ตอนที่ 10 เปิดกิจการ “ร้านหงส์ทอเมฆา”

ตั้งแต่เริ่มฝึกฝนการต่อสู้จากการสั่งสอนของซูอัน หน่วยคุ้มกันรุ่นที่หนึ่งทั้งสิบคนล้วนมีความมุ่งมั่น เพื่อให้ตนเองกลายเป็นผู้พิทักษ์ของตระกูลจิน ที่มีทั้งความแข็งแกร่งด้านร่างกาย รวมไปถึงการต่อสู้ที่ใช้มือเปล่าหรือใช้อาวุธ และทุกเช้ามักจะมีซูอันมาร่วมฝึกด้วยเสมอ

หลังจากการฝึกร่างกายของตน ซูอันจะกลับมาพูดคุยกับบิดามารดาและพี่สาว เกี่ยวกับลายปักที่ครอบครัวของนาง ได้เริ่มลงมือปักลวดลายดอกไม้ต่าง ๆ เพื่อเพิ่มคุณค่าให้กับผ้าไหมแต่ละผืน แต่ยังคงเป็นซูอันที่มีตัวอย่างของลายปัก ซึ่งมีความแตกต่างมาให้ครอบครัวได้ทำ ทั้งพัดที่สตรีชอบถือติดตัวหรือจะเป็นผ้าเช็ดหน้า ถุงใส่เครื่องหอม ฉากกั้นขนาดกลางไปถึงขนาดใหญ่

ไม่เพียงแค่คนในครอบครัวของซูอันที่ทำงานปักผ้า ลูกจ้างของนางจากหมู่บ้านซานอี๋ทั้งสี่คน ก็ได้มาเรียนรู้และปักตามลายที่ซูอันกำหนด ด้านผ้าไหมที่นางสั่งกับชาวบ้านไว้ จะมีหัวหน้าหมู่บ้านอย่างเลี่ยงหยาง นำใส่หีบอย่างดีมาส่งให้นางถึงจวนเมื่อครบหนึ่งเดือน

ยิ่งใกล้ถึงวันเปิดร้านผ้าของครอบครัว งานปักผ้าและตัดเย็บเป็นชิ้น ๆ ยิ่งต้องระมัดระวังอย่างมาก ซูอันสังเกตเห็นว่าชุดที่นางกับทุกคนใส่ประจำนั้น สีของมันดูจะซีดจางมองแล้วไม่สบายตา จึงบังเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันที

ก่อนถึงวันเปิดร้านผ้าไหมสิบห้าวัน ซูอันเดินไปยังเรือนเล็กที่ใช้เก็บผ้าไหมจากหมู่บ้านซานอี๋ จากนั้นได้ปรึกษากับจี้หยกวิเศษของนางทันที “จีจี้ ข้ารู้สึกว่าผ้าไหมที่นำมาตัดเย็บเป็นเสื้อผ้า พอนานไปสีก็เริ่มซีดจาง ยามต้องแสงแดดก็ดูหม่นหมอง สีสันไม่สดใสอย่างที่ซื้อไปในครั้งแรก เจ้าพอจะมีวิธีทำให้ผ้าไหมของชาวบ้าน รวมถึงในโรงทอแห่งนี้มีความคงทน ไม่ซีดจางง่ายหลังจากใช้งานไปนาน ๆ หรือไม่”

[มีแน่นอนเจ้าค่ะนายหญิง เรื่องนี้สำหรับจีจี้แล้วก็แค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านั้น ท่านอย่าลืมว่าโรงทอผ้าของท่าน ก่อนจะเริ่มขั้นตอนการทอ เส้นไหมทุกเส้นล้วนต้องผ่านการย้อมน้ำยา ที่ช่วยให้สีของผ้าคงทนไปหลายปี ฉะนั้นนายหญิงเลิกกังวลเถิดเจ้าค่ะ]

“ดีมากจีจี้ เช่นนั้นเอาผ้าทั้งหมดนี้แช่น้ำยา ทำตามขั้นตอนที่เจ้าพูดมาให้ข้าด้วยก็แล้วกัน อีกสิบห้าก็ถึงวันเปิดร้านผ้าไหมแล้ว ข้าจำเป็นต้องนำไปจัดวางที่ร้านบางส่วน” ซูอันสั่งงานจี้หยกของนาง เนื่องจากก่อนการเปิดร้านผ้า นางต้องมีตัวอย่างผ้าไหมไปวางให้ลูกค้าได้เลือกซื้อ

[ได้สิเจ้าคะ เมื่อจัดการเรียบร้อยข้าจะรายงานท่านทันทีเจ้าค่ะ]

“ขอบใจมากจีจี้ ประเดี๋ยวข้าไปดูท่านแม่กับพี่หญิงก่อน ไม่รู้ว่างานปักที่เตรียมเปิดตัวในร้านจะพร้อมหรือยัง อ้อ เจ้าช่วยเพิ่มผ้าไหมอีกสีละยี่สิบพับ เผื่อลูกค้าให้ความสนใจจะได้ขายให้ลูกค้าได้ทันที”

[รับทราบเจ้าค่ะนายหญิง]

เมื่อคลี่คลายความกังวลเรื่องสีของผ้าได้แล้ว ซูอันจึงกลับไปหามารดาและเยี่ยนหลิงยังห้องของเรือนข้าง ที่มีอุปกรณ์ปักผ้าวางเรียงรายอยู่หลายตัว และบนอุปกรณ์เหล่านั้นมีผ้าที่ขึงอยู่พร้อมลวดลายที่ปักลงไป ด้วยฝีมืออันประณีตของสตรีทั้งหกในห้องนี้

“ท่านแม่ พี่หญิง”

จือเหมยหยุดมือที่กำลังปักผ้าทันที เมื่อได้ยินเสียงของบุตรสาวคนเล็กเรียกตนเอง “ว่าอย่างไรเล่าอันเอ๋อร์ แม่คิดว่าเจ้าตามบิดาไปดูร้านค้าเสียอีก”

“นั่นสิอันเอ๋อร์หรือว่าที่มาพบท่านแม่กับพี่ มีเรื่องอันใดเกี่ยวกับการเปิดร้านผ้าไหมหรือไม่เล่า” เยี่ยนหลิงถามน้องสาวด้วยเกรงว่าจะเกิดปัญหาก่อนเปิดร้าน

ซูอันเห็นทั้งสองขมวดคิ้วด้วยกลัวจะเกิดปัญหา พานทำให้ลูกจ้างที่เหลือหยุดงานในมือไปด้วย นางจึงต้องรีบอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ “หืม พวกท่านคิดอันใดกันเจ้าคะ ทุกอย่างเกี่ยวกับการเปิดร้านผ้าไหมเป็นไปด้วยดี ไม่มีปัญหาแต่อย่างใดเจ้าค่ะ ที่ข้ามาพบท่านแม่กับพี่หญิงที่นี่ เพราะอยากมาดูให้แน่ใจเท่านั้นเอง ว่าผ้าปักลวดลายต่าง ๆ พร้อมนำไปวางขายแล้วหรือไม่ มีข้าอยู่ทั้งคนกิจการของเราจะเกิดปัญหาได้อย่างไรเจ้าคะ”

“อันเอ๋อร์ถ้าพวกตระกูลหลิวรู้เข้า จะมาหาเรื่องพวกเราหรือไม่”

ซูอันได้ยินคำถามที่เยี่ยนหลิงกังวล ดวงตาของนางพลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมา “หึ พี่หญิงท่านทำงานที่ชอบให้สบายใจเถิด หากคนตระกูลหลิวยังอยากมีชีวิตที่สงบสุข พวกเขาควรคิดไตร่ตรองให้ดี ก่อนจะเดินเข้ามาหาเรื่องกับครอบครัวพวกเราเจ้าค่ะ ถ้าคำเตือนของข้ามันดูไม่น่ากลัวละก็ ถึงยามนั้นค่อยเชือดไก่ให้ลิงดูก็ยังไม่สายนะเจ้าคะ”

จือเหมยเองก็ใช่ว่าจะไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ในเมื่อปัญหายังมาไม่ถึง นางจึงทำตามที่บุตรสาวคนเล็กบอกเสมอ “หลิงเอ๋อร์เชื่อใจน้องของเจ้าเถิด เจ้าก็รู้ดีว่าคนตระกูลหลิวขี้ขลาดเพียงใด หากกล้ามาหาเรื่องพวกเรา ชื่อเสียงที่พยายามรักษามาหลายปี คงไม่มีเหลืออีกต่อไปแล้วล่ะ”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ว่าแต่อันเอ๋อร์หน่วยคุ้มกันของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พี่เห็นพวกเขาฝึกฝนอย่างหนัก ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่จวนของพวกเรา ฝีมือการต่อสู้พัฒนาไปถึงไหนกันบ้างแล้ว” เยี่ยนหลิงเปลี่ยนเรื่องพูดคุยไปเป็นเรื่องหน่วยคุ้มกันแทน

เมื่อพี่สาวถามถึงเรื่องนี้ สีหน้าของซูอันจึงกลับมาเป็นปกติ “ทั้งสิบคนนี้มีความมุ่งมั่นและความพยายามอย่างมาก ที่จะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งเพื่อปกป้องตระกูลจินของเรา หากต้องเดินทางไปต่างเมือง พวกเขาสามารถจัดการคนที่ไม่หวังดีได้ทันทีเจ้าค่ะ”

เยี่ยนหลิงยิ่งชื่นชมน้องสาวคนนี้มากกว่าเดิม เพราะซูอันมีความกล้ามากกว่าตนเสมอ “พี่รู้อยู่แล้วว่าอันเอ๋อร์ต้องทำสำเร็จ”

หลิงเจินลูกจ้างปักผ้าผู้เป็นมารดาของหยิ่งเจา ยิ่งรู้สึกขอบคุณซูอัน ที่รับบุตรชายของนางเข้ามาฝึกเป็นหน่วยคุ้มกัน แม้จะไม่ค่อยได้พบหน้าเท่าใดนัก “ป้าขอบคุณคุณหนูเล็กมากนะเจ้าคะ ที่รับหยิ่งเจาเข้ามาทำงานกับท่าน ที่ผ่านมาเขาพยายามเรียนรู้ด้วยตนเอง แต่เพราะต้องช่วยครอบครัวทำงาน จึงไม่ค่อยมีเวลากับการฝึกต่อสู้นักเจ้าค่ะ”

“ท่านป้าอย่าได้พูดเช่นนั้นเลย พวกเราทั้งสองฝ่ายต่างได้รับผลประโยชน์ เมื่อทุกคนทำงานได้ดีข้าย่อมดูแลพวกเขาอย่างดี ต่อไปหน่วยคุ้มกันทุกคนจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ไม่มีใครทำอันตรายทุกคนได้หากไม่ใช้วิธีลอบกัดนะ” ซูอันแทบจะทนไม่ไหวกับการได้ออกเดินทาง เพื่อไปทำการค้าตามเมืองต่าง ๆ

จือเหมยเห็นว่าบุตรสาวมีความมั่นใจนางย่อมไม่เอ่ยขัด เพราะซูอันได้ลงมือทำให้เห็นด้วยตนเอง “ถึงจะเก่งแค่ไหนก็อย่าได้ประมาท ผู้คนมากมายเราไม่อาจรู้ถึงความคิดพวกเขาได้ทั้งหมด”

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างไม่มีปัญหาซูอันจึงขอตัวกับมารดา เพื่อกลับไปเตรียมผ้ารายการอื่น ๆ ให้พร้อมสำหรับวางขาย “ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ เช่นนั้นข้าขอไปดูผ้าอย่างอื่น ๆ ก่อนนะเจ้าคะ”

“เจ้าไปจัดการในส่วนของตนเองเถิดลูกแม่”

ซูอันจัดการเตรียมสินค้าของครอบครัวเป็นอย่างดี ทุกอย่างเสร็จทันก่อนถึงวันเปิดร้านเพียงห้าวันเท่านั้น ด้านหน่วยคุ้มกันทั้งสิบคนก็พร้อมเริ่มงานแล้ว ก่อนการเปิดร้านหนึ่งวันซูอันจึงเรียกลูกจ้าง ที่จะมาทำงานประจำที่ร้านมาพบ เพื่อช่วยกันจัดวางผ้าไหมแบบทั่วไป และผ้าไหมที่มีลายปักที่งดงามด้วยเส้นไหมอันแวววาว

ส่วนของใช้กระจุกกระจิกซูอันแยกไว้อีกด้านหนึ่ง นางไม่ต้องการให้ลูกค้ามายืนล้อมเพียงจุดเดียว เนื่องจากจะทำให้การดูแลของลูกจ้าง เกิดความลำบากและตอบคำถามได้ไม่ทั่วถึง

ในเช้าวันเปิดร้าน “หงส์ทอเมฆา” เสียงประทัดที่ดังไปทั่วท้องถนน รวมถึงเสียงของลูกจ้างทั้งห้าคน ที่คอยเชิญชวนผู้คนที่เดินผ่านไปมา ให้แวะเข้ามาชมผ้าไหมของร้าน มีผู้คนไม่น้อยที่หยุดมองป้ายร้าน ที่เขียนด้วยตัวอักษรสีทองบนพื้นไม้สีเข้ม สื่อถึงความเรียบง่ายแต่สง่างาม

ซูอันและคนในครอบครัวต่างใส่ชุดผ้าปักลวดลายเฉพาะ เดินออกมาต้อนรับลูกค้าและเข้าไปพูดคุยให้คำแนะนำด้วยรอยยิ้ม

วั่นจิ่นต้านเป็นเจ้าของร้านผ้าขนาดใหญ่ในเมืองเส้ากวน ซึ่งเป็นเมืองใกล้ชายแดนแคว้นเป่ยชางแห่งนี้ วั่นจิ่นต้านมักจะออกเดินทางเพื่อค้นหาผ้าไหมที่มีความงดงาม บางครั้งเขาพบเจอผ้าไหมคุณภาพดี จึงส่งให้บุตรสาวผู้เป็นพระชายาของคังอ๋อง นำเข้าไปถวายแก่ฮองเฮาอยู่บ่อยครั้ง

ครั้งนี้วั่นจิ่นต้านได้แวะพักที่เมืองผู่เถียน ก่อนจะออกเดินทางไปแดนเหนือ ในการตามหาผ้าขนสัตว์กลับมา และวันนี้เขาเห็นว่ามีร้านขายผ้าไหมเปิดใหม่จึงแวะเข้ามาดู ไม่ได้คาดหวังกับความงดงามของผ้าสักนิด แต่พอได้เห็นผ้าไหมของร้านใกล้ ๆ ก็ไม่อาจวางมันลงได้

วั่นจิ่นต้านเดินเข้าไปหยิบผ้าปักฝืนหนึ่งขึ้นมา เพื่อมองดูลวดลายที่เขายังไม่เคยพบเห็น อีกทั้งฝีมือการปักยังงดงามทั้งด้านนอกและด้านใน “ข้าเคยเห็นผ้าไหมและผ้าปักมามากมาย แต่ผ้าในร้านของข้ายังไม่อาจเทียบได้กับร้านแห่งนี้ ลู่อี้เจ้าว่าหากข้าซื้อกลับไป และให้พระชายานำไปถวายฮองเฮา พระชายาจะได้ความดีความชอบอีกครั้งหรือไม่”

ลู่อี้บ่าวคนสนิทมองผ้าปักในมือของเจ้านาย ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันงดงามจนละสายตาไม่ได้ “นายท่านขอรับ ผ้าปักของร้านนี้ดูแล้วคล้ายกับว่ามีชีวิต หากพระชายานำไปถวายฮองเอา ย่อมได้รับคำชื่นชมมาถึงตระกูลวั่นของนายท่านอย่างแน่นอนขอรับ”

ซูอันที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้ยินคำชมจากพ่อค้าคนนี้ นางจึงเดินเข้าทักทายและสอบถามความสนใจทันที “ไม่ทราบว่าท่านลุงสนใจผ้าไหมแบบใดของร้านข้าเจ้าคะ ภายในร้านมีผ้าไหมสีพื้นฐานทั่วไป ที่ชาวบ้านสามารถนำไปตัดเสื้อผ้าได้ หรือจะเป็นผ้าไหมที่สีของมันจะไม่ซีดจางง่าย แม้จะผ่านการซักทำความสะอาดหลายครั้งก็ตาม รวมถึงผ้าปักลวดลายต่าง ๆ สำหรับชนชั้นสูงระดับขุนนาง จนถึงเชื้อพระวงศ์ที่เหมาะกับผ้าเนื้อดีของร้านข้า ล้วนมีให้เลือกเจ้าค่ะ”

ยิ่งได้ยินสิ่งที่ซูอันอธิบายออกมา วั่นจิ่นต้านยิ่งต้องการซื้อผ้าของนาง “เจ้าพูดจริงรึ! เอ่อ ว่าแต่เจ้าเป็นใครหรือ ถึงได้รู้รายละเอียดเกี่ยวกับผ้าพวกนี้มากนัก”

ซูอันรีบแนะนำตัวกับอีกฝ่าย นางไม่อาจปล่อยลูกค้ากระเป๋าหนัก หลุดมือไปได้ตั้งแต่วันแรกเป็นแน่ “อ้อ ข้าขอแนะนำตัวเองกับท่านลุงสักหน่อย ข้าชื่อว่าจินซูอันเป็นบุตรสาวคนเล็กของเถ้าแก่ร้านผ้าแห่งนี้ ผ้าปักที่ท่านลุงถืออยู่ในมือนั้นมีข้าเป็นคนคิดค้นลวดลาย ก่อนจะมอบให้ช่างปักของร้าน รวมถึงมารดาและพี่สาวของข้าเป็นคนปักเจ้าค่ะ”

วั่นจิ่นต้านสังเกตซูอันอยู่เงียบ ๆ เขาไม่คิดว่าหญิงสาวที่ยังไม่ปักปิ่นคนนี้ ช่างมีความคิดที่ไม่เหมือนใคร และยังฉลาดหลักแหลมในการคิดลวดลายบนผ้าปัก ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ปล่อยโอกาส ที่จะผูกมิตรกับซูอันเพื่อทำการค้าอยู่แล้ว “โอ้ ที่แท้ก็คือคุณหนูเล็กนี่เอง ข้าชื่นชอบผ้าปักของร้านเจ้ามากจริง ๆ ถ้าหากว่าพวกเราจะ...”

มีหรือที่ซูอันจะปฏิเสธ เมื่อได้เข้าใจคำพูดที่วั่นจิ่นต้านกำลังพูดออกมา “เช่นนั้นเชิญท่านลุงที่ห้องรับรองด้านบนดีกว่าเจ้าค่ะ พวกเราจะได้พูดคุยเป็นการส่วนตัว และดูผ้าไหมลวดลายอื่น ๆ ประกอบการตัดสินของท่านดีกว่าเจ้าค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ คุณหนูเล็กเจ้าช่างฉลาดจริง ๆ เชิญคุณท่านนำทางเถิด” วั่นจิ่นต้านหัวเราะชอบใจที่ได้พบเจอแม่ค้าที่ฉลาดทันคนเช่นซูอัน

ซูอันเดินนำลูกค้ากระเป๋าหนักไปยังห้องรับรอง เพื่อเจรจาเกี่ยวกับการค้าของทั้งสองฝ่าย ซึ่งเรื่องนี้คนในครอบครัวลงความเห็นแล้วว่า จะมอบหมายให้เป็นหน้าที่ของซูอัน เนื่องจากนางสามารถพูดจาโน้มน้าวผู้คนได้เก่งกาจ

เพียงแค่วันแรกของการเปิดร้าน “หงส์ทอเมฆา” ก็เป็นที่กล่าวถึงไปทั่วทั้งเมืองผู่เถียน ลูกค้าต่างประทับใจในผ้าไหมที่เรียบลื่น แม้กระทั่งผ้าปักลวดลายงดงามที่มีราคาถูกไปจนถึงราคาแพง ยังเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าสตรีทั้งหลาย ยามนี้รอเพียงเจรจาซื้อขายกับวั่นจิ่นต้านเท่านั้น ที่จะช่วยให้ชื่อเสียงของร้านหงส์ทอเมฆามีผู้คนรู้จักมากยิ่งขึ้น และนั่นยิ่งทำให้มีใบสั่งซื้อจากทั่วสารทิศมายังร้านของครอบครัวมากขึ้นเช่นกัน