Share
บทที่ 175
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 176
มู่จิ่วซีพยักหน้าและกล่าว : "น้องสามของข้าอยู่ไหม?""คุณชายสามมู่อยู่ขอรับ แต่ว่าตอนนี้เวลายังเช้าไปหน่อย เขาอาจยังคงไม่ตื่น" องครักษ์คนหนึ่งก็กล่าวอย่างเขินอายสีหน้าของลู่เวยหย่าก็เปลี่ยนไปพร้อมกับกล่าวอย่างหงุดหงิด : "ไอลูกตัวแสบคนนี้ ทำไมถึงได้ขี้เกียจขนาดนี้เนี่ย?""ท่านนี้คือป้าสะใภ้รองของข้า พวกเราขอเข้าไปพบหน่อย" มู่จิ่วซีกล่าวองครักษ์คนหนึ่งก็พาทั้งสามคนเดินเข้าไป เหอเฟิงเฝ้าอยู่ที่รถม้า ส่วนหลิวฮั่วก็ตามหลังมู่จิ่วซีเดินเข้าไปพอเข้ามา ลู่เวยหย่าและป้าจ้าวก็เริ่มหันมองซ้ายขวาไปรอบด้านพร้อมกับสีหน้าที่วิตกกังวล"ทำไมข้างในถึงได้รู้สึกอึมครึมวังเวงขนาดนี้" ป้าจ้าวกล่าว"ที่นี่มีคนตายตั้งมากมาย แน่นอนว่าต้องอึมครึมวังเวง ทุกวันล้วนจับไส้ศึกของแคว้นอื่นเอาไว้ได้ ทั้งถูกทรมานให้สารภาพ ให้ไม่สารภาพก็ต้องถูกทรมานต่อไป แน่นอนว่าพวกเขาไม่ปราณีกับพวกไส้ศึกพวกนี้อยู่แล้ว"มู่จิ่วซีเดินไปพูดไปสีหน้าของป้าจ้าวเห็นได้ชัดว่าเปลี่ยนไปเยอะมาก มือที่นางช่วยพยุงลู่เวยหย่าก็ยิ่งจับแน่นมากยิ่งขึ้น"คุณหนูใหญ่ คุณชายสามมู่อยู่ที่ห้องพักองครักษ์ด้านตะวันตก เชิญทางด้านนี้ขอรับ""อืม อ้อ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 177
ปรมาจารย์เซี่ยก็ยิ้มอย่างเขินๆ ออกมา เขามองมู่จิ่วซีจากนั้นก็หันไปมองลู่เวยหย่าลู่เวยหย่าตอนนี้โกรธมากจริงๆ จนนางสั่นไปทั้งตัวและถามออกมา : "เขา เขาหลังจากมาที่นี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?"ปรมาจารย์เซี่ยรู้สึกว่าขายหน้าแต่ก็ยังพยักหน้าและกล่าว : "ฮูหยินรอง ลุกชายเจ้าทุกครั้งที่เอ่ยถึงแม่ทัพใหญ่มู่ออกมา คนอื่นๆ ก็ล้วนทำอะไรไม่ได้""แล้วทำไมไม่โบยเขาให้ตาย!" ลู่เวยหย่าโมโหจนเดินอาดๆ ไปข้างหน้าบานประตูห้องถูกทีบจะเปิดออก สองคนข้างในที่ต่อสู้กันก็หยุดลงทันทีแะลหันมามอตรงปากประตู"ท่านแม่?" มู่หยางชุนหันหน้ามามอง จากนั้นก็เอ่ยกล่าวออกมาอย่างไม่แน่ใจส่วนอีกคนหนึ่งคือหลิวเว่ยก็กำลังขี่หลังเขาอยู่ ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของเขากดดันเหนือกว่ามู่หยางชุนได้อย่างสมบูรณ์หลิวเว่ยก็รีบลงมาจากหลังของมู่หยางชุนและรีบถอยไปยืนข้างๆพร้อมกับหันไปมองปรมาจารย์เซี่ยด้วยสีหน้าที่กังวล"ไอลูกตัวแสบ เจ้าอยู่ในกรมพระราชวังนครบาลแล้วทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ?" ลู่เวยหย่าตะคอกใส่เขา"ท่านแม่ พวกเขารังแกข้า ข้าไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่เลย" มู่หยางชุนจู่ๆ ก็ร้องไห้ออกมา"เจ้า เจ้ายังจะมีหน้ามาร้องไห้อีก ข้ากับพี่
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 178
มู่หยางชุนตกตะลึงไปในพริบตา สีหน้าเปลี่ยนไปมาไม่หยุดสองแม่ลูกกำลังคุยกัน ป้าจ้าวยืนอยู่ที่ประตู หลิวฮั่วยืนอยู่ตรงข้ามนาง คอยสังเกตสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องส่วนมู่จิ่วซีกับปรมาจารย์เซี่ยพอออกจากห้องพักขององครักษ์ก็เดินขึ้นไปด้านเหนือ"คุณหนูใหญ่มู่ อาการบาดเจ็บของท่านผู้สำเร็จราชการแทนเป็นอย่างไรบ้าง?""ไม่เป็นไรแล้ว อีกเดี๋ยวก็มากระโดดโลดเต้นได้" มู่จิ่วซีตอบมา"เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี ไส้ศึกก็กำเริบเสิบสานเสียเหลือเกิน""ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ยังจัดระดมคนตั้งมากมายในเวลาสั้นๆ อธิบายได้ว่าพวกเขาซุ่มกำลังอยู่ในคนของแคว้นเกาอวิ๋นไม่น้อยเลย พวกเราจำเป็นต้องคิดหาวิธีค้นหารังของพวกเขาออกมา"มู่จิ่วซีหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง ใบหน้าเรียวถามขึ้นด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม "ศพเหล่านั้นถูกแขวนไว้ที่ประตูเมืองฝั่งเหนือหมดแล้วใช่ไหม?"ปรมาจารย์เซี่ยพยักหน้าตอบ "แขวนไว้หมดแล้ว เพียงแต่ประชาชนถูกทำให้อกสั่นขวัญแขวนกันหมด""ถ้าหากครอบครัวแตกสลายหมด นั่นถึงจะเป็นการตายอย่างแท้จริง" มู่จิ่วซียิ้มเย็นชา "การเคลื่อนไหวของเจ้าหน้าที่พระชารวังนครบาลล้วนเป็นใต้เท้าโจวเหยาจัดการใช่หรือ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 179
ปรมาจารย์เซี่ยส่ายหัวตอบทันที "ใต้เท้าหวางชิงทุกวันจะนำคนออกไปตั้งแต่เช้า ค่ำคืนดึกดื่นจึงกลับมา บางครั้งก็อยู่กันทั้งคืนด้วย ลำบากน่าดู""เขาจับไส้ศึกมาได้บ้างไหม?""มี พอจับกลับมาก็จะทำการสอบสวนอย่างเข้มงวด เพียงแต่ล้วนเป็นพวกปลาซิวปลาสร้อย ใต้เท้าหวางเองก็ดูจะยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ แล้ว" ปรมาจารย์เซี่ยยิ้มขืน "เขาคือคนที่ขันแข็งที่สุดในกรมพระราชวังนครบาลแล้ว"มู่จิ่วซีพยักหน้า พอกำลังจะถามอะไรเพิ่มเติม คนทางนั้นก็ตะโกนมาว่า "ปรมาจารย์เซี่ย ใต้เท้าโจวให้ท่านพาคุณหนูใหญ่มู่ไปพบ""ได้" ปรมาจารย์เซี่ยขานตอบทันที "คุณหนูใหญ่ พวกเราไปพบใต้เท้าโจวทางนั้นก่อน กลับมาค่อยไปเจอกับพวกไส้ศึกดีไหม?""วันนี้ข้าไปไปพบพวกไส้ศึกหรอก เดิมทีก็คิดจะไปเยี่ยมใต้เท้าโจวอยู่แล้ว" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มทั้งสองคนไปถึงในห้องโถงหลักชั้นสามของกรมพระราชวังนครบาลอย่างรวดเร็วใต้เท้าโจวเหยาอยู่ในชุดข้าราชการสีดำปักพญาอินทรี ดูองอาจน่าเกรงขาม บนใบหน้าเหลี่ยมมีอาการโกรธขึ้งอยู่"จิ่วซีคารวะใต้เท้าโจว" มู่จิ่วซีพอเข้ามาก็คารวะทักทายใบหน้าเคร่งขรึมของโจวเหยาก็เผยรอยยิ้มเอ่ยขึ้นว่า "คุณหนูใหญ่มู่มาเยี่
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 180
"ถ้าทำให้ประชาชนของทั้งเมืองร่วมกันเป็นหูเป็นตารายงาน เช่นนี้ศัตรูก็จะตึงเครียด กลางวันไม่กล้าออกมา แล้วถ้าออกจะออกมาตอนกลางคืน ทว่าหลังจากที่ใช้งานกฎห้ามออกภายนอกยามวิกาลพวกเราก็จะจับตัวคนได้ง่ายขึ้นเรื่องนี้หากเริ่มต้นแล้ว คนของทางเราจำเป็นต้องมีให้เพียงพอ ดังนั้นข้าจึงให้กรมกลาโหมระดมทหารห้าพันนายเข้าไปในกรมพระราชวังนครบาล เพื่อมาช่วยใต้เท้าโจวโจวเหยาสีหน้ายินดี พอได้ยินมู่จิ่วซีพูดเช่นนี้ก็เอ่ยแสดงท่าทีทันที "ความคิดดีมาก แต่ว่าคุณหนูใหญ่มู่ไประดมทหารของกรมกลาโหมได้อย่างไรกัน? บอกกับท่านผู้สำเร็จราชการแทนหรือ?""ยังไม่ได้บอก แต่เดี๋ยวข้าก็จะบอกเขาเอง วางใจเถิด ท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะเห็นด้วย" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม"ดูท่าระหว่างคุณหนูใหญ่มู่กับท่านผู้สำเร็จราชการแทนจะมีความเชื่อใจกันแล้ว" โจวเหยาเผยรอยยิ้มเย้าแหย่"นั่นล่ะ แต่ว่าใต้เท้าโจวก็อย่าคิดเบนไป พวกเราเป็นสหายร่วมรบกัน ต่อให้ข้ามีความคิดอยู่บ้าง แต่ชายคนนั้นก็จะมาถอนหมั้นครั้งที่สองแน่ เรื่องเกียรติข้าไม่เอาก็ได้ แต่ท่านพ่อกับพระพันปีหลวงจะเสียใจเอาน่ะสิ" มู่จิ่วซีเบ้ปาก"ฮ่าๆๆ คุณหนูใหญ่มู่ ข้าชอบท่านขึ้นมาเ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 181
มู่จิ่วซีกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ : "หรือว่าใต้เท้าโจวคิดว่ากรมพระราชวังนครบาลไม่มีไส้ศึก?"โจวเหยาสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก เขามู่จิ่วซีอย่างไม่อยากจะเชื่อเขาพบว่าสายตาของนางคมกริบและเกรงขาม เขารู้ว่านางนั้นจงใจ"กรมพระราชวังนครบาลมีไส้ศึกรึ?" โจวเหยาถามกลับ "ข้าเมื่อก่อนแม้จะเคยคิดถึงเกี่ยวกับปัญหานี้ แต่ข้าก็เคยลองตรวจสอบครั้งหนึ่งแล้ว ที่นี่ควรจะสะอาดไม่มีไส้ศึก""ใต้เท้าโจว เงาหอมนิโลบลถูกพบในตำหนักในเมื่อ 20 กว่าปีก่อน การวางยาพิษไปจนถึงอาการกำเริบและสุดท้ายเสียชีวิต จำเป็นต้องใช้เวลาที่ยาวนานอย่างมาก นั่นหมายถึงอะไร รู้ไหม?""นั่นหมายถึงไส้ศึกได้เข้ามาที่แคว้นเกาอวิ๋นตั้งนานแล้ว แฝงตัวเข้ามาอย่างได้อย่างลึกมากๆ การแฝงตัวเข้ามาได้เป็นเวลานานขนาดนี้ หากไส้ศึกคนหนึ่งเอาแต่กบดานเงียบมาโดยตลอด ไม่มีแนวโน้มที่จะไต่เต้าขึ้นมา แบบนั้นไส้ศึกพวกนั้นก็คงไม่ใส่ไส้ศึกที่ดี และก็คงไม่ถูกใช้ให้ทำงานสำคัญ"มู่จิ่วซีค่อยๆ กล่าวออกมาใบหน้าแก่ชราของโจวเหยาก็ซีดขาวเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาเข้าใจว่ามู่จิ่วซีกำลังพูดอะไร"ข้าขอไม่พูดแล้วกันว่าข้าเจออะไรมาหรือข้ากำลังสงสัยอะไร กรมพระราชวังนครบาลจะต้อ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 182
"ได้" มู่จิ่วซีกล่าวรับคำ จากนั้นก็เห็นลู่เวยหย่าและป้าจ้าวเดินออกไปนางไม่ได้สนสีหน้าท่าทีเอาแต่ใจของมู่หยางชุน เพียงแต่สามวันหลังจากนี้ มู่หยางชุนที่คิดว่าตัวเองรอดแล้วต้องถูกคนจับไปที่ค่ายทหาร บอกว่าแม่ทัพมู่สั่งมาหากเขายังไม่ได้เรื่อง ไม่เอาถ่านอีกก็ไม่ต้องกลับบ้านและรองแม่ทัพก็จะบอกกับมู่หยางชุน ว่าแม่ทัพใหญ่มีคำสั่งมา ขอเพียงเขาไม่ตายก็จะต้องถูกฝึกฝนอย่างเหี้ยมโหดมู่จิ่วซีไม่เคยคิดถึงการลงโทษแบบนี้มาก่อน ต่อให้ร้องไห้ฟ้าถล่มแผ่นดินถลายก็ไม่มีประโยชน์ แต่ว่าสามปีหลังจากนี้ มู่หยางชุนก็จะกลายเป็นทหารที่แท้จริง ยิ่งเขาเติบโตขึ้น เขาก็จะยิ่งรู้สึกขอบคุณมู่จิ่วซีพี่สาวของเขาคนนี้ที่เข้มงวดกับเขานี่เป็นเรื่องหลังจากนี้ ยังไม่ต้องพูดถึงก่อนมู่จิ่วซีให้เหอเฟิงไปส่งลู่เวยหย่าและป้าจ้าวกลับจวนไปก่อน นางกับหลิวฮั่วก็ยืนตรงปากประตูกรมพระราชวังนครบาลมองดูรถม้าจากไป"คุณหนูใหญ่ หลังจากท่านไปแล้ว มีคนสามคนมาหาที่ห้องของคุณชายสาม โดยทั้งหมดเรียกให้คุณชายสามไปฝึกฝน แต่ป้าจ้าวกลับคุยกับคนหนึ่งในนั้น แล้วก็หยิบขนมให้กับคนๆ นั้นด้วยชิ้นหนึ่ง อีกทั้งยังบอกให้ดูแลคุณชายสาม คนๆ นั้นมีชื่อว่าเ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 183
หลายคนที่อยู่นอกห้องตกใจจนสะดุ้ง มู่จิ่วซีรีบเปิดประตูพุ่งเข้าไปพอนางเข้าไปก็เห็นชามใบหนึ่งแตกกระจายอยู่ตรงหน้าเตียงของโม่จุน เปียกกระจายไปเต็มพื้น"ท่านอ๋อง นั่นเป็นยาของท่านนะ!" อานเย่ผู้น่าสงสารก็เด้งตัวลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เอนกาย เขาตะลึงตกใจและมองไปยังนายท่านที่นอนอยู่บนเตียง ถึงอย่างไรนั่นก็เกิดหลังจากเสียงตะโกนดีใจด้านนอกเมื่อครู่เขายังดีๆ อยู่ แต่จู่ไม่รู้ทำไมเขาก็เอาชามยาตรงหัวเตียงเขวี้ยงแตกซะงั้น? ไม่ง่ายเลยกว่ายาที่ต้มเสร็จจะเย็นลงได้มู่จิ่วซีรีบพุ่งไปที่ข้างเตียง ก็เห็นว่าโม่จุนนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดขาว แต่สีหน้ากลับเคร่งขรึมดำทะมึน นี่เขากำลังโกรธ?ดวงตาสีดำสนิทอันคมกริบก็เหลือบมองมาที่นาง"ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้น?" มู่จิ่วซีรีบถามโม่หยวนชิงก็วิ่งเข้ามาและรีบกล่าว : "เสด็จพี่ห้า นี่ท่านจะโมโหงอแงเป็นเด็กไปแล้วไหม ถ้าไม่ชอบยาขม ก็อย่ามาเขวี้ยงแบบนี้สิ แพทย์หลวงอู๋คงร้องไห้แน่"สายตาของโม่จุนพริบตาก็หันไปมองโม่หยวนชิง ราวกับว่าอดไม่ได้จนอยากจะมองให้ทะลุเป็นรูสักสองสามรูบนตัวของเขา"ข้าเห็นเจ้าแล้วหงุดหงิด ไสหัวกลับจวนเจ้าไปซะ!" โม่จุนกล่าวอย่างโมโห
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
