ตอนที่ 9 จินซูอันฝึกฝนหน่วยคุ้มกันรุ่นที่หนึ่ง

ภายหลังที่หัวหน้าหมู่บ้านกลับไปแล้ว ก็ถึงเวลาที่ซูอันจะได้พูดคุยและทำความเข้าใจกับว่าที่หน่วยคุ้มกัน ซึ่งพวกเขาจะต้องพักอยู่ที่จวนแห่งนี้ เพื่อรับการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง จนกว่าจะผ่านหลักสูตรการฝึกที่นางกำหนดไว้

ซูอันหันมาทางบุรุษทั้งสิบคนที่ยืนรออยู่เงียบ ๆ อย่างรู้มารยาท “เอาล่ะพี่ชายทั้งหลายถึงเวลาของพวกท่านแล้ว ตามข้าไปด้านหลังของจวน เนื่องจากสถานที่แห่งนั้นคือการเริ่มต้นเพื่อฝึกฝนร่างกาย ในการเป็นหน่วยคุ้มกันรุ่นที่หนึ่งของตระกูลจิน”

“ขอรับคุณหนูเล็ก”

ซูอันพาลูกน้องมือใหม่ไปยังด้านหลังจวน เพื่อพูดคุยทำความเข้าใจการทำหน้าที่ และค่าจ้างที่คนทั้งสิบจะได้รับ เมื่อเดินเข้ามาถึงด้านหลังจวนสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ทำเอากลุ่มของอวี้เหลียนต้องหยุดชะงัก อ้าปากค้างกับสิ่งที่เรียกว่าสนามฝึก

“อะ อะ อวี้เหลียนเจ้าว่าพวกเรากำลังฝันอยู่หรือไม่ นี่ใช่ลานฝึกต่อสู้ที่คุณหนูเล็กพูดถึงงั้นรึ!” หยิ่งเจาเคยทำงานเป็นคนส่งผักมาก่อน เขาเคยเห็นในจวนของบุตรหลานคหบดี มักจะมีลานฝึกวิชาต่อสู้มาบ้าง

อึก “ข้าเองก็ตอบเจ้าไม่ได้เช่นกันหยิ่งเจา บางอย่างข้าไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ” อวี้เหลียนตอบสหายอย่างตรงไปตรงมา

คนอื่น ๆ ที่เหลือยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขาไม่เคยรู้จักด้วยซ้ำ ว่าการจะฝึกวิชาต่อสู้ต้องมีอุปกรณ์มากมายเช่นนี้ แม้มีคำถามและอยากรู้เพียงใด ย่อมต้องรอให้ซูอันเป็นคนอธิบายเท่านั้น

ขณะที่ทุกคนกำลังมองไปรอบ ๆ ลานฝึกฝน ซูอันหันมามองพวกเขาทั้งสิบคน เพื่อทำความเข้าใจก่อนลงชื่อในสัญญา “เอาล่ะ พวกท่านจงฟังที่ข้าจะพูดให้ดี หลายวันก่อนทุกคนรับรู้เพียงว่า ข้าต้องการรับสมัครหน่วยคุ้มกัน เพื่อทำหน้าที่ปกป้องผ้าไหมให้ปลอดภัย เมื่อต้องนำไปส่งให้กับคู่ค้ายังต่างเมืองในอนาคต แต่อย่าลืมว่างานคุ้มกันเป็นงานที่เสี่ยง หากพบเจอพวกโจรหรือคนชั่วในคราบพ่อค้า เท่ากับว่าชีวิตของพวกท่าน อาจรักษาไว้ได้หรือตายระหว่างทำหน้าที่ได้ทุกเวลา ข้าจะถามพวกท่านเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าขี้ขลาดจงหันหลังเดินกลับบ้านไปเสีย เพราะงานของข้าต้องการผู้กล้าที่จิตใจเข้มแข็ง มีเป้าหมายในการทำภารกิจให้สำเร็จเท่านั้น”

อวี้เหลียนและสหายที่มาด้วยกันวันนี้ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่างานเช่นนี้ย่อมเสี่ยงอันตราย แต่แล้วอย่างไร หากพวกเขาทุกคน

สามารถฝึกฝนวิชาต่อสู้ให้เก่งกาจ และขยันฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอย่อมสามารถทำภารกิจได้สำเร็จ

“คุณหนูเล็กข้าอวี้เหลียนยินดีทำงานเป็นหน่วยคุ้มกัน เป็นตายจะไม่มีวันทรยศหักหลัง ขอเพียงครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้นขอรับ”

หยิ่งเจาและคนที่ยืนรวมกลุ่มอยู่ด้วยกัน พวกเขาย่อมไม่อยากเป็นบุรุษขี้ขลาดเช่นกัน “พวกข้าทุกคนยินดีทำงานกับคุณหนูเล็ก เป็นตายจะไม่มีวันทรยศหักหลัง และจะทำภารกิจของคุณหนูให้สำเร็จขอรับ!!”

ซูอันได้ยินและได้เห็นท่าทางที่มุ่งมั่น ไม่เกรงกลัวความตายของลูกน้องกลุ่มแรก ก็พยักหน้าด้วยความพอใจ “ดี! เช่นนั้นหลังจากพวกเจ้าลงชื่อในหนังสือสัญญาแล้ว ย่อมเป็นคนของตระกูลจินและต้องพักอยู่ที่จวนแห่งนี้ของข้า เพื่อรับการฝึกฝนที่จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้

ในทุกวันพวกเจ้าต้องตื่นตั้งแต่ยามเหม่า เตรียมตัวให้พร้อมกับการฝึกที่หนักหน่วง อุปกรณ์ในลานฝึกแห่งนี้ คือสิ่งที่จะช่วยให้ร่างกายของพวกเจ้าแข็งแกร่งขึ้น วิชาการต่อสู้ข้าจะทำเป็นตัวอย่างและร่วมฝึกฝนกับพวกเจ้าทุกวัน จนกว่าพวกเจ้าจะผ่านการประเมินจากข้า

ทั้งพวกเจ้าและข้ามีเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น เพื่อทำให้ตนเองแข็งแกร่ง เมื่อครบสามเดือนข้าจะเริ่มทำการค้าที่เมืองผู่เถียน หลังจากนั้นค่อยขยายไปยังเมืองใกล้ ๆ ข้ามีเพียงข้อแม้เดียวสำหรับพวกเจ้า นั่นก็คือต้องแข็งแกร่ง เด็ดขาด สำหรับศัตรูอย่าได้ใจอ่อน ต้องโหดเหี้ยมอำมหิตเท่านั้น เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่!”

“พวกข้าจะจดจำคำสอนของคุณหนูเล็กให้ขึ้นใจขอรับ!”

“เมื่อครบสามเดือนพวกข้าทุกคนจะแข็งแกร่งให้ได้ เพื่อสนับสนุนงานของคุณหนูเล็กขอรับ!”

“ส่วนค่าจ้างที่พวกเจ้าจะได้รับคือสิบตำลึงเงินทุกเดือน เรื่องชุดที่ต้องใส่ให้เหมือนกัน รวมถึงอาหารการกินของพวกเจ้า

ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบให้เอง ระหว่างที่ข้ามองหาแม่ครัวและสาวใช้ พวกเจ้าช่วยจัดการไปก่อนข้าจะหาคนมาให้โดยเร็ว” ซูอันมัวแต่คิดเรื่องกำลังคนและการฝึกจึงลืมไปว่า นางซื้อจวนหลังขนาดกลางค่อนไปทางใหญ่ และยังไม่มีแม้แต่พ่อบ้านหรือสาวใช้ในเรือน

เหนียนจื่อยกมือตอบเรื่องนี้กับซูอัน “คุณหนูเล็กคัดเลือกคนที่ไว้ใจได้เข้ามาทำงานเพิ่มเถิด ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องทำอาหารเลยขอรับ พวกข้าทุกคนล้วนทำอาหารเป็นตั้งแต่เด็กแล้วขอรับ”

“อืม เช่นนั้นวันนี้พวกเจ้าทำความสะอาดเรือนพัก ซึ่งเป็นเรือนของบ่าวไพร่เพื่อเป็นที่พักของพวกเจ้า และส่งตัวแทนออกมาหนึ่งคนในการดูแลเรื่องเงินค่าอาหาร อย่าได้ประหยัดจนกินไม่อิ่ม แต่ก็อย่าใช้จนเกินเลยขอบเขตที่ควรจะเป็นก็พอ” ซูอันไม่พูดเปล่าแต่ทั้งน้ำเสียง และสายตาที่แข็งกร้าวของนางที่แสดงออกมา ทำให้กลุ่มคนตรงหน้ารู้สึกว่าน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย

หยิ่งเจาหันไปสะกิดอวี้เหลียน เพื่อให้เขาเป็นตัวแทนดูแลเรื่องนี้ พร้อมทั้งบอกกับซูอันเสร็จสรรพ “คุณหนูเล็กขอรับเรื่องเงินค่าอาหารของพวกข้า มอบให้อวี้เหลียนช่วยจัดการดูแลเถิด เพราะอวี้เหลียนละเอียดรอบคอบกว่าพวกข้ามากขอรับ”

“เช่นนั้นต่อจากนี้รบกวนเจ้าด้วยนะอวี้เหลียน หากขาดเหลือสิ่งใดให้ไปบอกข้าได้ทุกเมื่อ ในถุงเงินใบนี้มีอยู่สิบตำลึงเงิน พวกเจ้าแบ่งหน้าที่การทำอาหารให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เมื่อพวกเจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าอธิบายทุกอย่างแล้ว ก็มาลงชื่อในสัญญาและแยกย้ายทำหน้าที่ของตนเถิด” ซูอันลอบสังเกตคนทั้งสิบ ไม่มีใครหลบสายตาของนางยามที่ต้องพูด หรือตอบสิ่งที่นางถาม ดังนั้นซูอันจึงวางใจในส่วนนี้ไปได้เปลาะหนึ่ง

“ขอบคุณคุณหนูเล็กที่ให้โอกาสพวกข้าขอรับ!!”

เมื่อทั้งสิบคนประทับลายนิ้วมือบนสัญญา นั่นถือว่าพวกเขาคือคนของตระกูลจิน แรงกายแรงใจต่อจากนี้ย่อมอุทิศให้ตระกูลจินเท่านั้น ซูอันอนุญาตให้พวกเขาได้พักผ่อนเสียก่อน พอถึงยามเหม่าของวันพรุ่งนี้ การฝึกฝนที่หนักหน่วงไม่ต่างกับทหาร จะเริ่มต้นขึ้นภายใต้การควบคุมดูแลของนาง และพวกเขาต่างทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

ในยามเหม่าของวันต่อมาบริเวณลานฝึกซ้อมหลังจวน หน่วยคุ้มกันรุ่นแรกของซูอันยืนเรียงแถวอย่างมีระเบียบ เพื่อรับการฝึกฝนจากเจ้านายที่ยังไม่ปักปิ่นอย่างซูอัน

พอมาถึงลานฝึกฝน ซูอันพูดถึงความสำคัญของการฝึก “จำไว้ให้ดี! การปกป้องชีวิตข้า ปกป้องสินค้าคือสิ่งสำคัญที่สุด

แต่การปกป้องชีวิตของตัวพวกเจ้าเองก็สำคัญไม่แพ้กัน พวกเจ้าไม่ใช่แค่โล่ที่ไม่มีชีวิต แต่พวกเจ้าคือดาบที่พร้อมฟาดฟันศัตรูกลับไปทุกเมื่อ”

“รับทราบขอรับคุณหนูเล็ก!!”

พอเห็นความพร้อมของคนทั้งสิบ ซูอันจึงเริ่มการฝึกฝนขึ้นทันที ขั้นแรกการฝึกร่างกายให้แข็งแกร่ง ช่วงเช้าตรู่จะเริ่มด้วยการฝึกความอดทนพื้นฐาน ทุกคนต้องวิ่งรอบลานฝึกนับสิบรอบ พร้อมแบกถุงทรายหนักบนหลัง เสียงลมหายใจถี่กระชั้นของพวกเขาเริ่มดังขึ้น ขณะเหงื่อเม็ดโตหยดลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง

ซูอันซึ่งสวมชุดสีดำเรียบง่ายก็ฝึกเช่นเดียวกัน เนื่องจากร่างกายนี้ยังไม่เคยรับการฝึกหนัก นางจำเป็นต้องเริ่มอย่างช้า ๆ แม้จะเหน็ดเหนื่อยก็ไม่ปริปากบ่น จนกระทั่งวิ่งรอบลานฝึกครบสิบรอบ ซูอันได้ใช้อุปกรณ์เพื่อสร้างกล้ามเนื้อให้ทุกคนดู

“หากพวกเจ้าไม่สามารถทำให้ร่างกายแข็งแกร่ง จนผ่านการยกลูกเหล็กที่หนักที่สุดนี้ได้ นั่นก็หมายความว่าพวกเจ้าก็ไม่สามารถปกป้องข้าได้” ซูอันชี้ให้ทุกคนได้เห็นถึงลูกเหล็กที่มีน้ำหนักหลายสิบจิน

“แน่นอนว่าพวกเจ้าอาจล้มลงได้ทุกเมื่อ แต่อย่าล้มลงก่อนที่จะทำให้ข้าและสินค้า ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของคนในครอบครัวให้ปลอดภัย”

“รับทราบขอรับคุณหนูเล็ก!”

ในช่วงสายหลังจากพักกินอาหารมื้อเช้า การฝึกเริ่มเปลี่ยนเป็นการฝึกต่อสู้ระยะประชิด ซูอันจัดให้ทุกคนจับคู่เพื่อฝึกการโจมตี และป้องกันตัวจากศัตรูด้วยมือเปล่า

“ทุกส่วนของร่างกายพวกเจ้า ล้วนเป็นอาวุธในการป้องกันตัวได้ สายตาต้องคอยจับจ้องศัตรูตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นหมัด เท้า เข่า ศอก ยามที่ปล่อยมันออกไปต้องถูกจุดสำคัญเท่านั้น เมื่อใดที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบจงคิดให้เร็วเพื่อกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ อวี้เหลียนลุกขึ้นมาข้าจะแสดงตัวอย่างให้พวกเจ้าได้ดู จากนั้นจับคู่กันและเริ่มฝึกทันที”

“ขอรับ”

เมื่ออวี้เหลียนหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ซูอันจึงสั่งให้เขาโจมตีนางได้เต็มที่ คราแรกอวี้เหลียนเกิดความลังเล แต่เป็นซูอันที่ออกคำสั่งเสียงเข้มงวดอวี้เหลียนจึงต้องทำตาม เขาพุ่งเข้าไปหานางใช้ท่าทางการต่อสู้เท่าที่รู้ และใช้เป็นประจำในการเป็นฝ่ายรุกด้วยกำลังที่มี

แต่เป็นซูอันที่สามารถปัดป้องได้ทุกกระบวนท่า โจมตีกลับด้วยท่าการป้องกันตัวแบบยุคปัจจุบัน และการต่อสู้แบบโบราณอย่างต่อเนื่อง ท่วงท่าของนางพลิ้วไหวดุจสายลม การโจมตีกลับของซูอันล้วนตรงไปที่จุดสำคัญของอีกฝ่ายทุกครั้ง เพียงแต่นางหลีกเลี่ยงด้วยการผ่อนแรง เพื่อไม่ให้อวี้เหลียนต้องบาดเจ็บ

ท่ามกลางสายตาของคนทั้งเก้า ที่ตั้งใจจดจำท่าทางการต่อสู้ของซูอันอยู่ตลอดเวลา พวกเขาไม่คิดว่าคุณหนูที่เป็นเจ้านายคนนี้ แม้จะมีรูปร่างบอบบางเช่นสตรีในห้องหอ แต่นางกลับมีฝีมือต่อสู้อันแข็งแกร่ง และยังสามารถล้มบุรุษด้วยมือเปล่าได้อีกด้วย

ซูอันตามติดอวี้เหลียนแม้เขาจะล้มลงไปแล้ว แต่นางกลับเดินเข้าไปจับแขนเขาไว้แน่น แล้วผลักเขาไปข้างหน้า “อย่ากลัวที่จะตอบโต้! ศัตรูของพวกเจ้าไม่มีความเมตตา หากเจ้าอ่อนแอนั่นคือเจ้าจะต้องตาย และข้ากับคนในครอบครัวก็จะตายด้วยเช่นกัน”

เว่ยโฉวแทบทนรอไม่ไหวที่จะได้ฝึกการต่อสู้นี้ เขากำลังคิดว่าถ้ามีอาวุธเช่นมีดสั้น หรืออาวุธลับติดตัวคงสังหารศัตรูได้อย่างแน่นอน เขาเป็นคนหนึ่งที่มีความฝันว่าอยากเข้ากองทัพ เผื่อสักวันหนึ่งจะได้เป็นทหารที่แข็งแกร่ง เพียงแต่ความฝันนี้ไม่อาจเป็นไปได้ เพราะหากเขาจากไปครอบครัวของเขา ก็จะไม่มีใครคอยปกป้อง

ซูอันปล่อยมือจากแขนของอวี้เหลียน ก่อนจะหันมาสั่งให้ทุกคนจับคู่และเริ่มฝึกการต่อสู้นี้ “เอาล่ะ พวกเจ้าเลือกจับคู่และฝึกตาม ข้าจะคอยบอกหากการออกท่าทางนั้นไม่ถูกต้อง ส่วนการต่อสู้ด้วยการใช้อาวุธ ข้าจะสอนพวกเจ้าหลังยามเว่ย เริ่มได้!”

สิ้นเสียงของซูอันทั้งสิบคนจึงจับคู่กัน และเริ่มทำตามตัวอย่างที่ซูอันทำให้ดู พวกเขาออกท่าทางด้วยกำลังที่มี ไม่มีการยั้งแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ฝึก โดยมีเจ้านายผู้มีใบหน้างดงามแต่ดวงตากลับคมกริบประหนึ่งนักฆ่า คอยจับตาดูและช่วยแก้ไขท่วงท่าให้ถูกต้อง พวกเขาคิดว่าการต่อสู้เช่นนี้จำเป็นต้องมีร่างกายที่แข็งแรงเท่านั้น ตราบใดที่ยังอ่อนแอท่วงท่าต่อสู้ย่อมไม่สามารถกำจัดศัตรูได้

หลังจากได้พักในยามอู่เข้าสู่กลางยามเว่ย ก็มาถึงขั้นตอนการฝึกฝนสุดท้ายนั่นคือการใช้อาวุธ นอกจากนี้ซูอันยังให้ทั้งสิบคน ได้ตัดสินใจเลือกอาวุธที่คิดว่าเหมาะกับแต่ละคน พวกเขาเลือกทั้งดาบ กระบี่ ทวน ดาบสั้นและมีดบิน ซูอันให้ความสำคัญกับการสอนวิธีการป้องกันตัวในสถานการณ์คับขัน คนของนางต้องพลิกแพลงกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ และจัดการศัตรูด้วยอาวุธที่อยู่ในมือแทน

“หากพวกเจ้าไม่มีทางหนีและเหลือแค่มีดในมืออยู่เล่มเดียว พวกเจ้าจะหาทางรอดให้กับตนเองอย่างไร?” ซูอันถามพลางโยนมีดเล่มหนึ่งไปทางเว่ยโฉว ซึ่งเขาเป็นหนึ่งในสิบคนที่เลือกใช้มีดสั้น

เว่ยโฉวรับมีดจากซูอันมาถือไว้ในมือ และเข้าใจสิ่งที่นางจะสื่อกับเขา ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาซูอันอย่างรวดเร็ว แต่นางกลับหลบหลีกด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลและรวดเร็วกว่า จากนั้นได้สวนกลับด้วยการหยิบมีดอีกเล่มจากข้างเอว แล้วจ่อมันไปที่คอของเว่ยโฉวทันที

“จงอย่าลืมว่าการมีชีวิตรอดไม่ได้ขึ้นอยู่กับพละกำลังเท่านั้น แต่มันขึ้นอยู่กับไหวพริบขณะต่อสู้ของพวกเจ้าด้วย”

ทุกคนแทบขยี้ตากับการต่อสู้ทุกอย่าง ที่ซูอันได้สอนแก่พวกเขาทุกคน ซึ่งยามนี้ทั้งสิบคนได้ยกย่องนางให้เป็นตัวอย่าง

ในการพยายามฝึกฝน “คุณหนูเล็กโปรดวางใจ พวกข้าจะพยายามฝึกฝนให้หนัก และจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอนขอรับ!”

หลังจากการฝึกฝนสิ้นสุดลงในยามเย็น ลูกน้องทั้งสิบคนของซูอันต่างหมดแรงไปตาม ๆ กัน แต่แววตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยไฟแห่งความมุ่งมั่น พวกเขาตระหนักในใจดีว่า การเป็นหน่วยคุ้มกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

นอกจากต้องแข็งแกร่งรวมถึงฝีมือการต่อสู้แล้ว สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือต้องมีไหวพริบ รอบรู้เรื่องราวข่าวสารทุกอย่าง

เพื่อใช้เป็นแนวทางในการตัดสินใจเมื่อเริ่มทำงาน และนี่เป็นเส้นทางที่พวกเขาเลือกแล้ว และพร้อมที่จะทำเพื่อปกป้องตระกูลจิน ที่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ ทำให้ครอบครัวและคนในหมู่บ้านซานอี๋ ได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่จะดีขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากนี้