ตอนที่ 13 พวกท่านเป็นใคร?

ผ่านค่ำคืนที่แสนมีความสุขของจวนตระกูลจิน พวกเขารู้สึกโล่งอกที่ผ้าไหมและผ้าปักของร้าน มีลูกค้าให้ความสนใจอย่างล้นหลาม เพียงเปิดร้านวันแรกก็ขายดีจนผ้าบางผืนเหลือไม่กี่พับ ส่วนเรื่องสินค้าที่เหลือน้อยได้รับการแก้ไขจากบุตรสาวคนเล็กของครอบครัว มู่ถงกับฮูหยินอย่างจือเหมยจึงได้วางใจ

เพราะซูอันรู้ดีว่าบิดามารดามักจะคิดมากอยู่เสมอ “ท่านพ่อท่านแม่มีข้าอยู่ทั้งคน พวกท่านเลิกคิดมากได้แล้วเจ้าค่ะ ไม่ว่าลูกค้าของพวกเราจะสั่งสินค้าจำนวนมากเพียงใด ข้าย่อมมีส่งให้ครบตามจำนวนแน่นอน พวกท่านปักผ้าอย่างมีความสุขเถิดนะเจ้าคะ”

“ใช่เจ้าค่ะท่านพ่อท่านแม่ จากนี้ไปพวกท่านสองคนก็มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ได้นั่งทำงานปักอย่างสบายใจ ไม่ต้องเร่งรีบจากความกดดันเช่นแต่ก่อนอีก ส่วนเรื่องที่ร้านผ้าไหมข้ากับอันเอ๋อร์จะดูแลจัดการเองเจ้าค่ะ” เยี่ยนหลิงกล่าวเสริมคำพูดน้องสาวอีกคน

จือเหมยยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ ที่บุตรสาวทั้งสองของนางกับสามี ไม่เคยริษยาต่อกันตั้งแต่เด็กจนโต ทั้งยังเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเสียทุกอย่าง “ท่านพี่ดูสิเจ้าคะ ยามนี้บุตรสาวของพวกเราเติบโตขึ้นมาก แต่หลิงเอ๋อร์เลยเวลาออกเรือนมาเกือบสองปีแล้ว ข้ากลัวว่าจะไม่มีใครมาสู่ขอนางนี่สิเจ้าคะ”

มู่ถงคิดเรื่องการแต่งงานของเยี่ยนหลิงอยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่อยู่ที่ตระกูลหลิว เพียงแต่ว่าสิ่งที่เขากับฮูหยินต้องพบเจอ พร้อมบุตรสาวทั้งสองนั้น เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำอีก หากบุตรสาวของเขาต้องแต่งไปพบเจอเรื่องอดสูเช่นเดิม มิสู้เขายอมให้พวกนางเป็นสาวเทื้อใช้ชีวิตอย่างอิสระไม่ดีกว่าหรือ

“เฮ้อ ฮูหยินเจ้าปล่อยวางเรื่องออกเรือนนี้ไปเสียเถิด ถึงแม้ไม่มีบุรุษใดมาพึงใจสู่หลิงเอ๋อร์กับอันเอ๋อร์ ข้าก็สามารถเลี้ยงดูพวกนางได้อยู่แล้ว”

เยี่ยนหลิงพยักหน้ารัว ๆ เข้าข้างบิดา “ใช่ ๆ ๆ ท่านแม่ท่านเลิกคิดเป็นห่วงเรื่องนี้เถิดนะเจ้าคะ ถึงจะไม่มีบุรุษใดมารักใคร่เอ็นดูข้าก็ช่าง ขอเพียงได้อยู่กตัญญูดูแลพวกท่านต่อไปย่อมดีที่สุดเจ้าค่ะ”

“หึ บุรุษคนใดกล้าคิดอยากได้พี่หญิงไปเป็นฮูหยิน หากได้พี่หญิงไปแล้วละเลย ปล่อยให้ถูกคนในตระกูลรังแก ข้าจะตามไปพาพี่หญิงกลับมา และให้หย่ากับบุรุษนิสัยเลวทรามนั่นเองเจ้าค่ะ” ซูอันคิดจะทำเช่นที่พูดจริง ๆ หากพี่สาวของนางต้องเป็นทุกข์กับเรื่องนี้ นางไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นแน่

ระหว่างที่พ่อแม่ลูกกำลังพูดหยอกล้อกัน เสียงของอวี้เหลียนก็เตือนซูอันขึ้นมาเสียก่อน “คุณหนูเล็กได้เวลาที่ท่านกับคุณหนูใหญ่ต้องไปที่ร้านผ้าไหมแล้วขอรับ”

“ข้ารู้แล้ว ท่านพ่อท่านแม่ข้ากับพี่หญิงไปก่อนนะเจ้าคะ พวกท่านสองคนจู๋จี๋กันตามสบายนะ อิ อิ” ซูอันมิวายหยอกเย้าบิดามารดาก่อนจะออกจากจวน

จือเหมยเขินอายกับคำพูดของบุตรสาว จึงทำทีเป็นไล่พวกนางสองคนเสียอย่างนั้น “ดูพูดเข้าเจ้าลูกคนนี้ จะซุกซนมากเกินไปแล้วนะ ไป ๆ ๆ ป่านนี้ที่ร้านลูกค้าคงมารอซื้อผ้ากันแล้วล่ะ”

“ข้ากับอันเอ๋อร์ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พวกเราจะรีบกลับมากินมื้อเย็นกับพวกท่านเจ้าค่ะ” เยี่ยนหลิงยิ้มได้มากกว่าเดิม เมื่อครอบครัวผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาได้ นางต้องใช้เวลาขจัดความคิดที่โทษตนเองอยู่นาน ที่ทำให้น้องสาวอย่างซูอันต้องบาดเจ็บ

รถม้าขนาดกลางที่มีหีบใส่ผ้าไหมบางส่วน พร้อมคนติดตามอีกสี่คน ออกจากจวนมุ่งหน้าไปยังร้านผ้าไหมของตระกูล โดยที่พวกนางยังไม่รู้ตัวว่าวันนี้ จะได้พบเจอแขกที่อยากทำความรู้จัก จนแทบจะเหมาผ้าไหมในร้าน เพื่อไม่ให้พวกนางต้องเหน็ดเหนื่อยกับการขายผ้า

เช้าวันนี้เป็นปรากฏการณ์ที่สร้างความประหลาดใจ จนหยางไท่หมิงแทบจดบันทึกเอาไว้เป็นหลักฐานว่า สหายของเขาอย่างฟงเฉิงฮ่าว สามารถตื่นขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่กลางยามเหม่า ทั้งที่ยามอยู่เมืองหลวงหากไม่ถึงยามเฉิน ไม่มีทางได้เห็นแม้แต่ชายอาภรณ์

“หึ สงสัยเมืองผู่เถียนคงพบกับภัยพิบัติเป็นแน่”

ฟงเฉิงฮ่าวยังไม่เข้าใจสิ่งที่สหายของตนพูด “หืม อาหมิงเหตุใดเมืองผู่เถียนต้องพบภัยพิบัติด้วยเล่า ทำไมข้าถึงไม่รู้มาก่อนว่าที่นี่จะเกิดเรื่องร้ายแรง ยิ่งกว่าพวกคนร้ายลักพาตัวช่างทอผ้า”

หยางไท่หมิงวางถ้วยน้ำชาพร้อมส่ายหน้าเบา ๆ แต่ได้ไห่หยวนที่อธิบายให้เจ้านายของตนได้ฟังแทน “เอ่อ คุณชายรองขอรับ ที่คุณชายหยางพูดมานั้นความหมายก็คือว่า ปกติท่านไม่เคยตื่นนอนแต่เช้าเช่นวันนี้น่ะขอรับ”

ขวับ! “อาหมิงนี่เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนชอบนอนตื่นสายเช่นนั้นรึ”

“หรือไม่จริง”

ฟงเฉิงฮ่าวกำลังจะโต้กลับสหาย แต่พอคิดให้ดีก็รู้สึกแปลกใจกับตนเองเช่นกัน “นั่นมันก็...จริงอย่างที่เจ้าพูด”

“หึ ทำไม เมื่อคืนมีเรื่องกวนใจทำเจ้านอนไม่หลับ หรือว่านอนหลับฝันดีจนอยากตื่นมาแต่เช้า เพื่อรอพบเทพธิดาของเจ้าล่ะอาฮ่าว” หยางไท่หมิงยังหยอกล้อสหายอย่างอารมณ์ดี

“เจ้ารู้ได้อย่างไรอาหมิง! ว่าข้าฝันถึงเทพธิดาที่เพิ่งเจอเพียงครั้งเดียวน่ะ เอ๋ แต่ดูท่าคงมิใช่ข้าผู้เดียวที่ตื่นเช้ากระมัง เจ้าเองก็ออกมานั่งดื่มชาตรงนี้แต่เช้า คงไม่ได้มารอหญิงสาวที่ดูดื้อรั้นผู้นั้นกระมัง”

เมื่อถูกสหายรู้ทันหยางไท่หมิงจึงไม่ตอบโต้ เขาทำเป็นนั่งนิ่ง ๆ ดื่มน้ำชาในมือต่อไป

‘คุณหนูใหญ่ คุณหนูเล็ก ข้าจะให้พวกเว่ยโฉวอยู่ดูแลพวกท่าน ส่วนข้าจะรีบไปจัดการเรื่องซื้อที่ดินให้เสร็จโดยเร็วขอรับ’

‘อืม เจ้ารีบไปจัดการเถิด อย่าลืมเรื่องนายช่างโจวซุ่นด้วยล่ะ’

‘ขอรับคุณหนูเล็ก’

‘อันเอ๋อร์เจ้าให้อวี้เหลียนไปซื้อที่ดิน มีแผนจะทำอันใดเพิ่มงั้นหรือ’

‘เดี๋ยวข้าจะเล่าให้พี่หญิงฟังนะเจ้าคะ ตอนนี้พวกเราไปทำงานก่อนเถิดเจ้าค่ะ’

‘พี่ตามใจอันเอ๋อร์’

‘เว่ยโฉวเจ้ากับเป่าโยวและจงชิ่ง ช่วยกันยกหีบผ้าไหมเข้าไปด้านใน หรือจะเรียกหลงจู๊เหวยฉินมาช่วยอีกแรงก็ย่อมได้’

‘รับทราบขอรับคุณหนูเล็ก’

แต่ขณะที่ฟงเฉิงฮ่าวคิดจะเอาคืนสหายอยู่นั้น เขาพลันได้ยินเสียงสนทนาฝั่งตรงข้ามเสียก่อน เมื่อหันไปมองก็กวักมือเรียกหยางไท่หมิงทันที “อาหมิง ๆ ๆ พวกนางมาที่ร้านผ้าไหมแล้วเจ้ารีบมาดูสิ เด็กดื้อของเจ้ายามนางพูดคุยกับเทพธิดาของข้า ช่างดูสดใสร่าเริงแต่พอหันไปสั่งงานบ่าวไพร่ กลับมีดวงตาและน้ำเสียงที่ทรงพลังเสียอย่างนั้น”

หยางไท่หมิงย่อมได้ยินการสนทนานั้นเช่นสหาย ในเมื่อเขาก็เป็นผู้มีวรยุทธ์ชั้นเลิศ ระยะห่างเพียงเท่านี้ย่อมได้ยินอย่างชัดเจน และความคิดของเขาก็ไม่ต่างกับสหาย “อืม ข้าถึงบอกว่านางน่าสนใจอย่างไรเล่า”

“แต่ดูแล้วนางจะยังไม่ปักปิ่นนะอาหมิง นี่ข้าจะมีสหายเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนหรือนี่ ฮ่า ๆ ๆ” ฟงเฉิงฮ่าวอดจะขำไม่ได้

เมื่อพูดถึงความห่างของอายุของพวกเขา

“เจ้าสิแก่ ข้าเพิ่งอายุครบยี่สิบปีได้ไม่นาน ไม่ได้รีบร้อนอยากแต่งฮูหยินเข้าจวนในตอนนี้แน่ และดูท่าเด็กดื้อของข้าก็คงไม่คิดเรื่องนี้เช่นกัน แต่ถ้าอยากรู้ พวกเราควรไปหยั่งเชิงดูไม่ดีกว่าหรือ?” หยางไท่หมิงพูดออกมาประหนึ่งว่าอ่านใจของซูอันได้

หมับ! “สมกับเป็นสหายของข้า อาหมิงเจ้าช่างรู้ใจข้ายิ่งนักไปกันเถิด พวกเราควรทำความรู้จักกับพวกนาง อย่างน้อยก็เป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี”

“อืม”

ฟงเฉิงฮ่าวและหยางไท่หมิงที่อยู่ในชุดผ้าไหมราคาแพง การแต่งกายของพวกเขาคือคุณชายฐานะร่ำรวย มีผู้ติดตามอีกสามคนท่าทางดุดันคอยดูแลไม่ห่าง จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าร้าน หลงจู๊เหวยฉินที่คอยต้อนรับลูกค้าเห็นเข้า จึงเข้าไปต้อนรับอย่างสุภาพเรียบร้อย

“โอ้ คุณชายทั้งสองร้านผ้าหงส์ทอเมฆายินดีต้อนรับ ไม่ทราบว่าพวกท่านต้องการผ้าไหมแบบใดหรือขอรับ ที่ร้านของเรามีผ้าไหมหลายแบบให้ท่านเลือก หรือจะเป็นผ้าปักลวดลายงดงาม สำหรับเป็นของฝากสตรีที่พึงใจ คนในครอบครัวรวมถึงมิตรสหาย ก็มีให้เลือกซื้อมากมายเลยขอรับ”

หยางไท่หมิงมองผ้าไหมที่วางอยู่บนชั้นไม้ แม้แต่บนโต๊ะกลางร้านก็นึกชื่นชมอยู่ในใจ ว่าผ้าไหมร้านนี้เป็นอย่างที่หลงจู๊กล่าวมา มิได้พูดจาโอ้อวดเกินจริงแม้แต่น้อย

แต่ยังคงเป็นฟงเฉิงฮ่าวที่เรียกสติของหยางไท่หมิง “อาหมิงเจ้าดูผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกมู่ตานผืนนี้สิ หากท่านแม่กับหลานเอ๋อร์ได้เห็น คงจะชื่นชอบจนซื้อกลับจวนทั้งหมดเป็นแน่”

“ฝีมือการทอผ้าและฝีเข็มการปักผ้าไม่ธรรมดา ข้าคิดว่าผ้าปักในร้านนี้ยังเหนือกว่าช่างในกองภูษาเสียอีก หรือเจ้าไม่ได้คิดเช่นนั้นหรืออาฮ่าว” เพราะมารดาเป็นถึงพระขนิษฐาของฮ่องเต้ หยางไท่หมิงย่อมมีโอกาสได้รับชุดจากกองภูษาอยู่บ่อยครั้ง

เมื่อลูกค้าให้ความสนใจผ้าปัก หลงจู๊เหวยฉินย่อมไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ “คุณชายทั้งสองช่างรอบรู้เรื่องการปักผ้ายิ่งนัก นี่เป็นฝีมือการปักของผู้เป็นเจ้าของร้านผ้าแห่งนี้ อีกส่วนหนึ่งเป็นของช่างปักผ้า ที่ได้รับการฝึกฝนจากนายท่านด้วยตนเองขอรับ”

หลังจากได้เห็นความงดงามของลายปักแล้ว หยางไท่หมิงและฟงเฉิงฮ่าวจึงเห็นพ้องต้องกัน เรื่องที่ต้องพบเจ้าของร้านโดยเร็ว

หยางไท่หมิงที่มักเจรจาการค้าบ่อย ๆ หันมาเอ่ยถามหลงจู๊เหวยฉิน แทนการเลือกซื้อผ้าปักตรงหน้า “หลงจู๊ไม่ทราบว่า

เจ้านายของท่านอยู่ที่ร้านหรือไม่ ข้ากับสหายมีเรื่องสำคัญอยากจะพูดคุยด้วยสักเล็กน้อย”

“ไอหยา พวกท่านสองคนช่างโชคดีจริง ๆ วันนี้คุณหนูใหญ่กับคุณหนูเล็กนำผ้ามาส่งที่ร้านพอดี หากท่านต้องการเจรจาเรื่องการค้า เช่นนั้นเชิญตามข้าไปที่ห้องทำงานที่ชั้นบนเถิดขอรับ” หลงจู๊เหวยฉินเข้าใจคำพูดของหยางไท่หมิงไปอีกทาง

“เชิญ...”

ในห้องทำงานซูอันกำลังคิดลายปัก ส่วนเยี่ยนหลิงกำลังฝึกทำบัญชีของร้าน แต่ทั้งสองต้องหยุดมือไว้แค่นั้น เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก

ก๊อก ๆ ๆ “คุณหนูขอรับ มีลูกค้าสองท่านต้องการเจรจาเรื่องการค้ากับพวกท่าน ไม่ทราบว่าจะให้เข้าพบหรือไม่ขอรับ”

“เชิญเข้ามาด้านในเถิด รบกวนหลงจู๊เหวยฉินนำน้ำชาและของว่างมาให้ข้าด้วยนะ” ซูอันเอ่ยอนุญาตให้พาลูกค้าเข้ามาพบได้ แต่นางคาดไม่ถึงว่า ลูกค้าวันนี้จะหน้าตาหล่อเหลาทั้งยังน่าเกรงขาม

ฟงเฉิงฮ่าวที่มองไปยังเยี่ยนหลิง ที่วันนี้นางอยู่ในชุดสีเหลืองนวล ทำให้นางดูน่าทะนุถนอมมากกว่าเมื่อวาน ส่วนคนถูกมองก็รู้สึกร้อนที่ใบหน้าแปลก ๆ จนไม่รู้ว่าจะเก็บมือไม้เอาไว้ที่ใด

อีกด้านกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะหยางไท่หมิงกับซูอัน แม้จะชื่นชมลักษณะภายนอกของอีกฝ่ายอยู่ในใจ แต่ยามนี้ทั้งสองกำลังจ้องมองดวงตาของอีกฝ่ายไม่กระพริบ เนื่องจากซูอันรู้สึกได้ว่าลูกค้าทั้งสองที่มาขอพบ มิได้เป็นพ่อค้าที่ต้องการทำการค้ากับนางแน่นอน

เป็นซูอันที่เอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา “พวกท่านเป็นใคร ที่พวกท่านต้องการพบข้ามิได้เกี่ยวกับการค้า ข้าพูดถูกหรือไม่เจ้าคะ”

เยี่ยนหลิงได้ยินเสียงของน้องสาวเอ่ยออกมาเช่นนั้น ก็รีบเดินมาอยู่ข้าง ๆ ซูอันด้วยท่าทางกังวลใจทันที “อันเอ๋อร์เจ้าว่าพวกเขาต้องการอันใดจากพวกเรางั้นหรือ”

“พี่หญิงไม่ต้องตกใจเดี๋ยวข้าจัดการเองนะเจ้าคะ”

“ดะ ดะ ได้พี่ให้เจ้าตัดสินใจ”

หยางไท่หมิงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เมื่อได้อยู่ตรงหน้าของเด็กดื้อ คำพูดและท่าทางของนาง ช่างเหนือความคาดหมายของเขาเหลือเกิน “หึ คุณหนูเล็กช่างฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก ในเมื่อคุณหนูพูดอย่างตรงไปตรงมา ข้าย่อมมีคำตอบที่ชัดเจนให้กับท่านแน่ แต่พวกเราควรนั่งลงแล้วมาพูดคุยกันไม่ดีกว่าหรือ”

ซูอันผายมือเป็นการเชิญแขกนั่ง “เชิญคุณชายทั้งสองนั่ง และบอกจุดประสงค์ของพวกท่านมาเถิด”

หยางไท่หมิงนั่งลงตรงข้ามกับซูอัน แต่เขายังไม่พูดสิ่งใดออกมา ส่วนฟงเฉิงฮ่าวเห็นอาการตื่นตกใจของเยี่ยนหลิง ก็อยากจะพูดกับนางไม่ให้ตกใจ แต่บรรยากาศภายในห้องยามนี้ เป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาควรเงียบ เนื่องจากท่าทางที่จริงจังของสหายรัก และหญิงสาวผู้เป็นที่น่าสนใจของสหายอีกเช่นกัน