนี้พูดยากจริงๆ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “อายุขนาดนี้แล้ว เพิ่งเคยเห็นคนติดคุกแล้วยังไม่ลืมหาเงิน”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นท่านก็ยังผ่านโลกมาน้อยไปหน่อย ข้าไม่ถือสาอะไรท่านหรอก”เสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เขารู้สึกจุกอกอีกแล้วเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “เจ้าไม่กลัวข้าเอาจานหมุนไปแล้วไม่กลับมาอีกหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งมองเขาด้วยสายตาเหมือนมองคนโง่ พูดว่า “ท่านก็กลับมาแล้วมิใช่หรือ?”เสนาบดีฝ่ายซ้าย “......”เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ข้าแค่มีความมั่นใจในความสา
เสนาบดีฝ่ายซ้าย “…...”เขาชี้นิ้วไปที่นาง พ่นลมหายใจแล้วหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งยิ้ม แต่ไม่ได้เรียกเขาไว้เฉี่ยวหลิงถามว่า “คุณหนู แล้วแบบนี้ถือว่าท่านกับอ๋องผู้สำเร็จราชการหย่าร้างกันแล้วหรือ”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “น่าจะยังไม่ถือว่าหย่า”นางก็ว่าอยู่แล้ว จิ่งโม่เยี่ยจะยอมหย่ากับนางง่ายๆ ได้อย่างไรแต่เจ้าสุนัขนั่นรู้ว่านางไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ ก็เลยแกล้งทำเป็นตบตาหลอกนางไปเฉี่ยวหลิงถามนางว่า “แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรดี”เฟิ่งชูอิ่งตอบ “ออกจากคุกก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ถ้านางออกไปได้แล้ว จะทำอะไรได้สะดวกกว่าอยู่ในคุกต่อให้สนุกแค่ไหน พอรู้เรื่องนี้แล้วก็หมดสนุกตามที่เสนาบดีฝ่ายซ้ายคาดการณ์ไว้ ในคืนนั้นเอง ผู้ว่าราชการก็มาแจ้งนางด้วยตัวเองว่าพรุ่งนี้จะเปิดศาลไต่สวนคดีของนางต่อหน้าธารกำนัล ให้นางเตรียมตัวให้พร้อมผู้ว่าราชการยังเตือนนางเป็นพิเศษว่า “ถึงครั้งนี้ข้าจะเป็นคนไต่สวนคดีนี้ แต่จะมีคนมาฟังการพิจารณาคดีมากมาย”“ไม่ใช่แค่มหาราชครูที่จะมา แต่กระทรวงยุติธรรมทั้งสามน่าจะส่งคนมามาดูด้วย”“ดังนั้นคดีนี้ต้องดำเนินไปตามกระบวนการที่ถูกต้องที่สุด ห้ามให้ใครจับผิดได้แม้แต่นิดเดียว ไ
จิ่งสือเยี่ยนคิดว่าการเดินทางผ่านหมู่บ้านอาจเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก จึงเลือกที่จะเดินทางผ่านป่าแทนแต่แล้วม้าของเขาก็ติดกับดักอีกครั้ง ครั้งนี้ม้าเกิดอาการตื่นตระหนกม้าที่เขาเพิ่งเปลี่ยนมาจากองครักษ์นั้นดีดดิ้นเหมือนกำลังคุ้มคลั่ง จนเขากระเด็นตกจากหลังม้าครั้งนี้เขาไม่โชคดีเท่าไหร่ ตอนที่ถูกม้าเหวี่ยงออกไป ร่างของเขาฟาดเข้ากับต้นไม้อย่างแรงมีเสียงดัง “โครม!” ก่อนจิ่งสือเยี่ยนจะกลิ้งลงมาจากต้นไม้ครั้งนี้เขารู้สึกเหมือนเอวจะหัก ปวดจนทนแทบไม่ไหวองครักษ์ของเขาช่วยพยุงเขาขึ้นมาและดึงม้าที่ตื่นตระหนกกลับมาจิ่งสือเยี่ยนสูดหายใจเข้าลึกๆ ในใจรู้สึกหงุดหงิดยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนก็ไม่ได้เป็นอะไร มีแค่ม้าของเขาเท่านั้นที่มีปัญหาเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองค่อนข้างโชคร้ายคืนนี้การเดินทางไม่คืบหน้าไปไหน แล้วเขายังต้องตกม้าถึงสองครั้ง เจอเรื่องแบบนี้แม้แต่พระอิฐพระปูนก็ยังโมโห นับประสาอะไรกับจิ่งสือเยี่ยนที่เป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธแต่การตกม้าครั้งนี้ค่อนข้างรุนแรง เขาเคล็ดเอวด้วยจึงไม่สามารถขี่ม้าได้อีกสักพักเ
“ข้าไม่ใช้วิชาชั่วร้ายแบบที่เทียนซือใช้กับเจ้าก่อนหน้านี้หรอก ข้าใช้แต่คาถาสายธรรมมะเท่านั้น”“วิธีนี้ไม่สร้างอันตรายถึงชีวิต แต่จะทำให้โชควาสนาของเขาน้อยลง”“จากนี้ไป เขาจะไม่ใช่จิ่งสือเยี่ยนที่ใช้ชีวิตได้อย่างราบรื่นอีกต่อไป แต่จะเป็นจิ่งสือเยี่ยนคนธรรมดา”จิ่งโม่เยี่ยรู้ว่าวิชาศาลตร์ลี้ลับของนางสูงส่งมาก นางแค่พูดแบบถ่อมตัวนั่นหมายความว่าจิ่งสือเยี่ยนอาจจะต้องประสบโชคร้ายสักหน่อยเขาถามว่า “วิชาของเจ้าจะอยู่ได้นานแค่ไหน?”เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ประมาณเจ็ดวัน แต่ถ้าโชคชะตาของเขาแข็งแกร่งเกินไป เวลาก็จะสั้นลงอีกหน่อย”“ดังนั้น เจ้าต้องตามหาเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด แล้วจัดการเขาให้เรียบร้อย”“เพราะเจ็ดวันหลังจากนี้ เท่าที่ดูจากกระดานคำนวณครั้งก่อน เขาอาจจะพากองทัพกลับมาเอาคืนได้”จิ่งโม่เยี่ยพยักหน้าแล้วเหวี่ยงตัวขึ้นไปบนอาชาเฟิ่งชูอิ่พูดกับแผ่นหลังของเขาว่า “ตอนที่เจ้าสู้กับเขา ต้องระวังตัวให้มากนะ”จิ่งโม่เยี่ยหันกลับมามองนาง นางกัดริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “เจ้าต้องมีชีวิตรอดกลับมาให้ได้!”“เมื่อเจ้ากลับมาแล้ว พวกเราจะแต่งงานกัน”จิ่งโม่เยี่ยได้ยินคำพูดนี้ก็ตาเป็นประกาย ในขณะนั้
แต่เพื่อความสะดวกในการสะกดรอยตามจิ่งสือเยี่ยน เฟิ่งชูอิ่งจึงใช้ศาสตร์ลี้ลับกับเขาเล็กน้อยดังนั้นเขาจึงสามารถเก็บของบางอย่างไว้กับตัวได้ อย่างเช่นกางเกงในสองสามตัวก็ไม่ใช่เรื่องแปลกตอนนี้เขาถูกกระจกปราบปีศาจกดทับจนขยับไม่ได้ เฟิ่งชูอิ่งจึงร่ายคาถาช่วยเขาป้องกันการโจมตีของกระจกปราบปีศาจชั่วคราว ทันใดนั้นเขาก็หายวับไปอยู่ด้านหลัง ตรงจุดที่กระจกปราบปีศาจโจมตีไม่ถึงเมื่อจิ่งสือเฟิงเป็นอิสระ เขาก็เริ่มบิดตัวไปมา “เกือบจะถูกทับตายอยู่แล้วเชียว!”“ข้าไม่ได้ทำร้ายใครสักหน่อย ทำไมต้องโจมตีกันด้วย?”เฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็ลอบกลอกตาไปมา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เอาของออกมา”จิ่งสือเฟิงกลัวจะถูกนางทุบตี จึงรีบหยิบกางเกงในออกมาให้นางจิ่งโม่เยี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าไม่มีของอย่างอื่นให้หยิบมาหรือไง?”เขามองจิ่งสือเฟิงด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เขาช่างกล้าหาญนัก กล้าให้เฟิ่งชูอิ่งดูกางเกงในของผู้ชายคนอื่นจิ่งสือเฟิงหดคอแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่หยิบติดมือมาส่งเดช”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวด้วยท่าทางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ช่างเถอะ ใช้งานได้ก็พอ ตอนนี้ไม่ใช่เ
นางจ้องเขม็งไปทางจิ่งสือเฟิงด้วยความขุ่นเคือง พับเก็บแผนการที่จะกระทืบเขาไว้ชั่วคราวจิ่งโม่เยี่ยรู้สึกประหลาดใจที่เห็นนางอยู่ที่นี่ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”เขาพูดพลางถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มให้นางคืนนี้หิมะตก อากาศหนาวมาก เฟิ่งชูอิ่งรีบร้อนออกมาจนลืมหยิบเสื้อคลุมตอนนี้เสื้อคลุมของเขากำลังห่มคลุมร่างของนาง ความอบอุ่นและกลิ่นอายของเขากำลังโอบล้อมนาง ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นอย่างมากนางตอบ “ข้ามาหาจิ่งสือเฟิง เขาติดตามจิ่งสือเยี่ยนมาที่นี่ แต่โดนกระจกปราบปีศาจที่หน้าประตูเมืองสะกดเอาไว้”จิ่งโม่เยี่ยมองจิ่งสือเฟิงด้วยสายตาเหยียดหยาม เจ้าบ้านี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่ตามคนยังตามได้ไม่ดี ต้องเดือดร้อนให้เฟิ่งชูอิ่งมาช่วยเหลือกลางดึกจิ่งสือเฟิงรีบหดตัวเป็นก้อนเล็กๆ พยายามทำตัวให้โดดเด่นน้อยที่สุดเขารู้สึกว่าเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความผิดของเขาเสียทีเดียว ใครจะไปรู้ว่าที่นี่จะมีกระจกปราบปีศาจบานใหญ่ขนาดนี้อยู่ที่สำคัญคือเขาเพิ่งเป็นผีได้ไม่นาน ยังไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่จิ่งโม่เยี่ยพูดกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “อากาศหนาว เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปตามจิ่งสือเยี่ยนเอง”เฟิ่งชูอิ่งถ
จิ่งสือเฟิงนอนกลัดกลุ้มอยู่บนพื้นแล้วจะทำอย่างไรต่อดี?ถึงแม้เขาจะหลุดพ้นจากกระจกปราบปีศาจที่ประตูเมืองได้ และย้อนกลับไปแจ้งข่าวเฟิ่งชูอิ่งก็ไม่ทันการณ์แล้วเพราะเขาเห็นจิ่งสือเยี่ยนคุยกับแม่ทัพผู้รักษาประตูเมืองเพียงไม่กี่คำ ก็สามารถเดินออกจากเมืองหลวงไปได้อย่างผ่าเผยจิ่งสือเฟิงเห็นท่าทางแบบนั้นของจิ่งสือเยี่ยนก็แอบสบถในใจและในขณะนี้เอง เขาก็รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างเขากับจิ่งสือเยี่ยนก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเขารวบรวมผู้คนได้มากมาย เขาเก่งกาจมากแต่ไม่มีใครในกลุ่มคนเหล่านั้นสามารถพาเขาออกจากเมืองหลวงได้เลยเมื่อเทียบกับจิ่งสือเยี่ยน จิ่งสือเฟิงก็รู้สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ เพราะคนที่เขาซื้อตัวมานั้นไม่สามารถทำงานเป็นระบบแบบแผนเหมือนคนของจิ่งสือเยี่ยนไม่ว่าจิ่งสือเยี่ยนจะทำอะไร ก็มีคนที่สามารถใช้งานได้ตลอดจิ่งสือเฟิงก็เป็นองค์ชาย รู้ว่ากว่าจะทำได้ถึงขั้นนี้มันยากขนาดไหนเพราะการซื้อตัวขุนนางที่มีอำนาจสูงต่ำต่างกัน ต้องใช้ความพยายามที่แตกต่างกันด้วยหากจะให้สรุปง่ายๆ คือเขาไม่มีปัญญาทำเฟิ่งชูอิ่งติดยันต์ไว้บนตัวจิ่งสือเฟิง ตอนที่เขาถูกกระจกปราบปีศาจสะกด นางก็รู้สึกได้ทันที
ต้องออกจากเมืองหลวงให้ได้ เขาถึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริงกองกำลังของเขายังต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะถึงเมืองหลวง ตอนนี้เขาต้องออกจากเมืองหลวงไปสมทบกับพวกเขาตราบใดที่พวกเขารวมตัวกันได้ เขาก็จะปลอดภัยเพียงแต่เรื่องนี้ พูดง่าย แต่ทำได้ยากเพราะอีกไม่นานจิ่งโม่เยี่ยก็จะรู้ตัวว่าเขาหนีออกมาแล้ว จากนั้นก็จะส่งทหารมาตามล่าเขาดังนั้นเขาต้องรีบออกจากเมืองหลวงให้เร็วที่สุด!วันนี้ตอนที่เขาเข้าวัง เขาได้เตรียมการมาอย่างรอบคอบ เขากลัวว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้น ดังนั้นจึงให้ทหารองครักษ์ของเขารอเขาอยู่นอกวังตอนนี้ทหารองครักษ์ของเขาตามหาเขาพบแล้ว เขาจึงออกคำสั่งว่า "ออกจากเมืองหลวง"ทหารองครักษ์ทำท่าลำบากใจแล้วรายงานว่า "ตอนที่ท่านอ๋องเข้าวัง พวกข้าได้ทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง สืบดูสถานการณ์ในเมืองหลวงแล้ว""เป็นอย่างที่ท่านอ๋องคาดการณ์ไว้ อ๋องผู้สำเร็จราชการได้สั่งปิดประตูเมืองแล้ว""ตอนนี้ประตูเมืองปิดหมดทุกบาน พวกเราออกไปไม่ได้แล้ว"จิ่งสือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ไม่เป็นไร ที่ประตูติ้งหวามีคนของข้าอยู่ พวกเราจะไปที่ประตูติ้งหวากัน"ทหารองครักษ์ตอบรับ แล้วรีบพาเขาไปทางนั้นพวกเขาไม่ท
จิ่งโม่เยี่ยเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เจ้าเคยมุดนะ”ปู๋เยี่ยโหวนึกอยากจะเถียงว่าเขามุดรูหมาลอดตอนไหน แต่ก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเด็กๆ ได้ จึงเงียบปากลงทันทีจิ่งโม่เยี่ยพูดต่อ “ได้ยินว่าวันนี้เจ้าไปก่อเรื่องใหญ่ในวังหลวงอีกแล้ว?”พอเขาเข้าวัง ก็มีทหารมาเล่าเรื่องที่ศพฮ่องเต้เจาหยวนถูกทำลายจนแหลกละเอียดให้ฟังคนอื่นอาจจะโดนปู๋เยี่ยโหวหลอกได้ แต่จิ่งโม่เยี่ยไม่มีทางโดนหลอกแน่นอนเขารู้ว่าปู๋เยี่ยโหวต้องเป็นคนทำลายศพฮ่องเต้แน่ๆปู๋เยี่ยโหวเลิกคิ้ว “เรื่องนั้นข้าไม่ได้ทำจริงๆ เสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นพยานให้ข้าได้”จิ่งโม่เยี่ยได้แต่หัวเราะในใจกับคำพูดนี้ ใครบ้างไม่รู้จักนิสัยของปู๋เยี่ยโหวปู๋เยี่ยโหวก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเขา ตอนนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆ ปู๋เยี่ยโหวจึงขยับเข้าไปใกล้เขาแล้วพูดว่า “ฮ่องเต้เจาหยวนยังไม่ตาย”จิ่งโม่เยี่ยเหลือบมองเขา ปู๋เยี่ยโหวจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบตอนแรกปู๋เยี่ยโหวคิดว่าฮ่องเต้เจาหยวนถูกผีสิง แต่เขาก็นึกถึงที่เฟิ่งชูอิ่งเคยบอกว่าวิญญาณร้ายเข้าวังหลวงไม่ได้ดังนั้น ตอนที่ฮ่องเต้เจาหยวนดีดตัวลุกขึ้นมานั่งในโลงศพ คงต้องมีแผนการบางอย่างแน่แต่ฮ่อ
เฟิ่งชูอิ่งมีความคิดเห็นที่แตกต่างออกไป “ไม่เห็นจะปัญญาอ่อนเลย ข้าว่าเขาเป็นแบบนี้น่ารักจะตาย”เหมยตงยวนกลอกตาไปมา เขามองไม่เห็นจริงๆ ว่าจิ่งโม่เยี่ยน่ารักตรงไหนเฟิ่งชูอิ่งเห็นสีหน้าของเขาจึงพูดขึ้นทันทีว่า “ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว ข้าว่าท่านพ่อพูดถูก เขาโง่จริงๆ นั่นแหละ”“ขนาดเดินยังไม่ถูกทางเลย ไม่โง่จะเรียกว่าอะไร?”มุมปากของเหมยตงยวนกระตุกเบาๆถึงแม้เขาจะรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งพูดแบบนี้เพื่อปลอบใจเขา แต่มันก็ปิดกั้นความรู้สึกดีของเขาไม่ได้ลูกสาวของเขายังคงเอาใจใส่เขา คอยดูแลความรู้สึกของเขาในฐานะพ่อเสมอถึงแม้ว่าเหมยตงยวนจะรู้สึกว่าจิ่งโม่เยี่ยไม่คู่ควรกับลูกสาวของเขา แต่เขาก็พอจะยอมรับจิ่งโม่เยี่ยได้อย่างมากที่สุดก็คือตอนที่จิ่งโม่เยี่ยทำไม่ดีกับเฟิ่งชูอิ่งในอนาคต เขาจะไปซ้อมจิ่งโม่เยี่ยให้หนักเองเขาพูดกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “มืดแล้ว เจ้ากลับห้องไปพักผ่อนเถอะ”วันนี้นางใช้พลังทำนายมากเกินไป ร่างกายจึงอ่อนล้า ต้องพักผ่อนให้เพียงพอตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งรู้สึกมึนหัวจริงๆ นางเดินโซเซกลับไปที่ห้องของตัวเองแต่เมื่อนางกลับมาที่ห้อง นางกลับพบว่าตัวเองนอนไม่หลับไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เนื้อเรื่อ
แววตาของจิ่งโม่เยี่ยเยือกเย็นลงในทันที พร้อมกับจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวเขาเขาไม่ได้ยึดติดกับบัลลังก์ แต่ตอนนี้เขาต้องการมีชีวิตอยู่เขาต้องมีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น ถึงจะสามารถอยู่เคียงข้างเฟิ่งชูอิ่งได้เพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างนาง เขาสามารถทำทุกอย่างได้เดิมทีเขาไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าจิ่งสือเยี่ยน แต่ในวินาทีนี้ เขากลับรู้สึกว่าจิ่งสือเยี่ยนสมควรตายได้แล้วเขาพูดกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “ข้าจะกลับเข้าวังก่อน”กลับไปเพื่อฆ่าจิ่งสือเยี่ยนแต่เหมยตงยวนกลับรั้งเขาไว้ว่า “เจ้าช้าก่อน”จิ่งโม่เยี่ยหันไปมองเขา เหมยตงยวนจึงยื่นกระบี่ในมือให้เขา “ใช้สิ่งนี้ไปฆ่าจิ่งสือเยี่ยน”จิ่งโม่เยี่ยค่อนข้างงุนงง เหมยตงยวนอธิบายว่า “กระบี่เกล็ดน้ำค้างเหมันต์ของเจ้าถึงแม้จะคมกริบ แต่เจ้าหล่อเลี้ยงมันด้วยจิตสังหารมามากเกินไปในช่วงหลายปีมานี้”“จิตสังหารที่รุนแรงเช่นนี้ เมื่อชักกระบี่ออกมา แท้จริงแล้วคนที่ได้รับความเสียหายที่สุดคือตัวเจ้าเอง มันจะส่งผลต่อโชคชะตาของเจ้า”“สำหรับเจ้าในอดีต จิตสังหารเหล่านี้ไม่ได้ส่งผลเสียอะไร แต่ตอนนี้โชคชะตาของเจ้ากำลังเฟื่องฟู หากจิตสังหารหนักเกินไป มันจะส่งผลกระทบต่อโชคช