บทที่ 173

ใบหน้าของมู่จิ่วซีก็เผยรอยยิ้มออกมา : "ป้าสะใภ้รอง ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?"

ในใจนางก็อยากจะแกล้งทำเป็นแสดง ใครบ้างล่ะที่แสดงไม่เป็น

"ไม่ใช่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าหรือไง พ่อของเจ้าเอาแต่วุ่นวิ่งเข้าวิ่งออก ท่านแม่ของเจ้าก็เอาแต่ร้องไห้ ป้าสะใภ้รองเองก๋รู้ว่าเกิเรื่องอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าคงไม่ร้อนรนขนาดนี้"

สีหน้าของลู่เวยหย่าก็กังวลขึ้นมา : "เจ้าไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? ท่านผู้สำเร็จราชการแทนไม่ได้เป็นอะไรไปใช่ไหม?"

มู่จิ่วซีส่ายหัวและก็ยิ้ม : "ไม่เป็นอะไร แค่ไปเจอพวกนักฆ่ากลุ่มใหญ่ลอมโจมตี ยังดีที่ข้ากับท่านผู้สำเร็จราชการแทนเตรียมพร้อมมาดี เลยฆ่าพวกมันไปมากกว่า 30 คน ตอนท้ายพวกมันกลัวจนหนีไป"

มู่จิ่วซีจงใจเผยสีหน้าภาคภูมิใจออกมา : "มีพวกมันรอดชีวิตมาด้วยสองคน เดี๋ยวรอโม่จุนหายดีขึ้นก่อน ข้ากับเขาจะไปสอบปากคำด้วยกัน"

ขณะที่นางดูเหมือนจะพูดอย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ นางก็สนใจสีหน้าการแสดงออกของลู่เวยหย่าไปด้วย

ลู่เวยหย่าเผยสีหน้าตกใจออกมาและกล่าว : "นักฆ่ามากมายขนาดนั้น งั้นคงเป็นเพราะพระผู้เป็นเจ้าได้ปกป้องคุ้มกันให้ไม่เป็นอะไรแน่ คงตกใจมากสินะ รีบเข้าไปดูแม่ของเจ้าเถอะ เดี๋ยวป้าสะใภ