Novels by ยัยแม่มดแสนน่ารัก

"ช่างเถอะ ว่าแต่จะกินอะไรกันดีกูหิวแล้ว" รินลดาเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะใส่ใจ"งั้นไปกินชาบูไหมไหนๆ คาบบ่ายก็ไม่มีเรียน" จีน่าเอ่ย"งั้นไปห้าง DD ก็ได้ใกล้มหาลัยดีไหมเมื่อวานกูเห็นมีร้านชาบูที่รวมซาชิมิเปิดใหม่ด้วย" เปียเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเธอเดินผ่านแล้วเห็นมีร้านชาบูเปิดใหม่ที่นั้น"ไปไหมอีริน" น้ำหวานเอ่ย"ไปดิ" รินลดาเอ่ยตอบพร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา"ดีลนะ งั้นไปเจอกันที่ห้างเลย" เปียเอ่ย"ดีลจ้า ไปอีรินมัวทำไร" น้ำหวานเอ่ยพร้อมทั้งหันไปถามรินลดาที่เห็นเธอกำลังกดโทรศัพท์พิมพ์อะไรอยู่"บอกรันเวย์ก่อนว่าจะไปกินข้าวกับพวกมึง""แหวะ เหม็นกลิ่นคนมีแฟนจ้า" จีน่าเอ่ยพร้อมทำท่าเอามือปิดจมูกอย่างหยอกล้อ"ใช่ ดูอย่างพวกกูสิสบายไม่เห็นต้องรายงานใครเลย" เปียเอ่ย"เออใช่ แต่เดียวนะมันดีใช่ไหมมึง" จีน่าเอ่ยเออออกับเพื่อนรักของเธอก่อนจะหันไปถามอีกครั้งเมื่อคิดได้ว่ามันแปลกๆ"ไม่ดีหรอกกูก็อยากมีผัวบ้าง" เปียเอ่ยพร้อมกับยิ้มแห้งให้จีน่า"ไปๆ ไปกันได้แล้วกูหิว" น้ำหวานเอ่ยพร้อมทั้งดันหลังเปียเเละจีน่าให้เดินไปที่จอดรถเพื่อที่พวกเขาจะได้ไปกันสักทีLineRin : ไปกินชาบูกับเพื่อนนะR

ณ คอนโดหรูของรันเวย์ เวลา 04.30 น. "อือ~ รันเวย์กลับมาแล้วหรอ" ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่เอ่ยขึ้นอย่างสะลึมสะลือเมื่อถูกคนตัวสูงซุกไซร้ตามซอกคอระหงของเธอพร้อมกับชุดนอนของเธอที่ได้ถูกเขาถอดออกไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้แล้ว "พรุ่งนี้ได้ไหมวันนี้ฉันไม่ไหว" ร่างบางเอ่ยและพยายามดันคนตัวสูงออกเพราะตอนนี้เธอง่วงมากจริงๆ "เธอนอนไปเลยเดียวฉันทำเอง" รันเวย์เอ่ยพร้อมจับแก่นกายมหึมาของเขาถูไถตามรอยเสียวของเธอจนรูสวาทของเธอมีน้ำเมือกใสไหลออกมา รินลดามองดูการกระทำเอาแต่ใจของร่างแกร่งอย่างไม่ได้ขัดขื่นอะไรและปล่อยเขาทำตามใจก่อนจะหลับตาลงแล้วนอนต่อ ส๊วบ! "อือ~ เจ็บเบาๆ ทำไมไม่เลียให้ก่อน" รินลดาที่เริ่มคล้อยจะหลับก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อรันเวย์อยู่ๆ ก็ตอกแก่นกายของเขาเข้ามาทีเดียวจนสุดลำ "ซี๊ด~ ขอโทษครับที่รักผัวเงี่_น จุ๊บ" รันเวย์เอ่ยพร้อมกับจุ๊บเปลือกตาของเธอเบาๆ รินลดาจึงเริ่มหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับรันเวย์ที่เริ่มบรรเลงบทรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนตะวันขึ้น - เช้าวันต่อมา - เวลา 07.00 น. รินลดาตื่นขึ้นมายามเช้าด้วยแสงแดดที่สาดส่องเข้ามายังภายในห้องผ่านหน้าต่างหรูบานใหญ่เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเ

- บนรถ -"ทำไมเธอไม่เคยบอกเลยว่ามีพี่ชาย ไม่สิเธอไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวเธอเลยนิ" รันเวย์เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยขณะขับรถไปส่งร่างบางที่โรงพยาบาล"เพราะมันไม่น่าเล่ายังไงล่ะ"".....""ความจริงแล้วฉันหนีออกจากบ้านมา..ไม่สิต้องเรียกว่าฉันถูกไล่ออกมาถึงจะถูก" รินลดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเศร้าหมองเมื่อต้องเอ่ยถึงครอบครัวของเธอที่เธอไม่อยากจะนึกถึงสักเท่าไหร่"...." รันเวย์ไม่ได้เอ่ยอะไรตอบเพียงแต่ฟังร่างบางเล่าอย่างเงียบๆ"ครอบครัวฉันเป็นคนจีนหัวโบราณที่รักลูกชายมากกว่าลูกสาวและคิดว่าการมีลูกสาวก็เหมือนการมีโถส้วมไว้หน้าบ้าน" รินลดาเอ่ยต่อพร้อมกับมองไปนอกหน้าต่างขณะที่รถกำลังแล่นอยู่บนท้องถนนพร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอที่ขอบตาร้อนผ่าว"แล้วฉันดันโชคร้ายที่เกิดมาเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในตระกูลเฮงซวยที่ญาติพี่น้องทุกคนเป็นผู้ชายหมด""ตั้งแต่เด็กฉันมักจะถูกญาติพี่น้องคนอื่นแกล้งแต่ก็ไม่มีใครห้ามแต่พอฉันทำกลับฉันจะถูกตีและด่าว่าสารพัดแม้แต่ของกินในวันรวมญาติก็ต้องรอให้พวกพี่ชายฉันกินของดีๆ ไปก่อนฉันถึงจะได้กินนายรู้ไหมตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยได้กินน่องไก่เลย""จนวันนั้น วันที่ฉันทะเ

รันเวย์ที่ได้ยินน้ำหวานเอ่ยก็ชะงักไปแป๊บนึงก็จะปรับสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม"ถ้าพี่ไม่ได้จริงจังกับมันก็ปล่อยมันไปเถอะชีวิตมันน่าสงสารมากนะพี่อย่าทำร้ายรินมันเลยฉันไม่อยากเห็นมันเสียใจ" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"เธอดูรักเพื่อนดีนะ" รันเวย์เอ่ย"ก็ฉันมีมันเป็นเพื่อนแค่คนเดียวฉันไม่ยอมแน่ถ้าใครมันคิดจะมาหลอกเพื่อนฉัน" น้ำหวานเอ่ยพร้อมกับมองหน้ารันเวย์อย่างไม่สบสายตา"ฮ่าๆๆ เธอจะทำหน้าซีเรียสทำไมฉันกลัวนะที่เธอเห็นนั้นก็แค่ลูกพี่ลูกน้องฉันพี่กลับมาจาก LA ละอีกอย่างฉันบอกรินแล้วด้วย" รันเวย์หัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรักของแฟนตัวเองก่อนจะเอ่ยต่อ"ฉันว่ามั...""คุยอะไรกันหรอหน้าตาดูจริงจังเชียว" ยังไม่ทันที่น้ำหวานจะเอ่ยจบรินลดาที่พึ่งเดินกลับมาก็เอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งคู่สลับกัน"ไม่มีอะไรหรอกที่รักน้ำหวานแค่ถามพี่เรื่องไอเวกัส ใช่ไหม? " รันเวย์เอ่ยพร้อมกับมองไปที่น้ำหวาน"อืมใช่" น้ำหวานเออออตามรันเวย์ไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนของเธอคิดมาก"มึงจะคบกับพี่เขาหรอยะ" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบกิมจิเข้าปาก"บ้า คนน่ารำคาญแบบนั้นฉันไม่คบด้วยหรอก" น้ำหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเพราะตั้

"นี้!! ถ้าจะนินทาใครก็ลดเสียงลงหน่อยที่บ้านไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทหรอยะ" จีน่าที่ทนต่อเสียงซุปซิบนินทาที่ดังเกินเบอร์ของพวกขี้เม้าส์ไม่ไหวเอ่ยขึ้นมาเสียงดังลั่นจนทำให้คนที่กำลังนินทาอยู่เงียบลงและแยกย้ายกันไปทันที"ว่าไงยัยตัวดีไหนเล่าซิ" น้ำหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่รินลดานั่งลงข้างๆ เธอ"ใช่ๆ พวกกูอยากรู้มึงไปคบกับพี่รันเวย์ได้ไงกรี๊ด" เปียเอ่ยขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น"ก็ไม่ยังไงกูแค่เห็นว่าเขาเป็นคนดีก็เลยลองคบด้วย" รินลดาเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย"แล้วได้กินยังแซ่บไหม" จีน่าถามด้วยน้ำเสียงและแววตาอยากรู้"อีนี้ก็ถามแปลกๆ มาด้วยกันขนาดนี้" น้ำหวานเอ่ยขึ้นอย่างรู้ดี"กรี๊ด~ ใหญ่ไหมวะกูได้ยินมาว่าพี่รันเวย์ 58 จริงไหมอร๊าย~" จีน่าเอ่ยขึ้นอย่างดี๊ด๊า"โอ้ย ฟินน่าดูเลยใช่ไหม" เปียเอ่ยด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าไม่ต่างกัน"เลิกพูดเรื่องของกูเถอะ ว่าแต่มึงวันก่อนโอเคใช่ไหม" รินลดาเอ่ยอย่างเป็นห่วงเพราะเมื่อวันเสาร์เธอเมาจนช่วยตัวเองแทบไม่ไหวแล้วพอตื่นมาวันอาทิตย์ก็ต้องรีบเก็บของแล้วไปทำงานไหนจะมีเรื่องอีกเธอเลยแทบจะไม่ได้คุยกับน้ำหวานเลยมีแค่บอกเธอตอนเช้าว่าไม่ไปมหาลัยด้วยแค่นั้น"ก็ปลอดภัยดีพี่เวกัสมาส่ง

"อ้าขากว้างกว่านี้ริน ซี๊ดด~ " รันเอ่ยออกมาเสียงกระเสาพร้อมทั้งจับขาเรียวของร่างบางให้อ้ากว้างขึ้นพร้อมทั้งตอกท่อนเอ็นรักของเขาเข้าไปด้วยจังหวะหนักหน่วงตับ ตับ ตับ!!!!!เพี๊ยะ!"จุก รันเวย์ฉันบอกให้เบา" รินลดาเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งใช้มือเรียวฟาดเข้าไปที่บ่าแกร่งของร่างแกร่งทันทีเพราะเธอทั้งรู้สึกจุก เจ็บ เสียวในเวลาเดียวกัน"อย่างทำหน้าแบบนั้นรินมันยิ่งทำฉันมีอารมณ์" รันเวย์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางหลับตาเงยหน้ามองเพดานและกัดปากตัวเองไว้แน่นตับ ตับ ตับๆๆ"อ้ะๆๆๆ อย่ากัด" รินลดาเอ่ยขึ้นเสียงกระเส่าเมื่อถูกฟันคมของร่างแกร่งกัดดูดเม็ดลูกเกดเธออย่างแรง"มันชิป ซี๊ด~" รันเวย์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งมองไปยังท่อนเอ็นร้อนของเขาที่กำลังเสียบเข้าเสียบออกรูสวาทของร่างบางอย่างเสียวซ่านตับ ตับ ตับๆๆๆๆๆๆๆ"อื้ออ เสียวเวย์อ๊าา" รินลดาครางออกมาเสียงกระเส่าทันทีเมื่อถูกนิ้วโป้งหนาของร่างแกร่งบดขยี้ติ่งคริสตัลของเธอ"อ๊าาา ครางชื่อผัวแบบนี้แหละที่รักซี๊ด""เวย์ อ๊าาา เวย์รินเสียว""ซี๊ดด ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่" รันเวย์เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งมองไปยังร่างบางและรั้งเอวเธอไว้แน่นก่อนจะเร่งจังหวะรักให้หนักหน่วงขึ้นตับ

- เช้าวันใหม่ -คลืด คลืด~มือเรียวของร่างบางที่กำลังงัวเงียควานหาโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องปลุกเธอให้ตื่นในยามสายของวัน"ว่าไงคะหม่ามี๊"( ในข่าวหมายความว่ายังไง ทำไมมีอะไรไม่บอกหม่ามี๊กับแด๊ดดี๊! ) คำถามของผู้เป็นแม่และน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวอย่างที่ท่านไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอดังขึ้นทำเอาร่างบางที่กำลังงัวเงียอยู่ลืมตาเบิกกว้างและดีดตัวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ"ข่าวอะไรคะ? " โมเน่เอ่ยถามผู้เป็นเเม่เสียงแผ่วอย่างมึนงงว่าเธอมีข่าวอะไร( ข่าวลูกกับมิสเตอร์ดราก้อนไงทำไมไม่พูดกับหม่ามี๊กับแด๊ดดี๊ตรงๆ )"ป่าวนะคะหม่ามี๊ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ " โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบไอแพดของตัวเองที่วางอยู่ตรงหัวนอนมาเปิดดูข่าวของวันนี้ทันทีพร้อมกับตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าตอนนี้มีแต่ข่าวของเธอว่อนอินเตอร์เน๊ตไปหมดข่าวใหญ่ช็อควงการธุรกิจ หนุ่มนักธุรกิจสุดฮ็อตซุ่มคบสาวไฮโซทายาทโรงแรมดังถึงกับควงกันมาออกงานสังคมแต่เรื่องไม่จบเพียงเท่านี้เพราะดันไปปะทะกันเข้ากับหนุ่มไฮโซที่เคยเป็นข่าวมาก่อนหน้านี้ไม่นาน!!รูปภาพ ( ตอนเดินควงแขนเข้างานด้วยกัน )รูปภาพ ( ตอนดราก้อนกับซีโน่ทะเลาะกัน )คลิปวิดีโอ ( คลิปวิดีโอตอนดราก

ร่างบางกรีดร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกมือหนาของร่างแกร่งกระชากเสื้อผ้าของเธอจนขาดวิ่นจนเหลือแต่เพียงบราปีกนกและแพตตี้ตัวจิ๋วพร้อมทั้งพยายามจะดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขาแต่ก็ไม่เป็นผล“เหอะ ทีกับฉันทำเป็นดีดดิ้น!! ” ดราก้อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างพยายามข่มโทสะไว้ไม่ให้เพิ่มมากขึ้นทั้งๆ ที่เขาแทบจะข่มอารมณ์ไม่ไหวจนอยากฆ่าชายหนุ่มคนที่เธอพุดคุยด้วยให้ตายคามือเสียด้วยซ้ำ“อื้อ~ ปล่อยนะ” โมเน่เอ่ยและพยายามหันหน้าหนีเมื่อมาเฟียหนุ่มโน้มหน้าเข้ามาดูดเม้นคอระหงของเธอจนเกิดรอยแดงมือหนาของดราก้อนเลื่อนมาบีบขยำหน้าอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมตามจังหวะการหายใจอย่างแรงจนเหมือนมันจะแหลกคามือก่อนที่จะกระชากบราปีกนกของเธอออก"เจ็บ! " โมเน่เอ่ยออกมาเดียวสีหน้าบิดเบี้ยวมือเรียวพยายามดันใบหน้าของดราก้อนที่กำลังดูดกัดยอดปถุมถันของเธออยู่อย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะยิ่งเธอดันเขาออกเท่าไหร่เขาก็ดูดดึงยอดปทุมถันเธอแรงเท่านั้น“อ้าขาออก!! ” ดราก้อนที่พึ่งผละออกจากเต้านมอวบอิ่มก็ตวาดขึ้นเสียงดัง"...." คนตัวเล็กไม่ได้เอ่ยตอบแต่กับหนีบขาตัวเองไว้แน่นอย่างพยายามขัดขืนมือแกร่งของดราก้อนจับขาเธอตั้งฉากขึ้นพร้

"ได้สิงั้นไปทางนั้นกันไหม" ซีโน่เอ่ยพร้อมกับชี้มือไปทางสวนด้านหลังของงานที่ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก"ได้ค่ะ ดูเงียบดี" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วไวน์ติดมือไปด้วยก่อนจะเดินตามร่างสูงของซีโน่ไปโดยที่มีเฟรดเดินตามไม่ห่าง"แล้วนี้คุณลุงไม่มาด้วยหรอคะ" โมเน่เอ่ยขึ้นเมื่อทิ้งสะโพกยังม้านั่งตรงข้ามกับร่างสูง"มาสิ โดยพวกหุ้นส่วนลากไปดื่มตั้งแต่เข้างานแล้ว""เข้าทางคุณลุงสินะคะ""ฮ่าๆ แล้วคุณอากับคุณน้ายังไม่กลับหรอ? ""ยังคะ เห็นหม่ามี๊ไลน์มาบอกว่าทางนั้นมีปัญหานิดหน่อยอาจจะกลับมาช้า""งั้นหรอ ถ้าเรื่องงานมีปัญหาอะไรบอกพี่ได้นะเดียวพี่ไปช่วย""ได้เลยค่ะเดียวโมเน่จะทักหาพี่ซีโน่คนแรกเลย ชนแก้วกันดีกว่าค่ะ" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งชูแก้วไวน์ในมือขึ้นมาด้านหน้าชายหนุ่มเคร้ง~เสียงชนแก้วไวน์ทั้งสองแก้วประสานเสียงกันก่อนที่ทั้งคู่จะพากับดื่มด่ำกับรสชาติหวานอมฝาดของไวน์ราคาแพงพร้อมกับต่างชวนกันพูดคุยเรื่องต่างๆ อย่างสนุกสนานโดยที่มีเฟรดยืนอยู่ด้านหลังของหญิงสาวไม่ห่าง"เดียวพี่ไปเอาเครื่องดื่มมาเพิ่มให้นะ" ซีโน่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าไวน์ที่เขาและเธอหยิบมาหมดแล้ว"ค่ะ" โมเน่เอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานตอบกลับช

"ได้ค่ะ คุณโมเน่จะเอาไปหัดทำขนมหรอคะ" สาวิตรีเอ่ยตอบหญิงสาวพร้อมทั้งรีบนำของที่เธอใช้ให้ไปซื้อออกมาให้ทันที"ชะ..ใช่ แล้วนี้เชฟมารึยัง" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เต็มเสียงก็จะเอ่ยถามถึงเชฟที่จะสอนเธอทำอาหาร"เชฟมารอคุณโมเน่แต่เช้าแล้วค่ะ""งั้นเดียวฉันลงไป" เอ่ยจบหญิงสาวก็เดินลงไปที่ห่องทำอาหารของโรงแรมทันที- หลายชั่วโมงผ่านไป -ติ๊ง~เสียงของเตาอบขนมดังขึ้นพร้อมทั้งร่างบางที่เปิดฝาเตาเเละนำขนมที่เธอพึ่งอบเสร็จมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสภาพขนมที่เธอพึ่งทำนั้นดูน่าตาไม่ค่อยจะดีนัก"ทำไมมันออกมาดูไม่น่ากินเลยค่ะ" "คุณโมเน่พึ่งทำครั้งแรกเดียวเราลองใหม่อีกทีก็ได้ครับ" เชฟที่เป็นคนสอนเธอเอ่ยขึ้นอย่างให้กำลังใจพร้อมทั้งสอนเธอทำขนมอีกรอบและอีกรอบจนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงเวลา 14.00 น."สวยมากครับคุณโมเน่ต่อไปก็เหลือแต่รสชาติ" เชฟเอ่ยชมเธอขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวแต่งหน้าขนมเค้กเสร็จและยังดูดีต่างจากตอนแรกอีกด้วย ก่อนที่เขานั้นจะใช้มีดหันเค้กออกมาดูเนื้อข้างในและใช้ส้อมตักเค้กเข้าปาก"เป็นไงค่ะอร่อยไหม" หญิงสาวยิ้มและเอ่ยขึ้นด้วยแววตาคาดหวัง"อร่อยมากครับกลิ่นว

"คุณโมเน่มีอะไรจะให้ดิฉันทำหรอคะ? " สาวิตรีเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานของหญิงสาว"วอลนัททำเมนูอะไรได้บ้าง" โมเน่เอ่ยถามขณะกำลังหย่อนสะโพกลงที่เก้าอี้ทำงานของเธอ"วอลนัทหรอคะ? " สาวิตรีเอ่ยทวนอีกครั้งอย่างแปลกใจเมื่ออยู่ดีๆ ก็ถูกถามถึงเรื่องวอลนัทไม่ใช่เรื่องงาน"....""คงจะเป็นพวกขนมมั้งคะดิฉันไม่ค่อยทราบคุณโมเน่จะให้ไปตามเชฟมาให้ไหมคะ""อืม ไปตามมาให้ทีนะ""ค่ะรอสักครู่นะคะ" สาวิตรีเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งกำลังจะเดินออกไปจากห้องแต่ก็ถูกหญิงสาวเรียกไว้ก่อน"เดียวก่อน""คะ? ""เธอช่วยไปหาซื้อผงวอลนัทสำหรับทำอาหารมาให้ฉันหน่อยแล้วอย่าให้ใครรู้" โมเน่เอ่ยพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังแบรนด์หรูออกมาก่อนจะหยิบเงินจำนวนหนึ่งที่ดูเยอะกว่าค่าวอลนัทวางไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ"ได้ค่ะ คุณโมเน่ต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมคะ" สาวิตรีที่มองเจ้านายของตนอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักก่อนจะเดินกลับมายังที่โต๊ะทำงานของผู้เป็นนายอีกครั้งและเอ่ยขึ้นพร้อมหยิบเงินจำนวนนั้นไป"ไม่มีแล้วไปเถอะ" หลังจากโมเน่เอ่ยจบสาวิตรีก็ออกไปทันทีหลังจากที่สาวิตรีออกไปได้ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก๊อกๆ"เชฟมาแล้วค่ะ" สาวิตรีที่เคาะประตูอยู่

"ผมล้อเล่นอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ" ฟอลคอร์เอ่ยอย่างหยอกล้อพร้อมกับยิ้มออกมาซึ่งต่างจากสีหน้าของผู้เป็นพี่โดยสิ้นเชิง"อย่ายุ่งกับยัยนั้น" ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ"ว้าว ดูหวงจังเลยนะไม่สมกับเป็นพี่เลยแต่พี่รู้ใช่ไหมว่าบ้านเรามีจุดอ่อนไม่ได้โดยเฉพาะพี่""กูจัดการคนของกูเองได้""ก็ขอให้เป็นแบบนั้นเพราะดูคนของพี่จะพยศน่าดู" ฟอลคอร์เอ่ยขึ้นก่อนจะล้วงเอาบุหรี่ราคาแพงในกระเป๋าเสื้อของตนออกมาก่อนจะอัดนิโคตินเข้าเต็มปอดแล้วค่อยๆ พ่นควันขาวขุนออกมา"ถ้าจะมาพูดแต่เรื่องไร้สาระก็กลับไปสะกูจะทำงาน""ก็ว่าจะกลับแล้วล่ะป่านี้เด็กๆ ที่ผมเลี้ยงไว้คงคิดถึงผมแย่""....." ดราก้อนไม่ได้เอ่ยตอบอะไรได้แต่มองดูท่าทางสบายๆ ของน้องชายของเขานิ่งๆ จนฟอลคอร์สูบบุหรี่จนหมดม้วนแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวที่จะออกจากห้อง"อ่อ พ่อฝากบอกว่าจะไปรอที่ฝรั่งเศสนะอย่านานล่ะ" ขณะที่ผู้เป็นน้องเดินไปถึงหน้าประตูห้องก็หันกลับมามองผู้เป็นพี่พร้อมกับเอ่ยทิ้งท้ายเรื่องที่พ่อของตนฝากมาและเปิดประตูจากไป"เห้อ~ " หลังจากผู้เป็นน้องเดินจากไปมาเฟียหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาทันทีอย่างเหนื่อยล้าพร้อมกับเองหลังพิงพนักเก้าอี้ร่างสูงหลับตาลงช้าๆ และค

"อิ่มชะมัดเลย" เอลลี่เอ่ยพร้อมกับตีพุงตังเองเบาๆ"ก็ควรอิ่มไหมอีผี กินไปสะขนาดนั้น" เมลเบิร์นเอ่ยก่อนจะยกมือส่งสัญญาณเรียกพนักงานมาเก็บเงิน"ก็นานๆ จะได้กินสักทีอยู่บ้านแม่ให้กูกินแต่อาหารคลีนหน้ากูจะเป็นเต่าอยู่แล้ว" เอลลี่เอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปที่หน้าตัวเอง"อีน้ำไม่อร่อยหรอวะกูเห็นมึงกินไปนิดเดียวเองมัวนั่งมองแต่โทรศัพท์" เมลเบิร์นเอ่ยกับสายน้ำที่วันนี้เธอสังเกตได้ว่าเพื่อนรักของเธอดูซึมๆ ไปนั่งจ้องแต่โทรศัพท์"อร่อย แต่กูไม่ค่อยหิวก็บอกแล้วว่าวันนี้กูนอนไม่พอ""ทั้งหมด 1250 บาทค่ะ""เดียวกูเลี้ยงเองวันนี้ถือว่ากินสละโสดปลอมใจยัยเมลเบิร์น" เอลลี่เอ่ยพร้อมหยิบบิลที่พนักงานมาตรวจดู"แต๊งกิ๊วนะจ๊ะเพื่อนรัก" เมลเบิร์นเอ่ยพร้อมทำตาปริบๆ ใส่เพื่อนรัก"งั้นเราไปช็อปปิ้งกันก่อนไหมแล้วค่อยกลับ เดียวกูไปส่งมึงเอง" เอลลี่เอ่ยก่อนจะหันไปบอกสายน้ำณ คอนโดแอสตันเวลา 17.00 น.รถหรูแบรนด์ยุโรปของเอลลี่แล่นมาจอดบริเวณหน้าคอนโดหรูของแอสตันในเวลายามเย็น"มึงมีปัญหาอะไรกับพี่เขาป่าววะ" เอลลี่เอ่ยถามที่กำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัย"ป่าว กูแค่นอนไม่พอ""อย่ามาโกหกกู กูดูออกว่าวันนี้มึงดูซึมๆ บอกกูมาสะดีๆ ทะเลาะ

เช้าวันต่อมาคลืด คลืดๆ ~ร่างบางค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของโทรศัพท์แต่ก็พบกับเตียงที่ว่างเปล่าไร้วี่แววของร่างสูงนอนอยู่เช่นทุกวัน มือบางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวนอนที่ยังดังอยู่ไม่ยอมหยุดก่อนจะกดรับสาย"ว่าไงยัยฝน"(หนูจะโทรมาบอกพี่ว่าพรุ่งนี้แม่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วจ๊ะ)"ทำไมไวจัง หมอตรวจแน่แล้วใช่ไหมว่าแม่แข็งแรงดีแล้ว"(ตรวจแล้วจ๊ะพี่แข็งแรงดีไม่มีปัญหาอะไรหมอพึ่งมาบอกเมื่อกี้นี่เองหนูเลยรีบโทรมาบอกพี่)(แล้วเงินพอใช่ไหม ถ้าไม่พอบอกนะเดียวพี่โอนไปให้เพิ่ม)(พอจ้าพี่ พี่แอสตันเขาทำเรื่องรับผิดชอบค่ารักษาแล้วก็ค่าห้องพิเศษไว้หมดแล้วไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่มแล้ว)"แล้ว..."(พี่แค่นี้ก่อนนะจ๊ะหนูต้องรีบแต่งตัวไปเรียนจากโรงพยาบาลไปโรงเรียนไกลมากพี่ บ๊ายบายจ๊ะ)ยังไม่ทันที่สายน้ำจะเอ่ยถามจบสายฝนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่จะวางสายไป"พึ่งจะ 7 โมงเองไปไหนของเขา" สายน้ำเอ่ยขึ้นพร้อมมองไปยังนาฬิกาที่ตอนนี้พึ่งจะแค่ 7 โมงเช้าแล้วช่วงนี้แอสตันก็ไม่ค่อยมีเรียนด้วยนอกจะทำโปรเจ็คอยู่ห้องไม่ก็มหาวิทยาลัยเธอมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติก่อนจะมองไปยังห้องน้ำภายในห้องนอนแต่ก็ไม่เห็น

หลายชั่วโมงต่อมาเวลา 17.00 น.แกร็ก~ร่างบางของสายน้ำเปิดประตูเข้ามาภายในคอนโดหรูของแอสตันแต่กลับพบความว่างเปล่าไร้วี่แววของคนตัวสูงที่ปกติแล้วเวลาเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัยร่างสูงของแอสตันจะชอบนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขก"ไปไหน หรือว่ายังไม่ตื่น"สายน้ำบ่นพึมพัมกับตัวเองพร้อมทั้งย่ำเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคอนโดหรูก่อนจะเปิดดูที่ห้องนอนดูว่ามีเจ้าของร่างสูงไหม"แอสตัน~ อ่าวไม่อยู่" มือเล็กของสายน้ำที่เปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนพร้อมเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อแต่ก็พบความว่างเปล่าเช่นเดิม..Line แอสตันสายน้ำ: ไปข้างนอกหรอแอสตัน : ใช่ กินข้าวก่อนเลยนะไม่ต้องรอสายน้ำ : อืมร่างบางกดไลน์หาแอสตันด้วยความแปลกใจปกติแล้วแอสตันแทบจะไม่ห่างจากเธอเลยเขามักจะคอยไปรับไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยตลอดถ้าไม่ได้ไปรับก็จะรออยู่ที่ห้องหรือถ้าไปไหนเขามักจะพาเธอไปด้วยเสมอ"หรือมันใกล้หมดเวลาของฉันแล้ว" สายน้ำเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงอยู่ปลายเตียงแล้วมองไปรอบๆ ห้องนอนหรูของแอสตันที่ตอนนี้มีเพียงแค่เธอกับความเงียบสนิท"นายเริ่มเบื่อฉันแล้วสินะ"เธอเอ่ยเบาๆ กับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน

"เออกูมีเรื่องจะบอกพวกมึงด้วยเสาร์นี้กูจะหมั้นกับเมลเบิร์น" ธามเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ราบเรียบต่างจากพวกเพื่อนของเขาที่หันมามองเข้ากันอย่างตกใจ"หะ!!! " ชายหนุ่มทั้ง 4 เอ่ยอุทานขึ้นมาพร้อมกันอย่างตกใจกับสิ่งที่ธามได้พึ่งเอ่ยออกมา"อีก 2 วันเนี้ยนะมึงไม่บอกพวกกูวันงานเลยล่ะ" แอสตันเอ่ยขึ้น"มึงกะมัดมือชกยัยน้องคนสวยเขาเลยหรอวะ" ดีเดย์เอ่ยพลางมองหน้าธามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนเขาจะทำแบบนั้น"น่าสงสารน้องเขาชิปหาย" คลาร์กที่กำลังกระดกเหล้าเข้าปากเอ่ยออกมาพลางส่ายหัวเบาๆ"พวกกูดูออกนะว่ามึงคิดยังไงกับน้องเขาแต่แบบนี้มันจะไม่มัดมือชกน้องเขาไปหรอวะ" โรมเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับมองไปยังธามที่กระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร"แม่ยัยเมลนู้นที่เป็นคนอยากจับให้กูกับเมลหมั้นกัน" ธามเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี"พวกกูรู้นะว่าต้องเป็นฝีมือมึงไม่งั้นอยู่ดีๆ จะมาจับหมั่นกันได้อย่างไงแต่ก็เอาเถอะจัดที่ไหน" แอสตันเอ่ยก่อนจะเหลือบสายตาไปมองธามที่นั่งกินเหล้าอย่างหน้าระรื่น"โรมแรม MB ของที่บ้านเมลนั้นแหละแต่ว่าจัดภายในมีแค่ครอบครัวกูกับเมล""เออ มาๆ กินเหล้าต่อ" เเอสตันเอ่ยก่อนจะยกแก้วข

ณ คลับ ASทันทีที่ขับรถออกมาจากบ้านอัครกิจภูริสกุล แอสตันก็ขับรถสปอร์ตสุดหรูวิ่งตรงมาที่คลับ AS ทันที ร่างสูงของแอสตันก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับสายตาของนักท่องราตรีทั้งหลายที่จับจ้องมายังเขาเป็นทางเดียวกัน“ธนินหละ” แอสตันเอ่ยถามพนักงานที่รีบเดินมารับกุญแจรถจากเขาเพื่อนำไปจอด“คุณธนินติดต้อนรับลูกค้า VIP อยู่ชั้นบนครับ”“พวก ส.ส สินะ บอกธนินว่าเสร็จแล้วให้ขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงาน” แอสตันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะย่างเท้าตรงไปยังห้องทำงานของตน“ครับ” พนักงานชายเอ่ยตามหลังแอสตันพร้อมโค้งให้เขาอย่างเคารพก่อนจะเดินไปยังด้านประตูคนขับเพื่อนำรถของเขาไปจอดก๊อก ก๊อกๆ"เข้ามา"แกร็ก~"นายเรียกผมหรอครับ" ธนินเปิดเข้ามาภายในห้องทำงานของแอสตันพร้อมโค้งตัวให้เขาก่อนเอ่ยถามเจ้านายของตน"ใช่ ฉันมีเรื่องให้นายไปสืบหน่อย" แอสตันเอ่ยพลางเคาะนิ้วชี้กับโต๊ะทำงานตามจังหวะแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ไอแพดของตนเองโดยไม่ได้หันไปมองยังธนินที่พึ่งเข้ามา"เรื่องอะไรครับ? ""คนนี้" แอสตันเอ่ยก่อนจะวางไอแพคแล้วกลับหัวไปทางธนินพลางเคาะนิ้วชี้ไปที่รูปของซีเรียพร้อมกับเอ่ยต่อ"ลูกของนายอธิวัฒน์ ประธานบริษัทXXX แล้วก็สืบมาด้วย

ณ บ้านอัครกิจภูริสกุลเวลา 22:00 น.“ลูกแม่ ลมอะไรหอบมาเนี้ย” เสียงของหญิงสาววัยกลางคนที่ดูสง่านั่งอยู่ในห้องรับแขกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของแอสตันเดินเข้ามาภายในบ้าน“ก็คิดถึงแม่ไงครับเลยมาหา” แอสตันเอ่ยคำหวานพร้อมทำเสียงออดอ้อนพร้อมเดินเข้าไปสวมกอดเเม่ของตนราวกับเด็กน้อย“ขี้โม้ ได้ข่าวว่าติดสาวหรอลูกที่ชื่ออะไรน้า อ่อสายน้ำลูกเต้าใครที่ไหนแม่รู้จักไหม” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยพร้อมหยิกจมูกลูกชายคนเล็กของเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู“พี่มันเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาฟ้องแม่หรอครับ”“ไม่ต้องไปว่าพี่เลยนะ แล้วเมื่อไหร่จะพามาให้แม่รู้จัก”“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่อย่าไปเชื่อพี่มัน”“ก็ได้ๆ กินอะไรรึยังแม่ให้ป้าศรีไปเตรียมให้ไหม” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามลูกชายพลางทำท่าจะเรียกแม่บ้านคนสนิทที่อยู่ในห้องรับแขกด้วยกันให้ไปเตรียมอาหารให้แอสตัน“กินแล้วครับ แล้วพี่อยู่ไหนหรอครับ”“บนห้องจ๊ะ มีอะไรรึป่าวมาหาพี่เขาดึกๆ ดื่นๆ”“ไม่มีอะไรหรอกครับแค่จะมาถามถึงเรื่องจัดงานมอเตอร์โชว์”“จ๊ะ ขึ้นไปอย่างดังนะลูกคุณพ่อหลับแล้ว”“ครับแม่”ฟอดดด~แอสตันเอ่ยก่อนจะหอมแม่ที่เป็นที่รักของเขาฟอดใหญ่ก่อนจะรีบขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอ