ใจแตก

"ไง ดีใจจังที่จำชื่อผัวได้" เขาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ดราก้อนเอ่ยจบก็สาวเท้าเดินมาหาเธอขณะที่เธอเองก็เดินถอยหลังไปติดกับประตูห้องน้ำห้องที่เธอพึ่งจะเดินออกมาด้วยใบหน้าที่แสดงสีหน้าหวาดกลัวได้อย่างชัดเจน

"อย่ามาพูดจามั่วๆ เรื่องคืนนั้นมันก็แค่ one night stand และอีกอย่างคืนนั้นฉันก็เมามากจนจำอะไรไม่ได้ด้วย" ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งพยายามผลักอกแกร่งของเขาออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล

"หึ ถ้าคืนนั้นเธอจำไม่ได้งั้นฉันจะเตือนความจำเธอให้เอง" ร่างแกร่งเค้นหัวเราะออกมาจากลำคอพร้อมกับใช้มือหนาจับคางมนของคนตัวเล็กให้เชิดขึ้นมาสบสายตากับเขา

"อย่านะไอ.. อุ้ปป" ยังไม่ทันที่โมเน่จะเอ่ยจบก็โดนร่างแกร่งประกบปากจูบอย่างเร้าร้อนสะก่อนพร้อมกับใช้มือหนารั้งเอวบางเข้ามาแนบตัว

"อืมม ~ อ่อยอะ (ปล่อยนะ) " โมเน่ร้องทวงออกมาจากในลำคอทันทีเมื่อถูกมือซุกซนของร่างแกร่งเลื่อยมาบีบขยำหน้าอกอวบอิ่มของเอ่ยอย่างถือวิสาสะ

ก๊อกๆ

"ว่า" ดราก้อนที่ถูกลูกน้องที่อยู่หน้าห้องเคาะประตูเรียกขัดจังหวะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"แย่แล้วครับ ลูกน้องที่โกดังโทรมาบอกว่าสินค้าของเรามาไม่ทันกำหนดครับนาย" มาตินเอ่ยขึ้นจากทางด้านนอกประตูห้องน้ำทันทีด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"พวกมึงทำงานกันประสาอะไรกูบอกแล้วใช่ไหมว่าล็อตนี้เราพลาดไม่ได้" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมกับปล่อยมือให้ร่างบางเป็นอิสระ

"ขอโทษจริงๆ ครับ พวกมันพยายามติดต่อคนส่งของแล้วแต่ติดต่อเท่าไหร่ก็ไม่ได้"

"บอกพวกมัน เดียวกูไป! " เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันก่อนจะหันมาเอ่ยกับร่างบางด้วยแววตาดุดันไม่แพ้กัน

"ส่วนเธอฉันว่าเธอควรทำตัวดีๆ กับฉันไว้ดีกว่านะได้ข่าวว่าพ่อกับแม่ของเธออยากได้ไวน์จากบริษัทฉันจนตัวสั่น" ดราก้อนเอ่ยพร้อมกับยิ้มที่มุมบอกอย่างเย้ยหยัน

"หึ กับอีแค่ไวน์กระจอกๆ แบบนั้นฉันหาที่อื่นก็ได้!!! " โมเน่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหพร้อมกับใช้มือเช็ดปากตัวเองอย่างขยะแขยง

"อะ..โอ้ยเจ็บนะ" ร่างบางร้องออกมาทันทีที่อยู่ๆ มือหนาของดราก้อนก็มาบีบคางเธอให้เงยขึ้นไปสบตาเขาอย่างแรง

"อย่ามาพูดถึงไวน์ของตะกูลฉันแบบนี้ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่หรืออยากจะให้ฉันเดินไปบอกพ่อกับแม่เธอว่าลูกสาวพวกเขาใจแตกแค่ไหน" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำพร้อมกับเหยียดยิ้มร้ายออกมาและใช้สายตาดูถูกร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

"นาย!! ไอชั่วไอเลว" โมเน่เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างโกรธจัดพร้อมกับดันร่างแกร่งให้ออกไป

"พูดกับผัวคนแรกของเธอให้มันดีๆ หน่อย" ดราก้อนเอ่ยพร้อมกับล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนจะหยิบเงิน 300 ดอลล่าที่โมเน่ทิ้งไว้ให้เป็นค่าตัวเขาในคืนนั้นออกมาก่อนจะเอ่ยต่อพร้อมกับเอาเงินยัดใส่ร่องนมของเธอ

"อ่อ แล้วนี้ของเธอฉันคืนให้เพราะครั้งต่อไปฉันคงต้องเป็นคนจ่ายให้เธอแทน"

"กรี๊ดดด~ ไอบ้าไอโรคจิต"

หลังจากที่ดราก้อนเอ่ยจบก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนคนตัวเล็กที่ตะโกนด่าไล่หลังเขาด้วยอารมณ์โทสะก่อนที่เธอจะสงบสติอารมณ์และเดินออกไปจากห้องน้ำเช่นกัน

"ทำไมนานจังลูก มิสเตอร์ดราก้อนกลับไปแล้วเสียดายเลย" ก้องเกียรติที่เห็นลูกสาวของเขาเดินกลับเข้ามาในงานจึงเอ่ยถามขึ้น

"เราไม่ต้องเอาไวน์จากเขาแล้วไม่ได้หรอคะแด๊ดดี๊ไวน์ที่อื่นดีๆ ก็มีตั้งเยอะ"

"พูดอะไรน่ะโมเน่ ไม่มีที่ไหนจะช่วยแก้สถานการณ์โรงแรมเราให้กลับมาบูมอีกครั้งได้เท่ากับ GR แล้วนะลูก"

"ใช่จ๊ะ หรือลูกมีปัญหาอะไรกับเขารึป่าว" คุณหญิงไพรินเอ่ยขึ้นเสริมสามีของตนพร้อมกับเอ่ยถามโมเน่ที่แสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"ไม่มีค่ะ" โมเน่ที่เห็นสีหน้าจับผิดของผู้เป็นแม่จึงรีบปั้นหน้าให้กลับมาปกติก่อนจะเอ่ยตอบ

"งั้นก็ดีแล้วจ๊ะ อย่าพึ่งไปมีปัญหากับเขาเลยนะถือว่าหม่ามี๊ขอเพราะตอนนี้เราต้องพึ่งเขา"

"เออแล้วงานเปิดบริษัทลูกของ GR ที่ไทยอาทิตย์หน้าแด๊ดดี๊กับหม่ามีคงไม่ว่างไปเดียวแด๊ดดี๊จะให้โมเน่ไปแสดงความยินดีแทนนะจะได้ถือโอกาสคุยเรื่องนี้เลย" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือหนาลูบหัวลูกสาวของตัวเองเบาๆ

"แต่ว่า.."

"เอาน่าหม่ามี๊รู้ว่าลูกทำได้"

"ค่ะ"

"งั้นเรากลับกันเลยไหมผมมีประชุมต่อด้วย"

"ก็ดีเหมือนกันนะคะคุณ ฉันเริ่มจะปวดขาแล้ว"

"เดียวคืนนี้ผมนวดให้" ก้องเกียรติเอ่ยขึนพร้อมกับส่งสายตาหวานใส่ภรรยาของเขาก่อนจะใช้มือหนารั้งเอวเธอให้มาข้างกาย

"อะแฮ่ม ลูกยังยืนอยู่ตรงนี้นะคะ" โมเน่ที่เห็นภาพดังนั้นก็พอจะรู้ได้ทันทีว่าพ่อของเธอหมายความว่ายังไงจึงเอ่ยขัดจังหวะด้วยความหมั่นไส้

"ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อดังลั่นก่อนที่ทั้งสามจะเดินไปยังประตูทางออกแต่ก็ถูกเรียกไว้สะก่อน

"ก้องเกียรติ"

"อ้าวพี่วัชรมางานนี้ด้วยหรอผมไม่เห็นเลย" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นผู้เป็นรุ่นพี่คนสนิทที่เคยเรียนมหาลัยเดียวกันที่ตอนนี้ทำธุรกิจเกี่ยวกับหลอดไฟยักษ์ใหญ่ในประเทศเอ่ยทัก

"พึ่งมาได้สักพักเองไปรับลูกชายมา" วัชรเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองทางลูกชายของเขาที่พามาด้วย

"สวัสดีค่ะคุณวัชร" คุณหญิงไพรรินเอ่ยขึ้นพร้อมกับโมเน่ที่ยกมือสวัสดีตาม

"สวัสดีครับคุณหญิงสวยไม่สร่างเลยนะครับ อ่อลืมแนะนำเลยนี้ซีโน่ลูกชายพี่เองจำได้ไหมพึ่งกลับจากเรียน ป.โท "

"สวัสดีครับ" ซีโน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้กับทั้งสามคน

"จำได้สิโตมาหล่อมากเลยนะ โมเน่ก็พึ่งจบ ป.ตรี กลับมาเมื่อวานนี้เอง" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งตบแขนซีโน่เบาๆ อย่างเอ็นดูเพราะเขาเองก็เคยเห็นซีโน่มาตั้งเเต่ยังเล็กไม่คิดว่าโตมาจะสูงหล่อขนาดนี้

"นี่ใช่หนูโมเน่ไหมโตมาสวยเหมือนแม่เลยนะ"

"คุณลุงก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ"

"ปากหวานเชียว แล้วกำลังจะกลับกันแล้วหรอไปกินข้าวกันหน่อยไหมหาเพื่อนดื่มอยู่พอดีถือว่าเลี้ยงฉลองที่เด็กสองคนนี้เรียนจบเป็นไงเดียวกูเลี้ยงเอง" วัชรเอ่ยอย่างเชิญชวน

"คงต้องวันหลังผมมีประชุมต่อเดียวผมเลี้ยงเอง"

"เออๆ ก็ได้ไม่มีปัญหาว่างเมื่อไหร่ก็ทักมาช่วงนี้กูเริ่มวางมือแล้วว่างตลอด" วัชรเอ่ยขึ้นอย่างทำหน้าเสียดาย

"ครับพี่ งั้นพวกผมของตัวก่อน" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่คุณหญิงไพรรินและโมเน่ยกมือขึ้นไหวลาวัชรก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกจากงานไปโดยมีสายตาของซีโน่ที่มองตามหลังของโมเน่ไปจนลับตา

"สนใจน้องหรอไอลูกชาย"

"พูดอะไรของพ่อ"

"ฮ่า ฮ่า นี่กูเป็นพ่อมึงกูดูออกถ้าอย่างจะจีบก็พยายามเข้า"

"สนับสนุน? "

"ก็เอ่ยสิวะ ถ้ามึงเเต่งงานกับหนูโมเน่ก็เท่ากับดองญาติกับไอก้องทีนี้พ่อก็จะได้มีเพื่อนกินเหล้าทุกวันไม่เหงา" วัชรเอ่ยจบก็เดินไปหยิบเครื่องดื่มและคุยกับนักธุรกิจคนอื่นๆ ในงาน

"เห้อ~ " หลังจบประโยชน์ที่วัชรเอ่ยซีโน่ก็ถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวให้กับผู้เป็นพ่อทันทีแต่เขาก็พอเข้าใจได้ว่าท่านเหงาเพราะตั้งแต่ที่เเม่เขาเสียไปเมื่อ 7 ปี ก่อนด้วยอุบัติเหตุพ่อเขาก็ช็อคและทำใจไม่ได้จนต้องให้หมอมาบำบัดพอเริ่มดีขึ้นก็ชอบออกไปเที่ยวสังสรรค์ไม่เว้นวันแต่ก็ไม่เคยไปมีเรื่องผู้หญิงเลย

___________________________________

โอ้ยยยยอิพี่พึ่งเจอยัยน้องก็จู่โจมเลยหรอไปหิวมากจากไหนก๊อนนนนน แต่ถ้าทำตัวไม่ดีระวังคู่แข่งแย่งไปนะ อิ้อิ้🤭