LOGINShare
บทที่ 731
Related chapters
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 732
จิ่งโม่เยี่ยมั่นใจความสามารถของฉินจื๋อเจี้ยนในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เขาพรูลมหายใจออกช้าๆ แล้วกล่าวว่า “มะรืนนี้เป็นวันปีใหม่ ก็ควรจะหยุดว่าราชการได้แล้ว”เขาเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการ การจะหยุดว่าราชการเมื่อไหร่นั้น พูดง่ายๆ ก็คือขึ้นอยู่กับคำพูดของเขาเพียงคำเดียวคำพูดของเขาดูเหมือนไม่มีที่มาที่ไป ฉินจื๋อเจี้ยนไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร “ตามธรรมเนียมปฏิบัติในปีก่อนๆ ส่วนใหญ่ก็หยุดว่าราชการในวันมะรืนนี้”จิ่งโม่เยี่ยสั่งการว่า “ไปแจ้งเรื่องนี้แก่ขุนนางทั้งหกกระทรวง”นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่ให้คนไปแจ้งข่าวเท่านั้น ฉินจื๋อเจี้ยนสามารถจัดการได้อย่างรวดเร็วแต่ฉินจื๋อเจี้ยนก็มีความกังวลของเขา “ท่านอ๋อง ท่านแน่ใจหรือว่าจะพาพระชายาจะกลับจวนอ๋องได้”จิ่งโม่เยี่ยจ้องมองเขาแล้วพูดว่า “เจ้ากำลังสงสัยความสามารถของข้ารึ?”ฉินจื๋อเจี้ยนส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่ ข้าแค่กังวลว่าพระชายาเจ้าท่านจอมยุทธ์เหมย[footnoteRef:1]ช่วยเหลือ อาจจะหนีออกจากเมืองหลวงในตอนกลางคืน” [1: อ้างอิงถึงเหมยตงยวน] จิ่งโม่เยี่ย “......”นี่ก็เป็นสิ่งที่เขากลัวที่สุดเช่นกันที่สำคัญคือทักษะของเฟิ่งชูอิ่งและเหมยตงยวนต่
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 733
เมื่อคืนหิมะตกหนักตลอดทั้งคืน แต่วันนี้กลับฟ้าเปิด แสงแดดและแสงสะท้อนจากหิมะสาดส่องเข้าตาจนแสบตาถึงแม้นางจะอยู่ในคุกไม่กี่วัน แต่พอออกมาแล้วก็รู้สึกเหมือนผ่านโลกมาอีกใบนางคิดว่าการติดคุกก็สนุกดี แต่มันค่อนข้างทำร้ายสุขภาพ คราวหน้าคงไม่ยอมมาติดคุกอีกแล้วเมื่อนางเดินตามเจ้าหน้าที่มาถึงศาลากลางของจวนผู้ว่าราชการ นางก็ตกใจกับบรรยากาศที่แสนคึกคัก สาเหตุก็ไม่มีอะไรมาก แค่มีชาวบ้านมามุงดูกันเต็มหน้าจวนผู้ว่าราชการชาวบ้านเหล่านั้นต่างก็ชี้ไม้ชี้มือ พูดนินทานางสารพัดนางยังเห็นหลินหว่านถิงและฮว๋าซื่อ ทั้งสองคนสวมเสื้อตัดเย็บจากผ้าฝ้ายเก่าๆ ใบหน้าซีดเหลือง ดูเปลี่ยนไปจากตอนที่เจอกันครั้งล่าสุดราวกับคนละคนเมื่อนางเห็นพวกเขา พวกเขาก็มองเห็นนางเช่นกันฮว๋าซื่ออยากจะพุ่งเข้ามาหาเฟิ่งชูอิ่ง แต่ถูกหลินหว่านถิงดึงรั้งเอาไว้หลินหว่านถิงมองเฟิ่งชูอิ่งด้วยสายตาซับซ้อน เพราะเฟิ่งชูอิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่มีท่าทีอิดโรยจากการติดคุกเลย กลับดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลมาถึงตอนนี้ หลินหว่านถิงยิ่งรู้สึกถึงความแตกต่างอย่างมากระหว่างนางกับเฟิ่งชูอิ่งทั้งๆ ที่จุดเริ่มต้นของนางสูงกว่า แต่ทำไมตอนนี้ถึงกลายเ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 734
เฟิ่งชูอิ่งไม่สนใจฮว๋าซื่อเลย แต่กลับหันไปพูดกับหลินหว่านถิงว่า “ตอนนี้เจ้ามีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเอง เจ้าต้องการหรือไม่”หลินหว่านถิงหัวเราะเยาะ “อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากให้ข้าเป็นพยานว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าพี่ชายข้า เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบอีกต่อไป แล้วแบบนี้จะเรียกว่าเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้ยังไง”เฟิ่งชูอิ่งเหลือบมองไปที่ท้องของหลินหว่านถิง ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ถ้าเจ้าอยากจะเข้าใจแบบนั้นก็ไม่ผิด”หลินหว่านถิงทำหน้าถมึงทึง “เจ้าอย่าหวังเลย!”“เจ้าฆ่าพี่ชายข้า ข้าจะให้เจ้าชดใช้ด้วยเลือด!”เฟิ่งชูอิ่งพูดอย่างเสียดาย “งั้นหรือ แม้แต่เทพเซียนก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว”“เจ้าเลือกทางเดินนี้เอง อย่าได้มาเสียใจภายหลังก็แล้วกัน”หลินหว่านถิงเชิดหน้าขึ้น “ข้าไม่มีทางเสียใจหรอก คนที่ควรเสียใจคือเจ้าต่างหาก!”“แม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นพระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการแล้ว ตำแหน่งของเจ้าก็ไม่ได้มั่นคงอย่างที่เจ้าคิดหรอก”“เจ้าฆ่าคน เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”เฟิ่งชูอิ่งถอนหายใจเบาๆ “คนโง่มักจะคิดว่าตัวเองฉลาด โดนหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”“เดิมทีข้าเห็นแก่ที่เคยอาศัยอยู่ในจวนสกุลหลินมาหลายป
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 735
ไม่ว่านางจะยอมรับหรือไม่ ไม่ว่าเขาจะมีท่าทีอย่างไรกับนาง อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของคนที่อยู่ในห้องนี้ต้องการชีวิตของนางอีกทั้งวันนี้อากาศค่อนข้างเย็น นางจึงไม่ได้ปฏิเสธและรับเตาอุ่นมือจากเขาท่านมหาราชครูกล่าวขึ้นว่า “ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ การกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมกระมัง ในเมื่อตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังเป็นนักโทษอยู่”เสียงของจิ่งโม่เยี่ยเรียบเฉย “ในคดีฆาตกรรมหลินอีฉุน ชูอิ่งเป็นเพียงผู้ต้องสงสัย”“ในเมื่อนางเป็นเพียงผู้ต้องสงสัย ยังไม่ถูกตัดสินว่ามีความผิด นางก็ยังคงเป็นพระชายาของอ๋องผู้สำเร็จราชการ”พระชายาของผู้สำเร็จราชการเป็นตำแหน่งสูงศักดิ์ในระดับหนึ่ง นางมีตำแหน่งสูงกว่าขุนนางส่วนใหญ่ที่อยู่ในโถงใหญ่แห่งนี้ในเมื่อนางยังไม่ถูกตัดสินว่ามีความผิด ด้วยฐานะเช่นนี้ นางไม่จำเป็นต้องคำนับขุนนางเหล่านี้ แม้จะถูกไต่สวน นางก็ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าท่านมหาราชครูกล่าวเสียงเย็นชา “ท่านอ๋องตั้งใจจะช่วยนางให้พ้นผิดตั้งแต่แรกเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ”จิ่งโม่เยี่ยกล่าวอย่างใจเย็น “พ้นผิด? นางต้องมีความผิดก่อนจึงจะต้องช่วยให้พ้นผิด ตอนนี้นางเป็นเพียงผู้ถูกใส่ร้าย นางเป็นเหยื่อ ไม่จำเป็นต้องช่วยให้พ้นผิด”
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 736
พวกเจ้าหน้าที่ศาลไต่สวนที่ยืนประจำตำแหน่งสองข้างเคาะกระบองลงพื้น พร้อมกับร้องว่า “เปิดศาล!”บรรยากาศในศาลที่เดิมทีค่อนข้างเฉื่อยชา ตอนนี้ก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมากนอกประตูมีชาวบ้านมามุงดูเหตุการณ์มากมาย หลังจากเปิดศาล ทุกคนก็ยืนดูอยู่ด้านนอกอู่อิ้งเหวินก็ยืนเบียดเสียดอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาจ้องมองเฟิ่งชูอิ่งที่ยืนอยู่ตรงกลางด้วยความกังวลเฟิ่งชูอิ่งช่วยเขาแก้ต่างในวันนั้น ทำให้เขาได้รับการปล่อยตัวโดยไม่มีความผิด แต่นางกลับยังติดอยู่ในคุกอู่อิ้งเหวินเคยเห็นวิธีการของคนในจวนมหาราชครูมาก่อน เขาจึงกลัวว่าเฟิ่งชูอิ่งจะรับมือไม่ไหวแต่เขาเห็นว่าจิ่งโม่เยี่ยคอยปกป้องเฟิ่งชูอิ่งอยู่ จิ่งโม่เยี่ยสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์เลวร้ายและขึ้นเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการได้ แสดงว่าเขาเป็นคนที่เก่งกาจมากเขาจึงรู้สึกว่าถ้ามีจิ่งโม่เยี่ยอยู่ เฟิ่งชูอิ่งก็น่าจะไม่เป็นไรแต่เขาก็ยังอดเป็นห่วงนางไม่ได้หลังจากที่ผู้ว่าราชการตรวจสอบชื่อและที่อยู่ของคนที่อยู่ในศาลตามขั้นตอนการพิจารณาคดีตามปกติแล้ว ก็กล่าวว่า “ฮว๋าซื่อ เจ้าฟ้องต่อศาลว่าเฟิ่งชูอิ่งเป็นคนที่ฆ่าลูกชายของเจ้า หลินอีฉุน มีหลักฐานหรือไม่”ฮว๋าซื่อก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 737
เฉี่ยวหลิงส่ายหน้า “ข้าเป็นแค่สาวใช้ตัวเล็กๆ อ่อนแอ จะมีฝีมือแบบนั้นได้อย่างไร”“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นหลินอีฉุนเป็นฝ่ายปากเสียก่อน ข้าก็แค่ตบหน้าเขาไปหลายที แต่ข้าไม่ได้ตีหัวเขาจริงๆ ”ผู้ว่าราชการกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “บาดแผลที่เจ้าหน้าที่ชันสูตรตรวจพบ บอกว่ากะโหลกศีรษะของหลินอีฉุนแตกร้าวตั้งแต่ช่วงจมูกขึ้นไป”“กล่าวคือ คนที่ตีจมูกเขานั่นแหละ คือฆาตกรที่แท้จริง”ฮว๋าซื่อพูดขึ้นทันที “งั้นก็เป็นเฟิ่งชูอิ่งที่ฆ่าอีฉุน วันนั้นมีแค่หล่อนคนเดียวที่ตีโดนจมูกอีฉุน”เฟิ่งชูอิ่งตั้งคำถาม “เจ้าหน้าที่ชันสูตรได้ข้อสรุปแบบนี้มาได้อย่างไร เขาถลกหนังหัวของหลินอีฉุนออกมาตรวจดูกระดูกหรือ”ฮว๋าซื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป มองเห็นภาพตรงหน้ามืดลงหลินหว่านถิงตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบเข้าไปประคองนางไว้ จึงไม่ล้มลงไปแค่คิดถึงเรื่องการถลกหนังหัวของหลินอีฉุนออกมาก็รู้สึกน่ากลัวแล้วในฐานะมารดา นางจะทนรับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรผู้ว่าราชการกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เรียกเจ้าหน้าที่ชันสูตรเข้ามา”ไม่นานเจ้าหน้าที่ชันสูตรก็มาถึง ผู้ว่าราชการถามเขาว่า “เจ้าแน่ใจได้อย่างไร
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 738
จิ่งโม่เยี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบว่า “ท่านมหาราชครูพูดถูก ในเมื่อคดีนี้ไม่สามารถตัดสินลงโทษได้ ก็ปล่อยตัวผู้ต้องสงสัยทั้งหมดไปเถอะ”มหาราชครู “......”เขาหันไปมองจิ่งโม่เยี่ย “ท่านอ๋องจะปกป้องพระชายาที่ฆ่าคนต่อหน้าธารกำนัลอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”จิ่งโม่เยี่ยกล่าวอย่างใจเย็นว่า “คำว่าปกป้อง ข้าไม่กล้ารับ”“เพราะคนที่ลงมือทำร้ายหลินอีฉุนไม่ใช่แค่ชูอิ่งคนเดียว นางไม่ใช่คนแรกที่ลงมือ และก็ไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย”“เมื่อครู่เจ้าหน้าที่ชันสูตรก็บอกเองว่า เขาเพียงแค่คาดเดาสาเหตุการตายของหลินอีฉุนจากประสบการณ์ ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม เจาะจงตัวฆาตกรไม่ได้”“ถ้าอยากหาตัวฆาตกรที่แท้จริง ก็ต้องเปิดหนังศีรษะของหลินอีฉุนดูว่ากะโหลกศีรษะของเขามีบาดแผลอย่างที่เจ้าหน้าที่ชันสูตรบอกหรือไม่”“ถ้าไม่อยากทำแบบนั้น ก็ไม่สามารถตัดสินลงโทษใครได้ ผู้ต้องสงสัยทั้งหมดต้องได้รับการปล่อยตัว”“เรื่องนี้ไม่ใช่ข้าที่พูด แต่เป็นกฎหมายที่พูด”ผู้ว่าราชการประจำเมืองหลวงกล่าวเสริมว่า “กฎหมายเป็นอย่างที่ท่านอ๋องกล่าวจริงๆ ”หัวหน้าศาลต้าหลี่ลูบเคราแล้วกล่าวว่า “แต่กฎหมายของราชวงศ์เราก็ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ห
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 739
“เฟิ่งชูอิ่งเปิดโปงความผิดของรองผู้ว่าตู้ ท่านมหาราชครูเลยผูกใจเจ็บแค้นงั้นรึ?”“หรือว่ามหาราชครูต้องการใช้เรื่องนี้โจมตีท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการ?”มหาราชครู “……”เขารู้มาตลอดว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นคนที่น่าเกลียดน่าชัง แต่วันนี้อีกฝ่ายน่าชังเป็นพิเศษเสนาบดีฝ่ายซ้ายหันไปถามผู้ว่าราชการว่า “มหาราชครูบอกว่าท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการและพระชายาหย่าร้างกันแล้ว ท่านได้รับเอกสารอะไรมาหรือไม่?”ผู้ว่าราชการตอบว่า “ยังไม่ได้รับ”เสนาบดีฝ่ายซ้ายยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องกับพระชายาแค่ทะเลาะกัน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา”“ข้าคิดว่าพระชายาไม่ได้ใช้ฐานะอันสูงส่งของพระองค์เพื่อหลบหนีการลงโทษทางกฎหมาย แต่กลับให้ความร่วมมือในการสืบสวนอย่างแข็งขัน นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง”จิ่งโม่เยี่ยแอบมองเฟิ่งชูอิ่งอย่างระมัดระวัง เห็นสีหน้าของนางเป็นปกติ ดูสงบนิ่งอย่างมากนางดูสงบขนาดนี้ ทำให้เขาใจคอไม่ดี กลัวว่านางจะมาเอาคืนทีหลังเฟิ่งชูอิ่งยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายชมเกินไป ข้าเพียงแต่เห็นด้วยกับคำกล่าวที่ว่าฮ่องเต้ทำผิดก็ต้องรับโทษเช่นเดียวกับสามัญชน”“ข้าไม่ได้ฆ่าคน ดังนั้นข้าจึงไม่หวั
Latest chapter
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 997
เฟิ่งชูอิ่งพูดต่อว่า “แต่ตอนนี้ข้าไม่เหลือทั้งบิดามารดาแล้ว เจ้าห้ามรังแกข้าเชียวนะ!”จิ่งโม่เยี่ยยกมือสาบานต่อฟ้าทันที “หากข้าทำไม่ดีกับเจ้าในภายภาคหน้า ขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์ส่งฟ้ามาผ่าให้ตาย!”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะ “เรื่องฟ้าผ่าไม่ต้องถึงมือสวรรค์หรอก ข้าก็ทำได้”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาเกือบลืมไปแล้วว่านางวาดยันต์ได้เก่งมาก ตราบใดที่นางต้องการ ใช้ฟ้าผ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องยากเฟิ่งชูอิ่งเห็นท่าทางของเขาก็แอบหัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกอดแล้วซุกศีรษะพิงอกเขา กล่าวว่า “ข้าเชื่อใจท่าน”“ตอนนี้เราทั้งสองล้วนไม่มีพ่อแม่แล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ก็มีเพียงกันและกัน”“ต่อไปข้าจะดูแลเจ้าอย่างเต็มที่ จะไม่ระแวงเจ้าอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะเชื่อใจเจ้า”หัวใจที่ตึงเครียดของจิ่งโม่เยี่ยก็ผ่อนคลายลงในทันทีเขากอดนางตอบ “กาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าการตัดสินใจของเจ้าถูกต้อง”เขาโน้มตัวลงจูบหน้าผากนางเบาๆ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อรักเจ้า”เมื่อเฟิ่งชูอิ่งได้ยินคำพูดนี้ หัวใจก็สั่นไหว นางช้อนตามองขึ้นไปที่เขา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนนางรู้ว่าคำพูดของเขาในตอนนี้ล้วนมาจ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 996
ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ฐานะของจิ้งจอกสือซานเหนียง แต่ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจได้หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างจิ้งจอกสือซานเหนียงและเฟิ่งชูอิ่งจิ้งจอกสือซานเหนียงเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของเขาก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเฟิ่งชูอิ่งถามว่า “เจ้าจะไปไหน? ข้ายังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีกมาก”จิ้งจอกสือซานเหนียงตอบว่า “ข้าจะไปหาที่ขับไล่พลังชั่วร้ายออกจากร่างกาย พอขับไล่เสร็จแล้วข้าจะกลับมาหาเจ้า”ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางฝึกฝนวิชาสายชั่วร้ายมากมาย ทำให้พลังชั่วร้ายในร่างกายมีมากเกินไป หากอยู่ใกล้ใครนานๆ จะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างเฟิ่งชูอิ่งจึงเตือนนางว่า “เจ้าอย่าผิดคำพูดล่ะ ข้าจะรอเจ้ากลับมา!”จิ้งจอกสือซานเหนียงโบกมือแล้วบอกว่า “วางใจเถอะ ข้าจะกลับมาแน่นอน”หลังจากนางเดินออกไปไกลแล้ว เฟิ่งชูอิ่งก็ถอนหายใจยาวๆ และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากแยกทางกันให้จิ่งโม่เยี่ยฟังหลังจากที่จิ่งโม่เยี่ยได้ยินเรื่องของเหมยตงยวน เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เพราะรักถลำลึกจึงไม่ยืนยาว เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ช่างน่าเศร้า”เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ดังนั้นการสื่อสารจึงสำคัญ ต่อไปไม่ว่าจะมี
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 995
สิ้นเสียงของนาง สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง ทำให้พลังที่พุ่งพล่านของเขาสลายไปจิ่งสือเยี่ยน “!!!!!!!!”หลังจากถูกอสนีบาตฟาดใส่อย่างต่อเนื่องห้าครั้ง ร่างวิญญาณของเขาก็จางลงอย่างมากแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ตายเฟิ่งชูอิ่งถึงกับตกใจ ชีวิตของจิ่งสือเยี่ยนช่างแข็งแกร่งเสียจริง!นางอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะกลายเป็นเทียนซือคนที่สอง และจะกลายเป็นภัยพิบัติในอนาคตนางกำลังจะม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อเสกยันต์ใส่จิ่งสือเยี่ยนอีกครั้ง แต่กลับมีเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาแล้วกลืนเขาเข้าไปทั้งตัวเฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”จิ้งจอกสือซานเหนียงเรอออกมาคำโตแล้วบอกว่า “เขาเป็นอาหารที่ข้าหมายตาไว้แต่แรก”“การปล่อยให้อาหารหลุดมือไป เป็นเรื่องที่ไม่อาจให้อภัยได้”เฟิ่งชูอิ่ง “......”นางเคยจินตนาการถึงความตายของจิ่งสือเยี่ยนไว้หลายแบบ แต่ไม่มีฉากจบแบบนี้อยู่เลยนางได้คงบอกได้แค่ว่าจิ้งจอกสือซานเหนียงเจ๋งสุดยอด!ขณะเดียวกันนั้นจิ่งโม่เยี่ยก็เดินเข้ามา เขาจ้องมองจิ้งจอกสือซานเหนียงด้วยความระแวดระวัง มือจับกระบี่เอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะฟันจิ้งจอกสือซานเหนียงได้ทุกเมื่อเฟิ่งชูอิ่งบีบมือเขาเบาๆ ให้เขาผ่อนคลายจิ้งจอก
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 994
แต่ทว่าคันธนูของจิ่งสือเยี่ยนเพิ่งจะยกขึ้นมา ก็มีลูกธนูที่เร็วกว่าพุ่งทะลุหัวใจของเขาในทันทีจิ่งสือเยี่ยนมองลูกธนูที่ปักอยู่บนอกด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เย็นชาของจิ่งโม่เยี่ยเมื่อครู่นี้พวกเขาทั้งสองยังมีระยะห่างต่อกันอยู่แท้ๆ และตำแหน่งที่เขาหลบอยู่ก็เป็นมุมอับที่จิ่งโม่เยี่ยยิงมาไม่ถึงทว่าเพียงแค่อึดใจเดียว จิ่งโม่เยี่ยก็ปรับตำแหน่งได้อย่างรวดเร็วและยิงธนูทะลุหัวใจเขาได้ในนัดเดียวในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนกับจิ่งโม่เยี่ยไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก แต่ถ้าพูดคุยกันตามปกติก็คงไม่ได้ยินทว่าในเวลาเช่นนี้ จิ่งสือเยี่ยนกลับได้ยินเสียงของจิ่งโม่เยี่ย “คนที่กล้าทำร้ายชูอิ่งต้องตาย!”ก่อนหน้านี้จิ่งสือเยี่ยนคิดแค่ว่าจิ่งโม่เยี่ยดีต่อเฟิ่งชูอิ่งมาก ทว่าตอนนี้เขาเพิ่งได้รู้ซึ้งเรื่องบางอย่างเฟิ่งชูอิ่งไม่ใช่แค่จุดอ่อนของจิ่งโม่เยี่ย แต่เป็นทั้งชีวิตของเขาแต่มาเข้าใจเอาป่านนี้ก็สายไปแล้วในตอนนี้เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นหิมะ นางได้ยินเสียงวัตถุแหวกอากาศจึงหันไปมอง และเห็นภาพของจิ่งสือเยี่ยนล้มลงกับพื้นในเวลานี้ เฟิ่งชูอิ่งก็เข้าใจใด้ทันทีว่าในโลกน
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 993
ในเมื่อเขาไม่ได้ราชบัลลังก์และเฟิ่งชูอิ่งมาครอบครอง ราชบัลลังก์เขาอาจจะทำลายไม่ได้ แต่เฟิ่งชูอิ่งแค่คนเดียวเขาทำลายได้แน่นอนองครักษ์สองคนของเขารีบเปลี่ยนมาง้างคันธนูเล็งไปที่เฟิ่งชูอิ่ง ทว่าลูกธนูยังไม่ทันได้ยิงออกไป ก็ถูกบางสิ่งบางอย่างปัดออกไปอีกครั้งในตอนนี้จิ่งสือเยี่ยนก็พลันเข้าใจบางอย่างขึ้นมาทันทีตลอดทางที่ผ่านมา วิญญาณร้ายของเฟิ่งชูอิ่งถึงจะมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือ นั่นก็น่าจะมีเหตุผลที่ลงมือไม่ได้วิญญาณร้ายโจมตีองครักษ์ของเขา แต่กลับไม่โจมตีเขา นั่นก็หมายความว่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นโจมตีเขาไม่ได้เขานึกถึงข่าวลือที่เคยได้ยินมาว่า พลังมังกรของผู้เป็นฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ปราบภูตผีปีศาจได้วิญญาณร้ายไม่โจมตีเขา นั่นแสดงว่าวิญญาณร้ายทำอะไรเขาไม่ได้ แปลว่าเขามีพลังมังกรอยู่ในตัว?ความคิดนี้ทำให้จิตใจเขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขารีบหยิบธนูของตัวเองขึ้นมา อดทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลแล้วยิงธนูไปที่หลังของเฟิ่งชูอิ่งเฉี่ยวหลิงเห็นภาพนี้ก็ตกใจ รีบยื่นมือออกไปเพื่อจะรับลูกธนูนั้นทว่าลูกธนูนั้นเปื้อนเลือดของจิ่งสือเยี่ยน เลือดนั้นเป็นอันตรายต่อวิญญาณร้ายอย่างมาก มือของนางแค่เพียงสัมผ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 992
หิมะยังคงโปรยปรายลงมา โลกนี้เงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นหิมะดังฟุ่บฟั่บช่วงใกล้รุ่งสาง ชวีเหลียงอวี่ก็มาปรากฏตัวและเอ่ยขึ้นทันทีว่า "ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการรออยู่ข้างนอกแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางหันไปบอกกับจิ่งสือเยี่ยนว่า "เมื่อครู่ข้าลองคิดดูดีๆ แล้ว รู้สึกว่าที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง การมีชีวิตอยู่ก็ไม่เลว"จิ่งสือเยี่ยน “......”หลังจากผ่านมาทั้งคืน นางกลับปลงตกในเรื่องเช่นนี้ได้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแต่การที่นางคิดได้ในตอนนี้ก็เป็นเรื่องดีเขาจึงพูดว่า "หลายสิ่งหลายอย่างทำได้ตอนมีชีวิตอยู่เท่านั้น ตายไปแล้วทำไม่ได้""ตราบใดที่เจ้าพาข้าออกจากค่ายกลแห่งนี้ ข้าจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าอีก”เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า "ก็ได้ งั้นตอนนี้ข้าจะพาเจ้าไปทำลายค่ายกล"พูดจบนางก็ควบม้านำหน้าไป จิ่งสือเยี่ยนรีบนำทหารตามไปทันทีเพียงแต่พวกเขาเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ทั้งเหนื่อยทั้งหิว พลังจึงลดลงไปมากเฟิ่งชูอิ่งมียันต์ป้องกันความหนาวติดตัวอยู่จึงไม่รู้สึกหนาว ก่อนหน้านี้ก็นอนหลับมาตลอดทาง ทำให้รักษาพลังงานไว้ได้มากที่สุ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 991
เขาไม่เคยเจอใครดื้อด้านเท่านางมาก่อน!เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถตบตีหรือด่าทอนางได้ทั้งนั้นเขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าอยากไปเจียงหนานไม่ใช่หรือ? พอออกจากที่นี่ได้ ข้าจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าก็จะได้ไปชมวิวทิวทัศน์เจียงหนานที่เจ้าอยากเห็น”“เจียงหนานในฤดูหนาวที่มีหิมะปกคลุมทั้งงดงามและน่าหลงใหล ถ้าเจ้ายังไม่เคยเห็น ต้องไปดูด้วยตาตัวเองให้ได้เลย”เฟิ่งชูอิ่งยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมลุกขึ้น “ไม่ไป อากาศหนาวเกินไป เดินทางเหนื่อยเกินไป”จิ่งสือเยี่ยน “…...”ตั้งแต่วินาทีที่เขาติดกับอยู่ที่นี่ สถานะระหว่างเขากับเฟิ่งชูอิ่งก็สลับกันโดยสิ้นเชิงเพราะเขามีความทะเยอทะยาน อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบายยิ่งเฟิ่งชูอิ่งแสดงออกว่าอยากตายมากเท่าไหร่ จิ่งสือเยี่ยนก็ยิ่งไม่ยอมให้นางตายมากขึ้นเท่านั้นดังนั้นตอนนี้นางจึงควบคุมเขาได้อย่างเบ็ดเสร็จการที่นางแสดงท่าทีไม่ยอมทำตามไม่ว่าเขาจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนเช่นนี้ ทำให้เขาแทบเป็นบ้าจิ่งสือเยี่ยนไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าการจับตัวประกันจะน่าอึดอัดขนาดนี้เฟิ่งชูอิ่งนอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นอย่างสบายใจ เหตุผลก็ง่ายๆ นางใช้
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 990
เฟิ่งชูอิ่งยิ้มแล้วถามว่า “ทางที่ข้าชี้นำ เจ้ากล้าเดินตามหรือ?”เมื่อมาถึงตอนนี้แล้ว นางก็คร้านจะเสแสร้งต่อไปสีหน้าของจิ่งสือเยี่ยนแข็งค้างไปครู่หนึ่ง นางพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “เพราะพวกเจ้าติดอยู่ที่นี่ คงรู้สึกหนาวเหน็บและหวาดกลัว”“เจ้าบาดเจ็บ ในสภาพอากาศหนาวเย็นเช่นนี้ แผลของเจ้าจะยิ่งทรุดหนัก”“เจ้ารีบร้อนมารวบรวมกำลังพลของกองกำลังอวี๋ซาน เจ้าคงไม่ได้พกอาหารมาด้วยมากนัก ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าคงหิวมากแล้ว”“ในสถานการณ์เช่นนี้ แค่ข้ากักขังพวกเจ้าไว้ที่นี่ ต่อให้ไม่หนาวตาย พวกเจ้าก็คงอดตายอยู่ดี”ขณะนี้หิมะขาวโพลนโปรยปรายไปทั่ว อากาศหนาวเหน็บ สภาพอากาศเช่นนี้คงจะดำเนินต่อไปเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนเป็นอย่างที่เฟิ่งชูอิ่งบอก พวกเขาเดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้พกเสบียงอาหารแห้งหรืออะไรทำนองนั้นมาด้วยเลยด้วยเหตุนี้ตอนที่พวกเขาเดินวนจนครบรอบที่สาม เสบียงอาหารก็หมดลงตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลังจากตกกลางคืน อากาศจะยิ่งหนาวเย็นลง พวกเขาจะยิ่งลำบากมากขึ้นจิ่งสือเยี่ยนชักกระบี่ยาวออกมา “เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถบั่นคอเจ้าด้วยกระบี่เล่มนี้ได้!”เฟิ่งชูอิ่งยิ้มหวานแล้วเอ่ยว่า “เอาเลย ฆ
ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี บทที่ 989
เขาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ได้”หลังจากฆ่าจิ่งโม่เยี่ยแล้ว จะปล่อยนางไปหรือไม่ เรื่องนี้เขาจะเป็นคนตัดสินใจนางเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารู้สึกชอบจริงๆ และนางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้จักกับความล้มเหลวเขารู้ว่านางมีวิธีการบางอย่างที่คนทั่วไปไม่มี ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาท เขาจะป้อนยาที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงให้นางกินทุกวันเฟิ่งชูอิ่งรู้ทันความคิดของเขา และยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดีขณะที่ในใจของนางกำลังครุ่นคิด ครั้งที่แล้วโดนไปขนาดนั้นยังรอดมาได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาโอกาสฆ่าเขาให้ตายสนิทแบบไม่มีสิทธิ์ฟื้นขึ้นมาอีกนางพลันนึกถึงเรื่องที่เหมยตงยวนวิญญาณแหลกสลายหลังจากรู้ข่าวการตายของเฟิ่งชิงหลิง จิตใจนางจึงหม่นหมองตามไปด้วยนางรู้ว่าเหมยตงยวนรักเฟิ่งชิงหลิงอย่างสุดซึ้ง แต่ไม่คิดว่านั่นจะเป็นรากฐานที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพราะนางเห็นความรักของพวกเขา นางจึงยิ่งรู้ชัดว่าตัวเองมีความรู้สึกแบบไหนต่อจิ่งโม่เยี่ยในเมื่อรักแล้ว ก็ต้องรักให้สุดหัวใจอย่าได้ทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจและทำให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจผิดอีกจิ่งสือเยี่ยนไม่ได้ไปตามล่าจิ่งโม่เยี่ยโดยตรง เขาวางแผนท
