ตอนที่ 14 พูดยังไม่ทันขาดคำก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

หยางไท่หมิงรอจนหลงจู๊เหวยฉินนำน้ำชาและของว่าง วางลงบนโต๊ะและกลับออกไปเสียก่อน จึงได้เริ่มสนทนากับซูอัน

โดยมีฟงเฉิงฮ่าวกับเยี่ยนหลิง นั่งฟังการสนทนาของทั้งสองคน

“รบกวนคุณชายพูดธุระของท่านมาเถิด ข้ากับพี่สาวยังมีงานที่ต้องทำอีกมาก”

หยางไท่หมิงมองซูอันนิ่ง ๆ อย่างชอบใจกับท่าทางของนาง จากนั้นจึงได้พูดเรื่องสำคัญกับนาง “ขออภัยที่ทำให้คุณหนูทั้งสองตกใจ ข้ามีนามว่าหยางไท่หมิง ส่วนสหายของข้าเขามีนามว่าฟงเฉิงฮ่าว บอกคุณหนูทั้งสองตามตรงว่า พวกข้าได้รับภารกิจจากราชสำนัก ติดตามสืบข่าวการหายตัวไปของช่างทอผ้าอย่างเงียบ ๆ”

“แล้วอย่างไรต่อหรือเจ้าคะ”

“สายของข้าส่งข่าวรายงานมาว่า สถานที่ที่ช่างทอผ้าหายไปมากที่สุดอยู่ที่เมืองผู่เถียน เมืองถู่หลานและเมืองผู่หยาง จนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าผู้อยู่เบื้องหลัง คือคนในแคว้นเป่ยชางหรือแคว้นใกล้เคียง” หยางไท่หมิงพูดโดยไม่หลบสายตาที่มองซูอันอยู่ตลอดเวลา

ฟงเฉิงฮ่าวมีช่องให้ได้เอ่ยพูดกับเขาบ้างแล้ว “ถูกต้องแล้วคุณหนูเล็ก ช่างทอผ้าที่หายตัวไปล้วนมีฝีมือดีทั้งสิ้น ที่สำคัญยังไม่มีใครรู้ว่าคนที่ทำเรื่องนี้ได้ประโยชน์อันใด”

เยี่ยนหลิงยิ่งตระหนกตกใจมากกว่าเดิม เมื่อนางคิดถึงช่างทอผ้าในหมู่บ้านซานอี๋ “อันเอ๋อร์ถ้ามีคนร้ายพวกนั้นจริง แล้วชาวบ้านที่ทำงานให้พวกเราจะเป็นอันตรายหรือไม่”

ซูอันยังไม่ปักใจเชื่อจนกว่านางจะมั่นใจ ว่าบุรุษสองคนตรงหน้าของนางเป็นคนของราชสำนักจริง ๆ จึงไม่ได้ตอบคำถามของเยี่ยนหลิง แต่กลับถามเอาความจริงจากหยางไท่หมิง “พวกท่านสองคนมีหลักฐานอันใดมายืนยัน ว่าเป็นคนจากราชสำนักเพื่อมาสืบคดีอย่างลับ ๆ แล้วเหตุใดไม่ไปปรึกษาหารือกับท่านเจ้าเมือง แต่กลับมาขอพบข้ากับพี่สาวเสียได้เล่า”

ช่างเป็นสตรีที่ฉลาดเฉลียวนัก ระวังตัวทุกย่างก้าว ไม่ยอมเชื่ออันใดง่าย ๆ

หยางไท่หมิงล้วงของบางอย่างออกมาจากหน้าอก เขายื่นไปตรงหน้าให้ซูอันได้ดูชัด ๆ ว่าตนกับสหายมิใช่พวกคนร้ายอย่างที่นางคิด ฟงเฉิงฮ่าวเห็นสหายแสดงความจริงใจเขาจึงทำตามด้วยอีกคน

กึก “สิ่งนี้คงพอจะช่วยยืนยันกับคุณหนูเล็กได้กระมัง ว่าข้ากับสหายมิได้โกหกแต่อย่างใด”

“แล้วจุดประสงค์ที่มาพบข้าในวันนี้ พวกท่านต้องการสิ่งใดกันแน่เจ้าคะ” ซูอันพอจะได้เรียนรู้เรื่องตราสัญลักษณ์ของขุนนางมาบ้างยามที่นางไปเยี่ยมคุณย่า และมักจะได้ฟังเรื่องราวที่เล่าต่อกันมา

เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้สีหน้าของหยางไท่หมิง เปลี่ยนเป็นจริงจังมากกว่าเดิม “พวกข้ามิได้ต้องการสิ่งใดจากคุณหนูเล็ก แต่พอได้เห็นสินค้าภายในร้านของท่านแล้ว จึงอยากเตือนให้ท่านระวังตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ดูแลช่างทอผ้าและช่างปักผ้าของท่านให้ดี หากคนร้ายที่ปะปนมาเป็นลูกค้าได้เห็นความงดงาม ที่อยู่บนผ้าไหมในร้านของท่านพวกมันไม่มีทางอยู่เฉยแน่”

ซูอันพอจะนึกสถานการณ์นี้ได้ ตั้งแต่ที่หยางไท่หมิงพูดถึงการหายตัวไปของช่างทอผ้าแล้ว “ขอบคุณคุณชายทั้งสองมากเจ้าค่ะ ที่ช่วยเตือนข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อเป็นการขอบคุณในความหวังดี ข้าจะนำผ้าปักมาให้พวกท่านได้เลือก คิดเสียว่าเป็นของที่ระลึกจากตระกูลจินก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นอันเอ๋อร์เจ้าพูดคุยกับคุณชายทั้งสองไปก่อนนะ ประเดี๋ยวพี่จะนำผ้าปักขึ้นมาให้เลือกเอง” เยี่ยนหลิงคิดว่าการขอบคุณ ด้วยการมอบเป็นผ้าปักของร้านให้ก็ดีไม่น้อย หากคุณชายสูงศักดิ์ทั้งสองคนนำไปใช้ คงมีบุรุษและสตรีในเมืองหลวงสนใจและอยากได้บ้างเป็นแน่

ฟงเฉิงฮ่าวได้โอกาสจึงออกตัวขอไปช่วยเยี่ยนหลิงถือผ้าปัก “อาหมิงเจ้าพูดคุยกับคุณหนูเล็กเรื่องคนร้ายต่อเถิด ข้าจะไปช่วยคุณหนูใหญ่ถือผ้าปักเอง”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณชายฟง ข้าถือขึ้นมาเองได้มิได้หนักอันใดเลย” เยี่ยนหลิงพยายามเอ่ยห้ามด้วยเกรงใจ เพราะถือว่าฟงเฉิงฮ่าวเป็นแขกของร้านตนเอง

มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกับสตรีที่ตนพึงใจ ไม่มีทางที่ฟงเฉิงฮ่าวจะปล่อยให้หลุดมือไปแน่ “คุณหนูใหญ่อย่าได้เกรงใจ ข้าอยากเลือกผ้าปักก่อนสหายน่ะ”

เยี่ยนหลิงไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร ได้แต่เดินนำฟงเฉิงฮ่าวลงไปยังชั้นล่าง เพื่อคัดเลือกผ้าปักที่เพิ่งนำมาจากจวน ซึ่งอยู่ในห้องเก็บของด้านหลังร้านค้า

ซูอันมิได้ตอบรับอันใด นางลอบสังเกตท่าทางของฟงเฉิงฮ่าว ที่แสดงออกกับพี่สาวของนางอยู่เงียบ ๆ ตั้งแต่ย้ายมาที่เมืองผู่เถียน ใช่ว่าพี่สาวของนางจะไม่เป็นที่สะดุดตาของบุรุษ แต่เป็นเพราะพี่สาวมักจะอยู่ในจวนเพื่อปักผ้ามากกว่า บุรุษในเมืองจึงไม่ค่อยมีโอกาสเข้ามาทำความรู้จัก

ขณะที่ซูอันต้อนรับแขกจากเมืองหลวงอยู่นั้น ทางด้านหมู่บ้านซานอี๋ กำลังเผชิญการมาเยือนของตระกูลกู้ ซึ่งพวกเขาหายไปนานหลายเดือนตั้งแต่ถูกซูอันสั่งสอน ครั้งนี้กู้ต้าหลางจึงกลับมาพร้อมบิดาและลูกน้องอีกยี่สิบคน เขาต้องการแก้แค้นและสั่งสอนคนในหมู่บ้านซานอี๋แห่งนี้ ที่เคยใช้สายตามองเขาถูกซูอันทำร้ายโดยไม่คิดช่วยเหลือ

เจียนฉางและจ้าวถางที่ใช้ต้นไม้สูง เป็นสถานที่ในการเฝ้าระวังคนแปลกหน้า เมื่อมองไปทางเข้าหมู่บ้านและเห็นกลุ่มคนจำนวนมาก โดยหนึ่งในนั้นที่คุ้นหน้าคุ้นตามากที่สุด ย่อมเป็นกู้ต้าหลางที่เคยสั่งให้คนทำร้ายพวกตน

“แย่แล้วจ้าวถาง! นั่นมันไอ้คนเห็นแก่ตัวตระกูลกู้มิใช่หรือ หายหัวไปนานจนข้าเกือบจะลืมไปแล้วเชียว”

จ้าวถางย่อมจำได้ดีเพราะยามนั้นเขาอ่อนแอกว่าใคร “เจียนฉางหรือว่าที่กู้ต้าหลางมาวันนี้ เพราะต้องการแก้แค้นอย่างที่เคยพูดข่มขู่เอาไว้!”

“ไม่ได้การแล้วพวกเราต้องแยกกันทำงาน จ้าวถางเจ้ารีบกลับไปรายงานคุณหนูเล็กให้เร็วที่สุด และพาพวกอวี้เหลียนมาช่วยชาวบ้าน ส่วนข้าจะไปบอกหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อประกาศเตือนชาวบ้านให้หาที่ซ่อนตัว หากพวกมันเริ่มลงมือข้าจะรับมือไปพลางก่อน”

“ได้! เจ้าระวังตัวด้วยข้าจะรีบไปรีบมา”

หลังจากแบ่งหน้าที่กันเสร็จ จ้าวถางแยกไปนำม้าที่ผูกไว้ข้างหมู่บ้าน ก่อนจะควบขี่มันมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองผู่เถียนอย่างรวดเร็ว ส่วนเจียนฉางเองรีบไปพบเลี่ยงหยาง เพื่อประกาศเรื่องที่กู้ต้าหลางกำลังพาลูกน้องเข้ามาในหมู่บ้าน โดยไม่ลืมบอกให้ชาวบ้านหาที่หลบซ่อนตัวให้ดี

เมื่อข่าวนี้กระจายกันไปปากต่อปาก เหล่าบุรุษในหมู่บ้าน จึงถืออาวุธที่หาได้ไว้ในมือ และให้คนในครอบครัวที่เป็นสตรี

รวมถึงเด็กกับคนชราหลบอยู่ในบ้าน ส่วนพวกเขามารวมกันกับหัวหน้าหมู่บ้าน ที่มีเจียนฉางยืนถือดาบอยู่ด้านหน้า

ด้วยระยะทางจากหมู่บ้านซานอี๋ถึงตัวเมืองผู่เถียน ใช้เวลาไม่นานกับการขี่ม้าของจ้าวถาง ไม่ถึงหนึ่งเค่อเขาก็มาถึงร้านผ้าไหม เนื่องจากเห็นว่ามีลูกค้าอยู่ภายในร้านจำนวนมาก จ้าวถางจึงเลือกที่จะใช้วรยุทธ์ กระโดดจากหลังม้าถีบตนเองขึ้นไปชั้นบน จนเกือบทำให้เว่ยโฉวและพวกอู๋ซวนเข้าใจผิด

ยู้ววว! พรึบ! ตุบ

“หยุดอยู่ตรงนั้น! เจ้าเป็นใครถึงได้ขึ้นมาบนนี้โดยไม่แจ้งกับหลงจู๊”

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้าหลีกไป!”

เว่ยโฉวที่วิ่งออกมาดักทางพร้อม ๆ กับอู๋ซวน เมื่อเห็นว่าเป็นจ้าวถางจึงรีบยกมือห้ามอู๋ซวนไว้ได้ทัน “พี่ชายนี่เป็นสหายของข้าเองท่านเก็บดาบเข้าที่เดิมเถิด”

จ้าวถางไม่สนใจว่าจะถูกผู้ใดชักดาบมาชี้หน้าของตน เขารีบถามถึงซูอันกับเว่ยโฉวด้วยความรีบร้อน “เว่ยโฉวคุณหนูเล็กอยู่ด้านในหรือไม่ ข้ามีเรื่องด่วนต้องรายงานให้คุณหนูทราบ”

“เกิดเรื่องที่หมู่บ้านงั้นรึ คุณหนูเล็กอยู่ด้านในห้องทำงาน เจ้ารีบเข้าไปรายงานเร็วเข้า” เว่ยโฉวไม่กล้ารั้งสหายไว้อีก

อู๋ซวนรวมถึงอู๋ซูและไห่หยวนมองตามหลังคนของซูอัน พวกเขาทั้งสามล้วนมีวรยุทธ์ที่เก่งกาจ แต่ไม่คิดว่าคนติดตามของคุณหนูตระกูลจิน ที่อ่อนวัยกว่าหลายปีกลับมีวรยุทธ์ใกล้เคียงพวกเขาได้

เว่ยโฉวพาจ้าวถางมาถึงห้องทำงานของซูอัน ทำเอาเป่าโยวกับจงชิ่งแปลกใจ ที่จ้าวถางปรากฏตัวที่นี่ แต่เว่ยโฉวรีบรายงานกับซูอันเสียก่อน “คุณหนูเล็กจ้าวถางมีเรื่องเร่งด่วนต้องการรายงานท่านขอรับ”

ขวับ! “ให้จ้าวถางเข้ามาเถิด รวมถึงพวกเจ้าด้วย” ซูอันที่นั่งมองบุรุษหน้าตาหล่อเหลาเลือกผ้าปัก เงยหน้าไปทางประตูพร้อมอนุญาต เมื่อได้ยินเสียงคนของนางเอ่ยรายงาน

แอ๊ด “คุณหนูเล็กเกิดเรื่องที่หมู่บ้านแล้วขอรับ!”

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นพูดมาเร็วเข้า” ซูอันแอบคิดให้เป็นเรื่องอื่นที่มิใช่การลักพาตัวช่างทอผ้า

จ้าวถางค้อมตัวเล็กน้อยก่อนจะบอกเล่าสิ่งที่ตนเห็น “เรียนคุณหนูเล็ก ข้ากับเจียนฉางสังเกตการณ์จากบนต้นไม้ใกล้หมู่บ้าน มองเห็นคุณชายกู้นำบ่าวไพร่มามากกว่ายี่สิบคน คาดว่าต้องการมาแก้แค้นเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อน เจียนฉางอาสาไปเตือนชาวบ้านและอยู่ปกป้องทุกคน ส่วนข้าเร่งขี่ม้ากลับมารายงานคุณหนูขอรับ”

สีหน้าของซูอันเปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินว่าใครที่กำลังพาคนมาทำร้ายชาวบ้าน ซึ่งยามนี้เป็นลูกจ้างของนาง ในเมื่อคำเตือนที่เคยบอกไว้ไม่เป็นผล เช่นนั้นนางควรลงมืออย่างจริงจัง จะได้ไม่มีครั้งต่อไปสำหรับตระกูลกู้อีก

เยี่ยนหลิงที่รู้ว่าน้องสาวจะทำอันใด ด้วยความเป็นห่วงนางไม่ยอมอยู่รอที่ร้านแน่ “อันเอ๋อร์พี่จะไปกับเจ้าด้วย อย่าบอกให้พี่รอเจ้าอยู่ที่ร้านเลยนะ”

ซูอันมองเห็นความห่วงใยจากดวงตาของพี่สาว คำพูดที่เตรียมไว้จึงต้องเปลี่ยนตาม “พี่หญิงท่านไปกับข้านั้นย่อมได้ แต่ท่านต้องอยู่กับเว่ยโฉวเท่านั้น อย่าเป็นห่วงข้าจนทำให้ตนเองเป็นที่สะดุดตาของพวกมัน ท่านทำได้หรือไม่เจ้าคะ”

“พี่ทำได้ ๆ”

ซูอันพยักหน้าให้พี่สาว แต่ขณะที่นางกำลังจะสั่งการกับคนของตน กลับมีเสียงที่เรียบนิ่งแต่มีพลังพูดกับนางเสียก่อน

“คุณหนูเล็กข้ากับอาฮ่าวขอติดตามท่านไปด้วยก็แล้วกัน เผื่อว่าคนกลุ่มนั้นจะมีเบาะแสเกี่ยวกับเรื่องที่ข้ากำลังทำอยู่ อีกอย่างมีกำลังจากพวกข้าสองคนไปเพิ่ม ย่อมรับมือได้ดีกว่าคนน้อยมิใช่หรือ” เพราะแอบเป็นห่วงเด็กดื้อที่เขาสนใจ จึงได้นำเรื่องงานเข้ามาเป็นข้ออ้าง เพื่อได้มีช่วงเวลาที่อยู่กับนางมากขึ้น

ฟงเฉิงฮ่าวเองก็สนับสนุนความคิดของสหายเช่นกัน “ใช่แล้วคุณหนูเล็ก อย่างน้อยข้ากับอาหมิงและคนติดตามก็มีวรยุทธ์พอตัวย่อมช่วยเหลือท่านได้อีกแรงนะ”

ซูอันไม่คิดปฏิเสธเพราะเป็นความจริง ที่คนของนางมีน้อยกว่ามาก แม้จะมีวรยุทธ์และอาวุธในมือ แต่ถ้าถูกคนจำนวนมากรุมทุบตี ก็ใช่ว่าจะไม่บาดเจ็บเสียเมื่อไหร่ “ขอบคุณพวกท่านทั้งสองมากรบกวนด้วยนะเจ้าคะ”

เพียงแค่ซูอันไม่คิดปฏิเสธหยางไท่หมิงถึงกับยกยิ้ม ที่เด็กดื้อของเขายังรู้จักถ่อมตนไม่อวดเก่งจนเกินไป “อู๋ซวน อู๋ซู พวกเจ้าไปนำม้ามาที่นี่ พวกเราจะขี่ม้าไปยังหมู่บ้านนั้นกับคุณหนูเล็ก ไม่อาจใช้รถม้าในสถานการณ์เช่นนี้ได้”

“รับทราบขอรับคุณชาย”

อู๋ซวนกับอู๋ซูและไห่หยวนเร่งกลับไปยังโรงเตี๊ยม เพื่อนำม้าที่ขี่มาจากเมืองหลวง รวมกับม้าของโรงเตี๊ยมที่มีไว้ให้ลูกค้าได้เช่า ทั้งสามคนช่วยกันนำม้ามาส่งให้เจ้านาย ที่ยืนรอพร้อมกับสตรีที่งดงามอีกสองคน ซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดและตื่นกลัวด้านหน้าร้านผ้า

เรื่องขี่ม้ามิใช่เรื่องยากที่คนอย่างซูอันจะทำไม่ได้ เมื่อขึ้นไปอยู่บนหลังม้าด้วยท่วงท่าสง่างาม จึงรับเยี่ยนหลิงขึ้นไปนั่งกับนาง โดยซูอันไม่ลืมบอกกับหลงจู๊เหวยฉิน ให้บอกอวี้เหลียนหากกลับมาแล้วไม่เจอนาง

ภายหลังสั่งการกับหลงจู๊เหวยฉินเสร็จสิ้น ขบวนม้าของคนทั้งสิบจึงเร่งออกจากเมืองไปด้วยความเร็ว ส่วนในใจก็ได้แต่ภาวนาไม่ให้มีคนถูกทำร้ายจนถึงชีวิตก็พอ แต่เพียงแค่ทำร้ายชาวบ้านจนได้รับบาดเจ็บ ใช่ว่าซูอันจะปล่อยให้ตระกูลกู้ได้เชิดหน้าชูคอ ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกเสียเมื่อไหร่กัน